“Though Times Never Last, But Though People Do!” စာအုပ္ ျပဳစုေရးသားသူ ေရာဘတ္႐ွဴးလာ Robert H. Schuller က “လူေတြသည္ အာလူးႏွင့္ တူ၏” ဟု ဆိုလုိက္သည္။
ဘယ္ကိစၥမွာ တူသနည္း။
ဘယ္အေၾကာင္းအခ်က္ႏွင့္ ႏွီးႏြယ္ကာ အာလူးႏွင့္ လူကို ဆက္စပ္ႏိႈင္းယွဥ္မႈ ျပဳလုိက္သနည္း။
ရွင္းပါမည္။
႐ွဴးလာ အကၽြမ္း၀င္သည့္ အုိင္ဒါဟိုးေဒသက ယာသမားေတြ အာလူးစိုက္ၾကသည္။ အာလူးခင္းေတြ ေဖာ္ၿပီးၿပီဆိုလွ်င္ အေတာ္ဦးေႏွာက္ေျခာက္စရာ အလုပ္တစ္ခု သူတို႔ လုပ္ၾကရသည္။ အဲဒါက အာလူးကို အႀကီး အလတ္ အေသး ေ႐ြးၾကရျခင္းျဖစ္သည္။
အာလူးစိုက္ရတာက သူတို႔အတြက္ အပန္းမႀကီး။ အာလူးတစ္လံုးစီကို တစ္ကိုင္ကိုင္လုပ္ကာ ဟိုေတာင္းထဲ ထည့္ရမလား၊ ဒီေတာင္းထဲထည့္ရမလား စဥ္းစားေ၀ဖန္ေနရတာ သူတို႔ေၾကာက္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ၿမိဳ႕က ဒိုင္မွာ သြားေရာင္းသည့္အခါ အေရာေရာအေႏွာေႏွာ ေရာင္း၍ မရ။ သံုးမ်ိဳးခြဲသြင္းမွ လက္ခံသည္။ ေစ်းကလည္း သံုးမ်ိဳး။ အႀကီးဆံုးက ေစ်းအေကာင္းဆံုး၊ အဲသည္ေတာ့လည္း မလႊဲမေရွာင္သာ ၿမိဳ႕ေစ်းသို႔မသြားမီ အာလူးေတြ အႀကီးအလတ္အေသးေ႐ြးကာ အိတ္ေတြထဲ သီးျခားစီ ခြဲထည့္သည့္အလုပ္ကို စိတ္ပင္ပန္းခံ၍ သူတို႔လုပ္ၾကရသည္။
အိုင္ဒါဟိုး ယာသမားမ်ားထဲမွာ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ထူးျခားသည္။ သူက ခြဲျခားျခင္း၊ အိတ္သြတ္ျခင္းလည္း မရွိ။ သည္အတိုင္း လွည္းႏွင့္တုိက္သြားၿပီး ၿမိဳ႕ေရာက္မွ အိတ္ေတြထဲ ခပ္ျမန္ျမန္ ေကာက္ထည့္ကာ သြားေရာင္းတတ္သည္။ ဒိုင္ကလည္း သူ႔အိတ္ေတြကို လက္ခံသည္။
သည္ကိစၥ က်န္သည့္လူေတြ နားမလည္ႏိုင္ၾက။ သူ႔မွာ ဘယ္လိုထူးျခားဆန္းၾကယ္သည့္ နည္းလမ္းမ်ား ရွိေလသလဲ သိခ်င္ၾကသည္။
သို႔ႏွင့္ မေနႏိုင္သည့္ တစ္ေယာက္က ေမးသည့္အခါ သည္ပုဂၢိဳလ္က ရွင္းျပသည္။ “ဒါက အလြယ္ေလးပါဗ်ာ၊ ၿမိဳ႕တက္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္အာလူးေတြအားလံုး လွည္းထဲ သြန္ထည့္လုိက္တာပဲဗ်။ ၿပီးရင္ ၿမိဳ႕ကိုသြားတဲ့လမ္းေတြထဲမွာ ဘယ္လမ္းအၾကမ္းဆံုးလဲေ႐ြးၿပီး အဲဒီ လမ္းအတုိင္း ေမာင္းတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ယာခင္းနဲ႔ ၿမိဳ႕နဲ႔က ရွစ္မိုင္ေ၀းေတာ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ လႈပ္ရင္း ယမ္းရင္း အေသးဆံုး အာလူးေတြက တျဖည္းျဖည္း ေအာက္ဆံုးထိ ဆင္းသြား၊ အလယ္အလတ္ေတြက အလယ္မွာေနၿပီး၊ အႀကီးဆံုးေတြက ထိပ္ဆံုးတက္လာတာပဲ” ဟူ၍။
ၿမိဳ႕ေရာက္သည့္အခါ အာလူးေတြက အႀကီးအလတ္အေသး သံုးလႊာဆင့္ထားသလို ျဖစ္ေနေတာ့ တစ္လႊာစီ ကဲ့ၿပီး အိတ္ေတြထဲ ထည့္လုိက္သည့္အခါ တစ္လံုးခ်င္း ေ႐ြးထားသူမ်ားႏွင့္ ဘာမွ မကြာျခားေတာ့ေပ။
က်မ္းျပဳဆရာ ႐ွဴးလာက အိုင္ဒါဟိုးယာသမား၏ အာလူးအ႐ြယ္အစားခြဲျခားသည့္ နည္းလမ္းကို ၾကည့္ကာ လူေတြ၏ အျဖစ္သည္လည္း အာလူးမ်ားႏွင့္ တူေပတာပဲဟု သြားျမင္သည္။
ခေရာင္းလမ္းမွာ ဒလၾကမ္း ေမာင္းလုိက္သည့္အခါ လွည္းထဲမွ အေသးဆံုး အညံ့ဆံုး အာလူးေတြ ေအာက္ဆံုးေရာက္ကာ အႀကီးဆံုး၊ အေကာင္းဆံုးေတြက ထိပ္ဆံုးတက္လာသကဲ့သို႔၊ အခက္အခဲေတြ အက်ပ္အတည္းေတြ ေလာကဓံလိႈင္းဂယက္ေတြၾကား ကာလအတန္ၾကာ ျဖတ္သန္းၿပီးသည့္အခါ၌ ခံႏိုင္ရည္နည္းသည့္ အရည္အခ်င္းနည္းသည့္ လူညံ့လူဖ်င္းေတြသည္ ဘ၀အဆင့္ က်မွန္းမသိက်ကာ ေအာက္ဆံုးအထိ ထိုးဆင္းသြားၾကၿပီး၊ ခံႏိုင္ရည္ရွိ အရည္အခ်င္းရွိသည့္ လူေတာ္လူေကာင္းေတြ ထိပ္ဆံုးတန္း တက္လာတတ္ျခင္းမွာလည္း လူ႔ေလာက ဓမၼတာသေဘာသာ ျဖစ္သည္ဟု ႐ွဴးလာက ေကာက္ခ်က္စကား ဆုိခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ဘယ္ကိစၥမွာ တူသနည္း။
ဘယ္အေၾကာင္းအခ်က္ႏွင့္ ႏွီးႏြယ္ကာ အာလူးႏွင့္ လူကို ဆက္စပ္ႏိႈင္းယွဥ္မႈ ျပဳလုိက္သနည္း။
ရွင္းပါမည္။
႐ွဴးလာ အကၽြမ္း၀င္သည့္ အုိင္ဒါဟိုးေဒသက ယာသမားေတြ အာလူးစိုက္ၾကသည္။ အာလူးခင္းေတြ ေဖာ္ၿပီးၿပီဆိုလွ်င္ အေတာ္ဦးေႏွာက္ေျခာက္စရာ အလုပ္တစ္ခု သူတို႔ လုပ္ၾကရသည္။ အဲဒါက အာလူးကို အႀကီး အလတ္ အေသး ေ႐ြးၾကရျခင္းျဖစ္သည္။
အာလူးစိုက္ရတာက သူတို႔အတြက္ အပန္းမႀကီး။ အာလူးတစ္လံုးစီကို တစ္ကိုင္ကိုင္လုပ္ကာ ဟိုေတာင္းထဲ ထည့္ရမလား၊ ဒီေတာင္းထဲထည့္ရမလား စဥ္းစားေ၀ဖန္ေနရတာ သူတို႔ေၾကာက္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ၿမိဳ႕က ဒိုင္မွာ သြားေရာင္းသည့္အခါ အေရာေရာအေႏွာေႏွာ ေရာင္း၍ မရ။ သံုးမ်ိဳးခြဲသြင္းမွ လက္ခံသည္။ ေစ်းကလည္း သံုးမ်ိဳး။ အႀကီးဆံုးက ေစ်းအေကာင္းဆံုး၊ အဲသည္ေတာ့လည္း မလႊဲမေရွာင္သာ ၿမိဳ႕ေစ်းသို႔မသြားမီ အာလူးေတြ အႀကီးအလတ္အေသးေ႐ြးကာ အိတ္ေတြထဲ သီးျခားစီ ခြဲထည့္သည့္အလုပ္ကို စိတ္ပင္ပန္းခံ၍ သူတို႔လုပ္ၾကရသည္။
အိုင္ဒါဟိုး ယာသမားမ်ားထဲမွာ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ထူးျခားသည္။ သူက ခြဲျခားျခင္း၊ အိတ္သြတ္ျခင္းလည္း မရွိ။ သည္အတိုင္း လွည္းႏွင့္တုိက္သြားၿပီး ၿမိဳ႕ေရာက္မွ အိတ္ေတြထဲ ခပ္ျမန္ျမန္ ေကာက္ထည့္ကာ သြားေရာင္းတတ္သည္။ ဒိုင္ကလည္း သူ႔အိတ္ေတြကို လက္ခံသည္။
သည္ကိစၥ က်န္သည့္လူေတြ နားမလည္ႏိုင္ၾက။ သူ႔မွာ ဘယ္လိုထူးျခားဆန္းၾကယ္သည့္ နည္းလမ္းမ်ား ရွိေလသလဲ သိခ်င္ၾကသည္။
သို႔ႏွင့္ မေနႏိုင္သည့္ တစ္ေယာက္က ေမးသည့္အခါ သည္ပုဂၢိဳလ္က ရွင္းျပသည္။ “ဒါက အလြယ္ေလးပါဗ်ာ၊ ၿမိဳ႕တက္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္အာလူးေတြအားလံုး လွည္းထဲ သြန္ထည့္လုိက္တာပဲဗ်။ ၿပီးရင္ ၿမိဳ႕ကိုသြားတဲ့လမ္းေတြထဲမွာ ဘယ္လမ္းအၾကမ္းဆံုးလဲေ႐ြးၿပီး အဲဒီ လမ္းအတုိင္း ေမာင္းတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ယာခင္းနဲ႔ ၿမိဳ႕နဲ႔က ရွစ္မိုင္ေ၀းေတာ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ လႈပ္ရင္း ယမ္းရင္း အေသးဆံုး အာလူးေတြက တျဖည္းျဖည္း ေအာက္ဆံုးထိ ဆင္းသြား၊ အလယ္အလတ္ေတြက အလယ္မွာေနၿပီး၊ အႀကီးဆံုးေတြက ထိပ္ဆံုးတက္လာတာပဲ” ဟူ၍။
ၿမိဳ႕ေရာက္သည့္အခါ အာလူးေတြက အႀကီးအလတ္အေသး သံုးလႊာဆင့္ထားသလို ျဖစ္ေနေတာ့ တစ္လႊာစီ ကဲ့ၿပီး အိတ္ေတြထဲ ထည့္လုိက္သည့္အခါ တစ္လံုးခ်င္း ေ႐ြးထားသူမ်ားႏွင့္ ဘာမွ မကြာျခားေတာ့ေပ။
က်မ္းျပဳဆရာ ႐ွဴးလာက အိုင္ဒါဟိုးယာသမား၏ အာလူးအ႐ြယ္အစားခြဲျခားသည့္ နည္းလမ္းကို ၾကည့္ကာ လူေတြ၏ အျဖစ္သည္လည္း အာလူးမ်ားႏွင့္ တူေပတာပဲဟု သြားျမင္သည္။
ခေရာင္းလမ္းမွာ ဒလၾကမ္း ေမာင္းလုိက္သည့္အခါ လွည္းထဲမွ အေသးဆံုး အညံ့ဆံုး အာလူးေတြ ေအာက္ဆံုးေရာက္ကာ အႀကီးဆံုး၊ အေကာင္းဆံုးေတြက ထိပ္ဆံုးတက္လာသကဲ့သို႔၊ အခက္အခဲေတြ အက်ပ္အတည္းေတြ ေလာကဓံလိႈင္းဂယက္ေတြၾကား ကာလအတန္ၾကာ ျဖတ္သန္းၿပီးသည့္အခါ၌ ခံႏိုင္ရည္နည္းသည့္ အရည္အခ်င္းနည္းသည့္ လူညံ့လူဖ်င္းေတြသည္ ဘ၀အဆင့္ က်မွန္းမသိက်ကာ ေအာက္ဆံုးအထိ ထိုးဆင္းသြားၾကၿပီး၊ ခံႏိုင္ရည္ရွိ အရည္အခ်င္းရွိသည့္ လူေတာ္လူေကာင္းေတြ ထိပ္ဆံုးတန္း တက္လာတတ္ျခင္းမွာလည္း လူ႔ေလာက ဓမၼတာသေဘာသာ ျဖစ္သည္ဟု ႐ွဴးလာက ေကာက္ခ်က္စကား ဆုိခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
(ဆရာေဖျမင့္ ၏ စာဖတ္သမား၏မွတ္စုမ်ား စာအုပ္မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)
No comments:
Post a Comment