လြမ္းမေျပ

လြမ္းမေျပ

လြမ္းမေျပ၊ မန္းေျမတမိေတာ့၊ ကမ္းေျခမွာ စမ္းေရက်တယ္ႏွင့္ ဖ်န္းေလက တသုန္သုန္။

တဲတဖက္ ဆြဲဖ်က္ကာ အလ်င္လိုေရာ့ထင့္၊ ကရင္အိုယာျပင္ႀကီးမွာ မီးထည့္ကာလံႈ။

မပူေပါင္ ေနာက္ဆီက ခ်မ္းေရာ့ထင့္၊ အျဖဴေစာင္ ေခါက္ထည္ၾကမ္းကိုလွ၊ လႊမ္းတဲ့လို႔ လႊားကာၿခံဳ၊ ပါးမွာငံုပါလို႔ ႏုေရႊကြမ္း။

ေဆးအိပ္ကိုလွ်ိဳ၊ ေဆးလိပ္တို နားမွာထိုးပါလို႔၊ ေတာင္႐ိုးမွာဘာသာေပ်ာ္ၾက၊ အမိုးေခၚ ဖိုးေဆာ္ကဲတို႔မွာ၊ ကြမ္းအငူ ႏွင္းျမဴမွမစဲခင္က တဲဖ်က္တဲ့လမ္း။

THE OLD KAREN
Inconsolable, yearning
for Mandalay,
here where a spring falls
and winds hold sway.

Grabbing a piece of thatch
from the side of the hut,
the old Karen is in a hurry
to add fuel to the fire.

His chest is warm
but his back is cold…
flinging a blanket
of rough cotton waste
over his shoulders,
he keeps a quid
of betel in his cheek.

He shoulders a side bag,
plants a cigar-stub behind
his ear, and is happy
on the-hill and
along the ridge,
Amo, the old Karen,
pulling down his hut
before the mist scatters.

( ဆရာ ၀င္းေဖ ၏ “ျမကန္သာ” စာအုပ္မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)