စာတိုေပစကေပးတဲ့ အသိ နဲ႔ သတိ
ေဒါက္တာမတင္၀င္း (ပညာေရးတကၠသိုလ္)
ေဒါက္တာမတင္၀င္း (ပညာေရးတကၠသိုလ္)
မေန႔က ဆံုးမစာေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ကို ဖြင့္ၿပီးဖတ္လိုက္ပါတယ္။ အဲေလ- ဖတ္မယ္လို႔ ျပင္လိုက္ပါတယ္။ စာအုပ္ပါ စာသားမ်ားကို မဖတ္ရခင္ စာရြက္စုတ္ကေလးတစ္ရြက္ ထြက္လာပါတယ္။ အို - အေဖ့ဆီက စာပါလား။ စာရြက္ထိပ္မွာ လူ႔သဘာ၀လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားပါတယ္။
ေအာက္မွာ ေရးထားတာက ဒီလိုပါ။
ေဒါသႏွင့္ယွဥ္လာလွ်င္ အျပစ္ပဲျမင္တတ္၏။ သုိ႔ေသာ္ မေၾကာက္ရသူကိုသာ အျပစ္ျမင္ အျပစ္တင္တတ္၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကုိယ့္ကို ရက္စက္မည့္သူမဟုတ္ေသာေၾကာင့္။
ေက်းဇူးဟူသည္ ဘာတစ္လုတ္မွ် မေကၽြးဖူးေသာ္လည္း ရပ္ကြက္အတူေန အိမ္နီးခ်င္းမ်ားပင္လွ်င္ ေက်းဇူးရွင္မ်ား ျဖစ္ၾက၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကုိယ္တစ္အိမ္ခ်င္း လြင္ျပင္မွာေန၍ မလံုၿခံဳေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ႏႈတ္ျဖင့္၊ လက္ျဖင့္ အာဟာရတို႔ကို ေကၽြးေမြးျပဳစုမည့္သူမ်ားကိုကား ဆိုဖြယ္မရွိ။
ကိုယ္ကလွန္ႏိုင္မည့္သူဟူ၍ သိသည္ႏွင့္ စိတ္တက္ႂကြလာတတ္၏။ မလွန္ႏိုင္မည့္သူမွန္းသိက ပါးစပ္ပိတ္ ကုိယ္ကိုႏွိပ္၍ ေနတတ္ၾကသည္။ အမွန္ျမင္က စက္ဆုပ္စရာတည္း။ မလြတ္လြတ္ေအာင္ ေရွာင္ရမည္ (အားထုတ္ရမည္)။ ႏႈတ္လြန္က မဆုတ္သာ၍ ကာယပါႏိုင္သည္။ သတိျပဳ။
လူတိုင္း၌ သံသရာေႂကြးမ်ား ပါလာ၍ ဘ၀ရသည္။ ထိုဘ၀၌ပင္ ေကာင္းမေကာင္း ေတြ႔ေနရမည္။ ဒါကို မေက်နပ္လွ်င္ ထိုထက္ဆိုးမည္မွတ္ ဥေပကၡာျပဳ။
လူမွန္သမွ် ႀကိဳၾကားအေႏွာင့္အယွက္ေတြ႔ရျခင္းႏွင့္ မေကာင္းေႂကြးမ်ားသူမွာ တရစပ္ အေႏွာင့္အယွက္ ေတြ႔ေနရမည္သာ ျဖစ္၏။ အက်ဥ္းခ်ဳပ္မွတ္ ခ်ဲ႕ျမင္ေလ။
အဲဒီစာကို အေဖေရးလိုက္တာက ကၽြန္မက ကၽြန္မရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ျပႆနာတစ္ခုခုကို အေဖ့ဆီ စာေရးၿပီး တုိင္တည္လိုက္မိပံု ေပၚပါတယ္။ ၾကာေတာ့လည္း ေမ့ကုန္ပါၿပီ။ အေဖ့စာကေတာ့ ျပႆနာတစ္ရပ္ရပ္နဲ႔သာ ပတ္သက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္လိုအခ်ိန္အခါမွာမဆို စဥ္းစားေတြးေတာလို႔ ရႏိုင္တဲ့ အေျခခံအေၾကာင္းအရာေတြ စံုေနေအာင္ ပါပါတယ္။
ေဒါသနဲ႔ ယွဥ္လာရင္ အျပစ္ပဲျမင္တတ္တယ္ဆိုတာလည္း ဟုတ္တာပါပဲ။ ေဒါသျဖစ္လာရင္ ေမတၱာက ခန္းေျခာက္သြားတတ္စၿမဲကိုး။ အဲဒီေတာ့ ဘာပဲေျပာေျပာ ဘာပဲလုပ္လုပ္ မဟုတ္တာကိုပဲ အရင္ေတြးတတ္ ပါတယ္။ မဟုတ္တာကိုပဲ ျမင္တတ္ပါတယ္။
အျပစ္ျမင္တာ တင္တာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အခါမွာ အေဖေျပာတာကေတာ့ မေၾကာက္ရတဲ့သူကိုသာ အျပစ္ျမင္တတ္ အျပစ္တင္တတ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေၾကာက္ေနရရင္ အျပစ္ျမင္ရမွာေတာင္မွ ေၾကာက္ၾကတယ္ထင္ပါရဲ႕။ အျပစ္တင္တယ္ဆိုတာကေတာ့ ပိုၿပီး ပြင့္လင္းစြာ အျပစ္ကို ေျပာရမွာကိုး။ အဲဒီလို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း အျပစ္ေျပာရမယ့္အလုပ္ကိုေတာ့ မေၾကာက္ရမွပဲ လုပ္မိမွာပါပဲ။ ေၾကာက္တတ္ရင္ေတာ့ လုပ္မိမယ္ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒီေနရာမွာ ဆင္ျခင္စရာေကာင္းတဲ့အခ်က္ကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္လုိက္ပါတယ္။ ေဒါသကုိ ေရွ႕မွာထားၿပီး မစဥ္းစားနဲ႔။ စဥ္းစားရင္ အျပစ္ဆိုတာကေတာ့ ေပၚမွာပဲ။ ကိုယ္ကေရာ အျပစ္ဘယ္ေလာက္ ကင္းလို႔လဲ။ ေဒါသကို ဖြင့္ခ်ေတာ့မယ္၊ သူတစ္ပါးအေပၚမွာ အျပစ္ရွာေတာ့မယ္ဆိုရင္လည္း ဆင္ျခင္ ၾကည့္လုိက္ပါ။ ဒီေလာက္ေတာင္မွ ေဒါသကို ဖြင့္ခ်ခ်င္ေနတယ္ဆိုရင္ သူဟာ ကုိယ္က မေၾကာက္ရမယ့္သူ ျဖစ္ေနလို႔လား။ မေၾကာက္ရမယ့္သူကို မဲတာကေရာ ဘယ္ေလာက္မ်ား မွန္ကန္လို႔လဲ၊ ဘယ္ေလာက္မ်ား တရားမွ်တလို႔လဲ။ အဲသလို ေတြးၿပီးတဲ့အခါမ်ာ အလ်င္အျမန္ မိမိစိတ္ကို ခ်ဳပ္ထိန္းႏိုင္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
ေၾကာက္ရမယ့္သူ မိမိကို ရက္စက္မယ့္သူနဲ႔ ပတ္သက္တယ္ဆိုရင္ အလုိလိုမ်ိဳသိပ္တတ္တာကိုး။ အဲဒီလို မ်ိဳသိပ္တာကေတာ့ ေဘးကင္းတာေပါ့ေလ။ ဒါေတာင္မွ စဥ္းစားမယ္ဆိုရင္ စဥ္းစားစရာေတြ ရွိေနပါတယ္။ အမ်ားနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေရးကိစၥမ်ားကို မ်ိဳသိပ္ရမယ္လို႔ဆိုရင္ အမ်ားသက္သာဖို႔အတြက္သာ ျဖစ္ေစရပါမယ္။ ငါေဘးကင္းဖို႔ မ်ိဳသိပ္မယ္။ ေျပာသင့္တာေတာင္မွ ေျပာမေနေတာ့ပါဘူး။ နစ္နာတာက ငါမွ မဟုတ္ဘဲလို႔ စဥ္းစားရင္ေတာ့ စဥ္းစားတဲ့ကိစၥ မမွန္ကန္ေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ ေဒါသကို ဖြင့္ခ်ဖို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ပြင့္လင္းႏိုင္ဖို႔ သတၱိရွိဖို႔ကို စဥ္းစားမိလုိ႔ပါ။
အေဖ့စာထဲက ေက်းဇူးရွင္ဆိုတဲ့အပိုဒ္ကို ေက်ာ္လိုက္ရင္ေတြ႔ရတဲ့ စာပုိဒ္အဆံုးကေတာ့ လူ႔သဘာ၀ကို ထင္းထင္းႀကီး ျမင္သာပါတယ္။ အေဖေျပာသလိုပါပဲ။ စက္ဆုပ္စရာလည္း ေကာင္းပါတယ္။
အေဖ့စာထဲက ေက်းဇူးရွင္ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရအဖြင့္ကေလးကေတာ့ ခ်စ္စရာပါပဲ။ ကုိယ့္တစ္အိမ္ခ်င္း ကြင္းျပင္မွာေနရင္ မလံုၿခံဳဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ အိမ္နီးခ်င္းဆိုရင္ပဲ ေက်းဇူးကတင္ရၿပီ ဆိုတဲ့ အခ်က္က အလြန္ေသးဖြဲတယ္ထင္ရေပမယ့္ အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္နဲ႔ ပတ္သက္တာေၾကာင့္ အေရးတကယ္ႀကီး ပါတယ္။
အေဖ့စာလိုစာမ်ိဳးေတြ အမ်ားႀကီးရွိမွာပါပဲ။ ကၽြန္မကလည္း ဒီစာတစ္ေစာင္ကိုမွ ေရြးၿပီး သိမ္းမိတာပါ။ ဘယ္ႏွေခါက္ပဲဖတ္ဖတ္ လုိရင္းကိုေတာ့ သိႏိုင္ပါတယ္။ ေ၀မွ်လိုတဲ့သေဘာနဲ႔ တင္ျပလုိက္ရပါတယ္။
( ေဒါက္တာမတင္၀င္း ၏ “ဒါေလးကို ဖတ္ၾကည့္ပါဦး” စာအုပ္မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္ )
No comments:
Post a Comment