အလုပ္က လိုက္ရွာေနတဲ့လူမ်ား - ေမာင္သာခ်ိဳ

(တစ္)

ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ၏ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ၊ မဖြံ႔ၿဖိဳးမႈကို တုိင္းတာသည့္ ေပတံေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိပါလိမ့္မည္။

တခ်ိဳ႔က GDP ျဖင့္ တိုင္းပါသည္။ Gross Domestic Product ေခၚ အမ်ိဳးသားထုတ္လုပ္မႈ ပမာဏဟူေသာ ေပတံျဖင့္ တုိင္းတာမႈ၊ တခ်ိဳ႔ကမူ GNH ေပတံျဖင့္တုိင္းေလသတဲ့။ Gross National Happiness ေပတံ။ ႏိုင္ငံသူ၊ ႏိုင္ငံသားေတြ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္သလဲ၊ မေပ်ာ္ဘူးလဲဆိုေသာေပတံ။ တခ်ိဳ႔က inflation ေပတံတဲ့။ ေငြေၾကးေဖာင္းပြမႈ (သို႔မဟုတ္) အရပ္ရပ္ပစၥည္းမ်ား ေစ်းတက္မႈ အေနအထားကိုၾကည့္ကာ ႏိုင္ငံအေျခအေနကို တြက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ေပတံတစ္ခုကေတာ့ အလုပ္လက္မဲ့ မည္မွ်ရွိသလဲဟူေသာ ေပတံ။ အလုပ္လက္မဲ့မ်ားလွ်င္ တုိင္းျပည္မဖြံ႔ၿဖိဳး၊ အလုပ္လက္မဲ့နည္းမွ တုိင္းျပည္တုိးတက္သည္ဆုိေသာ ေပတံ။

အလုပ္၊ အလုပ္။
သည္အလုပ္အေၾကာင္းကုိပဲ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလုိျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး အလုပ္ကိုရွာေဖြၾက၊ အလုပ္ေတြလုပ္ေနၾကရပါသည္။။ အလုပ္ေခၚယူသည့္ ေၾကာ္ျငာေပါင္းစံုကို အငမ္းမရ ရွာေဖြဖတ္႐ႈၾက၊ အလုပ္ေလွ်ာက္လႊာေတြတင္ၾက၊ ေရးေျဖစာေမးပြဲေတြ ၀င္ေျဖၾက၊ လူေတြ႔အင္တာဗ်ဴးခန္းမေရွ႔မွာ တန္းစီေစာင့္စားၾက၊ ခန္႔မွန္းလစာေတြ ေရးထည့္ၾက။ ျပည္တြင္း၊ ျပည္ပ ေနရာမ်ိဳးစံု၊ ရာထူးမ်ိဳးစံု။

သို႔ေသာ္ ကမၻာ့မည္သည့္ေနရာမွာမဆို လူတိုင္းအလုပ္မရႏိုင္ၾက။ ထို႔ေၾကာင့္ အလုပ္ကိုဆက္၍ဆက္ကာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွာၾကရပါသည္။ ရသည္လည္းရွိ၊ မရသည္လည္းရွိ။ လူကအလုပ္ကို လုိက္ရွာေနရသည့္ ေန႔ရက္မ်ား။

ဒါဆို အျပန္အလွန္အားျဖင့္ အလုပ္ကေရာ လူကိုလိုက္ရွာေနတာမ်ိဳး မရွိႏိုင္ဖူးတဲ့လား။ ရွာတဲ့လူကိုေရာ အလြယ္တကူေတြ႔တတ္ခဲ့ၾကရဲ႔လား။ ဒါကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုျခင္းျဖစ္ပါသည္။

(ႏွစ္)

ဤေနရာ၌ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ထိေတြ႔ဆက္စပ္ေနေသာ ေနရာေဒသသံုးေလးခုအေၾကာင္းကို ေျပာလိုပါသည္။

ပထမေနရာက စာအုပ္တိုက္တစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ ေအာင္ျမင္ေသာ ဂ်ာနယ္သံုးေစာင္ႏွင့္ မဂၢဇင္းႀကီးတစ္ခုကို ထုတ္ေ၀ေနသည့္ စာအုပ္တိုက္ႀကီးပဲ ျဖစ္ပါသည္။ စာေပႏွင့္ပတ္သက္ရာရာ ေနရာမ်ားအတြက္ မၾကာခဏ အလုပ္ေခၚေလ့ရွိရာ တစ္ႀကိမ္၌ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ လူေတြ႔လာေျဖပါသည္။ ေမးလုိက္သည့္ေမးခြန္း ခက္မခက္ကို စာဖတ္သူကပဲ သံုးသပ္ၾကည့္ေစလိုပါသည္။

"အပတ္စဥ္ထြက္ေနတဲ့ ဂ်ာနယ္သံုးေစာင္ရဲ႔ အမည္ေျပာျပပါ"
ေမးခြန္းက ဒါပဲျဖစ္ပါသည္။ တစ္ေယာက္က တစ္ေစာင္မွမေျပာႏိုင္။ တစ္ေယာက္ကမူ ႏွစ္ေစာင္ေျပာၿပီးေနာက္ ရပ္သြားသည္။ စာနယ္ဇင္းသမား (Journalist)ရာထူးအတြက္ ခန္႔သင့္သလား၊ မခန္႔သင့္သလား စာဖတ္သူကပဲ ဆံုးျဖတ္ၾကည့္ေစလိုပါသည္။

ဒုတိယေနရာက ျမန္မာ့အသံႏွင့္ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား၀င္းအတြင္းမွာ ျဖစ္ပါသည္။ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လကုန္ခါနီးရက္မ်ား။ မွတ္မွတ္ရရ ၾသဂုတ္ ၁၄ တြင္ ထူးအိမ္သင္ဆံုး၍ ၾသဂုတ္ ၁၅ ၌ ဆရာမင္းသု၀ဏ္ အနိစၥေရာက္ၿပီးကာစရက္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ မႏၱေလးအက္ဖ္အမ္ႏွင့္ MRTV-4 အတြက္ လူေတြ႔လာေရာက္ေသာ မိန္းကေလးကို တာ၀န္ရွိသူတစ္ေယာက္က ေမးခြန္းအနည္းငယ္ေမးပါသည္။ ဒါကိုလည္း ကတ္သီးကတ္သတ္ ေမးခြန္း ဟုတ္မဟုတ္ စာဖတ္သူကပဲ သံုးသပ္ေစလိုပါသည္။
"ခုရက္ထဲမွာ စာေပပညာရွင္ႀကီးတစ္ေယာက္ဆံုးတယ္ သမီးရဲ႔၊ သိလား"
"ေနာက္ အဆိုေတာ္တစ္ေယာက္လည္း ဆံုးရွာတယ္ကြာ"
အေမးႏွစ္ခုလံုးအတြက္ အေျဖကတစ္ခုတည္း ျဖစ္ပါသည္။ ေခါင္းခါျခင္းႏွင့္ ဟင့္အင္း။ လူထုဆက္သြယ္ေရး မီဒီယာလုပ္ငန္းအတြက္ အသံုးတည့္သူေတြလား မတည့္သူေတြလား စာဖတ္သူကပဲ စဥ္းစားဖို႔ျဖစ္ပါသည္။

ေနာက္တစ္ေနရာက စီးပြားေရးကုမၸဏီတစ္ခု။ လာေလွ်ာက္သူ၏ ပူးတြဲတင္ျပထားေသာ လက္မွတ္ေတြထဲမွာ LCCI Level အမ်ိဳးမ်ိဳး၏ လက္မွတ္ေတြ ပါပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စာရင္းဇယားတစ္ခုကို လက္ေတြ႔ျပဳစုခုိင္းသည္။
"သမီးက စာေတြပဲ အလြတ္ရတာ။ လက္ေတြ႔မလုပ္တတ္ဘူး"
ထိုသမီးငယ္၏ အေျဖကိုေရာ၊ ကုမၸဏီက ျငင္းလႊတ္လိုက္တာကိုေရာ စာဖတ္သူဘ၀င္က်ႏိုင္ပါစ။

ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ထိပ္တန္းအဆင့္ ဂ်ာနယ္တုိက္ႀကီးတစ္ခုက သုေတသနအရာရွိ ရာထူးအတြက္ လူေခၚပါသည္။ အခုအထိ လူရွာလို႔မရ။ ျပည္တြင္းႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အခ်က္အလက္(Data) မ်ားကို ဂ်ာနယ္က ေတာင္းလာခဲ့ေသာ္ ၫႊန္းေပးရမည့္ရာထူး။ ဥပမာ - ကာလသားေရာဂါ ေနာက္ခံ၀တၳဳဟုဆိုလွ်င္ သိန္းေဖျမင့္၏ တက္ေခတ္နတ္ဆိုးကို ၫႊန္းေပးဖို႔၊ ပုဂံေခတ္က ရဟန္းေတာ္မ်ားအေၾကာင္းဟုဆိုလွ်င္ ဆရာပါရဂူ၏ ပဥၥ၀ဂၢီကို ၫႊန္းေပးဖို႔၊ မဂၤလာ ၁၂ ပါး၊ ၃၈ ျဖာ မဂၤလာ၊ ေကာင္း ၆၄ ဟု ဆိုလာလွ်င္ သုခမွတ္စုကို ၫႊန္းေပးဖို႔၊ ေရွးေခတ္၀တ္စားဆင္ယင္ပံုမ်ားဆိုလွ်င္ ဆရာေတာ္ေရႊကိုင္းသား၏ ဆင္ယင္ထံုးဖြဲ႔မႈက်မ္းကို ၫႊန္းေပးဖို႔ ရာထူးမ်ိဳးျဖစ္ပါသည္။ စမ္းသပ္ခန္႔ထားသမွ်ေသာ လူေတြအမ်ားစုက မၫႊန္းႏိုင္ၾက။ မိမိကုိယ္မိမိ ျပန္လည္ေတြ႔ရွိကာ အလုပ္မွ ထြက္သြားခဲ့ၾကသည္။

မဟာ၀ိဇၨာဘြဲ႔ရၿပီး တစ္ေယာက္ကို တိုက္ထိုင္အယ္ဒီတာရာထူးအတြက္ လူေခၚေတြ႔ပါသည္။ စကားစျဖစ္ၾကပံုမွာ ဤသို႔။
"ဘယ္မွာ ေနတာလဲ"
"ေျမာက္ဥကၠလာပါ"
"ေၾသာ္… တို႔နဲ႔အတူတူေပါ့။ ဘယ္ရပ္ကြက္လဲ"
"ႏြယ္နီေလ၊ ေဆး႐ံုေရွ႔"
"ေၾသာ္… ဆရာနတ္ႏြယ္တို႔ ရပ္ကြက္ေပါ့"
"ရွင္"
"ဆရာနတ္ႏြယ္ေလ"
"ဘာလုပ္တာလဲ မသိဘူး"
ဤ၌ စကား၀ုိင္းက ေျခာက္ကပ္သြားပါသည္။ ေနာက္ေတာ့ က်န္တာေတြလည္း ေျခာက္ကပ္သြားပါသည္။

(သံုး)

လူတို႔အလုပ္ကို လုိက္ရွာၾကပါသည္။ လြယ္လြယ္ႏွင့္မရ။ ထို႔အတူ တခ်ိဳ႔အလုပ္ေတြကလည္း လူကို လုိက္ရွာေနပါသည္။ လြယ္လြယ္ႏွင့္မရျပန္။ သည္ေတာ့မွ အလုပ္ရွားသလို၊ အလုပ္ကလုိအပ္သည့္ လူကလည္း ရွားပါလားဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္သြားပါသည္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုသည့္ အေျဖကေတာ့ အရွင္းႀကီး။

Skill ပဲေပါ့။ Ability ပဲေပါ့။ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္မႈ၊ ကၽြမ္းက်င္မႈ။ ဒါက ကိုယ့္ဘက္က ျဖည့္ဆည္းထားရမည့္အပိုင္း။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အျပစ္ပံုခ်ေနစရာမလို။

လူေတြက အလုပ္ကို လုိက္ရွာေနသလို၊ တခ်ိဳ႔တခ်ိဳ႔ေသာ အလုပ္ေတြကလည္း လူကိုလုိက္ရွာေနပါသည္။

( 7Day News ဂ်ာနယ္ အတြဲ ၈၊ အမွတ္ ၃၃ မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္ )