ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ စကားမ်ားႏွင့္ လတ္တေလာ ကၽြန္ေတာ္....

(၁)

နက္ဖန္ဆုိရင္ သႀကၤန္က်ေတာ့မယ္။ အမွန္ကေတာ့ သဘက္ခါမွ သႀကၤန္က်မွာပါ။ မနက္ျဖန္က သႀကၤန္အႀကိဳပဲ ရွိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက နယ္ၿမိဳ႕ေလးမွာ ႀကီးျပင္းလာရတာဆိုေတာ့ သႀကၤန္အႀကိဳေန႔ဆိုရင္ သႀကၤန္စက်တယ္လို႔ပဲ စိတ္ထဲမွာ စြဲေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕မွာက သႀကၤန္အႀကိဳေန႔ဆိုရင္ကို ေရေတြပက္ေနၾကၿပီေလ။ အခ်ိဳ႕ေသာ မီးရထားလမ္းေဘးက ရြာေလးေတြ၊ အိမ္ေျခစုေလးေတြကေတာ့ သႀကၤန္မေရာက္ခင္ တစ္ပတ္ေလာက္အလိုကတည္းက ျဖတ္သြားတဲ့ ရထားေတြကို ေရေတြပက္ေနၾကတာ ခရီးသြားရင္း ႀကံဳဖူးပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ရထားစီးတဲ့အခါ လူေနတဲ့ေနရာေတြေရာက္ၿပီ၊ ကေလးေတြ စုေ၀းေနတာေတြ႔ၿပီဆိုတာနဲ႔ မီးရထားျပတင္းမွန္ေတြ အလ်င္အျမန္ခ်ရတာေပါ့။ ဒါေတာင္ တစ္ခါတေလ အငိုက္မိၿပီး စိုသြားတာေတြ ရွိေသးတယ္။ လူႀကီးေတြကေတာ့ စိတ္ေတြတိုတာေပါ့။ သႀကၤန္ေတာင္မက်ေသးဘူး ေရပက္တယ္ဘာညာေပါ့။ တစ္ခါတေလ ပက္တဲ့ေရေတြက မသန္႔ဘဲ ရႊံ႕ဗြက္ေရလုိမ်ိဳးေတြနဲ႔ အပက္ခံရတာမ်ိဳးလည္း ႀကံဳခဲ့ရဖူးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကေလးဆိုေတာ့ လူႀကီးေတြ ႀကိဳက္တာ၊ မႀကိဳက္တာ၊ ေဒါသထြက္တာ၊ မထြက္တာကို ဂ႐ုစိုက္မေနႏိုင္အားပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ေပ်ာ္ေနတာပါပဲ။ ေရအပက္ခံလုိက္ရလို႔ စိတ္မဆိုးတဲ့အျပင္ ေပ်ာ္ေတာင္ ေပ်ာ္ေနလိုက္ေသးတယ္။

ေအာ္... ေျပာခ်င္တာက မနက္ျဖန္ သႀကၤန္အႀကိဳေန႔ကိုေတာင္ ေရာက္ေနၿပီ။ သူမ်ားေတြ တက္ႂကြေနတာ၊ ဘာလုပ္မယ္ညာလုပ္မယ္ဆိုၿပီး စီစဥ္ေနတာကို ေဘးကေနၾကည့္ၿပီး မေပ်ာ္မိဘဲ စိတ္ညစ္ေနမိတယ္။ ရာသီဥတုက ဒီႏွစ္က်မွ ဒီေလာက္ပူရတဲ့အထိ သူတို႔မို႔ မေမာႏိုင္၊ မပန္းႏုိင္ ေရတစိုစိုနဲ႔ လည္ၾကပတ္ၾကဦးမယ္။ အေပၚကလည္းပူ၊ ေအာက္ကေရေတြကလည္း အေငြ႔ပ်ံတဲ့အရွိန္နဲ႔ပူ၊ လူေတြအမ်ားႀကီးဆိုေတာ့ လူေငြ႔ကလည္းပူ၊ ကားေတြ၊ ဆုိင္ကယ္ေတြက ထြက္တဲ့အပူေတြကလည္းပူ၊ အမယ္ေလး... ေတြးၾကည့္ရင္းနဲ႔ အလိုလို ပူလာမိတယ္။

လူငယ္ေတြကိုလည္း အျပစ္ေတာ့မတင္ပါဘူး။ ကုိယ္ေတြငယ္ငယ္တုန္းကလည္း သူတို႔လိုသာ မဟုတ္တယ္။ သူ႔အရပ္နဲ႔ သူ႔ဓေလ့ဆိုသလိုေတာ့ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကတာပါပဲ။ မနက္ျဖန္အႀကိဳေန႔ဆိုရင္ အိမ္မွာ အေမ့ကို မပ်က္မကြက္ လုပ္ေပးရတာက သႀကၤန္ပန္းအိုး ထိုးေပးရတာပါပဲ။ ထိုးမယ့္အုိးကေတာ့ အေမက အေစာႀကီးကတည္း ၀ယ္ထားၿပီးသား။ သႀကၤန္ပန္းကလည္း မနက္အေစာႀကီးဆိုရင္ ရြာကလာေရာင္းတဲ့ ေခါင္းရြက္ေစ်းသည္ေတြဆီကေန အလြယ္တကူ ၀ယ္လုိက္႐ံုပါပဲ။ သႀကၤန္ပန္းအိုးထိုးၿပီး သိၾကားမင္းကို ႀကိဳဆိုၾကတယ္လို႔ ငယ္ငယ္ေလးကတည္း ယံုၾကည္လာခဲ့တဲ့အစြဲဟာ အသက္အရြယ္ အေတာ္ေလးရလာေတာ့မွ ခပ္၀ါး၀ါး ျဖစ္သြားရတာပါ။

စကားေတြက ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ ဆိုတဲ့အတိုင္း ဟိုေရာက္လိုက္ ဒီေရာက္လိုက္ ျဖစ္ေနမွာပါပဲ။ စိတ္ထဲမွာ ေပၚလာသမွ်ကို ခ်ေရးလိုက္တာပါ။ မနက္ျဖန္ဆိုရင္ သႀကၤန္ကို ႀကိဳၾကၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုမွ မခံစားရဘူး။ တစ္ခုပဲ ခံစားရတယ္။ သႀကၤန္သီခ်င္းေတြကို ေနရာတိုင္းမွာ ၾကားေနရတာကိုေတာ့ ေပ်ာ္လို႔ကို မဆံုးဘူး။ သႀကၤန္သီခ်င္းဆိုတာ ျမန္မာေတြရဲ႕ အမွတ္သေကၤတ တစ္ခုလို႔ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္က ဆိုလိုက္ခ်င္တယ္။

(၂)

ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းကို သြက္သြက္ခါေစတဲ့ အေတြးအေခၚေတြထဲက တစ္ခုကေတာ့ လူေကာင္း၊ လူေတာ္ ကိစၥပါ။ ဘယ္ဟာက ပိုအေရးႀကီးတယ္ဆိုတာကို စာေရးဆရာအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ပညာရွင္အသီးသီးက မတူျခားနားတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႔ ေရးထားတာကို ဖတ္ဖူးပါတယ္၊ ေျပာၾကားတာကို နားေထာင္ဖူးပါတယ္၊ ေဟာၾကားတာကို နာၾကားဖူးပါတယ္၊ ဆံုးမတာကို နာခံဖူးပါတယ္။ အခုတေလာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အဲဒီအေတြးအေခၚကို မစဥ္းစားဘဲ ေနလို႔မရေအာင္ ႀကံဳေနရပါတယ္။ ႏွစ္ခုလံုး ျပည့္စံုရင္ အေကာင္းဆံုးဆိုတာက အသင့္ေတာ္ဆံုးအေျဖဆိုတာကို လူတိုင္းသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီႏွစ္ခုလံုး ျပည့္စံုဖို႔ဆိုတာက်ေတာ့ ဘယ္ကလာၿပီး လြယ္ကူလိမ့္မလဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြနဲ႔ ထိေတြ႔ဆက္ဆံေနရတဲ့လူေတြမွာ အဲဒီအရည္အခ်င္းႏွစ္ခုလံုး ျပည့္စံုတဲ့လူဆိုတာ လက္ခ်ိဳးေရလို႔ ရႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။

အခုကၽြန္ေတာ္ႀကံဳေနရတဲ့အေပၚမွာ မူတည္ၿပီး ေခါင္းထဲမွာ အေလးသာေနတာကေတာ့ "လူေကာင္း" ဟာ "လူေတာ္" ထက္ ပိုအေရးႀကီးတယ္ ဆိုတာပါပဲ။ လက္ခံပါလို႔ မေျပာလိုပါဘူး။ အမွန္ကြလို႔လည္း လက္မ မေထာင္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အေတြး သက္သက္ပါ။ ေကာင္းတဲ့လူ မေတာ္တာဟာ ဘာျပႆနာမွ မရွိပါဘူး။ ေတာ္တဲ့လူ မေကာင္းတဲ့အေရးဟာ ဘယ္ေလာက္ေၾကာက္စရာ ေကာင္းသလဲဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ခ်င္လည္း ျမင္ေနရတယ္၊ မၾကားခ်င္လည္း ၾကားေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လူေတာ္ေတြကို ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္သြားၿပီလို႔ မဆိုခ်င္ေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူေတာ္ေတြကိုျမင္ရင္ အဲဒီလူဟာ ေကာင္းမွေကာင္းရဲ႕လားဆိုၿပီး အေတြးနဲ႔ေၾကာက္ေနမိတာကေတာ့ အေတာ့္ကို ဆိုး၀ါးလြန္းပါတယ္။ ပညာရွိေတြမိုက္ရင္ တဆံုးပဲလို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက လူႀကီးေတြေျပာတာကို အခုမွ နားလည္မိပါတယ္။

(၃)

ကုိယ့္ဘာသာကိုယ္ အပင္စိုက္ဖို႔က်ေတာ့ စိတ္ကူးထဲမွာေတာင္ မစဥ္းစားဘူး။ သူ႔ဟာသူ ေပါက္ဖြားရွင္သန္ ႀကီးထြားလာတဲ့ အပင္ကိုက်လည္း ေရေလာင္းဖို႔၊ ေျမၾသဇာေကၽြးဖို႔၊ ေပါင္းျမက္ရွင္းေပးဖို႔ မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအပင္ေလး အရြယ္ေရာက္လာၿပီလားဆိုေတာ့မွ ထင္းခုတ္ခ်င္တဲ့လူနဲ႔၊ ငါ့အပင္ဆိုၿပီး ၿခံခတ္ခ်င္တဲ့လူနဲ႔၊ ေရာင္းစားခ်င္တဲ့လူနဲ႔ အေတာ္ကို ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ လူ႔အတၱေတြပါ။ တစ္ခါတေလ အဲဒီအပင္ေတြအစားေတြးၿပီး ကၽြန္ေတာ္ သက္ျပင္းေတြခ်မိတာ အခါခါပဲေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ေရာ အဲဒီလို အပင္တစ္ပင္ ျဖစ္ေနသလား ဆိုတာကေတာ့...။

(၄)

အခုတေလာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ မၾကည္လင္ပါဘူး။ စိတ္မၾကည္လင္တဲ့အတြက္ စာေရးရင္လည္း ေဒါသသံေတြ စြက္ေနမွာမို႔ မေရးျဖစ္ေအာင္ ေနလိုက္ပါတယ္။ အခ်ိန္အားတုိင္း စာအုပ္ေတြပဲ ငွားဖတ္ေနလိုက္တယ္။ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေတြ၊ ဗီဒီယိုဇာတ္ကားေတြ ထိုင္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ဘာမွမလုပ္ခ်င္ေတာ့ရင္ ကုတင္ေပၚမွာ လွဲအိပ္ေနလိုက္တယ္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ကုိယ့္စိတ္ထဲမွာ ရွိတဲ့အတုိင္း ေျပာလိုက္ခ်င္၊ လုပ္လုိက္ခ်င္တဲ့စိတ္ဟာ တကယ့္ကို တိရစၧာန္တစ္ေကာင္လုိပါပဲ။ တစ္သက္လံုးဖတ္လာခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြကို အားနာလြန္းလို႔ ကုိယ့္အသိစိတ္ကို ကုိယ္ျပန္ထိန္းေနရပါတယ္။ လုပ္ခ်င္တာမလုပ္ရ၊ ေျပာခ်င္တာ မေျပာရတဲ့အတြက္ စိတ္ဖိစီးမႈေတြမ်ားၿပီး လူပံုစံကလည္း ညႇင္းသိုးသိုးျဖစ္ေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ မ်က္ႏွာကလည္း ဘယ္လိုမွကို ၾကည္ၾကည္လင္လင္ရွိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဆင္မေျပသည့္ အင္တာနက္သံုးစြဲႏိုင္မႈ အေျခအေနေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ဂ္ေရးျခင္းကို ခဏနားပါမည္။ တစ္ပတ္ျဖစ္ေစ။ ဆယ္ရက္ျဖစ္ေစေပါ့။ ငါးရက္ေလာက္နဲ႔လည္း ျပန္လာခ်င္ လာႏုိင္ပါတယ္။

(၅)

အီးေမးလ္ပို႔ထားသူေတြနဲ႔ ေအာ့ဖ္လုိင္းမက္ေဆ့ခ်္ ပို႔ထားသူမ်ားခင္ဗ်ား။ အခုရက္ပိုင္းအတြင္း အင္တာနက္သံုးျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္ျပဳလုပ္ႏုိင္မည္ မဟုတ္ပါသျဖင့္ reply မလုပ္ျခင္းမ်ားအား နားလည္ေပးၾကေစလိုပါသည္။ အင္တာနက္သံုးစြဲရန္ အဆင္ေျပသည့္ အခ်ိန္ေရာက္သည့္အခါမွ စာျပန္ႏုိင္မည့္အေၾကာင္း တစ္ခါတည္း အသိေပးေတာင္းပန္အပ္ပါသည္။

ဆုမြန္ေကာင္း
ျမန္မာ့ေသြးမိတ္ေဆြမ်ားအားလံုး ျမန္မာႏွစ္သစ္ကူး အခါသမယတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ၊ စိတ္ႏွလံုးေအးခ်မ္းစြာျဖင့္ ႏွစ္သစ္ကူးအခါသမယကို ျဖတ္သန္းႏုိင္ၾကပါေစဟု ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းအပ္ပါသည္။

အမွတ္တရ
ကုိဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ဧၿပီလ ၁၂ ရက္၊ တနလၤာေန႔။
ညေန ၇ နာရီ ၃၉ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။