၀ိေရာဓိ အေတြးမ်ား - သဲေအာင္

အဓိပၸါယ္
ဂ်ပန္ျပည္မွာပါ။

ဇင္ဘာသာ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးက ငရဲနဲ႔နိဗၺာန္အေၾကာင္း ေဟာျပတာ သိပ္ေကာင္းတယ္လို႔ နာမည္ေက်ာ္ၾကားတာနဲ႔ ဆာမူ႐ုိင္းတစ္ေယာက္ အဲဒီဘုန္းႀကီးဆီ သြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ လူအမ်ားရဲ႕ေရွ႕မွာ...

[ဆာမူ႐ုိင္း] - ဘုန္းႀကီး၊ ငရဲနဲ႔နိဗၺာန္ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ျပစမ္းပါ။ (ခပ္တင္းတင္းပါပဲ...)

[ဘုန္းႀကီး] - မင္းလို အသံုးမက်တဲ့ေကာင္ကို ငါကဘာျဖစ္လို႔ ေျပာျပရမွာလဲကြ။

ဆာမူ႐ုိင္း ေဒါသဒီဂရီ တက္သြားပါတယ္။ ဓားကို ဆြဲထုတ္ၿပီး ဘုန္းႀကီးအေပၚ မိုးထားလိုက္ပါေတာ့တယ္။

[ဆာမူ႐ုိင္း] - ျပန္ေျပာစမ္း ဘုန္းႀကီး၊ ခုတ္ပစ္လုိက္မယ္။

[ဘုန္းႀကီး] - မင္းစိတ္ထဲမွာ အခု ေဒါသေၾကာင့္ ပူေလာင္ေနတယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒါ ငရဲ။ ငါ့စိတ္ထဲမွာ ေသမွာမေၾကာက္ဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းလို႔ အဲဒါ နိဗၺာန္။

ဘုန္းႀကီးရဲ႕ စကားသံအဆံုးမွာ သာဓုေခၚသံေတြ ဆူညံလို႔။ ဆာမူ႐ုိင္းလည္း ဦးၫြတ္လို႔....။

ႏွင္းေတြ တေဖြးေဖြးေအာက္မွာေပါ့။

ျဖစ္စဥ္
လူ႔မလိုင္ ေဒါက္တာတစ္ေယာက္က ခ်ဥ္းကပ္မႈ အသစ္တစ္ခု ပို႔ခ်ေနတာပါ။

"အခုလက္ရွိ ပကတိအေနအထားမွာ လူလူခ်င္းအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးတာထက္ ၿပီးေတာ့ ျဖစ္ရပ္အေၾကာင္း အေၾကာင္းခ်င္း ေဆြးေႏြးတာထက္ ပိုေကာင္းတဲ့အရာဟာ အုိင္ဒီယာခ်င္း ေဆြးေႏြးတာပဲကြ...။ အဲဒီေခတ္ကို ပညာေခတ္လို႔ ေခၚတယ္"

သူ႔စကားအဆံုးမွာ တပည့္ေသးေသးေလးတစ္ေယာက္ ထေမးပါတယ္။

"လူေတြအေၾကာင္း မသိရင္၊ ျဖစ္ရပ္ေတြအေၾကာင္း မသိရင္ အုိင္ဒီယာအခ်င္းခ်င္းေကာ သိပါ့မလားဟင္"

သူ႔ေမးခြန္းအဆံုးမွာ ၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး တိတ္ဆိတ္လို႔........။

ၿပီးမွ ဖိနပ္သံ တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔၊ ဖိနပ္သံေတြ ဦးတည္ရာက ထြက္ေပါက္တစ္ခုဆီသို႔....

ေနာက္ျပန္ မလွည့္ေတာ့ပါဘူး..........။

[၂၀၁၀၊ မတ္လထုတ္ Youth မဂၢဇင္း၊ အတြဲ-၅၊ အမွတ္-၃ မွ]