ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ သတင္းေထာက္ေကာင္းေတြ ျဖစ္တယ္။ တစ္ၿမိဳ႕လံုးေနရာအႏွ႔ံ ဘယ္မွာကားတိုက္တယ္၊ ဘယ္မွာ မီးေလာင္တယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြကို သူမ်ားေတြထက္ဦးၿပီး အၿမဲသိေနရတယ္။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ မရွိေတာ့ နားပင္းသြားသလို ျဖစ္သြားတယ္။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကလည္း အၿမဲမျပတ္ လာ,လာၿပီးေတာ့ မဖြင့္ေသးဘူးလား၊ မဖြင့္ေသးဘူးလားနဲ႔ ေမးေနၾကေလေတာ့ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ၿပီး စာျပန္သင္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ္လို႔ ဆရာ၀န္ေတြက ႏွလံုးေရာဂါ၊ အဆုတ္ပါ မေကာင္းတာေၾကာင့္ စာမသင္ေစခ်င္ဘူး။ ေအာက္ဆီဂ်င္ပိုက္တန္းလန္း တပ္ထားရတာကိုလည္း မျဖဳတ္ေစခ်င္ဘူး။ လူနာျဖစ္ေတာ့လည္း ဆရာ၀န္႔စကား နားမေထာင္ခ်င္လို႔ ဘယ္ျဖစ္ေတာ့မွာလဲ။
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားအဖို႔လည္း စကားေျပာေလ့က်င့္စရာ ေနရာေလး ေပ်ာက္သြားရတာဆိုေတာ့ စိတ္မေကာင္းၾကဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ အၿမဲမျပတ္လာၿပီး နားပူၾကတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ စကားေျပာသင္တန္းေကာင္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ အသင္ေကာင္း၊ အျပေကာင္း၊ ဆရာေကာင္းေတြလည္း မနည္းလွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ဇယားမရွိ၊ ျပ႒ာန္းသတ္မွတ္တဲ့ စာအုပ္မရွိ၊ လာခ်င္တဲ့အခ်ိန္လာ၊ ျပန္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ျပန္၊ တက္ခ်င္သေလာက္တက္၊ အဂၤလိပ္စကားေျပာရင္ ေျပာခ်င္တဲ့စကားေျပာ၊ ေက်ာင္းသားတစ္ခါျဖစ္ၿပီးရင္ (၅)ႏွစ္တက္တက္၊ (၁၀) ႏွစ္တက္တက္၊ ႀကိဳက္သေလာက္တက္ ဆိုတာမိ်ဳးက်ေတာ့ ဘယ္မွာမွ ရွာလို႔မေတြ႔ၾကဘူးေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းေလးကို ျပန္ဖြင့္ထားခ်င္တယ္။ ခက္တာက မေကာင္းေတာ့တဲ့ ႏွလံုးနဲ႔ အဆုတ္။ ဒဏ္ေတြကလည္း မ်ားခဲ့ေပတာကိုး။
ျမန္မာလူငယ္ေလးေတြရဲ႕ ဉာဏ္ရည္ဉာဏ္ေသြးဟာ မနိမ့္လွပါဘူး။ အဂၤလိပ္စာ၊ အဂၤလိပ္စကားေျပာ သပ္သပ္ေျပာမယ္ဆိုရင္ အာရွတိုက္မွာ အိႏၵိယသားေတြကလြဲရင္ ဘယ္သူမွ ေၾကာက္စရာ မလိုပါဘူး။ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးလံုးကို ၿခံဳေျပာတာပါ။ တစ္ဦးခ်င္းယွဥ္လို႔ သူတို႔က သာမ်ိဳးေတြေတာ့ ရွိတာေပါ့။ ျမန္မာလူငယ္ေတြ အသံထြက္မွန္ေအာင္ သင္လို႔မရဘူးဆိုတာ မရွိပါဘူး။ ျမန္မာစကားသိပ္မပီတဲ့ ရွမ္းပအို႔၀္ ဦးပဥၨင္းေလးေတြေတာင္ အဂၤလိပ္စကားက်ေတာ့ ပီပီသသ ေျပာႏိုင္႐ြတ္ႏိုင္ၾကတာပါ။ အဂၤလိပ္စာသိပ္ေကာင္းတဲ့ အိႏၵိယသားေတြကလည္း "၀ဲရီးဂြတ္" ကို ေပ်ာက္ေအာင္ မေဖ်ာက္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ အဂၤလိပ္စာနဲ႔ ဘြဲ႔ယူထားတဲ့ ဂ်ပန္တစ္ေယာက္ကို Thank You တို႔၊ Thirty တို႔လို အသံမ်ိဳး ပီသေအာင္႐ြတ္ခိုင္းဖို႔ အေတာ္ခက္ပါတယ္။ ဆရာေရွ႕မွာ ပီေနေပမယ္လို႔ ကြယ္ရာေရာက္သြားတာနဲ႔ "ဆိုင္းက်ဴး" "ဆာတီး" လို႔ အသံထြက္လာတာပါပဲ။ အဂၤလိပ္စာတတ္တယ္လို႔ ၀င့္၀ါေမာက္မာတတ္တဲ့ စင္ကာပူတ႐ုတ္ေတြရဲ႕ "စင္းဂလိပ္" စကားကို အဂၤလိပ္ေတြ၊ အေမရိကန္ေတြ နားမလည္ၾကလို႔ အဂၤလိပ္စကားစစ္စစ္ ေျပာတတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္လို႔ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္က ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ လီကြမ္ယုကေတာင္ သတိေပးခဲ့ေသးတာေလ။
ျမန္မာေတြ မညံ့ပါဘူး။ အဂၤလိပ္စကားေျပာတဲ့ အေလ့အက်င့္ မရွိလို႔သာ ႏႈတ္ဆြံ႔ေနတာပါ။ မေျပာမျဖစ္ ေျပာကိုေျပာရမယ့္အေျခအေနမ်ိဳးႀကံဳရင္ တစ္ဖက္သား ေကာင္းေကာင္းနားလည္ေအာင္ ေျပာႏိုင္စြမ္းၾကပါတယ္။ ႏႈတ္ဆြ႔ံတာ ေပ်ာက္သြားရင္ ေျပာတတ္ဆိုတတ္ ျဖစ္လာၾကတာပါပဲ။ ႏႈတ္ဆြ႔ံတာေပ်ာက္ေအာင္ အေလ့အက်င့္ မ်ားမ်ားလုပ္ဖို႔ လိုတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသားေရွ႕မွာ သိမ္ငယ္စိတ္ျဖစ္တာကို ေဖ်ာက္ပစ္ရမယ္။ ႏိုင္ငံျခားသား တစ္ေယာက္ ျမန္မာစကား မပီကလာ ပီကလာ ေျပာေနတာေတြ႔ရင္ ျပက္ရယ္ျပဳ ႐ႈတ္ခ်ပစ္လိုက္ပါသလား။ မျပဳတဲ့အျပင္ ျမန္မာစကား ႀကိဳးစားေျပာေနတာကို သေဘာေတာင္ က်မိတယ္ မဟုတ္လား။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြလည္း အလားတူပါပဲ။ နိုင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္က သူတို႔ဘာသာစကားကို ႀကိဳးစားေျပာေနတာေတြ႔ရင္ သေဘာက် ေက်နပ္ၾကတာပါပဲ။ ကိုယ့္ဘာသာစကားမွ မဟုတ္တာပဲ။ မိခင္ဘာသာစကားလို ဘယ္ပီပါ့မလဲ။
ကုလသမဂၢအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ႀကီး ကိုဖီအာနန္ မိန္႔ခြန္းေျပာတာ ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ စကားလံုး အသံုးအႏႈန္းေတြက ခန္႔ညားလွပၿပီး အဆင့္ျမင့္ပါေပတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေလသံကေတာ့ "အဖ႐ို" (Afro) ေလသံပါပဲ။ အေမရိကန္ေလသံ မေပါက္ပါဘူး။ "အဖ႐ို" ေလသံမို႔ နားမလည္ဘူး မရွိပါဘူး။ အေမရိကန္သမၼတေရာ၊ အဂၤလိပ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေရာ၊ ျပင္သစ္သမၼတနဲ႔ ႐ုရွားေခါင္းေဆာင္ႀကီးေရာ နားလည္ၾကပါတယ္။ ကုလသမဂၢအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ လုပ္ေနၿပီး အဂၤလိပ္စကားကို "အဖ႐ို" ေလသံနဲ႔ ေျပာရေကာင္းလားလို႔ အျပစ္မတင္ပါဘူး။ အာဖရိကသားက "အဖ႐ို" ပဲ ေလသံထြက္မွာေပါ့လို႔ နားလည္ၾကပါတယ္။ ဂ်ာမန္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေျပာတဲ့ အဂၤလိပ္စကားသံက ဂ်ာမန္သံၾသၾသႀကီး ထြက္တာပါပဲ။
အဲဒီေတာ့ ငါးပိစားတဲ့ ျမန္မာဟာ ငါးပိအဂၤလိပ္စကားေျပာတာ ဘာရွက္စရာ ရွိသလဲ။ အသံမွန္မွန္ ထြက္တတ္လို႔ သူတစ္ပါးနားလည္ရင္ ၿပီးေရာမဟုတ္လား။ ဘိုသံ ေပါက္ခ်င္လြန္းလို႔ ဇြတ္အတင္းႀကီး လိုက္တုေနတာကမွ တကယ္ေတာ့ ႐ွက္စရာ ေကာင္းတာပါ။ တုတာက တုတာပါပဲ။ ဘယ္ေတာ့မွ အစစ္ျဖစ္မလာပါဘူး။
အဂၤလိပ္စကားကို အေမရိကန္က အေမရိကန္ "ေလ" နဲ႔ ေျပာမွာပဲ။ ဂ်ာမန္ကလည္း အဂၤလိပ္စကားကို ဂ်ာမန္ "ေလ" နဲ႔ ေျပာမွာပဲ။ အဂၤလိပ္ဘုရင္မရဲ႕ ထီးေတာ္ရိပ္ေအာက္မွာေနတဲ့ စေကာ့လူမ်ိဳးကလဲ အဂၤလိပ္စကားကို စေကာ့တို႔ ေတာင္ေပၚ "ေလ" နဲ႔ ေျပာမွာပါပဲ။ ဒါကဲ့ရဲ႕စရာလား။ လန္ဒန္က အဂၤလိပ္စကားနဲ႔ မန္ခ်က္စတာက အဂၤလိပ္စကားေတာင္မွ ေလယူေလသိမ္း တူၾကတာမွ မဟုတ္တာ။
ျမန္မာပါးစပ္က ျမန္မာသံပဲ ထြက္မွာေပါ့။ ဒါကို ဘယ္အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးကမွ သေရာ္ေျပာင္ေလွာင္လိမ့္မယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ရဲရဲသာ ေျပာစမ္းပါ။ ေလးငါးဆယ္ရက္အတြင္း ႏႈတ္သြက္လွ်ာသြက္ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခါက်ရင္ သိမ္ငယ္စိတ္ေတြေပ်ာက္ၿပီး ႏႈတ္ဆြ႔ံေနတာလည္း လံုး၀ေပ်ာက္သြားမွာပါ။
ျမန္မာတို႔ဟာ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွာ ႏွစ္ရာနဲ႔ခ်ီ ေနခဲ့ၾကရတာ ျဖစ္ေလေတာ့၊ ဒီေန႔ထိ မ်က္ႏွာျဖဴျမင္ရင္ ဘယ္လိုမ်က္ႏွာျဖဴပဲျဖစ္ျဖစ္ ေခါင္းကေလးငံု႔ၿပီး စကားေျပာေနၾကဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္ေတ႔ြေနရတဲ့ မ်က္ႏွာျဖဴဟာ ပညာတတ္လား၊ အမိႈက္က်ံဳးတဲ့ ျမဴနီစပယ္ အလုပ္သမားလား၊ ႏြားသတ္တဲ့ အမဲသားသည္လားဆိုတာ ဆန္းစစ္ၾကည့္ေလ့ မ႐ွိၾကပါဘူး။ ဒီေန႔ လခ သိန္းနဲ႔ခ်ီယူတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ သင္တယ္ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းႀကီးေတြမွာ ကိုယ့္သားသမီးေတြကိုထားၿပီး၊ ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားေနတဲ့ ျမန္မာမိဘေတြသိဖို႔ ေျပာျပခ်င္တဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ ရွိပါတယ္။
အဲဒီအခ်က္က ဘာလဲဆိုေတာ့ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းေတြမွာ လာသင္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားတိုင္းဟာ စာသင္တတ္တဲ့ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမမ်ား မဟုတ္ၾကဘူး ဆိုတာပါ။ တျခားအေၾကာင္း ကိစၥမ်ိဳးနဲ႔ ျမန္မာျပည္မွာ ၾကာၾကာေလး ေနခ်င္တဲ့အတြက္ ေနထိုင္ခြင့္ရေအာင္ အလုပ္တစ္ခု ၀င္လုပ္ေနတဲ့ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ လုပ္ေနၾကတာပါ။ တခ်ိဳ႕ဆို စာလံုး၀ မသင္တတ္ၾကပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ဘာဘြဲ႔၊ ဘာဆရာျဖစ္လက္မွတ္မွ မရွိၾကပါဘူး။ ကိုယ္တိုင္ အဂၤလိပ္စကားေျပာသင္တန္း ဖြင့္ထားတာျဖစ္ေလေတာ့ အဲဒီလို ၀င္လုပ္ခ်င္လို႔ အလုပ္ခန္႔ေပးပါ၊ ခန္႔စာေရးေပးပါဆိုၿပီး လာေျပာတာေတြ အမ်ားႀကီးႀကံဳဖူးလို႔ သိေနတာပါ။
အသားျဖဴျဖဴ၊ အသား၀ါ၀ါျမင္တိုင္း ေအာက္က်ိဳ႕ခ်င္တဲ့ သိမ္ငယ္စိတ္ေတြသာ ေဖ်ာက္ပစ္လိုက္စမ္းပါ။ ျမန္မာေတြ မညံ့ပါဘူး။ ဆိုက္ကားဆရာေတာင္ ႏိုင္ငံျခားသား ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ အလုပ္ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ဆက္ဆံႏိုင္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ ဒါ ဂ်ပန္ေတြထက္၊ ယိုးဒယားေတြထက္ ကိုးဆယ္ဆသာတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တာေပါ့။ ျမန္မာေတြမွာ ခက္ေနတာက သိမ္ငယ္စိတ္ပဲ။ သိမ္ငယ္စိတ္ဆိုတာ "အငံု႔စိတ္" ပဲ။ အားေတာ့နာပါတယ္။ ရင့္သီးလြန္းလို႔ မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစကားကို သံုးေျပာမွ ပိုၿပီးထိေရာက္၊ ပိုၿပီး သေဘာေပါက္မွာမို႔ ေျပာခြင့္ျပဳပါ။ ေစတနာနဲ႔ ေဒါမနႆေၾကာင့္ ရင့္ရင့္သီးသီး ေျပာမိတာလို႔ လက္ခံေပးပါ။ အငံု႔စိတ္၊ သိမ္ငယ္စိတ္ဆိုတာ "ကၽြန္စိတ္"ကို ယဥ္ေအာင္ေျပာတာပါ။ လြတ္လပ္ေရးရခဲ့တာပဲ ႏွစ္ေပါင္း (၆၀)နီးပါၿပီ။ ကၽြန္စိတ္ေတြ ေပ်ာက္ဖို႔ေကာင္းပါၿပီ။
ကိုဖီအာနန္လို ကမၻာ့ကုလသမဂၢ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ႀကီး တစ္ေယာက္ေတာင္မွ အဂၤလိပ္စကားကို "အဖ႐ို"သံနဲ႔ ေျပာေနေသးတာပဲ။ ျမန္မာလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္က "ငါးပိအဂၤလိပ္" ေျပာတာ ဘာရွက္စရာရွိလဲ။ အသံထြက္မွန္မွန္နဲ႔ တစ္ဖက္သား နားလည္ေအာင္ ေျပာတတ္ဖို႔ လိုရင္းပဲ မဟုတ္လား။ ျမန္မာေတြ ပညာရည္ မနိမ့္ပါဘူး။ လူစြမ္းလူစ မႏံုနဲ႔ပါဘူး။ ပင္ကိုယ္ဗီဇ မဖ်င္းပါဘူး။ ကၽြန္စိတ္ေပ်ာက္ဖို႔ကေလး တစ္ခုသာလိုတာပါ။
"ငါးပိအဂၤလိပ္" ေျပာတာ ဘာျဖစ္လဲဆိုေတာ့ ေပါင္မုန္႔နဲ႔ ငါးပိေၾကာ္ တဲြျပီးစားရသလိုေပါ့။
ReplyDelete