ကလန္တတ္သူ၊ သို႔ေသာ္ ေတြးစရာေတြ ေပးတတ္သူ

စာေရးဆရာ ႏုိင္ငံေရးသမားႀကီးေတြထဲမွ လူခ်င္းရင္းႏွီးခင္မင္ခြင့္ ရခဲ့သည္မွာ ဆရာႀကီးေမာင္စူးစမ္း ျဖစ္သည္။ ဆရာက သူ႔ကုိယ္သူ "ကလန္တတ္သူ" ဟု ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္တြင္ ဖြင့္ဟဖူးသည္။ ဤ `ကလန္တတ္သူ´ ဘြဲ႔ကို ေပးသူမွာ သူ႔သူငယ္ခ်င္း အရွည္ႀကီး ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္း တင္ဦး (မ်က္မွန္တင္ဦး) ဟု ဆိုသည္။ လူမႈဆက္ဆံေရးတြင္ ကလန္တတ္-မတတ္ေတာ့ မသိ။ သူ႔အေတြး၊ သူ႔အေရးေတြကား အမွန္ပင္ ကလန္တတ္သည္။ အထူးသျဖင့္ မဟာဗ်ဴဟာ ကိစၥမ်ားတြင္ အမ်ားစုႏွင့္မတူ။ ယခုေခတ္အေခၚ ေဖာက္ထြက္ေတြးတတ္သူ (breakthrough thinker) ဟု ဆိုရမည္လားမသိ။

သူႏွင့္ သူပါ၀င္ ပတ္သက္ခဲ့ေသာ ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ား သဟဇာတ မျဖစ္ခဲ့သည္မွာ သူ၏ အဆုိပါ ကလန္အေတြးေၾကာင့္ ျဖစ္ႏုိင္သည္။ "ခ်မ္းေအး" စစ္တမ္း ဆိုလွ်င္ ယခုခ်ိန္အထိ လက္၀ဲသမားေတြက အၿငိဳးမေျပ။ သည္းႀကီးမည္းႀကီး ဆန္႔က်င္ၾကဆဲ။ စာေရးသူ ေတာႏွင့္ေတာင္တြင္ရွိစဥ္ ပါတီလူႀကီးတစ္ေယာက္က သူႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး မွတ္ခ်က္ျပဳဖူးသည္။ ကိုခ်မ္းေအးက ေတာင္တက္လမ္းေတြ႔တုိင္း ေကြ႔ေကြ႔သြားတတ္တဲ့ အက်င့္ရွိတယ္။ အေျခအေနအရ ျပန္မေျပာသာ၊ ျပန္မေျပာရဲေသာ္လည္း စိတ္ထဲကေတာ့ ကလန္ ၾကည့္မိသည္။ ``သက္ေတာင့္သက္သာနဲ႔ ေရာက္ႏုိင္မယ့္လမ္းရွိရင္ ဘာလို႔ အေမာခံ တက္မွာလဲဗ်ာ...´´။

စာေရးသူအေနႏွင့္မူ ဆရာ၏ ကလန္အေတြးေၾကာင့္ပင္ သူ႔စာေတြကို အလြတ္မခံ။ တခုတ္တရဖတ္ေနရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဆရာမွာ အသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္အထိ အေတြးသစ္ အျမင္သစ္ေတြကို မေမာမပန္း မိတ္ဆက္ေနဆဲ။ ဆရာ့ဖတ္အား ေရးအားကို အားက်သည္။ ကလန္တတ္သည့္ သူ႔အေရးတြင္ ေတြးစရာေတြ တေထာႀကီးပါစၿမဲ။ ေျပာရလွ်င္ ဆရာ့ေက်းဇူးမွာ ဟိုးငယ္ငယ္ စာဖတ္က်င့္ရစဥ္ကတည္းက ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုးတန္းႏွစ္က ကား(လ)မာက္ၡ၏ `အရင္းက်မ္း´ ကို ႀကိဳးစားဖတ္ၾကည့္ရာ ဘာမွနားမလည္။ အႀကိမ္ႀကိမ္ လန္က်သည္။ ဆရာေမာင္စူးစမ္း၏ `မတ္ေဘာဂေဗဒ´ ႏွစ္တြဲကုိ ဖတ္ၿပီးေတာ့မွ `အရင္းက်မ္း´ ေတာင္ႀကီးကို တက္ႏုိင္ေတာ့သည္။ ေဟာင္ေကာင္တကၠသိုလ္မွ ေဒါက္တာေက်ာ္ရင္လိႈင္က အဆိုပါ `မတ္ေဘာဂေဗဒ´ ႏွစ္တြဲႏွင့္ပင္ ဆရာႀကီး ေမာင္စူးစမ္းကို ပါရဂူဘြဲ႔ေပးထိုက္ၿပီဟု မွတ္ခ်က္ခ်သည္ကို သူ႔တပည့္ေတြဆီမွတစ္ဆင့္ ၾကားရသည္။

မွတ္မွတ္ရရ ဆရာႏွင့္အတူ ခရီးႏွစ္ခါထြက္ဖူးသည္။ ပထမအႀကိမ္မွာ ေရဆင္းစိုက္ပ်ိဳးေရးတကၠသိုလ္ ေဟာေျပာပြဲ။ ေရဆင္းဆည္ေဘာင္ေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဟိုးအေ၀း ေတာင္တန္းညိဳ႕ညိဳ႕ကို ၾကည့္ကာ ဆရာက ရွားရွားပါးပါး အတိတ္ကို လြမ္းျပသည္။ `အဲဒီေတာင္ေၾကာက ရြာကေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စစ္ေျပးခဲ့ရတာဗ်။ အဲဒီရြာကေန ဘီဒီေအထဲ ေရာက္သြားတာ...´။ ေက်ာက္မဲစာဆိုေတာ္ခရီး သြားစဥ္ကလည္း ႐ိုးမေတာင္ေပၚလမ္း (ရန္ကုန္-ေနျပည္ေတာ္ ကားလမ္းသစ္)ကို ျဖတ္ရင္း သိုးကာသီကာလြမ္းျပန္သည္။ `ေဟာဒီေနရာေလးဗ်။ ဗဟိုေကာ္မတီအစည္းအေ၀းလုပ္ခဲ့တာ.....´။

အကြက္ေခ်ာင္းေနေသာ စာေရးသူက စာေရးဖို႔တိုက္တြန္းရာ ဆရာက ေခါင္းခါသည္။ `အက်ိဳးမမ်ားပါဘူးဗ်ာ။ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ခရီးမွာ သမုိင္းက အသံုးမတည့္ေလာက္ပါဘူး....´။ ဆရာေမာင္စူးစမ္း၏ ထူးျခားခ်က္မွာ ျမန္မာစာေပေလာကတြင္ ေတြ႔ရေလ့ရွိေသာ တပည့္ေမြး-ဆရာေမြး အက်င့္ေတြ မရွိျခင္းျဖစ္သည္။ သူသည္ သူ႔အမွတ္အသားသ႐ုပ္ကို သိဒၶိတင္လိုသူမ်ိဳး မဟုတ္။ ဘယ္သူေတြ ဘာထင္ထင္ သူျမင္သလို သူေရးသည္။ ပရိသတ္ႀကိဳက္ပါေစ၊ လူအထင္ႀကီးပါေစ သေဘာမ်ိဳး မရွိ။ ပကတိအရွိကို အမိအရ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ပညာျဖင့္ `ကလန´ ၾကည့္တတ္သူမ်ိဳး ျဖစ္သည္။

ဒါကို သူျဖတ္သန္းခဲ့ရ၊ ျဖတ္သန္းေနဆဲ အသိုင္းအ၀ိုင္းက နားလည္မႈမေပး။ သည္လုိႏွင့္ ဆရာ့ဘ၀တြင္ ေ၀ဖန္ေရးဆြမ္းႀကီးေလာင္းပြဲေတြႏွင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကံဳခဲ့ရသည္။ ယခုေနာက္ဆံုး ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲအႀကိဳကာလ ေရာက္သည္အထိ ဆရာ့ပညာကို ေလးစားေသာ ဆရာ့ေစတနာကို ဆ၀ါးမိေသာ ကၽြန္ေတာ္က ဆရာ့ဘက္က ၀င္ရပ္ခဲ့ရာ ေ၀ဖန္ေရးျမားဦးက ကုိယ့္ဘက္လွည့္လာသည္။ ရင္းႏွီးခင္မင္ေသာ မိတ္ေဆြထုတ္ေ၀သူ အခ်ိဳ႕ကပင္ `ျပႆနာမ်ားမယ့္စာေတြ မေရးပါနဲ႔´ တားယူရသည္အထိ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ေစတနာကို အသိအမွတ္ ျပဳသည့္တုိင္ ၀မ္းနည္းစြာ ျငင္းပယ္လိုက္ရပါသည္။ `ကုိယ္ျမင္တာ ကုိယ္မေရးရဲရင္ စာေရးတာ ဘာအဓိပၸါယ္ရွိမွာတုန္း....´။

[THE WAVES, 5/10, NOVEMBER, 2010, EDITOR'S SKETCH (အေ၀းျမင္စာေရးဆရာ ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးမ်ား), Page 15, 16, 17]