ဂ်ာနယ္စား

ဂ်ာနယ္ေရႊေခတ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ အပတ္စဥ္ဖတ္ျဖစ္တဲ့ ဂ်ာနယ္အေရအတြက္က ၂၀ နီးပါးခန္႔ရွိသည္။ ေငြအသျပာ၊ ပိုက္ဆံ၊ မန္းနီးဟုေခၚသည့္ ေငြစေၾကးစမ်ား အင္မတန္ ကုန္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ မတတ္ႏိုင္ေပ။ ကုိယ္က ဂ်ာနယ္ေတြကို ဘိန္းစြဲသလို စြဲေနတဲ့လူ။ ရတဲ့လခရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းအခ်ိဳ႕က ဂ်ာနယ္ဖိုးနဲ႔ ကုန္ရသည္။ ဒံေပါက္တစ္ပြဲစားဖို႔ ၂၀၀၀ ေလာက္ကုန္မွာကို ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္သည္။ သို႔ေသာ္ ဂ်ာနယ္ေတြ၀ယ္ရလွ်င္၊ စာအုပ္ေတြ ၀ယ္ရလွ်င္ေတာ့ အတြန္႔အတို၊ အႏွေျမာ လံုး၀မရွိ။ ဒါလည္း ၀ဋ္တစ္ခုျဖစ္မည္ထင္သည္။ ဂ်ာနယ္တစ္ခုခ်င္းအလိုက္ ႀကိဳးတြဲထားၿပီး တစ္ေန႔တစ္ျခား ျမင့္လာသည့္ ဂ်ာနယ္အပံုႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး ျဖစ္ရသည့္ ပီတိ၊ ခံစားရသည့္ ေက်နပ္မႈသည္ ဘာနဲ႔မွ် ေဖာ္ျပလို႔မရ။ ကဲ... ထားေတာ့။

အခုေနာက္ပိုင္း ဂ်ီအက္စ္အမ္ေတြ အင္တာနက္သံုးခြင့္ေပးလုိက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အကုန္အက်အခ်ိဳ႕ သက္သာသြားသည္။ ဂ်ာနယ္အေတာ္မ်ားမ်ားကို အင္တာနက္ကေန ဖတ္ခြင့္ရသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိဳ႕ေသာ ဂ်ာနယ္မ်ားကိုေတာ့ တမင္ကို ၀ယ္ဖတ္ျဖစ္သည္။ သိမ္းထားခ်င္၍ ျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ အခ်ိဳ႕ေသာ အခ်ိဳ႕ေသာ ဂ်ာနယ္မ်ားကို ကြန္ပ်ဴတာထဲတြင္ ဖတ္ရသည္ႏွင့္ လက္တြင္ကုိင္ကာ ဖတ္ရသည္တို႔ မတူတာလည္း ရွိသည္။ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕တြင္ထုိင္ၿပီး ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ဖတ္ရသည္ထက္ ဂ်ာနယ္ေလးကိုကိုင္၊ အိပ္ရာေပၚမွာလွဲ၊ ဖတ္ေနရင္း ေတြးစရာပါလွ်င္ ဂ်ာနယ္ကို အသာေဘးမွာခ်၊ ေတြးစရာရွိတာေတြ၊ အခ်ိဳ႕ေသာ အေတြးေတြကို စာျပန္ေရးဖို႔အတြက္ မွတ္စုထဲမွာမွတ္၊ အခ်ိဳ႕စာသားေတြကို ဂ်ာနယ္ထဲမွာ မ်ဥ္းသား၊ ကြင္းခတ္ စသျဖင့္ လုပ္ရသည္က တကယ့္ေလာကစည္းစိမ္ ျဖစ္သည္။ ကဲ... ထားေတာ့။

အရင္တုန္းက အခ်ိန္ေတြ မ်ားသည္။ အခု အခ်ိန္ေတြ ရွားသည္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဘယ္လိုကုန္လြန္သြားမွန္း မသိေအာင္ပင္ ျဖစ္ရသည္။ အင္တာနက္ဆိုတဲ့ ရြာႀကီးထဲကို အလည္သြားမိလွ်င္ ပိုဆိုးေသးသည္။ ေလ့လာစရာမကုန္၊ သင္ယူစရာမခမ္း၊ မွတ္သားစရာမေလာက္ ျဖစ္ရပါ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘေလာ့ဂ္တြင္ ပို႔စ္ေတြ ဟိုးအရင္ကလို အမ်ားႀကီး မတင္ေပးႏုိင္ေတာ့။ အဲဒီအတြက္ စိတ္မေကာင္း။ ကုိယ္ဖတ္မိသည့္ စာတိုေပစေလးေတြထဲမွာ သေဘာက်စရာ၊ သိမွတ္စရာ၊ ဆင္ျခင္စရာ၊ ေတြးေတာစရာေလးမ်ား ေတြ႔ရလွ်င္ ဘေလာ့ဂ္ကို လာဖတ္သည့္ ျမန္မာ့ေသြး မိတ္ေဆြေတြကို ဖတ္ေစခ်င္သည္။ သိေစခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္..... အေျခအေနက မေပး။ ကဲ... ထားေတာ့။

ဂ်ာနယ္ေတြကလည္း သူ႔ဟာနဲ႔သူ ေကာင္းေနၾကတာခ်ည္းပဲျဖစ္သည္။ တစ္ေစာင္လံုး ေျပာစရာမရွိေအာင္ ေကာင္းသည့္ဂ်ာနယ္ေတာ့ အခုထိ တစ္ေစာင္မွ မေတြ႔ခဲဖူး။ သို႔ေသာ္ သူ႔ဂ်ာနယ္ႏွင့္သူ ေကာင္းတဲ့ဟာေလးေတြ ပါေနတတ္သည္။ အခ်ိဳ႕က ေဆာင္းပါးေတြ ေကာင္းသည္၊ အခ်ိဳ႕က သတင္းေတြ ေကာင္းသည္၊ အခ်ိဳ႕ သတင္းေဆာင္းပါးေတြ ေကာင္းသည္၊ အခ်ိဳ႕က နာမည္ႀကီး စာေရးဆရာႀကီးမ်ား၏ စာေတြပါသည္၊ အခ်ိဳ႕က ကာတြန္းေတြ ေကာင္းသည္၊ အခ်ိဳ႕က ႏိုင္ငံေရး သံုးသပ္ခ်က္ေတြ ေကာင္းသည္၊ အခ်ိဳ႕က တစ္ခ်ိန္တုန္းက အေဟာင္းေကာင္းေတြ ျပန္ေဖာ္ျပသည္၊ အခ်ိဳ႕က ေဖ်ာ္ေျဖေရးက႑ စံုလင္သည္၊ အခ်ိဳ႕က... စသည္ စသည္ျဖင့္ သူ႔ဟာႏွင့္သူ ေကာင္းေနၾကတာခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ကဲ... ထားေတာ့။

ကၽြန္ေတာ္ အပတ္စဥ္ ဖတ္ျဖစ္သည့္ ဂ်ာနယ္ေတြက-

(၁) Weekly Eleven News *

(၂) First Eleven *

(၃) ေမာ္နီတာ

(၄) ဒီလိႈင္း

(၅) ျပည္သူ႔ေခတ္

(၆) 7Day News *

(၇) ရန္ကုန္တိုင္းမ္

(၈) Northern Star

(၉) Bi Weekly Eleven News *

(၁၁) Newsweek

(၁၂) Hot News *

(၁၃) Premier Eleven *

(၁၄) လွ်ပ္တစ္ျပက္

(၁၅) The VOICE Weekly *

(၁၆) Good Health

(၁၇) Street View

အထက္တြင္ (*) ျပထားသည့္ ဂ်ာနယ္ေတြက အင္တာနက္မွာ ေဒါင္းလုဒ္ခ်ၿပီး ဖတ္ႏုိင္သည့္ ဂ်ာနယ္မ်ား ျဖစ္သည္။ အဲဒီ ဂ်ာနယ္ ထုတ္ေ၀သူမ်ားကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္ခင္ဗ်ား။ ကဲ... ထားေတာ့။

အဲဒီလိုေတြ ဂ်ာနယ္ေတြကို ပံုမွန္လိုလို လေပါင္းမ်ားစြာ ဖတ္လာေတာ့ ရလာသည့္ အက်ိဳးေက်းဇူးေတြ ရွိသည္။ ဘာေတြနည္း။ ဟုတ္ကဲ့.... ဘယ္ဂ်ာနယ္ေတြက ပိုေကာင္းလာတယ္၊ ဘယ္ဂ်ာနယ္ေတြက အရည္အေသြး က်သြားတယ္၊ ဘယ္ဂ်ာနယ္ကေတာ့ ဘယ္လို လုပ္စားတတ္တယ္၊ ဘယ္ဂ်ာနယ္ကေတာ့ ေယာင္၀ါး၀ါးလုပ္တတ္တယ္၊ ဘယ္ဂ်ာနယ္ကေတာ့ သူမ်ားေဖာ္ျပၿပီးသား သတင္းေတြ ျပန္ထည့္တတ္တယ္၊ ဘယ္ဂ်ာနယ္ကေတာ့ အတင္းဖြေနတယ္၊ ဘယ္ဂ်ာနယ္ကေတာ့ ဂ်ာနယ္အခ်င္းခ်င္း ရန္ေစာင္ေနတယ္၊ ဘယ္ဂ်ာနယ္ကေတာ့ လိုင္းပူးေနတယ္ စသည္ျဖင့္ သိလာတာပါပဲ။ ေျပာမယံု ႀကံဳဖူးမွ သိဆိုသလို သာမန္အားျဖင့္ဆိုရင္ အခု ကၽြန္ေတာ္ေျပာေနတာေတြက အၾကားအျမင္ရေနတဲ့ လူမွပဲ သိႏုိင္သလိုလို၊ အဲဒီဂ်ာနယ္ေတြမွာ အလုပ္လုပ္ေနမွပဲ သိႏုိင္သလိုလို ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ အျငင္းအခုန္ မလုပ္လိုပါ။ အခ်ိဳ႕ဂ်ာနယ္မ်ားဆိုလွ်င္ ေဖာင္ပိတ္ခါနီးအထိ ထည့္စရာမရွိ၍ ဘယ္သတင္း၊ ဘယ္စာကို ေဖာင္မျပည့္,ျပည့္ေအာင္ ထည့္လိုက္သည္ ဆိုတဲ့အထိ ေတြးၾကည့္လို႔ရသြားသည္။ မယံုမရွိႏွင့္ အဲဒါ ကုိယ္ေတြ႔။ ကဲ.... ထားေတာ့။

ဂ်ာနယ္ေတြ အမ်ားႀကီးထြက္တာကို ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်သည္။ ဘာမ႑ိုဳင္ေတြ၊ ညာမ႑ိဳင္ေတြ၊ ထိန္းေက်ာင္းတာေတြ၊ ဗိန္းေမာင္းတာေတြ ကၽြန္ေတာ္မေျပာလို။ ဂ်ာနယ္ေတြ အမ်ားႀကီးထြက္သည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူမ်ိဳးေတြအတြက္ စာဖတ္စရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိလာသည္။ သူ႔ဂ်ာနယ္အလိုက္ ကုိယ္အားသန္အားသန္ရာကို ေပးၾကလိမ့္မယ္၊ တင္ျပၾကလိမ့္မည္။ ထိုအခါ သူ႔ပရိသတ္ႏွင့္သူ အားေပးၾကလိမ့္မည္၊ ဖတ္ၾကလိမ့္မည္။ စာဖတ္တယ္ဆိုတာ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ လူဦးေရ စုစုေပါင္းရဲ႕ တစ္၀က္ေလာက္က စာပံုမွန္ ဖတ္လွ်င္ပင္ ေနာက္ထပ္ ၁၀ ႏွစ္အတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ စင္ကာပူႏုိင္ငံကို ေက်ာ္လြန္ႏိုင္တယ္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ေျပာရဲသည္။ ခက္တာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူမ်ိဳးက အင္မတန္ စာဖတ္ပ်င္းသည္။ သူေျပာငါေျပာကို ယံုၾကည္ၾကတာ မ်ားသည္။ ဟိုက အသံလႊင့္၊ ဒီက အသံလႊင့္ကို နားေထာင္ခ်င္ၾကသည္။ ဟုိလူ သံုးသပ္၊ ဒီလူ သံုးသပ္ကို သေဘာက်သည္။ ကုိယ္တုိင္က်ေတာ့ စာလည္းမဖတ္ခ်င္၊ ေဆြးေႏြးတာလည္း မလုပ္ခ်င္၊ သံုးသပ္တာလည္း မလုပ္ခ်င္ႏွင့္ သိပ္စိတ္ညစ္ဖို႔ ေကာင္းသည္။ ကဲ... ထားေတာ့။

တစ္ေန႔လုပ္မွ တစ္ေန႔စားတဲ့ အလုပ္ၾကမ္းသမားကလည္း စာဖတ္ျခင္းသည္ သူ႔အလုပ္ မဟုတ္၊ သူႏွင့္ မအပ္စပ္ဟု ခံယူသည္။ ထိုဘ၀က မည္သို႔ လြတ္မည္နည္း။ ၀န္ထမ္းဆိုသူေတြကလည္း စာမဖတ္ခ်င္၊ ၀င္စာကိုပင္ ေသေသခ်ာခ်ာ နားလည္ေအာင္ မဖတ္၊ ေခါင္းစဥ္ကိုၾကည့္ၿပီး သက္ဆုိင္ရာဌာနကို လႊဲေပးဖို႔ပဲ စိတ္၀င္စားသည္။ အခ်င္းခ်င္း အတင္းေျပာရင္း ရပ္ကြက္သတင္းေတြကို ဖလွယ္ၾကသည္၊ မင္းသား၊ မင္းသမီး အတင္းေတြကို ေဖာက္သည္ခ်သည္။ အလုပ္အတြက္ ဘယ္မွာအသံုး၀င္မည္နည္း၊ ခက္ၿပီ... အလုပ္အတြက္ အသံုးမ၀င္မွေတာ့ ႏုိင္ငံအတြက္ ပိုဆိုးသည္ေပါ့။ အရာရွိေတြ က်ေတာ့ေရာ...။ ပိုဆိုးသည္။ အခ်ိန္မရလို႔၊ အလုပ္ေတြမ်ားလို႔၊ လူမႈေရးေတြ ရွိလို႔ စာမဖတ္ျဖစ္။ ၿပီးေရာ....။ စားပြဲေပၚ လာတင္သမွ်ကို အတြင္းေရးမွဴးက ဖတ္ၿပီးစစ္ေဆးရသည္။ ေက်းဇူးရွင္က လက္မွတ္ပဲ ထိုးသည္။ ၿပီးေတာ့ အတြင္းေရးမွဴးကို ေမးလုိက္ေသးသည္။ စစ္ၿပီးၿပီလားတဲ့။ ျပန္ေျဖသည္။ ဟုတ္ကဲ့။ ထိုးလိုက္သည္ လက္မွတ္။ ေကာင္းေရာ။ အလုပ္ၾကမ္းသမားက စာမဖတ္၊ ၀န္ထမ္းက စာမဖတ္၊ အရာရွိကလည္း စာမဖတ္။ သူ႔ဟာနဲ႔သူ အားလံုးကို္က္ေနသည္။ ဟာမိုနီ ျဖစ္ေနသည္။ ဟန္ခ်က္ညီေနသည္။ မေကာင္းေလာ။ ကဲ... ထားေတာ့။

ဂ်ာနယ္ေတြဘက္ ျပန္လွည့္မည္။ သူမ်ား ဒီမိုကေရစီဆိုေတာ့ အားလံုးဒီမိုကေရစီလုိက္ၾကသည္မွာ တစ္မိုးလံုး ေဖ်ာက္ဆိပ္ဟု ဆိုရေလာက္သည္။ ႏုိင္ငံတစ္ခုမွာ ဒီမိုကေရစီခ်ည္းပဲ လိုအပ္တာမဟုတ္။ အျခားေသာ ဘာသာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ လူမႈေရး၊ စာရိတၱ၊ ပညာေရး၊ လူငယ္ေရးရာ၊ စသည္ စသည္ျဖင့္ မ်ားစြာရွိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ဂ်ာနယ္မ်ား စိတ္မ၀င္စား။ အဲဒါေတြ ေရးလွ်င္၊ ထုတ္လွ်င္လည္း ေစာင္ေရတက္မည္ မဟုတ္၊ စီးပြားေရးအျမတ္အစြန္း ေကာင္းမည္မဟုတ္။ ဒီေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဓာတ္ပံုကို မ်က္ႏွာဖံုး ေဖာ္ျပရလွ်င္ အေတာ္ႀကီးကို ဟုတ္ေနၿပီ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း ေ၀ေ၀ဆာဆာ ေဖာ္ျပရလွ်င္ အရမ္းကို ေကာင္းေနၿပီ။ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြ အစည္းအေ၀း လုပ္တာေတြကို ေဖာ္ျပရလွ်င္ "အာဂ ငါ့ႏွယ္၊ ဂ်ာနယ္ထုတ္က်ိဳး နပ္ေလစြ" ဟု ထင္ျမင္ၾကသည္။ ပုဂၢလိက ေဆး႐ံုတစ္ခုခုကို လူနာရွင္/လူနာ တစ္ေယာက္ေယာက္က တရားစြဲသည့္သတင္းကို ထည့္ေပးႏုိင္လွ်င္ ဂုဏ္ယူမဆံုး ျဖစ္ၾကသည္။ ျပည္သူ႔ဘက္က ရပ္တည္သည္တဲ့။ မဆန္းေလာ။ ဆႏၵျပသည့္ သတင္းကို ေဖာ္ျပႏုိင္လွ်င္ ကုိယ့္ကုိယ့္ကုိယ္ အေမရိကန္က သတင္းစာေတြေလာက္ ထင္ၾကသည္။ ေကာင္းေလစြ၊ ေကာင္းေလစြ။ ကဲ... ထားေတာ့။

ျမန္မာေတြ ႏုိင္ငံေရးအသိ ရင့္သန္ေစဖို႔ ဘာေတြ ေဖာ္ျပၾကသလဲ၊ စာရိတၱေတြ ေကာင္းမြန္ေအာင္ ဘယ္လို လမ္းၫႊန္ၾကသလဲ၊ ဒုစ႐ုိက္မႈေတြ ေလ်ာ့နည္းေအာင္ ဘယ္လိုပညာေပးၾကသလဲ၊ ပညာေရးေတြ ျမင့္တက္လာေအာင္ ဘာေတြအႀကံျပဳၾကသလဲ၊ စီးပြားေရးေတြ ေခ်ာင္လည္လာေအာင္ ဘယ္လို နည္းလမ္းေတြ ျပသၾကသလဲ၊ ဗဟုသုတေတြ တိုးပြားလာေအာင္ ဘယ္လိုေဖာ္ျပေပးၾကသလဲ၊ တစ္ႏိုင္ငံလံုး စာဖတ္ခ်င္လာေအာင္ ဘယ္လိုစည္း႐ံုး ေဆာင္ရြက္ေနၾကသလဲ။ ဂ်ာနယ္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ေမးခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းေတြထဲက အခ်ိဳ႕ရယ္ပါ။ ေမးခြန္းမ်ားစြာ က်န္ေသးပါသည္။ ေၾသာ္... စတုတၳမ႑ိဳင္လို႔ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ေႂကြးေၾကာ္ေနၾကတဲ့ ကုိေရႊဂ်ာနယ္တို႔က ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ေျဖၾကပါလိမ့္မည္။ အေမး ႏြားေက်ာင္းသား၊ အေျဖ ပါေမာကၡ ေပါ့။ ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ နားလည္ပါသည္။ ကဲ.... ထားေတာ့။

အခုအခ်ိန္အထိ ဂ်ာနယ္ေစာင္ေရကို ေလွ်ာ့ၿပီးေတာ့ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပၾကတုန္း။

အခုအခ်ိန္အထိ ဂ်ာနယ္တန္ဖိုးကို ေလွ်ာ့ေရးၿပီး အခြန္ေရွာင္ၾကတုန္း။

အခုအခ်ိန္အထိ သတင္းတစ္ခုကို ဂ်ာနယ္အားလံုး ၀ိုင္းေရးၾကတုန္း။

အခုအခ်ိန္အထိ အစိုးရဆိုရင္ ငါတို႔ကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေနတဲ့လူေတြလို႔ ျမင္ၾကတုန္း။

အခုအခ်ိန္အထိ သူတို႔မႀကိဳက္တဲ့လူဆိုရင္ စာဖတ္ပရိသတ္နဲ႔ ရန္တိုက္ေပးတုန္း။

အခုအခ်ိန္အထိ စာနယ္ဇင္းသမား တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ထိရင္ က်ီးကန္းေတြလို ၀ိုင္းအာၾကတုန္း။

အခုအခ်ိန္အထိ စာလံုးေပါင္းအမွားေတြကို ေ၀ေ၀ဆာဆာ ေရးေနၾကတုန္း။

အခုအခ်ိန္အထိ ျမန္မာနာမည္ေပးရင္ ဂ်ာနယ္မဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္ေနၾကတုန္း။

အခုအခ်ိန္အထိ အယ္ဒီတာ့ထံေပးစာမွာ သူတို႔ဂ်ာနယ္ကို မေကာင္းေျပာ ေ၀ဖန္ၾကရင္ ထည့္မေပးတုန္း။

အခုအခ်ိန္အထိ အစိုးရ အားနည္းခ်က္ေတြအေၾကာင္း ေရးသမွ်ေပးစာကို ၀မ္းသာအားရ ေဖာ္ျပၾကတုန္း။

အခုအခ်ိန္အထိ သူတို႔ႀကိဳက္တဲ့လူကို စာဖတ္ပရိသတ္ မႀကိဳက္ႀကိဳက္ေအာင္ ေၾကာ္ျငာေပးတတ္ၾကတုန္း။

အခုအခ်ိန္အထိ ......................။

အခုအခ်ိန္အထိ ...............................။

အခုအခ်ိန္အထိ ........................................။

အခုအခ်ိန္အထိ ..................................................။

အခုအခ်ိန္အထိ ..............................................................။

အခုအခ်ိန္အထိ မ႑ိဳင္သံုးရပ္အေၾကာင္း မေကာင္းေရးရတာကို လြပ္လပ္ခြင့္လို႔ ထင္ေနၾကတုန္း။

အခုအခ်ိန္အထိ ...........................................................................။

အခုအခ်ိန္အထိ ...................................................................................။ ကဲ... ထားေတာ့။

အို... စာဖတ္သူ ျမန္မာ့ေသြးမိတ္ေဆြ။ တခမ္းတနား၊ တဖြဲ႔တႏြဲ႔ျဖင့္ ဤစာကို နိဂံုးမခ်ဳပ္လိုေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္လည္း ဟုတ္ကဲ့.... 

အခုအခ်ိန္အထိ မေကာင္းျမင္စိတ္ေတြ မ်ားေနတုန္းပါ။

အမွတ္တရ

ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)

၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ ၂၁ ရက္၊ စေနေန႔။

ညေန ၆ နာရီ ၄၁ မိနစ္တြင္ ၿပီး၏။

စာႂကြင္း။ ဘိန္းစြဲေနေသာ လူမ်ားကို ဘိန္းစားဟု ေခၚတတ္ၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုဉာဏ္သည္ ဂ်ာနယ္စြဲေနသူတစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္အား ယေန႔မွစ၍ ဂ်ာနယ္စားဟု ေျပာင္းလဲေခၚေ၀ၚၾကပါကုန္။