မင္းတုန္းမင္း၏ သာသနာျပဳအမိန္႔ေတာ္

[တခ်ိဳ႕ကိုသာ ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပပါသည္]

ငါဧကရာဇ္မင္းျမတ္သည္ ကုိယ္က်ိဳးကို ငဲ့၍ မင္းအျဖစ္ကို ယူေတာ္မူသည္ မဟုတ္၊ သီရိဓမၼာေသာကမင္း အစရွိေသာ သာသနာျပဳမင္းတို႔ကဲ့သို႔ သာသနာေတာ္ကို ခ်ီးေျမႇာက္ေတာ္မူလို၍ သာသနာႏုဂၢဟဓမၼရာဇာ အျဖစ္ကို ယူေတာ္မူသည္။ သာသနာေတာ္၏ တည္ရာ ၀ိနည္းတရားေတာ္ ရွိသည့္အတုိင္း ရဟန္းေတာ္တို႔ ေကာင္းမြန္စြာ မက်င့္က သာသနာေတာ္ ညႇိဳးႏြမ္းသည္။ တစ္ေယာက္ေသာ အလဇၨီသည္ အလဇၨီ တစ္ေထာင္ကို ျဖစ္ေစ၍ သာသနာေတာ္ကို ဖ်က္ဆီးႏိုင္သည္၊ ထိုအလဇၨီတို႔၏ အက်င့္ကား...

၁။ ေရႊ၊ ေငြ စသည္ကို အလွဴခံျခင္း၊ ကုိင္ျခင္း၊

၂။ ထိုခံယူထားေသာ ေရႊ၊ ေငြ ျဖင့္ ေရာင္း၀ယ္ လဲလွယ္ျခင္း၊

၃။ ရဟန္းအသံုးအေဆာင္ (သကၤန္းစေသာ) ပရိကၡရာျဖင့္ ခ၀ါသည္ စသူတို႔ထံမွ ပစၥည္းကို (ေက်ာင္းသား ကပၸိယကို အလဲမခုိင္းဘဲ) ကုိယ္တုိင္လဲျခင္း၊

၄။ လူတို႔အား ပန္းေပးျခင္း စေသာ ကုလဒူသန အမႈကို ျပဳျခင္း၊

၅။ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ပါးေသာ အေနသန အမႈကို ျပဳျခင္း။

(ရဟန္းသာမေဏတို႔ႏွင့္ မအပ္စပ္ (မရွာေကာင္း)ေသာ ပစၥည္းရွာနည္းကို အေနသန ဟု ေခၚ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေအာက္ပါအလုပ္မ်ားကို ျပဳလုပ္ရာ၌ ဒကာ ဒကာမတို႔က ျပန္၍ လွဴခ်င္ေအာင္ ျပဳလုပ္ျခင္းမ်ားဟု မွတ္ပါ။

1. လူမ်ားကို ေဆးကုေပးျခင္း၊ [မိဘ၊ ကိုးကြယ္ရာမဲ့ျဖစ္၍ ေက်ာင္းေရာက္လာသူ၊ ေက်ာင္းတာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ေနေသာ ကပၸိယ စသူ၊ ရန္မူမည့္ မင္း၊ ခိုးသား၊ ဓားျပ၊ သူပုန္ ဤသူမ်ားကို ေဆးကုေပးေကာင္း၏။ အျခားသူမ်ားကို ေဆးမကုေကာင္း။]
2. လူတို႔၏ ေစတမန္လုပ္ျခင္း၊ (လူတို႔က ေစလႊတ္သျဖင့္ တစ္ရြာမွ တစ္ရြာသို႔ ခရီးရွည္သြား၍ စာေပးစာယူ၊ စကားေပး စကားယူျပဳျခင္း၊) [ရတနာသံုးပါးႏွင့္စပ္ေသာ ကိစၥမွတစ္ပါး အျခားကိစၥ၌ မျပဳရ]
3. လူတို႔၏ အေစအခုိင္း ခံျခင္း၊ [ဟိုနား သည္နား ခရီးအတိုသြား၍ ယူစရာ ငင္စရာတို႔ကို ယူေပးဖို႔ရန္ အေစအခိုင္းခံျခင္း။]
4. အနာကို ဓားႏွင့္ ခြဲေပးျခင္း၊
5. ေဆးလိမ္းေပးျခင္း
6. ပ်ိဳ႕အန္ေဆးေပးျခင္း
7. ၀မ္းေလွ်ာေဆးေပးျခင္း
8. ႏွာေဆးေပးျခင္း
9. မ်က္စဥ္းေဆးေပးျခင္း
10. ေဆး၀ါးေပးျခင္း
11. သစ္ရြက္ (အိမ္မိုးဖို႔ရာ သက္ကယ္ ဓနိ စသည္) ေပးျခင္း
12. ပန္း
13. စားဖြယ္သစ္သီး
14. ေရခ်ိဳးဆပ္ျပာ
15. တံပူ (သြားပြတ္တံ)
16. မ်က္ႏွာသစ္ေရ
17. မ်က္ႏွာေခ်မႈန္႔ (ေပါင္ဒါ)
18. ေျမညက္ေပးျခင္း
19. မိမိကုိယ္ကို ေအာက္ခ်ျခင္း၊ [စကားေျပာသည့္အခါ မိမိကုိယ္ ေအာက္ခ်၍ လူတို႔ကို ေျမႇာက္ပင့္ကာ (က်ဳပ္၊ ခင္ဗ်ား စည္ျဖင့္ သံုးႏႈန္း၍) ေျပာျခင္း။]
20. အနပ္နည္းပါး၍ မနပ္မ်ားေသာ ပဲေနာက္ဟင္းကဲ့သို႔ အမွန္ နည္းပါး၍ အမွားမ်ားေသာ စကားကို ေျပာျခင္း၊
21. ကေလးထိန္းမ်ားကဲ့သို႔ လူတို႔၏ ကေလးမ်ားကို ခ်ီေပြ႕ေခ်ာ့ျမႇဴျခင္း၊

ဤသို႔ျပဳလုပ္၍ ဒကာ ဒကာမတို႔ႏွင့္ အကၽြမ္း၀င္ အလြမ္းသင့္ ျဖစ္ေစျခင္းတည္း၊ ထိုသို႔ ျပဳလုပ္မႈေၾကာင့္ လွဴေလသမွ် ပစၥည္းသည္ (ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးပင္ျဖစ္ေစ) ထိုပုဂၢိဳလ္လည္း မအပ္၊ အျခား ရဟန္းမ်ားလည္း မသံုးေဆာင္ေကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ ၀ိနည္းကို အလြန္ဂ႐ုျပဳေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔သည္ ယံုမွားဖြယ္ရွိသူတုိ႔၏ ပစၥည္းမ်ားကို မသံုးစြဲၾက၊ ထိုသူတို႔ ေက်ာင္းသို႔လည္း မသြားလိုၾကေခ်။

၆။ ရဟန္းတို႔ မသင္အပ္၊ သင္၍ မေပးေကာင္းေသာ ဆင္းစီး၊ ျမင္းစီးအတတ္ စသည္တို႔ကို သင္ျခင္း၊ သင္ေပးျခင္း၊

၇။ ေရာဂါမရွိဘဲ လွည္း (ျမင္းရထား စသည္) ကို စီးျခင္း၊

၈။ ေရာဂါမရွိဘဲ ဖိနပ္စီး၍ ၿမိဳ႕တြင္း ရြာတြင္း ၀င္ျခင္း၊

၉။ ရဟန္းတို႔ မစီးအပ္ေသာ အလံုးစံုျဖဴေသာဖိနပ္၊ နီေသာအသည္းႀကိဳး၊ မည္းေသာအသည္းႀကိဳး တပ္ေသာ ဖိနပ္တို႔ကို စီးျခင္း၊

၁၀။ ခြင့္ျပဳေတာ္မူအပ္ေသာ ေရာဂါမရွိ၊ သမၼဳတိမရဘဲ ၿမိဳ႕၊ ရြာ၊ ၿမိဳ႕ရြာေခတ္ (နယ္) ၌ ထီးေဆာင္းျခင္း၊

၁၁။ ေျပာက္က်ားေသာ သေဘၤာေကာ္ေဇာ (ယခုေခတ္ ေကာ္ေဇာအမ်ိဳးမ်ိဳး) တ႐ုတ္ေကာ္ေဇာတို႔သည္ တရားေဟာပလႅင္၊ ဆြမ္းစားဇရပ္တို႔၌ လူတို႔ ခင္းေပးေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေျမျပင္ၾကမ္းေပၚ (သမံတလင္းေပၚ စသည္၌) ဘူမတၳရဏ ျပဳ၍ခင္း၍ေသာ္လည္းေကာင္း ထိုင္ေကာင္း၊ ေလ်ာင္းေကာင္း၏။ (ခုတင္ စသည္၌ ခင္း၍ ထိုင္ျခင္း အိပ္ျခင္းငွာ မအပ္) သုိ႔ပါလ်က္ ခုတင္ စသည္တို႔၌ ခင္း၍ ထိုင္ျခင္း အိပ္ျခင္း။

၁၂။ ကျခင္း၊ သီဆိုျခင္း၊ တီးမႈတ္ျခင္းတို႔ကို ျပဳလုပ္ေစျခင္း၊ ၾကည့္႐ႈနားေထာင္ျခင္း၊

၁၃။ ေလွာ္ေလွ ျပဳျပင္၍ ကစားေပ်ာ္ရႊင္လိုေသာ စိတ္ျဖင့္ ထိုမွ ဤမွ သြားလာျခင္း၊

၁၄။ ယာ၀ဇီ၀ကျဖစ္ေသာ ထိုေန႔ အကပ္ခံအပ္ေသာ ကြမ္းေဆးတို႔ကို ေနလြဲေသာအခါ အနာေရာဂါမရွိဘဲ သံုးေဆာင္ျခင္း၊ (သူ႔ကို စားမွ ေပ်ာက္မည့္ေရာဂါရွိလွ်င္ အပ္၏။)

ယင္းသုိ႔ေသာ အလဇၨီဓမၼတို႔ကို လြန္က်ဴးေက်ာ္နင္း၍ က်င့္သူတို႔ကို အားေပးအားေျမႇာက္ ပူေဇာ္လွဴဒါန္းသူတို႔သည္ အလဇၨီႏွင့္ ေပါင္းဖက္၍ သာသနာေတာ္ကို ဖ်က္ရာေရာက္ေသာေၾကာင့္ ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္မွစ၍ အရပ္ရပ္ ၿမိဳ႕ ေက်းရြာေန လူတို႔က မလွဴဒါန္းၾကေစႏွင့္၊ ၿမိဳ႕ရွင္ ရြာရွင္တို႔က ႏိုင္နင္းေအာင္ တားျမစ္ေစ၊ ကုိးကြယ္လွဴဒါန္းလိုလွ်င္ အလဇၨီဓမၼကို စြန္႔လႊတ္ေစ၍ ၀ိနည္းကံျဖင့္ ကုစားေစၿပီးမွ ကုိးကြယ္လွဴဒါန္းၿမဲ လွဴဒါန္းေစ၊ သာသနာေတာ္ ဖ်က္ဆီးသူတို႔ကို အမ်ားေၾကာက္ရြံ႕၍ သာသနာေတာ္ ေဘးရန္ကင္းၿငိမ္းေအာင္ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ၀န္တို႔က စီရင္၊ ထီးရံ နန္းရံ ေစာ္ဘြား ၿမိဳ႕၀န္ ၿမိဳ႕သူႀကီးတို႔ကို ေစ့ႏွံ႔ေအာင္ ျပန္ဆိုမွာထားေစ။

[သကၠရာဇ္ ၁၂၁၇ ခု၊ တပို႔တြဲလဆန္း ၁၀ ရက္ေန႔ ထုတ္ျပန္အပ္ေသာ အမိန္႔ေတာ္။]

မွတ္ခ်က္။ ျပခဲ့ေသာ အမိန္႔ေတာ္ျပန္တမ္းပါ အေၾကာင္းအရာတို႔ကို မင္းတုန္းမင္းႀကီး ေလွ်ာက္ေတာင္းပန္ခ်က္အရ ရွမ္းကေလးကၽြန္းဆရာေတာ္ ေရးသား တင္သြင္းရာ... "သာသနာပိုင္ဆရာေတာ္၊ ခင္မကံဆရာေတာ္၊ ဘံုေက်ာ္ဆရာေတာ္၊ ဗားကရာဆရာေတာ္၊ ျပည္ဆရာေတာ္၊ ဆရာေတာ္ဦးစႏၵိမာ၊ ထီးလင္းဆရာေတာ္၊ သဂၤဇာဆရာေတာ္" ဤသာသနာျပဳ သုဓမၼာဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား သေဘာတူညီမွ ထုတ္ဆင့္အပ္ေသာ အမိန္႔ေတာ္ျပန္တမ္းျဖစ္ေၾကာင္းကို "ဓမၼ၀ိနယ အမိန္႔ေတာ္ျပန္တမ္း" နံပါတ္ (၁၅) အရ သိရေပသည္၊ ထိုသုဓမၼာဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးမ်ား၏ သီးျခား ဆင့္ဆိုခ်က္ အမိန္႔ေတာ္မ်ားလည္း ရွိပါေသး၏။ ထိုအမိန္႔ေတာ္မ်ားတြင္ တခ်ိဳ႕ကား....

၁။ ဆြမ္းကြမ္းလွဴဒါန္းသူ အမ်ားလူတို႔၏ သဒၶါတရား ပ်က္ျပားေအာင္ သူေတာင္းစားကဲ့သို႔ တိုးေ၀ွ႔ခ်င္းနင္း အတင္းခံယူျခင္း၊

၂။ သမဏသာ႐ုပၸ မရွိ၊ (ရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္ မေလ်ာ္ေအာင္) သပိတ္ကို ပခံုးထက္၌ တေစာင္းယူသြားျခင္း၊

၃။ ကနား မ႑ပ္ ဇရပ္ ေစ်းဆုိင္ စည္၌ ေျခလက္တြဲလဲ ဖ႐ုိဖရဲထိုင္ကာ ေရာက္တတ္ရာရာ (မဂ္ဖိုလ္ႏွင့္ ဖီလာျဖစ္ေသာ) စကားတို႔ကို ေျပာဆိုျခင္း၊

၄။ ၿမိဳ႕တြင္း ၿမိဳ႕ျပင္ ရပ္ကြက္မ်ား၌ တရားေတြ႕ၾက ျငင္းခုန္ၾကသည္ကို ေတြ႕ျမင္ၾကားသိလွ်င္ လူတို႔ကဲ့သို႔ ၀ိုင္း၀န္းၾကည့္႐ႈျခင္း၊

၅။ အပင့္အဖိတ္မရွိဘဲလ်က္ နန္းေတာ္ အိမ္ေတာ္ စသည္မ်ားသို႔ ၀င္ထြက္သြားလာ၍ အနာမာသနိသဂၢိယ (ေရႊ ေငြ) မ်ားကို ေတာင္းခံရွာမွီးျခင္း၊

၆။ ဒါယကာတို႔ လွဴဒါန္းသည့္ ပစၥည္း၀တၳဳတို႔ကို ဒုပၸရိေဘာဂ (မေကာင္းေသာ သံုးေဆာင္ျခင္း) ျဖင့္ သံုးစြဲျခင္း၊

၇။ ဇရပ္ တန္ေဆာင္း စသည္၌ တရားေတာ္ကို သံရွည္ သံလြင္ ျပဳျပင္ဆြဲငင္၍ သဘင္သည္တို႔ကဲ့သို႔ ေလးလံုးစပ္ သံေပါက္စပ္ စသည္ကို စပ္ဆို ေဟာေျပာျခင္း၊

၈။ သုႆာန္ စသည္၌ အပင့္အဖိတ္ မရွိဘဲ ေစာင့္၍ အလွဴခံျခင္း။

ဤသို႔ စေသာ အမႈမ်ားကို မျပဳ မက်င့္ရ၊ က်ဴးလြန္က်င့္ႀကံ ေနထုိင္သည္မ်ားကို ေတြ႕ျမင္ၾကားသိရ၍ ဖမ္းဆီးမိလွ်င္ က်ဴးလြန္သူႏွင့္တကြ တိုက္ရွင္တို႔ကို အျပစ္အေလ်ာက္ စီရင္မည္။

ဤသို႔လွ်င္ ကုိယ့္မင္းကိုယ္ခ်င္းႏွင့္ ေနထိုင္ခဲ့ရာ ေရွးအခါ၌ ျပည့္ရွင္မင္းကလည္း အာဏာစက္၊ မင္းဆရာေတာ္မ်ားကလည္း ဓမၼစက္ျဖင့္ သာသနာေတာ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ၾကသည္မွာ အားရဖြယ္ လြမ္းဆြတ္ဖြယ္ ေကာင္းလွပါသည္။

[အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ၊ အနာဂတ္သာသနာေရး စာအုပ္မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။]