ယံုၾကည္မွဳဆိုတာနဲ႔ပတ္သတ္လို႔ ဖတ္ဖူးတဲ့ပံုျပင္ေလးတစ္ခုကို ျပန္လည္ေဖာက္သည္ခ်လိုက္ပါတယ္။ တစ္ခါတုန္းက တိဗက္မွာ ေလာကီပညာရွင္ အခြၽန္အမြန္ႀကီးတစ္ဦး ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ သူ႔နာမည္က မိလာေရပလို႔ ေခၚတယ္။ တိဗက္မွာ နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ ဂါလ၀ံတို႔၊ ဓူလ၀ံတို႔နဲ႔ တစ္တန္းတည္းေလာက္ပါပဲ။ အဲဒီလို ဆရာႀကီးတစ္ဆူမျဖစ္ခင္က သူဟာ ဆရာတစ္ေယာက္ဆီမွာ တပည့္ခံရတယ္။ သူ႔ရဲ႔ဆရာက အမွန္ကေတာ့ ဘာမွ တန္ခိုးသိဒၶိ မရွိဘူး။ သူက ရွိတယ္ထင္ၿပီး တပည့္ခံတာပါ။ သူ႔လိုပဲ အဲဒီဆရာကို အထင္ႀကီးၿပီး တပည့္ခံေနတဲ့ တပည့္ေတြက အမ်ားႀကီးပဲရွိတယ္။ သူက အဲဒီတပည့္ေတြထဲမွာ ဆရာ့အေပၚ အယံုၾကည္ဆံုး တပည့္တစ္ေယာက္ေပါ့။ ဆရာ့ရဲ႔ ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြကိုလည္း အလုပ္ဆံုး တပည့္ပဲ။ အဲဒီေတာ့ က်န္တဲ့တပည့္ေတြက မိလာေရပကို ေခ်ာက္တြန္းၾကတာေပါ့ကြယ္။ တစ္ေန႔မွာ တပည့္အုပ္စုဟာ ေတာင္ေစာင္းတစ္ခုကုိ ျဖတ္ၿပီး ခရီးသြားၾကတယ္။ အဲဒီအုပ္စုထဲမွာ မိလာေရပလည္း ပါတယ္။ ေတာင္ေခ်ာက္တစ္ခုကိုလည္း ေရာက္ေရာ တပည့္တစ္ေယာက္က မိလာေရပကုိ "ေဟ့..မိလာေရပ၊ မင္းဟာ ဆရာ့အေပၚမွာ သိပ္ၿပီးယံုၾကည္တဲ့သူပဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ အပင္ပန္းခံၿပီး ေတာင္ေၾကာအတုိင္း ေလွ်ာက္ေနမွာလဲ၊ ဆရာ့ကို တ ၿပီး ခုန္ခ်လိုက္ေပါ့။ တို႔ဆရာဟာ တန္ခုိးသိဒၶိနဲ႔ ျပည့္၀တဲ့ ဆရာဆိုတာ မင္းယံုတယ္မလား။ ခုန္ခ်လိုက္ေပါ့ကြာ"လို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီအခါမွာ မိလာေရပက စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ "ဆရာ သခင္ ကယ္ပါ"လို႔ တ ၿပီး ေခ်ာက္ထဲကို ခုန္ခ်လိုက္တယ္။ အျမင့္ႀကီးမွ အျမင့္ႀကီးပါပဲ။ အဲဒီမွာ က်န္တဲ့တပည့္ေတြက မိလာေရပ အ႐ူးေတာ့ အ႐ိုးတျခား အသားတျခားျဖစ္သြားပါၿပီး၊ ဆင္းၾကည့္ဦးမွဆိုၿပီး ေခ်ာက္ထဲကို ဆင္းၾကည့္ၾကတယ္။ အဲဒီလို ဆင္းၾကည့္ေတာ့ မိလာေရပဟာ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ တင္ပလ'င္ေခြထိုင္ေနတယ္။ က်န္တဲ့တပည့္ေတြကို သူကေတြ႔ေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေတာင္ ႏွဳတ္ဆက္ေနေသးတယ္။ "က်ဳပ္တို႔ဆရာဟာ တကယ့္ကုိ အစြမ္းသိဒၶိနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ဆရာ"လို႔ေတာင္ သူက ေျပာလိုက္ေသးတယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ေနလာတာ တစ္ေန႔မွာ အိမ္တစ္လံုးကုိ မီးေလာင္တယ္။ အဲဒီမွာ မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ ကေလးတစ္ေယာက္ ပိတ္မိေနတယ္။ ဘယ္သူမွ၀င္ၿပီး မကယ္ရဲဘူး။ ကယ္ရင္လည္း ေသမွာပါပဲ။ အဲဒီမွာ တပည့္တစ္ေယာက္က "မိလာေရပေရ..ဆရာ့ကို တ ၿပီး မီးထဲ၀င္ၿပီး ဟုိသားအမိကို ကယ္ပါေတာ့"လို႔ ေျပာတယ္။ မိလာေရပလည္း မဆိုင္းမတြဘဲ "ဆရာကယ္ပါ"လို႔ ေအာ္ၿပီး မီးထဲေျပး၀င္သြားတယ္။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ကုိ ကယ္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ သူဟာ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။ မီးပြားေလး တစ္ပြားေတာင္ သူ႔ကိုယ္ေပၚကို မက်ခဲ့ဘူး။ အဲဒီမွာ မိလာေရပက က်န္တဲ့ တပည့္ေတြကို "တို႔ဆရာႀကီးက တကယ္စြမ္းတာပါ"လို႔ ေျပာတယ္။
တစ္ေန႔မွာ သူတို႔ဟာ ျမစ္ႀကီးတစ္ခုကို ျဖတ္ကူးဖို႔ အေၾကာင္းေပၚလာတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ တပည့္ေတြတင္ မဟုတ္ဘူး။ ဆရာကိုယ္တုိင္ပါ ပါလာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တပည့္တစ္ေယာက္က မိလာေရပကို တိုးတိုးေလး လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ "ေလွက သိပ္က်ပ္ေနၿပီကြာ၊ မင္းအေနနဲ႔ မစီးပါနဲ႔၊ တစ္ေယာက္စာေခ်ာင္သြားရင္လည္း မနည္းဘူးေပါ့ကြာ။ ဆရာ့ကို တ ၿပီး ေရေပၚ လမ္းေလွ်ာက္သြာကြာ"လို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီမွာ မိလာေရပက "ေကာင္းၿပီ၊ အဲဒီလိုပဲ လုပ္ရမွာပဲ"လို႔ ေျပာၿပီး ဆရာကို တ ၿပီး ေရေပၚကို လမ္းေလွ်ာက္သြားတယ္။ ေလွေပၚက လူေတြလည္း တအံ့တၾသၾကည့္ေနၾကတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ဆရာကိုယ္တုိင္လည္း ပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဆရာလုပ္တဲ့လူက စိတ္ႀကီး၀င္ေတာ့တာပဲ။ ဒီေလာက္ ႐ူးေပါေပါႏိုင္လွတဲ့ မိလာေရပလိုေကာင္ေတာင္ ငါ့ကို တ ၿပီး ေရေပၚလမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ေသးရင္ ငါကိုယ္တုိင္က ဘာျပဳလို႔ ေရေပၚလမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ရမွာလဲလို႔ အေတြးေပါက္ေတာ့ တာပဲ။ အဲဒီလို အေတြးေပါက္တာနဲ႔ တၿပိဳက္နက္ ဆရာဟာ ေရေပၚလမ္းေလွ်ာက္မယ္ဆိုၿပီး ေလွေပၚကေန ျမစ္ထဲကို ဆင္းလိုက္တာေပါ့။ တစ္ခါတည္း စုန္းစုန္းျမဳပ္သြားေတ့တာပဲ။ ေပၚကိုမလာေတာ့ဘူး။ တိဗက္ေလာကီပညာ သမိုင္းမွာလည္း အဲဒီဆရာအေၾကာင္း ေျပာသံမၾကားေတာ့ပါဘူး။ တကယ္ေျပာေနၾကတာကေတာ့ ဆရာႀကီးမိလာေရပအေၾကာင္းပဲ။ အဲဒီဆရာႀကီး မိလာေရပကလည္း ဘာကိုပဲထူးထူးဆန္းဆန္းလုပ္လုပ္ သူ႔ေလာက္အစြမ္းသိဒၶိမရွိလို႔ ေရနစ္ၿပီး ျမစ္ေအာက္က်သြားတဲ့ သူ႔ဆရာကို တ တၿပီး လုပ္ေတာ့တာပဲ။ တစ္သက္လံုးဆိုပါေတာ့။ ယံုၾကည္မွဳဆိုတာ ဒါပါပဲ။
No comments:
Post a Comment