ေတြ႔ရႀကံဳရ ရွတတေလးေတြ - ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)

(၁)
ဟိုတစ္ေန႔က ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႔ ဗီဒီယိုေခြေလးဘာေလး ငွားၾကည့္ရေအာင္ဆိုၿပီး ဗီဒီယိုေခြငွားဆုိင္ကို သြားပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း မူရင္းေခြမရွိတဲ့ ကူးေခြဆိုင္ပဲဆိုပါေတာ့။ အေခြဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ဘာကားၾကည့္ရမလဲဆိုတာ လုိက္ရွာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မင္းသား၊ မင္းသမီးေရြးတဲ့လူဆိုေတာ့ ဗီဒီယိုေခြ တစ္ခါငွားရင္ အနည္းငယ္ၾကာတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အေဖာ္လိုက္လာတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြက ကၽြန္ေတာ္ဗီဒီယိုေခြေရြးမယ္ဆိုရင္ ႏွာေခါင္း႐ံႈ႔ၾကတာပါ။ တစ္ေခြခ်င္းကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေရြးေနတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကို သူတို႔ေတြ စိတ္မရွည္ၾကတာကို သိေပမယ့္လည္း ကိုယ့္ရဲ႔ ရွားပါးလွတဲ့အခ်ိန္ေတြထဲကေန တကူးတကဖဲ့ေပးၿပီး ၾကည့္ရမယ့္ဇာတ္လမ္းတစ္ခုဟာ ကြမ္းယာလို ဇာတ္လမ္းျဖစ္ေနရင္ မခက္ေခ်ဘူးလား။ ေၾသာ္ ကြမ္းယာလိုဇာတ္လမ္းဆိုတာက အရည္မရ… အဖတ္မရ… ပတ္၀န္းက်င္လည္းညစ္ပတ္… စားတဲ့လူလည္းေရာဂါရ ဆိုတဲ့သေဘာကို ေျပာခ်င္တာပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ မင္းသားသစ္ေတြဆိုရင္ မၾကည့္ျဖစ္တာမ်ားပါတယ္။ အျခားလူေတြက တအားႀကီးအာမခံၿပီး အဲဒီမင္းသားကေတာ့ သ႐ုပ္ေဆာင္တာေကာင္းတယ္၊ သဘာ၀က်တယ္ စသည္ျဖင့္ ေျပာလြန္းမွသာ ငွားၾကည့္တတ္ပါတယ္။ ေဘးေခ်ာ္သြားျပန္ၿပီ။ မူလလမ္းေၾကာင္းကို ျပန္ဆက္ရေအာင္ပါ။ အဲဒီလို အေခြေရြးရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ခ်င္တဲ့ ေကာင္းမယ္ထင္တဲ့ ဇာတ္ကားမ်ိဳးမေတြ႔တဲ့အတြက္ အေခြဆိုင္က ေကာင္မေလးကို "ဘာဇာတ္ကား အသစ္ေတြထြက္ေသးလဲ… လုပ္စမ္းပါဦး"လို႔ ေျပာမိပါတယ္။ ေကာင္မေလးက ပါးစပ္ကေန ပြစိပြစိနဲ႔ ေရ႐ြတ္ရင္း အခုလက္တေလာ အသစ္ထြက္တဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြကို စဥ္းစားေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ သတိရသြားဟန္နဲ႔ ၀မ္းသာအားရ ေျပာပါတယ္။ "ဒီအေခြၾကည့္ပါလား…. ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္" တဲ့။ အေခြေပၚမွာ ေရးထားတာကို ဖတ္လိုက္ေတာ့ "ဥမၼာဒႏၱီ"တဲ့။ ဟာ……… ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ေလးကို စိတ္ညစ္သြားပါတယ္။ ေကာင္မေလးက ထပ္ၿပီး ရွင္းျပေနျပန္ပါေသးတယ္။ "ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္… ဘုရင္ႀကီးက မင္းသမီးကို မရလို႔ ႐ူးသြားတဲ့ဇာတ္လမ္း" ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေၾကာ္ျငာေနျပန္ပါေရာလား။ ေအးေပါ့ေလ… သူတို႔ေတြအတြက္ေတာ့ အဲဒီလို ဇာတ္လမ္းေတြဟာ အထူးအဆန္းဇာတ္လမ္းေတြ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ သူတို႔ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြလို ငယ္ငယ္က အဲဒီလိုဇာတ္လမ္းေတြကို အိပ္ရာ၀င္ပံုျပင္ေတြအျဖစ္ နားေထာင္ခဲ့ၾကရတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ သူတို႔အတြက္ က်န္စစ္သား၊ ငေထြး႐ူး၊ ငလံုးလက္ဖယ္၊ ေညာင္ဦးဖီး ဆိုတဲ့ ပုဂံသူရဲေကာင္းေတြထက္ စပိုက္ဒါမန္း၊ စူပါမန္း၊ ပါ၀ါရိန္းဂ်ား၊ ဟယ္ရီေပါ့တာ စတဲ့ဇာတ္ေကာင္ေတြက ပိုၿပီး သူတို႔စိတ္ကို လႊမ္းမိုးထားမွာေပါ့။ ဒါက အဲဒီအေခြငွားဆုိင္က ေကာင္မေလးကို ကၽြန္ေတာ့္ကို ေၾကာ္ျငာေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနမိတာေတြပါ။ အဲဒီအထိ ျပႆနာမရွိေသးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ရွည္ကဲၿပီး "အဲဒီကားေတြ မၾကည့္ခ်င္ပါဘူးဟာ…. အျခားကားသာ ေပးစမ္းပါ… အဲဒါဇာတ္ကားေတြကို ငါတို႔ၾကည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ နင္တို႔ေမြးေတာင္ မေမြးေသးပါဘူး… " လို႔ ေျပာမိတာက စတာပါ။ အံမယ္မင္း… သူ႔ကို အဲဒီလိုေျပာေတာ့ သူကမႀကိဳက္ဘူးဗ်။ သေဘာကေတာ့ သူ႔ကို ကေလးလို႔ေျပာတာကို မခံခ်င္ျဖစ္တာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ယူဆပါတယ္။ သူက သူ႔ကိုယ္သူ လူႀကီးတစ္ပိုင္းျဖစ္ေနၿပီလို႔ ခံယူထားပံု ရပါတယ္။ ဘာျပန္ေျပာတယ္မွတ္လဲ။ "အဲဒါေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး… ေမြးေတာ့ေမြးေလာက္ပါၿပီ" တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ရယ္လိုက္မိပါတယ္။ "ကဲပါ… ဟုတ္ပါၿပီ… ညည္းအသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ" လို႔ ေမးလုိက္ေတာ့ ဘာျပန္ေျဖလဲဆိုေတာ့ "၉၃ ခုႏွစ္ဖြား"တဲ့။  ကၽြန္ေတာ္အိေႁႏၵမဆည္ႏိုင္ေအာင္ကို ရယ္မိပါတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း "ငါ ၁၃ ႏွစ္သားတုန္းက နင္ေမြးေတာင္မေမြးေသးဘူး" လို႔လဲ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အသက္ (၁၀)ႏွစ္ကြာတဲ့ အငယ္ဆံုးႏွမထက္ေတာင္ငယ္တဲ့ အဲဒီေကာင္မေလးက လူႀကီးဟန္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရန္ေတြ႔ေနတာကို ကၽြန္ေတာ္အေတာ္ေလးကို သေဘာက်ေနမိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူပါလာတဲ့ ညီငယ္တစ္ေယာက္ဆိုရင္ ရယ္လို႔ကို မဆံုးဘူး။ အစ္ကိုႀကီးကို သူနဲ႔သက္တူရြယ္တူေလာက္ပဲ ထင္ေနပံုရတယ္တဲ့။ မဟုတ္မွန္းသိရဲ႔နဲ႔ သူ႔ကို ျပန္ေမးမိပါတယ္။ "ငါက အဲဒီေလာက္ေတာင္ ႏုေနလားကြ" လို႔။ အဲဒီက်ေတာ့မွ ညီငယ္က ကၽြန္ေတာ့္ကိုေသခ်ာၾကည့္ၿပီး ပိုၿပီးရယ္ေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ သူဘာေၾကာင့္ရယ္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္အေသအခ်ာကို နားလည္ပါတယ္…. အဲဒါကို ကုိယ္ေတာ္က မေက်နပ္ႏုိင္ဘူး…. ထပ္ၿပီးေတာ့ေတာင္ ရွင္းျပလုိက္ေသးတယ္။ "ႏုပါ့အစ္ကိုရာ…. ကၽြန္ေတာ္က အစ္ကိုတို႔နဲ႔ ေပါင္းေနလို႔ေပါ့… မသိတဲ့လူသာဆိုရင္ အစ္ကို႔ကို ဦးေလးလို႔ ေခၚမွာပဲ" တဲ့။ ဟားဟားဟားဟား…. အဲဒီလိုလူကို အေခြငွားဆုိင္က ကေလးမက "ဥမၼာဒႏၱီ" ဇာတ္လမ္းၾကည့္ခုိင္းတာကိုမွ မရယ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္မွာသြားၿပီး ရယ္မလဲဗ်ာ။ ႀကံဳရတာေလးေျပာပါတယ္။

(၂)
အေပၚမွာ အေခြငွားဆုိင္အေၾကာင္းေျပာရင္းနဲ႔ တစ္ဆက္တည္းသတိရလို႔ ထပ္ေျပာမလို႔ပါ။ အေပၚမွာ ေျပာခဲ့သလို ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေခြငွားဆိုင္မွာ အေခြေရြးတဲ့အခါ အင္မတန္အခ်ိန္ယူတယ္၊ အင္မတန္မွကို ေခ်းမ်ားတယ္လို႔ စကားပလႅင္ခံခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ႀကံဳရတာေလးေတြကို ဆက္ေျပာမလို႔ပါ။ ဒီလိုပါ အေခြေတြကို ေရြးၿပီဆိုတဲ့အခါ အၾကမ္းဖ်င္းအေနနဲ႔ ၅ ေခြ ၆ ေခြေလာက္ အရင္ေရြးထားတတ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အဲဒီထဲကေန ဘယ္အေခြဟာ ဘယ္လိုဇာတ္လမ္းမ်ိဳးလည္း ဆိုတာကို အေခြဆုိင္ကိုေမးတာ၊ အေခြလာငွားတဲ့ လူေတြကို ျပန္ေမးတာ စသည္ျဖင့္ လုပ္ပါတယ္။ စိတ္တုိင္းက်ၿပီဆိုမွ အေကာင္းဆံုးျဖစ္မယ္ထင္တဲ့ ၂ ေခြကို ငွားပါတယ္။ ဒါကလည္း တကယ္လို႔မ်ား တစ္ေခြက ပံုမလာရင္ ေနာက္တစ္ေခြနဲ႔ လဲလွယ္ၾကည့္႐ႈလို႔ ရေအာင္ပါ။ ႏို႔….. မဟုတ္လို႔ကေတာ့ ငွားလာတဲ့ဇာတ္လမ္းက မေကာင္းဘူးဆိုရင္ ဗီဒီယိုမၾကည့္ဘဲေနရင္ေနလိုက္ရမယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီမေကာင္းတဲ့ဇာတ္ကားကိုပဲ စိတ္ဆင္းရဲစြာနဲ႔ အခ်ိန္ေပးၿပီး ထုိင္ၾကည့္ေနရဦးမယ္၊ ေမတၱာေတြ ပို႔ေနရဦးမယ္၊ စိတ္တိုေနရဦးမယ္။ ဒါေတြကို ႀကိဳေတြးမိလို႔ပါ။ အဲဒါေတြထက္ပိုဆိုးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္အေၾကာက္ဆံုး အေၾကာင္းျပခ်က္ ရွိပါေသးတယ္။ အဲဒါကို ေျပာခ်င္လြန္းလို႔ ေရးတာပါ။ ဒီလိုပါ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဗီဒီယိုၾကည့္တဲ့အခါ အနည္းဆံုး သူငယ္ခ်င္း ေလးငါးေယာက္စုၿပီး ၾကည့္တာပါ။ အမ်ားအားျဖင့္ ငွားၾကည့္ျဖစ္တာက ဟာသကားေတြ မ်ားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ တစ္ေယာက္က ႏိုင္ငံျခား႐ုပ္ရွင္ ဇာတ္လမ္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ တကယ့္ကို စပါယ္ရွယ္လစ္ပါ။ သူမၾကည့္ဖူးတဲ့ ႏိုင္ငံျခား႐ုပ္ရွင္ ဇာတ္လမ္းဆိုတာ အေတာ္ကို ရွားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ဘယ္ေလာက္ပဲ အသစ္ျဖစ္ေနျဖစ္ေန သူက အၿမဲတမ္း အဲဒီဇာတ္ကားကို ၾကည့္ၿပီးသား၊ သိၿပီးသား ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ေဟာလိ၀ုဒ္က မင္းသား၊ မင္းသမီးနာမည္ဆိုတာလည္း သူမသိတာ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူက ျမန္မာကားကို လံုး၀မႀကိဳက္ပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွ ကၽြန္ေတာ္က အတင္းအၾကပ္ မဲဆြယ္ၿပီး ၾကည့္ခုိင္းလြန္းတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ဗီဒီယိုၾကည့္တဲ့အခါ လာထုိင္တာပါ။ ထားပါေတာ့ေလ ဆိုလိုရင္းကို ေပ်ာက္သြားသလိုေတာင္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေစာေစာကေျပာသလို ဗီဒီယိုေခြငွားလာတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုၿပီး ထုိင္ၾကည့္ၾကတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္က ဟာသကားေတြ။ ဒါေပမယ့္ ဟာသကားကလည္း ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္သေလာက္ မွီေအာင္ ထြက္တာမဟုတ္ေတာ့ အျခားေသာ ေကာင္းႏိုးရာရာ ဇာတ္လမ္းေလးေတြကိုလည္း ၾကည့္ၾကရတာေပါ့။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ငွားလာတဲ့ ဇာတ္ကားေတြဟာ အေတာ္ေလး အဆင္ေျပတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ၾကည့္တဲ့လူေတြ ႀကိဳက္ၾကတယ္ဆုိပါေတာ့။ အဲ…. တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း အဆင္မေျပတာ ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီလိုေန႔မ်ားဆိုရင္ ကုိယ္ေတာ္ေခ်ာသူငယ္ခ်င္းေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားလံုးေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ခ်ီးမြမ္းၾကတာမ်ား ခင္ဗ်ားတို႔ကို ၾကားေစခ်င္လိုက္တာဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာျပန္ေျပာႏုိင္မလဲဗ်ာ…. ပံုမလာပန္းမလာ႐ုိက္တဲ့ ဒါ႐ုိက္တာ၊ ပံုမလာပန္းမလာ သ႐ုပ္ေဆာင္တဲ့ မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြ၊ ပံုမလာပန္းမလာထုတ္တဲ့ ထုတ္လုပ္ေရး၊ ပံုမလာပန္းမလာေခြကိုငွားတဲ့ အေခြငွားဆုိင္ စသည္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိေရွ႔မွာမရွိတဲ့ သူေတြကိုပဲ က်ိန္ဆဲရတာေပ့ါဗ်ာ။ ေနာက္ေန႔ညေနေရာက္တာနဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၿပီးလို႔ အေဆာင္ျပန္ေရာက္ရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေမးၿမဲေမးခြန္းကို ေမးၾကပါတယ္။
"ဒီေန႔ ဘာေခြေတြ ငွားထားလဲ" တဲ့။

(၃)
သတင္းစာ လာမပို႔တာ ႏွစ္ရက္ရွိၿပီမို႔ ဒီေန႔လာပို႔တဲ့အခါ သတင္းစာပို႔သမားကို ကၽြန္ေတာ္ေခၚေျပာမိပါတယ္။ သူရဲ႔အေၾကာင္းျပခ်က္က ညေနပိုင္းေတြ မိုးရြာေနလို႔ဆိုတာရယ္၊ သိပ္ေနမေကာင္းလို႔ ဆိုတဲ့အေျဖေတြပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခဏခဏ ေျပာေနရတာျဖစ္တဲ့အတြက္ အေတာ္ေလးကို စိတ္ပ်က္မိတာ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သတင္းစာပို႔တဲ့လူကလည္း သူတစ္ေယာက္တည္း ရွိတဲ့အတြက္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေျပာင္းယူလို႔ မရတာက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တစ္ပန္း႐ံႈးေနေတာ့တာေပါ့။ သူလုပ္သမွ်ကို ခံေနရတာ အေတာ္ေလးကို ခံျပင္းပါတယ္။ သတင္းစာဆိုတာ ေန႔စဥ္ဖတ္ရတဲ့အမ်ိဳးပါ။ အဲဒီလို ေန႔စဥ္ဆိုတာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာက ညေနပိုင္းမွ ဖတ္ရတာပါ။ ေန႔လည္ ၂ နာရီ ၃ နာရီ၀န္းက်င္မွ သတင္းစာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႔ေလးကို ေရာက္ပါတယ္တဲ့။ ကုိယ္က ရန္ကုန္မွာေနတာ မဟုတ္ဘူးေလဆိုၿပီး ညေနပုိင္းမွ ဖတ္ရတာကိုေတာင္ အျပစ္မျမင္ဘဲ ဘာမွမေျပာပါဘူး။ ေန႔တုိင္းလာပို႔ေနရင္ကို အစဥ္ေျပတယ္လို႔ သေဘာထားခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ရက္သံုးရက္ မပို႔ဘူးဆိုတာကေတာ့ လြန္လြန္းတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ေန႔ခ်င္းသတင္းစာဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ကို မသိတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို ဘယ္လိုရွင္းျပရမလဲဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္အေျဖမေတြ႔ေသးပါ။ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္က ေဒါသစကားပဲ ေျပာလိုက္ရပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန သတင္းစာကို ေန႔တုိင္းလိုခ်င္တယ္ ဒါပဲ ဆိုတဲ့စကားကလြဲရင္ အျခားေျပာစရာမွ မရွိတာဗ်ာ။ ဒီမွာရွိတဲ့ စာအုပ္ဆုိင္ေတြ၊ ဂ်ာနယ္ဆုိင္ေတြမွာလည္း သတင္းစာကို တစ္ေစာင္ခ်င္း ၀ယ္ဖတ္လို႔ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ သတင္းစာဖိုးက လစဥ္ ၂၅၀၀ က်ပ္ ရွင္းရတာပါ။ သတင္းစာထဲမွာ တစ္ေစာင္ကို ၅၀ က်ပ္ႏႈန္းနဲ႔ ထုတ္ေ၀ျဖန္႔ခ်ိပါတယ္လို႔ တရား၀င္ေၾကညာထားတာ ပါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔နယ္ေတြမွာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းပဲ သတ္မွတ္ေစ်းႏႈန္းနဲ႔ ဘယ္ရမလဲဗ်ာ။ အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ္မေျပာလိုပါဘူး။ ပိုက္ဆံေလး ၁၀၀၀ က်ပ္ေလာက္ ပိုေပးရတာကို ဘယ္လိုမွလည္း စိတ္ထဲမွာ မရွိပါဘူး။ အေဆာင္အထိလာပို႔ေပးတဲ့အတြက္ ပို႔ခအေနနဲ႔ ဒီေလာက္ေတာ့ ယူမွာေပါ့ေလလို႔ ေျဖေတြးေတြးေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေန႔ခ်င္းသတင္းစာကို ႏွစ္ရက္ေက်ာ္ သံုးရက္ေက်ာ္ ဖတ္ေနရတာကေတာ့ ဘယ္လိုမွကို သဘာ၀မက်တဲ့အျပင္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အျခားေသာ ခံစားမႈေတြကိုပါ ရရွိေစပါတယ္။ အခုလကုန္ခါနီးပါၿပီ။ လကုန္ရင္ေတာ့ သတင္းစာဖိုး ေတာင္းတဲ့ေဘာက္ခ်ာ အေသအခ်ာ လာေတာ့မွာပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္။ အျခားမဟုတ္ပါဘူး။ သတင္းစာဖိုးကို မရွင္းေသးဘဲ ေနဖို႔ပါ။ ေနာက္ႏွစ္လေက်ာ္က်ရင္ ရွင္းေပမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ၾကားထဲမွာ စိတ္ေျပသြားရင္လည္း လ၀က္ေလာက္ေရာက္တဲ့အခါ ရွင္းေပးခ်င္ ရွင္းေပးမွာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီလိုဆိုရင္ သတင္းစာကို ေန႔တုိင္းမဖတ္ရတဲ့ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လုိခံစားရသလဲဆိုတာကို သတင္းစာပို႔တဲ့လူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ေလာက္ပဲ အသိေပးေပး ဘာအေရးယူမႈမွမလုပ္တဲ့ သတင္းစာျဖန္႔တဲ့ဆိုင္ကပုဂၢိဳလ္ ကုိယ္ခ်င္းစာႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အခုလို ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္တာဟာ မွန္သလား၊ မွားသလား ဆိုတာကို ဒီပို႔စ္ကိုဖတ္တဲ့ စာဖတ္သူေတြရဲ႔အျမင္ကို သိခ်င္ပါတယ္။ အဆင္ေျပရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႔ အျမင္ကို ေျပာျပေပးစမ္းပါ။ ေၾသာ္… ဒါနဲ႔ နည္းနည္းေျပာရဦးမယ္။ အလုပ္မရွိ အလုပ္ရွာၿပီး သတင္းစာပို႔တဲ့လူနဲ႔ ျပႆနာရွာရသလားဆိုၿပီး ေတြးေနၾကမွာစိုးလို႔ပါ။ အခုလို ႀကံဳေနရတာ၊ ျဖစ္ေနတာဟာ အခုမွမဟုတ္ဘူးဗ်။ ဒီၿမိဳ႔ကို ကၽြန္ေတာ္တာ၀န္အရ ေျပာင္းလာၿပီဆိုကတည္းက မၾကာခဏ ႀကံဳေနရတဲ့ဒုကၡပါ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ ဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္ဒီမွာ တာ၀န္က်တာ သံုးႏွစ္နီးပါးပဲ ရွိပါေသးတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကေတာ့ သတင္းစာဖိုးကို တစ္လမွ မပ်က္ကြက္ဖူးပါဘူး။ ျမန္မာ့အလင္းနဲ႔ The New Light of Myanmar အတြက္ လစဥ္ ၅၀၀၀ က်ပ္ ပံုမွန္ေပးေနေၾကာင္းပါ။ ေနာက္တစ္ခုက သတင္းစာေတြၾကားမွာ ေပါက္ကရ မုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္တို႔၊ ဆံပင္ညႇပ္ဆုိင္တို႔၊ ပိုက္ဆံအိတ္က်ေပ်ာက္တာတို႔ စတဲ့ ေၾကာ္ျငာစာရြက္ေတြပါလာလို႔ ေျပာမိပါတယ္။ အင္မတန္ကို ထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္ သတၱ၀ါတစ္မ်ိဳးကို ေတြ႔ရတဲ့ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္သြားပါတယ္။ ေရာမေရာက္ေနတာကို ေရာမလိုက်င့္ဖို႔ လိုတာကိုးလို႔။

အမွတ္တရ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၂၈ ရက္၊ တနလၤာေန႔။
နံနက္ ၀ နာရီ ၁၃ မိနစ္တြင္ ၿပီး၏။