အမ်ိဳးသားေန႔႐ံုးပိတ္ရက္ေလးမွာ အခ်ိန္အားရတာေၾကာင့္ ဗီဒီယိုအေခြေလးေတြ ငွားၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ ဗီဒီယိုေခြထြက္ကတည္းက ၾကည့္ဖို႔စိတ္ကူးခဲ့ေပမယ့္ အခ်ိန္ေပးၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး ၾကည့္ခ်င္ခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႔ေတာ္ေမာင္ယဥ္ေအာင္ ရဲ႔ နာမည္ႀကီး "ကိုးဆယ္ဆသာလိမ့္မယ္" ဆိုတဲ့ (၄)ခ်ပ္တြဲ ႐ုပ္ရွင္ကားႀကီးကို အခုေတာ့ ၾကည့္ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေနာက္တစ္ကားကေတာ့ "မိႈင္းျပာမႈံရီ" ဆိုတဲ့ စႏိႈး၀ိႈက္ရဲ႔ ဇာတ္ကားေလးပါ။ ညပိုင္းမွာေတာ့ အေခြမငွားေတာ့ဘဲ အရင္၀ယ္ထားတဲ့ ဒီဗီဒီဇာတ္ကားေတြထဲက Rambo III ကို ျပန္ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဇာတ္ကားေလးေတြအေၾကာင္းကို ျပန္ၿပီးေဖာက္သည္ခ်ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့…..
(၁)
ဇာတ္ကားအမည္ - မိႈင္းျပာမႈံရီ
၀တၳဳ - ဆုသေခ်ၤ
ဇာတ္ၫႊန္း - မိုးစက္
ဒါ႐ိုက္တာ - ေမာင္ေမာင္ဦး(စႏိုး၀ိႈက္)
သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ား - ႏိုင္းႏုိင္း၊ စိုးျမတ္သူဇာ၊ စိုးျပည့္သဇင္၊ တိမ္ၫြန္႔၊ အျခားသ႐ုပ္ေဆာင္မ်ား
ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္း
ေက်းလက္ေတာရြာေလးတစ္ခုကို ဇာတ္တည္ထားတယ္။ အရက္ေရာင္းတဲ့ မဟုတ္မခံ "သမာထြန္း" နဲ႔ အသုပ္ေရာင္းတဲ့ "ခင္မိႈင္း"ဆိုတဲ့ အပ်ိဳႀကီးမတို႔က ဆုိင္ခ်င္းကပ္လ်က္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္က အၿမဲတမ္းေစာင္းေျမာင္းေျပာဆို ရန္ျဖစ္စကားမ်ားေနက်။ ဘယ္ေတာ့မွ တည့္တယ္လို႔ မရွိဘူး။ ၿမိဳ႔မွာတကၠသိုလ္တက္ေနတဲ့ ခင္မိႈင္းရဲ႔ ညီမ ခင္မႈံ ရြာကိုျပန္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ျပႆနာက စေတာ့တာပဲ။ ခင္မိႈင္းက သူ႔ညီမကို ရြာက ဘယ္သူနဲ႔မွ တူတယ္တန္တယ္ မထင္ဘူး။ ရြာက ကာလသားေတြနဲ႔ နီးစပ္သြားမွာကို အရမ္းေၾကာက္တယ္။ အေၾကာက္ဆံုးက အရက္ေရာင္းတဲ့ သမာထြန္းနဲ႔ေပါ့။ အဲဒီလို သူ႔ညီမကို စိတ္မခ်ႏိုင္ျဖစ္ၿပီး ဟုိဟာခ်ဳပ္ခ်ယ္၊ ဒီဟာခ်ဳပ္ခ်ယ္၊ ဟုိလူ႔ကိုမယံု၊ ဒီလူ႔ကိုမယံု ျဖစ္ေနတာကို အခြင့္အေရးယူၿပီး ညီမျဖစ္သူနဲ႔ သမာထြန္းတို႔ ပူးေပါင္းႀကံစည္လိုက္ၾကတာ အစ္မျဖစ္တဲ့မိႈင္းချမာ ျပာယာခတ္သြားၿပီး ညီမလုပ္တဲ့မႈံကေတာ့ ရီစရာရသြားေတာ့တာေပါ့။ အဲဒါကိုပဲအစြဲျပဳၿပီး မိႈင္းျပာမႈံရီလို႔ ဇာတ္ကားနာမည္ကို ေပးထားတာပါ။ ဘယ္လုိေတြ ပူးေပါင္းႀကံစည္ၾကတယ္၊ မိႈင္းတစ္ေယာက္ ဘယ္လိုေတြ ျပာသြားတယ္၊ မႈံတစ္ေယာက္ ဘာေတြရီေနသလဲဆိုတာေတာ့ ကုိယ္တုိင္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ခံစားၾကည့္ၾကဖို႔ ခ်န္ခဲ့ပါတယ္။
သံုးသပ္ေ၀ဖန္ခ်က္
ပထမဆံုး အမွန္အတုိင္း ၀န္ခံပါ့မယ္။ ဒီဇာတ္ကားကို ငွားလာတာဟာ စိုးျမတ္သူဇာ ပါတဲ့အတြက္ပါ။ ဇာတ္လမ္းကမစြံရင္ေတာင္ မစိုးႀကီးရဲ႔ သ႐ုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို ၾကည့္ခ်င္လို႔ပါ။ အခုေနာက္ပိုင္းကားေတြမွာ စိုးျမတ္သူဇာရဲ႔ သ႐ုပ္ေဆာင္မႈေတြအားလံုးကို သေဘာက်မိပါတယ္။ သူပါတဲ့ကားေတြဟာ ႂကြတတ္လာတတ္တာကို သတိထားမိပါတယ္။ အသက္အရြယ္၊ သမၻာအရ က်န္တဲ့လူေတြကို ဆြဲေခၚထိန္းေခၚ သြားႏိုင္တာေတြ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီဇာတ္ကားမွာလည္း ဇာတ္လမ္းႀကီးတစ္ခုလံုးကို ထိန္းသြားတာဟာ ခင္မိႈင္းအျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္သြားတဲ့ စိုးျမတ္သူဇာပါပဲ။ အသုပ္သည္အပ်ိဳႀကီးသ႐ုပ္ကို အေကာင္းဆံုး ပီျပင္ေအာင္ လုပ္ျပသြားႏိုင္တာေတြ႔ရပါတယ္။ သူ႔ရဲ႔ မ်က္ႏွာအမူအရာ၊ ေလယူေလသိမ္းနဲ႔ ေျပာသမွ်စကား၊ လုပ္သမွ်အမူအရာေတြဟာ ၾကည့္တဲ့လူတိုင္းအတြက္ တ၀ါး၀ါးျဖစ္စရာ ဟာသေတြခ်ည္းပါပဲ။
စိုးျပည့္သဇင္ကလည္း ခင္မႈံအျဖစ္ သူရသေလာက္ အခန္းေလးေတြမွာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ စိုးျမတ္သူဇာနဲ႔အၿပိဳင္ သ႐ုပ္ေဆာင္သြားႏိုင္တာ ေတြ႔ရပါတယ္။
ဒီဇာတ္ကားမွာ သေဘာမက်မိတာက သမာထြန္းနဲ႔ သမတ္ထြန္း ညီအစ္ကို ရန္ျဖစ္ၿပီးတိုင္း ေက်းရြာဥကၠ႒ဆီမွာ ႐ံုးသြားတက္ရတဲ့အခန္းေတြပါ။ အမ်ားႀကီးေတာ့ မပါပါဘူး။ ႏွစ္ခန္းပဲ ပါတာပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီႏွစ္ခန္းမွာ ျပထားတာကေတာ့ တကယ့္ကို တစ္မ်ိဳးႀကီးျဖစ္ေနသလားလို႔ပါ။ အျပင္မွာမ်ား ေက်းရြာဥကၠ႒ကို အဲဒီလို ေျပာလို႔ရသလားလို႔ ေမးခ်င္ပါတယ္။ ဒါ႐ိုက္တာကေတာ့ ဟာသခန္းအေနနဲ႔ ထည့္႐ိုက္တာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်းရြာဥကၠ႒ဆိုတဲ့ လူေတြကို ေစာ္ကားသလိုျဖစ္ေနတယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။ ျမန္မာဗီဒီယို အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဥကၠ႒တို႔၊ လူႀကီးတို႔၊ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္တို႔ကို ဟာသဇာတ္ပို႔ေတြ၊ ခပ္ေပါေပါလူေတြကို ထားေလ့ရွိပါတယ္။ ဥကၠ႒ကို ေပါေၾကာင္ေၾကာင္လုပ္ျပခိုင္းလုိက္၊ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ကို ႏွာဘူးထခုိင္းလိုက္၊ ေသာက္႐ူးလုပ္ခုိင္းလုိက္နဲ႔ နားလည္လို႔ကို မရပါဘူး။ (တခ်ိဳ႔ေသာေျပာမယ့္လူေတြအတြက္ တစ္ခါတည္း ေျဖရွင္းထားရဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အမ်ိဳးထဲမွာ ရြာဥကၠ႒တို႔၊ ရပ္ကြက္ဥကၠ႒တို႔၊ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္တို႔ လံုး၀မရွိေၾကာင္းပါ။) ထားပါေတာ့ဗ်ာ ဒါ႐ိုက္တာတစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို ဇာတ္ကား႐ုိက္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ဒါ႐ိုက္တာဆိုတာ ေဟာက္စားပဲလုပ္တတ္တာ၊ နာမည္ႀကီးမင္းသားရဲ႔ မ်က္ႏွာကိုပဲ ၾကည့္ေနရတဲ့လူ၊ မင္းသမီးက ဟိုဟာခိုင္းရင္လုပ္လုိက္၊ ဒီဟာခုိင္းရင္လုပ္လိုက္၊ ဟိုလူက အႀကံေပးရင္ ေခါင္းညိတ္လိုက္၊ ဒီလူကေကာင္းတယ္ဆုိရင္ ျပင္လုိက္နဲ႔၊ မင္းသမီးေတြနဲ႔ မရွင္းမလင္းလုပ္တတ္တယ္ စတဲ့ သ႐ုပ္ေဖာ္ခ်က္ေတြနဲ႔ တင္ျပမယ္ဆိုရင္ ဒါ႐ုိက္တာေတြ ႀကိဳက္ၾကမယ္မထင္ပါ။ အဲဒီလိုပဲ စာေရးဆရာဆိုတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ဆိုတာနဲ႔ အၿမဲတမ္းအရက္မူးေနတဲ့ သ႐ုပ္ကိုေဖာ္မယ္ဆိုရင္လည္း စာေရးဆရာေတြက ႀကိဳက္ၾကမယ္မဟုတ္ပါ။ အျခားလူေတြနဲ႔ ဥပမာမေပးေတာ့ပါဘူး။ အခုေျပာတဲ့ဇာတ္ကားထဲကလိုသာ ရန္ျဖစ္ၿပီး ႐ံုးလာတက္တဲ့ေကာင္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္သာ ေက်းရြာဥကၠ႒ဆိုရင္ ေသခ်ာေပါက္ ထိပ္တံုးခတ္ရင္ခတ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အခ်ဳပ္ထဲထည့္ထားလုိက္ၿပီ။ မွားသည္ျဖစ္ေစ၊ မွန္သည္ျဖစ္ေစေပါ့။ မွန္တဲ့လူက မွားတဲ့လူကို တုတ္တဲ့႐ုိက္ခြင့္ရွိတယ္၊ ဓားနဲ႔ထိုးခြင့္ရွိတယ္၊ ခဲနဲ႔ပစ္ခြင့္ရွိတယ္ဆိုၿပီး ဥပေဒက ႁခြင္းခ်က္နဲ႔ ခြင့္ျပဳထားတာ မရွိပါဘူး။ မွန္တာမွားတာက သတ္သတ္၊ ပစ္မႈက်ဴးလြန္တာက သတ္သတ္ပါ။ မီဒီယာဆိုတာ အရမ္းအေရးႀကီးပါတယ္။ အင္တာနက္ကို လက္တစ္ကမ္းမွာ လက္လွမ္းမီသံုးေနတဲ့ လူေတြအတြက္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ရွိခ်င္မွရွိပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိဳ႔ေသာ ေနရာေဒသေတြမွာမ်ား အဲဒီလို ဇာတ္ကားေတြကို ၾကည့္မိၿပီး အယူအဆမွားေတြ၊ ခံယူခ်က္မွားေတြျဖစ္သြားခဲ့ရင္ မလိုလားအပ္တာေတြ အမ်ားႀကီးျဖစ္လာႏုိင္ပါတယ္။ ဗီဒီယို၊ ႐ုပ္ရွင္ ဖန္တီးၾကသူေတြ သတိျပဳၾကေစခ်င္ပါတယ္။ ၾကည့္တဲ့ပရိသတ္ကို ေဖ်ာ္ေျဖမႈေပးရင္း ေကာင္းေအာင္ျပဳျပင္ခ်င္တာလား၊ ပ်က္စီးေအာင္ ဖ်က္ဆီးခ်င္တာလားဆိုတာကေတာ့ ဖန္တီးတဲ့လူေတြရဲ႔ ေစတနာနဲ႔ သမိုင္းပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္နားလည္ထားပါတယ္။
တုိက္တြန္းခ်က္
အပ်င္းေျပၾကည့္ခ်င္ရင္ေတာ့ မိသားစု ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ၾကည့္သင့္တဲ့ ဇာတ္ကားေလးပါ။ အတင္းကလိမထိုးဘဲ တစ္ကားလံုး ရယ္ေနရပါလိမ့္မယ္။ ေက်းလက္အနံ႔အသက္အခ်ိဳ႔ကိုလည္း ရႏိုင္ပါေသးတယ္။ စိုးျမတ္သူဇာ ခေရစီကေတာ့ မလြတ္တမ္းအားေပးသင့္တဲ့ ဇာတ္ကားပါလို႔ ေျပာၾကားရင္း။
(၂)
ဇာတ္ကားအမည္ - ကိုးဆယ္ဆသာလိမ့္မယ္
ဇာတ္လမ္း၊ ဇာတ္ၫႊန္း၊ ဒါ႐ိုက္တာ - ေမာင္ယဥ္ေအာင္
သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ား - ရန္ေအာင္၊ ေက်ာ္ရဲေအာင္၊ မိုးဒီ၊ နႏၵာလိႈင္၊ ေအာင္လြင္၊ ေဇာ္၀မ္း၊ ေမသဥၨာဦး၊ သန္းသန္းစိုး၊ ေမကဗ်ာ၊ ေဇာ္၀င္းႏုိင္၊ အျခားသ႐ုပ္ေဆာင္မ်ား
ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္းေတြဘာေတြ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ တစ္ခ်ိန္က အရမ္းကို နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္ကို ႐ုပ္ရွင္အျဖစ္ ျပန္အသက္သြင္းထားတာျဖစ္လို႔ သိၿပီးျဖစ္မွာပါ။ အဲဒီဇာတ္လမ္းရဲ႔ဖခင္ကုိယ္တိုင္က ဒါ႐ုိက္တာလုပ္ၿပီး ဖန္တီးထားတာျဖစ္လို႔ သူေျပာခ်င္တာေတြ၊ ေပးခ်င္တာေတြ၊ ျပခ်င္တာေတြကို အျပည့္အ၀ ေပးသြားႏိုင္တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္အတြက္ ႐ုပ္ရွင္အကယ္ဒမီထူးခၽြန္ဆုေပးပြဲမွာ အကယ္ဒမီ (၅)ဆု ရထားတဲ့ဇာတ္ကားကို ခ်ီးက်ဴးေနတာျဖစ္တဲ့အတြက္ နည္းနည္းေတာ့ ရယ္စရာေကာင္းေနသလားလို႔ပါ။ ဇာတ္လမ္းကိုသိၿပီးေနရင္ေတာင္ ၾကည့္သင့္တဲ့ကားလို႔ ၫႊန္းပါရေစ။ ကုိယ့္ရဲ႔ ညီ၊ ညီမေတြ၊ သားသမီးေတြကိုလည္း ျပသင့္တဲ့ကားလို႔ ဆိုပါရေစ။ ေက်းလက္ေဒသတစ္ခုကို အေျခတည္ထားၿပီး ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ၊ ျမန္မာ့ဟန္၊ ျမန္မာ့ဓေလ့ေတြ ထံုးမႊမ္းေနတဲ့ ဒီဇာတ္ကားေလးကို မၾကည့္ဖူးေသးသူေတြ တစ္ခါေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ၾကည့္သင့္တဲ့ကားလို႔ တိုက္တြန္းပါရေစ။
ျပဇာတ္လိုခံစားၿပီး ႐ုပ္ရွင္လို ႐ုိက္ကူးတင္ျပထားတယ္ဆိုတဲ့ ဒီဇာတ္ကားၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ေနာက္ဆံုးမွာျပထားတဲ့ ဆရာ ေမာင္ယဥ္ေအာင္ရဲ႔ ကဗ်ာေလးကိုလည္း ကူးယူထားလုိက္မိပါတယ္။ မွ်ေ၀ခံစားၾကည့္ပါဦး…..
ႏွလံုးသားထဲက
ပန္းတစ္ခင္း
ရင္နင့္ေအာင္ သင္းခဲ့….
လမင္းထက္ လင္းလက္
ေကာင္းကင္ထက္ ျမင့္တဲ့
အေမ…..
ဒီေလာက ကမၻာေျမမွာ
ရွိရွိသမွ်
အဖိုးထိုက္ရတနာေတြနဲ႔ ခ်ိန္စက္
အရာအားလံုးတို႔ထက္
အေမ့ေမတၱာ၊ ေစတနာ….
ထာ၀ရ
ကိုးဆယ္ဆသာ……။
(၃)
ရမ္ဘိုဇာတ္ကားေတြ အားလံုးေလာက္ကို ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ၾကည့္ဖူးၿပီးသားဆိုေတာ့ နည္းနည္းေလး ၾကည့္လုိက္တာနဲ႔ ဘာဇာတ္လမ္းဆိုတာကို သိေနေတာ့တာေပါ့။ အခု ရမ္ဘို-၃ ကလည္း ၾကည့္ၿပီးသားပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အခုျပန္ၾကည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဟိုးအရင္ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ဖီးလ္နဲ႔ လံုး၀မတူေတာ့တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ မတူတာမွ လံုး၀ကို မတူေတာ့တာပါ။ ဒီဇာတ္ကားကို ၾကည့္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ပထမဆံုး ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ရလိုက္တဲ့အျမတ္ကေတာ့ အရင္ၾကည့္ၿပီးသား ဇာတ္ကားေဟာင္းေတြကို ျပန္ၾကည့္ရမယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပတာကို ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ အလိုလုိ နားလည္သြားပါလိမ့္မယ္။
ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္းကေတာ့ အာဖဂန္နစၥတန္မွာ ဆိုဗီယက္ေတြက ဖမ္းထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ရမ္ဘုိက သြားကယ္တဲ့ ဇာတ္လမ္းပါ။ ဟိုးအရင္တုန္းက ၾကည့္သာၾကည့္လိုက္ရတာ။ အာဖဂန္နစၥတန္ဆိုတာ ဘယ္နားမွာ ရွိမွန္းေတာင္ သိခဲ့မွာမဟုတ္တာ ေသခ်ာပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အာဖဂန္နစၥတန္မွာ ဘာေၾကာင့္ ဆိုဗီယက္ေတြ ေရာက္လာတယ္၊ ဘယ္သူေတြနဲ႔ စစ္ျဖစ္တယ္၊ ဘာေတြျဖစ္က်န္ခဲ့တယ္ စတာေတြကို သိခဲ့မွာမဟုတ္တာ အေသအခ်ာေပါ့ဗ်ာ။ အခုက်ေတာ့ အာဖဂန္ရဲ႔ သမုိင္းအေတာ္မ်ားမ်ားက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ရင္းႏွီးေနၿပီ၊ အာဖဂန္ရဲ႔ ျပႆာနာေတြက ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ကၽြန္ေတာ့္နား၊ မ်က္စိေတြနဲ႔ ယဥ္ပါးေနၿပီးသား၊ အာဖဂန္ေတြရဲ႔ အေနအထားကို အကုန္လံုးမဟုတ္ရင္ေတာင္ အေတာ္ေလးေတာ့ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ေနၿပီလို႔ ဆိုရပါမယ္။ အဲဒီေတာ့ ရမ္ဘိုႀကီး အာဖဂန္မွာ သြားစြန္႔စားတာေတြက ၾကည့္လို႔ေကာင္းၿပီေပါ့ဗ်ာ။ ေခတ္ကေတာ့ အေတာ္ႀကီးကို ကြာခဲ့ၿပီေပါ့ဗ်ာ။ ဇာတ္ကားအဆံုးမွာကိုက အာဖဂန္နစၥတန္သားမ်ားအတြက္ ရည္ၫႊန္းပါသည္ဆိုၿပီး ႐ိုက္ထားတဲ့ ဆိုဗီယက္ေတြကို တြန္းလွန္ေနတဲ့ေခတ္ကေန ဒီကေန႔ သမုိင္းဘီးတစ္ပတ္လည္ၿပီး အာဖဂန္နစၥတန္ေနရာအႏွံ႔မွာ အေမရိကန္ေတြျပည့္ေနတဲ့ေခတ္ကို ေရာက္ေနၿပီမဟုတ္လား။ အာဖဂန္နစၥတန္သားေတြ အေမရိကန္ေတြကို ေတာ္လွန္တဲ့ေခတ္ကို ေရာက္ေနၿပီေလ။ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ရယ္မိတာပါပဲ။ အေမရိကန္ေတြရဲ႔ လုပ္ရပ္ကို သေဘာက်မိလို႔ပါ။ သူတို႔စခဲ့တဲ့မီးကို အခုက်မွ သူတို႔မၿငိႇမ္းႏိုင္ျဖစ္ေနတာကို ေတြးမိလို႔ပါ။ ဒီဇာတ္ကားထဲမွာေတာ့ ရမ္ဘိုႀကီးက ဆိုဗီယက္ေတြကို ေတာ္လွန္ေနတဲ့ အာဖဂန္သားေတြအတြက္ေတာင္ သူရဲေကာင္း လုပ္ျပေနေသးတယ္။
"အာဖဂန္နစၥတန္ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ မဆံုး႐ံႈးႏိုင္တဲ့ေနရာပဲ"
"ငါတို႔ေသရမွာ မေၾကာက္ပါဘူး၊ ေသတယ္ဆိုတာ ဘုရားသခင္ကို ပူေဇာ္တာပါပဲ"
"ဒီအတုိင္းလည္း တစ္ေန႔ ေသရမွာပဲ"
"ကေလးေတြကလည္း တိုက္ခုိက္ေရးသမားေတြပဲေလ"
"ငါတို႔ကို ေတာ္လွန္ဖို႔အတြက္ အာဖဂန္ေတြကို မင္းတို႔အေမရိကန္ေတြ ေထာက္ပံ့ေပးေနတာ ငါသိတယ္"
အဲဒီစကားလံုးေတြေၾကာင့္ေတာ့ ၾကည့္ေနရင္း အေတြးေတြ အမ်ားႀကီးပြားမိတယ္။ ဇာတ္လမ္းအရ ဒိုင္ယာေလာ့ခ္ေတြကို သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ေျပာသြားတာျဖစ္ေပမယ့္ ေခါင္းထဲမွာ ေတြးစရာေတြနဲ႔အတူ မွတ္မိၿပီး က်န္ေနရစ္ခဲ့တယ္။
ျမန္မာကားေတြကိုေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေတြ၊ ဘာေတြနဲ႔ လက္ၫွိဳး၀ိုင္းထိုးေနၾကတဲ့လူေတြကို ရမ္ဘိုတစ္ေယာက္တည္း အာဖဂန္နစၥတန္မွာ ဆိုဗီယက္ခံတပ္စခန္းႀကီးတစ္ခုလံုးကို ကေျပာင္းကျပန္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ျပတာကေရာ ယုတၱိရွိရဲ႔လားလို႔ ေမးလိုက္ပါရေစ။ "ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ညာတာခ်င္း၊ မျဖစ္ႏိုင္တာခ်င္း အတူတူကို သူတို႔ဇာတ္ကားေတြက အက္ရွင္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ၾကည့္လို႔ေကာင္းတယ္ကြ"လို႔ ေျဖမယ္ဆိုတာေတာ့ သိေနသလိုပါပဲ။
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလ ၁၂ ရက္၊ ၾကာသပေတးေန႔။
နံနက္ ၃ နာရီ ၂၅ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။
No comments:
Post a Comment