တစ္ေန႔က လူငယ္တစ္စုေရာက္လာၿပီး "ယဥ္ေက်းမႈခ်င္း ထိပ္တိုက္တိုးျခင္း" ဆိုတဲ့ စာအုပ္မူရင္းရွိရင္ ခဏငွားပါလို႔ ေျပာပါတယ္။ သူတို႔ လူငယ္တစ္စုက စာဖတ္၀ိုင္းေလးတစ္ခု လုပ္ထားပါတယ္။ တစ္လတစ္ႀကိမ္ ကုိယ္ဖတ္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြအေၾကာင္း ၀ိုင္းၿပီး ေဆြးေႏြးေလ့ရွိၾကပါတယ္။ မ်ားမ်ားစားစား မဟုတ္ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္း ငါးေယာက္ထဲပါ။ အိမ္တစ္အိမ္ တစ္လွည့္စီ စားေသာက္စရာ တစ္ခုခုလုပ္ၿပီး စားေသာက္ရင္း ေဆြးေႏြးၾကတာ ျဖစ္တယ္။
အဖတ္သမားစစ္စစ္
မၾကာခဏ စာအုပ္ေတြ လာငွားၾကပါတယ္။ သူတို႔ေဆြးေႏြးခ်င္တာေတြလည္း ေဆြးေႏြးတတ္ၾကတယ္။ စာကို ေလးေလးနက္နက္ဖတ္တဲ့ လူငယ္ေလးေတြမို႔ သူတို႔ေဆြးေႏြးလာတဲ့ အေၾကာင္းအရာတုိင္းက ခပ္ေပါ့ေပါ့ မဟုတ္ၾကဘူး။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ရွိသမွ် စာၾကည့္တိုက္တုိင္း သူတို႔ မေရာက္တာ မရွိဘူး။ စာအုပ္ေဟာင္းေရာင္းသူမွန္သမွ်လည္း သူတို႔သိတယ္။ ေစ်းႏႈန္းသက္သက္သာသာနဲ႔ မိတၱဴကူးေကာင္းတဲ့ဆိုင္တိုင္း သူတို႔မိတ္ေဆြပဲ။ သူတို႔ေဆြးေႏြး၀ိုင္းေလး လုပ္ေနတာ သံုးေလးႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ။ သူတို႔ေလးငါးေျခာက္ေယာက္အျပင္ တျခားလူမပါဘူး။ လူမ်ားရင္ စကားမ်ားၿပီး လုိရင္းမေရာက္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္သူ႔မွ မေခၚဘူးလို႔ ေျပာၾကတယ္။ သူတို႔က စာေပနဲ႔ အေတြးအေခၚဆိုင္ရာေတြကို စိတ္၀င္စားလို႔ လုပ္ေနၾကတာ။ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာျဖစ္ဖို႔ တစ္ေယာက္မွ စိတ္ကူးရွိၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္သူမွလည္း လက္တည့္စမ္းမေနၾကဘူး။ စာဖတ္သမားစစ္စစ္ေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။
စာဖတ္သူခ်င္း မ်ိဳးဆက္ကြာမႈမရွိ
သူတို႔လို အဖတ္သမားစစ္စစ္ လူငယ္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ သိကၽြမ္းခင္မင္ပါတယ္။ သူတို႔ဖတ္ခ်င္တာေတြ လာငွားတတ္ၾကသလို ကုိယ္ဖတ္ခ်င္တာေတြလည္း မရ,ရေအာင္ ရွာေဖြေပးေလ့ရွိပါတယ္။ စာကို အေလးအနက္ဖတ္တဲ့ လူငယ္ေတြနဲ႔ မိတ္ေဆြလုပ္ရတာ အမ်ားႀကီးအက်ိဳးရွိတယ္။ စာဖတ္သူခ်င္းၾကားမွာ မ်ိဳးဆက္ကြာဟမႈဆိုတာ မရွိဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြလို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာလို႔ဆိုလို႔ရတယ္။ ကုိယ့္ကို လူႀကီးပဲဆိုၿပီး အားနာေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ႀကိဳက္ရင္ ႀကိဳက္တဲ့အေၾကာင္း အားရပါးရေျပာတယ္။ မႀကိဳက္ရင္လည္း မႀကိဳက္တဲ့အေၾကာင္း ခင္ရွင္းရွင္းေျပာၾကတယ္။ လူ႔သက္တမ္းေရာ၊ စာသက္တမ္းပါ အမွည့္လြန္အရြယ္ ေရာက္ေနၿပီဆိုေတာ့ လူမ်ားစုက ႀကိဳက္ရင္သာ ဖြင့္ေျပာတတ္ၾကၿပီး၊ မႀကိဳက္ရင္ေတာ့ ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ ဆိတ္ဆိတ္ေနေလ့ရွိၾကတယ္။ လုိရင္းေျပာရရင္ အသက္ႀကီးေတာ့ ဆံုးမမယ့္သူ မရွိေတာ့လို႔ မုိက္တြင္းနက္တတ္ပါတယ္။
လူငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ
လူငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြရွိလို႔ မမိုက္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းဆင္ျခင္တတ္ေနတာ ျဖစ္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေက်းဇူးတင္ရတယ္။ မႀကိဳက္ဘူးေျပာမယ့္ လူငယ္ေတြသာ မရွိရင္ ေအာက္ေျခလြတ္ ဘ၀င္ျမင့္ၿပီး ထင္ရာစိုင္းလို႔ အခုေလာက္ဆို ေျမာင္းထဲေရာက္ခ်င္ ေရာက္ေနမွာ။ ေရာက္သြားသူေတြ အမ်ားႀကီးကို ျမင္ဖူးေတြ႔ဖူးခဲ့တာပဲ။ ကန္႔ကြက္ေ၀ဖန္သူရွိမွ ျပန္လည္ သံုးသပ္မႈ ျပဳျဖစ္တာကလား။ ႀကိဳက္သူ၊ ေထာက္ခံသူေတြခ်ည္း ရွိေနရင္ ျပန္ၿပီးစဥ္းစားသံုးသပ္မႈ ဘယ္ျပဳျဖစ္မွာလဲ။ အဲဒီေတာ့ ကုိယ္မွားေနရင္လည္း မွားမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ မွားမွန္းမသိေတာ့ ဆက္တိုးေလ ဆက္မွားေလျဖစ္ၿပီး ေနာက္ဆံုး ေျမာင္းထဲ ေရာက္သြားရေတာ့တာပဲ။
အႀကိဳက္မတူတာ သဘာ၀
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အႀကိဳက္မတူဘူးဆိုတာ သဘာ၀ပဲ။ ဘာမွထူးဆန္းတဲ့ ကိစၥမဟုတ္ဘူး။ သူႀကိဳက္တာကို ကုိယ္က မႀကိဳက္ႏိုင္သလို၊ ကိုယ္ႀကိဳက္တာကို သူက မႀကိဳက္ႏိုင္တာမ်ိဳးလည္း ရွိႏိုင္တာပဲ။ အႀကိဳက္ခ်င္း မတူတာနဲ႔ပဲ ရန္သူျဖစ္စရာအေၾကာင္း ဘာမွမရွိပါဘူး။ ကုိယ္နဲ႔မတူ ကုိယ့္ရန္သူဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ဟာ အသိဉာဏ္ ကင္းမဲ့သူေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ျဖစ္တယ္။ မတူေပမယ့္ ႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္သူခ်င္း အတူလက္တြဲလို႔ ရပါတယ္။ ႐ိုးသားျဖဴစင္ေျဖာင့္မတ္မႈ မရွိဘဲ ကုိယ္က်ိဳးအတြက္ အေကာက္ဉာဏ္နဲ႔ ေဖာက္ျပန္သူဆုိရင္ေတာ့ အႀကိဳက္ခ်င္းတူတာေတာင္ ရန္သူလို႔ သတ္မွတ္ရမွာပါ။
ေျခာက္ပစ္ကင္းသူ မရွိ
ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲတဲ့ အနီးကပ္မိတ္ေဆြထက္ ႐ိုးသားျဖဴစင္ေျဖာင့္မတ္တဲ့ အေ၀းက ရန္သူဟာ ပိုၿပီးေလးစားထိုက္ပါတယ္။ ကုိယ့္ကို ေ၀ဖန္သူတိုင္းကို ကေလကေျခလို႔ တံဆိပ္ကပ္မပစ္လုိက္ပါနဲ႔။ သူ႔ေ၀ဖန္ခ်က္ေၾကာင့္ ကုိယ္သတိမမူ ဂူမျမင္ ျဖစ္ခဲ့တာေတြရွိရင္ သိျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ "ေျခာက္ပစ္ကင္း သဲလဲစင္" ျဖစ္သူ လူ႔ေလာကမွာ မရွိပါဘူး။ ေ၀ဖန္ေရးေၾကာင့္ အက်ိဳးယုတ္စရာ မရွိပါဘူး။ ကိုယ့္အတြက္ အက်ိဳးျဖစ္စရာသာရွိတယ္လို႔ ေျပာလုိက္ပါရေစဗ်ာ။
အတြဲ (၂) အမွတ္ (၂၈)
၂၃ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀၁၀၊ အဂၤါေန႔။
စာမ်က္ႏွာ - ၂၄၊ ၂၅
No comments:
Post a Comment