တစ္ရက္က အစ္ကိုႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားစျမည္ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ သမုိင္းအဓိကနဲ႔ ပါရဂူေဒါက္တာဘြဲ႔ ရထားတဲ့သူပါ။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ အေတြ႔အႀကံဳေတြ ေျပာျပတာကို နားေထာင္ရတာ အင္မတန္မွကို စိတ္၀င္စားစရာပါ။ အထူးသျဖင့္ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အေၾကာင္းေတြကို သူေျပာျပတာ စိတ္၀င္စားစရာအတိပါ။ စာအုပ္ေတြမွာ မပါတဲ့ ဆရာႀကီးေဒါက္တာသန္းထြန္းရဲ႕ အေၾကာင္းေတြကို အေတာ္မ်ားမ်ား သိခြင့္ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဟာေတြဆိုရင္ သူတို႔အတြက္ တကယ့္ကို စိတ္ညစ္စရာျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ တစ္ဆင့္ျပန္နားေထာင္ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ အေတာ္ေလးကို ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ရယ္ေမာခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီလိုေတြ ေျပာဆိုေနရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေျပာဆိုေဆြးေႏြးတဲ့ အေၾကာင္းအရာက လက္ရွိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ သင္ၾကားေပးေနရတဲ့ တပည့္ေတြအေၾကာင္းကို ေရာက္သြားပါတယ္။
အျမင္တူတယ္
ထူးထူးဆန္းဆန္းပဲ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ အျမင္တူတဲ့အခ်က္ကေတာ့ ဒီေန႔ေခတ္ေက်ာင္းသားေတြ အရင္ေခတ္က ေက်ာင္းသားေတြေလာက္ မေတာ္ၾကဘူး၊ မႀကိဳးစားၾကဘူး ဆိုတဲ့အခ်က္ကို လက္မခံတာပါပဲ။ သိတဲ့အတုိင္းပဲ အမ်ားအားျဖင့္ ေျပာေလ့ရွိၾကတာက ဒီေန႔ေခတ္ လူငယ္ေတြက အရင္ကလိုမ်ိဳး မႀကိဳးစားၾကဘူး၊ အရင္ကလူေတြလိုမ်ိဳး မေတာ္ၾကဘူးဆိုတာမ်ိဳးပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုႀကီးေျပာတာကေတာ့ မတူညီတဲ့ ေခတ္အေျခအေနအရ မတူညီတာေတြကို လက္ခံရမယ္တဲ့။ ေခတ္၊ စနစ္အရ မတူညီမႈေတြကို အတင္းလုိက္ၿပီး တန္းညႇိေနရင္ ဘယ္ေတာ့မွ အဆင္ေျပမွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ သူ႔ေခတ္အေျခအေနအရ ျဖစ္ေနတာေတြကို လုိက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ လက္ခံေပးရမွသာ အဆင္ေျပႏုိင္ပါမယ္တဲ့။ နားလည္သေလာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနမိပါတယ္။
႐ိုးသားၾကတယ္
က်န္တဲ့အခ်က္ေတြကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အေတြ႔အႀကံဳသက္သက္အရ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီေန႔ေခတ္ကေလးေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္ ႐ိုးသားၾကတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ဥပမာေျပာရရင္ အတန္းထဲမွာ စာသင္ရင္းနဲ႔ စကားစပ္မိလို႔ "ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္တဲ့လူေတြ လက္ေထာင္ၾကပါ" လို႔ ေမးလိုက္တုိင္း ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္သူေတြက ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ လက္ေထာင္တတ္ၾကတာပါပဲ။ သူတို႔မ်က္ႏွာေလးေတြမွာလည္း ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္တဲ့အတြက္ ရွက္ေနတဲ့အရိပ္ေတြ အျပည့္နဲ႔ပါ။ အမ်ားစုက ေဆးလိပ္ေသာက္တာ မေကာင္းေၾကာင္းကို သိရွိေၾကာင္းနဲ႔ ေဆးလိပ္ျဖတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနေၾကာင္း ေျပာျပတတ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းတက္ခဲ့စဥ္တုန္းကဆိုရင္ ေရွ႕မွာစာသင္တဲ့ ဆရာက ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္တဲ့လူ လက္ေထာင္ပါ၊ မတ္တတ္ရပ္ပါဆိုရင္ ဘယ္သူကမွ မထခ်င္၊ လက္မေထာင္ခ်င္ၾကပါဘူး။ ဘယ္သူေတြ ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္တယ္ဆိုတာ ကုိယ့္အခ်င္းခ်င္း သိေနေပမယ့္ သူတို႔ေတြ လက္မေထာင္တာ၊ မတ္တတ္မရပ္တာကို အဲဒီတုန္းက အျပစ္မျမင္ခဲ့မိပါဘူး။ ဆရာ့ကိုေၾကာက္လို႔ပဲ ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ နားလည္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီေန႔က်မွ ျပန္ေတြးၾကည့္မိတဲ့အခါ အေတာ္ေလးလည္း ရွက္မိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြက ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္မရွိၾကဘူး၊ ခံယူခ်က္ကို မရွိၾကဘူးဆိုတဲ့ ကေလးေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ႐ိုးသားေနၾကပါလားဆိုတာကို သိလာလို႔ပါ။ ဆရာကို ေၾကာက္လို႔ျဖစ္ေစ၊ ရွက္လို႔ျဖစ္ေစ ကုိယ္လုပ္တာကို ကုိယ္၀န္မခံရဲတာဟာ သူရဲေဘာေၾကာင္တာ၊ လိမ္ညာတာ၊ ႐ိုးသားမႈမရွိတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အခုေခတ္ ကေလးေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြေလာက္ ေတာ္ခ်င္မွေတာ္ပါလိမ့္မယ္၊ သိခ်င္မွသိပါလိမ့္မယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြထက္ေတာ့ အမ်ားႀကီး ႐ိုးသားၾကပါတယ္။
သိခ်င္စိတ္၊ တိုးတက္ခ်င္စိတ္ အျပည့္ရွိၾကပါတယ္
စာသင္တဲ့အခါမွာ ဆရာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္မလုပ္မျဖစ္ လုပ္တတ္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုကေတာ့ အပတ္စဥ္ စာေမးပြဲေျဖတဲ့အခါတိုင္းမွာ သူတို႔ရဲ႕ စာေမးပြဲစစ္တဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေမးခြန္းတစ္ခု ေရးခုိင္းတဲ့အလုပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေမးတဲ့ စာေမးပြဲေမးခြန္းေတြကို သူတို႔ေတြ ေျဖၿပီးတဲ့အခါ ေနာက္ဆံုးအမွတ္စဥ္အေနနဲ႔ ဆရာ့အတြက္ ေမးခြန္းဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔အတူ သူတို႔သိခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခုကို ေရးခိုင္းတာပါ။ အပတ္စဥ္ စာေမးပြဲေျဖတယ္ဆိုတာ လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္အရ မစစ္မျဖစ္ စစ္ေမးရတာျဖစ္တဲ့အတြက္ အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ စိတ္၀င္စားစရာ မေကာင္းပါဘူး။ အဲ… တစ္ပတ္တစ္ပတ္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ရင္ခုန္မႈအဖံုဖံု၊ စိတ္၀င္စားမႈအသြယ္သြယ္ ေပးတာကေတာ့ သူတို႔ေတြေမးထားတဲ့ ဆရာ့အတြက္ေမးခြန္းဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေလးေတြပါ။ အင္မတန္မွကို စိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းပါတယ္။ တပည့္တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ စိတ္၀င္စားမႈေတြကို သိႏိုင္သလို၊ သူတို႔ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကိုလည္း ျမင္ရတဲ့အခုိက္အတန္႔ပါပဲ။ အားလံုးကို ၿခံဳၾကည့္လုိက္ရင္ေတာ့ သူတို႔ေမးတဲ့ ေမးခြန္းေတြရဲ႕ အားလံုးနီးပါးေလာက္ဟာ သူတို႔ရဲ႕ သိခ်င္စိတ္၊ ျဖစ္ခ်င္စိတ္အျပည့္နဲ႔ ေမးတဲ့ေမးခြန္းေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ့ ေမးခြန္းေတြ
တပည့္အစံုျဖစ္တဲ့အတြက္ သူတို႔ေမးတဲ့ေမးခြန္းေတြကလည္း တကယ့္ကို အစံုပါပဲ။ ေမးခြန္းသဘာ၀ခ်င္း ထပ္တူက်တာ အင္မတန္မွကို ႀကံဳေတာင့္ႀကံဳခဲပါ။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳး ေမးၾကတာပါပဲ။ ႏုိင္ငံေရးလည္းပါတယ္၊ စီးပြားေရးလည္းမလြတ္ဘူး၊ လူမႈဘ၀အေၾကာင္းေတြလည္းပါရဲ႕၊ ဘာသာေရးအေၾကာင္းလည္း စိတ္၀င္တစားေမးၾကတယ္၊ ဗဟုသုတအျဖစ္ သိခ်င္တာေတြလည္း ေမးၾကတာပါပဲ၊ ဘ၀မွာတိုးတက္ ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္ ဘယ္လိုေတြ လိုက္နာေနထိုင္ က်င့္ႀကံသင့္သလဲ ဆိုတဲ့ေမးခြန္းကလည္း ေရပန္းစားတဲ့ ေမးခြန္းတစ္မ်ိဳးပါပဲ။ တခ်ိဳ႕ေမးခြန္းေတြဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေတာ္ေလးကို အေျဖရခက္တာေတြ ပါ,ပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ ဘာသာေရးနဲ႔ဆုိင္တဲ့ ေမးခြန္းေတြဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေတာ္ေလးကို အခက္ေတြ႔ပါတယ္။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ဘာသာေရးနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္အဆင့္ဟာ တကယ့္ကို သုညအဆင့္ျဖစ္တဲ့အတြက္ အဲဒီလိုေမးခြန္းေတြကိုေတာ့ ေၾကာက္တာအမွန္ပါပဲ။ ကိုယ္မကၽြမ္းက်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို အျဖစ္ၿပီးေရာ မေျဖခ်င္လို႔ပါ။ ေမးတဲ့ေမးခြန္းကို ဖတ္လိုက္တာနဲ႔ အဲဒီတပည့္ရဲ႕ ဘာသာေရးအေျခခံ ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္၊ ဘယ္ေလာက္အထိ သိနားလည္ထားတယ္ဆိုတာကို သိႏုိင္တဲ့အတြက္ ငါကဆရာပဲဆိုၿပီး သြားၿဖီးလို႔ မရပါဘူး။ အဲဒီေမးခြန္းေတြအတြက္ သိနားလည္တဲ့လူေတြကို ေမးျမန္းၿပီး ျပန္ေျဖရပါတယ္။ စာအုပ္ေတြ ၫႊန္းရပါတယ္။ တစ္လက္စတည္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘာသာေရးနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ သိရွိနားလည္ထားသူမဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာထားရပါတယ္။ အပတ္စဥ္စာေမးပြဲ ေမးခြန္းေတြကို စစ္ရတာက တစ္ညေလာက္ထိုင္စစ္လုိက္ရင္ ၿပီးသြားေပမယ့္ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ေမးခြန္းေတြကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တစ္ပတ္လံုး အသည္းအသန္ကို ေျဖရ၊ ရွာရတာပါပဲ။ အခ်ိဳ႕ေမးခြန္းေတြဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္မသိေသးတဲ့အတြက္ မေျဖႏိုင္ေသးဘူးဆိုတာကို ေျပာထားရတာမ်ိဳးေတြေတာင္ ရွိပါတယ္။ ဥပမာ - ကမၻာေပၚမွာ ပထမဆံုး ပါရဂူဘြဲ႔ကို ဘယ္သူရခဲ့တာလဲ ဆိုတဲ့ေမးခြန္းမ်ိဳးပါ။ ကဲ… ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အံ့ၾသဖို႔ ေကာင္းလုိက္သလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ မစဥ္းစားဖူးတဲ့ ေမးခြန္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူတို႔အရြယ္တုန္းက အဲဒီလို ေမးခြန္းမ်ိဳး စဥ္းစားဖူးပါသလား။ ဘြဲ႔ရတဲ့လူဆိုရင္ေတာင္ အေတာ္လူရာ၀င္တဲ့ေခတ္မွာ လူျဖစ္လာၾကရတာဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ေဒါက္တာဘြဲ႔ဆိုတာ ဘာမွန္းေတာင္ ေသခ်ာမသိေသးပါဘူး။ ေဒါက္တာဆိုရင္ ေဆးကုတဲ့ ဆရာ၀န္ကို ေျပာတာပဲလို႔ အေသမွတ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို ၀န္ခံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ေခတ္ကေလးေတြက ပါရဂူေဒါက္တာဆိုတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိေနၿပီ။ သူတို႔အတြက္ အဲဒါဟာ အထူးအဆန္းကိစၥ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီလို ကေလးေတြကို ညံ့တယ္လို႔ ဘယ္သူေတြက ေျပာၾကတာလဲဆိုတာ စဥ္းစားၾကဖို႔ သင့္ပါၿပီ။
ပုတ္သင္ညိဳေလးေတြ ျဖစ္လာၾကၿပီ
ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္၊ ဒီေန႔ေခတ္ကေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ျပဳျပင္သင္ၾကားေပးေနၾကတာဟာ သူတို႔ေတြကို ေတာ္ေစခ်င္၊ လိမၼာေစခ်င္လို႔လား၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ပံုသြင္းတဲ့အတုိင္း တေသြမတိမ္းလုိက္နာတဲ့ စက္႐ုပ္ကေလးေတြ ျဖစ္ေစခ်င္လို႔လားဆိုတာကိုပါ။ စာသင္ေနရတဲ့ ေက်ာင္းဆရာျဖစ္ေလေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ဒုကၡေတြကို ေကာင္းေကာင္းသိေနပါတယ္။ သင္ေပးတဲ့ဆရာေတြက တစ္ေယာက္လာရင္ ပံုစံတစ္မ်ိဳးနဲ႔ သူတို႔ေလးေတြကို ပံုသြင္းၾကပါတယ္။ ဆရာတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ကလည္း အေတြးအေခၚ၊ ခံယူခ်က္၊ ယံုၾကည္ခ်က္ မတူညီၾကေလေတာ့ သူတို႔သြင္းတဲ့ ပံုစံခြက္ေတြကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးပဲေပါ့။ အဲဒီမွာ ၾကားထဲကေန ခါးနာရတဲ့ ငထြားေတြက တပည့္ေက်ာင္းသားေလးေတြပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ေလးေတြက ေတာ္ရွာပါတယ္။ စာသင္ေပးတဲ့ ဆရာေတြကို စိတ္မညစ္ေစရပါဘူး။ ပုတ္သင္ညိဳေတြလိုပဲ ဘယ္ဆရာလာရင္ ဘယ္အေရာင္ေျပာင္းရမယ္ဆိုတာကို ေကာင္းေကာင္းကို သိနားလည္ၾကပါတယ္။ ဆရာေတြကေတာ့ ေက်နပ္ေနမလား မေျပာတတ္ပါဘူး။ ငါတို႔တပည့္ေလးေတြဟာ ပုတ္သင္ညိဳေလးေတြ ျဖစ္ေနၾကရွာၿပီလို႔ ေတြးမိတဲ့ဆရာက အေတာ္ေလးကို ရွားပါလိမ့္မယ္။ တပည့္ကို ေတာ္ေစခ်င္လို႔ ဆံုးမတာ၊ ျပဳျပင္တာ၊ ပံုစံသြင္းတာကို ဘာမွမေျပာလိုပါဘူး။ ျပဳျပင္ပံုသြင္းတဲ့ နည္းလမ္းလြဲၿပီး မွားေနတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ ေစတနာစိတ္အရင္းခံနဲ႔ လုပ္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ နားလည္လက္ခံေပးလို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အရာရာကို ကုိယ္ေတြတုန္းက ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ စံသတ္မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ခ်ိန္ထိုးၿပီး ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲ ျပဳျပင္ပံုသြင္းေနတာေတြကိုေတာ့ လက္မခံႏိုင္ပါဘူး။ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းပါတယ္ဆိုတဲ့ စနစ္ႀကီးေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ အၿမဲတမ္း မတည္ၿမဲဘူး၊ အခ်ိန္တန္ရင္ က်႐ံႈးသြားရတာပဲဆိုတာကို မေတြးမိၾကတဲ့ ဆရာေတြကို ျမင္ရတဲ့အခါတိုင္း ကၽြန္ေတာ္သနားေနမိပါတယ္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ပုတ္သင္ညိဳေလးေတြ ျဖစ္လာေနၾကတဲ့ တပည့္ေတြအတြက္လည္း ရင္ေလးေနမိပါတယ္။ ပုတ္သင္ညိဳေလးေတြတင္ဆို အေကာင္းသား၊ ေနာက္ဆိုရင္ ဆိတ္ဟိုဒင္းေတြပါ ျဖစ္လာၾကရင္ ခက္ရေခ်ရဲ႕လို႔လည္း စိတ္ပူေတြး ေတြးမိပါေသးတယ္။
စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္
စာဖတ္တာ အျပစ္လားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္မၾကာခဏ စဥ္းစားေမးျမန္းေနမိတယ္။ ဒီေမးခြန္းကို ေမးရတာက အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ တေလာေလးက ဆရာတစ္ေယာက္က ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းေနတာေတြ႔လို႔ ေမးၾကည့္လိုက္မိပါတယ္။ စာသင္ခန္းထဲမွာ ၀တၳဳဖတ္ေနလို႔ပါတဲ့။ ဟုတ္ေပသားပဲ.. စာသင္ခန္းဆိုတာ ပန္းၿခံမွမဟုတ္တာ၊ ၀တၳဳဖတ္စရာလားလို႔ အေပၚယံေတြးရင္ေတာ့ မွန္ေကာင္းမွန္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါဆရာ ေျပာဆိုဆံုးမၿပီးတဲ့အခါ အဲဒီစာသင္ခန္းကိုသြားၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ေမးၾကည့္မိပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ဇာတ္ရည္လည္ပါတယ္။ ေစာေစာကဆရာက သူတို႔အတန္းကို သင္ရတဲ့ဆရာမဟုတ္ပါဘူး။ ေဘးကေန ျဖတ္သြားရင္းနဲ႔ ၀တၳဳဖတ္ေနတာေတြ႔လို႔ ေခၚၿပီးဆံုးမတာပါတဲ့။ သူတို႔အခန္းကို ၀င္ရမယ့္ဆရာ မလာေသးတဲ့အတြက္ ၀တၳဳစာအုပ္ ဖတ္ေနမိတာပါတဲ့။ သူဖတ္တဲ့၀တၳဳစာအုပ္ကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့လည္း ဆရာတကၠသိုလ္ဘုန္းႏုိင္ရဲ႕ စာအုပ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ေလးကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားပါတယ္။ စာဆုိရင္ ဘာစာပဲျဖစ္ျဖစ္ အကုန္လံုးဖတ္ဆိုတဲ့ လူအမ်ိဳးအစားထဲမွာ ပါတဲ့လူဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ပိုခံစားရပါတယ္။
စာဖတ္တာ အျပစ္မဟုတ္ဘူး
"ေအး… စာသင္မယ့္ဆရာ မ၀င္ေသးရင္လည္း အဲဒီ၀တၳဳကို ဆက္ဖတ္ကြာ" လို႔ ေျပာခဲ့ခ်င္ေပမယ့္ ဆရာအခ်င္းခ်င္း ေစာင့္စည္းရမယ့္ က်င့္၀တ္ေတြ ရွိေနတဲ့အတြက္ "ငါ့တပည့္ ဖတ္ခ်င္ရင္လည္း အေဆာင္ေရာက္မွ၊ အိမ္ေရာက္မွ ေအးေအးေဆးေဆး ဖတ္ေပါ့ကြာ" လို႔ ေျပာခဲ့လိုက္ရပါတယ္။ မညာတမ္း ၀န္ခံရရင္ စိတ္ထဲမွာ မေက်မနပ္ျဖစ္မိတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ "စာသင္တဲ့ဆရာ မလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားေတြက ဘာလုပ္ေနရမွာလဲ" လို႔ ေမးလုိက္ရင္ "စာၾကည့္ေနေပါ့ကြ" လို႔ အမ်ားစုက ေျဖတတ္ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြေလာက္ေတာင္ အသိဉာဏ္မရွိတဲ့ ဆရာေတြလို႔ စိတ္ထဲကေန ေျပာေနမိပါတယ္။ ေက်ာင္းကသင္ေပးတဲ့ ေက်ာင္းစာေတြက ဘ၀မွာ တစ္သက္လံုး သံုးလို႔ရတယ္လို႔ ဘယ္သူေတြကမ်ား ေဟာခဲ့၊ ေျပာခဲ့၊ ျပ႒ာန္းခဲ့သလဲလို႔ ျပန္ေမးခ်င္လိုက္တာမွ တစ္ပိုင္းမဟုတ္ဘူး၊ တစ္ကုိယ္လံုးကို ေသေနတာပါပဲ။ စကားမ်ား၊ ရန္ျဖစ္တာမ်ိဳး မျဖစ္ခ်င္တဲ့အတြက္သာ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး အသာေလး ေနာက္ဆုတ္ေနလိုက္ရတာ အေတာ္မ်ားေနပါၿပီ။ ေက်ာင္းစာကိုပဲဖတ္၊ ေက်ာင္းစာကိုပဲတြက္၊ ေက်ာင္းစာကိုပဲက်က္ လုပ္ခဲ့ရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဆိုတာ ေပၚလာစရာအေၾကာင္း မရွိဘူး၊ ေဇာ္ဂ်ီဆိုတဲ့ ကဗ်ာက၀ိလည္း ျဖစ္လာစရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး၊ ဂႏၵီလည္း ေပၚလာမွာမဟုတ္ဘူး၊ လင္ကြန္းလည္း သမၼတျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ ေက်ာင္းသားဆိုတာ ေက်ာင္းစာေတြနဲ႔ပဲ နပန္းလံုးေနရမယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆမွားေတြကို စြန္႔လႊတ္သင့္ေနၾကပါၿပီ။ ေနာက္ဆံုး အဲဒီအယူအဆေတြကို မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ရင္ေတာင္ ကေလးေတြစာဖတ္တာကို အျပစ္တစ္ခုလို႔ မျမင္ၾကပါနဲ႔လို႔ တိုက္တြန္းလုိက္ခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ္ေတြက သူတို႔ေတြ စာဖတ္ခ်င္စိတ္ျဖစ္လာေအာင္၊ စာဖတ္ျဖစ္ေအာင္ မတိုက္တြန္းႏုိင္၊ အားမေပးႏုိင္၊ မေဆာင္ရြက္ေပးႏုိင္ေပမယ့္ သူတို႔အသိစိတ္ေလးေတြနဲ႔သူတို႔ စာဖတ္ေနၾကတာကို အျပစ္မျမင္ၾကပါနဲ႔၊ မတားျမစ္ၾကပါနဲ႔လို႔ ေလးေလးနက္နက္ ေတာင္းပန္လုိက္ပါတယ္။
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၁ ရက္၊ တနဂၤေႏြေန႔။
ေန႔လည္ ၂ နာရီ ၅၉ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။
No comments:
Post a Comment