ဦးဗလ
(အကယ္ဒမီ သုေမာင္)
အသက္ (၆၀) ႏွစ္
အျခားေသာ အႏုပညာရွင္ေတြ၊ အဆိုေတာ္ေတြ၊ စာေရးဆရာေတြလည္း ေႂကြလြင့္ေနၾကတာပါပဲ။ ကုိယ္အရမ္းသေဘာက်တဲ့ အႏုပညာရွင္ေတြ၊ စာေရးဆရာေတြ ကြယ္လြန္သြားတယ္ဆိုရင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္႐ံု၊ ႏွေျမာ႐ံုပါပဲ။ ဒီေလာက္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဦးသုေမာင္ႀကီး ေသသြားတာက်မွ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ နင့္ကနဲ ျဖစ္သြားရတယ္ဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိႏိုင္ခဲ့ဘူး။
ဦးသုေမာင္ဇာတ္ကားေတြကိုလည္း ၾကည့္ဖူးပါတယ္။ တျခားမင္းသားေတြနဲ႔ မတူတဲ့ သူ႔ရဲ႕ပံုစံကို သေဘာက်ခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူနဲ႔သ႐ုပ္ေဆာင္ပံုခ်င္း ခပ္ဆင္ဆင္တူတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနာက္တစ္ေယာက္က (ဦး)ေအာင္ျပည့္ပါ။ သူတို႔ရဲ႕ေျပာဟန္ဆိုဟန္မွာ ဘာမွန္းမသိတဲ့ စြဲေဆာင္မႈတစ္ခုခု ရွိေနတယ္လို႔ ထင္မိလို႔ပါ။ ဦးသုေမာင္သီခ်င္းေတြကိုလည္း အေဖ့ေက်းဇူးေၾကာင့္ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက နားယဥ္ခဲ့ရပါတယ္။ သူ႔၀တၳဳေတြကိုေတာ့ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိပါဘူူး၊ သိပ္မႀကိဳက္လွပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္းေရးတဲ့ ကြမ္းစကားတို႔၊ မ်ိဳး႐ိုးထဲမွ ဆိုးေပႀကီးမ်ားတို႔ စတဲ့ သူတို႔မိသားစုအေၾကာင္း၊ အမ်ိဳးေတြအေၾကာင္းကို ေရးတဲ့စာေတြကိုေတာ့ အေတာ္သေဘာက်ခဲ့ရတယ္။
ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္မိတဲ့အခါက်ေတာ့မွ ဦးသုေမာင္ကို ကၽြန္ေတာ္ဘာေၾကာင့္ သံေယာဇဥ္ပိုၿပီး တရင္းတႏွီးျဖစ္ေနရသလဲဆိုတာကို ေတြးမိပါတယ္။ အျခားမဟုတ္ပါဘူး။ မႏၲေလးအက္ဖ္အမ္ကေန အပတ္စဥ္လာေနတဲ့ "ေၾသာ္… ဒါနဲ႔ စကားမစပ္" ဆိုတဲ့ အစီအစဥ္ေၾကာင့္ပါ။ အပတ္စဥ္မဟုတ္ေတာင္ တစ္ခါပဲျဖစ္ျဖစ္ နားေထာင္ဖူးတဲ့ လူေတြဆိုရင္ အဲဒီအစီအစဥ္အေၾကာင္းကို သိၾကပါလိမ့္မယ္။ မၾကာေသးခင္ကမွ အဲဒီအစီအစဥ္မွာ ဦးသုေမာင္ေျပာတဲ့ အခ်က္ကေလးေတြကို သေဘာက်လြန္းလို႔ ျပန္ေရးၿပီး ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္ေပးခဲ့ပါေသးတယ္။ အဲဒီအစီအစဥ္ကို နားေထာင္လုိက္တာနဲ႔ ဦးသုေမာင္က "ေၾသာ္… ဒါနဲ႔ စကားမစပ္" ဆိုတဲ့စကားကို ေျပာလုိက္တာနဲ႔ အျခားအရာေတြကို အာ႐ံုမစိုက္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ဦးသုေမာင္ႀကီး ဒီအပတ္မွာ ဘာမ်ားေျပာမွာပါလိမ့္ဆိုၿပီး ေရဒီယိုကိုပဲ စိတ္ေရာက္သြားရတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့ဖူးသလိုပဲ… ဦးသုေမာင္ဟာ စာေရးေကာင္းတာလည္း မေျပာနဲ႔ေလ၊ စကားေျပာလည္း အင္မတန္မွကို ေကာင္းတာကိုး။ ဘယ္ေလာက္အထိ ေကာင္းသလဲဆိုရင္ သူေျပာေနတာကို နားေထာင္ေနရတာဟာ ကိုယ့္ေဘးမွာ ကုိယ့္ဘႀကီး၊ ကိုယ့္ဦးေလးတစ္ေယာက္ လာထုိင္ၿပီး ကုိယ့္ကို ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ၊ ဘ၀အေတြ႔အႀကံဳေတြ လာေျပာျပေနသလိုမ်ိဳး ခံစားရမိတဲ့အထိပါပဲ။ ေျပာတာကလည္း အေၾကာင္းအရာစံု၊ သင္ခန္းစာအစံု၊ အေတြ႔အႀကံဳစံုဆိုေတာ့ နားေထာင္ရတဲ့လူေတြမွာ အဲဒီအစီအစဥ္ေလး အခ်ိန္ျပည့္ၿပီး ၿပီးဆံုးသြားတယ္ဆိုရင္ပဲ ရင္ထဲမွာ တသသနဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့ရတဲ့အထိပါပဲ။ ေျပာတာ ခဏေလးပဲရွိေသးတယ္ဆိုၿပီး နားေထာင္လို႔မ၀ဘဲ အားမလို၊ အားမရ ျဖစ္ရတာေပါ့ေလ။
အခုေတာ့ မႏၲေလးအက္ဖ္အမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္စြဲလန္းေနရတဲ့ "ေၾသာ္… ဒါနဲ႔ စကားမစပ္" ဆိုတဲ့အသံကို ေနာင္ဆိုရင္ ၾကားရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဦးသုေမာင္မွာ ေျပာစရာေတြ အမ်ားႀကီးက်န္ေနဦးမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ သူ႔ရင္ထဲမွာ ေျပာစရာေတြ ကုန္ဦးမယ္ မထင္ပါဘူး။ သူ႔ပရိသတ္ေတြ၊ လူငယ္ေတြအတြက္ သူေျပာခ်င္တာေတြ၊ လက္ဆင့္ကမ္းခ်င္တာေတြ၊ သင္ခန္းစာေပးခ်င္တာေတြ၊ ဆံုးမခ်င္တာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနဦးမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ သူမေျပာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ လူတုိင္းေရွာင္လႊဲလို႔ မရတဲ့လမ္းကို သူထြက္သြားရၿပီေလ။
၁၆-၅-၂၀၁၀ ရက္ (တနဂၤေႏြေန႔) ည ၉ နာရီတြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ သုခကမၻာအထူးကုေဆးခန္းမွာ ကြယ္လြန္သြားရွာၿပီျဖစ္တဲ့ ဦးသုေမာင္တစ္ေယာက္ ေကာင္းရာမြန္ရာေရာက္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးရင္းနဲ႔ က်န္ရစ္သူမိသားစုအတြက္လည္း ၀မ္းနည္းေၾကကြဲရပါေၾကာင္း။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာေတာ့ "သုေမာင္"ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ "ေၾသာ္… ဒါနဲ႔ စကားမစပ္" ဆိုတဲ့ စကားသံေလးကေတာ့ မသိႏိုင္ေသးတဲ့ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုအထိ စြဲထင္က်န္ရစ္ေနဦးမယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာပါပဲ။
၀မ္းနည္းစြာျဖင့္
အမွတ္တရ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ေမလ ၁၉ ရက္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔။
ေန႔လည္ ၁ နာရီ ၄၆ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။
အမွတ္တရ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ေမလ ၁၉ ရက္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔။
ေန႔လည္ ၁ နာရီ ၄၆ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။
*****စာႂကြင္း*****
ဆရာႀကီး ေမာင္မိုးသူရဲ႕ "လြမ္းေတာ္မူဖို႔ စာကိုစီတယ္" ကို ေစာင့္ဖတ္ရဦးမယ္။ သုေမာင္အေၾကာင္းဆိုေတာ့ ဆရာေမာင္မိုးသူလည္း အေတာ္ေလး ေရးလို႔ေကာင္းမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဦးသုေမာင္က စြယ္စံုရအႏုပညာရွင္ကိုး။ အမ်ိဳးသားစာေပဆုရ စာေရးဆရာ၊ အကယ္ဒမီဆုရ ႐ုပ္ရွင္သ႐ုပ္ေဆာင္၊ ႏိုင္ငံေက်ာ္ အဆိုေတာ္၊ ဒါ႐ုိက္တာဆိုေတာ့ ေရးစရာမ်ားမယ္ ထင္လို႔ပါ။ ထင္တဲ့အတုိင္း၊ ျမင္တဲ့အတိုင္း မႁခြင္းမခ်န္ေရးတတ္တဲ့ ဆရာေမာင္မိုးသူတစ္ေယာက္ လြမ္းေတာ္မူလို႔ စီမယ့္စာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေၾကာင္းပါ။ ျမန္ျမန္လြမ္းပါ ဆရာေမာင္မိုးသူေရ...။
No comments:
Post a Comment