လကၡဏာေျခာက္ပါးႏွင့္ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီ - ေမာင္စူးစမ္း

အနက္ႏွစ္မ်ိဳး
စာေရးသူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ရွိေနစဥ္၌ သားႏွင့္သမီးတို႔က စေန၊ တနဂၤေႏြေန႔ အလုပ္ပိတ္ရက္တြင္ ၿမိဳ႕ႀကီးအသီးသီးသို႔ လုိက္ပို႔သည္။ ထိုအထဲ ေဘာ့စတြန္ၿမိဳ႕လည္းပါသည္။ ေဘာစတြန္ၿမိဳ႕၌ ကမၻာေက်ာ္ ဟားဗတ္တကၠသိုလ္ ရွိေလရာ စာေရးသူတို႔ ၀င္လည္သည္။ ဟားဗတ္တကၠသိုလ္ႏွင့္ မက္ဆာခ်ဴးဆက္တကၠသိုလ္တို႔သည္ တစ္ၿမိဳ႕တည္း၌ ရွိသည္။ ဟားဗတ္တကၠသိုလ္ စာအုပ္ဆိုင္၌ စာအုပ္မ်ား၀ယ္ၿပီးေနာက္ မက္ဆာခ်ဴးဆက္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ ဖြင့္လွစ္ထားေသာ စားေသာက္ဆုိင္၌ ထမင္း၀င္စားၾကသည္။

ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ဟားဗတ္မွ၀ယ္လာေသာ ဒီမိုကေရစီအေၾကာင္း စာအုပ္ကို ဖတ္ၾကည့္သည္။ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီႏွင့္ အၫႊန္းခ်င္း ဘာျခားနားသနည္းဟု စူးစမ္းၾကည့္သည္။ ဟားဗတ္တကၠသိုလ္ ႏုိင္ငံေရးသိပၸံပညာရွင္ ဘားနပ္ကရစ္က ဒီမိုကေရစီကို အေျခခံအားျဖင့္ ႏွစ္မ်ိဳးအကဲျဖတ္သည္။ ပထမအပိုင္းအျခား၌ ဒီမိုကေရစီသည္ ျပည္သူ႔ေရးရာတို႔၌ လူထု၏ ပါ၀င္ပတ္သက္မႈျဖစ္၍ ဒီမိုကေရစီသည္ အစိုးရပံုသဏၭာန္တစ္ရပ္ကုိ ၫႊန္းသည္။ ဒုတိယလကၡဏာမွာ အခြင့္အေရးပိုင္း ျဖစ္သည္။

လကၡဏာေျခာက္ပါး
အထူးသျဖင့္ ဒီမိုကေရစီကို အင္စတီက်ဴးရွင္းဆုိင္ရာ လကၡဏာတို႔ျဖင့္ ေအာက္ပါအတိုင္း ေဖာ္ျပထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။
(၁) အေရြးခ်ယ္ခံကိုယ္စားလွယ္စနစ္၊ အစိုးရကို လႊတ္ေတာ္က ထိန္းခ်ဳပ္ရမည္ဟု ရည္ၫႊန္းသည္။
(၂) လြတ္လပ္၍ တရားမွ်တၿပီး မၾကာခဏက်င္းပျပဳလုပ္ေသာ ေရြးေကာက္ပြဲမ်ား၊
(၃) လြတ္လပ္စြာ ေဖာ္ထုတ္ခြင့္၊
(၄) သီးျခားလြတ္လပ္ေသာ သတင္းအခ်က္အလက္ ရင္းျမစ္တို႔ထံမွ သတင္းအခ်က္အလက္ ရပိုင္ခြင့္၊
(၅) လြတ္လပ္စြာ စည္း႐ံုးဖြဲ႔စည္းခြင့္ႏွင့္
(၆) အခြင့္အေရးရပိုင္ခြင့္ရွိေသာ ႏိုင္ငံသား၊ ဥပမာ- မဲဆႏၵေပးပိုင္ခြင့္ ဟူ၍ျဖစ္သည္။

ဟားဗတ္တကၠသိုလ္ ဒီမိုကေရစီ အေခ်အတင္ေဆြးေႏြးမႈ၌ သီးျခားလြတ္လပ္ေသာ တရားစီရင္ေရးကို ပေ၀သဏီကပင္ လက္ခံထားၿပီးျဖစ္၍ ေမာ္ဒန္ဒီမုိကေရစီေရးရာတြင္ သီးျခားရွင္းလင္းရန္မလိုဟု ပညာရွင္တစ္ဦးက ဆုိသည္။ အျခားပညာရွင္တစ္ဦးကမူ သီးျခားလြတ္လပ္ေသာ တရားစီရင္ေရးစနစ္ကို အစိုးရေကာင္း ေပၚထြန္းေရးႏွင့္ စပ္ဟပ္စဥ္းစားၾကည့္ရန္ လိုသည္ဟုေျပာကာ အခ်က္တစ္ခ်က္ကို ရည္ၫႊန္းျပသည္။

မရွိအပ္
၂၁ ရာစုႏွစ္ကို ကိုင္လႈပ္မည့္ "အုိင္ဒီယာမ်ား" စာအုပ္ကိုလည္း ၀ယ္မိသည္။ ထိုအထဲမွ အၫႊန္းတစ္ခုသည္ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္း၍ ျမန္မာႏုိင္ငံႏွင့္ စပ္ဟပ္ဆီေလ်ာ္သည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ဤအခ်က္မွာ လူပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေစ၊ ပါတီေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေစ၊ စစ္ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေစ မိမိတို႔အာဏာရလွ်င္ မိမိယံုၾကည္ေသာ၀ါဒကို ႏုိင္ငံေတာ္၀ါဒျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းေသာဓေလ့ျဖစ္သည္။ ၂၁ ရာစုေခတ္၌ အာဏာရသူက မိမိ၀ါဒကို ႏုိင္ငံေတာ္၀ါဒ သို႔မဟုတ္ တစ္မ်ိဳးသားလံုးက အႂကြင္းမဲ့လုိက္နာရမည့္ ၀ါဒအျဖစ္ သြတ္သြင္းျခင္းကို အာဏာရွင္စနစ္အျဖစ္ သတ္မွတ္သည္။ ဤေခတ္ကုန္ၿပီ။ လာမည့္ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီ၌ လႊတ္ေတာ္သံုးရပ္ႏုိင္ငံေရး ေပၚထြန္းလာမည္ျဖစ္၍ ဆိုခဲ့ပါအတိုင္း ၀ါဒ သို႔မဟုတ္ အေတြးအေခၚတစ္ရပ္ကို အာဏာခ်ဳပ္ကုိင္သူက ႏုိင္ငံေတာ္၀ါဒအျဖစ္ သြတ္သြင္းရန္ အခြင့္အလမ္း ရွိမည္မဟုတ္ေပ။ ဤသို႔ ႀကိဳးစားရန္လည္း မသင့္ၿပီ။ ပါတီစံုဒီမိုကေရစီသည္ သေဘာတရားစံု ဒီမိုကေရစီျဖစ္အပ္သည္။ ယခုေခတ္စကားႏွင့္ေျပာလွ်င္ ပလက္ေဖာင္းစံုဒီမုိကေရစီ Multi-platform democracy ျဖစ္မည္။ အစကတည္းက အျငင္းပြားမႈကို အားေပးရမည္။

[The VOICE Weekly, Vol-6, No-30, Page-19]