ခ်စ္ေသာ ဒီမို

ဒီမိုကေရစီကို လူတုိင္းေတာင့္တ တပ္မက္ၾကပါသည္။ အေသြးထဲကေရာ... အသားထဲကပါ တစ္သွ်ဴးမ်ားပါမက်န္ ေသြးသားလံႈ႔ေဆာ္မႈတစ္ရပ္ အပါအ၀င္ေပါ့။ ေတာင္းဆိုေနတတ္ၾကပါသည္။ ဒါကလည္း သမုိင္းဦးဘံုရဲ႕ ေစ့ေဆာ္ေတာင္းဆိုမႈတစ္ရပ္ဟု စာေရးသူ ေျပာဆိုခ်င္ပါသည္။

(၁) သမုိင္းဦးဘံုေခတ္
အသိမႂကြယ္၊ နားမလည္၊ သားစိမ္း၊ ငါးစိမ္း၊ အစိမ္းအသားမ်ားကိုသာ စားေသာက္၀မ္းျဖည့္ရင္း ဂူေအာင္းေက်ာက္ေခတ္ လူသားတို႔က အသက္၀ိညာဥ္ကို အဓြန္႔ရွည္ခဲ့ၾကပါတယ္။ (ဒါေပမယ့္ ႁခြင္းခ်က္တစ္ခုေတာ့ ရွိရဲ႕။ အင္အားႀကီးသူက အင္အားငယ္သူ (လူ)ကို ႏုိင္ထက္စီးနင္းလုပ္ၿပီး အႏုိင္ယူတတ္ၾကတဲ့ ေခတ္ကာလ၊ သမုိင္းဦးဘံုေခတ္ပါ။

(၂) ေနာက္.. ေခတ္တစ္ခုေျပာင္းသြားျပန္ပါၿပီ။
မီးကိုေတြ႔ရွိိျခင္း၊ မီးစာနဲ႔ ေက်ာက္ကို ခတ္ပြတ္ရင္း ေတြ႔ရွိရေလေတာ့ အသား၊ အစားအစာကို ကင္၍ စားေသာက္ရမွန္း ဂူေနလူေတြ သိရွိလာခဲ့ၾကပါတယ္။

(၃) ေနာက္ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခု တစ္ဆင့္တက္ တိုးတက္လာျခင္း။
ကမၻာဦး ဂူေနလူသားမ်ားဟာ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ ကၽြဲႏြားမ်ား ေမြးျမဴရင္း စားက်က္ေကာင္းရာ ေနရာဌာနမ်ားကို (ဂ်စ္ပစီလူမ်ိဳးမ်ားလို) ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။

(၄) ပစၥည္းခ်င္းဖလွယ္မႈ။
သားေကာင္ခ်င္းလဲတယ္။ သားေကာင္ရဲ႕ အေရခြံခ်င္းလည္း လဲလွယ္တယ္။ ဆန္းစပါးမ်ား စုိက္ပ်ိဳးတတ္တဲ့ အသိရွိလာတဲ့အခါ ဆန္စပါးနဲ႔ လဲလွယ္တတ္တဲ့ အခ်ိန္အခါ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ရပ္ ထြန္းကားလာခဲ့ပါတယ္။

(၅) ေငြေၾကးမေပၚခင္ ကုန္ပစၥည္း အလဲအလွယ္လုပ္ျခင္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုးက႑
ေရထဲမွာရွိၾကတဲ့... ေက်ာက္ခဲမ်ားကိုေသြးၿပီး... ေငြေၾကးအျဖစ္ သတ္မွတ္ကာ ကုန္ပစၥည္း အေရာင္းအ၀ယ္မ်ား ျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။

အက်ဥ္း႐ံုးေဖာ္ျပျခင္း
ေၾကးပုိင္ေခတ္၊ ကၽြန္ပုိင္ေခတ္၊ ပေဒသရာဇ္ (သက္ဦးဆံပုိင္ေခတ္) ေျပာင္းေရႊ႕လာခဲ့ရာ ကမၻာမွာရွိၾကတဲ့ ႏိုင္ငံအခ်ိဳ႕ဟာ "ဒီမိုကေရစီေခတ္ကို ထူေထာင္ၾကသလို က်န္ႏုိင္ငံအခ်ိဳ႕ကလည္း ကြန္ျမဴနစ္စနစ္ကို ထူေထာင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါကလည္း ကမၻာႀကီးကို ဟန္ခ်က္ညီေအာင္ ထိန္းေပးထားတဲ့ ဖီေလာ္တစ္ခုလို႔၊ မက္သတ္တစ္ခုလို႔  စာေရးသူ ယံုၾကည္ပါသည္။

ဒီမိုကေရစီစနစ္ဆိုတာ လြတ္လပ္ျခင္းဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ရွိသလို ကြန္ျမဴနစ္စနစ္ဆိုတာ အမ်ားဆုိင္၊ ဘံု လူသားမ်ား ပို္င္ဆုိင္တဲ့ အေတြးအေခၚ သ႐ုပ္သကန္ အဓိပၸါယ္ကို ေဖာ္ဆိုထားျခင္း တစ္ရပ္ပါ။ ႐ိုး႐ိုးေလးနဲ႔ ေအာက္ေျခသိေအာင္ တင္ျပရျခင္းပါ။ ကမၻာ့အေတြးအေခၚ ပညာရွင္ႀကီးမ်ားနဲ႔ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္မ်ားက ေျပာၾကပါတယ္။ စနစ္တစ္ခုက စနစ္တစ္ခုကို ေျပာင္းမယ္လို႔ဆိုပါရင္ ေျပာင္းဖို႔၀န္ေလးၿပီး ေျပာင္းလုိက္တဲ့အခါ သူ႔ဟာသူ ၿပီးသြားတာပါပဲတဲ့။ သူတို႔ရဲ႕ သက္ေသျပခ်က္က ေလွကားတစ္ခုက ေလွကားတစ္ခုကို တက္လိုက္သလိုပါပဲတဲ့။

"ခ်စ္ေသာဒီမို" ခ်စ္ေသာဒီမုိကေရစီကို ရွင္းလင္းခ်က္
ဒီမိုကေရစီဆိုတာ လြတ္လပ္ျခင္း၊ အမ်ားျပည္သူ လြတ္လပ္ျခင္းလို႔ အဓိပၸါယ္ရရွိေပမယ့္ ဒီမိုကေရစီလို႔ေအာ္ၿပီး ကိုယ္တစ္ဦးတည္းအတြက္ ေကာင္းစားဖို႔ (အက်ိဳးရွိေအာင္) ရည္ေမွ်ာ္ၿပီး လုပ္ေဆာင္တာ ဒါဟာ ဒီမိုကေရစီ အစစ္အမွန္ မဟုတ္ပါ။ "အတၱဒီမိုကေရစီ" ပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ကၽြႏ္ုပ္တို႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားက ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။ လမ္းေပၚမွာ င႐ုတ္သီးလွန္းျခင္း၊ (ျဖည့္စြက္ခ်က္ - လမ္းေပၚမွာ မစင္စြန္႔ျခင္း၊ ႐ွဴး႐ွဴးေပါက္ျခင္း၊ အမိႈက္ပစ္ျခင္း၊ မိမိလုပ္ငန္းအက်ိဳးအတြက္ တစ္ခ်ိန္လံုး အေညႇာ္ေၾကာ္ျခင္း၊ လမ္းေျပာင္းျပန္စီးျခင္း) လူရွိမွ တာ၀န္စည္းၾကပ္သူရွိမွ ဥပေဒကို ေလးစားတာမ်ိဳး မျဖစ္ေစလို။ ဒါကလည္း ဒီမိုကေရစီဆိုတဲ့ လက္တံတစ္ခု၊ အေတြးအေခၚတစ္ခုလို႔ ခံယူခ်က္မ်ား မမွားေစလိုပါ။ ယုတ္စြအဆံုး မီးရထားထုိင္ခံု၊ ဘတ္စ္ထုိင္ခံု၊ အေဆာင္မီးလံုး၊ ေရစက္စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ ျဖဳတ္ယူၿပီး ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းတစ္ခုအတြက္ အသံုးခ်ၾကတဲ့ျဖစ္ရပ္က  ဒီမိုကေရစီမဟုတ္။ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ မိမိအတြက္လည္း ေကာင္းက်ိဳးသုခ ခံစားရပါမယ္။ အျခားလူသားမ်ားအတြက္လည္း အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ေစဘဲ လူ႔ေဘာင္ႀကီးကို တိုးတက္ေအာင္ ႀကံေဆာင္ျခင္းသာ ခ်စ္ေသာဒီမို၊ ခ်စ္ေသာဒီမိုကေရစီပါ။

တစ္ခ်ိန္က စာေရးသူရဲ႕ ခယ္မျဖစ္သူ အေနာက္ႏိုင္ငံကို ျပန္တဲ့အခါ ေလယာဥ္ေပၚမွာပဲ ပိုးဟပ္တစ္ေကာင္ကို ေတြ႔ရွိတဲ့အတြက္ ေလယာဥ္ကုမၸဏီကို ေလယာဥ္စီးနင္းလုိက္ပါသူမ်ားက တရားစြဲဆိုျခင္း ျပဳၾကပါတယ္။

တစ္ခ်ိန္က စာေရးသူရဲ႕ ခယ္မျဖစ္သူ (အေနာက္ႏိုင္ငံမွာပါပဲ) အိမ္နီးခ်င္းရဲ႕ အိမ္ေခါင္ရင္းမွာပါပဲ မိုးရြာ၍ လမ္းပ်က္သြားတာကို လမ္းပ်က္ေနတယ္ဟု အိမ္ရွင္ခမ်ာ ဆုိင္းဘုတ္မေရးမိတာနဲ႔ တရားစြဲဆိုျခင္း ခံရပါတယ္။

တစ္ခ်ိန္ကလည္း ျမန္မာျပည္က မဂၢဇင္းတစ္ခုရဲ႕ အယ္ဒီတာတစ္ေယာက္ အေနာက္ႏိုင္ငံကို သြားေရာက္တဲ့အခါ ႐ုပ္ရွင္႐ံုေစ်းေရွ႕က မုန္႔သေရစာမ်ား၀ယ္ၿပီး မရီးျဖစ္သူနဲ႔အတူ အိမ္ကို ျပန္သြားခဲ့ၾကပါတယ္။ လမ္းမွာ စားၿပီးေသာက္ၿပီး အခြံမ်ား၊ အထုပ္မ်ားကို ကားလမ္းေပၚမွာပဲ လမ္းေပၚကို စြန္႔ပစ္မယ္လုပ္တဲ့အခါ မရီးျဖစ္သူ ေမးၿပီ။

မရီးျဖစ္သူ။ နင္ ဘာလုပ္မလို႔လဲ။

မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာ။ အမိႈက္ေတြကို ပစ္မလို႔ေလ။

မရီးျဖစ္သူ။ တို႔ဆီမွာ အမိႈက္ကုိ လမ္းေပၚမပစ္ရဘူးဟ။

မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာ။ ဘယ္သူျမင္မွာမို႔လို႔လဲ။ ဘယ္သူမွ မျမင္ဘူးဗ်။

မရီးျဖစ္သူ။ တို႔ဆီမွာ ဥပေဒတစ္ရပ္ရွိတယ္။ လမ္းေပၚမွာ အမိႈက္မပစ္ရတဲ့။ ဘာလဲ၊ နင္က လူမရွိရင္ ဥပေဒဆိုတာ မရွိေတာ့ဘူးလား။

ဒါလည္း ဒီမိုကေရစီပါပဲ။ ကိုယ့္အတြက္နဲ႔ အျခားလူ၊ ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ မထိိခုိက္ရမွ ဒီမိုကေရစီဆိုတဲ့ စာတန္းနဲ႔အညီ ပီသမွာပါေလ။ ေနာက္ဆံုးတစ္ခုအေနနဲ႔ စာေရးသူေျပာခ်င္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ကဗ်ာဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာ ေျပာသလိုပါပဲ။ စာေရးသူ / စာေရးဆရာမ်ားဟာ ေခတ္အဆက္ဆက္ ကြင္းဆက္မျပတ္ေအာင္ ေလ့လာသူမ်ားပါ။

[ေမာ္နီတာ၊ အတြဲ-၁၊ အမွတ္-၁၂၊ စာမ်က္ႏွာ-၃၁]