ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ အားႀကီးစိတ္ဆိုးတယ္ (၁)

စာအုပ္ေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြ

ပထမဆံုး အဲဒါကိုမေျပာခင္ နိဒါန္းပ်ိဳးဦးမွျဖစ္မယ္။ အဲဒါမွ လိပ္ပတ္လည္မွာဗ်။ ဒီလိုဗ်... ဒီလို..။ ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္မွာ အေပါဆံုးက ဘာလဲဆိုရင္ေတာ့ စာအုပ္ေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြလို႔ပဲ ေျဖရမွာပဲ။ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အက်ႌအ၀တ္အစားကို အေမဆင္ေပးတာပဲ ၀တ္တတ္တယ္။ ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္ ဘယ္ဟာေလး လိုခ်င္တယ္၊ ၀တ္ခ်င္တယ္ရယ္လို႔ မရွိဘူးဗ်။ အခုအခ်ိန္ထိပဲ ဆိုပါေတာ့။ အ၀တ္အစား ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ကို ကၽြန္ေတာ္ မမက္တတ္ဘူး။ မက္မက္ေမာေမာ ၀တ္တတ္တာဆုိလို႔ ေဘာလံုးအက်ႌေတြပဲ ရွိတယ္။ ေဘာလံုးအက်ႌေတြကိုေတာ့ ႀကံဳရင္ႀကံဳသလို ၀ယ္ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အ၀တ္အစားေတြထဲမွာ အမ်ားဆံုးက ေဘာလံုးအက်ႌေတြပဲ။ အခ်ိဳ႕ကို ေဘာလံုးကန္တဲ့အခါ ၀တ္တယ္။ အခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ အလွ၀တ္တယ္။ အက်ႌနဲ႔ေဘာင္းဘီ အစံုလုိက္ ရွိေနတဲ့ ေဘာလံုး၀တ္စံု အေရအတြက္ဟာ အခုလက္ရွိတင္ကို အစံု (၂၀) ေက်ာ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ေဘာလံုးအက်ႌကိုေတာ့ အဲဒီလို႐ူးသြပ္တယ္။ မန္ယူ၀တ္စံုဆိုရင္ အသစ္ေပၚတုိင္း ၀ယ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မန္ယူအသင္းရဲ႕ Vodafone တံဆိပ္နဲ႔ ၀တ္စံုေလာက္ကစၿပီး ဒီေန႔အထိ အိမ္ကြင္း၊ အေ၀းကြင္း၀တ္စံုေတြ အားလံုးနီးပါးရွိတယ္။

ထားပါေတာ့ေလ။ ေစာေစာက ေျပာလက္စ စကားကို ျပန္ဆက္ရရင္ အ၀တ္အစားကိုသာ မက္မက္ေမာေမာ မရွိတတ္တာ။ စာအုပ္ေတြေတြ႔ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မေနႏုိင္ဘူးဗ်။ အႏွေျမာမရွိ ၀ယ္ပစ္လုိက္တာပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေပါဆံုးက စာအုပ္စာတမ္းေတြ ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။။ ဂ်ာနယ္ေတြ၊ သတင္းစာေတြ၊ စာအုပ္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းမွာ ျပည့္ႏွက္ေနတတ္တယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက စာအုပ္ဖတ္တာကိုပဲ ၀ါသနာပါတယ္။ တကၠသိုလ္ေရာက္ခါမွ စာအုပ္ေတြကို ၀ယ္စုတဲ့ေရာဂါ ရသြားေတာ့တာကိုး။ အဲဒါေၾကာင့္ သေဘာက်တဲ့၊ ဖတ္ခ်င္တဲ့ စာအုပ္ေတြဆိုရင္ အပိုင္၀ယ္ဖတ္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီေတာ့လည္း စာအုပ္ေတြက တစ္အုပ္ၿပီးတစ္အုပ္ တိုးလာ၊ ပြားလာေတာ့တာေပါ့။ အခုေတာ့ ဂ်ာနယ္ေရႊေခတ္ဆုိေတာ့ စာအုပ္ထက္ ဂ်ာနယ္ေတြက ပိုမ်ားလာတယ္။ သူ႔အမ်ိဳးအစားနဲ႔သူ တြဲထားတဲ့ ဂ်ာနယ္အတြဲေတြက အထပ္လိုက္ျဖစ္ၿပီး လူတစ္ရပ္ေလာက္ မကေတာ့ဘူး။ သတင္းစာေတြကလည္း ထို႔နည္းအတူပဲ။ သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕က ကၽြန္ေတာ့္အခန္းကို ေရာက္လာတုိင္း ေျပာတတ္တာက အခ်ိန္နဲ႔ ေရာင္းစားလုိက္ရရင္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ အားႀကီးစိတ္ဆိုးတယ္။ သတင္းစာအေဟာင္း၊ ဂ်ာနယ္အေဟာင္းဆိုတာ ပိႆာခ်ိန္နဲ႔ ေရာင္းစားရတဲ့ ပစၥည္းေတြလို႔ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ ဘာလို႔ ထင္မွတ္ေနၾကရတာလဲ။

စာအုပ္ေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္ဆိုေတာ့လည္း သိတဲ့အတိုင္းပဲ လာေရာက္ငွားရမ္း ဖတ္႐ႈၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒါကလည္း စာအုပ္စုေဆာင္းသူတုိင္း ႀကံဳေနက်ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ စာဖတ္တာဟာ အင္မတန္တဲ့ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ပဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အားေပးတာေပါ့။ လိုလိုခ်င္ခ်င္ကို ငွားရမ္းေပးတတ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေကာင္းတဲ့ စာအုပ္ေတြမ်ားဆိုရင္ သူတို႔မငွားေပမယ့္ ဖတ္ေစခ်င္လြန္းလို႔ေတာင္ ထည့္ေပးလုိက္တတ္ေသးတယ္။

ဒါေပမယ့္... ဒါေပမယ့္ေပါ့ဗ်ာ.. အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕ေသာ စာအုပ္ငွားသူေတြက စာအုပ္ေတြသာ တစ္အုပ္ၿပီးတစ္အုပ္ ငွားဖတ္တတ္ၾကတယ္။ စာအုပ္ေတြကို ဘယ္လိုတန္ဖိုးထားရမလဲဆိုတာ မသိၾကဘူးဗ်။ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ... စာအုပ္ငွားၿပီဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က စာအုပ္ၾကားမွာ ညႇပ္ၿပီးဖတ္ရတဲ့ ကတ္ျပားေလးကို ထည့္ေပးတတ္တယ္။ ကိုယ္တုိင္ဖတ္ဖို႔ေရာ၊ သူမ်ားေတြစာအုပ္ငွားဖတ္ရင္ ထည့္ေပးဖို႔အတြက္ေရာ စာအုပ္ၾကားမွာညႇပ္ရတဲ့ စာမွတ္ကတ္ျပားေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္လုပ္ထားတာ အခု (၂၀)ေလာက္ ရွိတယ္။ စာအုပ္မွာလည္း "ေက်းဇူးျပဳ၍ စာရြက္မ်ားကို မေခါက္ပါႏွင့္" ဆိုတဲ့ စာသားကို တံဆိပ္တံုးနဲ႔ထုၿပီး ႏွိပ္ေပးထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ငွားေပးတိုင္းလည္း မွာျဖစ္ေအာင္မွာပါတယ္။ စာရြက္ေတြကို ေခါက္မဖတ္ပါနဲ႔ေနာ္၊ ဆီေတြဘာေတြ မေပပါေစနဲ႔လို႔ေပါ့။

အခ်ိဳ႕က နားလည္တယ္ဗ်။ စိတ္ခ်ပါတဲ့။ အဲ... အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕ကေတာ့ စာရြက္မွတ္တဲ့ကတ္ျပားကို ေပးတယ္ဆိုရင္ပဲ ဘုစကားက စေျပာၿပီဗ်။ မယူပါဘူးကြာ။ မင္းစာရြက္ေတြကို မေခါက္ပါဘူး၊ စိတ္ခ်ပါတဲ့။ ကဲ... ၾကည့္ဦး။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ငွားခ်င္စရာေကာင္းသလဲ။ အနည္းဆံုးေတာ့ဗ်ာ ယူခ်င္သည္ျဖစ္ေစ၊ မယူခ်င္သည္ျဖစ္ေစ ငွားလုိက္ရတဲ့လူ စိတ္ခ်မ္းသာသြားေအာင္ ယူသြားလုိက္ေပါ့။ ၿပီးေတာ့မွ သံုးခ်င္သံုး၊ မသံုးခ်င္ေနေပါ့ဗ်ာ။ အခုေတာ့ လုပ္ေပါက္က...။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကုိယ့္စာအုပ္ကို ငွားရလို႔ ႀကီးက်ယ္တယ္လို႔ ထင္မွာစိုးတဲ့အတြက္ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ေအးပါကြာဆိုၿပီး စာအုပ္ကို ဒီအတုိင္း ေပးလုိက္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ထင္တဲ့အတုိင္းပါပဲ။ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ဖတ္တာ တစ္ပတ္လည္း ျပန္လာမေပး၊ ႏွစ္ပတ္လည္း ျပန္လာမေပး၊ တစ္လေနလို႔လည္း ေပၚမလာေပါ့။ လမ္းမွာေတြ႔လို႔ ေမးရင္လည္း ဖတ္ေနတုန္းမို႔ပါလို႔ အၿမဲတမ္းေျဖတယ္။ စာလံုးေပါင္းဖတ္ေနတာလားလို႔ ေမးတဲ့အခါ မ်က္ႏွာပ်က္သြားတတ္ေသးတယ္။ ကုိယ့္သားသမီးတစ္ေယာက္ကို သူမ်ားလက္ထဲမွာ အၾကာႀကီးခြဲၿပီး ဘယ္မိဘက ထားခ်င္မလဲဗ်ာ။ အဲဒါေၾကာင့္ သူ႔အခန္းကိုလုိက္သြားၿပီး ေတာင္းရေတာ့တာေပါ့။ လမ္းမွာေမးတုန္းကေတာ့ ဖတ္ေနတုန္းမို႔ပါလို႔ ေျဖတတ္တဲ့ ေက်းဇူးရွင္လုပ္ပံုကိုၾကည့္ဦး။ အခန္းထဲမွာ ငွားသြားတဲ့စာအုပ္က ဘယ္နားထားမိမွန္းမသိဘူး။ ဟိုလိုက္ရွာ၊ ဒီလုိက္ရွာေပါ့။ ပါးစပ္ကလည္း မဆီမဆုိင္ သူမ်ားေတြကို အျပစ္တင္ေနေသးတယ္။ သူဒီနားမွာ ထားပါရဲ႕နဲ႔ ဘယ္ေကာင္က စည္းမရွိကမ္းမရွိ ယူဖတ္သြားလဲ မသိဘူး၊ ဘာညာေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔ကို ကူညီၿပီး ရွာေပးရေတာ့တာေပါ့။ မ်ားလွၿပီျဖစ္တဲ့ အေတြ႔အႀကံဳအရ ဘယ္နားေတြမွာ ရွာရမယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိေနတာေပါ့ဗ်ာ။ ထင္တဲ့အတုိင္း ျဖစ္တာမ်ားပါတယ္။ ကုတင္ေဘး နံရံၾကားမွာ က်ေနတတ္တာတို႔၊ ေထာင့္တစ္ေထာင့္မွာ အျခားစာရြက္စုတ္ေတြနဲ႔ ေရာေနတတ္တာတို႔ေပါ့။ ဖံုေတြလည္းေပ၊ စာအုပ္ေထာင့္ေတြကလည္း ေခါက္နဲ႔ေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ေလာက္စိတ္ဆိုးရ၊ စိတ္တိုရမလဲဆိုတာ စာဖတ္သူပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ေရွ႕မွာေတာ့ ဘာမွမေျပာေတာ့ပါဘူး။ စာအုပ္ကို ျပန္ေတြ႔တာနဲ႔တင္ကို ေက်းဇူးတင္ေနရၿပီေလ။ အဲဒီလို သေကာင့္သားေတြကလည္း နည္းနည္းေလးမွကို မ်က္ႏွာပ်က္တာ၊ အားနာတာ မရွိဘူးဗ်။ ေျပာပံုကၾကည့္ဦး၊ စာအုပ္ပဲကြာ... ေခါက္တာျပဳတာေတာ့ ရွိမွာေပါ့တဲ့။ သူငွားသြားတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲမွာ ၄-၅ ႏွစ္ ရွိေနၿပီျဖစ္တဲ့ စာအုပ္ကေလးက အသစ္အတုိင္း ပါသြားတယ္ဆိုတာကို သူသိသိႀကီးနဲ႔ အဲဒီစကားကို ေျပာထြက္တာ အံ့ေရာပဲ။ အဲဒီလိုလူမ်ိဳးကို တစ္ခါတည္းနဲ႔ ဆလံသသြားပါတယ္ဗ်ာ။ ေနာက္တစ္ခါမ်ား စာအုပ္လာငွားလို႔ကေတာ့ သိတယ္မလား၊ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပၿပီး ျငင္းရေတာ့တာေပါ့။ သူကလည္း သိတယ္မလား၊ စကားလံုးအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကြယ္ရာမွာ မေကာင္းေျပာေတာ့တာေပါ့။ စာအုပ္႐ူးတို႔၊ သူသိသလို သူမ်ားေတြ သိမွာေၾကာက္ေနတဲ့ေကာင္တို႔၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ အားႀကီးစိတ္ဆိုးတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ သူဘယ္လို စည္းကမ္းမရွိေၾကာင္း၊ စာအုပ္ကို မ႐ိုေသေၾကာင္း ဘာေၾကာင္းကိုေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ကၽြန္ေတာ္မေျပာျဖစ္ပါဘူး။ သူကိုယ္တုိင္သိေနဖို႔က အဓိကပဲမဟုတ္လား။ သူမ်ားေတြကိုသာ သူေျပာေနတာပါ။ သူ႔ကုိယ္သူေတာ့ လိမ္လို႔ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူမ်ားေတြကိုသာ ေျပာေနရတာ၊ သူ႔လိပ္ျပာကို သူလံုမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္မထင္ဘူး။

ဂ်ာနယ္ေတြဆိုရင္ ပိုဆိုးေသးတယ္။ စာအုပ္က နည္းနည္းေတာ္ေသးတယ္ဗ်ာ။ ဂ်ာနယ္ေတြက သိပ္ၿပီးေတာ့ အေပအေတ၊ အၾကမ္းအတမ္း မခံဘူးဗ်။ ၿပီးစလြယ္ဖတ္တတ္တဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ေလာက္ ဖတ္လုိက္ၿပီဆိုရင္ အဲဒီဂ်ာနယ္က ဘာမွရစရာ မရွိေတာ့ဘူး။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြ၊ ဘဏ္ေတြ၊ ေဆးခန္းေတြ၊ ဆံပင္ညႇပ္ဆုိင္ေတြမွာ ထားေပးတတ္တဲ့ ဂ်ာနယ္ေတြကို ခင္ဗ်ားတို႔လည္း ျမင္ဖူးမွာပါဗ်ာ။ တြန္႔ေၾကၿပီး ဂ်ာနယ္႐ုပ္ေတာင္ မေပါက္ေတာ့ဘူးေလ။ ဂ်ာနယ္ေတြကို တယုတယသိမ္းတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္က အဲဒီလိုျဖစ္လုိ႔ ဘယ္ရမွာတုန္းဗ်။ အဲဒီေတာ့ ဂ်ာနယ္ေတြကိုဆိုရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မငွားျဖစ္ဘူး။ အခန္းထဲမွာ လာဖတ္ပါလို႔ ေျပာရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းမွာ လာဖတ္ရလို႔ သူတို႔မွာ မ်က္ႏွာငယ္ရတာ၊ အေနက်ံဳ႕ရတာ ဘာမွမရွိပါဘူးဗ်ာ။ ထုိင္ခံုမွာဖတ္ခ်င္ဖတ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ့္အိပ္ရာေပၚမွာ လွဲအိပ္ရင္းနဲ႔ ဖတ္ခ်င္လည္း ဖတ္လို႔ရတယ္။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေတာင္ တိုက္ျဖစ္ေအာင္ တိုက္ပါေသးတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲမွာဆိုေတာ့ ဂ်ာနယ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လို စနစ္တက် တြဲထားတတ္တယ္၊ စနစ္တက် သိမ္းထားတတ္တယ္ဆိုတာကို သူတို႔ျမင္ၿပီး ပါးစပ္က ေျပာစရာမလုိေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ သူတို႔အလိုလို နားလည္ႏုိင္တာကိုး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ခ်မ္းသာရတယ္။ ဂ်ာနယ္ေတြကို ေခါက္မွာ၊ ေပက်ံမွာကို စိတ္မပူရေတာ့ဘူး။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ ဂ်ာနယ္လာဖတ္တဲ့လူေတြ ရွိတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ေတာ့ပ်က္တယ္ဗ်။ စာေရးေနတာမ်ိဳး ဆက္ေရးလို႔ မရဘူး။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဂ်ာနယ္ဖတ္တဲ့လူေတြလာရင္ စာဖတ္ေနလိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ အလုပ္မပ်က္ေတာ့ဘူးေပါ့။ စာဖတ္ခ်ိန္လို ျဖစ္သြားတယ္။ ဖတ္ေနရင္းက သူတို႔က သိခ်င္တာေတြ ေမးျမန္းတာရွိရင္လည္း ေျဖရေသးတယ္ဗ်။ အဲ... တစ္ခါတေလ ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္တာကို ေမးရတဲ့လူေတြလည္း ေရာက္လာတတ္တယ္။ အဲဒီအခါက်ရင္ သူတို႔ေတြ စာဖတ္ပ်က္တာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က ေမးခြန္းေတြ ေမးေနေတာ့တာကိုး။

ကၽြန္ေတာ့္အခန္းနံရံမွာ A4 စာရြက္ေလးနဲ႔ ပရင့္ထုတ္ၿပီး ကပ္ထားတဲ့ သတိေပးစာရြက္ေလးတစ္ရြက္ ရွိတယ္ဗ်။ "ဂ်ာနယ္မ်ားကို ျပင္ပသို႔ ငွားရမ္းျခင္းမျပဳပါ။ အခန္းတြင္း၌သာ ဖတ္႐ႈၾကပါရန္" ဆိုတဲ့ စာတန္းေလးပါ။ တစ္ခါတေလ အခန္းတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္မရွိတုန္း ၀င္ဖတ္ၿပီး ဂ်ာနယ္ေတြကို သူတို႔အခန္းေတြ ယူသြားမွာစိုးရိမ္လို႔ပါ။ အဆင္ေျပပါတယ္။ ဘယ္သူကမွ ဘာမွမေျပာၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေန႔သားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စိတ္တိုလုိက္ရတာဗ်ာ။ ေစာေစာက ကၽြန္ေတာ္ကပ္ထားတဲ့ စာရြက္ေပၚမွာ သေကာင့္သားတစ္ေယာက္က ေဘာလ္ပင္နဲ႔ စာလံုးခပ္ႀကီးႀကီးနဲ႔ စာေရးသြားတာကိုး။ ေရးပံုကၾကည့္ဦး။ "သိဒယ္" တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ အားႀကီးစိတ္ဆိုးတယ္ဗ်။

ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားေနမိတယ္။ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ပိုက္ဆံအကုန္ခံၿပီး စာအုပ္ေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြ ၀ယ္ရတယ္။ ေဟာ... အဲဒီစာအုပ္ေတြေၾကာင့္ပဲ စိတ္ညစ္ရတယ္၊ စိတ္ဆိုးရတယ္၊ စိတ္တိုရတယ္။ တစ္ခါတေလမ်ား မိတ္ေဆြေတြအခ်င္းခ်င္း စကားေတာင္မ်ားရေသးသဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားနဲ႔ႀကိဳက္သေလာက္ေျပာ၊ နာေအာင္ဆဲ ဂ႐ုကိုမစိုက္ဘူး။ အဲ.. စာအုပ္ေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ေတာ့ နည္းနည္းေလးမွကို ဆတ္ဆတ္ထိမခံဗ်။ အဲဒီေတာ့ ဒီစာအုပ္ေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြဟာ ငါ့ကို အသိပညာေတြေတာ့ ေပးပါရဲ႕။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ မေကာင္းတာေတြလည္း ဒြန္တြဲၿပီး ရေနပါလားလို႔ ေတြးေနမိသဗ်။ ရွိတာလည္း ဒုကၡ၊ မရွိတာလည္း ဒုကၡ လို႔ ဆိုၾကသကိုးဗ်။

အင္း... အဲဒါေတြလည္း သိေနပါရဲ႕ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္လည္း စာအုပ္ေတြငွားတိုင္း၊ ဂ်ာနယ္ေတြငွားတုိင္း ဖန္တစ္ရာေတေနတဲ့ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ ဒီအေၾကာင္းအရာေတြက ႀကံဳေနရတာပါပဲ။ အဲဒီအခါတိုင္းလည္း သိတယ္မလား... ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ အားႀကီးစိတ္ဆိုးတုန္းေပါ့ဗ်ာ။

အမွတ္တရ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၁၈ ရက္၊ အဂၤါေန႔။
နံနက္ ၁၀ နာရီ ၄၁ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။