ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ အားႀကီးစိတ္ဆိုးတယ္ (၄)

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက နားရည္၀ေနတဲ့ က်င့္၀တ္ေတြထဲက "မိဘ၀တ္" ဆိုတဲ့အထဲမွာ ထိမ္းျမားျခင္းလွ်င္ ဆိုတဲ့အခ်က္တစ္ခ်က္ ပါတယ္ဗ်။ အားလံုးလည္း သိၿပီးသားပါ။ သိၿပီးသားေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္အခုေျပာမယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြကို ဆက္စပ္ေျပာရမွာဆိုေတာ့ ထပ္ေျပာရဦးမွာေပါ့ခင္ဗ်ာ။ ျမန္မာမိဘေတြမ်ားေလ...ကုိယ့္သားသမီးက အသက္အရြယ္ေလး ရလာတဲ့အထိ အိမ္ေထာင္မက်ေသးဘူးဆိုရင္ ေနမသိ၊ ထုိင္မသာ ျဖစ္ရၿပီ။ သူတို႔တစ္ေတြမွာ မိဘ၀တ္ပဲ မေက်သလိုလို၊ မိဘ၀တၱရား ပ်က္ကြက္မႈ က်ဴးလြန္ထားသလိုလို ဘာလိုလို ညာလိုလိုေပါ့ေလ။ အခ်ိဳ႕မ်ားဆိုရင္ အေတာ္ဆိုးတာဗ်။ သားသမီးက အိမ္ေထာင္ေရးအပူေတြကို ေၾကာက္တဲ့အတြက္ တစ္သက္လံုး ဒီအတုိင္းပဲ ေနခ်င္ပါတယ္ဆိုတာကိုပဲ အဲဒီလိုေနတာဟာ မိဘေတြကို တာ၀န္မေက်ခဲ့ဘူးျဖစ္ေအာင္ လုပ္သလုိလုိ ေျပာတတ္ၾကတယ္ဗ်။ စဥ္းစားေတာ့ စဥ္းစားစရာပဲဗ်။ သားသမီးေတြ အရြယ္ေရာက္လာရင္ သင့္ေတာ္သူနဲ႔ အိမ္ေထာင္ရက္သား ခ်ထားေပးရမယ္ဆိုတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ရပ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္မွာ ခုိင္ခုိင္မာမာ ထုနဲ႔ထည္နဲ႔ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေနာက္လည္း အဲဒီလိုပဲ ျဖစ္ၾကဦးမယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ အင္း... ထားလိုက္ပါဦးဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူမႈနယ္ပယ္မွာ ေျပာတတ္ၾကတဲ့ စကားတစ္ခြန္း ရွိေသးတယ္ဗ်။ အင္မတန္လည္း အသံုးမ်ားပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ လူႀကီးပိုင္းေတြက သံုးတတ္ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ အျခားမဟုတ္ပါဘူး။ "သီးခ်ိန္တန္သီး၊ ပြင့္ခ်ိန္တန္ပြင့္" တဲ့။ အဲဒီစကားမွာကုိက ရွင္းေနၿပီးသားပါဗ်ာ။ သစ္ပင္ေတြ ပန္းပင္ေတြဆိုတာ သူ႔အခ်ိန္တန္ရင္ ပြင့္ၾက၊ သီးၾကတာကို ေျပာထားတယ္ဆုိတာ အားလံုးသိၿပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစကားကို လူေတြအတြက္ ယူသံုးလုိက္တဲ့အခါက်ေတာ့ အဓိပၸါယ္ေျပာင္းသြားတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ကျမင္တယ္။ လူတစ္ေယာက္ကို "သီးခ်ိန္တန္သီး၊ ပြင့္ခ်ိန္တန္ပြင့္ရမွာေပါ့ကြာ" လုိ႔ ေျပာလုိက္ၿပီဆိုရင္ ေသခ်ာတာကေတာ့ အဲဒီလူကို ခ်ီးက်ဴးတာထက္ က်ီစယ္တဲ့သေဘာ၊ ေလွာင္တဲ့သေဘာ၊ ေျပာင္တဲ့သေဘာ၊ အားမလိုအားမရ ျဖစ္တဲ့သေဘာေလးေတြက ပိုကဲေနတယ္ ဆိုတာပါပဲ။ အင္း.... ဒါလည္း ထားလုိက္ပါဦးဗ်ာ။

ေျပာလက္စနဲ႔ ေျပာရဦးမယ္။ ေနာက္ထပ္ အသံုးမ်ားတဲ့ စကားတစ္ခြန္း ရွိေသးတယ္ဗ်။ "ေဆးေပးမီးယူ" တဲ့။ အဲဒီစကားကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္နားမလည္ဘူးခင္ဗ်။ ဟုတ္တယ္ေလ.. ခင္ဗ်ားပဲ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး။ ေဆးေပးတာက ဟုတ္ပါၿပီ။ မီးယူတာက ဘာတုန္းဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္အထင္ ေျပာရရင္ေတာ့ အသက္ႀကီးလာတဲ့အခါ တစ္ဦးဦးက ေနထုိင္မေကာင္းျဖစ္ရင္ ေဆးေလးဘာေလးတိုက္၊ ျပဳစုတာကို ေျပာခ်င္တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ မီးယူဆိုတာကေတာ့ ေယာက္်ားေလးေတြအတြက္မ်ား ေျပာသလားမသိဘူး။ ေရွးေခတ္အဘိုးႀကီးေတြဆိုရင္ ေဆးတံေသာက္ဖို႔အတြက္ မီးေလးဘာေလး တို႔ခုိင္းဖို႔၊ ဒီေခတ္အတြက္ဆိုရင္ေတာ့ ေဆးလိပ္ေသာက္ဖို႔ မီးျခစ္ေလးဘာေလး လွမ္းခုိင္းဖို႔ အဲလိုမ်ားလား မသိဘူးဗ်။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ အသက္ႀကီးလာတဲ့အခါ ေဆးေပးမီးယူ လိုတယ္ကြ ဆိုၿပီး အေျပာခံရတဲ့သူေတြဟာ အဲဒီလိုမ်ား အေျပာခံရရင္ သူတို႔ကုိယ္သူတို႔ အားငယ္သြားၾကမလား မဆိုႏိုင္ဘူးေနာ္။ အင္း... ထံုးစံအတုိင္း ဒီအေၾကာင္းအရာကိုလည္း ထားလုိက္ဦးမယ္ဗ်ာ။

အေပၚက အခ်က္ေတြအကုန္လံုးကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးသြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ မလြဲမေသြ ေက်ာ္ျဖတ္ရမယ့္ အခက္အခဲႀကီးတစ္ခု ရွိေနပါေသးသဗ်ာ။ အေပၚကဟာေတြကို ဘယ္ေလာက္ပဲ လ်စ္လ်ဴ႐ႈႏုိင္သည္ျဖစ္ေစ ဒီအခ်က္ကေတာ့ တစ္ခ်က္ဆိုတစ္ခ်က္၊ တစ္ခြန္းဆိုတစ္ခြန္း အေတာ္အထိနာတဲ့ စကားလံုးေတြဗ်။ အျခားဟုတ္႐ိုးလားဗ်ာ၊ "မ်ိဳးဆက္" ဆိုတဲ့ စကားလံုးေပါ့။ "မင္းႏွယ္၊ ေသသာသြားတယ္... ကမၻာေပၚမွာ မင္းမ်ိဳးဆက္ရယ္လုိ႔မွ မက်န္ရစ္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ရင္နာဖို႔ ေကာင္းသလဲကြာ" လို႔မ်ား အေျပာခံလုိက္ရၿပီဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္နာက်င္စရာ ေကာင္းလုိက္မလဲဗ်ာ။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္တယ္ဗ်။ ကုိယ့္မွာသာ သားသမီး မရွိခဲ့ရင္ ကိုယ့္ရဲ႕မ်ိဳးဆက္က ကိုယ့္မွာတင္ ျပတ္သြားၿပီေလ။ အဲဒီလို မျပတ္ဖို႔အတြက္ကလည္း တစ္ေယာက္တည္းေနလို႔ မျဖစ္ျပန္ဘူးကိုးဗ်။ အင္း... ဒီတစ္ခါေတာ့ မထားေတာ့ပါဘူး။ ေျပာခ်င္တာကို ဆက္ပါၿပီဗ်ာ။

အေပၚမွာေရးခဲ့တဲ့ စကားေျခလွမ္းေတြကို ဖတ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ ဘယ္ကိုဦးတည္ေနတယ္၊ ဘယ္လိုေျခဦးလွည့္ေနတယ္ဆိုတာ စာဖတ္သူေတြ အနည္းအက်ဥ္းမဟုတ္ဘဲ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ရိပ္မိသိရွိေနၾကၿပီလို႔ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ထင္တဲ့အတုိင္းပါပဲ။ အဲဒီအေၾကာင္းကိုပဲ ေျပာမလို႔ပါဗ်။

ငယ္ငယ္တုန္းက သီတင္းကၽြတ္ဆိုတာ ေပ်ာ္စရာႀကီးဗ်။ ေက်ာင္းေတြပိတ္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အားပါးတရ ေဆာ့ရတယ္။ မီးပံုးပ်ံလႊတ္တာေတြ ၾကည့္ရတယ္။ မီးပံုးကားေလးေတြ၊ မီးပံုးသေဘၤာေလးေတြ ဆြဲတယ္။ လူငယ္ဘာ၀ လူႀကီးေတြမသိေအာင္ ေဗ်ာက္ေတြ၀ယ္ၿပီး ခိုးေဖာက္တယ္။ သီတင္းကၽြတ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ၁၀ ရက္ဆိုတာ ဘယ္လိုကုန္သြားမွန္းေတာင္ မသိလိုက္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ကေလးဘ၀ ေက်ာင္းေနစဥ္တုန္းက သီတင္းကၽြတ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ကိုပဲ လည္တဆံ့ဆံ့နဲ႔ ေမွ်ာ္ခဲ့ရတယ္။ အခု အရြယ္ကေလးရလာေတာ့ သီတင္းကၽြတ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးကိုၾကားရင္ ဘယ္လိုႀကီးျဖစ္မွန္း မသိဘူးဗ်။ ေၾကာက္ကို ေၾကာက္ေနၿပီလို႔ေတာင္ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ သူ႔ဟာသူ သီတင္းကၽြတ္တာပဲဗ်ာ.. ဘာျဖစ္လုိ႔ ကုိယ္ေတြကို လာလာၿပီးေတာ့ "သီတင္းကၽြတ္ၿပီေနာ္၊ ၀ါကၽြတ္ၿပီေနာ္" ဆိုၿပီး လာလာစေန၊ ေျပာေနၾကတယ္ မသိပါဘူးဗ်ာ။ တစ္ခါတေလ ကုိယ့္ျပႆနာနဲ႔ကုိယ္ ညစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာမ်ား အဲဒီလို လာေျပာၿပီဆိုရင္ "သီတင္းကၽြတ္ေတာ့၊ ၀ါကၽြတ္ေတာ့ ဘာျဖစ္တုန္းကြ၊ ငါကေတာ့ ကၽြတ္စရာ ပုဆိုးပဲရွိတယ္" ဆိုၿပီး ျပန္ေျပာလႊတ္လုိက္မွ ဘာေျပာတဲ့လူက မ်က္ႏွာပိုးသတ္ၿပီး ျပန္သြားတတ္တယ္။ တစ္ႏွစ္လံုးေနတာ အေကာင္းဗ်၊ အဲ... သီတင္းကၽြတ္ခါနီးၿပီလားဆိုရင္ ေစာေစာက ေမးခြန္းေတြက ဘက္ေပါင္းစံုက ၀င္လာေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။ အဲဒီလို အေျပာခံရတုိင္း၊ အေမးခံရတုိင္းလည္း ကၽြန္ေတာ္ကုိဉာဏ္ အားႀကီးစိတ္ဆိုးတယ္။

သီတင္းကၽြတ္တဲ့အခါ ႀကံဳရတဲ့ ေနာက္ထပ္စိတ္ညစ္စရာ တစ္ခုကေတာ့ မဂၤလာေဆာင္ေတြ ဖိတ္စာေတြ အမ်ားအျပား ရရွိျခင္းပါပဲ။ အရြယ္ရလာတာနဲ႔အမွ်၊ လုပ္သက္မ်ားလာတာနဲ႔အမွ် အေပါင္းအသင္းလည္းမ်ားလာ၊ အသိမိတ္ေဆြလည္း တိုးလာတတ္တာကိုး။ အဲဒီေတာ့ သီတင္းကၽြတ္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ဖိတ္စာမရတဲ့ အပတ္ဆိုတာ မရွိသေလာက္ ျဖစ္ေနေတာ့တာပါပဲ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ သူတို႔ကုိယ္တုိင္၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ သူတို႔သားသမီးေတြ၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ သူတို႔ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ။ လူမႈေရးဆိုတာ ရွိေလေတာ့လည္း အဲဒီမဂၤလာေဆာင္ေတြကို သြားရတာပါပဲ။ အဲဒီလို သြားရတဲ့အခါတိုင္းလည္း အၿမဲလိုလို ႀကံဳရတာပါပဲ။ အျခားဟုတ္႐ိုးလားဗ်ာ... ဧည့္ခံပြဲကို အတူလာတက္တဲ့ အျခားသူငယ္ခ်င္း ဇနီးေမာင္ႏွံေတြနဲ႔ ေတြ႔ၿပီဆိုရင္ "ဘယ္လိုလဲဗ်၊ လူပ်ိဳႀကီးရဲ႕၊ သူမ်ားေတြကိုပဲ ၾကည့္ၿပီး အားက်မေနနဲ႔ဦး၊ ကိုယ္တုိင္လည္း လုပ္ဦးေလဗ်ာ" တဲ့။ ဒီေလာက္ ဧည့္သည္ေတြအမ်ားႀကီးၾကားမွာ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ဆိုးဖို႔ ေကာင္းသလဲ။ ေဘးနားက ၾကားတဲ့လူေတြကလည္း ၿပံဳးစိစိနဲ႔ လွည့္ၾကည့္တတ္ၾကေသးသဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ အားႀကီးစိတ္ဆိုးတယ္။

သတို႔သား၊ သတို႔သမီးက ပရိသတ္ေတြကို လုိက္ႏႈတ္ဆက္တဲ့အခါက်ရင္လည္း ကုိယ္က သတို႔သားနဲ႔ သိေနရင္၊ သို႔မဟုတ္ သတို႔သမီးနဲ႔ သိေနရင္ မိတ္ဆက္ေပးတတ္တာက ၾကည့္ဦးေလဗ်ာ။ "ဒါ... ကိုယ္တို႔႐ံုးက၊ ဒါမွမဟုတ္ ဒါ သမီးတို႔႐ံုးက လူပ်ိဳႀကီး ကိုဉာဏ္ေလ" တဲ့။ ဘာဆုိင္လဲဗ်ာ။ ကုိယ့္ခင္ပြန္းေလာင္း ဒါမွမဟုတ္ ကုိယ့္ဇနီးေလာင္းကို မိတ္ဆက္ေပးတာပဲဗ်ာ။ "ဒါ ႐ံုးက ကိုဉာဏ္ပါ" ဆိုရင္ ၿပီးတာေပါ့ဗ်ာ။ ဘာကိစၥမ်ား လူပ်ိဳႀကီးဆိုတဲ့ စကားလံုးႀကီးကို ထည့္ေျပာၾကတယ္ မသိပါဘူး။ Sir တို႔၊ Lord တို႔၊ ၀ဏၰေက်ာ္ထင္တို႔၊ သီရိပ်ံခ်ီတို႔ စတဲ့ ဘြဲ႔ထူးဂုဏ္ထူးေတြမို႔ ထည့္ၿပီးေတာ့ ေျပာတယ္ဆိုလည္း ထားပါေတာ့။ လူပ်ိဳႀကီးဆိုတာ ဘြဲ႔ထူးဂုဏ္ထူးမွ မဟုတ္တာပဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီလို မိတ္ဆက္ေပးတုိင္း "ကၽြန္ေတာ္/ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ အျဖစ္ရွိလို႔ မဂၤလာေဆာင္ေနၿပီ၊ ခင္ဗ်ားက အျဖစ္မရွိဘူးလားဗ်" လို႔ တစ္ဖက္လွည့္နဲ႔ ႂကြားလည္းႂကြား၊ ေမးလည္းေမးတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ အားႀကီးစိတ္ဆိုးတယ္ဗ်ာ။

အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕ေသာ မဂၤလာေဆာင္ဖိတ္စာေတြကလည္း အေတာ္စိတ္ဆိုးစရာေတြ ႀကံဳရေသးတယ္ဗ်။ မိတ္ေဆြေတြ၊ ႐ံုးက အေပါင္းအသင္းေတြဆိုရင္ေတာ့ ကုိဉာဏ္ဆုိတဲ့ နာမည္တစ္ခု ေရးၿပီးေတာ့ ေပးၾကတာပါပဲ။ အဲဒီအတုိင္း မေရးဘဲ လက္စြမ္းျပတတ္ၾကတာက ေျပာမနာ၊ ဆိုမနာ၊ ပုခံုးဖက္ေပါင္းလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဗ်။ သူတို႔ကိုယ္တုိင္ရဲ႕ မဂၤလာပြဲ၊ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔တာ၀န္ယူလုပ္ေပးတဲ့ မဂၤလာေဆာင္ေတြအတြက္မ်ား ဖိတ္စာေ၀ရၿပီဆိုရင္ လက္စြမ္းျပေတာ့တာပဲ။ နာမည္ခ်ည္းသက္သက္ ေရးေပးလိုက္ရင္ သူတို႔ကို မိုးႀကိဳးပစ္မွာမို႔လား မသိပါဘူး။ ေရးေပးတတ္တာေတြကို ၾကည့္ဦးေလ။
"ကိုဉာဏ္ ႏွင့္ ဇနီး" တဲ့။
အဲဒါ သက္သက္ရြဲ႕တာဗ်။ မေျပာခ်င္ပါဘူးဗ်ာ။ ေျပာရင္လည္း သူတို႔ျပန္ေျပာတဲ့စကားက ပိုထိတယ္ဗ်။ ဘာတဲ့... "မင္းက တစ္သက္လံုးလည္း အဲဒီလို ေရးရမွာမဟုတ္ေတာ့ ငါတုိ႔က မင္းအတြက္ ရေသ့စိတ္ေျဖ ေရးေပးတာပါ" တဲ့။ ကဲ ၾကည့္ဦးဗ်ာ... ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ဆိုးဖို႔ ေကာင္းလုိက္သလဲ။ ေနာက္ထပ္ ရွိေသးတယ္။
"ကုိဉာဏ္ ႏွင့္ မ.......... " တဲ့။
အဲဒါလည္း တမင္သက္သက္ ဖဲ့တာပဲဗ်။ သေဘာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေနာက္ကလုိက္ၿပီး ေရးစရာမရွိဘူးေပါ့ေလ။ ႀကိဳက္တဲ့နာမည္ကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ထည့္ေရးဆိုတဲ့သေဘာေပါ့ဗ်ာ။ မၿပီးေသးဘူး။ က်န္ေသးတယ္။ ဘယ္လိုေရးတတ္ေသးလဲဆိုေတာ့....
"လူပ်ိဳသိုးႀကီး ကိုဉာဏ္" တဲ့။
သူတို႔ေရးမွပဲ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ စဥ္းစားမိတယ္။ သုိးရပုပ္ရေအာင္လည္း ကၽြန္ေတာ္က သစ္သီး၀လံမွ မဟုတ္တာပဲဗ်ာ။ လူပ်ိဳပဲ သိုးတယ္၊ ပုပ္တယ္ မရွိပါဘူးဗ်ာ။ ထပ္ၿပီးေတာ့ ေရးတတ္ၾကတာက...
"ထာ၀ရလူပ်ိဳႀကီး ကိုဉာဏ္" တဲ့။
ၾကည့္စမ္းပါဦးဗ်ာ...။ သူတို႔ေရးတဲ့စာလံုးေတြကို ဖတ္ရတာ စာလံုးေတြလို႔ မျမင္ဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွ်ာထုတ္ၿပီး ေျပာင္ျပေနတဲ့ မ်က္ႏွာေတြကိုပဲ ျမင္ေနေတာ့တယ္။ "မင္းဟာ တစ္သက္လံုးလည္း စြံမယ့္ေကာင္ မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ အျဖစ္ရွိမယ့္ေကာင္လည္း မဟုတ္ပါဘူး" လို႔ ေျပာေနသလုိပါပဲ။ ေရးစရာလားဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ အားႀကီးစိတ္ဆိုးတယ္။

တစ္ခါတေလ ဦးေလးေတြ၊ အေဒၚေတြနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခါ ဟိုစကားဒီစကားေျပာရင္းနဲ႔ ဒီပိႏၷဲပင္ကို လာတိုက္ၾကေသးတာပါပဲ။ "မင္းက အိမ္ေထာင္မျပဳေသးဘူးလား" တဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတြ႔တုိင္း အဲဒီေမးခြန္းေမးဖို႔ပဲ ဘာလို႔ စဥ္းစားမိေနၾကသလဲ မသိပါဘူးဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ ဆက္ေျပာေသးတယ္... "လူဆိုတာ သီးခ်ိန္တန္သီး၊ ပြင့္ခ်ိန္တန္ပြင့္ရတယ္ကြ" တဲ့။ ဒုကၡပါပဲဗ်ာ... ကၽြန္ေတာ္က အပင္မွမဟုတ္တာဗ်။ ႏွင္းဆီပင္ဆိုတာ ဘယ္အခ်ိန္မွာ အဖူးစဖူးတယ္၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ပြင့္တယ္ဆုိတာ ပံုေသရွိတယ္၊ သရက္ပင္ဆိုတာလည္း ဘယ္အခ်ိန္မွာ အပြင့္ပြင့္မယ္၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ အသီးသီးမယ္ ပံုေသရွိတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္က လူေလဗ်ာ... ဘယ္အခ်ိန္မွာ သီးရပြင့္ရမယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ပံုေသရွိမွာတုန္းဗ်။ သူတို႔အေနနဲ႔ "ေၾသာ္... ကိုဉာဏ္တစ္ေယာက္ သီးခ်ိန္မတန္ေသးဘူး" လို႔ ဘာလို႔ မေတြးေပးႏိုင္ၾကသလဲဆုိတာကို နားမလည္ႏိုင္ဘူး။ အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ သီးမွာေပါ့ဗ်ာ၊ မဟုတ္ဘူးလား။ ပန္းပင္တုိင္းဟာ တစ္ခ်ိန္တည္း ပြင့္ၾကတာမွ မဟုတ္တာ၊ သစ္ပင္တုိင္းကလည္း တစ္ခ်ိန္တည္း သီးၾကတာမွ မဟုတ္တာပဲ။ သူတို႔အခ်ိန္ေရာက္ရင္ေတာ့ သီးၾက၊ ပြင့္ၾကမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထိုနည္း၎ေပါ့ဗ်ာ။

ေျပာသာေျပာေနရတာပါ...။ အခုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရန္သူေတြက ပတ္လည္၀ိုင္းေနၿပီဆိုသလို ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အေဖနဲ႔ အေမကလည္း "ငါ့သား၊ မင္းအသက္မငယ္ေတာ့ဘူးေနာ္" တဲ့။ အင္း... သူတို႔လည္း မိဘ၀တ္ ေက်ခ်င္ၿပီထင္ပါရဲ႕။ လူႀကီးသူမေတြကလည္း "သီးခ်ိန္တန္သီး၊ ပြင့္ခ်ိန္တန္ပြင့္" တဲ့။ သူတို႔မ်က္စိထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ႏွစ္ခ်ိဳ႕သက္တမ္းလြန္ အပင္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ေနသလား မသိပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကို္ယ့္ကုိယ္ကုိယ္ မေန႔တစ္ေန႔ကမွ သစ္ေစ့ထဲက တိုးထြက္လာတဲ့ ပ်ိဳးပင္ေပါက္ေလးတစ္ပင္လုိ႔ပဲ ခံစားရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ၾသဘာေပးပါတယ္... "ငါတို႔က သားေတြ၊ သမီးေတြ ရွိေနၿပီကြ၊ ဒီအခ်ိန္ေသမယ္ဆိုရင္ေတာင္ မ်ိဳးဆက္က်န္ခဲ့ၿပီ၊ မင္းကေတာ့ အခုအခ်ိန္ ေသသြားရင္ မ်ိဳးဆက္ေတာင္ က်န္ခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး" တဲ့။ ေျပာရက္လုိက္ၾကတာဗ်ာ။ အားႀကီးစိ္တ္ဆိုးတယ္။ သူတို႔ေျပာခါမွ ကိုယ္ေတြပဲ ပူခ်င္လာသလိုလို၊ ေခါင္းေတြပဲ ကိုက္ခ်င္လာသလိုလို၊ ေျခလက္ေတြပဲ နာက်င္လာသလိုလို ျဖစ္လာမိသလားပဲဗ်။ အင္း... မဆီမဆိုင္ "2012" ဆိုတဲ့ ကိန္းဂဏန္းေတြက အေတြးထဲကို ၀င္လာလိုက္ေသးတယ္။ အင္း... မျဖစ္ေသးပါဘူး။

ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ သီးခ်ိန္တန္လို႔ သီးၿပီဆိုေတာ့လည္း ေျပာၾကဦးမွာပါ။ "မင္းက ေသခါနီးမွ ရိကၡာယူတယ္" တို႔၊ "အပူရွာတာကိုးကြ" တို႔၊ "မင္းေတာ့ (အိမ္)ေထာင္ က်သြားၿပီ" တုိ႔၊ "မင္းေတာ့ သားေကၽြးမႈ၊ မယားေကၽြးမႈနဲ႔ ရွိသမွ်အေမႊး အကုန္ေျပာင္မွာပဲ" တုိ႔၊ "သံေယာဇဥ္ဆိုတာ သံသရာရွည္ေစတဲ့ အေၾကာင္းေတြကြ" တို႔၊ အို... စသျဖင့္ စသျဖင့္ေပါ့ေလ။ အင္း... လူသားဆိုတဲ့အတုိင္း လူသားပီသၾကပါေပတယ္ဗ်ာ။ ႀကိဳေတြးၿပီးေတာ့ေလ... ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ အားႀကီးစိတ္ဆိုးေနမိေသးသဗ်ာ။

ကဲ... စာဖတ္သူ၊ မၾကာခင္ သီတင္းကၽြတ္ေတာ့မယ္ဗ်။ "ဘယ္လိုလဲ ကုိဉာဏ္ရဲ႕... ၀ါကၽြတ္ေတာ့မယ္ေနာ္" လို႔ ေယာင္လို႔မ်ားေတာင္ မေမးမိပါေစနဲ႔ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ အားႀကီးစိတ္ဆိုးတယ္ဗ်။

အမွတ္တရ
ကုိဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၂၇ ရက္၊ ေသာၾကာေန႔။
နံနက္ ၁၁ နာရီ ၃၃ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။