ကေမၻာဒီးယားႏုိင္ငံတြင္ က်င္းပျပဳလုပ္ေနသည့္ အေမရိကန္-အာဆီယံ စီးပြားေရးညီလာခံတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတႀကီး ဦးသိန္းစိန္ တက္ေရာက္၍ မိန္႔ခြန္းေျပာၾကားခဲ့သည္။ မိန္႔ခြန္းတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ဒီမိုကေရစီအသြင္ ကူူးေျပာင္းမႈမ်ား၊ လက္ရွိေဆာင္ရြက္ေနသည့္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ားႏွင့္ စီးပြားေရးတိုးတက္မႈ ေဆာင္ရြက္ေနမႈမ်ားကို ပါ၀င္ခဲ့သည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။
သမၼတႀကီး၏မိန္႔ခြန္း နိဂံုးခ်ဳပ္အပိုင္းတြင္ "ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံအေနနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ အထီးက်န္ၿပီး ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ ေနာက္က်က်န္ခဲ့ရပါတယ္" ဆိုသည့္အခ်က္ကို ထည့္သြင္းေျပာၾကားခဲ့သည္ကို ေတြ႔ရွိခဲ့ရပါသည္။
အဆိုပါအခ်က္သည္ လြန္စြာထူးျခားၿပီး အေရးပါသည့္အခ်က္ ျဖစ္ပါသည္။ သမၼတႀကီးအေနျဖင့္ အေျခအေနမွန္မ်ားကို နားလည္လက္ခံႏုိင္သကဲ့သို႔၊ စကားလံုးမ်ားအေပၚတြင္လည္း လြန္လြန္ကဲကဲ ျဖစ္မေနျခင္းကို ျပသသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ျမင္မိပါသည္။ အမ်ားစု ေျပာေနၾကသည့္အတိုင္း ယခု သမၼတႀကီးအေနျဖင့္ ယခင္တပ္မေတာ္အစိုးရတြင္ ပါ၀င္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရပါသည္။ မည္သည့္အခါကမွ် ဤကဲ့သို႔ေသာ စကားလံုးမ်ိဳးကို ေျပာဆိုခဲ့ျခင္း မရွိသကဲ့သို႔ အျခားေျပာဆိုသည့္ မည္သူ႔ကိုမွ်လည္း လိုလားခဲ့ျခင္း မရွိသည္ကို အားလံုးအသိ ျဖစ္ပါသည္။ သမၼတႀကီးသာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲလိုစိတ္ မရွိသူဆိုလွ်င္ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ အထီးက်န္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္ ဆိုသည့္အခ်က္ကို ႏိုင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲတစ္ဦးက တရား၀င္ေျပာဆိုသည္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔အေနျဖင့္ ယခုကဲ့သို႔ ၾကားခြင့္ရဦးမည္ မဟုတ္ပါ။ ဘာပဲေျပာေျပာ သမၼတႀကီးသည္ ႏုိင္ငံေကာင္းဖို႔အတြက္ဆိုလွ်င္ အျခားမည္သည့္အရာကိုမွ် ငဲ့ေစာင္းေနမည့္သူ မဟုတ္ေၾကာင္း လွစ္ဟျပသလုိက္ျခင္းဟု ကၽြန္ေတာ္ျမင္မိပါသည္။ တစ္ဆက္တည္းတြင္ပင္ အခ်ိဳ႕ေသာ ႏုိင္ငံေရးပုဂၢိဳလ္မ်ား၏ စကားလံုးမ်ားအေပၚ အယူသည္းမႈ၊ သည္းသည္းလႈပ္မႈမ်ားကိုလည္း စဥ္းစားေတြးေတာေနမိပါသည္။
သမၼတႀကီး ဦးသိန္းစိန္၏ အေမရိကန္-အာဆီယံ စီးပြားေရးဖိုရမ္တြင္ ေျပာၾကားသည့္ မိန္႔ခြန္းအျပည့္အစံုကို ဤေနရာတြင္ ကူးယူဖတ္႐ႈႏုိင္ပါသည္။
ယမန္ေန႔ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၃ ရက္ေန႔က က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ စတုတၳပံုမွန္ အစည္းအေ၀း အ႒မေန႔မွာ ရွမ္းျပည္နယ္ ကြန္ဟိန္းမဲဆႏၵနယ္မွ ေဒၚနန္း၀ါႏု က အေရးႀကီးအဆိုတစ္ခု တင္သြင္းခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို အဆိုတင္သြင္းမႈကို ညပိုင္း ေရဒီယုိအစီအစဥ္၊ သတင္းေၾကညာအၿပီးမွာ အျပည့္အစံု ထုတ္လႊင့္ေပးခဲ့တာကိုလည္း နားေထာင္ခဲ့ရပါတယ္။
ေဒၚနန္း၀ါႏု ရဲ႕ အဆိုကေတာ့ "ေခတ္မီဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္၍ စည္းကမ္းရွိေသာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ ေဖာ္ေဆာင္ရာတြင္ အဟန္႔အတား ျဖစ္ေနေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံအေပၚ ခ်မွတ္ထားသည့္ ပိတ္ဆို႔အေရးယူမႈမ်ားအား အျမန္ဆံုး ႐ုပ္သိမ္းေပးရန္ လႊတ္ေတာ္ႏွင့္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္သူ မည္သူ႔ကိုမဆို မည္သည့္နည္းလမ္းကို အသံုးျပဳ၍ျဖစ္ေစ၊ ညႇိႏိႈင္းေဆာင္ရြက္ေပးရန္ တိုက္တြန္းေၾကာင္း" ျဖစ္ပါတယ္။
အဆိုနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဦးေဌးျမင့္၊ ေဒၚခင္ေစာေ၀၊ ဦးႏိုင္ငံလင္း၊ ဦးၾကည္ျမင့္၊ ဦးစိန္၀င္း စသည့္ ကုိယ္စားလွယ္မ်ားက ပါ၀င္ေထာက္ခံ ေဆြးေႏြးခဲ့သလို ဥကၠ႒ႀကီးကလည္း ျဖည့္စြက္ေဆြးေႏြးခဲ့သည္ကို ေတြ႔ရသည္။
ေဒၚနန္း၀ါႏု၏ အဆိုတင္သြင္းခ်က္၊ ကုိယ္စားလွယ္မ်ား၏ ေဆြးေႏြးခ်က္၊ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒၏ ျဖည့္စြက္ေဆြးေႏြးခ်က္ အျပည့္အစံုမ်ားကို ဤေနရာတြင္ ဖတ္႐ႈႏိုင္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္နားလည္သမွ်ကေတာ့ မၾကာမီ အေမရိကန္လႊတ္ေတာ္၌ ျမန္မာႏုိင္ငံအေပၚ စီးပြားေရး ပိတ္ဆို႔မႈမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ သက္တမ္းတိုးႏုိင္ရန္ ေဆြးေႏြးအတည္ျပဳၾကေတာ့မည္။ ယေန႔ကဲ့သုိ႔ ႏုိင္ငံဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ စီးပြားေရးေကာင္းမြန္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေနခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံအေပၚ ပိတ္ဆို႔မႈမ်ားသည္ အခက္အခဲ ျဖစ္ေစပါသည္။ အေျပးသမားကို သံဖိနပ္ စီးေပးထားသလို ျဖစ္ေနသည္ဟု ျမင္မိပါသည္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပးခ်င္တုိင္း မေျပးႏုိင္သည့္အတြက္ ပန္းတိုင္သုိ႔ အျခားအေျပးသမားမ်ားကဲ့သို႔ လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ ေရာက္ရွိႏုိင္မည္မဟုတ္ပါ။
အခ်ိဳ႕ကလည္း အေမရိကန္၏ ပိတ္ဆို႔မႈမ်ားသည္ မည္သည့္အခ်က္ေၾကာင့္ မည္သည့္အခ်က္ကို ပိတ္ဆုိ႔အေရးယူထားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း အေၾကာင္းျပၾကသည္မ်ား ရွိၾကပါသည္။ အျပည့္အ၀ လက္ခံသည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ျငင္းဆန္ျခင္း မျပဳလိုပါ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ကေတာ့ ဘယ္သူေတြက ဘယ္ေလာက္ပဲ စကားလံုးေတြသံုးၿပီး ျငင္းဆန္ေနပါေစ၊ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားအေနျဖင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ မွတ္ခ်က္မ်ား၊ ေပးပို႔ေသာ မက္ေဆ့ခ်္မ်ား၊ တိုက္တြန္းခ်က္မ်ား အေပၚတြင္သာ မူတည္အလုပ္လုပ္ေနသည္ ဆိုသည့္အခ်က္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခ်က္သည္ တရားမွ်တမႈ ရွိ၊ မရွိ၊ ျဖစ္သင့္၊ မျဖစ္သင့္ ဆိုသည္ကေတာ့ စာဖတ္သူမ်ားပဲ စဥ္းစားၾကေစလိုပါသည္။ အန္တီစု အစိုးရအဖြဲ႔သို႔ မေရာက္အခ်င္း ပိတ္ဆို႔မႈမ်ား ႐ုပ္သိမ္းျခင္းမျပဳဟု သႏၷိဌာန္မ်ား ခ်မွတ္ထားေလသလားဟု ကၽြန္ေတာ္သံသယ ရွိပါသည္။ မ်က္ကန္းသံသယလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။
အေမရိကန္ႏိုင္ငံက ျမန္မာႏုိင္ငံအေပၚ ပိတ္ဆို႔အေရးယူထားမႈ အေျခအေနမ်ားကို ေဖာ္ျပထားသည့္ US Sanction on Burma ကို ဤေနရာတြင္ ကူးယူဖတ္႐ႈႏိုင္ပါသည္။
ကုလသမဂၢ ဒုကၡသည္မ်ားဆုိင္ရာ မဟာမင္းႀကီး Mr. Antonio Guterre က သမၼတႀကီး ဦးသိန္းစိန္၏ အဆိုိျပဳခ်က္ျဖစ္သည့္ ဘဂၤါလီ႐ိုဟင္ဂ်ာမ်ားကို UNHCR က လက္ခံထိန္းသိမ္း ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ရန္မွာ မျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း ေျပာဆိုခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ သူ၏ ေျပာဆိုခ်က္တြင္ ႐ိုဟင္ဂ်ာမ်ားသည္ UNHCR က သတ္မွတ္သည့္ ဒုကၡသည္ သတ္မွတ္ခ်က္ႏွင့္ ကိုက္ညီျခင္း မရွိေၾကာင္း။ ယခုကိစၥသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြင္းရွိ တုိင္းရင္းသားမ်ား၏ ျပႆနာသာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာဆိုခဲ့သည္။
အဆိုပါေျပာဆိုခ်က္သည္ အေရးႀကီးသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ျမင္ပါသည္။ အေနာက္ႏုိင္ငံမ်ားအေနျဖင့္ ႐ိုဟင္ဂ်ာဘဂၤါလီမ်ားကို ျမန္မာတုိင္းရင္းသားတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ ေျပာဆိုေဆာင္ရြက္လ်က္ ရွိသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ထိုအခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ လက္မခံပါ။ ကိုယ္ခႏၶာသြင္ျပင္ လကၡဏာအရေရာ၊ ဓေလ့ထံုးတမ္းမ်ားအရေရာ၊ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈအရေရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းရွိ အျခားေသာ တုိင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ လံုး၀မတူညီဘဲ သိသိသာသာ ကြဲျပားေနသည္ကို သတိျပဳၾကေစလိုပါသည္။
အျခားေသာ လူမ်ားႏွင့္ မတူသည့္အခ်က္ကေတာ့ သူတို႔ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏုိင္ငံ၏ တုိင္းရင္းသားမ်ားအျဖစ္ အသိအမွတ္ ျပဳေပးလိုက္လွ်င္ ႀကံဳေတြ႔ရမည့္ စိန္ေခၚမႈမ်ားစြာ၊ အခက္အခဲမ်ားစြာ၊ ျပႆနာမ်ားစြာ ရွိလာမည္သာ အေသအခ်ာဟု ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ပါသည္။ ဘာသာေရး၊ လူမႈေရးကိစၥမ်ားကို မေဆြးေႏြးလိုသည့္အတြက္ မတင္ျပလိုေတာ့ပါ။ မေရးသားလိုေတာ့ပါ။
အမွတ္တရ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ ၁၄ ရက္၊ စေနေန႔။
နံနက္ ၁၁ နာရီ ၁၁ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။
No comments:
Post a Comment