သတင္းစာလြတ္လပ္ခြင့္ဆိုင္ရာ ေတြးမိေတြးရာ

ငါမေကာင္းရင္ ငါ့ကိုေရး၊

ငါ့မိဖုရားေတြမေကာင္းရင္ မိဖုရားေတြကိုေရး၊

ငါ့သားသမီးေတြမေကာင္းရင္ သားသမီးေတြကိုေရး၊

တရားသူႀကီးမေကာင္းရင္ တရားသူႀကီးကိုေရး၊

ၿမိဳ႕၀န္မေကာင္းရင္ ၿမိဳ႕၀န္ကိုေရး၊

ရဲမက္ေတြမေကာင္းရင္ ရဲမက္ေတြကိုေရး၊ 

အဲဒီအတြက္ မင္းတို႔ သတင္းစာေတြမွာ အျပစ္မရွိေစရ၊

နန္းေတာ္တြင္းသို႔ သတင္းစာတိုက္က မည္သူမဆို အဆီးအတားမရွိ ၀င္ထြက္ေစ

အထက္ပါ စကားစုကို ေျပာခဲ့သူက မင္းတုန္းမင္းတရားႀကီး ျဖစ္ပါတယ္္။ (ကၽြန္ေတာ္ဘာသာ ျဖည့္ေပးလိုက္တဲ့ စာသားေတြလည္း ပါပါတယ္။ ဤကား စကားခ်ပ္) သတင္းစာသမားတိုင္းလိုလို၊ ဂ်ာနစ္လစ္တိုင္းလိုလိုက သူတို႔အတြက္ အသံုးခ်စရာ တစ္ခုခုရွိတုိင္း ယူသံုးတတ္တဲ့ စကားစုလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သတင္းသမားေတြ တစ္ခုခုျဖစ္တိုင္း မင္းတုန္းမင္းႀကီးချမာ ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔နဲ႔ အၿမဲပါေနေတာ့တာပဲ။ တစ္ခါတစ္ခါက်ရင္ အစိုးရဘက္ကေန ေတြးၾကည့္မိတယ္။ သူတို႔ေတြအေနနဲ႔ အဲဒီစကားေတြကို ၾကားရတုိင္း မင္းတုန္းမင္းႀကီးႏွယ္ ဘယ္ႏွယ့္ေၾကာင့္ ဒီလိုေျပာခဲ့ပါလိမ့္ဆိုၿပီး မင္းႀကီးအေပၚ စိတ္ေတြဘာေတြမ်ား ဆိုးေနၾကမလားမသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ေလွ်ာက္ေတြးမိတာပါ။ တကၠသိုလ္သခ်ၤာမွာ အင္မတန္ခက္တဲ့ ပုစၦာေတြကို တြက္ရတဲ့အခါတုိင္း ေရွးတုန္းက သခ်ၤာပညာရွင္ေတြကို ေမတၱာေတြ ပို႔ခဲ့သလိုပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ သခ်ၤာပညာရွင္ေတြမ်ား အားအာလ်ားလ်ား အလုပ္မရွိ အလုပ္ရွာၿပီး ေလွ်ာက္တြက္သြားၾကတယ္။ သူတို႔လုပ္ခဲ့တဲ့ အက်ိဳးဆက္ေၾကာင့္ အခုေတာ့ ငါတို႔ေတြ ပ်ားတုပ္ေနၿပီ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ အင္း... မင္းတုန္းမင္းႀကီးလည္း အဲဒီလို ေျပာတဲ့အခ်ိန္တုန္းက ဘယ္လိုႏိုင္ငံေရး ဖိအားေတြနဲ႔ ရင္ဆုိင္ခဲ့ရလို႔ အထက္ပါ စကားနဲ႔ သတင္းစာေတြကို ႏွစ္သိမ့္ခဲ့ရသလဲဆိုတာကို ေတြးေနမိတယ္။ တစ္ဆက္တည္း အဲဒီစကားကို ယူသံုးတဲ့ လူတုိင္းကိုလည္း အံ့ၾသမိတယ္။ စကားေျပာတယ္ဆိုတာ ဘာခက္တာမွတ္လို႔၊ မင္းတုန္းမင္းႀကီးရဲ႕ စကားအတုိင္း အဲဒီေခတ္က သတင္းစာလြတ္လပ္ခြင့္ တကယ္ရွိခဲ့သလား ဆိုတာကို ေျပာတဲ့သူတိုင္း ေလ့လာဖူးၾကရဲ႕လားလို႔ ေတြးေနမိတယ္။

အေပၚဆံုးမွာ ေျပာခဲ့တဲ့ မင္းတုန္းမင္းႀကီးရဲ႕ စကားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဟာသႏြယ္တဲ့ မူကြဲေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ သိၿပီးသားျဖစ္ၾကမယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မသိေသးသူေတြအတြက္ ေ၀မွ်ပါရေစဦး။

အထက္ပါအတိုင္း မင္းတုန္းမင္းႀကီးက ေျပာတဲ့အခ်ိန္ကေပါ့။ ဒီလိုဗ်။ "ငါမေကာင္းရင္ ငါ့ကိုေရး၊ ငါ့မိဖုရားေတြ မေကာင္းရင္ မိဖုရားေတြကိုေရး၊ ငါ့သားသမီးေတြ မေကာင္းရင္ သားသမီးေတြကိုေရး၊ ေအး.. ဒါေပမယ့္ သတင္းစာထဲေတာ့ ပါမလာေစနဲ႔" တဲ့။ ကဲ... ေကာင္းေရာ။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သားပဲ။ ေရးဖို႔ပဲ လြတ္လပ္ခြင့္ေပးတာေလ။ ေဖာ္ျပတာကေတာ့ လြတ္လပ္ခ်င္မွ လြတ္လပ္မွာေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ဒီေန႔ အင္မတန္ လြတ္လပ္ေနတာပဲ မဟုတ္လား။ ကုိယ္မႀကိဳက္တဲ့လူကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေ၀ဖန္ခြင့္၊ ဆဲဆိုခြင့္၊ ႐ံႈ႕ခ်ခြင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးမွာ ရွိေနတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ အဲ... တစ္ခုပဲ ရွိတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဲလိုလုပ္တာေတြကို ဘယ္သူမွ မသိတာပါပဲ။

ေနာက္ထပ္ မူကြဲတစ္ခုက ဒီလိုပါ။ မင္းတုန္းမင္းႀကီးက ေျပာသတဲ့။ "ငါမေကာင္းရင္ ငါ့ကိုေရး၊ ငါ့မိဖုရားေတြ မေကာင္းရင္ မိဖုရားေတြကိုေရး၊ ငါ့သားသမီးေတြ မေကာင္းရင္ သားသမီးေတြကိုေရး၊ ၿမိဳ႕၀န္မေကာင္းရင္ ၿမိဳ႕၀န္ကိုေရး၊ တရားသူႀကီးေတြ မေကာင္းရင္ တရားသူႀကီးေတြကုိေရး"။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဟိုးေနာက္နားကေန ခစားေနတဲ့ မင္းမႈထမ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမးျမန္းေလွ်ာက္တင္သံ တိုးတိုးေလး ထြက္လာတယ္ "အရွင္မင္းႀကီး၊ သတင္းစာေတြ မေကာင္းရင္ေရာဘုရား" တဲ့။ စဥ္းစားစရာ ျဖစ္ပါတယ္။ မွန္ပါတယ္၊ သတင္းစာေတြ မေကာင္းရင္ေရာ ဘယ္သူေတြက ေရးရမွာလဲ၊ ဘယ္လိုေတြ အေရးယူၾကမွာလဲ။ အခ်င္းခ်င္း ထိန္းၾကပါလိမ့္မယ္လို႔ မေျပာၾကပါနဲ႔ဗ်ာ။ အခ်င္းခ်င္း ရန္ျဖစ္ၾကမွာပဲ ရွိပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတာေတြ ေျပာပါရေစ။ 

တည္ဆဲဥပေဒေတြ ရွိၿပီးသားလို႔ ေျပာမယ့္လူေတြ ရွိပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့... စတုတၳမ႑ိဳင္ဆိုတဲ့ ေက်းဇူးရွင္ေတြဟာ သူမ်ားကိုသာ ဥပေဒအထက္မွာ ေနတယ္၊ ဘာျဖစ္တယ္၊ ညာျဖစ္တယ္ ေျပာတတ္ၾကတာခင္ဗ်။ သူတို႔ကုိယ္တုိင္ကေတာ့ ဥပေဒရဲ႕ အထက္မွာ မတ္တတ္ရပ္႐ံုတင္ မဟုတ္ဘူး၊ ဖင္ခုထုိင္ၿပီး သူမ်ားကို ေထာက္ျပခ်င္တဲ့ သူေတြခင္ဗ်။ သူတို႔ ေျပာဆိုေရးသားတာေတြဟာ ဥပေဒနဲ႔ မညီဘူးထင္တဲ့အတြက္ တရားစြဲရင္လည္း သူတို႔မႀကိဳက္ဘူး၊ အေရးယူရင္လည္း မခံႏုိင္ဘူး။ ဒါဆိုရင္ သူတို႔ ဘာေျပာေျပာ၊ ဘာေရးေရး လႊတ္ေပးရမွာလားဗ်။ တရား႐ံုးမွာ တရားစြဲတဲ့ ကိစၥဟာ ဘာမွ ထူးဆန္းတဲ့ကိစၥ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ဆိုရင္ အမႈရင္ဆုိင္တယ္ဆိုတာ မမွန္တဲ့လူကသာ ေၾကာက္ရမွာမ်ိဳးပါ။ ရင္ဆုိင္တာဟာ ခ်က္ခ်င္း ေထာင္ခ်တာ၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်တာမွ မဟုတ္တာပဲ။ တရား႐ံုးမွာ ရွင္းရမွာပဲေပါ့။ အဲဒါကို က်ီးကန္းေတြ ၀ိုင္းအာသလိုအာၾက၊ သူမ်ားေတြက ဥပေဒနဲ႔အညီ ေလွ်ာက္လႊာတင္ၿပီး စည္းကမ္းတက် ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ မီဒီယာသမားဆိုတဲ့ ဥပေဒအထက္က လူသူေတာ္ေကာင္းႀကီးေတြက လံႈ႔ေဆာ္ေရး အက်ႌေတြ၀တ္၊ တံဆိပ္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ စာသားအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ဦးထုပ္ေတြေဆာင္း၊ စာရြက္စာတမ္းေတြကိုင္၊ လူတန္းရွည္ႀကီး တ႐ံုး႐ံုးနဲ႔ ေတြ႔တဲ့လူကို လက္မွတ္ထိုးခုိင္း၊ ေဟာ... ရဲကေမးေတာ့ သူတို႔ေတြ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္တာ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့၊ ဘတ္စ္ကားစီးၾကတာပါတဲ့၊ လုပ္ပံုက၊ လုပ္ပံုက၊ အင္တာနက္မွာ သတင္းျပန္ေရးေတာ့က်ေတာ့ သူတို႔ေတြကပဲ မီဒီယာေလာကႀကီး တစ္ခုလံုးအတြက္ ကယ္တင္ရွင္ေတြလိုလို၊ သူတို႔လႈပ္ရွားတဲ့အတြက္ပဲ ဂ်ာနယ္ေတြ ျပန္ထုတ္ခြင့္ရသလိုလိုနဲ႔ နာမည္ေကာင္းယူၿပီး ေရးသားလုိက္တာမ်ား ဓာတ္ပံုေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာ၊ အေရးအသားေတြ ပလီပလာနဲ႔ တကယ့္ကို အံ့ၾသစရာပါပဲဗ်ာ။ ဥပေဒနဲ႔အညီ မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္ဘဲ လက္တစ္လံုးျခား လုပ္တတ္တဲ့ သူတို႔ေတြက က်န္တဲ့ မ႑ိဳင္သံုးခုကို ထိန္းသိမ္းမယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ျဖင့္ ဘာေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေအာင္ပါပဲဗ်ာ။ စိတ္ရွိတုိင္းသာ လုပ္ၾကပါေတာ့လို႔သာ ေအာ္လုိက္ခ်င္ပါတယ္။

အခုေတာ့ စာေပစိစစ္ေရးလုပ္ငန္းစဥ္ကို ရပ္နားလိုက္ပါၿပီတဲ့။ အစစ္ေဆး၊ အေမးျမန္းမရွိ ေရးသားထားေသာ စာေပမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖတ္႐ႈၾကရေတာ့မည္။ ထို႔အတြက္ ယံုၾကည္မႈ လိုအပ္လာသည္။ တစ္ခ်ိန္ကေတာ့ ဂ်ာနယ္ထဲမွာပါတဲ့ သတင္းတစ္ပုဒ္ဟာ မမွန္ကန္ရင္ စာေပစိစစ္ေရးက ထည့္ခြင့္မျပဳတာကို သိတဲ့အတြက္ ဆံုးျဖတ္ရတာ လြယ္ကူပါတယ္။ အခုေတာ့ ကိုယ္ေရးခ်င္တဲ့သတင္းကို ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ေရးၿပီး ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ေဖာ္ျပၾကမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ခ်င့္ယံုၾကဖို႔ပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ သိကၡာရွိတဲ့ဂ်ာနယ္ ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲဆိုတာ သိခြင့္ရမယ့္ အခြင့္အလမ္းလို႔ပဲ ျမင္မိပါတယ္။ ပရိသတ္ကို အေပါစားစည္း႐ံုးေရးေတြနဲ႔ စည္း႐ံုးဖို႔ အရွက္ဖံုး႐ံု အ၀တ္အစားနဲ႔ ျမန္မာ့အမ်ိဳးေကာင္းသမီးတို႔ရဲ႕ ေပါင္တံေလးေတြ၊ ရင္သားေလးေတြ၊ ဗိုက္သားေလးေတြ၊ ျမဴဆြယ္မႈေတြကိုလည္း တ၀ႀကီး ခံစားၾကရေတာ့မယ္လို႔ ႀကိဳတင္ေတြးမိၿပီး ဂလုဆိုတဲ့ အသံျမည္ေအာင္ တံေတြးေတြ ၿမိဳခ်လိုက္မိပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္က ၀န္ထမ္းျဖစ္ေနေတာ့ ခက္သားဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေကာ္မတီတစ္ခု ဒါမွမဟုတ္ သမဂၢတစ္ခု ထူေထာင္ရင္ေကာင္းမလားလို႔ စဥ္းစားေနမိတယ္။ ဥကၠ႒က ကၽြန္ေတာ္ေပါ့ဗ်ာ။ ျမန္မာ့ေသြးဘေလာ့ဂ္ရဲ႕ အမာခံပရိသတ္ေတြက အဖြဲ႔၀င္ေတြေပါ့၊ ကြန္းမန္႔ေတြ အမ်ားဆံုးေရးတဲ့လူကို အတြင္းေရးမွဴး ခန္႔မယ္ဗ်ာ။ နာမည္ကို ဘယ္လိုေပးမလဲဆိုေတာ့ ဂ်ာနယ္ဖတ္သူမ်ား၏ အခြင့္အေရးကာကြယ္ေရးသမဂၢ ေပါ့ဗ်ာ။ ဘာေတြလုပ္မလဲဆိုေတာ့ ပိုက္ဆံအကုန္အက်ခံၿပီး ၀ယ္ဖတ္ရတဲ့ ဂ်ာနယ္ေတြမွာ မေတာ္တေရာ္ေတြေတြ႔ရင္၊ သူမ်ားဂ်ာနယ္မွာ ေဖာ္ျပၿပီးသားသတင္းကို မ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္ၿပီး ျပန္ေဖာ္ျပရင္၊ အရည္မရ အဖတ္မရ သူတို႔ဂ်ာနယ္ခ်င္း ရန္ျဖစ္တာကို စာမ်က္ႏွာေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ေရးၿပီး စာဖတ္ပရိသတ္ကို ေစာ္ကားရင္၊ မ်က္ႏွာဖံုးမွာ စာလံုးမည္းႀကီးေတြနဲ႔ အထူးသတင္းဆိုၿပီး ကုိယ္ေရးခ်င္ရာေရး ေနာက္အပတ္က်မွ အမွားျပင္ဆင္ခ်က္ဆိုၿပီး လူမသိ သူမသိေနရာမွာ မွိန္မွိန္ေလး ထည့္ေပးရင္၊ စာဖတ္ပရိသတ္ကို အေပါစားစည္း႐ံုးေရးေတြနဲ႔ ေမာ္ဒယ္လ္ေလးေတြရဲ႕ ဟိုေပၚဒီေပၚ ဓာတ္ပံုေတြနဲ႔ ျဖားေယာင္းရင္ စသျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ။ ဂ်ာနယ္ဖတ္သူမ်ား၏ အခြင့္အေရးကာကြယ္ေရး သမဂၢအေနနဲ႔ တီရွပ္ေတြ၀တ္ၿပီး လမ္းေပၚထြက္ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္တာေတြ၊ စာဖတ္သူေတြဆီကေန လက္မွတ္ေတြ လိုက္ေတာင္းခံတာေတြ၊ လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ေတြဆီကို စာတင္ျပတာေတြ၊ သမၼတႀကီးဆီကို တိုက္႐ိုက္စာေရးတာေတြ၊ ဂ်ာနယ္တိုက္ကို ခ်က္ခ်င္းပိတ္ဖို႔ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္တာေတြ၊ စီးပြားရွာ ဂ်ာနယ္လစ္မ်ား အလိုမရွိကမ့္ပိန္းလုပ္တာေတြ၊ စသည္ျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ... လုပ္ခ်င္တယ္ဗ်။ ဘယ္လိုလဲ၊ ေကာင္းရဲ႕မဟုတ္လားဗ်။

မီဒီယာသမားေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာဆိုေရးသားခြင့္ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္။ တကယ္၀မ္းသာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာ သိကၡာရွိတဲ့၊ စတုတၳမ႑ိဳင္ပီသတဲ့၊ ကိုယ္ေရးတာကို ကုိယ္တာ၀န္ယူရဲတဲ့၊ အမွန္တရားကိုပဲ မူ၀ါဒအျဖစ္ ကုိင္စြဲထားတဲ့၊ ဘက္လိုက္မႈကင္းတဲ့၊ ပါတီစြဲကင္းတဲ့၊ အစြဲအမ်ိဳးမ်ိဳးကင္းတဲ့၊ သူငယ္နာကင္းတဲ့ သတင္းမီဒီယာေတြ ရွားေနေသးတဲ့အတြက္ တုိင္းျပည္ထူေထာင္စ အခုလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ေဆးအတြက္ေလးမွာကို စိုးရိမ္မိတယ္ဗ်ာ။ ေၾကာင္႐ုပ္လည္း အသက္၀င္၊ ေဆးစြမ္းလည္း တကယ္ျပရင္ေတာ့ သားေရႊအိုးထမ္းလာတာ ျမင္ရသလို ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ႀကိဳရမွာပ။ ဟုတ္ဘူးလား။

ဒီမွ်ႏွင့္ နားခြင့္ျပဳပါ။ ေနာက္မ်ားမွ ဆက္ၾကပါဦးမည္။

အမွတ္တရ

ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)

၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၂၂ ရက္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔။

မြန္းလြဲ ၃ နာရီ ၁၂ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။