(တစ္)
လူသားတို႔ အဘယ္ေၾကာင့္ အ၀တ္အစား ၀တ္ပါလိမ့္။ ဟုတ္ကဲ့ အေၾကာင္းတရား ႏွစ္ရပ္အေပၚ၌ အေျခတည္ကာ အ၀တ္အစား ၀တ္ၾကပါ၏ဟု အကၽြႏ္ုပ္ ဂ်က္ကြမ္းၿခံကုန္း အေျဖထုတ္လိုပါရဲ႕ သပၸဴရိသအႏြယ္၀င္ သူေတာ္စင္ စာ႐ႈသူငဲ့ေလ။
မဆြက အကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ မိေမြးတိုင္း ဖေမြးတိုင္း အေနအထားျဖင့္ ေလာကကို အံတုတံု႔ျပန္ခဲ့ၾကသည္ကို တရားအရွိ အမ်ားအသိပင္ ျဖစ္ၾကပါသည္ တမံု႔။ ေက်ာက္ေခတ္လူသားတို႔မွာ အဘယ္ဘဇာေသာ အ၀တ္အထည္ ရွိပါလိမ့္မတုန္း အရပ္ကတို႔ငဲ့ေလ။ သို႔ပါ၍ လူမွာအ၀တ္ ေတာင္းမွာအကြပ္ဆိုေသာ စကားပံုလည္း ေက်ာက္ေခတ္၌ ဘယ္မွာ ေပၚေပါက္ပါလိမ့္မတုန္း အေဆြစာ႐ႈသူ။
အသို႔ႏွင့္ ေနာင္ေသာ္ သစ္ရြက္သစ္ခက္ကေလးမ်ားျဖင့္ မိမိကိုယ္မိမိ ဖံုးကြယ္ၾကရပါ၏။ အႏို႔ေနာက္ ကၽြဲသားေရ၊ ႏြားသားေရ၊ က်ားသားေရ၊ ဆိတ္သားေရမ်ားကို ခုတ္ကာထစ္ကာ ျဖတ္ေတာက္ကာျဖင့္ ကိုယ့္ဥစၥာကုိယ္ ၀ွက္သိုလာၾကရျပန္ပါ၏။ ေနာင္တြင္ကား ၀ါဂြမ္းကို ရက္လုပ္ျခင္းအတတ္ကို တတ္ေျမာက္လာၿပီးသည္၏ သကာလ၌၀ယ္မူ အက်ႌလံုခ်ည္၊ ေဘာင္းဘီပုဆိုး၊ ထဘီအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ကို ရက္လုပ္ၿပီးသည့္သကာလ ၀တ္စားလာၾကသည္မွာ ယေန႔ထိတုိင္ေအာင္ပင္။
မွန္၏။ ကၽြႏ္ုပ္၏စကားကို ျပန္ေကာက္ရေခ်ရေသာ္ အ၀တ္အစား၀တ္ျခင္း၌ အေၾကာင္းႏွစ္ရပ္တို႔ ေပါင္းစပ္ပါ၀င္ေန၏။ ပထမ အေၾကာင္းရပ္မွာကား အရွက္ကို ဖံုးကြယ္လိုျခင္း ျဖစ္ေခ်၏။ အႏို႔ေနာက္ ဒုတိယ အေၾကာင္းရပ္မွာကား ရာသီဥတု ပူမႈေအးမႈ အစုစုကို အံတုလိုျခင္းပင္ ျဖစ္ဘိေတာ့ေခ်သည္ မဟုတ္တံုသေလာ။
(ႏွစ္)
ကၽြႏ္ုပ္ အထက္တြင္ တင္ျပဘိသကဲ့သို႔ အ၀တ္အစား၀တ္ျခင္း၌ အရွက္ကို ကာကြယ္ရန္၊ ရာသီဥတုကို အံတုရန္ စသည့္ အေၾကာင္းႏွစ္ရပ္တို႔ ေပါင္းစပ္ပါ၀င္ေနေခ်လင့္ကစား ယခုတစ္မူ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ရျပန္ေခ်ၿပီတမံု။
စကတ္ေတြကို ၿဖဲၾကပါ၏။ ထဘီေတြကို ခြဲၾကပါ၏။ ေဘာင္းဘီကေလးေတြ တကယ့္မွ တိုနန္႔နန္႔ကေလးေတြ။ အက်ႌႏွင့္ ေဘာင္းဘီၾကား၌ ဗိုက္သားႀကီးေတြ ၀င္းမြတ္ေနပံုမွာ တုလြတ္ကင္းသည့္ ေဘာလံုးကြင္းႀကီးမ်ား ပမာႏွယ္တကား။
အခ်ိဳ႕မိန္းကေလးတို႔ကား စြပ္က်ယ္ခ်ိဳင္းျပတ္ကေလးေတြႏွင့္။ အခ်ိဳ႕ကမူ ထဘီရင္ရွားထားသည့္ႏွယ္ ႀကိဳးေပ်ာက္ဆိုလား ဘာဆိုလား ေက်ာသား ရင္သား မခြဲျခားသည့္ ဒီဇိုင္းေတြႏွင့္။ အကုန္လံုး ေပၚေတာ့မတတ္ ကြင္းခနဲ၊ ရွင္းခနဲ ၀တ္ဆင္ၾကသည့္ ယေန႔ကမၻာ၀ယ္ အရွက္ကိုလည္း ဖံုးကြယ္ရန္ စိတ္ကူးရွိကပံု မရၾကရွာေတာ့။ ပူမႈေအးမႈ ရာသီႏွင့္ဥတုကိုလည္း ဂ႐ုမထားၾကရွာေတာ့။ ဘယ့္ႏွာေၾကာင့္ အ၀တ္ ၀တ္ဆင္ေနၾကေသးသနည္း။
သို႔စဥ္အခိုက္ ႏုိင္ငံတကာသတင္းတစ္ပုဒ္က ကၽြႏ္ုပ္ ဂ်က္ကြမ္းၿခံကုန္း၏ စာဖတ္စားပြဲခံုေပၚသို႔ လာဆိုက္၏။
(သံုး)
မႈတ္ေဆးအက်ႌဟူသတည္း။
မွန္ေခ်၏။ မႈတ္ေဆးအက်ႌ ကုိယ္လံုးအလွ ကြက္တိႂကြရြေနေစရန္အလို႔ငွာ မႈတ္ေဆးအက်ႌ ထြင္လိုက္ျပန္ၿပီတဲ့။ အင္ပီးရီးယဲေကာလိပ္က ေဒါက္တာ မာနယ္ေတာရက္စ္ဆိုသူက ၁၀ ႏွစ္တုိင္တိုင္ အခ်ိန္ယူၿပီးသည္ရွိေသာ္ ၎မႈတ္ေဆးအက်ႌကို တီထြင္လုိက္သည္ဟူသတတ္။
အၾကင္လူပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးသည္ မႈတ္ေဆးအက်ႌ၀တ္လိုေသာ္ ေရွးဦးစြာ ကိုယ္တံုးလံုးခၽြတ္။ ၎ေနာက္ မႈတ္ေဆးဗူးျဖင့္ ခႏၶာကုိယ္ အထက္ပိုင္းကို လိုက္ဖ်န္း။ ဖိုင္ဘာအရည္မ်ား ထြက္လာၿပီးေနာက္ ကိုယ္ခႏၶာ စြတ္စို၍ သြားသည္ရွိေသာ္ ေခတၱခဏ ေစာင့္ဆုိင္း။ အတန္ငယ္အၾကာ၌ ဖိုင္ဘာအရည္မ်ား ေျခာက္သည္ႏွင့္ အက်ႌျဖစ္သြားေခ်ၿပီ။ ႐ိႈက္ႀကီးဖိုငယ္ အသြယ္သြယ္ကား ပလတ္စတစ္ ေလာင္းထားသည့္ႏွယ္ အတိအက် အမိအရပါေပ။ တစ္ခါဖ်န္းေသာ္ ၁၀ ေဒၚလာ က်သင့္ေလသတဲ့။ ေရခဲတံုးမ်ား ကပ္ထားသည့္သဖြယ္ ေအးျမ၍ေနေလသတဲ့။
ေနာင္ေသာ္ မႈတ္ေဆးေဘာင္းဘီပါ ထြက္ေပၚ၍ လာေတာ့ေခ်မည္။ ေအာက္ပုိင္းကို မႈတ္ေဆးႏွင့္ လိုက္ဖ်န္းရမည့္ကိစၥ။
အႏို႔ေသာ္ အရွက္လံုဖို႔ကိစၥ။
မႈတ္ေဆးဖ်န္းေနစဥ္ ကာလမွာေတာ့ ရွက္ေတာ္မမူနဲ႔ေလေပါ့။ အေပၚလည္းဖ်န္း၊ ေအာက္လည္းဖ်န္း ဖိုင္ဘာအရည္နဲ႔ ပန္းေပးမယ့္ဥစၥာ။ တစ္ခါဖ်န္းလွ်င္ ၁၀ ေဒၚလာဆိုေတာ့ ခဏခဏေတာ့ ဖ်န္း၍ မျဖစ္ေခ်ေလဘူးေပါ့။
ကဲ.... ေခတ္မီနည္းစနစ္ႏွင့္ အရွက္ကို ကာကြယ္ရန္အလို႔ငွာ ပထမဦးစြာ တစ္ကုိယ္လံုး ခၽြတ္ခ်လုိက္ၾကပါစို႔ရဲ႕။
[ကူးတို႔ဆိပ္က မိႈ႔အိတ္၊ ဂ်က္ကြမ္းၿခံကုန္း မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။]
No comments:
Post a Comment