(၁)
ဓမၼေစတီဆရာေတာ္ ဦးေကာသလႅရဲ႔ တရားေခြတစ္ခုကိုနာရင္းနဲ႔ ၾကားခဲ့ရတဲ့စကားေလးတစ္ခြန္းပါ။ ဆင့္ပြားေတြးစရာေတြ ရလာတဲ့အတြက္ ေတြးမိသလို ခ်ေရးလိုက္တာပါ။
"ျခေသၤ့က ပထမအႀကိမ္ ဟိန္းေဟာက္တဲ့အခါ ႂကြက္တို႔၊ ယုန္တို႔ စတဲ့ အေကာင္ငယ္ေလးေတြ ေျပးၾကတယ္။ ဒုတိယအႀကိမ္ ဟိန္းေဟာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ သမင္၊ ဒရယ္၊ ေခ်၊ ဆတ္ စတဲ့အေကာင္ေတြ ေျပးၾကတယ္။ တတိယအႀကိမ္ ဟိန္းေဟာက္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ က်ား၊ ဆင္၊ ေတာ၀က္ စတဲ့အေကာင္ႀကီးေတြ ေျပးၾကတယ္တဲ့။ အဲဒီလို သံုးႀကိမ္ဟိန္းေဟာက္ၿပီးၿပီဆုိရင္ေတာ့ ေတြ႔တဲ့အေကာင္ကို ဖမ္းယူစားေသာက္ပါသတဲ့။ ဒီေနရာမွာ ေျပာစရာရွိတာက ျခေသၤ့ဘယ္လိုပဲ ဟိန္းေဟာက္လို႔ အျခားေသာ အေကာင္ေတြ ေျပးလႊားသည္ျဖစ္ေစ ေခါင္းေပၚက သန္းေတြကေတာ့ ကၽြမ္းထိုးေတာင္မပ်က္ပါဘူးတဲ့"
ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသလို ျပန္ေရးျပတာပါ။ စဥ္းစားစရာေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ လက္ေတြ႔လူမႈဘ၀မွာေရာ အဲဒီလိုမ်ား ျဖစ္ေနသလားဆိုၿပီးေတာ့ပါ။ "အနီးဆံုးေတြဟာ အေ၀းဆံုးျဖစ္ေနတတ္တယ္" ဆိုတဲ့ ဘယ္ထဲမွာ ဖတ္ဖူးမွန္းမသိတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ဦးေႏွာက္ကို လာဆြသြားပါေသးတယ္။
(၂)
ဒီတစ္ခါေတာ့ ဗီဒီယိုၾကည့္ရင္း ေတြးမိတာပါ။ အတူၾကည့္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက မင္းသမီးအေၾကာင္းကို ေျပာျပတာပါ။ မေကာင္းသတင္းဆိုပါေတာ့။ အခ်က္အလက္ တိတိက်က်နဲ႔ ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီမင္းသမီးကလည္း အခုတေလာ အင္မတန္မွကို လူႀကိဳက္မ်ားလာတဲ့၊ သ႐ုပ္ေဆာင္မႈတက္လာတဲ့ ဟိုးဟိုးေက်ာ္ မင္းသမီးပါ။ သူေျပာတာေတြကို နားေထာင္ေနရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေတြးေတြ ပြားေနမိပါတယ္။ ဒီလိုပါ။ အဲဒီမင္းသမီးဟာ လက္ရွိအားျဖင့္ သူ႔ရဲ႔အလုပ္ျဖစ္တဲ့ အႏုပညာအလုပ္၊ သ႐ုပ္ေဆာင္အလုပ္မွာ အေကာင္းဆံုးေပးဆပ္ေနပါတယ္။ ေအာင္လည္းေအာင္ျမင္ေနပါတယ္။ အဲဒါကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ အသိအမွတ္ျပဳပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ႔ ရာဇ၀င္သမုိင္းေၾကာင္းနဲ႔ လက္ရွိလူေနမႈဟာ အမ်ားကဲ့ရဲ႔စရာ၊ ေမးေငါ့စရာျဖစ္ပါတယ္။ အင္တာနက္ေပၚမွာလည္း လူစိတ္၀င္စားမႈအခံရဆံုး မင္းသမီးငယ္ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီလို မင္းသမီးလို နာမည္မႀကီး၊ မထင္ေပၚ၊ မေက်ာ္ၾကားေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ က်ရာတာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ေနၾကတဲ့ လံုမငယ္မ်ားစြာ ရွိပါတယ္။ ေတာရြာေတြမွာ ေကာက္စုိက္ေန၊ ပ်ိဳးႏုတ္ေနတဲ့ လယ္သူမေလးေတြ၊ စက္႐ံုအလုပ္႐ံုေတြမွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေတြ၊ ႐ံုးဌာနေတြမွာ တာ၀န္ထမ္းေနၾကတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ စသည္ျဖင့္ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အဲဒီလို အမ်ိဳးသမီးငယ္ေတြနဲ႔ ေစာေစာက ေျပာခဲ့တဲ့ မင္းသမီးမွာ ဘယ္သူကမ်ား လူ႔ေလာကအတြက္ အဖိုးတန္သလဲလို႔ အလကားကိုယ့္ထမင္းကုိယ္စားၿပီး ေတြးေနမိပါတယ္။
ကမၻာေပၚမွာ က်ားမ်ိဳးေတြ သုဥ္းေတာ့မယ့္အႏၱရာယ္နဲ႔ ရင္ဆုိင္ေနရတဲ့အတြက္ က်ားေတြကို တေရးတယူနဲ႔ ထိန္းသိမ္းေနၾကတာေတြ၊ ရွာေဖြေနၾကတာေတြကို ဖတ္ေနရ၊ ျမင္ေနရ၊ ၾကားေနရတာပါပဲ။ အဲဒီက်ားဆိုတဲ့အေကာင္ဟာ အသားစားသတၱ၀ါပါ။ ေတာထဲက အျခားတိရစၦာန္ေတြကို ဖမ္းယူစားေသာက္ပါတယ္။ အခန္႔မသင့္ရင္ လူကိုေတာင္ ဖမ္းဆီးစားေသာက္တတ္တဲ့ အ႐ုိင္းအစိုင္း ေကာင္ေတြပါ။ အဲဒီလို အေကာင္ထက္စာရင္ လယ္ကြင္းေတြထဲမွာ လယ္ထြန္ေနၾကတဲ့ ႏြားေတြ၊ ကၽြဲေတြရဲ႔ ေက်ာေပၚကသန္းေတြ၊ မွတ္ေတြကို လာစားေနတဲ့ ဗ်ိဳင္းတို႔၊ သပိတ္လြယ္ငွက္ေလးေတြတို႔၊ စတဲ့ငွက္ကေလးေတြက ပိုၿပီးအဖိုးမတန္ဘူးလား၊ ပိုၿပီးတန္ဖိုးမထားသင့္ဘူးလားလို႔ ေတြးေနမိတယ္။
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေျပာတယ္။ "လူေတြက ရွားပါးတာကို တန္ဖိုးထားၾကတယ္"တဲ့။ "ဟုတ္ပါတယ္ အဲဒါကိုက မွားေနတယ္ဆိုတာကို လူေတြေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့၊ သတိမမူဘဲျဖစ္ေနခဲ့ၾကတာပါ။ ေရႊ၊ ပတၱျမား၊ စိန္ ဆိုတာေတြက ရွားပါးေတြပါ။ အဲဒီေတာ့ လူေတြတန္ဖိုးထားၾကတယ္။ ေရတို႔၊ ေလတို႔ဆိုတာက ပတ္၀န္းက်င္မွာ အလကားေနရင္း ေပါေပါသီသီရေနတဲ့ အရာေတြပါ။ ေရႊေတြ၊ စိန္ေတြ မရွိတဲ့အတြက္ လူေတြမေသသြားပါဘူး။ ေလမရွိရင္၊ ေရမရွိရင္ ဘာေတြျဖစ္မလဲဆိုတာကို စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ"လို႔ ျပန္ေျပာမိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အဓိပၸါယ္တစ္မ်ိဳးေပါက္တဲ့အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္တာကို ခံလုိက္ရပါတယ္။
(၃)
ဒါကေတာ့ အြန္လုိင္းမွာ မိတ္ေဆြတစ္ဦးနဲ႔ ဂ်ီေတာ့ခ္ေျပာရင္း ရခဲ့တဲ့ အေတြးတစ္စပါ။ ျမန္မာ့ေသြးအဖြဲ႔ကပို႔တဲ့ အီးေမးလ္ေတြအေၾကာင္း ေျပာရင္းနဲ႔ ေရာက္သြားတာပါ။ အီးေမးလ္ေတြေပးပို႔ဖို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လို ျပင္ဆင္ရတဲ့အေၾကာင္းကို သူကေမးျမန္းတာကို ျပန္ေျဖတာပါ။ ေျပာရင္းနဲ႔ ဖတ္တဲ့လူေတြကို တေလးတစား တန္ဖိုးထားၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့အတြက္ ၿပီးစလြယ္မလုပ္ဘဲ အပင္ပန္းခံၿပီး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပမိပါတယ္။ အဲဒီမွာသူက တန္ဖိုးရွိတယ္မရွိဘူးဆိုတာ ဖတ္တဲ့လူရဲ႔အေပၚမွာပဲ မူတည္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းေအာင္ျပင္ထားျပင္ထား ခံယူတဲ့လူက တန္ဖိုးမထားရင္ ဘာမွအဖိုးမတန္ေၾကာင္း ဥပမာေလးနဲ႔ ေျပာျပပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ပါဦး။
"ေသတမ္းစာကို စာရြက္အစုတ္နဲ႔ေရးထားလဲ ေသတမ္းစာဟာ ေသတမ္းစာပါပဲ။ အသံုး၀င္ပါသတဲ့။ အဖိုးတန္ပါသတဲ့။ ေသဒဏ္ေပးတဲ့အမိန္႔ကို ေရႊပုရပိုက္မွာ ေရးထားလို႔ေရာ အဖိုးတန္မွာလား" တဲ့။
ေခါင္းထဲမွာ အေတြးမီးခိုးေတြ အူသြားပါတယ္။
(၄)
ကၽြန္ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္က သူငယ္ခ်င္းမိသားစုေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အေတြးေလးတစ္ခုပါ။ ဒီလိုပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကသာ အခုအခ်ိန္အထိ တစ္ကုိယ္ေရတစ္ကာယ ေဂၚမစြံေသးေပမယ့္ (ေၾကာ္ျငာတယ္လို႔ မထင္ေစခ်င္ပါ) သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားစုက အိမ္ေထာင္ေတြက်၊ ကေလးေတြနဲ႔ ျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။ အခ်ိန္အားရတဲ့အခါ သူတို႔အိမ္ေတြမွာ ထမင္းသြားစားလုိက္၊ သြားလည္လိုက္၊ သူတို႔ကေလးေတြကို ေခ်ာ့ျမဴထိန္းေက်ာင္းလုိက္နဲ႔ ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီမွာ သတိထားမိတာတစ္ခုက ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း အမ်ားစုဟာ ကေလးတစ္ေယာက္စီပဲ ရွိၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ ဘယ္ေတာ့လဲလို႔ေမးတုိင္း သူတို႔ေျဖေနက် စကားတစ္ခြန္း ရွိပါတယ္။ "ေတာ္ၿပီ၊ ဒီတစ္ေယာက္ပဲ" တဲ့။ မဟုတ္ေသးပါဘူးလို႔ ေတြးမိေပမယ့္ သူတို႔ကိုေတာ့ ႏႈတ္ကေန ထုတ္မေျပာျဖစ္ပါဘူး။ ဒီေန႔ေခတ္ႀကီးကလည္း ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႔ စရိတ္စကက မေသးဘူးမဟုတ္လား။ ကုိယ္၀န္ရွိၿပီဆိုကတည္းက အထူးကုဆရာ၀န္ကို ဗိုက္အပ္တာကေနစၿပီး ကုန္လုိက္တာဟာ ေဆး႐ံုစရိတ္၊ မီးဖြားစရိတ္၊ ေဆး၀ါးစရိတ္၊ အ၀တ္အစားစရိတ္၊ ႏို႔မႈန္႔စရိတ္၊ အားေဆးစရိတ္၊ ႀကီးလာရင္ ေက်ာင္းစရိတ္ စသျဖင့္ နည္းမွမနည္းပဲကိုး။ ေခတ္ကာလအေျခအေနအရ စီးပြားေရးကို ဦးစားေပးစဥ္းစားၿပီး လုပ္ၾကကုိင္ၾကရတာျဖစ္ေလေတာ့ နားလည္ေပးလုိက္ပါတယ္။ အဲဒါက လူတန္းစား တစ္ရပ္ပါ။
အျခားေသာ လူတန္းစားတစ္ရပ္ျဖစ္တဲ့ တခ်ိဳ႔ေတြရဲ႔ အေျဖကေတာ့ သေဘာမက်မိပါဘူး။ သူတို႔ေတြဟာ မိဘကလည္း ျပည့္စံုခ်မ္းသာၾကပါတယ္။ ေထာက္ပံ့ၾကပါတယ္။ သူတို႔ေတြမွာလည္း ကိုယ္ပိုင္အလုပ္အကုိင္ေတြနဲ႔ ေခ်ာင္လည္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကေလးကိုေတာ့ တစ္ေယာက္ေမြးၿပီးရင္ ထပ္မယူေတာ့ဘူးခ်ည္းပဲ ျငင္းေနၾကတာကို စဥ္းစားလို႔မရပါ။ တစ္ေယာက္ကို ေမးၾကည့္ဖူးပါတယ္။ သူ႔အေျဖေလးက ေတာ္႐ံုလူဆိုရင္ေတာ့ ဟုတ္လွခ်ည္လားဆိုၿပီး သေဘာက်စရာ၊ အထင္ႀကီးစရာ အေျဖပါ။ "ေတာ္ပါၿပီ သူငယ္ခ်င္းရာ၊ မင္းသိတဲ့အတိုင္းပဲ ဒီေန႔ေခတ္ကလည္း လူဦးေရတိုးပြားႏႈန္းက အဆမတန္မ်ားေနတာမဟုတ္လား၊ အခ်ိဳ႔ႏိုင္ငံေတြမွာဆိုရင္ လူဦးေရကန္႔သတ္မႈေတြေတာင္ လုပ္ေနၾကရတာ မဟုတ္လား"တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ေလးကို ရယ္ခ်င္သြားမိပါတယ္။ ဟိုလူေျပာ၊ ဒီလူေျပာတာကို ၾကားဖူးတာလား။ စာေစာင္ေလးတစ္ခုတေလေလာက္မွာ ဖတ္ဖူးၿပီး ျပန္ေျပာတာလားဆိုတာကိုေတာ့ သူကုိယ္တုိင္မွပဲ သိပါလိမ့္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လူဦးေရကို ထိန္းခ်ဳပ္ရတာလဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ ကေလးယူခြင့္ကို ကန္႔သတ္ထားရသလဲဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ေသေသခ်ာခ်ာ သေဘာေပါက္ပံုမရပါဘူး။ ထားပါေတာ့ေလ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံရဲ႔ လူဦးေရနဲ႔ ႏိုင္ငံရဲ႔အက်ယ္အ၀န္းဟာ ဘာျပႆနာမွ မရွိေသးပါဘူး။ အခုလက္ရွိ လူဦးေရတိုးပြားႏႈန္းနဲ႔ ဆက္တြက္သြားရင္ေတာင္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေလာက္အထိ ဘာမွျဖစ္ႏိုင္စရာ မရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ ေနစရာေနရာေတြ အမ်ားႀကီးက်န္ေသးတယ္၊ ေရခ်ိဳေတြ ေပါမွေပါ။ ေကာက္ပဲသီးႏွံစိုက္ဖို႔ ေျမလြတ္ေတြမွ လက္ညႇိဳးထိုးမလြဲပဲ။ တိုးလာတဲ့လူဦးေရအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာရွိတဲ့ သဘာ၀သယံဇာတေတြဟာ ေအးေအးေဆးေဆး အေျခအေနလို႔ သိထားယံုၾကည္ထားပါတယ္။ သူက တ႐ုတ္ျပည္မွာ မိသားစုတစ္ခု ကေလးတစ္ဦးသာယူရမယ္ဆိုတဲ့ ဥပေဒကို ၫႊန္းခ်င္တယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ အခုလက္ရွိမွာ အဲဒီျပႆနာဟာ တ႐ုတ္ေတြအတြက္ ေခါင္းအခဲရဆံုး ျပႆနာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း သိပံုမရပါဘူး။ တစ္-ႏွစ္-ေလး (၀မ္း-တူး-ဖိုး) ျပႆနာလို႔ သံုးႏႈန္းပါတယ္။ ဆိုလိုတာက အဘိုးအဘြားကေလးေယာက္၊ အေဖအေမက ႏွစ္ေယာက္၊ သား/သမီးက တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ မိသားစုကို ျပန္ၾကည့္ရတဲ့အေျခအေနကို ရည္ၫႊန္းပါတယ္။ ႏွစ္ကာလၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ေျဖရွင္းရခက္လာႏိုင္တဲ့ အေရးျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အခုဆိုရင္ တ႐ုတ္ျပည္မွာ ကေလးတစ္ေယာက္ထက္ ပုိယူခြင့္ကို ခြင့္ျပဳထားေနရၿပီဆုိတာကို သူငယ္ခ်င္းသိေအာင္ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ေတြးမိတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနရတာက တကယ့္ႏိုင္ငံႀကီးႏွစ္ခုၾကားမွာ။ လူဦးေရအမ်ားဆံုး တ႐ုတ္ျပည္နဲ႔ လူဦးေရေပါက္ကြဲမႈ အရမ္းႀကီးမားေနတဲ့ အိႏၵိယဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးႏွစ္ခုၾကားမွာပါ။ ဒီၾကားထဲ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ကလည္း အတူတူပါပဲ။ သူတို႔ဆီမွာက ႏုိင္ငံကေသးေသး၊ လူဦးေရကမ်ားမ်ားဆိုေတာ့ နယ္စပ္ေတြခိုးျဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီ၀င္၊ ျပႆနာေတြျဖစ္နဲ႔ အားလံုးသိၿပီးျဖစ္မွာပါ။ အဲဒီလို ႏိုင္ငံေတြၾကားမွာ ေနရတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ အမ်ားႀကီးျဖစ္ေနဖို႔ လုိအပ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သာ ဥပေဒျပဳခြင့္ရွိသူတစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့ရင္ ျမန္မာမိသားစုတစ္ခုမွာ ကေလးသံုးဦး မယူမေနရဆိုၿပီး ဥေပဒျပ႒ာန္းပါ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံတြင္းမွာ ကခ်င္ေတြအမ်ားႀကီး၊ ကယားေတြအမ်ားႀကီး၊ ကရင္ေတြအမ်ာႀကီး၊ မြန္ေတြအမ်ားႀကီး၊ ခ်င္းေတြအမ်ားႀကီး၊ ဗမာေတြအမ်ားႀကီး၊ ရခုိင္ေတြအမ်ားႀကီး၊ ရွမ္းေတြအမ်ားႀကီး (အဓိကလူမ်ိဳးစုေတြကိုပဲ ေျပာခဲ့ေပမယ့္ ဒီလိုေျပာခဲ့တဲ့အထဲမွာ ပေဒါင္၊ ပအို႔၀္၊ ပေလာင္၊ စတဲ့ အျခားတစ္ရာေက်ာ္ေသာ လူမ်ိဳးစုေတြကိုလည္း ရည္ၫႊန္းပါတယ္) ရွိတာကို ကၽြန္ေတာ္လိုလားပါတယ္။ မဟုတ္ရင္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တ႐ုတ္ေတြအမ်ားႀကီး၊ ကုလားေတြအမ်ားႀကီး၊ ထိုင္းေတြအမ်ားႀကီး ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ ကုိယ့္ျမန္မာျပည္မွာ ျမန္မာတုိင္းရင္းသားေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတာမေကာင္းဘူးလားဗ်ာ။ ဆိုပါစို႔ အေဆာင္တစ္ခုမွာ ဖဲသမားေတြမ်ားေနရင္ ဖဲ႐ုိက္ဖို႔ပဲ အာ႐ံုစိုက္ၾကပါလိမ့္မယ္၊ အျခားလူေတြပါ ဖဲသမားေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ေဘာလံုးကန္ဖို႔၀ါသနာပါတဲ့မ်ားမွ ေဘာလံုးကန္လို႔ ရပါလိမ့္မယ္။ မလိုလားအပ္တဲ့အဓိပၸါယ္ေတြ ကားထြက္သြားမွာစိုးတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေလာက္ပဲ ေျပာပါရေစ။ ကုိယ္တုိင္သာ ဆက္ေတြးၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဒီလိုေတြးဖို႔အတြက္ ဘာမွ ပိုက္ဆံကုန္တာလည္း မဟုတ္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ႀကံဳရင္ႀကံဳသလို တိုက္တြန္းေနရပါဦးမယ္။ လင္မယားေတြအေနနဲ႔ သားသမီး မ်ားမ်ားယူၾကစမ္းပါ။ လူျဖစ္ရတဲ့ အခုိက္အတန္႔မွာ ကုိယ့္ရဲ႔ မ်ိဳးဆက္ေတြကို ၾကည့္႐ႈေစာင့္ေရွာက္ရတာ၊ ဆံုးမသြန္သင္ရတာ၊ သူတို႔အတြက္ ၀မ္းသာဂုဏ္ယူရတာ၊ စိတ္ညစ္ရတာ၊ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းရတာ၊ ဒါငါ့သား၊ ဒါငါ့သမီးဆုိၿပီး ေျပာဆိုခြင့္ရတာဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ား လူသားပီသလိုက္သလဲလို႔ ေတြးေနမိပါတယ္။
("လူကျဖင့္ မိန္းမေတာင္မရွိေသးပဲနဲ႔ ေသာက္တလြဲေတြ ေရးထားျပန္ၿပီ၊ မင္းက်မွ တစ္ဒါဇင္ေလာက္ယူ"လို႔ ေကာင္းခ်ီးေပးလာၾကမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္က အၿပံဳးနဲ႔အတူ ေစာင့္ႀကိဳလ်က္ရွိပါေၾကာင္း)
(၅)
ထမင္းစားရင္းနဲ႔ ဖြင့္ထားတဲ့ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွာလာေနတဲ့ တ႐ုတ္ဇာတ္လမ္းတြဲတစ္ခုကို ၾကည့္မိပါတယ္။ ဘာဇာတ္ကားမွန္းမသိပါဘူး။ ဇာတ္လမ္းကလည္း ဘယ္လိုဆိုတာ မသိပါဘူး။ အခန္းဆက္အတြဲလိုက္လား၊ တစ္ကားတည္းလားလဲ မသိပါဘူး။ ေရာက္တဲ့ေနရာကို ၾကည့္မိရင္း ေတြးျဖစ္သြားတာေလးပါ။
ဇာတ္ကားထဲမွာ ဘုရင္ျဖစ္ပံုရတဲ့တစ္ေယာက္ကို ေဘးကေနၿပီး စစ္သူႀကီးေတြ၊ ၀န္ႀကီးေတြျဖစ္ပံုရတဲ့ လူေတြအမ်ားႀကီးက ခစားေနၾကတဲ့အခန္းပါ။ ျမန္မာစာတန္းထိုးျဖစ္တဲ့အတြက္ လိုက္ဖတ္ၾကည့္မိပါတယ္။ ဇာတ္၀င္ခန္းက ဒီလိုပါ။ ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ တုိက္ပြဲတစ္ခုအေၾကာင္းကို စစ္သူႀကီးေတြက ဘုရင္ထံကို ျပန္ၿပီးအစီရင္ခံပံု ရပါတယ္။ ဘုရင္ကခ်ီးက်ဴးေနရင္းနဲ႔ စစ္သူႀကီးတစ္ေယာက္က အခုစစ္ပြဲေအာင္ျမင္ခဲ့တာဟာ (ကၽြန္ေတာ္နာမည္မမွတ္မိတဲ့) လူတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူကေက်ာက္ေလာက္လြဲေတြနဲ႔ တိုက္ခုိက္ဖို႔ အႀကံေပးလို႔ အခုလို ေအာင္ျမင္ရတာျဖစ္ေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားၾကပါတယ္။ ဘုရင့္ေဘးက (အႀကံေပးေခၚမလား၊ ပညာရွိေခၚမလားမသိပါဘူး) တစ္ေယာက္က အဲဒီလူကို စစ္သူႀကီးခန္႔ရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ အႀကံျပဳပါတယ္။ အျခားစစ္သူႀကီးေတြကလည္း သေဘာတူေထာက္ခံၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဘုရင္ကလည္း စစ္သူႀကီးခန္႔အပ္ေစလို႔ အမိန္႔ခ်မွတ္တဲ့အခန္းပါ။
အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတာနဲ႔ ဘာဆုိင္လို႔တုန္းလို႔ ေမးစရာရွိပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့… ဆုိင္ဆုိင္မဆိုင္ဆုိင္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေတြးမိတာေတြကို ေျပာျပရဦးမယ္ခင္ဗ်။ သည္းခံၿပီးသာ ဖတ္ၾကပါေတာ့ခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတာက ဒီလိုပါခင္ဗ်။
အခုေခတ္ႀကီးမွာ ဘယ္စာအုပ္၊ စာေစာင္မွာပဲ ၾကည့္ၾကည့္၊ ဘယ္ေၾကာ္ျငာ သင္ပုန္းမွာပဲၾကည့္ၾကည့္ အလုပ္ေခၚတဲ့ေၾကာ္ျငာ၊ အလုပ္လိုခ်င္လို႔ လုိက္ရွာေနၾကတာေတြနဲ႔ မလြတ္ႏိုင္ပါဘူး။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ အလုပ္လိုခ်င္တဲ့လူကလည္း ရတဲ့အလုပ္ဟာ သူနဲ႔ထိုက္တန္တဲ့အလုပ္မဟုတ္၊ သူ၀ါသနာပါတဲ့အလုပ္ မဟုတ္တာေတြ ျဖစ္ေနတတ္ၿပီး၊ အလုပ္ခန္႔ထားသူကလည္း သူလုိခ်င္တဲ့ အရည္အခ်င္းကလည္းမရွိ၊ ခိုင္းလို႔လည္း လာဘ္မျမင္တဲ့ ၀န္ထမ္းေတြနဲ႔ပဲ ႏွစ္ပါးသြားေနၾကရတာေတြ မ်ားပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ေစာေစာက ဇာတ္ကားနဲ႔ ယွဥ္တြဲၿပီး စဥ္းစားမိတာခင္ဗ်။ ေစာေစာက ခန္႔လုိက္တဲ့စစ္သူႀကီးဆို ဘာစာေမးပြဲမွလည္း ေျဖစရာမလိုဘူး၊ အလုပ္အလိုရွိသည္ဆိုၿပီး ေၾကာ္ျငာထည့္စရာလည္း မလိုဘူး၊ အလုပ္၀င္ခြင့္က်ဴရွင္၊ အနီးကပ္ဆိုတာေတြလည္း တက္ခဲ့မယ္မထင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မွာရွိတဲ့အရည္အခ်င္းကိုေတာ့ မွန္ကန္တဲ့အခ်ိန္၊ မွန္ကန္တဲ့ေနရာမွာ ထုတ္ျပႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလိုထုတ္ျပႏိုင္ေအာင္လည္း သူ႔ဖက္ကေန ဟိုးအရင္ကတည္းက ျပင္ဆင္ထားခဲ့မွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ အဲဒါဟာ ကီးပါ။ သူကအဲဒီလို ျပင္ဆင္ႀကိဳးစားခဲ့၊ အစြမ္းျပခဲ့သလို ခ်ီးေျမႇာက္တဲ့လူကလည္း ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ခ်ီးေျမႇာက္တဲ့အခါ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အဆင္ေျပ႐ံုမကပါဘူး၊ တုိင္းျပည္ႏုိင္ငံအတြက္အထိ အသံုး၀င္တယ္ဆိုတာကို ေတြးမိတာပါ။
ကၽြန္ေတာ့္အေတြးက အဲဒီတစ္ခုတည္းနဲ႔ မၿပီးေသးဘူးခင္ဗ်။ ထပ္ေတြးမိေသးတယ္။ ထမင္းစားရင္းနဲ႔ ေတြးေနမိတာေနာ္။ ဟင္းကလည္းမေကာင္းေတာ့ အေတြးကိုဟင္းလုပ္ၿပီး စားေနတာလည္း ျဖစ္မွာပါ။ (ေနာက္တာပါဗ်ာ)
အဲဒီတ႐ုတ္ကားမွာ စစ္သူႀကီးခန္႔လိုက္တဲ့စနစ္မ်ိဳး ငါတို႔ႏိုင္ငံမွာလည္း ရွိတာပဲ။ ဘာလို႔ ျမန္မာဇာတ္လမ္းတြဲေတြ မ႐ုိက္ၾကသလဲဆိုၿပီး စဥ္းစားမိတာပါ။ ေတြးမိတာပါ။ အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း ပုဂံေခတ္သမုိင္းရာဇ၀င္ေတြဟာ ဒီေလာက္ေကာင္းတာပဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္ကဆို ညအိပ္ခါနီး အဘိုးအဘြားေတြက အေနာ္ရထာပံုျပင္၊ က်န္စစ္သားပံုျပင္မ်ား ေျပာျပၿပီဆိုရင္ သိပ္ကိုသေဘာက်တာေပါ့။ အညာမွာရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အိမ္ေရွ႔က ကြပ္ပ်စ္ေလးကိုေတာင္ လြမ္းမိေသးတယ္။ စာက ေဘးေရာက္သြားၿပီ၊ ျပန္တည့္ပါမည္။
အေနာ္ရထာမင္းႀကီး သူရဲေကာင္းေတြခန္႔ခဲ့တာလည္း ဘာမွထူးဆန္းတာမွမဟုတ္ဘဲ။ ႏြားအ႐ွဥ္းေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း လယ္အထြန္ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ငလံုးလက္ဖယ္ကို လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရးအႀကီးအကဲဲခန္႔တယ္၊ ဧရာ၀တီျမစ္ကို ဟိုဖက္ကမ္းဒီဖက္ကမ္း မနားတမ္းကူးႏိုင္ေအာင္ ေရကူးကၽြမ္းက်င္တဲ့ ေညာင္ဦးဖီးကို ေရတပ္အႀကီးအကဲခန္႔တယ္၊ ထန္းပင္ေတြကို တစ္ပင္နဲ႔တစ္ပင္ ေျမေပၚမဆင္းဘဲ ဟိုဖက္ကူးဒီဖက္ကူး ခုန္ကူးၿပီး ထန္းလွီးေနတဲ့ ငေထြ႐ူးကို အျမင့္ပ်ံတပ္(ေလတပ္)အႀကီးအကဲခန္႔တယ္၊ လွံထိုး၊ ဓားခုတ္၊ ျမင္းစီးကၽြမ္းက်င္ၿပီး ပညာတတ္တဲ့ (စစ္ဗ်ဴဟာလိုဟာကို ဆိုလိုတာပါ) အေထြေထြထူးခၽြန္တဲ့ က်န္စစ္သားကို စစ္သူႀကီးခ်ဳပ္ခန္႔တယ္။ ကဲဘယ္ေလာက္ ႐ိုးစင္းလုိက္သလဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ေရကူးသင္တန္းၿပီးထားၿပီးသားပါ၊ ကၽြန္ေတာ္က ထန္းပင္တက္သင္တန္းကို ဂုဏ္ထူးနဲ႔ေအာင္ထားတာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္က လယ္ထြန္တာကို ႏုိင္ငံျခားမွာ သံုးႏွစ္ေလာက္ သြားသင္ထားၿပီး ဒီပလိုမာရထားတာပါ စသည္ျဖင့္ တစ္ခုမွ ျပစရာမလိုပါဘူး။ ရွိစရာလည္း မလိုပါဘူး။ အေရးႀကီးတာက လက္မွတ္မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္လိုတာက လိုအပ္တဲ့အရည္အခ်င္းေတြ ကုိယ့္မွာအမွန္တကယ္ ရွိေနဖို႔ပါ။ ကုိယ္ကသာ တကယ္ေတာ္ေနၿပီဆိုရင္ ေက်ာ္လာပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီလို ေက်ာ္တဲ့အခါ ခ်ီးျမႇင့္ခ်င္တဲ့လူ (အေနာ္ရထာလို၊ တ႐ုတ္ကားထဲကဘုရင္လို)ေတြက ကုိယ့္ကို အလိုလို လုိက္ရွာပါလိမ့္မယ္။ အျခားလူေတြကလည္း ကုိယ္ေတာ္တာသိရင္ ေနရာေပးၾကပါလိမ့္မယ္။ သံသယမရွိပါနဲ႔။ ဘယ္စာအုပ္မွာမ်ား ဘယ္သူကေတာ့ က်န္စစ္သားရဲ႔ စစ္သူႀကီးေနရာကို လုဖို႔ႀကံစည္တယ္လို႔ ၾကားဖူးပါသလဲလို႔ ေတြးေနမိပါရဲ႔ဗ်ာ။
(၆)
စာဖတ္ခ်ိန္ကို ေအးေအးေဆးေဆး မေပးရတာ အေတာ္ၾကာပါၿပီ။ ေန႔ခင္းထမင္းစားၿပီး ခဏနားခ်ိန္ေလးမွာ အေျပးအလႊားဖတ္လိုက္၊ ညေနပိုင္းေလးမွာ အခ်ိန္ေလးရတုန္းဖတ္လိုက္၊ ညပိုင္း အိပ္ခ်ိန္ထဲကဖဲ့ၿပီး ရသေလာက္ဖတ္လိုက္ပဲ လုပ္ေနရတာ။ စေနေန႔ကေတာ့ တစ္ေနကုန္စာဖတ္ျဖစ္လိုက္တယ္။ တစ္ေနကုန္ အိပ္ေရး၀ေအာင္အိပ္တယ္။ ညေနပုိင္းမွာ အင္တာနက္သြားသံုးလုိက္တယ္။ ကုိယ္လုပ္ခ်င္ရာကို လုပ္ခြင့္ရတဲ့ဘ၀ဟာ အေတာ္ကိုေနေပ်ာ္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒီေန႔ တနဂၤေႏြမွာေတာ့ တစ္မနက္လံုးေလာက္နီးနီး မထတမ္းအိပ္ျဖစ္ပါတယ္။ မိုးလင္းခါနီးမွ အိပ္ရာ၀င္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္လည္း အိပ္ေပ်ာ္ပါတယ္။ မနက္စာေတာင္ ထမစားဘဲ အိပ္လိုက္ပါတယ္။ မေကာင္းမွန္းသိေပမယ့္ တခ်ိဳ႔ေသာ အက်င့္ဆိုးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ မျပင္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ အစားကိုအခ်ိန္မွန္ စားရမယ္၊ အိပ္ခ်ိန္မွန္မွန္အိပ္ရမယ္၊ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႔မွာ အခ်ိန္အၾကာႀကီး တစ္ဆက္တည္းမထိုင္ရဘူး စသည္ျဖင့္ သိတာေတြမ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လိုက္နာမႈမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အားနည္းေနပါေသးတယ္။ သိသိႀကီးနဲ႔ မိုက္ေနရဆဲပါ။ သိလ်က္နဲ႔မိုက္တာဟာ ပိုမ်ားဆိုသလားလုိ႔ ေတြးေနမိပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို စာထဲမွာထည့္ေရးဖူးတဲ့ စကားေလးကိုလည္း အမွတ္ရလိုက္မိတယ္။ "မရွိတာထက္ မသိတာခက္တယ္၊ မသိတာခက္ မလုပ္တာခက္တယ္" တဲ့။ ေၾသာ္… ကၽြန္ေတာ့္ကိုမ်ား ရည္ရြယ္ၿပီး ေျပာခဲ့ေလသလားလို႔ေတာင္ ေတြးေနမိပါရဲ႔။
ေတြးမိေတြးရာေတြကို ခ်ေရးထားတာပါ။ ႀကိဳက္တာရွိသလို၊ မႀကိဳက္တာေတြလည္း ရွိၾကပါလိမ့္မယ္၊ အျမင္တူတာေတြရွိသလို၊ အျမင္မတူတာေတြလည္း ရွိပါလိမ့္မယ္၊ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဖတ္ေပးတဲ့အတြက္နဲ႔တင္ ေက်းဇူးတင္ေနရပါၿပီ။ ဖတ္တဲ့လူမရွိရင္ ဘယ္ေလာက္ပဲေရးေရး အသံုး၀င္မွာမဟုတ္လို႔ပါ။ ေ၀ဖန္အႀကံျပဳခ်က္မ်ားကို ေမွ်ာ္လင့္ေနေၾကာင္းပါ။ အီးေမးလ္ေပးပို႔လိုပါလွ်င္ nyanmyokyaw@ gmail.com သို႔ ဆက္သြယ္ႏိုင္ေၾကာင္းပါ။
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလ ၁၅ ရက္၊ တနဂၤေႏြေန႔။
ညေန ၆ နာရီ ၂၆ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။
No comments:
Post a Comment