ဟိုစပ္စပ္ဒီစပ္စပ္သာသိတဲ့ ဂ်ာနယ္လစ္ကၽြန္ေတာ္ - လူထုစိန္၀င္း

ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္အစိတ္ေလာက္ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ခဲ့သူျဖစ္ေတာ့ ပညာကို အင္မတန္မွကို တန္ဖိုးထားပါတယ္။ ပညာရပ္နယ္ပယ္ တစ္ခုခုမွာ ထူးခၽြန္သူ ပညာရွင္မ်ားကိုလည္း အလြန္ေလးစားပါတယ္။ ကုိယ္တိုင္လည္း အသက္ ၇၀ တန္း ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေပမယ့္ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ခ်ၿပီး သိသင့္သိထိုက္တဲ့ ပညာမွန္သမွ် ရွာေဖြေလ့လာ ဆည္းပူးေနဆဲ ျဖစ္တယ္။

လူေျပာမသန္ လူသန္မေျပာ
ပညာရပ္ေတြေနာက္လိုက္ၿပီး ေလ့လာရင္း ေလ့လာရင္းက ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ မ်က္စိမခြါႏိုင္ေအာင္အထိ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ပညာဆိုတာ ဘာပညာမဆို ေလ့လာလို႔ဆံုးတယ္ဆိုတာ မရွိပါလားလို႔ ေတြးရင္းနဲ႔ မနည္းရပ္ပစ္ရတယ္။ မ်က္စိက စကားေျပာလာတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာဖန္သားျပင္က စာေတြ မဖတ္ႏိုင္ေတာ့ ၾကာၾကာဖတ္ႏိုင္တဲ့ ပံုႏွိပ္စာအုပ္ေတြထဲက စာေတြဖတ္ၿပီး ေလ့လာရတယ္။ ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာေျပာ စာအုပ္ေလာက္ေကာင္းတာေတာ့ မရွိေသးပါဘူး။ မီးမလာလည္း ေခတ္ေပၚ LED မီးအိမ္ေတြနဲ႔ ဖတ္လို႔ရတယ္။ ခါးေညာင္းလာရင္ အိပ္ရာထဲ လွဲရင္းဖတ္ႏုိင္တယ္။ ဖတ္လုိက္ ေလ့လာလိုက္ လုပ္ရင္းနဲ႔ ပညာရပ္ေတြနဲ႔ ပညာရွင္ေတြကို တန္ဖိုးထားသထက္ ပိုထားလာခဲ့ရတယ္။ ပညာရွင္ စစ္စစ္ေတြရဲ႕ စ႐ုိက္မ်ားကိုလည္း ပိုၿပီး သိနားလည္လာခဲ့ရတယ္။ ပညာရွင္ဆိုတာ "လူေျပာမသန္ လူသန္မေျပာ" ဆိုတဲ့ စကားအတုိင္း ပါးစပ္က ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာ ေျပာေလ့မရွိဘဲ သူ႔အလုပ္ကိုသာသူ ကုိယ္ေရာစိတ္ပါႏွစ္ၿပီး လုပ္ေနသူပါလားလို႔ နားလည္သြားတယ္။ ဘယ္ပညာရွင္မွ သူ႔ကိုယ္သူ ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ ပညာရွင္ျဖစ္ၿပီ ဆက္ေလ့လာစရာကုန္ၿပီ သူမ်ားကို ဆရာလုပ္လို႔ရၿပီလို႔ သေဘာမထားၾကတာကိုလည္း သိရွိခဲ့ရတယ္။

မဟာဘုတ္တုိင္ ထူတတ္႐ံုနဲ႔
ဆိုကေရးတီး၊ အာေခမီးဒီးစ္၊ ေကာ့ပါးနီးကပ္၊ ဒါ၀င္၊ အုိင္းစတုိင္း၊ ကားလမတ္၊ အိန္ဂ်ယ္၊ ေမာ္စီတံုး၊ ဘာထရန္ရပ္ဆယ္ အစရွိတဲ့ ပညာရွင္ႀကီးမ်ားအေၾကာင္းေတြ ေလ့လာဖတ္႐ႈေလေလ တစ္ေန႔တစ္ျခား ပုိၿပီး ၾကည္ညိဳေလးစားလာေလေလ ျဖစ္တာနဲ႔ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ စာမ်ိဳးစံု ဖတ္႐ႈေလ့လာရင္းနဲ႔ ေတြ႔ရွိလာရတဲ့ အတုအေယာင္ ပညာရွင္ဆိုတာေတြကိုလည္း ေတာ္ေတာ္မ်က္စိေနာက္ခဲ့ရပါတယ္။ ပညာရပ္နယ္ပယ္မွာလည္း မဟာဘုတ္တုိင္ ထူတတ္႐ံုနဲ႔ ေဗဒင္ဆရာလုပ္သူ၊ လ်က္ဆားတစ္ဖံုေဖာ္တတ္႐ံုနဲ႔ ေဆးဆရာလုပ္သူေတြကို ဘာသာရပ္တစ္ခုေလာက္ "ခရီးသြားလမ္းႀကံဳ" ေလ့လာဖူး႐ံုေလာက္နဲ႔ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိယ္ ဆရာႀကီးတစ္ဆူေလာက္ထင္ၿပီး မသိမတတ္ နားမလည္သူေတြကို ဆရာလုပ္ ၀င့္ပါေနတာမ်ိဳးေတြလည္း ရွိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သနားစရာလည္း,ေကာင္း၊ ရယ္စရာလည္း,ေကာင္းတဲ့ လူစားမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ လူမ်ားစုႀကီးက ၀ိုင္းဟားေနတယ္ ဆိုတာကိုေတာင္ မသိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနရွာၾကတယ္။

လူရည္လည္သူေတြ
ဒီလူမ်ိဳးေတြဟာ အမ်ားအားျဖင့္ ဘြဲ႔ေလး တစ္ခုတစ္ေလ ရ႐ံုေလာက္၊ စာေလးေပေလး တတ္ထားတဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးသား လူလည္ေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ ဘယ္ေခတ္ေရာက္ေရာက္ အာဏာပါ၀ါ လက္ကုိင္ရွိသူေတြကို မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးၿပီး ကိုယ္က်ိဳးရွာတတ္တယ္။ ကုိယ့္ကို ေစာင့္မၾကည့္႐ႈေနသူ အာဏာပါ၀ါ လက္မဲ့ျဖစ္သြားၿပီဆိုရင္ မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ ေက်ာခိုင္းပစ္လိုက္ၿပီး သခင္သစ္ဆီ ေျပးကပ္ေတာ့တယ္။ စာေလးဘာေလး တတ္ထားၿပီး လူရည္လည္သူဆိုေတာ့ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာ ဘယ္ဘက္ထြက္တယ္ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေခတ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေျပာင္းေျပာင္း အဲဒီလူစားမ်ိဳးေတြက အေပၚဆံုးလႊာမွာခ်ည္း ေ၀့လည္ ေ၀့လည္နဲ႔ တြယ္ကပ္ေနႏုိင္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေရေပၚဆီလူတန္းစားေတြလို႔ ဒီလူမ်ိဳးေတြကို ေခၚၾကတယ္။ လူအထင္ႀကီးေအာင္ ေျပာရရင္ေတာ့ "အီလစ္" (elite) ေတြေပါ့။

ပစ္တုိင္းေထာင္႐ုပ္ ႀကိဳး႐ႈပ္
ဒီေန႔ ကမၻာႀကီးတစ္ခုလံုးကို "ပစ္တုိင္းေထာင္႐ုပ္ ႀကိဳး႐ႈပ္" သလိုျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနသူမ်ားဟာ အဲဒီလို ကုိယ့္ဟာကုိယ္ မဟာပညာေက်ာ္တံဆိပ္ ရင္ဘတ္တပ္ထားတဲ့ "အီလစ္" ေတြပဲ ျဖစ္တယ္။ အီရတ္စစ္ဆင္ေရး ဗ်ဴဟာေတြ ေရးဆြဲခဲ့ၾကသူေတြဟာ ေကာလင္းပါ၀ဲလို စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ မဟုတ္ဘူး။ ဒုသမၼတ ဒစ္ခ်င္နီလို၊ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီး ၀ိုင္းဘာဂါလို "အီလစ္" ေတြျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲမွာ "ခြက္ခြက္လန္" ေအာင္ ႐ံႈးခဲ့သလို အီရတ္ကလည္း ဆုတ္ခြါထြက္ေျပးခဲ့ရတာပဲ မဟုတ္လား။ အခု အာဖဂန္ စစ္ပြဲမွာလည္း အိမ္ျဖဴေတာ္က ငွားထားတဲ့ ကာကြယ္ေရးစနစ္ပါရဂူတို႔၊ ႏုိင္ငံျခားေရးမူ၀ါဒ စပယ္ရွယ္ကၽြမ္းက်င္သူတို႔ဆိုတဲ့ "အီလစ္" ေတြက ဗ်ဴဟာေတြ ေရးဆြဲခ်မွတ္ေပးေနၾကတာပါပဲ။ လက္ေတြ႔အားျဖင့္ေတာ့ အာဖဂန္နစၥတန္မွာလည္း ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲတုန္းကအတိုင္း စစ္တပ္အင္အားေတြ ထပ္တိုးလို႔ကို မၿပီးႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ဘယ္ေလာက္ထပ္ပို႔ပို႔ ေနာက္ဆံုးမွာ အီရတ္က ဆုတ္ခြါေျပးရသလို၊ ဗီယက္နမ္က "ဒေရာေသာပါး" ထြက္ေျပးခဲ့ရသလို၊ အာဖဂန္နစၥတန္ကလည္း ဆုတ္ခြါေျပးရမွာပါပဲ။

ႂကြက္မိဖို႔ အဓိက
"အီလစ္" နဲ႔ ပညာရွင္ စစ္စစ္ဆိုတာ မတူပါဘူး။ ေတာင္၀င္႐ုိးစြန္းနဲ႔ ေျမာက္၀င္႐ုိးစြန္းေလာက္ကို ကြာျခားပါတယ္။ ပညာရွင္စစ္စစ္ဆိုတာ ဆိုကေရးတီးတို႔၊ ေကာ္ပါးနီးကပ္တို႔လို ကုိယ့္ပညာရပ္နဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ "ဆတ္ဆတ္ထိ" ခံတာ မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ့္ပညာရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ ကုိယ့္ဂုဏ္သိကၡာကို အသက္နဲ႔လဲၿပီးေတာင္ ကာကြယ္ၾကတာျဖစ္တယ္။ "အီလစ္" ေတြကေတာ့ ရာထူးနဲ႔ ပိုက္ဆံကလြဲၿပီး ဘာမွၾကည့္တာ မဟုတ္ဘူး။ ရာထူးနဲ႔ ပိုက္ဆံရွိရင္ ဂုဏ္ရွိတာပဲလို႔ ယူဆသူေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ သိကၡာတို႔ အရွက္တို႔ဆိုတာကို နားလည္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ရာထူးနဲ႔ ပိုက္ဆံရဖို႔ ဘာမဆို လုပ္ရဲၾကတယ္။ "ေၾကာင္ျဖဴတာ မည္းတာ အေရးမႀကီးဘူး။ ႂကြက္မိဖို႔သာ လိုရင္းပဲ" ဆိုတဲ့ အဘိဓမၼာကို ေႂကြးေၾကာ္ၾကတာ အဲဒီလို "အီလစ္" ေတြေပါ့။

ဂ်ာနယ္လစ္က ပညာရွင္မဟုတ္ဘူး
ေခတ္လူငယ္ေတြကို ပညာတန္ဖိုးထားသူေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ပညာရွင္မ်ားကို ေလးစား႐ိုက်ိဳးေစခ်င္တယ္။ ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာ ေျပာသံေတြၾကားတုိင္း "ေရာေယာင္ ေနာက္လုိက္" မျဖစ္ၾကေစခ်င္ဘူး။ ပညာရွင္ဆိုတာ ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္နဲ႔ Something of everything သိသူမ်ိဳးကို ေခၚတာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီလို ေနရာတကာ နည္းနည္းစီ သိထားရတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ဂ်ာနယ္လစ္မ်ိဳးကို ေျပာတာ။ ဂ်ာနယ္လစ္က ပညာရွင္မဟုတ္ပါဘူး။ ပညာရွင္စစ္စစ္ဆိုတာက ပညာရပ္တစ္ခုတည္းကို အေသးစိတ္ႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္ ပိုင္ပိုင္ႏုိင္ႏုိင္ တတ္သိနားလည္သူ ျဖစ္တယ္။ Everything of Something ကိုသိသူ ျဖစ္တယ္။ လူေတြကို ဆိုကေရးတီးတို႔၊ ေကာ့ပါးနီးကပ္တို႔လို ပညာရွင္မ်ိဳးကို အားက်အတုယူေစခ်င္တယ္။ တတ္ေယာင္ကားသမား အီလစ္ေတြရဲ႕ လူတြင္က်ယ္ လုပ္ပံုေတြကို အတုမယူေစခ်င္ဘူး။ လူငယ္ေတြက အနာဂတ္ႏုိင္ငံေတာ္ကို တည္ေဆာက္မွာ ျဖစ္လို႔ပဲ။

(True News ဂ်ာနယ္ အတြဲ ၂ အမွတ္ ၂၄ မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)