နက္ျဖန္ဆိုရင္ စာသင္ခန္းေတြ ျပန္၀င္ရပါၿပီ။ တစ္လေက်ာ္ေလာက္ နားခဲ့ရတဲ့ စာသင္တဲ့အလုပ္ကို ျပန္လုပ္ရမွာမို႔လား မသိပါဘူး။ ေတြးၿပီး ရင္ခုန္မိသလိုလို၊ စိတ္လႈပ္ရွားမိသလိုပါပဲ။ အခုမွ စာ,စသင္မွာမဟုတ္ေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီေလာက္စိတ္လႈပ္ရွားေနရသလဲဆိုတာ ေတြးေနမိသလဲလို႔ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္လည္း နားမလည္ပါဘူး။ နက္ျဖန္က်ရင္ ပထမဆံုးအခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုမိတ္ဆက္စကားေျပာရမလဲ၊ ဘာေတြေျပာရမလဲ၊ သူတို႔အေၾကာင္းေတြကို ဘယ္လိုေမးရမလဲ၊ သင္ခန္းစာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဘာေတြနိဒါန္းပ်ိဳးရမလဲဆိုတာကို စိတ္ကူးထဲမွာ စဥ္းစားေနမိတာ အံ့ၾသမိပါတယ္။ အရင္လည္း ဒီလိုပဲ စာသင္ခန္း၀င္လုိက္၊ သင္လိုက္၊ ေျပာလုိက္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အခုလိုမ်ိဳး စာသင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ျပန္စလို႔ ေက်ာင္းသားသစ္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ရေတာ့မယ့္အခါတိုင္းလည္း အခုလိုမ်ိဳး အၿမဲတမ္းခံစားမိေနတာဟာ ေက်ာင္းဆရာတိုင္းရဲ႕ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္ပဲလား မသိပါဘူး။
မႏွစ္ကမ်က္ႏွာေဟာင္းေတြ ဘယ္ႏွခုျပန္ေတြ႔ရမလဲ၊ ဘယ္လိုေက်ာင္းသားသစ္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ရမလဲ၊ ဆံုးမနာယူလြယ္သူေတြလား၊ ဘြဲ႔တစ္ခုရ႐ံုသက္သက္ စာသင္ခ်င္သူေတြလား၊ ပညာကိုတကယ္လိုခ်င္တဲ့သူေတြလား၊ စာေမးပြဲေအာင္႐ံု သင္ညာသက္သက္ကိုသာ လိုခ်င္တဲ့သူေတြလား၊ ရသမွ်ကို မိုးစက္မုိးေပါက္စုသလိုစုၿပီး နာခံသင္ယူမယ့္လူေတြလား၊ စသည္ျဖင့္ ေမးခြန္းမ်ားစြာ၊ အေတြးေပါင္းအနႏၱနဲ႔ ႀကိဳတင္ပံုေဖာ္ စိတ္ကူးယဥ္ရတာလည္း ဘာနဲ႔မွမတူတဲ့ ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။
ကိုယ္သင္ရမယ့္ သင္ခန္းစာေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဘာေတြျပင္ဆင္ရမလဲ၊ မႏွစ္ကအေတြ႔အႀကံဳေတြအေပၚ အေျခခံၿပီး သင္ရမယ့္ တပည့္ေတြကို ပိုမိုရွင္းလင္းနားလည္လြယ္ေအာင္ ဘယ္လိုရွင္းလင္းသင္ျပရမလဲ၊ ႀကံဳလာႏုိင္တဲ့ အခက္အခဲေတြ၊ ျပႆနာေတြအတြက္ ဘယ္လိုကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းရမလဲ၊ စာသင္ခန္းေတြအေပၚ သူတို႔ေတြ ၿငီးေငြ႔မသြားေအာင္ ဘယ္လိုေတြအားေပးရမလဲ၊ ဘယ္လိုေတြ ေျပာျပရမလဲ၊ သင္ခန္းစာေတြအေပၚမွာ အာ႐ံုစူးစိုက္မႈအျပည့္နဲ႔ တတ္ႏုိင္သမွ် အမ်ားဆံုးရယူႏိုင္ေအာင္ ဘယ္လုိသင္ၾကားနည္းေတြ၊ ဘယ္လိုရွင္းလင္းမႈေတြ၊ ဘယ္လိုအေထာက္အကူပစၥည္းေတြနဲ႔ ျပင္ဆင္သင္ၾကားေပးရမလဲ စတဲ့ ေမးခြန္းမ်ားစြာအတြက္ ရင္ခုန္ရတာလည္း စာသင္ခ်ိန္ ပထမဆံုးအခ်ိန္မတိုင္မီအထိ ခံစားေနရတဲ့ လတ္တေလာ ဖီလင္ေတြပါပဲ။ ဒုတိယအခ်ိန္စာသင္ခန္း၀င္တာနဲ႔ သင္ခန္းစာပို႔ခ်မႈေတြနဲ႔ သူ႔ဟာနဲ႔သူ အရွိန္ရၿပီး လည္ပတ္သြားမွာျဖစ္တာကို သိေနပါရက္နဲ႔ ပထမဆံုးေတြ႔ဆံုမႈအတြက္ ရင္ခုန္ေနမိတာကို ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ အံ့ၾသေနမိပါရဲ႕ဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္မၾကာခဏေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ေရးတာကို ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ အလုပ္တစ္ခုလုိမ်ိဳး၊ မလုပ္ရမေနႏိုင္တဲ့ ၀ါသနာတစ္ခုလိုမ်ိဳး ေရးေနတာပါလို႔။ တစ္ရက္တစ္ရက္ ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ပို႔စ္ေတြကို ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ျပန္ဖတ္ရတဲ့အရသာဟာလည္း ဘာနဲ႔မွကို မတူတဲ့၊ ေတာ္႐ံုလူနားမလည္ႏိုင္တဲ့ ခံစားမႈပီတိေတြပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အဲဒီခံစားမႈေလးေတြကို အႏုိင္ယူသြားမယ့္လူေတြ ေပၚလာၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ရေတာ့မယ့္ တပည့္သစ္ေလးေတြေပါ့။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ မႏွစ္ကဆံုခဲ့ဖူးတဲ့ တပည့္ေဟာင္းေတြလည္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အတန္းေဟာင္းေတြကို ျပန္တက္တာကို ျမင္ရဦးမွာပါ။ သူတို႔ေတြကိုလည္း အားေပးရဦးမယ္။ ဆံုးမရဦးမယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ေတြအတြက္ အခုကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ ရင္ခုန္ေနရၿပီ။ စိတ္လႈပ္ရွားေနရၿပီ။ ဘာေတြသင္ေပးမယ္၊ ဘာေတြေျပာျပမယ္၊ ဘာေတြဆံုးမမယ္၊ ဘာေတြျပဳျပင္မယ္ စသည္ျဖင့္ ဘာေတြမ်ားစြာအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခြန္အားေတြအျပည့္ျဖစ္ေနတာကို မအံ့ၾသမိေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို သင္ၾကားေပးလုိက္တဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြရင္ထဲမွာလည္း အဲဒီလိုစိတ္ေတြ၊ ခံစားခ်က္ေတြ ျဖစ္ခဲ့မွာပဲဆိုတာကို ေတြးမိလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ အလိုလို လက္အုပ္ခ်ီမိပါတယ္။ ဆရာေတြရဲ႕ရင္ကို ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ေတြ႔နဲ႔ရင္းၿပီး ျမင္ေနရၿပီေလ။ သူတို႔ေတြေၾကာင့္သာ အခုလိုမ်ိဳးအေျခအေနကို ကၽြန္ေတာ္ရရွိေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ရင္တြင္းမွာ မွတ္တမ္းကမၺည္းထိုးထားပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ မပ်က္ျပယ္ႏုိင္တဲ့ ႏွလံုးေသြးနဲ႔ေရးၿပီးေတာ့ေပါ့။
မေန႔က တစ္ညလံုးနီးပါး သင္ခန္းစာအခ်ိန္ဇယားဆြဲတာေတြ၊ သင္ခန္းစာနဲ႔ပတ္သက္တာေတြ စီစဥ္တာေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရပါတယ္။ အိပ္ခါနီးအခ်ိန္က်မွ ဘေလာ့ဂ္အတြက္ ဘာပို႔စ္မွ မေရးရေသးပါလားဆိုၿပီး သတိရမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာေရးရမယ္ဆိုတာကို လံုး၀ကို စဥ္းစားလို႔မရေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးတစ္ခုလံုးကို စာသင္ခန္းေတြနဲ႔ တပည့္သစ္ေတြက ေနရာယူထားၾကတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ကို ေန႔စဥ္လာဖတ္ေနၾကတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဖတ္သူေတြကို စဥ္းစားမိၿပီး အလိုလို အားနာေနမိတယ္။ နားလည္ႏုိင္ၾကပါေစဗ်ာ။ ဘေလာ့ဂ္အတြက္ ပို႔စ္ေတြကို အခ်ိန္သီးသန္႔ေပးၿပီး တင္ေပးေနဦးမွာပါ။
ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ ဒီစာကုိဖတ္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စာသင္ခန္းထဲေတြထဲကို ေရာက္ေနေလာက္ပါၿပီ။ တပည့္ေတြေရွ႔မွာ မိတ္ဆက္စကားေျပာေနတာလည္းျဖစ္မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ သင္ခန္းစာအသစ္တစ္ခုကို စတင္ေဆြးေႏြးေနတဲ့အခ်ိန္လည္း ျဖစ္မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အားလပ္ခ်ိန္တစ္ခုမွာ တပည့္ေတြနဲ႔ အလႅာပသလႅာပေျပာေနတဲ့အခ်ိန္လည္း ျဖစ္ေနႏုိင္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အရင္လို ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာ တေခ်ာက္ေခ်ာက္နဲ႔ စာ႐ုိက္ေနတာမဟုတ္ဘဲ တပည့္ေတြၾကားမွာ ရွိေနမယ္ဆိုတာပါပဲ။ ဟုတ္တယ္… ဥယ်ာဥ္မွဴးစိတ္ဓာတ္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ငန္းခြင္ျပန္၀င္ေနရၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္စိုက္တဲ့ ပန္းခင္းေလးေတြ စိမ္းလန္းဖို႔၊ အလွဆံုးပန္းေတြပြင့္လန္းႏုိင္ဖို႔၊ အခ်ိဳဆံုးအသီးေတြ သီးႏုိင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ မ်ိဳးေစ့ခ်ရမယ္၊ ေပါင္းသင္ရမယ္၊ ေရေလာင္းရမယ္၊ ပိုးမႊားေတြမက်ေရာက္ မဖ်က္ဆီးႏိုင္ေအာင္ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ ဂ႐ုစိုက္ျပဳစုရဦးမယ္။ ႀကိဳေတြးၿပီး ၾကည္ႏူးမိပါရဲ႕ဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ့္ကို သင္ၾကားေပးလုိက္တဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ တာ၀န္ေက်ခဲ့ၿပီ။ သူတို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ဒီအေျခအေန၊ ဒီအေနအထားကို ေရာက္ေနရၿပီ။ သူတို႔ေတြ တာ၀န္ေက်ခဲ့သလို ကၽြန္ေတာ္လည္း တာ၀န္ေက်ရမွာေပါ့။ သူတို႔ေတြ အစြမ္းကုန္ေပးဆပ္ခဲ့သလို ကၽြန္ေတာ္လည္း ေပးဆပ္ရမွာေပါ့။ သူတို႔ေတြ ေမတၱာတရားႀကီးမားခဲ့သလို ကၽြန္ေတာ္လည္း ေမတၱာထားႏိုင္ရမွာေပါ့။ သူတို႔ရဲ႕ ေစတနာေရစင္ေတြၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္ပြင့္လန္းခဲ့ရသလို ကၽြန္ေတာ္လည္း တပည့္ေတြအေပၚမွာ ေစတနာမိုးေတြ ရြာသြန္းေပးရမွာေပါ့။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ဆရာေတြရဲ႕ တပည့္ျဖစ္ေနလို႔ေလ။ ဆရာေတြေကာင္းခဲ့ပါလ်က္ ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ႔ မေကာင္းတဲ့တပည့္ မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး။ ဆရာေကာင္းတပည့္ျဖစ္ေအာင္ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားၿပီး ဆရာေတြရဲ႕ေက်းဇူးကို ကၽြန္ေတာ္ဆပ္ရမယ္ေလ။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ့္တပည့္ေတြက လက္ဆင့္ကမ္းၿပီး ကၽြန္ေတာ့္တာ၀န္ေတြကို ထမ္းေဆာင္ၾကဦးမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ ကၽြန္ေတာ္လိပ္ျပာလံုခ်င္ပါတယ္၊ သူတို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ဂုဏ္ယူခ်င္ပါတယ္။ တပည့္ေကာင္းရဲ႕ ဆရာကြဆိုၿပီး လက္မ,ေထာင္ခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာေတြလိုေပါ့။
နက္ျဖန္မွာ ေတြ႔ဆံုႀကံဳေတြ႔ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္အားလံုးရဲ႕ မူလအစဟာ -
"မဂၤလာပါ တပည့္တို႔…" ဆိုတဲ့ စကားမွတစ္ပါး အျခားျဖစ္ႏိုင္စရာမရွိဘူးဆိုတာ စာဖတ္သူလည္း သိႏွင့္ၿပီးျဖစ္ေနမွာပါေနာ္။
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၁၄ ရက္၊ ၾကာသပေတးေန႔။
ည ၁၁ နာရီ ၄၃ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။
No comments:
Post a Comment