(၁)
အခ်ိန္ - လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ ၄၀ ခန္႔၊ ညေနခင္းတစ္ခု။
ေနရာ - ၿမိဳင္သာယာရြာသူႀကီး ဦးဖိုးထူး၏ ေနအိမ္။
သူႀကီးက တစ္ရြာလံုးရွိ မိသားစုအားလံုး အစည္းအေ၀းမပ်က္မကြက္ တက္ေရာက္ရမည္ဟု ေမာင္းထုထားသျဖင့္ ဖ်ားနာေနသူႏွင့္ သက္ႀကီးရြယ္အိုလူမမာမ်ားမွလြဲ၍ ကေလးလူႀကီးႏွင့္ ေခြးပါမက်န္ သူႀကီးမင္းအိမ္ေရွ႕တြင္ စု႐ံုးေရာက္ရွိေနၾကသည္။ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ စကားမ်ားကာ ဆူညံေနရမည့္အစား အားလံုး၏မ်က္လံုးမ်ားက စိုးရိမ္မႈအျပည့္၊ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ဟန္အျပည့္ျဖင့္ ေနာက္ေက်ာမလံုသလို ခံစားေနၾကရသည္။
အလင္းေရာင္နည္းလာၿပီျဖစ္သျဖင့္ ရြာစည္း႐ိုးပတ္ပတ္လည္ရွိ ကင္းစင္မ်ားတြင္ ကင္းေစာင့္လူငယ္မ်ားထြန္းထားေသာ မီးတုတ္အလင္းေရာင္မ်ားကလည္း ေနရာစိပ္လွသျဖင့္ တစ္ရြာလံုးကို မီးေမာင္းထိုးထားသည္ႏွင့္ပင္ တူေသးေတာ့သည္။ ကင္းေစာင့္ရြာသားလူငယ္မ်ား၏ လက္ထဲတြင္လည္း ဓားကုိင္သူကဓား၊ လွံကိုင္သူလွံ၊ ျမားကိုင္သူကျမားႏွင့္ မ်က္လံုးမ်ားက တစ္ခုခုကို အသည္းအသန္ ရွာေဖြေနသည့္ပံုစံႏွင့္။ ကင္းေစာင့္တာ၀န္ခံျဖစ္ပံုရသည့္ လူႀကီးတစ္ဦးကလည္း ကြမ္းတျပစ္ျပစ္ျဖင့္ ဟိုကင္းတဲသို႔ေရာက္သြားလိုက္၊ ဒီကင္းတဲကုိသြားစစ္လိုက္ျဖင့္ သူ႔အစား ေျခေထာက္ေတာင္ ေညာင္းမိေသးေတာ့သည္။
သူႀကီးအိမ္ေရွ႕ျမင္ကြင္းကို ျပန္ဆက္ရလွ်င္ ရြာသူရြာသားအားလံုးမွာ သူႀကီးအလာကို တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာျဖင့္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကေလးငယ္တစ္ဦးက ၀ါးကနဲထငိုသည္။ အားလံုးတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနခ်ိန္ ျဖစ္သျဖင့္ အားလံုး၏အၾကည့္က ထိုသားအမိထံ ေရာက္သြားၾကသည္။ ကေလးမိခင္ျဖစ္သူမွာ လန္႔လည္းလန္႔၊ ရွက္လည္းရွက္သြားပံုရသည္။ သူ႔သားကို နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ေခ်ာ့ေမာ့ေနရွာသည္။ သို႔ေသာ္ ကေလးက အငိုမတိတ္။ "သူႀကီးမင္း ႂကြလာပါေတာ့မယ္ခင္ဗ်ား"ဟု သူ႔တပည့္က ေအာ္လုိက္သည္။ ကေလးမိခင္ချမာ ပ်ာယာခတ္သြားသည္။ ဒါနဲ႔ ကေလးကို ေငါက္လိုက္သည္။ "ဟဲ့ေကာင္ေလး… တိတ္စမ္း၊ မတိတ္ရင္ က်ားႀကီးကိုက္လိမ့္မယ္ေနာ္"။ ကေလးငယ္မွာ မ်က္လံုးေလး ေပကလပ္ေပကလပ္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းပင္အငိုတိတ္သြားသည္။ ၿပီးေနာက္ မိခင္ျဖစ္သူကို အတင္းအၾကပ္ကို ဖက္ထားလုိက္သည္။
သူႀကီးက စားပြဲခံုတြင္ ေနရာယူၿပီးေနာက္ ေခ်ာင္းဟန္႔လုိက္သည္။ ထို႔ေနာက္-
"ဒီေန႔ တို႔ရြာကလူေတြအားလံုးကို အစည္းအေ၀းေခၚရတဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ အားလံုးသိၿပီးျဖစ္တဲ့အတိုင္းပဲ တို႔ရြာကို ေႏွာင့္ယွက္ရန္ျပဳေနတဲ့ ဟင္းမ်ိဳးႀကီးကိစၥပါပဲ။ အခုဆိုရင္ အဲဒီဟင္းမ်ိဳးႀကီးေၾကာင့္ ငါတို႔ရြာသားေတြအားလံုး အလုပ္ပ်က္၊ အကိုင္ပ်က္၊ အစားပ်က္၊ အအိပ္ပ်က္နဲ႔ အေတာ္ေလးကို ထိတ္ထိတ္လန္႔လန္႔ ေနၾကရတယ္ဆိုတာ အားလံုးသိၿပီးသားေပပဲ။ ဟင္းမ်ိဳးႀကီးကို သြားရွင္းမယ္ဆိုတဲ့ မုဆိုးအားလံုးလည္း ဒီေန႔အထိ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိၾကဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္မုဆိုးကိုမွလည္း ငွားလို႔မရေတာ့ဘူး။ အခုတေလာ အဲဒီဟင္းမ်ိဳးႀကီး အေတာ္ေလးအတင့္ရဲလာတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ရက္ေလာက္က ထင္းခုတ္တဲ့ ဖိုးသာေအာင္ ဟင္းမ်ိဳးႀကီးနဲ႔ေတြ႔ၿပီး ေသသြားတာလည္း အားလံုးအသိပဲ။ မေန႔ညကလည္း ရြာစြန္က ကိုသံေခ်ာင္းတို႔အိမ္ ႏြားတင္းကုပ္က ႏြားႀကီးေရႊနီကို ၀င္ဆြဲသြားတယ္။ ေရႊနီလိုေကာင္ႀကီးကိုေတာင္ ပါေအာင္ခ်ီသြားႏိုင္တယ္ဆိုေတာ့ ဒီဟင္းမ်ိဳးႀကီး ဘယ္ေလာက္ႀကီးသလဲဆိုတာ အားလံုးစဥ္းစားၾကည့္ၾကေပါ့။ ေပပင္ကုန္းတို႔၊ ေညာင္ပင္သာတို႔လို အျခားရြာေတြမွာလည္း ဟင္မ်ိဳးႀကီးေတြ ဒုကၡေပးလို႔ ငါတို႔လိုပဲ ဒုကၡေရာက္ေနၾကၿပီ။ အဲဒီရြာေတြမွာလည္း ဟင္းမ်ိဳးႀကီးေတြေၾကာင့္ ေသတဲ့လူေတြ မနည္းေတာ့ဘူး။ ငါတို႔ရြာကလူေတြလည္း သတိထားၾက၊ ရြာျပင္ကို ေန႔လည္ဘက္သြားရင္ တစ္ေယာက္တည္းဘယ္သူမွ မသြားရဘူး။ အနည္းဆံုး သံုးေယာက္ဖြဲ႔ၿပီးသြားရမယ္။ လက္ထဲမွာလည္း တုတ္တို႔၊ ဓားတို႔ ကုိင္ၿပီးမွသြားၾက။ အဲဒါငါ့အမိန္႔ပဲ။ ညေနေစာင္းတာနဲ႔ ရြာျပင္ကို ဘယ္သူမွမထြက္ရဘူး။ ရြာစည္း႐ိုးပိတ္ၿပီးမွ ရြာျပင္မွာရွိေနတဲ့လူ ငါ့အိမ္ေအာက္က ထိပ္တံုးကုိသာ ၾကည့္ထား။ ကင္းေစာင့္တဲ့ ရြာက ကာလသားေတြကိုလည္း အိမ္ေတြက အလွည့္က် အၾကမ္းရည္နဲ႔ လက္ဘက္သုပ္ ပို႔ေပးရမယ္။ ရြာကင္းတဲေတြကေန အခ်က္ေပးသံၾကားတာနဲ႔ မိန္းမေတြ၊ ကေလးေတြနဲ႔ လူႀကီးသူမေတြကလြဲရင္ ရွိသမွ်ေယာက္်ားအားလံုး ဓားကိုယ္စီ၊ တုတ္ကိုယ္စီနဲ႔ ကင္းတဲေတြကို လာစုရမယ္။ ကဲ… အားလံုးအိမ္ျပန္ၾကေတာ့။ အိမ္တံခါးေတြကို ေသခ်ာလံုေအာင္ပိတ္၊ ႏြားတင္းကုပ္ေတြမွာ မီးမျပတ္ေအာင္ ဖိုေပးထား"
သူႀကီးက ေျပာလိုရာေတြေျပာၿပီးလို႔ ျပန္လႊတ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ၿမိဳင္သာယာရြာသူရြာသားအားလံုး ခပ္သုတ္သုတ္နဲ႔ အလွ်ိဳလွ်ိဳ ျပန္သြားၾကတယ္။ အားလံုးက ကုိယ့္အိမ္ကို အျမန္ဆံုးျပန္ေရာက္ၿပီး လံုလံုၿခံဳၿခံဳေနၾကဖို႔ပဲ ေတြးေနၾကသည္။ အရင္ကဆိုလွ်င္ မနက္မိုးမလင္းခင္ လယ္ထဲဆင္း၊ အလုပ္,လုပ္၊ တစ္ေနကုန္တစ္ေနခမ္း ပင္ပင္ပန္းပန္းႏွင့္ျပန္လာ၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေရမိုးခ်ိဳး၊ မိသားစုေတြ ထမင္းလက္ဆံုစား၊ ကေလးေတြက ရြာလယ္လမ္းမမွာ ေဆာ့ကစားၾက၊ လူႀကီးသူမေတြက ေကာက္ပဲသီးႏွံအေၾကာင္း၊ ရာသီဥတုအေၾကာင္း၊ ရပ္ေရးရြာေရးအေၾကာင္းကို စကား၀ိုင္းဖြဲ႔ၾက၊ မိန္းမေတြက လသာလွ်င္ ဗိုင္းငင္ၾက၊ စကားေျပာၾက၊ လ,မသာလွ်င္ မီးခြက္ကုိယ္စီျဖင့္ အ၀တ္ခ်ဳပ္ၾက၊ စကားဖလွယ္ၾကျဖင့္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့ေသာ၊ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းရွိခဲ့ေသာ ၿမိဳင္သာယာရြာကေလးမွာ အခုေတာ့ က်ားတစ္ေကာင္ေၾကာင့္ ထိတ္ထိတ္လန္႔လန္႔ျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ဆိတ္သုဥ္းေနရသည္။ အျခားရြာေတြမွာလည္း အခုလိုပဲ ရွိေနၾကမွာ ေသခ်ာသည္။
အရင္လို ေအးခ်မ္းတဲ့ဘ၀ေတြကို ျပန္ရဖို႔အတြက္ သူတို႔ေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေစာင့္ရဦးမွာလဲ။ ေသာင္းက်န္းေနတဲ့က်ားႀကီးေတြကို အမိဖမ္းႏုိင္မွလား၊ အဲဒီက်ားႀကီးေတြ အသက္ႀကီးလို႔ အိုမင္းေသဆံုးသြားမွလား။ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီက်ားႀကီးေတြကို ႏွိမ္နင္းေပးႏုိင္မယ့္ လူစြမ္းေကာင္းေတြ ေပၚလာတဲ့အထိလား။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားစြာ၊ အေတြးမ်ားစြာနဲ႔ သက္ျပင္းေမာႀကီးေတြ ခ်ေနၾကရဆဲပါ။
(၂)
အခ်ိန္ - လြန္ခဲ့ေသာ ၂ လခန္႔၊ နံနက္ခင္းတစ္ခု။
ေနရာ - ၿမိဳင္ေဟ၀န္ေတာႀကီး၏ ေတာနက္အတြင္းရွိ လွ်ိဳႀကီးတစ္ခုအတြင္း။
ၿမိဳင္ေဟ၀န္ေတာအတြင္း ရွိသမွ်က်ားအားလံုး စုေ၀းတုိင္ပင္ၾကရန္ ညႇိႏိႈင္းထားၾကသည့္အတိုင္း စံုစံုညီညီ ေရာက္ရွိေနၾကသည္။ လမ္းအတိုင္း လာလို႔မရသျဖင့္ ရွိသမွ် လွ်ိဳေျမာင္၊ ေခ်ာင္ခ်ိဳေခ်ာင္းၾကားမ်ားကိုတိုးရင္း သတိႀကီးစြာျဖင့္ လာၾကရသျဖင့္ စုရပ္ေနရာလွ်ိဳႀကီးကိုေရာက္ေတာ့ အားလံုးကေမာဟိုက္ေနၿပီ။ ဒါတင္မက ပတ္၀န္းက်င္ကို က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ သတိႀကီးစြာျဖင့္ ၾကည့္ၾကရေသးသည္။ အားလံုးဆိုလို႔ အမ်ားႀကီးမထင္လိုက္ပါႏွင့္။ ေတာတစ္ခုလံုးက က်ားေတြအားလံုး စုေ၀းတာေတာင္ ၄ ေကာင္ပဲရွိသည္။ အားလံုးကလည္း ပိန္ပိန္လွီလွီႏွင့္ အ႐ိုးေပၚအေရတင္ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒီေတာထဲမွာ တကယ္ရွိတာက ၅ ေကာင္၊ သို႔ေသာ္ တစ္ေကာင္က မေန႔ကမွ မုဆိုးတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ခ်က္ျဖင့္ လက္ျပင္ကို က်ည္ဆန္မွန္ၿပီး ဂူထဲမွာ က်န္ခဲ့သည္။ ေလးေကာင္လံုးကလည္း တစ္ေကာင္ႏွင့္တစ္ေကာင္ အျပန္အလွန္ၾကည့္ရင္း သာေၾကာင္း၊ မာေၾကာင္း ေမးၾကရသည္။ အခ်င္းခ်င္းေတြ႔ဖို႔ဆိုတာ တစ္ႏွစ္မွာတစ္ခါ ႀကံဳရတာမ်ိဳးမဟုတ္။ ကုိယ့္ဂူထဲမွာ ကုိယ့္ဘာသာေအာင္းၿပီး ပုန္းေနၾကရတာ။ ဂူထဲကို မ်က္စိလည္ၿပီး ၀င္လာတဲ့ အေကာင္ငယ္ေလးေတြရွိမွပဲ အစာစားၾကရသည္။ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ ေကြးၿပီးသာ အိပ္ေနေပေရာ့။ မေနႏုိင္ေတာ့လို႔ ဂူအျပင္ထြက္မိၿပီဆိုတာနဲ႔ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ဆိုရင္ ေသခ်ာၿပီ၊ အဲဒီေကာင္ ပိုက္ကြန္ျဖင့္ အဖမ္းခံခ်င္ခံရ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေသနတ္ျဖင့္ အပစ္ခံရၿပီး ေလွာင္အိမ္ေတြထဲကုိ ထည့္သြားတာခံရၿပီ။ လူဆိုတဲ့ေကာင္ေတြကလည္း အခုမွ ဘယ္လိုေတြျဖစ္တယ္မသိဘူး၊ ဘာအနံ႔မွလည္းမရဘူး၊ ျမင္လည္းမျမင္ရဘူး၊ ဒီေလာက္ေတာနက္ ေခါင္သီတဲ့ေနရာကို သူတို႔ေတြမို႔ မပင္မပန္း ဘယ္လိုေနၾကလဲမသိဘူး။ ဘာလူနံ႔မွမရလို႔ ထြက္မယ္ေတာ့ စိတ္မကူးနဲ႔ ေနာက္ရက္ဆိုရင္ ကုိယ့္ဂူနားကို သူတို႔ေတြေရာက္လာၾကၿပီ၊ လံုး၀ကိုေနရာမလြဲဘူး။ တတ္လည္းတတ္ႏိုင္ၾကတဲ့လူေတြဗ်ာ။ အဘိုးေျပာျပတုန္းက လူဆိုတဲ့ေကာင္ေတြက က်ဳပ္တုိ႔က်ားေတြကို သိပ္ေၾကာက္တာတဲ့။ က်ဳပ္တို႔တစ္ခ်က္ဟိန္းလိုက္တာနဲ႔ အေယာင္ေယာင္အမွားမွား ျဖစ္ကုန္ၾကတာတဲ့။ အခုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔မွာ မစင္လည္းမစြန္႔ရဲ၊ အေပါ့လည္းမသြားရဲ၊ ေရဆိပ္လည္းမဆင္းရဲ၊ ႏွာေတာင္မေခ်ရဲဘူး။ ဟိန္းဖို႔ဆိုတာ ေ၀းလာေ၀းေပါ့။ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ေတာင္ ဟိန္းမွဟိန္းတတ္ရဲ႕လားလို႔ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္မိတယ္။ က်ဳပ္ေမြးလာကတည္းက တစ္ခါမွ မဟိန္းဖူးဘူး။ အေဖကလည္း ဟိန္းေဟာက္ဖို႔ တစ္ခါမွ သင္မေပးဖူးဘူး။ အသက္ရွည္ရွည္ေနခ်င္ရင္ အသံလံုး၀မထြက္ဘဲ ေနတတ္ေအာင္က်င့္တဲ့။ ငယ္ငယ္ကတည္းက အေဖာ္မရွိ၊ ဘာမရွိနဲ႔ တစ္ေကာင္တည္းေနလာရတာ အသားေတာင္က်ေနပါၿပီ။
အသက္အႀကီးဆံုးျဖစ္သည့္ အစ္ကုိႀကီး ေရႊက်ား၀မ္းက အသံတိုးတိုးျဖင့္ စကားစေျပာသျဖင့္ သူ႔အေတြးေတြကို ျဖတ္လိုက္ရသည္။
"အခုလို ငါတို႔အမ်ိဳးေတြကို ေလးေကာင္ေတာင္ေတြ႔ရတာ ၀မ္းသာသကြာ။ ငါက အမွတ္အသားေတြသာ လုပ္ခဲ့ရတယ္ မင္းတို႔ေတြ ေတြ႔မွေတြ႔ပါ့မလားလို႔ စိတ္ပူေနတာ။ ဟို လူဆိုတဲ့ေကာင္ေတြက ငါတို႔အမွတ္အသားေတြကို နားလည္တယ္ကြ။ သူတုိ႔ေတြ မျမင္ေအာင္လည္း ငါတို႔ဘာသာပဲသိတဲ့ လွ်ိဳ႕၀ွက္ေနရာေတြမွာပဲ စြန္႔စြန္႔စားစား လုပ္ခဲ့ရတာ။ အခုလို ငါတို႔က်ားအမ်ားႀကီးကို တစုတေ၀းတည္း မျမင္ဘူးတာ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီးေတာင္ ၾကာေနၿပီ။ အခုလိုငါတို႔ေတြ တစ္စုတစ္ေ၀းတည္း ဆံုေတြ႔ရမႈကုိ ေသတဲ့အထိ ငါသတိရအမွတ္ရေနမွာပါကြာ။ ကံေကာင္းေထာက္မၿပီး က်ားမေလးတစ္ေကာင္နဲ႔မ်ား ဆံုခဲ့လို႔ သားသမီးေတြရခဲ့ရင္ ဒီေတာထဲမွာ ငါတို႔အမ်ိဳးေတြ အျခား ၄ ေကာင္ ရွိေသးတယ္ဆိုတာကို ေျပာျပလိုက္ပါ့မယ္။ ဂူထဲမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာရေနတဲ့ေကာင္ကိုလည္း ငါက သတင္းေမးတဲ့အေၾကာင္း ေျပာလုိက္ၾကပါကြာ။ ငါတို႔မွာလည္း ဒီၿမိဳင္ေဟ၀န္ေတာကလြဲရင္ ေနစရာ၊ ေျပာင္းစရာမရွိေတာ့ဘူးကြ။ ငါတို႔ေတာေဘးက ေတာေတြအကုန္လံုးလည္း ရြာသားေတြ ထင္းခုတ္၊ ၀ါးခုတ္၊ ေတာမီး႐ိႈ႕၊ မီးေသြးဖုတ္၊ သစ္ပင္ေတြခုတ္ၾကနဲ႔ ေျပာင္တလင္းခါေနၿပီ။ ဒီေတာကိုေတာင္ ကန္႔သတ္ထားလို႔ဆိုလား၊ ေဘးမဲ့ဆိုလားထားၾကသတဲ့။ ေသခ်ာေတာ့ နားမလည္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အျခားေတာေတြလိုေတာ့ အပင္ေတြကို အမ်ားႀကီး၀င္မခုတ္ၾကဘူးကြ။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ငါတို႔ေတြ ေနလို႔ရေနေသးတာ။ အေကာင္ငယ္ေတြကလည္း မရွိသေလာက္ျဖစ္ေနပါၿပီကြာ။ ငါတို႔ကို မစားရပါဘူး။ လူေတြက ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္လိုက္၊ ပစ္ခတ္လိုက္နဲ႔ ကုန္သေလာက္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေနာက္ႏွစ္က်ရင္ ဒီေနရာမွာပဲ ငါတို႔ေတြ ျပန္ဆံုၾကမယ္။ မင္းတို႔အားလံုး လာႏုိင္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ လာႏုိင္ပါေစလို႔လဲ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္ကြာ။ ဟိုမိ၀ါနဲ႔ ဂ်မ္းေတာကလည္း ရွားရွားပါးပါး က်ားစံုတြဲဆိုလို႔ နင္တို႔ပဲရွိတာ။ ငါတို႔အတြက္ တူေလး၊ တူမေလးေတြ အမ်ားႀကီး ေမြးၾကစမ္းပါဟာ။ ေနာက္ႏွစ္လာတဲ့အခါ နင္တို႔သားသမီးေတြကို ေခၚလာႏိုင္ေအာင္ေပါ့။ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ယုန္တစ္ျခမ္းႏႈန္းနဲ႔ ငါတို႔ဆုေပးပါ့မယ္။ အခုေတာ့ သတိ၀ီရိယထားၿပီး ကုိယ့္ေနရာကုိယ္ ျပန္ၾကေတာ့၊ ငါလည္း ျပန္ေတာ့မယ္၊ ေတာ္ၾကာေနရင္ တအားေျပးတဲ့ဟာႀကီးကိုစီးၿပီး လူေတြအမ်ားႀကီး သစ္ပင္လာခိုးခုတ္ၾကေတာ့မယ္။ ေတြ႔သြားရင္ ငါတို႔မာလကီးယားေနဦးမယ္"
အခ်င္းခ်င္းႏႈတ္ဆက္လုိက္ၾကၿပီး အစည္းအေ၀းတက္လာေသာ က်ားေလးေကာင္လံုး လာရာလမ္းမ်ားဆီသို႔ သတိအျပည့္ျဖင့္ ျပန္လာၾကသည္။ ဒီေတာႀကီးတစ္ခုလံုးမွာ က်ားဆိုလို႔ ငါတို႔ငါးေကာင္ပဲ ရွိတာကြလို႔ ဂုဏ္ယူရမလား။ အေဖာ္မရွိ၊ အထီးက်န္စြာနဲ႔ ခ်ိဳ႕တဲ့စြာေနရတဲ့ဘ၀ကိုပဲ စိတ္နာရမလားဆိုတာေတာ့ မေတြးေတာ့ပါဘူး။ ငါတုိ႔ေတြ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနရတဲ့ကာလကို ျပန္ရလာမွာပါေလဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးကို အားတင္းၿပီးေမြးရင္း ဘ၀ခရီးကို ဆက္ေနရဦးမွာပဲမဟုတ္လား။
ေဟာ… ေျပာရင္းဆိုရင္း လူနံ႔ရတယ္။ ေတြ႔ရာၿခံဳပုတ္တစ္ခုထဲကို အလ်င္အျမန္၀င္ပုန္းလုိက္ရတယ္။ အို… အေမ့၊ ဘာႀကီးလဲ။ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ တုန္ရင္ေနတဲ့ ၀က္၀ံႀကီးတစ္ေကာင္၊ မ်က္ႏွာက ေသြးဆုတ္မတတ္ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ျဖင့္ တအားကို ေၾကာက္လန္႔ေနပံုရသည္။ သူလည္းပဲ လူနံ႔ရလို႔ ေတြ႔ရာေနရာကို ၀င္ပုန္းေနတာျဖစ္မည္။ ၿပံဳးျပႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ ဘ၀တူေတြ မဟုတ္ပါလား။
*****
ေက်းဇူးစကား
ညီငယ္ ၀က္မဆိုတဲ့ အမ်ိဳးေကာင္းသားတစ္ေယာက္ အခန္းမွာ ဂ်ာနယ္လာဖတ္ရင္း သတင္းတစ္ခုကို ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ အမွတ္တမဲ့ ေျပာလုိက္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို အေတြးကြန္႔ၿပီး ခံစားေရးသားထားတာပါ။ အၿမဲတမ္း စိတ္ထဲကေနပဲ လုိက္ဆိုတတ္တဲ့ ေက်းဇူးရွင္က ဒီတစ္ခါေတာ့ ပါးစပ္ကေန ထုတ္ေျပာခဲ့တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ။ း)
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၃၁ ရက္၊ တနဂၤေႏြေန႔။
ညေန ၄ နာရီ ၅၂ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။
No comments:
Post a Comment