လတ္တေလာကာလမွာ ဘယ္ဂ်ာနယ္ပဲ လွန္လိုက္လွန္လိုက္ မွတ္ပံုတင္ေလွ်ာက္ထားၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြရဲ႕အေၾကာင္း သတင္းေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းခန္းေတြ အသားေပး ေဖာ္ျပထားၾကတာကို ေတြ႔ရတယ္။
မင္းသားမင္းသမီး အင္တာဗ်ဴးသလို
ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြအေၾကာင္း၊ ဒီမုိကေရစီအေၾကာင္း၊ ေရြးေကာက္ပြဲအေၾကာင္း ဒီေခတ္လူငယ္ ဂ်ာနယ္လစ္ေလးေတြက ဖတ္ဖူးေရးဖူးၾကတာ မဟုတ္ေလေတာ့ သူတို႔ေမးတဲ့ေရးတဲ့ ပံုစံေတြက ႐ုပ္ရွင္မင္းသား မင္းသမီးေတြကို အင္တာဗ်ဴးလုပ္ၿပီး ေရးတာေတြ ဖတ္ရသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ပါတီတစ္ခုအေၾကာင္း ဂ်ာနယ္တစ္မ်က္ႏွာေလာက္ေတာ့ ေရးထားတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီပါတီနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သိသင့္သိထိုက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြေတာ့ ဘာမွ မသိလုိက္ရဘူး။ မင္းသား မင္းသမီးေတြ ေမာ္ဒယ္ေတြကို ေၾကာ္ျငာေပးတာနဲ႔ ဘာမွ သိပ္မကြာျခားလွပါဘူး။ ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္နဲ႔ အႏွစ္သာရ မပါဘူး။
အသံုးခ် မခံရဘူး
သတင္းသမားဆိုတာ ဘယ္သူ႔အသံုးခ်ခံ လက္ကိုင္တုတ္မွ မျဖစ္ရဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္း ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေရးဖူးပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမားတို႔၊ စီးပြားေရးသမားတို႔ ဆိုတာကေတာ့ သူတို႔အေၾကာင္း ေကာင္းတာ ခဏခဏ ေရးေပးဖို႔ သတင္းသမားမ်ားကို ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ သိမ္သြင္းၾကၿမဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔အလုပ္ သူတို႔လုပ္တာျဖစ္တယ္။ အျပစ္ေျပာလုိ႔ မရဘူး။ သူတို႔လိုပဲ သတင္းသမားကလည္း သူ႔အလုပ္ သူလုပ္ရမွာ ျဖစ္တယ္။ သတင္းသမားရဲ႕အလုပ္က သတင္းေပးဖို႔ ျဖစ္တယ္။ စာဖတ္ပရိသတ္ ျပည္သူလူထု သိခ်င္တဲ့၊ သိသင့္သိထိုက္တဲ့ အေၾကာင္းကိစၥမွန္သမွ်ကို အမွန္ဆံုးနဲ႔ အျမန္ဆံုး ရွာေဖြတင္ျပေပးဖို႔ ျဖစ္တယ္။ သတင္းသမားဆိုတာ ႏိုင္ငံေရးသမား မဟုတ္ဘူး။ မင္းဆရာပုေရာဟိတ္ မဟုတ္ဘူး။ ၾကားပြဲစားလည္း မဟုတ္ဘူး။
အခမဲ့ ေၾကာ္ျငာေပး
သတင္းသမားက ဘယ္သူ႔အတြက္မွ ၀ါဒျဖန္႔မေပးရဘူး။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ စင္တင္ေပးဖို႔လည္း မလိုဘူး။ ေပါင္းကူးဆက္သြယ္ေပးတယ္ဆိုၿပီး ၾကားပြဲစားလည္း မလုပ္ရဘူး။ လူငယ္ေတြက ဒါကို နားမလည္ေတာ့ မရည္ရြယ္ပါဘဲနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြရဲ႕ ေၾကာ္ျငာကို အခမဲ့ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေပးသလို ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြရဲ႕ အသံုးခ်ခံ ျဖစ္သြားတယ္။ ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ဖတ္ရတဲ့ "ပါတီရဲ႕ မူ၀ါဒလမ္းစဥ္က ဘာပါလဲ" ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းဟာ အင္မတန္မွကို ညံ့ဖ်င္းတဲ့ေမးခြန္း ျဖစ္တယ္။ ဒီေခတ္မွာ ဘယ္ပါတီသြားေမးေမး ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံ တည္ေဆာက္ဖို႔ဆိုတဲ့ အေျဖကိုပဲ ေပးၾကမွာခ်ည္းပဲ။ ဆိုရွယ္လစ္၊ ဆိုရွယ္လစ္နဲ႔ အက်ယ္ေလာင္ဆံုး ေအာ္ခဲ့တဲ့သူေတြကလည္း ေစ်းကြက္စီးပြားေရးနဲ႔ ဒီမိုကေရစီစကားပဲ ေျပာေနၾကတာ ၾကားေနရတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။
မေမးမတတ္ရင္ ဘာမွမရဘူး
အေမးမတတ္ေတာ့ ဘာမွမရလုိက္ဘူး။ တကယ္ေမးရမွာက စီးပြားေရးသမား ကုန္သည္ပြဲစားက ေစ်းကြက္ကို သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ ၀ယ္လိုအားနဲ႔ ေရာင္းလိုအားအလုိက္ ဖန္တီးခြင့္ေပးတဲ့စနစ္မ်ိဳး က်င့္သံုးမွာလား၊ အစိုးရက စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္း ဥပေဒေတြနဲ႔ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ ထိန္းခ်ဳပ္မယ့္စနစ္မ်ိဳး က်င့္သံုးမွာလားဆိုတာ ျဖစ္တယ္။ ဒီလိုေမးမွ ဒီပါတီရဲ႕ စီးပြားေရးမူ၀ါဒဟာ ဘာလဲဆိုတာ သိရမွာျဖစ္တယ္။ အလားတူပဲ ပညာေရးစနစ္ဆိုရင္လည္း မသင္မေနရ ပညာေရးကို ဘယ္အတန္းထိ သတ္မွတ္မွာလဲ၊ စကင္ဒီေနးဗီးယားႏုိင္ငံေတြလို သူငယ္တန္းက တကၠသိုလ္အထိ လံုး၀အခမဲ့ ပညာေရးစနစ္ က်င့္သံုးမွာလား၊ အေမရိကန္လို အစိုးရက တခ်ိဳ႕တစ္၀က္စိုက္၊ က်န္တာ ကိုယ့္ဟာကုိယ္ ေက်ာင္းလခေပးဆိုတဲ့ စနစ္က်င့္သံုးမွာလား။
ေမးတတ္မွ အတိမ္အနက္သိ
က်န္းမာေရးမူ၀ါဒကေရာ ေရွးေရွးတုန္းကလို အားလံုးႏိုင္ငံေတာ္က တာ၀န္ယူၿပီး ထမင္းလည္းေကၽြး၊ ေဆးလည္းကုေပးတဲ့ စနစ္က်င့္သံုးမွာလား၊ အခုလက္ရွိ က်င့္သံုးေနတဲ့ စရိတ္မွ်ေပးစနစ္ က်င့္သံုးမွာလား၊ လွ်ပ္စစ္မီးမွန္မွန္ မရတဲ့ကိစၥ ဘယ္လိုေျဖရွင္းေပးမွာလဲ၊ တုိင္းျပည္ရဲ႕ သယံဇာတျဖစ္တဲ့ ေရနံဓာတ္ေငြ႔နဲ႔ လွ်ပ္စစ္စြမ္းအင္ေတြကို ဘယ္လိုအသံုးခ်မွာလဲ၊ သစ္ေတာၿပံဳးတီးမႈနဲ႔ ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္ေတြ တိမ္လာေကာလာမႈကို ဘယ္လိုတားဆီးမွာလဲ စတဲ့ေမးခြန္းေတြကို ေမးလိုက္မွ အဲဒီပါတီေတြရဲ႕ အတိမ္အနက္ကို အေသအခ်ာ သိႏုိင္မွာျဖစ္တယ္။
လူအေၾကာင္း သိဖို႔လို
ပါတီေတြအေၾကာင္း ႏိႈက္ႏိႈက္ခၽြတ္ခၽြတ္ သိေအာင္ေမးၿပီးတဲ့အခါ၊ လူေတြအေၾကာင္းကိုလည္း စာဖတ္ပရိသတ္ ျပည္သူလူထုသိေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔ လုိေသးတယ္။ သူတို႔တစ္ေတြရဲ႕ (CV) "စီဗီ" လို႔ေခၚတဲ့ ကိုယ္ေရးအက်ဥ္းကို ေဖာ္ျပ႐ံုေလာက္နဲ႔ေတာ့ သူတို႔ကို ဘယ္သူမွ သိမွာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔ဟာ ဘယ္အရပ္ ဘယ္ေဒသက လာတယ္၊ ဘာအလုပ္ လုပ္တယ္၊ ပညာအရည္အခ်င္း ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္၊ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ဖူးကိုင္ဖူးတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳ ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္၊ ဘာကိုယံုၾကည္ၿပီး ဘယ္ပါတီေတြမွာ ပါ၀င္ဖူးတယ္ဆိုတာေတြကို ျပည့္ျပည့္စံုစံုေမးျမန္းၿပီး ေရးသားေဖာ္ျပဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနာက္ခံသမုိင္းေၾကာင္းက အဲဒီလူ ဘယ္လိုလူစားျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းၫႊန္ျပႏုိင္ပါတယ္။
လမ္းမေတာ္ဖိုးတုတ္လိုလူ
ဘယ္သူမဆို ပါးစပ္နဲ႔ကေတာ့ ေစတနာထားတတ္တာခ်ည္းပါပဲ။ တကယ္ဟုတ္မဟုတ္ ဆိုတာကိုေတာ့ သူ႔လုပ္ရပ္ေတြကို ၾကည့္ၿပီးမွ ေျပာႏိုင္တယ္။ တုိင္းက်ိဳးျပည္က်ိဳးေဆာင္မယ့္ ႏုိင္ငံေရးသမားဆိုတာ ပါးစပ္အက်ိဳးျပဳ (Lip Service) လုပ္ေန႐ံုနဲ႔ မၿပီးဘူး။ လက္ေတြ႔လုပ္ျပရတယ္။ ႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္ရတယ္။ ခုတစ္မ်ိဳး၊ ေတာ္ၾကာတစ္မ်ိဳး ဗေလာင္းဗလဲ လုပ္လို႔မရဘူး။ ခုိင္ၿမဲတည္ၾကည္ရတယ္။ သိကၡာကို ရိကၡာနဲ႔ မလဲရဘူး။ ရာသီဥတုကိုလုိက္ၿပီး အေရာင္ေျပာင္းတဲ့ ပုတ္သင္ညိဳ မျဖစ္ရဘူး။ ကုိယ့္မူနဲ႔ကုိယ္ ခုိင္ခုိင္မာမာ ရပ္တည္တဲ့သူ (Man of Principle) ျဖစ္ရမယ္။ ဒါေပမယ့္ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ပိုင္းမွာ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔ရမယ္။ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းမႈ ရွိရမယ္။ အစည္းအေ၀းမွာ ျငင္းခုန္ရင္းနဲ႔ တစ္ဖက္သားကို "လက္သီးနဲ႔ ထထိုးလုိက္ရ" လို႔ ႀကိမ္းေမာင္းတတ္သူဟာ ႏုိင္ငံေရးသမားေကာင္း မဟုတ္ဘူး။ လမ္းမေတာ္ဖိုးတုတ္လို လူမုိက္ပဲ လုပ္သင့္သူ ျဖစ္တယ္။
၁၀ မ်က္ႏွာကို ၁၀ ေၾကာင္းနဲ႔ ေရးတတ္ရမယ္
ႏုိင္ငံေရးသတင္းေထာက္ဆိုတာ ပါတီေတြဆီသြား၊ သူတို႔ေပးတဲ့ ေၾကညာခ်က္ လက္ကမ္းစာေစာင္ကိုယူ၊ သူတို႔ေျပာတာကို ကက္ဆက္နဲ႔ အသံသြင္းယူၿပီး "ဤ၊ သည္" မလြဲ အတိအက် ျပန္ေရးတဲ့သူ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီလို ျပန္ေရးတဲ့သူဟာ ေၾကာ္ျငာသမားပဲ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ သတင္းေထာက္ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ သတင္းေထာက္ဆိုတာက ၁၀ မ်က္ႏွာေလာက္ရွိတဲ့ ေၾကညာခ်က္ႀကီးတစ္ခုကို စာေၾကာင္း ၁၀ ေၾကာင္းေလာက္နဲ႔ "လိုတိုရွင္း" ေရးတတ္ရမယ္။ ႏွစ္နာရီ၊ သံုးနာရီၾကာေအာင္ ေျပာသြားတဲ့ စကားေတြကိုလည္း လိုရင္းကိုထုတ္ၿပီး ၁၀ ေၾကာင္း၊ ၁၅ ေၾကာင္းနဲ႔ သတင္းျဖစ္ေအာင္ ေရးတတ္ရတယ္။
အင္တာဗ်ဴးလုပ္ရာမွာ သူ႔စကားကို ျပင္မေရးရဘူး။ သူမေျပာတာကို ထပ္ျဖည့္မေရးရဘူး။ ဒါေပမယ့္ ႀကိဳက္သလို ျဖဳတ္ႏိုင္တယ္၊ တည္းႏုိင္တယ္။ "ဤ၊ သည္" မလြဲ လံုးေစ့ပတ္ေစ့ ျပန္ေရးဖို႔ မလိုဘူး။ အျပည့္အစံု ထည့္ေပးပါမယ္ဆိုတဲ့ ကတိမ်ိဳး ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဘယ္အခ်ိန္အခါမွ မေပးရပါဘူး။
ေရးတာကို ျပဖို႔မလို
တခ်ိဳ႕က အင္တာဗ်ဴးလုပ္ထားတာကို ျပန္ေရးၿပီးတဲ့အခါ စာေစာင္ထဲမထည့္မီ သူတို႔ကိုျပ၊ အတည္ျပဳခ်က္ယူၿပီးမွ ထည့္ပါလို႔ ေျပာျပေလ့ရွိတယ္။ ဒါဟာ သတင္းေထာက္ကို မယံုဘူးလို႔ ေျပာလုိက္တာနဲ႔ အတူတူပဲ။ အႀကီးမားဆံုး သတင္းေထာက္သိကၡာကို ေစာ္ကားမႈ ျဖစ္တယ္။ သတင္းေထာက္ဟာ သူေရးတဲ့ သတင္းကို သူ႔အယ္ဒီတာကလြဲၿပီး ဘယ္သူ႔ကိုမွ ျပဖို႔မလိုပါဘူး။ အင္တာဗ်ဴးခံရမယ့္သူက သတင္းေထာက္ကို၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔စာေစာင္ကို စိတ္မခ်ရင္ အစကတည္းက အင္တာဗ်ဴးမေပးဘဲ ျငင္းႏုိင္ပါတယ္။ ျပန္ျပပါဦးဆိုတာက "ခင္ဗ်ားတို႔ကို မယံုလို႔ စစ္ေဆးဦးမယ္" ဆိုတာနဲ႔ သေဘာခ်င္း အတူတူပါပဲ။
လံၾကဳတ္အင္တာဗ်ဴးေတြ
မယံုတာ၊ စိတ္မခ်တာဟာ ကိုယ့္ဘက္က သမုိင္းမလွခဲ့လို႔ ျဖစ္တာမ်ိဳးလည္း ရွိတတ္တယ္။ တခ်ိဳ႕က အထူးသျဖင့္ ေပါ့ပ္သတင္းေလာကမွာ မင္းသမီးကို သြားမေမးဘဲနဲ႔ ကိုယ့္ဟာကုိယ္ စိတ္ကူးနဲ႔ ေလွ်ာက္ေရးတယ္ဆိုတာမ်ိဳးေတြ မၾကာခဏ ၾကားရေလ့ရွိတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ႐ုိက္ကြင္းတစ္ခုမွာ ၿပံဳးျပႏႈတ္ဆက္ၿပီး "ေနေကာင္းရဲ႕လား" လို႔ မင္းသမီးကို မင္းသားကို ႏႈတ္ဆက္လုိက္ရတာကို ပံုႀကီးခ်ဲ႕ၿပီး "လံၾကဳတ္" အင္တာဗ်ဴးေတြ ဖန္တီးတယ္ဆိုတာမ်ိဳးလည္း ေတြ႔ဖူးတယ္။ အဲဒါမ်ိဳးေတြ မၾကာခဏ ၾကားရႀကံဳရလို႔ သတင္းေထာက္ကို မယံုတာျဖစ္တယ္။ တစ္ဖက္သားက ကုိယ့္ကို ယံုၾကည္စိတ္ခ်ေစခ်င္တယ္၊ ေလးစားေစခ်င္တယ္ဆိုရင္ သတင္းသမားေတြကလည္း ယံုၾကည္စိတ္ခ်ေအာင္၊ ေလးစားေအာင္ ေနၾကလုပ္ၾကဖို႔ လိုပါတယ္။
ယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈနဲ႔ ေလးစားမႈဆိုတာ ေငြေပး၀ယ္လို႔ မရသလို အတင္းအက်ပ္ လုပ္ယူလို႔လည္း မရပါဘူး။ လက္ေတြ႔အလုပ္နဲ႔ သက္ေသျပဖို႔ လုိအပ္တယ္။ "Actions Speak Louder Than Words" ဆိုတဲ့စကား အရွိသားမဟုတ္လား။
အတြဲ (၅) အမွတ္ (၂၈)
Wednesday, ၂၁-၄-၂၀၁၀
စာမ်က္ႏွာ - ၂၀
No comments:
Post a Comment