[ေမာင္၀ံသ]
ကၽြန္ေတာ့္ စာေရးသက္တစ္ေလွ်ာက္မွာ ေခတ္လူငယ္ေတြရဲ႕ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တစ္ခါမွ ျပစ္တင္ေ၀ဖန္ ေရးသားခဲ့တာ မရွိခဲ့ဖူးပါဘူး။ ျပစ္တင္ ေ၀ဖန္သူေတြကိုေတာင္ ကၽြန္ေတာ္က ေခတ္လူငယ္ေတြဘက္က အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ ေျပာၿပီး ခုခံေပးခဲ့ဖူးတယ္။
မွတ္မိပါေသးတယ္။ ဆံပင္ရွည္ထားတာကို မ်က္စိေနာက္ၿပီး နွိပ္ကြပ္ခဲ့ၾကတဲ့ အခ်ိန္တစ္ခ်ိန္တုန္းကေပါ့။ ဆံပင္ရွည္ထားတဲ့ လူငယ္လူႀကီးေတြကို ေတြ႔ရာမဆုိင္း လမ္းေဘးထိုင္ခုိင္းၿပီး ဆံပင္ရွည္ကုိ ဓားနဲ႔ျဖတ္တဲ့ ျဖစ္ရပ္တခ်ိဳ႕ ၁၉၇၄ ခု ဒီဇင္ဘာလထဲမွာ ျဖစ္ေပၚခဲ့ဖူးတယ္။
အဲသည္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်စ္ခင္ေလးစားရတဲ့ ဆရာတက္တိုးက သတင္းႏွင့္ စာနယ္ဇင္း ေကာ္ပိုေရးရွင္း ဦးေဆာင္ၫႊန္ၾကားေရးမွဴးပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ျမန္မာ့အလင္း သတင္းစာတိုက္မွာ အယ္ဒီတာအျဖစ္ အမႈထမ္းေနပါတယ္။ ဆရာတက္တိုးက လုပ္သားျပည္သူ႔ ေန႔စဥ္သတင္းစာမွာ ပင္တုိင္ေဆာင္းပါး ေရးေနခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ အဲသည္ ဆံပင္ရွည္ေတြကို ႏွိပ္ကြပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာတက္တိုးက လူငယ္ေယာက္်ားေလးေတြ ဆံပင္ရွည္ထားျခင္းဟာ မေကာင္းတဲ့အေၾကာင္း၊ လမ္းသရဲေတြသာ ဆံပင္ရွည္ထားေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ေဆာင္းပါးတစ္ေစာင္ ေရးလုိက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္က ျမန္မာ့အလင္းကေန ျပန္ေရးတယ္။ လမ္းသရဲစိတ္ဓာတ္ဟာ ဆံပင္ရွည္မွာ ရွိသလားလို႔ ေမးခြန္းထုတ္လိုက္တာပါ။ ဆံပင္ရွည္ထားတုိင္း လမ္းသရဲစိတ္ ၀င္ေနၿပီလို႔ မယူဆပါနဲ႔၊ ဆံပင္ရွည္ေလးေတြနဲ႔ ပရဟိတ လုပ္ေနသူေတြ အမ်ားႀကီးပါ၊ ဆံပင္ရွည္မထားဘဲ ဆိုးသြမ္းလူငယ္ ျဖစ္ေနတာေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါလို႔ ျပန္လည္ေခ်ပတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာတက္တိုးက အင္မတန္မွ စာေပစိတ္ရွိသူပါ။ သူဟာ ရာထူးအေလ်ာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခါင္းေပၚက ျဖစ္ပါတယ္။ အဲသည္တုန္းက ျပည္သူပုိင္သတင္းစာ ျမန္မာငါးေစာင္ (ေၾကးမံု၊ လုပ္သား၊ ျမန္မာ့အလင္း၊ ဟံသာ၀တီ၊ ဗိုလ္တေထာင္) နဲ႔ အဂၤလိပ္ ႏွစ္ေစာင္ (လုပ္သား အဂၤလိပ္နဲ႔ ဂါဒီယန္) တို႔ကို ဆရာတက္တိုးက အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူလို ဦးေဆာင္ၫႊန္ၾကားေရးမွဴး၊ "အမ္ဒီႀကီး" က ေရးလိုက္တဲ့ ေဆာင္းပါးကို ကၽြန္ေတာ္လို သာမန္အယ္ဒီတာေလး တစ္ေယာက္က ေခ်ပတာကို တစ္ျခားလူႀကီးေတြဆိုရင္ ရွက္ရမ္းရမ္းမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ဆရာတက္တိုးက စိတ္မဆိုးပါဘူး။ ဆရာက ေဆာင္းပါးေရးၿပီးေတာ့ပဲ ျပန္လည္ရွင္းလင္းတယ္။ ဆရာရွင္းလင္းတဲ့အထဲ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေနတာကေတာ့ "ဟုတ္ပါတယ္၊ ေမာင္၀ံသေရးသလို ဆံပင္ရွည္ထားတုိင္း လမ္သရဲ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ လမ္းသရဲတုိင္းကေတာ့ ဆံပင္ရွည္ထားတယ္။ ဒါကိုေတာ့ မျငင္းႏုိင္ဘူး" လို႔ ေရးလုိက္တာပါ။
ကၽြန္ေတာ္က ငယ္စိတ္နဲ႔ဆိုေတာ့ ဆရာျပန္ရွင္းတဲ့အထဲက လစ္ကြက္ဟာကြက္ေတြကို ေထာက္ၿပီး ေဆာင္းပါးတစ္ေစာင္ ထပ္ေရးပါတယ္။ သည္တစ္ခါေတာ့ အဲသည္တုန္းက ျမန္မာ့အလင္း အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ျဖစ္တဲ့ ဆရာဦးစိုးေမာင္ (သာဂရ ငစိုး/ပခန္းေရခ်မ္း) က သတင္းစာမွာ မထည့္ေပးေတာ့ပါဘူး။ ဂုဏ္အရေကာ၊ အသက္အရပါ ႀကီးမားတဲ့ ကိုယ့္အထက္လူႀကီးတစ္ေယာက္ကို ထပ္ၿပီး အေခ်အတင္ မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဖ်ာင္းဖ်ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေက်ေက်နပ္နပ္ ျပန္႐ုပ္သိမ္းခဲ့ပါတယ္။ ဆရာသာဂရငစိုး ဆိုတာကလည္း ဆရာဒဂုန္တာရာတို႔နဲ႔ေခတ္ၿပိဳင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထြက္ ကေလာင္လက္ေဟာင္းႀကီး တစ္ဦးျဖစ္ေလေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေလးစား႐ိုေသၿပီးသားပါ။
အဲသည္ျဖစ္ရပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လည္တင္ျပေနတာက ေခတ္လူငယ္ေတြရဲ႕ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဆန္႔က်င္အျမင္ မရွိခဲ့ဘူးဆိုတာကို ေျပာခ်င္တာပါ။ အလြန္အကၽြံ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈနဲ႔ ေလာ္လီတဲ့ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈေတြကို ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ မေတြ႔ဘဲ ရွိခ်င္ရွိမယ္။ ဥပမာ ေယာက္်ားေလးေတြ နားကပ္ပန္တာ၊ မိန္းကေလးေတြ ေပါင္လယ္အထက္ ဂါ၀န္တိုေလးေတြ ၀တ္တာ ကၽြန္ေတာ္ မႀကိဳက္ဘူး။ သို႔ေပမယ့္ မႀကိဳက္တဲ့အေၾကာင္း စာတစ္တန္ ေပတစ္ေစာင္ မေရးခဲ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ေဒၚေဒၚ လူထုေဒၚအမာ တို႔လို ကေလာင္ႀကီးေတြက အႀကိမ္ႀကိမ္ ေရးၿပီးၾကၿပီပဲ။ တျခား စာေရးဆရာႀကီးမ်ားလည္း မၾကာခဏ ေရးေနၾကတာပါပဲ။ စာေရးဆရာေတြက ေရးတုိင္းလည္း ေခတ္လူငယ္ေတြက ျပဳျပင္ၾကတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ သည္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ တျခားအေၾကာင္းအရာေတြကိုပဲ ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။
ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ ဒီေန႔ေခတ္ လူငယ္အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ စာမဖတ္ၾကဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ အေသအခ်ာ သိေနတယ္။ စာဖတ္ရင္ေတာင္ သူတို႔ကို ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ ေစတနာနဲ႔ေရးတဲ့ ျပဳျပင္ေရးစာေပေတြကို ေဘးဖယ္ထားခ်င္ၾကတယ္။ "သြားစမ္းပါကြာ၊ တို႔ကို ဆရာလုပ္တဲ့ စာမ်ိဳးေတြကို ကုိင္ေတာင္ မကိုင္ခ်င္ဘူး" လို႔ ေျပာတာေတာင္ ၾကားဖူးတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ အခု ေျပာခဲ့တာေတြကို ဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ သံသယ မျဖစ္ပါႏွင့္။ ႏွစ္အစိတ္ေလာက္ အခ်ိန္ျပည့္သတင္းစာသမား လုပ္ခဲ့သူျဖစ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေနနဲ႔ မေသခ်ာတဲ့ အခ်က္အလက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာပါဘူး။ ဒီေန႔ေခတ္ လူငယ္ အေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ေတြဟာ မယံုႏုိင္ေလာက္ေအာင္ လမ္းလြဲေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာပါ။
လူငယ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေရးၾကတဲ့အခါ ယေန႔ေခတ္ လူငယ္ေတြ ေတာ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ႀကိဳးစားတဲ့အေၾကာင္း၊ လူငယ္ေတြဟာ အနာဂတ္အတြက္ အားထားစရာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ေျမႇာက္ပင့္ေရးၾကတာေတြက မ်ားေနတယ္။ (အဲဒါမ်ိဳးေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ပိုေရးတတ္တာေပါ့။ အရင္တစ္ေခတ္က သတင္းစာေတြမွာ ေခါင္းႀကီးလိုတစ္မ်ိဳး၊ ေဆာင္းပါးလိုတစ္ဖံု တာ၀န္အရ အမ်ားႀကီး ေရးခဲ့ဖူးတာပဲ။)
အခု တကယ္တမ္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ေတြ႔ေနရတာက လူငယ္ေတြထဲမွာ မႀကိဳးစားသူေတြက ပိုမ်ားေနတယ္။ တစ္စံုတစ္ခုကို ပို္္င္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္ တတ္ကၽြမ္္းလိမၼာသူ အလြန္နည္းတယ္။ သင္တန္းေတြ လုိက္တက္ေနၾကၿပီး ေအာင္လက္မွတ္ေတြ တစ္ထမ္းႀကီး ယူခဲ့ၾကေပမယ့္ အဲဒီ သက္ဆုိင္ရာ ဘာသာရပ္ကိုပဲ ျပန္ေမးၾကည့္၊ ေယာင္၀ါး၀ါးခ်ည္းပဲ။
ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္သံုးႏွစ္အတြင္း မိတ္ေဆြရင္းခ်ာတခ်ိဳ႕က သူတို႔ရဲက အလုပ္ဌာနေတြမွာ ၀န္ထမ္းသစ္ခန္႔ထားေရး အင္တာဗ်ဴးလုပ္ေပးဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို အကူအညီေတာင္းလို႔ အင္တာဗ်ဴးေတြ ထုိင္ေပးခဲ့ရဖူးတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္က ကၽြန္ေတာ္ အစိုးရသတင္းစာမွာ လုပ္ခဲ့တုန္းကလည္း တာ၀န္အရ အလုပ္အင္တာဗ်ဴးေတြ ထိုင္ေပးခဲ့ဖူးပါတယ္။
အင္တာဗ်ဴးအေတြ႔အႀကံဳေတြကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္တဲ့အခါ အရင္ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္က လူငယ္ေတြကို ေမးရျမန္းရတာ ပို အားရစရာ ေကာင္းတယ္လို႔ ထင္တယ္။ သူတို႔က အင္တာဗ်ဴးမွာ ေမးႏုိင္တာေတြကို ေျဖဖို႔အတြက္ အကုန္ ျပင္ဆင္လာၾကတာကိုး။
မၾကာေသးခင္က အင္တာဗ်ဴး၀င္သူ လူငယ္ေတြက်ေတာ့ အလုပ္သာ လာေလွ်ာက္တာ၊ ေလွ်ာက္ထားတဲ့အလုပ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သိေကာင္းစရာေတြကို ေလ့လာျပင္ဆင္ခဲ့မႈ မရွိသေလာက္ပဲ။ အဲဒီ လူငယ္ ၁၀၀ မွာ ၈၀ ေလာက္ဟာ သနားစရာေကာင္းေလာက္အာင္ ညံ့ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ သူတို႔ကို ၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ အရမ္း ၀မ္းနည္းမိတယ္။ ဘာေၾကာင့္ သည္လို ျဖစ္ေနၾကတာလဲ တူတူမေလးတို႔ရယ္လို႔ေတာင္ မခ်ိတင္ကဲ ေမးခ်င္စိတ္ ေပါက္ခဲ့ပါတယ္။
လူငယ္ေတြရဲ႕ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈအေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေ၀ဖန္ဘူးဆိုတာ ျပင္ပ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈဆိုတာ သာမညပဲလို႔ ယံုၾကည္လို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္က အေပၚယံ အ၀တ္အစား အသြင္အျပင္ထက္ လူရဲ႕ အတြင္းစိတ္အႏွစ္သာရက ပိုအေရးႀကီးတယ္လို႔ ယံုၾကည္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုေတာ့ အဲဒီယံုၾကည္ခ်က္ကို ေျပာင္းလဲရမလို ျဖစ္ေနၿပီ။
လူငယ္ေတြထဲမွာ အ၀တ္အစား ေလာ္လီသူေတြ ပုိမ်ားလာတယ္။ ပညာျပည့္၀ေရးအတြက္ ဖိဖိစီးစီး ႀကိဳးစားသူဦးေရက ပိုနည္းလာတယ္။ ပညာဆိုတာ တကယ္တတ္ရင္ တကယ္ အက်ိဳးရွိတယ္လို႔ သူတို႔ မယံုၾကည္ၾကဘူး။ သည္ေတာ့ အသိပညာေရာ အတတ္ပညာေရာ သူတို႔ ေပါက္ေျမာက္ေအာင္ မသင္ၾကဘူး။ တစ္မတ္ဖိုးေလာက္ သိတာကို တစ္က်ပ္ဖိုးေလာက္ ထင္ေနတယ္။ တစ္၀က္တစ္ျပက္နဲ႔ ရပ္ပစ္ၾကတယ္။ အဲသလို လူေတြ ဘာျဖစ္လာမလဲ။ တတ္ေယာင္ကားေတြပဲ ျဖစ္လာမွာေပါ့။
တတ္ေယာင္ကားတစ္ေယာက္ဟာ ဘာမွမတတ္တဲ့သူထက္ ပို အႏၲရာယ္ႀကီးတယ္။ ဘာမွမတတ္သူက သူမတတ္တာကို သူ႔ဖာသာသိလို႔ စြန္႔စားၿပီး ဘာမွ မလုပ္ရဲဘူး။ သူတို႔မွာ သိမ္ငယ္စိတ္ ရွိတယ္။ သိမ္ငယ္စိ္တ္ကေန ရန္လိုစိတ္ေတြ ပြားမ်ားလာတတ္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အနာဂတ္ကို တတ္ေယာင္ကားေတြလက္ထဲ မအပ္ခ်င္ဘူး။ တကယ္တတ္ကၽြမ္းနားလည္တဲ့ အရည္အခ်င္းျပည့္၀သူေတြ လက္ထဲကုိ အပ္ခ်င္တယ္။ ေခတ္လူငယ္ေတြကို ပန္ၾကားခ်င္တာက ဘာကိုပဲ သင္သင္ တကယ္တတ္ေအာင္ သင္ၾကပါ ဆိုတာပါပဲ။
No comments:
Post a Comment