သူရယ္
တိုးတိုးညင္ညင္ ဆိုလာတယ္။
"အခ်စ္ရယ္ မင္းမ်က္လံုးေလးေတြကို ဖြင့္လုိက္ပါလားကြယ္" တဲ့။
ကၽြန္မကေတာ့ တင္းတင္းမာမာ ျပန္ေျပာမိတယ္။
"သြားစမ္းပါ" လို႔။
ဒါေပမယ့္ သူ႔အသြင္ကေတာ့ မတုန္မလႈပ္ပါပဲ။
သူရယ္
ကၽြန္မေရွ႕မွာ ရပ္တဲ့ၿပီး ကၽြန္မလက္ကေလးေတြကို ဆုပ္ကုိင္ျပန္ေတာ့တယ္။
ကၽြန္မ ခါးခါးသီးသီး ျငင္းပယ္မိတယ္။
"လႊတ္ပါရွင့္" လို႔။
ဒါေပမယ့္ သူကေတာ့ ထြက္ခြာမသြားႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေနပံုပါပဲ။
သူရယ္
သူ႔မ်က္ႏွာကို ကၽြန္မ နား နား ကပ္ၿပီး တိုးေ၀ွ႔လာျပန္တယ္။
ကၽြန္မက မ်က္လံုးတစ္ခ်က္သာ ေ၀့ၾကည့္ၿပီး ညည္းတြားမိတယ္။
"ရွက္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ" လို႔။
ဒါေပမယ့္ သူကေတာ့ ဥေပကၡာျပဳေနပံုပါပဲ။
သူရယ္
သူ႔ႏႈတ္ခမ္းအစံုနဲ႔ ကၽြန္မပါးကုိ ထိနမ္းလာေတာ့တယ္။
ကၽြန္မက တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားစြာနဲ႔ ဆိုမိတယ္။
"အိုရွင္... အတင့္ရဲလွခ်ည္လား" လို႔။
ဒါေပမယ့္ သူ႔မွာေတာ့ ရွက္ျခင္းဆိုတာလည္း နားမလည္တဲ့ပံုပါပဲ။
သူရယ္
ကၽြန္မရဲ႕ ဆံႏြယ္ေတြၾကားမွာ ပန္းကေလးတစ္ပြင့္ကို ပန္ဆင္လို႔ ေပးလာျပန္တယ္။
ကၽြန္မက ရွက္ေဒါသနဲ႔ ပစ္ပစ္ခါခါပဲ ရန္ေတြ႔မိတယ္။
"ရွင့္ပန္းကို ဘာလုပ္ရမွာလဲရွင့္" လို႔။
ဒါေပမယ့္ သူကျဖင့္ မတုန္မလႈပ္ ရပ္လ်က္ပါပဲ။
သူရယ္
ကၽြန္မရဲ႕လည္မွာ ဆြဲထားတဲ့ ပန္းကံုးေလးကိုယူၿပီး အေ၀းကို ထြက္ခြာသြားေတာ့တယ္။
ကၽြန္မကေလ သည္ေတာ့မွ ငိုေႂကြးရင္း ကၽြန္မရဲ႕ ႏွလံုးသားကို ေမးခြန္းထုတ္ေနေတာ့တယ္။
"သူ... သူ... ဘာေၾကာင့္မ်ား ျပန္မလာေတာ့တာပါလိမ့္" လို႔။
He whispered, "My love, raise your eyes."
I sharply chid him, and said "Go!";
but he did not stir.
He stood before me and held both my hands.
I said, "Leave me!";
but he did not go.
He brought his face near my ear.
I glanced at him and said, "What a shame!";
but he did not move.
His lips touched my cheek.
I trembled and said, "You dare too much";
but he had no shame.
He put a flower in my hair.
I said, "It is useless!";
but he stood unmoved.
He took the garland from my neck and went away.
I weep and ask my heart, "Why does he not come back?"
No comments:
Post a Comment