နာမည္မေသေသာ လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း - ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)

လူႀကီးသူမေတြေျပာတာ မၾကာခဏ ၾကားခဲ့ဖူးတယ္။
``အဲဒီေကာင္ကေတာ့ေလ... လူေတာင္ မေသေသးဘူး၊ နာမည္ကေတာ့ ရစရာ မရွိေတာ့ဘူး´´ တဲ့။

စာေပေတြထဲမွာ ေမြ႔ေလ်ာ္မိေတာ့ ဖတ္မိတာေတြ ရွိျပန္တယ္။
``က်ားေသလွ်င္ သားေရက်န္ရမည္၊ လူေသလွ်င္ နာမည္က်န္ရမည္´´ တဲ့။

သမုိင္းမွတ္တမ္းေတြထဲမွာ ေလ့လာမိျပန္ေတာ့လည္း သင္ခန္းစာေတြ ရျပန္တယ္။
``လူေသသြားေပမယ့္ နာမည္မေသဘဲ အခုထိ တသသ ေျပာေနရသူမ်ား´´ အေၾကာင္းေပါ့။

နာမည္ဆိုတာ လူသားတစ္ဦးအတြက္ ပညတ္တစ္ခုသက္သက္တဲ့။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီ နာမည္ေတြ အေၾကာင္းဟာ သိပ္စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတယ္။
နာမည္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အေရးတယူ ျပဳၾကတယ္။
နာမည္က်န္တယ္တို႔၊ နာမည္ပ်က္တယ္တို႔၊ နာမည္ႀကီးတယ္တို႔၊ အို... စံုလို႔ပါပဲဗ်ာ။

ကဲ... သမိုင္းဇာတ္ကြက္တစ္ခုကို ၾကည့္ၾကဦးစို႔ရယ္။
ဒီကမၻာေျမေပၚမွာ လူသားတစ္ဦး ေမြးဖြားရွင္သန္ခဲ့ဖူးတယ္။
သူလို၊ ကုိယ္လို ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းတယ္။ ကေလးမွ လူငယ္၊ လူငယ္မွ လူလတ္ေပါ့။
အဲ... ဒါေပမယ့္ သူချမာ အသက္ ၃၂ ႏွစ္ အရြယ္မွာေတာ့ ေသဆံုးသြားရွာတယ္။
လူ႔ဘ၀ဆိုတာ ဒီလိုပါပဲ။ ေမြးဖြာလာကတည္းက ေသဆံုးၾကဖို႔ပဲ မဟုတ္လား။
ပညာရွင္ေတြက ေျပာၾကတယ္ေလ... ``ဘ၀ဆိုတာ ေမြးဖြားျခင္းနဲ႔ ေသဆံုးျခင္းၾကားက ခရီးတစ္ခုပါ´´ တဲ့။
ဟုတ္တယ္... လူေတြ ေမြးဖြားၾကတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ေသဆံုးသြားၾကတယ္။ ဒါသဘာ၀တရားပဲေလ။
ဒါေပမယ့္ အခု ကၽြန္ေတာ္ေျပာေနတဲ့လူက သူမ်ားေတြနဲ႔ မတူတဲ့လူ။
ဘာေတြ မတူတာလဲ?
အခု ကၽြန္ေတာ္ သူ႔အေၾကာင္းေျပာေနတဲ့ အခ်ိန္ဟာ သူ႔အသက္ ၉၇ ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔ ျဖစ္ရမယ့္အခ်ိန္ေပါ့ဗ်ာ။
ဒါေပမယ့္ အေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့သလုိ သူက အသက္ ၃၂ ႏွစ္ အရြယ္နဲ႔ ေသဆံုးသြားခဲ့ပါၿပီလို႔။
ခင္ဗ်ား.... သတိထားမိမွာပါ။ သိထားၿပီးသားျဖစ္ေပမယ့္ ဆက္ေျပာပါရေစဦးေနာ္။
အသက္ ၃၂ ႏွစ္မွာ ေသဆံုးတယ္။ အခု ေသဆံုးၿပီးတာ ၆၅ ႏွစ္ ျပည့္ေတာ့မယ္။
ဒါေပမယ့္ လူေတြ၊ လူေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြေပါ့ဗ်ာ၊ ပိုရွင္းေအာင္ေျပာရရင္ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ (ျမန္မာဆိုတာ ကခ်င္အစ ရွမ္းအဆံုး ၁၃၅ မ်ိဳးေသာ လူမ်ိဳးစုအားလံုးပါတယ္) အတြက္ေတာ့ ဒီေန႔အထိ အဲဒီလူကို တသသ ျဖစ္ေနတုန္း၊ တတမ္းတတ ျဖစ္ၾကရတုန္း၊ တေအာက္ေမ့ေမ့ ရွိေနၾကတုန္း၊ တလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ ခံစားၾကရတုန္း၊ တစြဲလန္းလန္း ရွိေနၾကတုန္းေပါ့ဗ်ာ။
ဟုတ္တယ္... ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ သူ႔ကို မေမ့ၾကေသးဘူး။ ရင္ထဲမွာ ရွိေနၾကတုန္းပဲ။
အဘိုးလည္း သူ႔ကိုခ်စ္တယ္၊ အေဖလည္း သူ႔ကို ခ်စ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔ကို ခ်စ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ သားသမီးေတြလည္း သူ႔ကို ခ်စ္ၾကဦးမွာပဲ၊ အိုဗ်ာ.... က်ဳပ္တို႔ ျမန္မာျပည္ႀကီး တည္ရွိေနသေရြ႕ သူ႔အေၾကာင္းေျပာၾကရဦးမွာ၊ သူ႔ကို သတိရေနၾကဦးမွာ၊ သူ႔ကို တမ္းတေနၾကဦးမွာ၊ အဲဒါ... မလြဲတဲ့ အမွန္တရားပဲ။
ကဲ... အဲဒီေလာက္ေတာင္ ႀကီးက်ယ္တဲ့၊ ခမ္းနားတဲ့၊ ျမင့္ျမတ္တဲ့၊ အသက္ ၃၂ ႏွစ္ဆုိတဲ့ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ေသသြားတဲ့ လူငယ္ေလးက ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္။
ခင္ဗ်ား ေျဖတာ မွန္ပါတယ္။ ထပ္ၿပီးေတာ့ အသံထြက္ၿပီး ေျဖၾကည့္ပါဦး။ သူ႔နာမည္ကို ရြတ္ၾကည့္ပါဦး။
သူ႔နာမည္ကို ရြတ္လိုက္တဲ့ခဏမွာ ခင္ဗ်ားရင္ထဲကို အမ်ိဳးအမည္မသိတဲ့ စြမ္းအားတစ္ခု ၀င္လာပါလိမ့္မယ္။ အဲဒါ အေသအခ်ာပါ။ ရွင္းျပဖို႔ မႀကိဳးစားနဲ႔၊ နားလည္ဖို႔ မႀကိဳးစားနဲ႔။ ဒီအတုိင္းပဲ ရွိပါေစ။
ကဲ... ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿပိဳင္တူ သူ႔နာမည္ကို ရြတ္လိုက္ၾကရေအာင္...။
စမယ္.... ၁.... ၂.... ၃.....။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း

ဟုတ္တယ္....
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ... လူသာ ေသသြားတယ္ နာမည္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေသမယ့္ လူစားမဟုတ္ဘူး။
ဒီေန႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ေမြးေန႔ပါ။
ငယ္ငယ္ကတည္းက ႏႈတ္တက္ရခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးနဲ႔ ဂုဏ္ျပဳပါရေစ...။

ေဖေဖာ္၀ါရီ  ဆယ့္သံုးမွာ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေမြးေန႔ပါ။
တစ္ေထာင့္ကိုးရာတစ္ဆယ့္ငါး
ေရွ႕ေန ဦးဖာ သား။
ဇာတိ နတ္ေမာက္ မေကြးခ႐ိုင္
သိၾကမ်ားခုတိုင္။
ႀကံ့ႀကံ့ခုိင္တဲ့ ဇာနည္ဘြား
မိခင္ ေဒၚစု သား။
တစ္ေထာင့္ကိုးရာ ေလးဆယ့္ခြန္
ေျပာင္းႂကြ တမလြန္။
မ်က္ရည္သြန္လို႔ ဘ၀င္ၫွိဳး
ဇူလိုင္ တစ္ဆယ့္ကိုး။
ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တို႔ဖခင္။
ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ မွာစကား
ငါတို႔ မေမ့အား။
ျပည္ေထာင္လြတ္ေရး ႀကိဳးပမ္းေဆာင္
ျပည္ခ်စ္ တို႔ေခါင္းေဆာင္။
ဆိုရွယ္လစ္ေဘာင္ လမ္းစဥ္မ်ား
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ခ်မွတ္သြား။

ေကာင္းရာမြန္ရာ ေရာက္ေနတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တစ္ေယာက္ ေက်နပ္ႏိုင္ပါေစ။

အမွတ္တရ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၃ ရက္။
ည ၈ နာရီ ၅၂ မိနစ္။