Tuesday, March 20, 2012

Funny Political Cartoons (1)


ေခတ္အေျခအေနကို ထင္ဟပ္ေဖာ္ျပႏုိင္တဲ့အထဲမွာ ကာတြန္းေတြလည္း အပါအ၀င္ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ဦးတည္းရဲ႕ အျမင္ကို ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ကာတြန္းတစ္ကြက္ဟာ စကားလံုးအနည္းဆံုးနဲ႔ သမုိင္းမွတ္တမ္း တစ္ခုကို ရွင္းျပႏုိင္တယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ေဆာင္းပါးတစ္ေစာင္ေရးၿပီး ဖြဲ႔ဖြဲ႔ႏြဲ႔ႏြဲ႔ ရွည္ရွည္လ်ားလ်ား ေရးရမယ့္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ကာတြန္းတစ္ကြက္တည္းနဲ႔ ေဖာ္ျပႏိုင္ပါတယ္။ ကာတြန္းဆရာရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးအျမင္ ရွိလွ်င္ရွိသလို၊ ျမင္တတ္လွ်င္ ျမင္တတ္သလို ကာတြန္းေတြဟာ အင္မတန္မွ ထိထိမိမိရွိတာကို ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ ေန႔စဥ္ဖတ္႐ႈေနတဲ့ ဂ်ာနယ္ေတြထဲကမွ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကို လာထိတဲ့ ကာတြန္းအခ်ိဳ႕ကို အပတ္စဥ္ တင္ျပေပးႏုိင္ဖို႔ ႀကိဳးစားသြားပါ့မယ္။ အခုတစ္ပတ္မွာေတာ့ 7Day News Journal မွာပါတဲ့ ကာတြန္း ႏွစ္ကြက္ကို တင္ျပလိုက္ေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ၾကပါေစ။

(၁)
တစ္ခ်ိန္တုန္းက ႏုိင္ငံေရးဆိုတဲ့ စကားလံုးဆိုတာ မစားေကာင္းတဲ့ အသီး၊ မပန္သင့္တဲ့ ပန္း၊ မၾကည့္သင့္တဲ့ အရာ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ အခုမ်ားေတာ့ ႏုိင္ငံေရးဆိုတဲ့စကားလံုး ဘယ္ေလာက္မ်ား စကားတြင္က်ယ္ ျဖစ္ေနလိုက္သလဲဆိုရင္ ႏုိင္ငံေရးေၾကာင္း မေျပာရင္ေတာင္ ေခတ္မမီေတာ့သလို၊ ဉာဏ္မမီသလို၊ ဒိတ္ေအာက္ေနသလို၊ ထံုထံုအအလို ျဖစ္ေနပါၿပီ။ တကယ့္ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ၊ ပညာရွင္ေတြထက္ ေဘးကေန ၾကည့္ေနတဲ့လူေတြ၊ ေ၀ဖန္ေနတဲ့လူေတြက ႏုိင္ငံေရးအေၾကာင္းကို ပုိေျပာၾကသလားလို႔ပါ။ အိမ္ထဲမွာ ထိုင္ေနရင္း ဖုန္းေလးတစ္လံုးနဲ႔ ဟိုလူ႔ကိုေခၚၿပီး ႏုိင္ငံေရးအေၾကာင္း ေလကန္လိုက္၊ ဒီလူ႔ကိုေခၚၿပီး မစားရ၀ခမန္း ဆရာႀကီးဟန္ပန္နဲ႔ ေျပာလုိက္နဲ႔ လုပ္ေနတတ္ၾကတာကို ကာတြန္းဆရာက ျမင္ပံုရပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ေအာက္က ကာတြန္းကို ေရးျဖစ္တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ၾကည့္႐ႈခံစားပါဦးခင္ဗ်ား။


 (၂)
ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြအၾကားမွာ ပဋိပကၡအျဖစ္ရဆံုး၊ အျငင္းအပြားရဆံုး ကိစၥရပ္တစ္ခုကေတာ့ ဟိုပါတီကေန ဒီပါတီကိုကူး၊ ဒီပါတီကေန ဟိုပါတီကိုေျပာင္း လုပ္တာပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ႐ုရွားဟာသတစ္ပုဒ္ကို ခ်က္ခ်င္းပဲ ျပန္သတိရမိပါတယ္။ ေဖာက္သည္ခ်ပါရေစ။ သိၿပီးရင္လည္း လူႀကီးလူေကာင္းစိတ္နဲ႔ သည္းခံၿပီး ျပန္ဖတ္ေပးပါဦးခင္ဗ်။

ပထမလူ။ တို႔ပါတီကေန ဟိုဘက္ပါတီကို ေျပာင္းသြားတဲ့လူကို ဘယ္လိုေခၚမလဲကြ။
ဒုတိယလူ။ သစၥာေဖာက္ေပါ့ကြာ။
ပထမလူ။ အဲဒါဆိုရင္ ဟိုဘက္ပါတီကေန တို႔ပါတီကို ေျပာင္းလာတဲ့လူကိုက်ေရာ။
ဒုတိယလူ။ အျမင္မွန္ရတဲ့လူေပါ့။

ကဲ... ေတြးဆဆင္ျခင္ၾကည့္ၾကပါခင္ဗ်ား။ ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္မွာ အဲဒီလို ကိစၥရပ္ေတြဟာ ရွိကုိရွိေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။ ဥပေဒအရ တရား၀င္တားျမစ္ထားတာ၊ ပိတ္ပင္ထားတာ မရွိရင္ေတာ့ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ၿပီး ဟိုကူး၊ ဒီကူး လုပ္လို႔ရပါတယ္ခင္ဗ်။ ဥပေဒနဲ႔ တားျမစ္ထားတာ မရွိဘူးလို႔ ေျပာမယ္ဆုိ ေျပာႏုိင္တာေပါ့ခင္ဗ်။ ဒါေပမယ့္ လႊတ္ေတာ္ထဲကို ေရာက္တုန္းကေတာ့ အျခားပါတီတစ္ခုရဲ႕ အရိပ္ကိုခုိၿပီး ေရာက္ခဲ့ၿပီးကာမွ ဒီဘက္ပါတီကို ေျပာင္းတယ္ဆိုတာကေတာ့ နည္းနည္းမ်ား နည္းလမ္းမက် ျဖစ္မေနဘူးလားလို႔ ေတြးၾကည့္ၾကေစခ်င္ပါတယ္။ လႊတ္ေတာ္ထဲကို မေရာက္ခင္၊ ေရြးေကာက္ပြဲ မ၀င္ခင္မွာ ႀကိဳက္သလို ကူးပါ၊ ေျပာင္းပါ။ အိုင္းစတုိင္းက ကမၻာေက်ာ္ သိပၸံပညာရွင္ႀကီး၊ ႐ူပေဗဒပညာရွင္ႀကီး ျဖစ္ကာမွ ဟိုႏုိင္ငံကလည္း သူ႔ႏုိင္ငံသား၊ ဒီႏုိင္ငံကလည္း သူ႔လူမ်ိဳး လုပ္ေနတာကေတာ့ ဟာသေျမာက္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ထင္တာပါပဲ။ ကဲပါဗ်ာ... စကားေတြ ရွည္ေနပါ့မယ္။ ကာတြန္းဆရာရဲ႕ အျမင္မေတာ္မႈကို ခံစားၾကည့္ပါဦး။ အျခားလူေတြေတာ့ မသိေပမယ့္ ကာတြန္းဆရာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ခံယူခ်က္ျခင္း တူညီပံုရပါတယ္ခင္ဗ်။ အျပည့္အ၀ အားေပးလုိက္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။

အမွတ္တရ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၁၇ ရက္ေန႔၊ စေနေန႔။
ညေန ၅ နာရီ ၁၃ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။

Monday, March 19, 2012

The Union Ministers


(နိဒါန္းစကားကို ဦးစြာဖတ္ေစလိုပါသည္)

ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး လွမင္း
ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး
ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာန

ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ကိုကုိ
ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး
ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးဌာန

ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး သိန္းေဌး
ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး
နယ္စပ္ေရးရာ၀န္ႀကီးဌာန ႏွင့္
ျမန္မာ့စက္မႈဖြံ႔ၿဖိဳးေရး၀န္ႀကီးဌာန

ဦး၀ဏၰေမာင္လြင္
ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး
ႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးဌာန

ဦးေက်ာ္ဆန္း
ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး
ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးဌာန ႏွင့္
ယဥ္ေက်းမႈ၀န္ႀကီးဌာန

ဦးျမင့္လိႈင္
ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး
လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရးႏွင့္ ဆည္ေျမာင္း၀န္ႀကီးဌာန

ဦး၀င္းထြန္း
ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး
ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးႏွင့္ သစ္ေတာေရးရာ၀န္ႀကီးဌာန *

ဦးလွထြန္း
ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး
ဘ႑ာေရးႏွင့္အခြန္၀န္ႀကီးဌာန

ဦးခင္ေမာင္ျမင့္
ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး
ေဆာက္လုပ္ေရး၀န္ႀကီးဌာန

ဦးတင္ႏုိင္သိန္း
ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး
အမ်ိဳးသားစီမံကိန္းႏွင့္စီးပြားေရးဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ၀န္ႀကီးဌာန ႏွင့္
(ေမြးျမဴေရးႏွင့္ေရလုပ္ငန္း၀န္ႀကီးဌာန) **

ဦး၀င္းျမင့္
ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး
စီးပြားေရးႏွင့္ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာန

ဦးသိန္းထြန္း
ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး
ဆက္သြယ္ေရး၊ စာတိုက္ႏွင့္ ေၾကးနန္း၀န္ႀကီးဌာန

ဦးေအာင္ၾကည္
ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး
အလုပ္သမား၀န္ႀကီးဌာနႏွင့္
လူမႈ၀န္ထမ္း၊ ကယ္ဆယ္ေရးႏွင့္ ျပန္လည္ေနရာခ်ထားေရး၀န္ႀကီးဌာန

ဦးသိန္းထိုက္
ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး
သတၱဳတြင္း၀န္ႀကီးဌာန

ဦးအုန္းျမင့္
ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး
သမ၀ါယမ၀န္ႀကီးဌာန
(ေမြးျမဴေရးႏွင့္ေရလုပ္ငန္း၀န္ႀကီးဌာန) **

ဦးဉာဏ္ထြန္းေအာင္
ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး
ပို႔ေဆာင္ေရး၀န္ႀကီးဌာန

ဦးတင့္ဆန္း
ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး
ဟိုတယ္ႏွင့္ခရီးသြားလာေရးလုပ္ငန္း၀န္ႀကီးဌာန ႏွင့္
အားကစား၀န္ႀကီးဌာန

ဦးေက်ာ္စြာခုိင္ ***
ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး
အမွတ္ (၁) စက္မႈ၀န္ႀကီးဌာန

ဦးစိုးသိန္း ****
ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး
အမွတ္ (၂) စက္မႈ၀န္ႀကီးဌာန

ဦးေအာင္မင္း
ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး
ရထားပို႔ေဆာင္ေရး၀န္ႀကီးဌာန

ဦးသန္းေဌး
ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး
စြမ္းအင္၀န္ႀကီးဌာန

ဦးေဇာ္မင္း
ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး
အမွတ္ (၁) လွ်ပ္စစ္စြမ္းအား၀န္ႀကီးဌာန

ဦးခင္ေမာင္စိုး
ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး
အမွတ္ (၂) လွ်ပ္စစ္စြမ္းအား၀န္ႀကီးဌာန

ေဒါက္တာ ျမေအး
ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး
ပညာေရး၀န္ႀကီးဌာန

ေဒါက္တာ ေဖသက္ခင္
ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး
က်န္းမာေရး၀န္ႀကီးဌာန

သူရဦးျမင့္ေမာင္
ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး
သာသနာေရး၀န္ႀကီးဌာန

ဦးေအးျမင့္
ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး
သိပၸံႏွင့္နည္းပညာ၀န္ႀကီးဌာန

ဦးခင္ရီ
ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး
လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရးႏွင့္ျပည္သူ႔အင္အား၀န္ႀကီးဌာန

ဦးသိန္းၫြန္႔
ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး
သမၼတ႐ံုး၀န္ႀကီးဌာန

ဦးစိုးေမာင္
ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး
သမၼတ႐ံုး၀န္ႀကီးဌာန

အထက္ပါ ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီးမ်ားအား ျပည္ေထာင္စုသမၼတျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္၊ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ႐ံုး၊ (အမိန္႔အမွတ္ ၄/၂၀၁၁)၊ ၁၃၇၂ ခုႏွစ္၊ တေပါင္းလျပည့္ေက်ာ္ ၁၁ ရက္ (၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၃၀ ရက္) အရ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ လက္မွတ္ေရးထိုး၍ ခန္႔အပ္တာ၀န္ေပးအပ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

(*) သစ္ေတာေရးရာ၀န္ႀကီးဌာန အား ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးႏွင့္ သစ္ေတာေရးရာ၀န္ႀကီးဌာန ဟူ၍ ၀န္ႀကီးဌာနအမည္ ေျပာင္းလဲသတ္မွတ္ခဲ့ပါသည္။

(**) စီမံ/စီးပြား၀န္ႀကီး ဦးတင္ႏုိင္သိန္း အား မူလက ေမြး/ေရ ကိုပါ ပူးတြဲတာ၀န္ေပးအပ္ခဲ့ေသာ္လည္း မ်ားျပားလွသည့္ လုပ္ငန္းတာ၀န္မ်ားေၾကာင့္ စီမံ/စီးပြားတစ္ခုတည္းကိုသာ တာ၀န္ယူေဆာင္ရြက္ရန္ တင္ျပခဲ့သျဖင့္ ေမြး/ေရ၀န္ႀကီးဌာန ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီးအျဖစ္ ဦးအုန္းျမင့္ အား တာ၀န္ေပးအပ္ခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးအုန္းျမင့္ သည္ သမ၀ါယမ၀န္ႀကီးဌာနႏွင့္ ေမြး/ေရ ၀န္ႀကီးဌာန (၂)ခုကို ပူးတြဲတာ၀န္ယူရပါသည္။

(***) အမွတ္ (၁) စက္မႈ၀န္ႀကီးဌာန ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး ဦးေက်ာ္စြာခုိင္ သည္ က်န္းမာေရး အေျခအေနအရ သမၼတ႐ံုး၀န္ႀကီးဌာန ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီးအျဖစ္ ေျပာင္းလဲခန္႔အပ္ တာ၀န္ေပးအပ္ခဲ့ၿပီး ထိုမွတစ္ဆင့္ ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး အျဖစ္မွ အနားယူခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

(****) စက္မႈ၀န္ႀကီးဌာန (၂) ခုအား တစ္ေပါင္းတစ္စည္းတည္း စက္မႈ၀န္ႀကီးဌာနအျဖစ္ ဖြဲ႔စည္းခဲ့ၿပီး ဦးစိုးသိန္း က ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီးအျဖစ္ တာ၀န္ယူျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

Sunday, March 18, 2012

The Chief Justice of the Union, The Chairperson of the Constitutional Tribunal of the Union ,The Chairperson of the Union Election Commission


(နိဒါန္းစကားကို ဦးစြာဖတ္ေစလိုပါသည္)

ျပည္ေထာင္စုတရားသူႀကီးခ်ဳပ္ - ဦးထြန္းထြန္းဦး
ျပည္ေထာင္စုသမၼတျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္၊ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ႐ံုး၊ (အမိန္႔အမွတ္ ၁/၂၀၁၁)၊ ၁၃၇၂ ခုႏွစ္၊ တေပါင္းလျပည့္ေက်ာ္ ၁၁ ရက္ (၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၃၀ ရက္) အရ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ လက္မွတ္ေရးထိုး၍ ခန္႔အပ္တာ၀န္ေပးအပ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ႏိုင္ငံေတာ္ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဆိုင္ရာ ခံု႐ံုးဥကၠ႒ - ဦးသိန္းစိုး
ျပည္ေထာင္စုသမၼတျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္၊ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ႐ံုး၊ (အမိန္႔အမွတ္ ၂/၂၀၁၁)၊ ၁၃၇၂ ခုႏွစ္၊ တေပါင္းလျပည့္ေက်ာ္ ၁၁ ရက္ (၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၃၀ ရက္) အရ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ လက္မွတ္ေရးထိုး၍ ခန္႔အပ္တာ၀န္ေပးအပ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ျပည္ေထာင္စုေရြးေကာက္ပြဲေကာ္မရွင္ဥကၠ႒ - ဦးတင္ေအး
ျပည္ေထာင္စုသမၼတျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္၊ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ႐ံုး၊ (အမိန္႔အမွတ္ ၃/၂၀၁၁)၊ ၁၃၇၂ ခုႏွစ္၊ တေပါင္းလျပည့္ေက်ာ္ ၁၁ ရက္ (၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၃၀ ရက္) အရ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ လက္မွတ္ေရးထိုး၍ ခန္႔အပ္တာ၀န္ေပးအပ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

Saturday, March 17, 2012

ႏိုင္ငံေရးအေတြးမ်ား (ေဒၚစု၊ NLD၊ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး၊ ဥပေဒျပဳလႊတ္ေတာ္မ်ား၊ တပ္မေတာ္သားကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ)


ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွာ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဥကၠ႒ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲ အတြက္ မဲဆြယ္စည္း႐ံုးေရး ေဟာေျပာတာကို နားေထာင္လုိက္ရပါတယ္။ ေသခ်ာမၾကားလိုက္တာေတြ၊ မရွင္းလင္းတာေတြ ျပန္နားေထာင္ႏုိင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဓာတ္ပံုကင္မရာမွာပါတဲ့ ဗီဒီယို႐ိုက္တဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ကိုပါ အသံုးျပဳၿပီး ႐ုိက္ကူးယူထားလိုက္ပါတယ္။

မညာတမ္း၀န္ခံရရင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေဟာေျပာမွာကို အေတာ္ေလးကို စိတ္၀င္စားခဲ့ပါတယ္။ ႐ုပ္သံကတစ္ဆင့္ တစ္ႏုိင္ငံလံုးကို ေဟာေျပာမွာျဖစ္တယ္၊ ႏိုင္ငံပိုင္႐ုပ္သံကေန တရား၀င္ ေဟာေျပာစည္း႐ံုးခြင့္ရတဲ့ ရွားရွားပါးပါး အခြင့္အေရးျဖစ္တယ္၊ မဲဆြယ္စည္း႐ံုးေရး ခရီးစဥ္ေတြမွာလည္း ေျပာထားတာေတြက မနည္းမေနာ အမ်ားႀကီးနဲ႔ စံုစီနဖာမို႔ပါ။ ေဟာေျပာခြင့္ရတဲ့ ၁၅ မိနစ္တာ အခ်ိန္ကာလေလးမွာ ေျပာခ်င္တာအားလံုးပါေအာင္ ဘယ္လိုမ်ိဳး နည္းလမ္းေတြနဲ႔ အထိေရာက္ဆံုး တင္ျပမလဲဆိုတာကိုပါ စိတ္၀င္စားခဲ့ပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ စကားေျပာေကာင္းတယ္၊ ေဟာေျပာတာေကာင္းတယ္လို႔ တျခားလူေတြ ေျပာၾကတာကို ၾကားဖူးေနေတာ့ ေဒၚစုရဲ႕ စကားေျပာစြမ္းရည္ကို ေစာင့္ၾကည့္အကဲခတ္တာလည္း ပါပါတယ္။

ေဒၚစုေဟာေျပာတာကို နားေထာင္ၿပီးတဲ့အခါမွာ ကၽြန္ေတာ့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြအားလံုး အေငြ႔ပ်ံသြားခဲ့ပါတယ္။ စာေစာင္ေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ဆိုသလို အတင္းကာေရာ ေၾကာ္ျငာေပးေနတဲ့၊ ပ႐ိုမိုးရွင္း လုပ္ေပးေနတဲ့၊ အတင္းကို ပံုေဖာ္ေပးေနတဲ့ လူထုေခါင္းေဆာင္ဆိုသူ၊ ဒီမိုကေရစီ သူရဲေကာင္းလို႔ ခံယူထားတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မွ ဟုတ္ပါေလစလို႔ သံသယျဖစ္မိပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့အတုိင္း နမူနာယူစရာ၊ သင္ယူစရာေတြ မရခဲ့ဘဲ ဆင္ျခင္စရာေတြ၊ သင္ခန္းစာေဖာ္ထုတ္စရာေတြ၊ ေရွာင္ၾကဥ္သင့္တာေတြသာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ရရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါလည္း ဆိုးေတာ့မဆိုးပါဘူးေလ။

ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ေလးေတြကို ျပန္လည္ေဖာက္သည္ခ်ပါရေစ…
(၁) ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ႏုိင္ငံေရးပါး မ၀ပါဘူး။
(၂) ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ယံုၾကည္မႈ လြန္ကဲေနပါတယ္။
(၃) အေျခအေန၊ အခ်ိန္အခါအလိုက္ မေျပာႏုိင္ပါဘူး။
(၄) နားေထာင္တဲ့လူအတြက္ တသသျဖစ္ၿပီး၊ တစိမ့္စိမ့္ေတြးၿပီး က်န္ရစ္ေအာင္ မေျပာႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။
(၅) သူေျပာတာေတြနဲ႔၊ သူလုပ္တာေတြဟာ တျခားစီ ျဖစ္ေနတာဟာ အဆိုး၀ါးဆံုးပါပဲ။

အမွတ္စဥ္ (၁) အတြက္ စာဖတ္သူအခ်ိဳ႕က ကၽြန္ေတာ့္ကို ခါးခါးသီးသီး ျငင္းဆန္ၾကပါလိမ့္မယ္၊ တံု႔ျပန္ၾကပါလိမ့္မယ္၊ ေ၀ဖန္ၾကပါလိမ့္မယ္၊ ေဆာ္ႏွက္ၾကပါလိမ့္မယ္။ အားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ထားၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာပါရေစ။ ေဒၚစုလို လူတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္လို ဘာမဟုတ္၊ ညာမဟုတ္ သာမန္လူတစ္ေယာက္က အဲဒီလို မွတ္ခ်က္ခ်ရမလားဆိုၿပီး ဆႏၵေတြေစာၿပီး ေဒါသေတြ မကဲပါနဲ႔ဦးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ဘာေၾကာင့္ ေျပာရသလဲဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေလးေတြေတာ့ ဖတ္ၾကည့္ေပးပါဦး။ ေဟ့ေကာင္ ကိုဉာဏ္… မင္းက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ႏိုင္ငံေရးပါး ၀လို႔လဲကြ လို႔ ေမးလာၾကရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ေျဖပါ့မယ္။ ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ဟာ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ သူငယ္တန္းပါခင္ဗ်ာလို႔ ျပန္ေျဖပါ့မယ္။ အဲဒီလိုေကာင္က ေဒၚစုကို ႏုိင္ငံေရးပါး မ၀ဘူးလို႔ေျပာတာ မလြန္လြန္းဘူးလား ဆိုရင္ေတာ့ မလြန္ပါဘူးခင္ဗ်ာ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျဖရပါလိမ့္မယ္။ ေဒၚစုဟာ ႏုိင္ငံတကာအေရးေတြကို ကၽြမ္းက်င္ရင္ ကၽြမ္းက်င္ပါလိမ့္မယ္၊ ကမၻာပတ္ခဲ့သူမို႔ ႏုိင္ငံစံုရဲ႕ ဒီမုိကေရစီ အေတြ႔အႀကံဳေတြ မ်ားေကာင္းမ်ားပါလိမ့္မယ္၊ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးကိုေတာ့ မကၽြမ္းက်င္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္သံုးသပ္လိုပါတယ္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ အခုအခ်ိန္အထိ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္ေလာက္က အေျခအေနမ်ိဳးလို႔ စိတ္ထဲမွာ ခံယူထားဆဲ ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ျမင္မိပါတယ္။ ေခတ္ေျပာင္း စနစ္ေျပာင္းကို စတင္ကူးေျပာင္းေနၿပီဆုိတာ သူက ဥေပကၡာ ျပဳထားပါတယ္။ (မသိဘူးလို႔ သံုးမလို႔ပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ မသိဘူးဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏုိင္တာမို႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ဥေပကၡာျပဳထားတယ္လို႔ပဲ သတ္မွတ္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။) လက္ရွိ သမၼတႀကီးနဲ႔ အစိုးရအဖြဲ႔ဟာ ေဒၚစုအေပၚ ဘာေတြမ်ား မေကာင္းတာေျပာ၊ မေကာင္းတာလုပ္ေနသလဲလို႔ ေမးခြန္းထုတ္ခ်င္ပါတယ္။ သူေျပာတဲ့ စကားေတြရဲ႕ အဓိပၸါယ္ဟာ အစိုးရမွန္ရင္ ဆန္႔က်င္မယ္ဆိုတဲ့ သေဘာေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနတာကိုေတာ့ အံ့ၾသမိပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီလိုလားသူေတြလို႔ ကုိယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အမည္တပ္ၾကတဲ့ လူအမ်ားစုမွာလည္း အဲဒီသေဘာမ်ိဳး ရွိေနတတ္တာကို စိတ္မေကာင္းဖြယ္ ေတြ႔ရပါတယ္။ သူတို႔ေတြက ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ အခုအစိုးရဟာ အရင္အစိုးရက လူေတြအမ်ားစုမို႔ အရင္အစိုးရလိုပဲလို႔ ေျပာတတ္ၾကတာပါပဲ။ ဒုကၡပါပဲကြယ္လို႔ပဲ ေျပာရေတာ့မယ္ ထင္ပါတယ္။ လူ႔ဘ၀မွာ ဘယ္လိုပဲ ေနခဲ့၊ ေနခဲ့ သကၤန္း၀တ္ၿပီး သံဃာ့က်င့္၀တ္နဲ႔အညီ ေထရ၀ါဒနဲ႔အညီ ေနထိုင္က်င့္ႀကံတယ္ဆိုရင္ ကန္ေတာ့အပ္တဲ့၊ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္အပ္တဲ့ ရဟန္းသံဃာပဲ မဟုတ္ဘူးလားလို႔ ေမးလိုပါတယ္။ အရင္တုန္းက ဘယ္လိုမို႔ အခုလည္း ဒီလိုပဲ ျဖစ္မွာပဲလုိ႔ အေသစြဲမွတ္ ထားသူေတြကို ေျပာခ်င္တာတစ္ခုကေတာ့ အဲဒီလုိစိတ္ဓာတ္နဲ႔သာဆိုရင္ ေတြ႔မေရွာင္ လူသတ္သမားကေန ရဟန္းျဖစ္သြားခဲ့တဲ့ အဂၤုလိမာလတို႔၊ ဒီေန႔ နာမည္ႀကီး ဓမၼကထိက ဒယ္အိုးဆရာေတာ္တို႔၊ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဘ၀ကေန ႏုိင္ငံေရးဘက္ကို လံုးလံုးလ်ားလ်ား ကူးေျပာင္းၿပီး အရပ္၀တ္လဲခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔၊ လူေတြေသေစႏုိင္တဲ့ ဒိုင္းနမိုက္ကို တီထြင္မိလို႔ ယူက်ံဳးမရ ျဖစ္ခဲ့ရဖူးတဲ့ ႏိုဘယ္လ္ဆုမ်ားရဲ႕ မူလအလွဴရွင္ အဲဖရက္ႏိုဘယ္လ္တို႔၊ မူလအ႐ိုင္းဘ၀မွ စာေပဆုအလွဴရွင္အထိ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့တဲ့ မခုကၠဴ ဦးအုန္းေဖ တို႔သာဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းေအာင္လုပ္လုပ္၊ သံသယမ်က္၀န္းေတြထဲကေန ဘယ္ေတာ့မွ ေျပးထြက္ခြင့္ ရခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာပါပဲ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကိုယ္တုိင္က အခုအခ်ိန္အထိ အစိုးရ မေကာင္းေၾကာင္းေျပာတာဟာ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ငန္းစဥ္ တစ္ရပ္ပဲလို႔ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ခံယူၿပီး ေျပာဆိုၿမဲ ေျပာဆိုေနေသးတာ၊ လမ္းေပၚမွာ လူေတြအမ်ားႀကီး စုေ၀းႏိုင္ျခင္းဟာ ဒီမိုကေရစီပဲလို႔ တလြဲဆံပင္ ေကာင္းေနတာေတြဟာ လက္ရွိ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးပါး မ၀ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ အခ်ိဳ႕ပါပဲဗ်ာ။

အမွတ္စဥ္ (၂) ျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ အထူးေျပာရန္ လိုမယ္မထင္ပါဘူး။ သူေျပာေနတဲ့ စကားေတြအားလံုးဟာ သူနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္သာလွ်င္ ဒီႏုိင္ငံရဲ႕ ကယ္တင္ရွင္၊ သူတို႔သာလွ်င္ ဒီမိုကေရစီစံႏႈန္းေတြကို အေသအခ်ာသိတဲ့ ဒီမိုကေရစီက်မ္းေက်သူ၊ သူ႔ပါတီသာလွ်င္ ဒီႏိုင္ငံမွာ အေကာင္းဆံုးပါတီ ဆိုတဲ့အခ်က္ေတြကို မီးေမာင္းထိုးျပေနျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ မဲဆြယ္ေဟာေျပာမႈထဲမွာ တပ္မေတာ္ကို ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း စိန္ေခၚတဲ့သေဘာ ေျပာခဲ့တာပါပဲ။ ေဒၚစုဟာ အခုအခ်ိန္မွာ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ၀င္မၿပိဳင္ရေသးပါဘူး။ ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္း အဆင့္မွာပဲ ရွိပါေသးတယ္။ လႊတ္ေတာ္ထဲကို ေရာက္ပါ့မယ္လို႔ ဘယ္သူကမွ တပ္အပ္ေသခ်ာ မေျပာႏုိင္ေသးပါဘူး။ သူ႔ကို သေဘာက်တဲ့လူေတြ ရွိသလို၊ သေဘာမက်တဲ့လူေတြလည္း ရွိေကာင္းရွိမွာပါပဲ။ အဲဒီ လူႏွစ္မ်ိဳးမွာ ဘယ္သူက ပိုမ်ားသလဲဆိုတာ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲ ရလဒ္ထြက္မွပဲ ေသခ်ာသိရမွာပါ။ ဒါေတာင္မွ သူ႔ကို ေထာက္ခံသူ၊ မေထာက္ခံသူဆိုတာ သူ၀င္ၿပိဳင္တဲ့ ေကာ့မွဴးၿမိဳ႕နယ္ တစ္ခုတည္းမွာပဲ သိႏုိင္တာမ်ိဳးပါ။ အဲဒီလို လူတစ္ေယာက္က ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒအရ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ပါ၀င္ေနတဲ့ တပ္မေတာ္သားေတြကို စိန္ေခၚတဲ့စကား၊ မလိုလားတဲ့စကား ေျပာခဲ့တာကိုေတာ့ အေတာ္ႀကီးကို အံ့ၾသမိပါတယ္။ အခ်ိဳ႕လူေတြအတြက္ေတာ့ ေဒၚစုက သတၱိရွိရွိ ေျပာရဲတယ္လို႔ ထံုးစံအတုိင္း ခ်ီးက်ဴးတာေတြ၊ သေဘာက်တာေတြ ရွိေကာင္းရွိပါလိမ့္မယ္။ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကို နားမလည္တဲ့လူေတြလို႔ပဲ အတိအလင္း ေျပာပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ္ဘာကို ဆိုလိုတယ္ဆိုတာ နားလည္တဲ့သူေတြက ေထာက္ခံၾကပါလိမ့္မယ္။ နားမလည္တဲ့လူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၀ိုင္း၀န္းေမတၱာပို႔ၾကမွာကိုလည္း ေမွ်ာ္လင့္ထားၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္းမို႔ အထူးအေထြ မတုန္လႈပ္ပါခင္ဗ်ား။ မိမိစိတ္၊ မိမိအေတြး၊ မိမိခံယူခ်က္အတုိင္းသာ ျဖစ္ေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။

နံပါတ္ (၃) အခ်က္မွာ အေျခအေနနဲ႔ အခ်ိန္အခါအလိုက္ မေျပာႏုိင္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့၊ ပထမဆံုးအခ်က္ကေတာ့ အခုက်င္းပမယ့္ ေရြးေကာက္ပြဲဟာ အေထြေထြ ေရြးေကာက္ပြဲႀကီး မဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်။ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲ တစ္ခုသာလွ်င္ ျဖစ္ပါတယ္။ လစ္လပ္တာကလည္း ၄၈ ေနရာသာလွ်င္ ျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်။ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲဆိုတာ လစ္လပ္သြားေသာ အခ်ိဳ႕ေသာ ကိုယ္စားလွယ္ ေနရာေတြအတြက္ (တစ္နည္းေျပာရရင္ လႊတ္ေတာ္ထဲက ေနရာအခ်ိဳ႕အတြက္) လုပ္ေပးျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ မဲဆြယ္တာက တကယ့္ကို မစားရ၀ခမန္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ အေမရိကန္သမၼတေလာင္းေတြ အၿပိဳင္မဲဆြယ္ ေနသလားေတာင္ ထင္မွတ္မိပါတယ္။ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဘယ္ေနရာေတြမွာ ၿပိဳင္မယ္၊ ဘယ္သူေတြ ၿပိဳင္ၾကမယ္၊ အႏုိင္ရခဲ့ရင္ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ဘာေတြလုပ္ေဆာင္သြားမယ္၊ ဘာေတြျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔ အစီအစဥ္ရွိတယ္ စသျဖင့္ တစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲ ဟိုအေၾကာင္းေျပာလုိက္၊ ဒီအေၾကာင္းေျပာလုိက္၊ ဟုိက႑ေရာက္လိုက္၊ ဒီက႑ေရာက္လိုက္နဲ႔ တကယ့္ကို ျမန္မာဗီဒီယိုေတြမွာ ၾကည့္ေနရတဲ့ ဇာတ္ကားေၾကာ္ျငာ ၾကည့္ေနရသလိုပါပဲ။ ၿပီးေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေတြးမိတာက သူ႔ချမာ အျခားပါတီေတြလို ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲေနာက္ပိုင္း လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ဘာေတြလုပ္ေပးႏုိင္ခဲ့တယ္၊ ဘာေတြ ေတာင္းဆိုေပးႏုိင္ခဲ့တယ္၊ ဘာေတြေတာ့ ေဆာင္ရြက္ေပးႏုိင္ခဲ့တယ္ဆုိတာ ေျပာစရာမွ မရွိတာပဲဆိုတာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူရဲ႕ အမိန္႔တစ္ခုတည္းနဲ႔ မွန္သည္မွားသည္ ေျပာခြင့္မရဘဲ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲကို သပိတ္ေမွာက္ခဲ့ရတဲ့ အမ်ိဳးသားဒီမုိကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ကုိယ္စားလွယ္ေလာင္းေတြချမာ သူတို႔ေဒသေတြမွာ အေျပာခံေနရတာကို ဘယ္လိုမွကို အခုထက္ထိ ျပန္မေျဖရွင္းႏုိင္ေသးပါဘူး။ ေဒၚစုစကားကို သံေယာင္လုိက္ၿပီး ဒီအစိုးရက လုပ္ေပးတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲေတြဟာ သန္႔ရွင္းမွ်တမႈမရွိဘူးတို႔၊ လႊတ္ေတာ္ထဲကုိ ေရာက္သြားတဲ့ ကုိယ္စားလွယ္ေတြဆိုတာလည္း လက္ညႇိဳးေထာင္ေခါင္းညိတ္ပဲ လုပ္တတ္တဲ့လူေတြတို႔၊ စတဲ့ စတဲ့ သူမပါရင္ ဘယ္သူမွ မေကာင္းဘူးဆိုတဲ့ မူနဲ႔ ေျပာခဲ့ေဟာခဲ့ ေၾကညာခ်က္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ေ၀ဖန္ခ်က္ေတြအဖံုဖံု ထုတ္ခဲ့ၿပီး အခုက်မွ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ေနရာအားလံုး မႏုိင္ႏုိင္ေအာင္ လိုက္ၿပီး စည္း႐ံုးရ၊ ေဟာေျပာရ၊ မဲဆြယ္ရ လုပ္ေနတာ ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ ေမးလုိက္ခ်င္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံအတြက္ ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ ဘာေတြ လုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္၊ အခုဆက္ၿပီး ဘာေတြလုပ္ေပးသြားပါမယ္လို႔ သူဘာေၾကာင့္ မေျပာႏုိင္ခဲ့သလဲ။ တကယ္ဆိုရင္ သူဂုဏ္ယူစြာ ေျပာသင့္တာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတာပဲ။ ျမန္မာႏုိင္ငံကို ႏုိင္ငံတကာ ခရီးသြားေတြ မလာေအာင္ ကၽြန္မလုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္၊ ႏုိင္ငံတကာက စီးပြားေရးအရ အေရးယူပိတ္ဆို႔မႈေတြ လုပ္ျဖစ္ခဲ့ေအာင္ ကၽြန္မေဆာင္ရြက္ႏုိင္ခဲ့တယ္၊ ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတႀကီးနဲ႔ အေမရိကန္ႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးတို႔ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးမႈမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံကို သံအမတ္ႀကီးအဆင့္နဲ႔ ျပန္လည္ဆက္ဆံမယ္လို႔ ေျပာခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္မက ဆုိင္းငံ့ထားပါဦး၊ ေစာင့္ၾကည့္ပါဦးလို႔ ေျပာထားတဲ့အတြက္ အခုထက္ထိ ျမန္မာႏုိင္ငံဆုိင္ရာ အေမရိကန္သံအမတ္ႀကီး မခန္႔အပ္ႏုိင္ေသးတာ၊ စတဲ့စတဲ့ အခ်က္ေတြကို တကယ္ဆိုရင္ ထည့္ေျပာသင့္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏုိင္ငံရဲ႕ စနစ္အတြက္ ေရြးေကာက္ပြဲေတြဟာ ဥပေဒျပဳအမတ္ေတြကိုပဲ ေရြးခ်ယ္ေပးႏုိင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို အခုအခ်ိန္အထိ ေဒၚစု သဲကြဲပံု မရဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ယူဆပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့တဲ့ နံပါတ္ (၄) အခ်က္ကေတာ့ ရွင္းပါတယ္ဗ်ာ။ နားေထာင္ေနတဲ့ ျမန္မာတစ္ျပည္လံုးက လူေတြက ေဒၚစုရဲ႕ ေဟာေျပာမႈကို နားေထာင္ၿပီးတဲ့အခါမွာ ငါတို႔ေတာ့ ဘာေတြေမွ်ာ္လင့္ႏုိင္ၿပီ၊ ငါတို႔ေတာ့ ဘာေတြမွာ စိတ္ခ်ႏုိင္ၿပီ၊ ငါတို႔အတြက္ ဘာအခြင့္အေရးေတြ ရွိပါ့လား၊ ေဒၚစုဟာ ဒါေတြကို ေဆာင္ရြက္ေပးမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ငါတို႔အတြက္ေတာ့ အဲဒီကိစၥေတြမွာ ေဒၚစုနဲ႔ သူ႔ပါတီကို အားကိုးရႏုိင္တယ္ စသည္ျဖင့္ ေမွ်ာ္လင့္စရာ တစ္ခုမွ် မေတြ႔ရပါဘူး။ သူ႔ေဟာေျပာမႈဟာ ေနရာလြဲေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ သူ႔စကားကို ေျမ၀ယ္မက် မွန္မွန္မွားမွား တင္ပါ့ဘုရား လုပ္ၾကမယ့္ သူ႔စီအီးစီေတြ၊ သူ႔အမာခံေတြကို ေျပာရမယ့္ စကားေတြဗ်။ သာမန္လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ေဒၚစုနဲ႔ သူ႔ပါတီက လူေတြကို မဲေပးသင့္ပါတယ္ ဆိုတဲ့အခ်က္ တစ္ခ်က္တစ္ေလမွ် သူ႔ေဟာေျပာမႈမွာ မပါ၀င္ခဲ့ဘူးဗ်။ လက္ရွိ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတာ၀န္၊ တရားစီရင္ေရးတာ၀န္၊ ဥပေဒျပဳေရးတာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ေနၾကတဲ့ လူေတြကိုသာ မေက်မနပ္ ပုတ္ခတ္ေျပာသြားတယ္လို႔ပဲ မွတ္ယူတယ္ဗ်ာ။ ေလာက္ေလာက္လားလား မွတ္သားစရာ မပါဘူး။ မဲျပာပုဆိုး ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ အဲဒီေခတ္က လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ၿပီးသြားခဲ့ၿပီဗ်။

နံပါတ္ (၅) အခ်က္မွာ သူလုပ္တာေတြနဲ႔ သူ႔အေျပာေတြဟာ တစ္ျခားစီ ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုခဲ့ပါတယ္။ သူေျပာတဲ့ သူ႔ပါတီရဲ႕ အဓိကရည္မွန္းခ်က္ (၃) ခုဆိုတာကို ေလ့လာၾကည့္ရေအာင္ပါ။
*** တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးကို နံပါတ္တစ္ေနရာမွာထားၿပီး ေျပာသြားခဲ့ပါတယ္။ အမ်ားႀကီး မရွင္းျပလိုေတာ့ပါဘူး။ တစ္ခုပဲ ေမးခြန္းေလး ေမးပါမယ္။ အခုလတ္တေလာ သူသြားသမွ် ခရီးစဥ္ေတြမွာ လုိက္ပါေနတဲ့ သူ႔ေဘးက ပါတီ၀င္ေတြဟာ ဥပေဒနဲ႔အညီ ျဖစ္ပါရဲ႕လား၊ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ႀကီးမွာ ကားေတြကုိ မီးဖြင့္ၿပီး ေမာင္းတာ၊ ကားေဘးမွာ မတ္တတ္ေတြရပ္ၿပီး တြဲခိုၿပီးလုိက္တာ၊ ယာဥ္ေၾကာေတြ ပိတ္ဆို႔ကုန္ေအာင္ ေ၀းေလး၀ါးေလး လုပ္ၾကတာ၊ ပတ္၀န္းက်င္ နားမခံသာေအာင္ ဟိုေအာ္ဒီေအာ္ ေအာ္ၾကတာ၊ ဘယ္ကမွန္းမသိတဲ့ သဃၤန္း၀တ္ေတြက ေလာကုတၱရာနဲ႔ လားလားမွ် မအပ္စပ္တဲ့ နဖူးစည္းေတြစည္းတာ၊ ကားမိုးေပၚတက္ၿပီး လက္သီးလက္ေမာင္း တန္းၾကတာ၊ နဖူးေတြ၊ ပါးေတြမွာ တံဆိပ္စတစ္ကာေတြ ကပ္ၾကတာ၊ ဆုိင္ကယ္ေတြ တ႐ုန္း႐ုန္း၊ ကားေတြတအုန္းအုန္းနဲ႔ လမ္းေျပာင္းျပန္ေမာင္းၾကတာ၊ လမ္းျဖတ္သန္းခ ေကာက္ခံတဲ့ဂိတ္ေတြမွာ ျဖတ္သန္းခ မေပးဘဲ မင္းမဲ့စ႐ုိက္ဆန္ဆန္ ျဖတ္ခ်င္တုိင္း ျဖတ္ခဲ့ၾကတာ၊ ဟြန္းေတြ နားမခံသာေအာင္ တီးခဲ့ၾကတာ၊ မီးပြိဳင့္ေတြဘာေတြ နားမလည္ဘဲ NLD တံဆိပ္ပါတယ္ဆိုၿပီး မီးနီကို ျဖတ္ေမာင္းတာ၊ အတင္းကာေရာ ျဖတ္၀င္တာေတြကေရာ NLD အေနနဲ႔ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးကို တစ္ဖက္တစ္လမ္းက ကူညီေနတာလားလို႔ ေမးခ်င္ပါတယ္။
*** နံပါတ္ႏွစ္ အခ်က္ကေတာ့ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး တဲ့ခင္ဗ်။ နားေထာင္လို႔ေတာ့ အေတာ္ေကာင္းသားေနာ္။ အခုအစိုးရကေရာ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို မလုပ္ဘဲ ေနေနလို႔လားဗ်ာ။ ဘာကိစၥ အလကားေနရင္း ပ႑ာ၀င္ယူခ်င္ေနတယ္ဆိုတာ နားမလည္ႏုိင္ဘူး။ ေဒၚစုကို တိုက္တြန္းခ်င္တာကေတာ့ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး မလုပ္ပါနဲ႔ဦး သူ႔ပါတီတြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပဲ အရင္လုပ္စမ္းပါဦးဗ်ာ။၊ ဟိုပါတီ၀င္ေတြက မေက်နပ္၊ ဒီပါတီ၀င္ေတြက အျမင္မၾကည္၊ ဟိုလူက ခြဲထြက္လိုက္၊ ဒီလူက စြန္႔ခြာလိုက္နဲ႔ သူ႔ပါတီထဲက လူေတြကိုေတာင္ စည္းလံုးညီၫြတ္ေအာင္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ဘဲနဲ႔မ်ား ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးေလး ဘာေလးနဲ႔ ရထားတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဘယ္လ္ဆုအတြက္ ပိုက္ဆံသံုးလို႔ေကာင္းေအာင္ ေလွ်ာက္ေျပာမေနစမ္းပါနဲ႔။ အျခားႏုိင္ငံက တကယ္စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္ရြက္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဘယ္လ္ဆု ရခဲ့တဲ့ လူေတြကိုေတာင္ အားနာဖို႔ေကာင္းတယ္။ ေဒၚစုထက္စာရင္ ေတာင္ကတံုးကို ေသွ်ာင္ထံုးေနတဲ့ ဦးအုန္းကို ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဘယ္လ္ဆု ေပးတာကမွ အမ်ားႀကီး အက်ိဳးရွိလိမ့္မယ္ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ လက္နက္ကုိင္ တုိင္းရင္းသားေတြကို ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရေအာင္ မေစ့စပ္၊ မျဖန္ေျဖေပးပါနဲ႔၊ ကိုယ့္ေသြးသား အရင္းအခ်ာျဖစ္တဲ့ ဦးေအာင္ဆန္းဦးနဲ႔ပဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရေအာင္၊ ေျပလည္ေအာင္၊ ခြင့္လႊတ္ေအာင္ အရင္လုပ္ပါဦးလို႔ ေျပာခ်င္တယ္ဗ်ာ။ သူတို႔ ေမာင္ႏွမခ်င္းေတာင္ မတည့္တဲ့ကိစၥကို ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို လုပ္ခ်င္ေသးသတဲ့။ အံ့ေရာဗ်ာ။
*** ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္ေရးဆိုတာကိုလည္း သူက တတိယအခ်က္အေနနဲ႔ ေျပာသြားေသးတာကိုး။ မသိတဲ့လူေတြကမ်ား သူ႔စကားကို အဟုတ္မွတ္ၿပီး နားေယာင္မိလို႔ကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရား၊ တကယ့္ကို ငါးပါးေမွာက္မယ့္ ကိန္းပါပဲ။ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဆိုတာ ေဒၚစုျပင္မွ၊ NLD ျပင္မွ ရမွာတဲ့လားဗ်။ ဒုကၡပါပဲဗ်ာ။ ျမန္မာျပည္သူျပည္သား အေပါင္းတို႔ခင္ဗ်ား၊ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒရဲ႕ အခန္း (၁၂) ဟာ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ျခင္း ဆိုတဲ့အခန္း ျဖစ္ပါတယ္ဗ်ာ။ ဥပေဒနဲ႔အညီ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ဘယ္အခ်ိန္မဆို၊ ဘယ္သူမဆို ျပင္ႏုိင္တဲ့ ျပ႒ာန္းခ်က္ေတြပါ။ ဒါကို မဟုတ္ကဟုတ္က ခုတံုးလုပ္ၿပီး ေဒၚစု ႏုိင္မွပဲ၊ သူ႔ပါတီႏုိင္မွပဲ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္ႏုိင္မလိုလို လုပ္ေနတာကေတာ့ တကယ့္ကို အေပါစားဆန္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ပါတယ္ခင္ဗ်။ ျပင္မယ္ျပင္မယ္သာ လူၾကားေကာင္းေအာင္ ေအာ္ေနတာ၊ ဘယ္အခ်ိန္ ျပင္မွာလဲဗ်၊ ဘယ္လိုျပင္မွာလဲဗ်၊ ေသေသခ်ာခ်ာ ထည့္မေျပာပါဘူးေနာ္။ ေဒၚစု ေမ့သြားတာ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ အေသအခ်ာ ေျပာလုိက္ပါမယ္။ ျမန္မာျပည္သူျပည္သား အေပါင္းတို႔ခင္ဗ်ား၊ ေဒၚစုႏွင့္ သူ႔ပါတီ၀င္မ်ား ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ၄၈ ေနရာလံုး ႏုိင္ခဲ့ရင္ေတာင္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ျပင္လို႔ မရေသးေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။ ဘယ္အခ်ိန္မွာမ်ား ျဖစ္ႏုိင္မလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးလာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အခုပံုစံအတုိင္းသာ ေဒၚစုႏွင့္ NLD အခ်ိဳးမေျပာင္းဘဲ ဆက္လုပ္ေနလွ်င္ျဖင့္ ေရႊျပည္ေတာ္ ေမွ်ာ္တုိင္းေ၀း ျဖစ္ေနဦးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။

ကၽြန္ေတာ့္ပို႔စ္လည္း အေတာ္ႀကီးကို ရွည္လ်ားေနပါၿပီ။ သီးျခားေျပာၾကားလိုသည္မ်ားကို ေျပာပါရေစ။ အထက္တြင္ ေျပာခဲ့သမွ်သည္ ေဒၚစုကို ပုဂၢိဳလ္ေရးတိုက္ခုိက္မႈအရ ေျပာျခင္းမဟုတ္ပါ။ သူလုပ္ေနသည္မ်ား တရားနည္းလမ္းမက်၍၊ လက္ခံႏုိင္စရာမရွိ၍ ျဖစ္ပါသည္။ ႏုိင္ငံေရးသမားဟူသည္ အေျမာ္အျမင္ ႀကီးရသည္ဟု ၾကားဖူး၊ ဖတ္ဖူး၊ မွတ္ဖူးပါသည္။ ဟုတ္ကဲ့၊ သူ႔လုိမ်ိဳး ကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္ လူထုေခါင္းေဆာင္ဟု ခံယူထားသူ တစ္ဦးဆိုလွ်င္ ထို႔ထက္ပိုသင့္သည္ဟု ထင္ပါသည္။ အခုေတာ့ သူ႔ပါတီအက်ိဳးတစ္ခုကိုသာ ေရွး႐ႈၿပီး မေျပာသင့္ေတြေျပာ၊ မလုပ္သင့္တာေတြလုပ္ ျဖစ္ခ်င္တုိင္းျဖစ္ေနျခင္းသည္ ေကာင္းေသာအလားအလာ မဟုတ္ပါ။ ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတႀကီးႏွင့္ လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒မ်ားက ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီလမ္းေၾကာင္းသည္ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္ျပန္လွည့္ေတာ့မွာ မဟုတ္ေၾကာင္း အတိအလင္း ေျပာၾကားထားၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေဒၚစုကေတာ့ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ လွည့္ေစခ်င္ပံု ရပါသည္။ သူလုပ္ေနသမွ်သည္ ေနာက္ထပ္ ၈၈ အေရးအခင္းတစ္ခု ျဖစ္ေစခ်င္သလိုမ်ိဳး သေဘာေဆာင္ေနပါသည္။ လူထုေတြကို အံုႂကြေစခ်င္သည့္ လကၡဏာေတြ ျမင္ေနရပါသည္။ လူထုကို ေသြးဆူေအာင္ ဆြေပးေနသည္ဟု ျမင္ေနရပါသည္။ သူႏွင့္ သူ႔ပါတီ၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္၊ အားထုတ္မႈ၊ သူကုိးကြယ္သည့္ ႏုိင္ငံႀကီးမ်ား၏ ေထာက္ခံမႈ၊ ေထာက္ပံ့မႈ၊ အကူအညီ တစ္စံုတစ္ရာမပါဘဲ ယခုကဲ့သို႔ ျမန္မာဒီမုိကေရစီ ေရစီးေၾကာင္းႀကီး အားေကာင္းေမာင္းသန္ စီးဆင္းေနသည္ကို လိုလားပံု၊ ေက်နပ္ပံု မရပါ။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဦးသန္းၫြန္႔တို႔၊ ဦးခင္ေမာင္ေဆြတို႔ကို သူ႔အေနျဖင့္ မေက်ႏုိင္၊ မခ်မ္းႏိုင္ ျဖစ္ေနပံုရပါသည္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ယေန႔လႊတ္ေတာ္သည္ ေဒၚစုေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ NLD ေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အေမရိကန္ေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အီးယူေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း ေပၚေပါက္လာျခင္း မဟုတ္ဆုိသည့္အခ်က္ ျဖစ္ပါသည္။ ယခင္ တပ္မေတာ္အစိုးရႏွင့္ ျမန္မာျပည္သူအေပါင္း လက္တြဲညီညီျဖင့္ လမ္းသစ္ထြင္ေဖာက္ခဲ့ျခင္း၊ ေလွ်ာက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မည္သည့္ေသြးထြက္သံယုိမႈမွ် မရွိခဲ့ပါ၊ မည္သည့္ ဆူပူမႈမွ် မျဖစ္ခဲ့ပါ၊ မည္သည့္ အံုႂကြမႈမွ် မေပၚေပါက္ခဲ့ပါ၊ သို႔ေသာ္ ယေန႔အခ်ိန္တြင္ မည္မွ်တာ၀န္ေက်ေနသည္ကို အားလံုးအသိ ျဖစ္ပါသည္။ အားလံုးအျမင္ ျဖစ္ပါသည္။ အျခားမ႑ိဳင္မ်ားကို မေျပာလိုေသာ္လည္း ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ဥပေဒျပဳေရး မ႑ိဳင္ႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ႑ိဳင္သည္ သီးျခားစီရပ္တည္ၿပီး အျပန္အလွန္ ထိန္းေက်ာင္းေနၿပီ ဆိုသည့္အခ်က္ ျဖစ္ပါသည္။

ယေန႔ လႊတ္ေတာ္အသီးသီးတြင္ တပ္မေတာ္သားကိုယ္စားလွယ္ ၂၅ ရာခုိင္ႏႈန္း ပါ၀င္ေနပါသည္။ အလကားေနရင္း ၀င္ထုိင္ေနၾကျခင္း မဟုတ္ပါ။ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒႏွင့္အညီ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ေနၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာ့သမုိင္း လိုအပ္ခ်က္အရ ယခုအခ်ိန္တြင္ တပ္မေတာ္သားကုိယ္စားလွယ္ ၂၅ % ပါ၀င္ရန္ လိုအပ္ေနေသးသည္ဟု ယူဆပါသည္။ အၿမဲတမ္းအတြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မဆိုခ်င္ပါ။ သင့္ေလ်ာ္သည့္ အခ်ိန္ေရာက္လွ်င္ တပ္မေတာ္သား ကုိယ္စားလွယ္ေတြပါ၀င္မႈ ရပ္ဆုိင္းသြားမည္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။ မည္သည့္ တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္ကမွ် လႊတ္ေတာ္ေတြထဲမွာ တပ္မေတာ္သား ကုိယ္စားလွယ္ေတြ အၿမဲတမ္းပါ၀င္ေနေအာင္ ႀကိဳးပမ္းမည္ဟု ေျပာဆိုျခင္း မရွိပါ။ အေျခအေနႏွင့္ အခ်ိန္အခါ လိုအပ္ခ်က္အရ တပ္မေတာ္သားေတြ ပါ၀င္ရန္ လိုအပ္ေနေသး၍သာ ပါ၀င္ေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္တစ္ခ်က္မွာ လႊတ္ေတာ္ထဲတြင္ ပါ၀င္ေနသည့္ တပ္မေတာ္သားေတြသည္ ဒီအတုိင္း၀င္ထုိင္ၿပီး လက္ညႇိဳးေထာင္ ေခါင္းညိတ္ လုပ္ေနၾကသူမ်ား မဟုတ္ေၾကာင္းကို လႊတ္ေတာ္မွတ္တမ္းမ်ားတြင္ ဖတ္႐ႈႏုိင္ပါသည္။ ေဒၚစုအေနျဖင့္ လႊတ္ေတာ္သတင္းမ်ားကို စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ပံုမရ၊ ေလ့လာပံုမရဟု ကၽြန္ေတာ္သံုးသပ္ပါသည္။ ႏုိင္ငံေရးလုပ္မည့္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးသည္ ႏုိင္ငံ့အေရး ေဆာင္ရြက္ေနသည္မ်ားကို စိတ္မ၀င္စားလွ်င္ ဘယ္အရာမ်ားကို စိတ္၀င္စားေနပါသနည္း။ ဘီဘီစီက ဘာေျပာသလဲ၊ ဗြီအိုေအက ဘာေအာ္ေနသလဲ၊ အာအက္ဖ္ေအက ဘာေတြဖြေနသလဲ၊ ဒီဗြီဘီမွာ ဘာေတြတက္ေနသလဲ၊ ဧရာ၀တီမွာ ဘာေတြအပုပ္ခ်ထားသလဲ၊ စတဲ့စတဲ့ ဒါေတြကိုပဲ စိတ္၀င္တစား ဖတ္ေနသလား၊ နားေထာင္ေနသလား၊ သိခ်င္စမ္းလွပါသည္။ ႏုိင္ငံအတြက္၊ ျပည္သူေတြအတြက္ အက်ိဳးရွိမည့္ ဥပေဒမွန္သမွ်တြင္ တပ္မေတာ္သားေတြ ပါ၀င္ေဆြးေႏြးေနတာ၊ ေထာက္ခံေနတာ၊ ေျပာသင့္တာေျပာေနတာ ေဒၚစု မသိတာလား၊ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတာလား ေ၀ခြဲမရျဖစ္မိပါသည္။ ေနာက္ဆံုး ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ အက်ဥ္းက်ခံေနရတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြ လႊတ္ေပးဖို႔ဆိုၿပီး ဦးသိန္းၫြန္႔က အဆိုတင္သြင္းတာကိုပင္ တပ္မေတာ္သားအားလံုးက ေထာက္ခံေပးခဲ့တာ ေဒၚစု မသိတာလား၊ မ်က္မွန္စိမ္း တပ္ထားတာလား။ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ပင္ ေျဖၾကည့္ေစခ်င္ပါသည္။ ဒီေန႔အထိ ျပည္သူေတြအတြက္ အက်ိဳးရွိမည့္ ဥပေဒေတြ၊ အဆိုေတြကို တပ္မေတာ္သားေတြက ကန္႔ကြက္လိုက္လို႔ဆိုတာ မၾကားဖူးေသးပါ။ ေဒၚစုခင္ဗ်ား၊ NLD ကုိယ္စားလွယ္ေလာင္းေတြကို ေဒၚစုေရြးတာထက္ တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္က သူ႔ကုိယ္စားလွယ္ေတြကို ေရြးခ်ယ္တဲ့ေနရာမွာ ပိုၿပီးေတာ့ အေလးဂ႐ုထားတယ္၊ စိစစ္တယ္ဆိုတာကို မေမ့ေစလိုပါ။ တုိင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ိဳးအတြက္ အသက္ကိုစြန္႔ရန္ပင္ သစၥာျပဳထားၾကတဲ့ တပ္မေတာ္သားေတြဟာ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ တုိင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးအတြက္ ေကာင္းရာေကာင္းက်ိဳး ျပဳဖို႔အတြက္ဆိုတာျဖင့္ သံသယျမဴမႈန္မွ် မထားသင့္ေၾကာင္း အႀကံျပဳလိုပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြအားလံုးက ေဒၚစုကို အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့၊ တုိင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးအတြက္ ေကာင္းရာေကာင္းက်ိဳးေတြကို ေဆာင္ၾကဥ္းေပးမယ့္ အတုိက္အခံေကာင္းအျဖစ္ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကတာပါ။ အခုေတာ့ ေဒၚစုနဲ႔ သူ႔ပါတီဟာ လက္ရွိအစိုးရ ဘာလုပ္လုပ္ ကန္႔ကြက္မယ္၊ ေ၀ဖန္မယ္၊ ပုတ္ခတ္မယ္၊ ထိပါးမယ္၊ ရန္စမယ္၊ NLD ကလြဲရင္ အျခားပါတီေတြဟာ ဒီမုိကေရစီပါတီစစ္စစ္ေတြ မဟုတ္ၾကဘူး၊ အခြင့္အေရးသမားေတြ စတဲ့စတဲ့ အဆိုးျမင္မႈေတြနဲ႔ တကယ့္ကို မေကာင္းျမင္ အတိုက္အခံ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ သူမ်ားကို ေ၀ဖန္တယ္ဆိုတာ သိပ္လြယ္တာေပါ့ဗ်ာ။ ဘယ္လိုေကာင္းေအာင္ လုပ္သင့္တယ္ဆိုတဲ့ နည္းလမ္းနဲ႔တကြ အႀကံဉာဏ္ေပးတာကသာ ခက္တာကိုးခင္ဗ်။ ကၽြန္မဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္လိုေလး လုပ္လုိက္ပါမယ္လို႔၊ ဘယ္လိုနည္းလမ္းဆိုရင္ျဖင့္ ျပည္သူေတြအတြက္ ပိုၿပီးေတာ့ အက်ိဳးရွိပါမယ္လို႔ ေဒၚစု ဘယ္ႏွခါမ်ား ေျပာဖူးပါသလဲ။ အားလံုးကို သိမ္းက်ံဳးၿပီး ငါကလြဲရင္ ငါ့ရန္သူလို႔ မေကာင္းျမင္ေနရင္ေတာ့ ေဒၚစုဟာ ေခတ္သစ္ဒီမိုကေရစီအာဏာရွင္ ျဖစ္လာေတာ့မွာ မလြဲဧကန္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း သတိေပးေရးသားလိုက္ရပါတယ္။

အျမင္မတူတာေတြ၊ ခံစားခ်က္မတူတာေတြ ရွိခဲ့လွ်င္လည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေ၀ဖန္ႏုိင္ပါတယ္။ ေထာက္ျပႏုိင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း ျပည့္စံုသူတစ္ဦး မဟုတ္တဲ့အတြက္ အမွားေတြ ေတြးမိေကာင္း ေတြးမိႏုိင္ပါတယ္၊ အမွားေတြ ေရးမိေကာင္း ေရးမိႏုိင္ပါတယ္။ ျမန္မာ့ေသြးမိတ္ေဆြအေပါင္းက ေထာက္ျပ ေ၀ဖန္ အႀကံျပဳၾကပါရန္လည္း ေတာင္းပန္လိုပါတယ္။

အင္း၊ ေျပာသာေျပာရတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကုိဉာဏ္လို ဘာမဟုတ္၊ ညာမဟုတ္ လူတစ္ေယာက္က အန္တီစုလို လူထုေခါင္းေဆာင္ဆိုတဲ့သူကို ေ၀ဖန္ရတာေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ခပ္လန္႔လန္႔ခင္ဗ်။ ဒါေပမယ့္ တတ္ႏုိင္ဘူးေလ၊ ဆိုေရးရွိက ဆိုအပ္လွ၏ ဆိုတဲ့စကားလည္း ရွိတယ္မဟုတ္လား။ ေျပာခဲ့တာေတြလည္း ေျပာၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္ အတြဲ ၂၊ အမွတ္ ၈၆ က ကာတြန္းေလးတစ္ကြက္နဲ႔ နိဂံုးခ်ဳပ္ပါရေစ။ ေတြးဆဆင္ျခင္ ၿပံဳးေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ၾကပါေစဗ်ာ။

အမွတ္တရ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၁၇ ရက္၊ စေနေန႔။
မြန္းလြဲ ၁ နာရီ ၅ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။

Saturday, March 10, 2012

ျပည္ေထာင္စု သမၼတျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ရွိ ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီးဌာနမ်ား


(နိဒါန္းစကားကို ဦးစြာဖတ္ေစလိုပါသည္)

၁။ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာန
၂။ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးဌာန
၃။ နယ္စပ္ေရးရာ၀န္ႀကီးဌာန
၄။ ႏုိင္ငံေရးျခားေရး၀န္ႀကီးဌာန
၅။ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးဌာန
၆။ လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရးႏွင့္ ဆည္ေျမာင္း၀န္ႀကီးဌာန
၇။ ဘ႑ာေရးႏွင့္ အခြန္၀န္ႀကီးဌာန
၈။ ေဆာက္လုပ္ေရး၀န္ႀကီးဌာန
၉။ အမ်ိဳးသားစီမံကိန္းႏွင့္ စီးပြားေရးဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ၀န္ႀကီးဌာန
၁၀။ စီးပြားေရးႏွင့္ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာန
၁၁။ ဆက္သြယ္ေရး၊ စာတိုက္ႏွင့္ ေၾကးနန္း၀န္ႀကီးဌာန
၁၂။ လူမႈ၀န္ထမ္း၊ ကယ္ဆယ္ေရးႏွင့္ ျပန္လည္ေနရာခ်ထားေရး၀န္ႀကီးဌာန
၁၃။ ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးႏွင့္ သစ္ေတာေရးရာ၀န္ႀကီးဌာန
၁၄။ ေမြးျမဴေရးႏွင့္ ေရလုပ္ငန္း၀န္ႀကီးဌာန
၁၅။ သတၱဳတြင္း၀န္ႀကီးဌာန
၁၆။ သမ၀ါယမ၀န္ႀကီးဌာန
၁၇။ အလုပ္သမား၀န္ႀကီးဌာန
၁၈။ ပို႔ေဆာင္ေရး၀န္ႀကီးဌာန
၁၉။ ဟိုတယ္ႏွင့္ ခရီးသြားလာေရးလုပ္ငန္း၀န္ႀကီးဌာန
၂၀။ စက္မႈ၀န္ႀကီးဌာန
၂၁။ ရထားပို႔ေဆာင္ေရး၀န္ႀကီးဌာန
၂၂။ စြမ္းအင္၀န္ႀကီးဌာန
၂၃။ အမွတ္ (၁) လွ်ပ္စစ္စြမ္းအား၀န္ႀကီးဌာန
၂၄။ အမွတ္ (၂) လွ်ပ္စစ္စြမ္းအား၀န္ႀကီးဌာန
၂၅။ ပညာေရး၀န္ႀကီးဌာန
၂၆။ က်န္းမာေရး၀န္ႀကီးဌာန
၂၇။ ယဥ္ေက်းမႈ၀န္ႀကီးဌာန
၂၈။ သာသနာေရး၀န္ႀကီးဌာန
၂၉။ သိပၸံႏွင့္ နည္းပညာ၀န္ႀကီးဌာန
၃၀။ လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရးႏွင့္ ျပည္သူ႔အင္အား၀န္ႀကီးဌာန
၃၁။ အားကစား၀န္ႀကီးဌာန
၃၂။ သမၼတ႐ံုး၀န္ႀကီးဌာန
၃၃။ ျမန္မာ့စက္မႈဖြံ႔ၿဖိဳးေရး၀န္ႀကီးဌာန

ႏုိင္ငံေတာ္ သမၼတ ႏွင့္ ဒုတိယသမၼတမ်ား (၂၀၁၁-၂၀၁၅)


(နိဒါန္းစကားကို ဦးစြာဖတ္ေစလိုပါသည္)

ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၃၇၂ ခုႏွစ္၊ တပို႔တြဲလဆန္း ၁ ရက္ (၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၄ ရက္၊ ေသာၾကာေန႔) တြင္ ပထမအႀကိမ္ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ ပံုမွန္အစည္းအေ၀း၊ သမၼတ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ေရးအဖြဲ႔ အစည္းအေ၀းကို က်င္းပခဲ့ပါသည္။

အဆိုပါ အစည္းအေ၀းတြင္ နာယကအျဖစ္ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ ဥကၠ႒ ဦးခင္ေအာင္ျမင့္ က ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၿပီး အခမ္းအနားမွဴးအျဖစ္ လႊတ္ေတာ္႐ံုး၊ ၫႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဦးျမင့္သိန္း က ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါသည္။

အစည္းအေ၀းတက္ေရာက္ခြင့္ရွိသူ ကုိယ္စားလွယ္ဦးေရစုစုေပါင္း (၆၅၉) ဦး ရွိရာမွာ (၆၅၉)ဦးလံုး ၁၀၀% ျပည့္ တက္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။

အဆိုပါ သမၼတေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ေရးအဖြဲ႔ အစည္းအေ၀းမွ ေအာက္ပါအတုိင္း ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ခဲ့ၾကပါတယ္ -
ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတ - ဦးသိန္းစိန္
ဒုတိယသမၼတ - သီဟသူရ ဦးတင္ေအာင္ျမင့္ဦး
ဒုတိယသမၼတ - ေဒါက္တာ စိုင္းေမာက္ခမ္း (ခ) ေမာင္အုန္း

ကိုးကား
ပထမအႀကိမ္ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ ပံုမွန္အစည္းအေ၀း မွတ္တမ္း (၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ ၃၁ ရက္ေန႔မွ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၃၀ ရက္ေန႔ထိ)

ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီ သမုိင္းစာမ်က္ႏွာသစ္ မွတ္တမ္းပို႔စ္မ်ားအတြက္ အမွာစာ


အစကေတာ့ ယခုတင္ျပမည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တင္ေပးမည့္ ပို႔စ္မ်ား၏ ထိပ္ဆံုးတြင္သာ ရွင္းလင္းခ်က္အေနျဖင့္ နိဒါန္းပ်ိဳး ေရးသားရန္ ရည္ရြယ္ခဲ့ေသာ္လည္း ထိုကဲ့သို႔ ေရးသားျခင္းျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တင္ျပလိုသည့္၊ ျပန္လည္ေ၀ငွလိုသည့္ သမုိင္းမွတ္တမ္းမ်ားတြင္ ဆြမ္းဆန္ထဲ ႂကြက္ေခ်းေရာ ဆိုသကဲ့သို႔ ျဖစ္သြားမည္ကို စိုးရိမ္မိသျဖင့္ သီးသန္႔ပင္ အမွာစာဟု ေရးသားလုိက္ရျခင္း ျဖစ္ပါေၾကာင္း ဦးစြာရွင္းျပလိုပါသည္။

ျမန္မာ့ေသြးမိတ္ေဆြမ်ား သိၾကသည့္အတုိင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံအေနျဖင့္ ျပည္သူလူထု၏ လိုအင္ဆႏၵျဖစ္သည့္ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံစနစ္သို႔ ကူးေျပာင္းခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ ကူးေျပာင္းစကာလ ျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ လိုအပ္ခ်က္မ်ား၊ လစ္ဟာမႈမ်ား၊ အျမင္မေတာ္သည္မ်ား ရွိေနေသးသည္ ဆိုသည္ကိုလည္း ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတႀကီးမွစ၍ ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီးမ်ားအဆံုး အားလံုးက မၾကာခဏဆိုသလို ၀န္ခံေျပာၾကား ေနၾကသည္ကို အားလံုးအသိ ျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္၏ ျမန္မာ့ေသြးဘေလာ့ဂ္ကို ဖတ္သူအမ်ားစုသည္ ျပည္ပႏုိင္ငံမ်ားမွ မိတ္ေဆြမ်ား အမ်ားစု ျဖစ္ၾကပါသည္။ ဤေနရာတြင္ ယခုလို စကားပ်ိဳးေနရျခင္းမွာ ဥပမာတစ္ရပ္အေနျဖင့္ တင္ျပလိုေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေနျဖင့္ လက္ရွိေနထုိင္ရာ ေနရာတစ္ခုမွ အျခားအရပ္ေဒသ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အျခားႏုိင္ငံသို႔ေသာ္လည္းေကာင္း ေျပာင္းလဲေနထိုင္ခဲ့ပါလွ်င္ မည္သူပင္ ျဖစ္ေစကာမူ အစပထမတြင္ အဆင္မေျပမႈမ်ား၊ အသားမက်မႈမ်ား ႀကံဳေတြ႔ရမည္မွာ မလြဲဧကန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဘယ္ေလာက္ပင္ ျပည့္စံုသူ ျဖစ္ပါေစဦးေတာ့ ေနရာသစ္တြင္ ေရာက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ အသားမက်ႏုိင္သည္ကို မည္သူကမွ် ျငင္းခ်က္ထုတ္ေနမည္ မဟုတ္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။

ဤသည္ကား ေနထုိင္ရာေနရာ အေျပာင္းအလဲ တစ္ခုအတြက္ပင္ သာဓက ေဆာင္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မိမိ၏ တစ္ကုိယ္ရည္တစ္ကာယ၊ သို႔တည္းမဟုတ္ မိသားစုအတြက္ပင္ ေနထိုင္ရာ အေျပာင္းအလဲသည္ မည္မွ် အသားက်ေအာင္၊ အဆင္ေျပေအာင္ ႀကိဳးစားရသည္ကို စဥ္းစားၾကည့္ႏိုင္၊ ျပန္ေတြးၾကည့္ႏိုင္ပါသည္။ ယခု ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏုိင္ငံ၏ အေျပာင္းအလဲက မိသားစု အိမ္ေျပာင္းျခင္း မဟုတ္သလို၊ တစ္ေနရာမွ တစ္ေနရာသို႔ ေခတၱမွ် ခရီးထြက္ခြာျခင္းလည္း မဟုတ္ပါ။ စနစ္တစ္ခုမွ အျခားစနစ္တစ္ခုသို႔ ကူးေျပာင္းျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ႏိုင္ငံတစ္ခုလံုး၏ စနစ္တစ္ခုကို အသားက်ေအာင္၊ အဆင္ေျပေအာင္၊ ေကာင္းမြန္ျပည့္စံုေအာင္ ႀကိဳးစားရျခင္းသည္ မည္မွ်ခက္ခဲမည္ကို ေတြးၾကည့္ႏုိင္ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံကဲ့သို႔ အျခားေသာ စနစ္မ်ားျဖင့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်င္လည္ခဲ့ရသည့္ ႏုိင္ငံတစ္ခုအတြက္ ပိုလို႔ပင္ ခက္ခဲလွပါသည္။

ထိုသို႔ ခက္ခဲေသာ္လည္း ယခုလက္ရွိ ႏိုင္ငံေတာ္၏ အႀကီးအကဲ တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ေနရသည့္ သမၼတႀကီး ကိုယ္တုိင္က ေကာင္းမြန္ေသာ အုပ္ခ်ဳပ္မႈစနစ္၊ သန္႔ရွင္းေသာ အစိုးရ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္မည္ဟု အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ ကတိေပးေျပာၾကား ေနသည္ကိုလည္း အားလံုးအသိ ျဖစ္ပါသည္။ ေဆာင္ရြက္မႈပမာဏ နည္းသည္၊ မ်ားသည္ကို မေျပာလိုေသာ္လည္း ေပးထားေသာ ကတိကို အေကာင္အထည္ ေပၚေစရန္အတြက္မူ ေကာင္းမြန္ေသာ အေျပာင္းအလဲမ်ား ေဆာင္ရြက္ေနသည္ကိုေတာ့ အသိအမွတ္ ျပဳရပါမည္။ ခ်ီးက်ဴးရပါမည္။ ၀ိုင္း၀န္းအားေပး ကူညီၾကရပါမည္။

စကားရွည္ရင္း အျခားအေၾကာင္းအရာမ်ားသို႔ လမ္းေၾကာင္းေသြသြားသည္ဟု ထင္ပါသည္။ ဟုတ္ကဲ့ လိုရင္းကို ျပန္ဆက္ပါမည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံ၏ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေရး ခရီးလမ္းကေတာ့ စတင္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ ခုေရတြင္းတူး ခုေရၾကည္ေသာက္ ဆုိသကဲ့သို႔ အသြင္ကူးေျပာင္းစ ျမန္မာႏုိင္ငံအား ဒီမိုကေရစီ အ႐ိုးရင့္ေနၿပီျဖစ္သည့္ အေမရိကန္၊ ၿဗိတိန္၊ အိႏၵိယ စသည့္ ႏိုင္ငံမ်ား၏ စနစ္မ်ားႏွင့္ေတာ့ ႏိႈင္းယွဥ္ေထာက္ျပကာ ေ၀ဖန္ေျပာဆိုမႈမ်ားေတာ့ျဖင့္ မျပဳလုပ္သင့္ပါဟု ေတာင္းပန္လိုပါသည္။ ႏိႈင္းသင့္ႏိႈင္းအပ္ေသာ အရာမဟုတ္ဟုလည္း ထင္ျမင္ပါသည္။ အဆိုပါ ႏုိင္ငံမ်ားအေနျဖင့္ ယခုကဲ့သို႔ အေျခအေနမ်ိဳးသို႔ ေရာက္ရွိလာေအာင္ ႏွစ္ေပါင္းမည္မွ်ၾကာေအာင္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ရသည္၊ ေပးဆပ္ခဲ့ရသည္ကို ေမ့မထားၾကေစလိုပါ။

ျမန္မာ့ေသြးမိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား၊ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္း၏ သမုိင္းမွတ္တုိင္မ်ားကို မွတ္တမ္းတင္အံ့ဟု အႀကံျဖစ္မိသည္မွာ ကာလအေတာ္ၾကာၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ မည္သို႔မည္ပံု မွတ္တမ္းေရးထိုးသင့္သည္ကို စဥ္းစားရင္း၊ ႀကံဆရင္းျဖင့္ အခ်ိန္ပင္ အေတာ္ဖင့္ခဲ့ရၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတႏွင့္ အစိုးရအဖြဲ႔ပင္ တစ္ႏွစ္သက္တမ္း ျပည့္ေျမာက္ေတာ့မည္ ျဖစ္ပါသည္။

ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္တာထက္စာရင္ ေနာက္က်တာက ပိုေကာင္းတယ္ဟူသည့္ စကားအတုိင္းပင္ ေနာက္က်ပင္ ေနာက္က်ျငားေသာ္လည္း စာဖတ္သူမ်ားအတြက္၊ ျမန္မာ့ေသြးမိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ အတုိင္းအတာ တစ္ရပ္အထိ အဖိုးတန္မည္၊ အသံုး၀င္မည္၊ အက်ိဳးမ်ားမည္ဟု ယံုၾကည္သည့္အေလ်ာက္ ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ တင္ျပလိုသည္မ်ားကို တင္ျပလိုက္ရပါသည္။ ပိုမိုေကာင္းမြန္ေသာ အႀကံဉာဏ္မ်ား ရွိပါကလည္း ကူညီၾကပါရန္ တစ္ဆက္တည္း ေတာင္းပန္လိုပါသည္။

"မေန႔ကသည္ သမုိင္း" ဟူေသာ ဆို႐ိုးစကားတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးပါသည္။ ဟုတ္ကဲ့ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီသမုိင္း စာမ်က္ႏွာသစ္မ်ားကို ေလ့လာမွတ္သား မွတ္တမ္းတင္ၾကပါစို႔ခင္ဗ်ား။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစဟု
အမွတ္တရ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၂ ခုနွစ္ မတ္လ ၁၀ ရက္၊ စေနေန႔။
နံနက္ ၀၀ နာရီ ၄၃ မိနစ္။

Monday, March 05, 2012

ကၽြန္ေတာ္ ကိုဉာဏ္ ေဆး႐ံုဆင္းခြင့္ ရပါၿပီခင္ဗ်ား


မိတ္ေဆြအေပါင္း၏ ပို႔သေသာ ေမတၱာမ်ားေၾကာင့္ ခါးနာေ၀ဒနာ လ်င္ျမန္စြာ ေပ်ာက္ကင္းသက္သာၿပီး သကာလ ယေန႔ေန႔လည္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ ေဆး႐ံုမွ ဆင္းခြင့္ရၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။ ဆရာ၀န္ႀကီးကေတာ့ ခါးထိန္းခါးပတ္ကို အၿမဲတေစ ပတ္ထားဖို႔ မွာပါသည္။ ျပန္ျဖစ္တတ္သည္ဟုလည္း သတိေပးရွာပါသည္။ အေလးအပင္ မရာတြင္ သတိထားဖို႔၊ ခါးေကာ့ေလ့က်င့္ခန္းကို မၾကာခဏ သတိရတုိင္းလုပ္ရန္၊ တစ္ထိုင္တည္း အၾကာႀကီး တေမ့တေမာ မထိုင္ရန္ ဂ႐ုတစိုက္ မွာပါသည္ခင္ဗ်ား။ ေက်းဇူးတင္ရပါသည္။

ေလဘာတီ မျမရင္ ၏ နာမည္ႀကီး သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ႏွင့္ ႏႈတ္ခြန္းဆက္လိုက္ပါရေစ...
"ကိုဉာဏ္ မာပါသည္၊ ကိုဉာဏ္ မာပါသည္၊ အရပ္ရပ္က ေမးေသာအီးေမးလ္ ဆက္ေသာဖုန္းေတြ လာၾကသည္၊ အင္မတန္ ေက်းဇူးတင္ပါသည္၊ အလြန္တရာ ေက်းဇူးတင္ပါသည္၊ ခါးနာေတာ့ ေပ်ာက္ပါေပါ့ တံုးေက်ာ္ျပန္ ကိုဉာဏ္ပင္" ေပါ့ ခင္ဗ်ာ။ ေပါေတာေတာ ျဖစ္သြားလွ်င္ ခြင့္လႊတ္နားလည္ၾကပါဦးဟု...

ေမတၱာျဖင့္
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၅ ရက္၊ တနလၤာေန႔။
နံနက္ ၁၀ နာရီ ၂၁ မိနစ္။

အေမ့ေခၚသံ - ၀င္းေဖ


အ႐ုဏ္အတက္
ကုလားတက္ေခါက္သံၾကားေတာ့
သား ႏိုးေနၿပီ အေမ။
သားက ဧည့္သည္
အေမ့အိမ္မွာ သားဟာ
ဧည့္သည္ပါ။

အိမ္ကထြက္ ရြာဘက္ကခြာ
ၿမိဳ႕ကိုတက္ ပညာရွာ
ႏွစ္ သံုးဆယ္ၾကာေတာ့
ပညာပါမက ၾကင္ရာပါမက
ရင္အနာပါ ရခဲ့ေပါ့
အသက္က ၄၀ လြန္
မ်က္မွန္ကတစ္လက္ ဂုဏ္နဲ႔စက္ၿပီး
မနက္က၀ယ္လာ ညေနမွာတပ္
ရပ္ရြာကိုေတြး စာကိုေရးေတာ့
ကေလးကလားနဲ႔ သားရဲ႕၀ါသနာ
(ခြင့္လႊတ္ပါ)
အေမ့ဖို႔စာ ကဗ်ာနဲ႔ပဲ ေရးမိတယ္။

တစ္ခုေသာည
ညဥ့္နက္လွၿပီ
ရွိသမွ် ေျမးသား
လသာသာ ကြင္းက်ယ္က်ယ္
ေမ်ာက္အုပ္လယ္ ယုန္ေရာက္သလို
ခုန္ခုန္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ မီးေတာက္ေအာင္ကစားလို႔
ေမာမွသာနား၊ အိပ္သြားၾကၿပီ
ႏြားႏွစ္ေကာင္ စားၿမံဳ႕ျပန္လို႔
ျခဴသံႀကိဳးၾကား
အၿမီးဖ်ား တဖ်ပ္ဖ်ပ္
ျခင္ယပ္တာလည္း ၾကားရၿပီ။

အေမရယ္ သားရယ္
ေရေႏြးကရားရယ္
ႏြားလွည္အိုထက္၊ ၾကယ္ၿပိဳးျပက္မွာ
ထန္းလ်က္တစ္ကိုက္၊ ေရေႏြးတစ္က်ိဳက္
ေလ်ာင္းလိုက္၊ ထိုင္လိုက္
တိုးလိုက္၊ က်ယ္လုိက္နဲ႔
မငိုက္စတမ္း၊ မသမ္းမေ၀
စကားအေထြေထြကို
သားနဲ႔အေမ၊ မနားမေနေျပာခဲ့ၾက…
အဲဒါေတြ သတိရၿပီး
တစ္စကဗ်ာ၊ သီမိပါခဲ့။

ေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီး
ေသြးေသာက္ႀကီး၊ ခံုမင္းႀကီး
ၿမိဳ႕သူႀကီး၊ ရြာသူႀကီး
ေျမရွင္ႀကီး၊ ထန္းရွင္ႀကီး
ဘုိးႀကီး ဘြားႀကီးမ်ား…
ဘုရားထူးခံၾကတဲ့အေၾကာင္း။

ေငြဓားတစ္ေခ်ာင္း၊ ေၾကးေမာင္းတစ္လံုး
ႏွစ္လံုးျပဴး ေသနတ္နဲ႔ လက္မွတ္ရရြာသူႀကီး
ႏွစ္ဖက္ေသာ ဘုိးႀကီးေတြ
ဘယ္ေျမ ဘယ္ကမ္း
ဘယ္ထန္း ဘယ္ထင္း
ဘယ္ကြင္း ဘယ္႐ိုး၊ ဘယ္ကို လက္ညႇိဳးထိုးမလဲ
မလြဲတမ္းပုိင္ၾက
ေျမစုေျမခြန္၊ ေျမကၽြန္ေတြ တ႐ံုး႐ံုးနဲ႔
သံုးမကုန္ လွဴမခန္း၊ ခ်မ္းသာစြဆိုတဲ့အေၾကာင္း။

ၿမိဳ႕ႀကီးနဲ႔ကြာ၊ ေက်းေတာရြာမွာ
တူတန္တာမရွိ၊ ပ်င္းရိအားယား
လူပ်ိဳႀကီး အပ်ိဳႀကီး ဦးႀကီး ေဒၚႀကီးမ်ားၾကားမွာ
ေဟာဒီကသား
ဘယ္ရာသီ ဘယ္လိုဖြားလို႔
ဘယ္အခါ ဘယ္လိုဖ်ားၿပီး
ဘယ္အရြယ္ ဘယ္လိုစကားနဲ႔
ဘယ္လိုသြား ဘယ္လိုလာတဲ့
အေၾကာင္း…။

ဂ်ပန္ေခတ္က
ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္၊ ေတာ္လွန္သူမ်ား
ေမာင္မ်ား မတ္မ်ား၊ တူသားမ်ားဟာ
ယခုအခါ ရြာအေရွ႕ထိပ္
ေညာင္ညိဳရိပ္မွာ
ကာကီအက်ႌ ကိုင္းမွာခ်ိတ္
ေျပာင္းဖူးဖက္ ေဆးလိပ္နဲ႔
ပုတီးစိပ္သူ စိပ္တဲ့အေၾကာင္း။

ထန္းရည္အိုးကိုဖက္၊ ထန္းရြက္ကိုခင္း
ထန္းပင္ရင္းမွာ
အိပ္သူ အိပ္တဲ့အေၾကာင္း။

တခ်ိဳ႕က ထြန္စက္ေမာင္း
ေျပာင္း႐ိုးစဥ္းစက္ ခုတ္သူခုတ္။

တခ်ိဳ႕ပိန္ တခ်ိဳ႕၀
တခ်ိဳ႕က သမ၊ တခ်ိဳ႕က ၀ိသမ။

တခ်ိဳ႕က အရည၀ါသီ
တခ်ိဳ႕က ဂါမ၀ါသီ
နီသူနီ ျပာသူျပာ။

မဟာေဆြ အစ မဟာစည္အဆံုး
ဘဂ်မ္း (တင္မိုး)၊ သာႏိုး (ဆံရွည္)
က်ဴေသ က်ဴရွင္၊ ေဗဒင္ ယၾတာ
ရိပ္သာအဆံုး…
အမုန္းအခ်စ္၊ ကဗ်ာသစ္ စာသစ္
အညႇစ္အသတ္၊ အပစ္အခတ္နဲ႔
အညစ္အပတ္မ်ား အေၾကာင္း။

ဆရာလြမ္းမွသည္ ဆရာစြမ္းအထိ
ခင္ေမာင္ရင္မွသည္  ခင္ေမာင္ခ်င္းအထိ
က်ီးသဲေလးထပ္မွသည္ ကမ္းနားေျခာက္ထပ္အထိ
ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္မွသည္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္အထိ
အင္းလ်ားကန္မွသည္ ၾကာနီကန္အထိ
စိုင္းထီးဆုိင္မွသည္ ကြမ္းယာဆုိင္အထိ
ဘိန္းျဖဴမွသည္ ဘိန္းျပာ ဘိန္း၀ါအထိ
မွတ္မိမွတ္ရာ၊ ဖတ္မိဖတ္ရာ
စပ္မိစပ္ရာေတြ အေၾကာင္း။

အေမရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ေထာင္ကအထြက္
ထန္းလ်က္ေကၽြးရင္း၊ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္
"လြမ္းရစ္ေတာ့ သက္လွယ္ရယ္"
"ဘုန္းေမာင့္ တစ္ေယာက္တည္းရယ္"
"… ေတာ့ကာသာဘဲရယ္"
ငယ္စာ ငယ္စကား၊ သားနဲ႔အေဖ
စာေတြ ေပေတြထဲမွာ
သူရဲေကာင္း ရွာခဲ့တဲ့အေၾကာင္း။

အေဖရယ္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္
လယ္ျပင္ေပၚ ေျပာင္းခင္းၾကား
ေျပာင္းဖူးဖုတ္စားရင္း
ေသနတ္နဲ႔ဓား၊ တစ္လွည့္စီကစား
သားတစ္ျပန္ ဘတစ္ျပန္
အအုပ္နဲ႔အခံ၊ ကာရန္ ကစားခဲ့တဲ့အေၾကာင္း။

ညီငယ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္
ေလွ်ာ္ခြာတဲ့ ေခ်ာင္းအစပ္
မေနာ္ႏြယ္ ဘဂၤလား
သရက္ရြမ္းမ်ား ခတ္ရင္း
ေနာင္သိဒၶတ္ ၾကာျခည္လွပ္ဆဲ
စိတ္ျပတ္နဲ႔ မင္းနန္၊ ေနာင္ေတာ္ကို ခ်န္
ဆံေတာ္ကို မခ်၊ သပိတ္သံ မျပဘဲ
နိကၡမ က်င့္တဲ့အေၾကာင္း။

မိေခြးရယ္၊ မိေအးရယ္
ကၽြန္ေတာ္ င၀က္ရယ္၊ အေဒၚ ေဒၚႂကြက္ရယ္
ၾကက္သြန္က်င္း ေရေလာင္း၊ ေဆးခင္း ေပါင္းေပါက္
၀ါေကာက္ ပဲတူး၊ ေဆးခူး ေဆးလွန္း
ထမင္းၾကမ္းနဲ႔ ထန္းရည္ခ်ိဳ
ခ်ိဳခ်ိဳေမႊးေမႊး၊ အသည္းေအးေအာင္
အၿမဲေလြးၾကတဲ့ အေၾကာင္း။

၀ါခင္းအစပ္၊ မားမတ္တဲ့ ပင္လက္ပံ
ဆက္ရက္ေတြ ခ်ိဳးေတြ ညိဳးညိဳးညံေတာ့
ရြာအျပန္ ခရီးတစ္ေထာက္
လက္ပံပြင့္ေႂကြ ေလထီးေတြကို
သမီးေတြႏွစ္ေယာက္၊ သားတစ္ေယာက္
လုယက္လို႔ ေကာက္ၾက
သံုးေယာက္ရဲ႕အသံ၊ ေတာလံုးလွ်ံ
ကိုးေယာက္လို ညံတဲ့အေၾကာင္း။

ဘိုးဘြားကုသိုလ္၊ ကန္ေပါက္ လွ်ိဳေစာင္း
ႏြားသိုးႏွစ္ေကာင္၊ ဖိုးေမာင္ ေက်ာင္းလို႔
ထေနာင္းလဲ တံုး၊ ထန္းလဲ ျပဳန္းတဲံ
သခၤ်ဳိင္းကုန္းက၊ သံုးပင္ဇရပ္
ၾကက္လွ်ာဆူး၊ နဘူးပတ္ခ်ိန္
သြပ္ခ်ပ္အမိုးကို၊ သူခိုးေတြခြာေတာ့
ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ေသတၱာျဖစ္
ရြာဦးေက်ာင္းက၊ ေခါင္းေလာင္းေတြလဲ
မၿမဲအနိစၥ၊ သခၤါရနယ္ထဲ
လွည္းသမား ထြန္စက္ေမာင္း
ရြာေခါင္း ရပ္ေခါင္း၊ ဘာေခါင္းမွ မက်န္ရစ္
ကဗ်ာမွာ စာမွာ၊ ငါ ငါ ငါႏွင့္
ငါ သူတစ္ပါး၊ က်ားက်ားမမ
တစ္ေန႔က်ေတာ့
သခၤါရ တံခါးေပါက္ကို အလ်ားေမွာက္ၿပီး
ေခါက္ရမွာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း။

ဟိုအေၾကာင္း၊ ဒီအေၾကာင္း
အေၾကာင္းမ်ိဳးစံု၊ ျဖစ္မ်ိဳးစံု
ေျပာမကုန္၊ မ႐ိုးႏုိင္
သန္းေခါင္တုိင္၊ သန္းလြဲေက်ာ္
ကၽြန္ေတာ္ အသိသား
စကားဟာ ပဓာန မဟုတ္ဘူးလို႔။

ဒီသား….
အႀကီးသား၊ ဘရီးဘရား
တဒီးလႊားလႊားနဲ႔၊ မႀကီးပြားသူ
ခရီးသြား နကၡတ္နဲ႔၊ ယွဥ္ကပ္လို႔ဖြား
ေဗြပါတဲ့ ဖ၀ါးနဲ႔ အေ၀းဆံုးသြား
အေငးဆံုးသား
အေမ့နားကို၊ ႀကိဳးၾကားရံခါ
ခဏသာ လာတဲ့သူ။

သားျဖစ္သူ၊ အပါးက
သြားေခ်၊ နားေခ်၊ အိပ္ပါေခ်
ဆိုေပမယ့္လဲ
အေမ မသြား၊ အေမ မနား
သား သက္လ်ာကို၊ ႀကံဳလာတုန္းမွာ
ၿပံဳးကာ ရယ္ကာ၊ ပုတ္ခတ္ကာနဲ႔
ၾကည့္ကာမ၀
သန္းေခါင္ေက်ာ္ သန္းလြဲက်မွ
ခဏဖယ္ခြာ
အေမ ေမွး႐ံု ေမွးရွာတယ္။

အ႐ုဏ္အတက္၊ ကုလားတက္သံအၾကား
ႏြားစာအေကၽြး၊ ဆန္အေဆး
ေျမးတစ္ေယာက္ကိုႏိႈး၊ တီးတိုးတီးတိုးနဲ႔
ရြာ႐ိုးကို ေလွ်ာက္ခဲ့
သားေျမးေတြ ေသာက္စရာ
ႏြားႏို႔ရွာ ဆိတ္ႏို႔ရွာ
သကာလုပ္ မုန္႔ဖုတ္
အေမ အလုပ္႐ႈပ္ခဲ့ၿပီ။

ေခါင္းေပၚမွာ တဘက္တင္
အိမ္စဥ္ အႏွံ႔သြား
ယုန္သား၀ယ္၊ ဂ်ံဳသၾကား၀ယ္
ရက္ကန္းရွယ္သလို
ရြာလယ္ ရြာ႐ိုး၊ လြန္းထိုး လာသြား
ငွားလိုက္ ေခ်းလိုက္၊ ေကၽြးလိုက္ တိုက္လိုက္
ခ်က္ျပဳတ္လုိက္နဲ႔၊ ေခၽြးၿပိဳက္ၿပိဳက္ယို
အေမအို
သားကို ေကၽြးလို႔ ေမာတယ္မရွိ။

ေၾသာ္…. ခုအခါ
အေမ့ရြာ သားမေရာက္
သံုးႏွစ္ေလာက္ ၾကာခဲ့ၿပီ။

အေမ့စာ
"သား၊ အျမန္လာ" တဲ့
ေျပးဟာ လႊားဟာ၊ ႐ုန္းဟာ ကန္ဟာနဲ႔
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္၊ စာတစ္ဆုပ္
လက္လုပ္လက္စား၊ အေမ့သား
ဓားေတာင္ မဆီး၊ မီးပင္လယ္ မျခား
အေမ့ေခၚသံ ၾကားေသာ္လည္း
၀မ္းသမုဒၵရာ၊ အူဂဂၤါျခားတာေၾကာင့္
သား မလာ၊ ေျမး မလာ
ကဗ်ာတို ပူပံုပန္းႏွင့္
စာတစ္ညိဳ၊ လူႀကံဳကမ္းရတယ္။

အေမ စားဖို႔
ဘားပလက္၊ တစ္ဘူး ႏွစ္ဘူး
ကလူးကိုး တစ္ထုပ္စ ႏွစ္ထုပ္စ
တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါ ႏွစ္ခါ
စတိသာ ပို႔အားတဲ့ သားခမ်ာ
အေမ ေပးတဲ့
ဆယ့္ေလးတန္း ပညာနဲ႔
ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ေသာင္တင္
ကေလာင္မင္ အက္ဆစ္စြက္
ဟိုပက္ ဒီေကာ္
တစ္ေန႔ေသာ္ ပိုင္ႏိုး ႏုိင္ႏိုးနဲ႔
ေ၀ဖန္ေရး က်ားဆိုးကို
အားႀကိဳးမာန္ခဲ အၿမီးကို ဆြဲမိေပါ့။

ေၾသာ္…. အေမ့ရြာ သားမေရာက္
သံုးႏွစ္ေလာက္ ၾကာ၊ သံုး၀ါ ေရႊ႕ဆုိင္း။
"မလာျဖစ္ႏုိင္ဘု၊ ၀ါေခတ္တစ္ခါကုန္ေတာ့" လို႔
ေတးအႀကံဳ ေရွးပံုနဲ႔ လြမ္းလိုက္ကဲ့
ဆန္ပန္း တျပာျပာ၊ အိမ္ၾကမ္း တခါခါနဲ႔
ႏြားျပာ တသသ၊ ၀ါးဖ်ာ တမမ
စားစရာ တခ်ခ်
အမ်ားတကာကို သားစာျပပါလို႔
အိမ္၀မွာ အေမႀကိဳေရာ့
ေနညိဳခ်ိန္တုိင္း။

ေဆး႐ံုေပၚမွာ ေရးတဲ့စာ


ကံ၊ စိတ္၊ ဥတု၊ အာဟာရ မျပည့္စံုတာေၾကာင့္လား၊ အခန္႔မသင့္တာလား၊ ျဖစ္ခ်ိန္တန္လို႔ ျဖစ္တာလား မေျပာႏိုင္ေသာ္လည္း ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ယခု ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ ခါးနာသည့္ေ၀ဒနာျဖင့္ ေဆး႐ံုေပၚသို႔ ေရာက္ေနပါသည္။

ျဖစ္ပံုကေတာ့ ဆန္းေတာ့ဆန္းသားခင္ဗ်။ ၾကာသပေတးေန႔ ႐ံုးမွျပန္ခါနီး စာေရးစားပြဲမွ အထတြင္ ခါးမ်က္ခနဲ ျဖစ္သြားခဲ့ရာမွ ညေနပုိင္းတြင္ ဘယ္လိုမွ လမ္းမေလွ်ာက္ႏုိင္ေတာ့သည့္ အေျခအေနအထိ ျဖစ္သြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေဆးလိမ္း၊ ေဆးထိုး၊ ေဆးစား ျပဳလုပ္ပါေသာ္လည္း မသက္သာပါသျဖင့္ ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္တြင္ ဆရာ၀န္၏ ၫႊန္ၾကားခ်က္ႏွင့္အညီ ေဆး႐ံုတက္ရန္မွတစ္ပါး အျခားမရွိခဲ့ပါ။

ေဘးမွ လူႏွစ္ေယာက္ တြဲကူမႈမျပဳလွ်င္ ဘယ္လိုမွ မတ္တတ္မရပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခါးက နာေနသျဖင့္ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိယ္လည္း အေတာ္ေလးေတာ့ စိုးရိမ္မိပါသည္။ ဆရာ၀န္မဟုတ္သကဲ့သို႔ ေဆးပညာရွင္လည္း မဟုတ္သည့္အတြက္ ခါး၏ အသံုး၀င္ပံု၊ ထိခိုက္ႏုိင္ပံု၊ အက်ိဳးအျပစ္မ်ားကို ေသခ်ာမသိေသာ္လည္း ေဘာလံုးသမားတစ္ဦး ျဖစ္သည့္အတြက္ ခါးမေကာင္းလွ်င္ ပြဲပ်က္ၿပီ ဆိုသည္ကိုေတာ့ ေသခ်ာသိေနပါသည္။ ဟုတ္သည္ေလ၊ ေဘာလံုးအသင္းတြင္ ခါးဟုေခၚသည့္ အလယ္တန္းက ေဘာလံုးျဖန္႔ေ၀မႈ၊ ေဘာလံုးထိန္းသိမ္းမႈ၊ ေဘာလံုးလမ္းေၾကာင္းခင္းေပးမႈ၊ အခြင့္အေရး ဖန္တီးေပးမႈ မျပဳႏုိင္လွ်င္ ေရွ႕တန္းႏွင့္ ေနာက္တန္းတို႔သည္ ဖ႐ိုဖရဲႏွင့္ ျဖစ္ခ်င္တုိင္း ျဖစ္ကုန္က်ပါေတာ့သည္။ ေဘာလံုးအသင္း အႏုိင္ရရန္ အလယ္တန္း၏ အေရးပါမႈသည္ အျခားေနရာမ်ားထက္ ပိုသည္ကေတာ့ ေသခ်ာသည္ပင္။

ေဆး႐ံုကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္းေန႔ကဆိုလွ်င္ ေသခ်င္စိတ္ပင္ ေပါက္မိပါသည္။ ေျခဖ်ားေလးမွ ေထာက္လို႔မရ၊ တစ္ခုခုကိုမွ အားစိုက္ၿပီး ကိုင္မလို႔မရ၊ လွမ္းေကာက္လို႔မရ၊ ေခ်ာင္းဆိုးလို႔မရ၊ ရယ္လို႔မရ၊ ႏွာေခ်လို႔မရ၊ ေနာက္ဆံုး အသက္ျပင္းျပင္း ႐ွဴလွ်င္ပင္ ခါး႐ိုးဆီက တဆစ္ဆစ္ကိုက္ရသည့္ဘ၀။ လူဆိုေတာ့လည္း လူပီသသည္ေပါ့ေလ။ ျဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္က်မွ ေၾသာ္ က်န္းမာေရးဟာ တကယ့္ကို အေရးႀကီးပါလားေပါ့။ (ဒါေတာင္မွ စမ္းသပ္စစ္ေဆးမႈမ်ားအရ ခါး႐ိုး၊ ခါးဆစ္ ဘာတစ္ခုမွ် ထိခိုက္ျခင္းရွိသည္မဟုတ္ေသး။ ခါး႐ိုးၾကြက္သား ဒဏ္ပိသည္ဆိုလား)

ေဆး႐ံုနံ႔၊ ပိုးသတ္ေဆးနံ႔တို႔က ပံုမွန္႐ွဴ႐ိႈက္ေနက် ဘာႏွင့္မွ်မတူေသာ အနံ႔အသက္မ်ားတည္း။ သို႔ေသာ္ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ပင္ အဆိုပါအနံ႔မ်ားႏွင့္ တစ္ညအတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္က်င့္သားရသြားသည္။ ေဆး႐ံုနံ႔ႀကီးရေနလို႔ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေနရတာမ်ိဳး မရွိေတာ့။ ေဆး႐ံုက အေတာ္ႀကီးကို သန္႔ျပန္႔တာလည္း ပါပါသည္။ မေကာင္းတာေတြ႔တုိင္း အျပစ္ေျပာေနက် ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ေဆး႐ံုရဲ႕ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္မႈကို အမွတ္ျပည့္ ေပးမိပါတယ္။ အခန္းေတြက သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း၊ ခန္းဆီးစိမ္းေလးေတြကလည္း သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔၊ ေရခ်ိဳးခန္းအိမ္သာကလည္း စိတ္ေက်နပ္စရာအတိ၊ ဘုရားခန္းကလည္း သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း၊ ဘုရားပန္း၊ ဆီးမီးတို႔ျဖင့္ ေအးခ်မ္းလွသည္။

စိတ္အညစ္ရဆံုးက လံုး၀လႈပ္လို႔မရတဲ့ အေနအထားပါ။ ေဘးနားမွာ လူႏွစ္ေယာက္မွ မရွိရင္ အိပ္ရာေပၚမွာေတာင္ ငုတ္တုတ္ထုိင္လို႔မရဘူး။ ကုိယ့္စိတ္နဲ႔ သူမ်ားကုိယ္လို႔ေတာင္ ေျပာလုိ႔မရဘူး။ သူမ်ားက ထူခ်င္၊ တြဲခ်င္ေပမယ့္ ကုိယ္က ထခ်င္စိတ္၊ ထိုင္ခ်င္စိတ္ကို လံုး၀မရွိေတာ့တာ။ နည္းနည္းေလး လႈပ္လိုက္တာနဲ႔ နာက်င္ရမယ္ဆိုတာ သိေနေတာ့ မလႈပ္မယွက္ အေသေကာင္လုိပဲ ေနခ်င္မိေတာ့တယ္။

ေနာက္ထပ္ အေၾကာက္ဆံုးကေတာ့ အစာစားရမွာကုိပါ။  လူဆိုတာ အစာမစားဘဲ ေနလို႔မွ မျဖစ္ဘဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲလို႔ ေမးစရာ ရွိပါတယ္။ ခံတြင္းပ်က္ေနလို႔လားေပါ့။ မဟုတ္ပါဘူး။ အစာစားျခင္းရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲကို မခံစားႏုိင္လို႔ပါ။ (ကန္ေတာ့ပါရဲ႕ဗ်ာ) အိမ္သာတက္ျခင္း အလုပ္ကို ေၾကာက္လို႔ပါ။ အေပါ့သြားတာက ဘာမွျပႆနာမရွိေပမယ့္ အိမ္သာတက္တဲ့အလုပ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ တကယ့္ကို ငရဲခန္းပါပဲခင္ဗ်ာ။ အိမ္သာတစ္ခါတက္ဖို႔အေရး ၄၅ မိနစ္ေလာက္ ႀကိဳးစားရတယ္ဆုိရင္ စာဖတ္တဲ့လူေတြက အံ့ၾသမိၾက၊ မယံုႏုိင္ ျဖစ္ၾကမွာပါပဲ။ တကယ့္ကို အဲဒီအတိုင္းပါဗ်ာ။ အိမ္သာေႂကြကမုတ္ေရွ႕မွာ မတ္တပ္ႀကီးရပ္ၿပီး ဘယ္လိုထိုင္ရမလဲဆိုတာကို စဥ္းစားရတာက ၁၀ မိနစ္ေလာက္ၾကာတယ္။ အိမ္သာနံရံကို လက္နဲ႔ကိုင္ၿပီး ထိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္၊ ဆစ္ခနဲနာလို႔ ျပန္ၿပီးခါးဆန္႔လိုက္၊ ၃ မိနစ္ေလာက္ေနရင္ တစ္ေခါက္ျပန္ၿပီး ခါးကိုင္းၾကည့္လိုက္ စူးခနဲ နာသြားေတာ့ မ်က္ႏွာ႐ံႈ႕မဲ့ အံႀကိတ္ၿပီး မတ္တတ္ရပ္လိုက္၊ ၀ဲလာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္လိုက္၊ ဘယ္ေလာက္မ်ား ငရဲက်လုိက္သလဲဆိုတာ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ပါေတာ့ဗ်ာ။ ပိုဆိုးတာက ၄၅ မိနစ္ေလာက္ ႀကိတ္မွိတ္ႀကိဳးစားၿပီး အိမ္သာကမုတ္ေပၚ ထိုင္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ ကမုတ္ေပၚမွာ လံုး၀ကို ဟုိဒီလွည့္လို႔မရတာပါပဲ။ ခႏၶာကုိယ္တစ္ခုလံုးရဲ႕ အေလးခ်ိန္ကို ဒီခါးေပၚကို တင္ထားလိုက္ရတာကိုး။ နံရံေတြကိုအတင္းတြန္း၊ ေရတုိင္ကီႏႈတ္ခမ္းကို အတင္းဆြဲထားၿပီး အတင္းအံႀကိတ္ အနာခံေပမယ့္လည္း ဒီေလာက္နာက်င္ေနေတာ့ ေစာေစာက အိမ္သာတက္ခ်င္တဲ့စိတ္က ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ ဟူး… တကယ့္ကို ေလာကငရဲပဲဗ်ိဳ႕။

ကဲ… စိတ္ညစ္စရာေတြခ်ညး္ပဲဆိုေတာ့ စာဖတ္သူလည္း စိတ္ညစ္တဲ့ဓာတ္ေတြ ကူးသြားေရာေပါ့။ ေဆး႐ံုေပၚမွာဆိုေတာ့ ဘယ္မွာလာၿပီး ေပ်ာ္စရာရွိမွာလဲလို႔ မထင္လုိက္ပါနဲ႔ဦးဗ်ာ။ ေျပာျပပါရေစဦး။

(၁) ခုတင္ေပၚမွာ မထတမ္းအနားယူ၊ သဲအိတ္ေတြဆြဲ၊ ေဆးမွန္မွန္ေသာက္၊ အနေႏၲာအနႏၲငါးပါး ေက်းဇူးကို အာ႐ံုျပဳၿပီး ေနလိုက္တဲ့အတြက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ပဲ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး ခံစားလုိက္ရတယ္။ တတိယရက္မွာ လမ္းေတြဘာေတြ စမ္းေလွ်ာက္ေနၿပီ။ အခုဆိုရင္ ေဘးနားက အေဆာင္ေတြကုိေတာင္ ေလွ်ာက္လည္ေနၿပီ။ ညက်ရင္ မန္ယူပြဲ သြားအားေပးရဦးမယ္။ လူနာဧည့္ခန္းမမွာ တီဗီနဲ႔ စကိုင္းနက္ ထားေပးတယ္ေလ။
(၂) ေလာကငရဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္တင္စားတဲ့အထိ နာက်င္ခဲ့ရေပမယ့္ ေဆး႐ံုတက္ရတဲ့ ကာလေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ လံုး၀ စိတ္ဓာတ္မက်ခဲ့ဘူး။ အဲဒီအခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ အေက်နပ္ဆံုး၊ အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုးပဲ။ ေန႔စဥ္ ဗာဟီရ ကိစၥေတြနဲ႔ နည္းနည္းခ်င္းသာ ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြကို တစ္၀ႀကီး ေက်ေက်ညက္ညက္ ဖတ္႐ႈခြင့္ရခဲ့တာေၾကာင့္ပါ။ လကၤာရည္ေက်ာ္ရဲ႕ သိဂၤါရအလွည့္ ၀တၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္၊ ေက်ာ္၀င္း ရဲ႕ အေ၀းျမင္ (လူမ်ား၊ ေနရာမ်ားႏွင့္ နိဒါန္းမ်ား)၊ ေန႔စဥ္ထုတ္ဂ်ာနယ္မ်ား၊ သတင္းစာမ်ား ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကြန္ပ်ဴတာထဲမွာ ထည့္သိမ္းထားၿပီး တစ္ခါတစ္ေလမွ နားေထာင္ျဖစ္တဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲ အေခြေတြအားလံုးကို တစ္ညလံုး နားေထာင္ရင္းအိပ္လိုက္၊ ျပန္နားေထာင္လုိက္ လုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေရးခ်င္တာေတြကို ပံုစံခ်ႏိုင္ခဲ့တယ္၊ အၾကမ္းေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကဲ… ကၽြန္ေတာ့္မွာ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ က်န္းက်န္းမာမာ လုပ္ရတာ မဟုတ္တာကလြဲရင္ ဘယ္မွာမ်ား စိတ္ဓာတ္က်စရာ ရွိသလဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္သိလုိက္ရတာတစ္ခုက လုပ္စရာရွိေနတဲ့လူဟာ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ဓာတ္မက်ႏုိင္ဘူးဆိုတာပဲ။ ဟုတ္တယ္… ကၽြန္ေတာ့္မွာသာ စာဖတ္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ၊ စာေရးခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ မရွိဘူးဆိုရင္ အိပ္ရာေပၚမွာ ပက္လက္ႀကီးလွဲၿပီး ဟိုေတြးဒီေတြးနဲ႔ အေတာ္ႀကီးကို စိတ္ဓာတ္က်ခ်င္စရာႀကီးပဲလို႔ ေတြးမိပါတယ္။

(၃) လူက ေပကပ္ကပ္၊ ဂ်စ္ကန္ကန္၊ မဟုတ္မခံ၊ ေခါင္းမာတတ္သေလာက္ ကုိယ္ယံုၾကည္တာတစ္ခုကို ဘယ္ေတာ့မွ အေလွ်ာ့မေပးတတ္သူဆိုေတာ့ ကိုယ့္ကို ေလးစားတာေတြ၊ ခ်စ္တာခင္တာေတြကိုလည္း သိပ္ၿပီး ဂ႐ုစိုက္လွတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေဆး႐ံုတက္ရေတာ့မွပဲ ကုိယ့္ကို ခ်စ္သူခင္သူေတြ ရွိပါေသးလားဆိုၿပီး ၾကည္ႏူးစိတ္ေတာ့ ျဖစ္မိသားဗ်။ ေမတၱာတရားကို ကၽြန္ေတာ္ဘယ္တုန္းကမွ ေလွ်ာ့မတြက္ခဲ့ဖူးပါဘူး။ အေလးဂ႐ုမျပဳခဲ့တာသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ သတင္းေမးသူေတြ၊ ဖုန္းဆက္သူေတြ၊ ဖတ္ေနက် ဂ်ာနယ္ေတြကို ေန႔စဥ္ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် သတင္းလာေမးသူေတြ၊ စားစရာေတြ လာေပးသူေတြ၊ စိတ္ပူေပးသူေတြ၊ အႀကံဉာဏ္ေပးၾကသူေတြ၊ ေဆး႐ံုက ခင္မင္တဲ့ အသိဆရာ၀န္ေတြကို ဂ႐ုစိုက္ေပးဖို႔ အပ္ႏွံေပးၾကသူေတြ၊ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ကဲ… ဘ၀ဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေနေပ်ာ္ဖို႔ ေကာင္းသလဲ။

(၄) အိုး… ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆံုးအခ်က္ကို ေျပာဖို႔ေမ့ေနတယ္။ အံ့ၾသဖို႔ေတာ့ စိတ္မကူးပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ထို႔အတူ မနာလိုစိတ္လည္း မျဖစ္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းကေန အင္တာနက္သံုးလို႔ရတာပါပဲ။ ၀ိုင္ယာလက္(စ) မိေနတယ္ခင္ဗ်။ အစကေတာ့ သတိမထားမိပါဘူး။ တစ္ညကမွ အမွတ္မထင္ ၾကည့္မိရင္းက ၀ိုင္ယာလက္(စ) ကြန္နက္ရွင္းမိေနတာ သြားေတြ႔တာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ဒီေနရာနဲ႔ ဒီအင္တာနက္ ဘယ္လုိမွ မထင္ထားမိဘူးေလဗ်ာ။ password ခံထားတဲ့အတြက္ လိုက္ေမးၾကည့္ေတာ့မွ ဌာနမွဴးသံုးမွန္း သိရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းဆရာ၀န္ကပဲ ဖုန္းလွမ္းဆက္ၿပီး ေမးျမန္းေပးတဲ့အတြက္ ဌာနမွဴးက ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴပဲ သံုးခြင့္ျပဳပါတယ္။ နားလည္ေပးမႈအတြက္ ေက်းဇူးပါခင္ဗ်ား။ ကဲ… မခက္ေခ်ဘူးလား၊ အေဆာင္ကေန ကၽြန္ေတာ့္ကို လူမမာလာေမးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက မသိတဲ့သတင္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔လာရင္ေျပာျပေတာ့ သူတို႔ချမာ ပါးစပ္ေတြအေဟာင္းသားနဲ႔ အံ့ေတြၾသလို႔၊ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ျမင္ေစခ်င္လုိက္တာ။ ကြန္နက္ရွင္းက ေႏွးေပမယ့္ "စိတ္ရွည္ဇြဲသန္သည္းညည္းခံ သံုးရန္အင္တာနက္" ဆိုတဲ့ ျမန္မာအင္တာနက္ေဆာင္ပုဒ္ကို လက္ကုိင္ထားၿပီး သံုးစြဲေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ကို ပို႔စ္ေတြ တင္ျဖစ္တယ္။ အီးေမးလ္ေတြ ဖတ္ျဖစ္တယ္။ ေဘာလံုးပြဲသတင္းေတြ ဖတ္ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာလူငယ္အသင္း ႏုိင္ပြဲဆက္ေနတာေတြဖတ္ၿပီး အားအင္ေတြတိုးရတယ္။ စိတ္ဓာတ္ေတြ တက္ႂကြရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ထဲကေန မၾကာခဏ ႀကံဳး၀ါးမိတယ္။ " ငါဟဲ့ ၂၁ ရာစု လူနာ " လို႔။

ေသာၾကာေန႔က ေဆး႐ံုတက္ခဲ့တဲ့ကၽြန္ေတာ္ အခုေတာ့ အေတာ္ႀကီးကို သက္သာက်န္းမာေနပါၿပီဗ်ာ။ အစာစားရမွာလည္း မေၾကာက္ေတာ့ဘူး၊ လမ္းေလွ်ာက္ရမွာလည္း မစိုးရိမ္ေတာ့ဘူး။ တစ္ေယာက္တည္းလည္း ကုိယ့္ဘာသာကိုယ္ ထိုင္ႏုိင္၊ ထႏိုင္၊ ရပ္ႏုိင္၊ သြားႏုိင္ေနပါၿပီ။ အခုပဲ ဘေလာ့ဂ္အတြက္ ဒီပို႔စ္ကို ေရးေနပါတယ္။ ခဏေနရင္ ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္ပါ့မယ္။

ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းေတြထဲကလုိ ေျပာရင္းနဲ႔ နိဂံုးခ်ဳပ္ပါရေစ။

" မိတ္ေဆြေတြကို စိတ္ပူေအာင္ လုပ္မိတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ "

အမွတ္တရ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၄ ရက္၊ တနဂၤေႏြေန႔။
ည ၇ နာရီ ၁၅ မိနစ္။
ေခတၱ - အ႐ိုးေရာဂါ ကုသေဆာင္။

Sunday, March 04, 2012

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ နားမလည္ႏိုင္ျခင္းမ်ား


(၁)
ျမန္မာ႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွာ သတင္းေၾကညာတဲ့သူေတြဟာ Laptop ကြန္ပ်ဴတာေလးေတြကို ေရွ႕မွာခ်ထားၿပီး သတင္းေၾကညာၿပီးသား စာရြက္ေတြကို အဲဒီကြန္ပ်ဴတာေပၚ တင္ၾကတာကို ဘယ္လိုမွ နားမလည္ႏုိင္ဘူး။ Laptop ကို စာရြက္တင္စရာအျဖစ္ သေဘာထားတာ၊ အသံုးျပဳတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာပဲ ရွိလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ ႏိုင္ငံျခားသား မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား "မင္းတို႔ဆီက သတင္းေၾကညာတဲ့လူေတြက စာရြက္ၾကည့္ဖတ္ၿပီး သတင္းေၾကညာၾကတာပဲ၊ အဲဒီ Laptop ေတြကို ဘာကိစၥ စားပြဲေပၚမွာ တင္ထားတာလဲ" လို႔ လာေမးရင္ ကၽြန္ေတာ္ဘာေျဖရမွန္း မသိဘူး။ "စာရြက္တင္တာ ခင္ဗ်" လို႔ မ်က္ႏွာခ်ိဳေလးေသြးၿပီး ေျပာရမယ္ထင္ပါ့။ ခင္ဗ်ားတို႔ကို လာေမးရင္လည္း ဘယ္လိုေျဖၾကမလဲဆုိတာ ႀကိဳတင္စဥ္းစားထားၾကပါလို႔ အႀကံေပးလိုေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။

(၂)
ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကား သတင္းေၾကညာတဲ့အခ်ိန္မွာ သတင္းေၾကညာသူေတြေနာက္က ေနာက္ခံအျဖစ္ ျပေနတဲ့ slide ေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာင္းမလဲဘဲ ဒီပံု၊ ဒီျမင္ကြင္းေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနတာကိုလည္း နားမလည္ႏုိင္ပါဘူး။ ႏွင္းဆီပန္းပံုႀကီးလာမယ္၊ တံတားႀကီးျပမယ္၊ ေရေတြေဖြးေနတဲ့ ဆည္တစ္ခုကို ျပမယ္၊ စပါးပင္ေတြကိုျပမယ္ ဒါေတြပဲ looping ျဖစ္ေနတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ျပစရာ ဒီေလာက္ပဲ ရွိသလားဆိုတာကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ဘယ္လိုမွကို ေတြးလို႔မရဘူး။

(၃)
ေျပာလက္စနဲ႔ ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကားကိုပဲ ဆက္ေျပာပါရေစဦး။ ႏိုင္ငံ့အႀကီးအကဲေတြ ျပည္ပႏိုင္ငံေတြကို ခ်စ္ၾကည္ေရးခရီးစဥ္ေတြ သြားေရာက္တဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ေၾကညာတဲ့သတင္းအထိ ဘာမွေျပာစရာမရွိပါဘူး။ "ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတႀကီး ဦးသိန္းစိန္ ေခါင္းေဆာင္ေသာ ျမန္မာခ်စ္ၾကည္ေရးကုိယ္စားလွယ္အဖြဲ႔သည္ ဘယ္ႏုိင္ငံ ဘယ္သူ၏ ဖိတ္ၾကားခ်က္အရ ဘယ္ေန႔ ဘယ္ရက္တြင္ ဘယ္ေလဆိပ္မွ ထြက္ခြာသည္။ ဘယ္သူေတြ လုိက္ပါပို႔ေဆာင္တယ္" စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ။ ခ်စ္ၾကည္ေရးအဖြဲ႔ ျပန္ေရာက္လာရင္လည္း ျပႆနာမရွိေသးပါဘူး။ "သမၼတႀကီး ဦးသိန္းစိန္ ေခါင္းေဆာင္ေသာ ျမန္မာကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႔သည္ ဘယ္ေန႔ ဘယ္ရက္က ဘယ္ႏိုင္ငံမွ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာၿပီး ဘယ္ေလဆိပ္မွာ ဘယ္သူေတြ ႀကိဳဆိုခဲ့ေၾကာင္း" စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ။ အဲ… ကၽြန္ေတာ္နားမလည္တာက ျပန္ေရာက္ၿပီး ေနာက္ေန႔ဆိုရင္ စေတာ့တာပဲ။ သမၼတႀကီး ျပည္ပခရီးစဥ္က ျပန္ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ခရီးစဥ္အတြင္း သမၼတႀကီးအပါအ၀င္ လုိက္ပါသြားတဲ့ ကုိယ္စားလွယ္ေတြ ဘယ္သူေတြနဲ႔ ေတြ႔တယ္၊ ဘယ္ေနရာေတြ သြားေလ့လာတယ္၊ ဘာစာခ်ဳပ္ေတြ လက္မွတ္ေရးထိုးတယ္ စသည္ျဖင့္ သတင္းအျဖစ္ ျပန္လည္ထုတ္လႊင့္တဲ့ အစီအစဥ္ေပါ့ေလ။ သတင္းေၾကညာတဲ့လူေတြက "ဘယ္ႏိုင္ငံ၌ ခ်စ္ေရးၾကည္ခရီး ေရာက္ရွိေနေသာ ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ ေခါင္းေဆာင္ေသာ ခ်စ္ၾကည္ေရးကုိယ္စားလွယ္အဖြဲ႔သည္ ဘယ္ေန႔ ဘယ္ရက္က ဘယ္သူႏွင့္ ေတြ႔ပါသည္" ဆိုတဲ့ သတင္းကို ဘယ္လိုမွကို နားလည္လို႔ မရဘူး။ "ဘယ္ႏုိင္ငံသို႔ ခ်စ္ၾကည္ေရးခရီး ေရာက္ရွိေနေသာ" တို႔၊ "ဘယ္ႏုိင္ငံသို႔ ေရာက္ရွိေနေသာ" တို႔ စတဲ့ အသံေတြၾကားလိုက္တုိင္း "ဟင္… ငါတို႔သမၼတႀကီးကလည္း မေန႔ကမွ ခ်စ္ၾကည္ေရးခရီးက ျပန္ေရာက္တယ္၊ ထပ္သြားျပန္ၿပီလား" လို႔ ေတြးမိတယ္။ အဲဒီလို ေၾကညာတာဟာ တစ္ရက္လည္း မဟုတ္ဘူး။ ခရီးစဥ္သြားခဲ့သမွ်ကို သတင္းအျဖစ္နဲ႔ သံုးရက္၊ ေလးရက္ အဲဒီလို ေၾကညာတာ။ အဲဒီလို ေၾကညာတုိင္းလည္း "ဘယ္ႏုိင္ငံ၌ ေရာက္ရွိေနေသာ" ဆိုၿပီး ေျပာၿမဲေျပာဆဲ၊ ေၾကညာၿမဲ၊ ေၾကညာဆဲ။ သတင္းၾကည့္ေနတဲ့ ကုိယ္ေတြကသာ တစ္မ်ိဳးႀကီး ျဖစ္ေနတာ၊ သူတို႔ကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပါပဲခင္ဗ်။ ကဲ…ကၽြန္ေတာ္မေျပာဘူးလား။ ကၽြန္ေတာ္ကိုက နားမလည္ႏိုင္တာပါလို႔။

(၄)
လစားတိုးမယ္ဆိုတာက ဘယ္ေနမွန္း မသိေသးဘူး။ စားေသာက္ကုန္ေတြကေတာ့ ေစ်းႏႈန္း တိုးသြားရွာၾကၿပီ။ ၀န္ႀကီးေတြကလည္း လစာတိုးေပးရင္ပဲ တုိင္းျပည္က ဟိုဟာျဖစ္ေတာ့မလို၊ ဒီဟာျဖစ္ေတာ့မလို ျပန္ေျဖၾကတာကို သတင္းစာေတြမွာဖတ္ရ၊ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားသတင္းေတြမွာ ၾကည့္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၀န္ထမ္းေတြချမာ ထိုင္ရမလို၊ ထရမလိုနဲ႔ ဟုိမေရာက္ ဒီမေရာက္ ကုန္းကြကြႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။ ကုန္းကြကြႀကီး ျဖစ္ေနၿပီဆိုမွေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း အစိုးရနဲ႔ ကုန္သည္ေတြၾကားမွာ ၀န္ထမ္းေတြက ငထြားခါးနာတဲ့ကိန္း ဆိုက္ေတာ့တာေပါ့ခင္ဗ်။ ငွက္ေပ်ာသီး ၀ယ္စားေနက် ေစ်းသည္မေလးက အရင္ သံုးလံုးကို ႏွစ္ရာနဲ႔ ေရာင္းေနက်ကို၊ မေန႔က သြား၀ယ္ေတာ့ တစ္လံုးတစ္ရာ၊ လံုး၀မေလွ်ာ့ႏုိင္ဘူးတဲ့။ ဟင္.. ဘာဆိုင္လို႔တုန္း ဆိုေတာ့၊ အစ္ကိုေရ… လစာေတြတိုးမယ္ဆိုေတာ့ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ တက္သြားတယ္ေလတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ျပန္ေမးရတယ္၊ ေအးေလ၊ တျခားကုန္ေတြက တက္တာထားပါေတာ့၊ ညည္းငွက္ေပ်ာသီးက ျပည္ပကေန သြင္းတာလည္းမဟုတ္၊ အခြန္ေဆာင္ရတာလည္း မဟုတ္၊ အိမ္မွာစိုက္ထားတဲ့ ငွက္ေပ်ာပင္က ငွက္ေပ်ာသီးကို ခူးေရာင္းတာပဲ ဘာျဖစ္လို႔ တက္ရတာလဲဆိုေတာ့ အဲဒီကေလးမေလးကေလ.. ကၽြန္ေတာ့္ကို တံုးလုိက္၊ အ,လိုက္ျပန္ေရာ ဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔ၾကည့္ၿပီး ဘာျပန္ေျပာတယ္ ထင္သလဲဗ်။ "အစ္ကိုရယ္… ငွက္ေပ်ာသီးကေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့၊ ကၽြန္မတို႔ ၀ယ္စားရတဲ့ ဆန္တို႔၊ ဆီတို႔က အိမ္မွာ စိုက္တာမဟုတ္ဘူးရွင္" တဲ့။ ကဲ… ေကာင္းေရာ။ ေပါက္ပင္ေတြကကိုင္းလုိက္၊ ဗ်ိဳင္းကနားလိုက္။

(၅)
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားစျမည္ေျပာရင္း ႏုိင္ငံအေၾကာင္း၊ ႏုိင္ငံ့အေၾကာင္း ေရာက္သြားၾကတယ္။ ႏိုင္ငံေရးကိစၥဆိုေတာ့ သိတဲ့အတုိင္းပဲ ေျပာမဆံုး၊ ျငင္းမဆံုး၊ ေဆြးေႏြးမဆံုးေပါ့။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ေဆြးေႏြးၿပီးတဲ့ အခါက်ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက ေမးရွာတယ္။ "သူငယ္ခ်င္း၊ ငါတို႔ႏုိင္ငံက ေျပာင္းလဲေနတာဆိုတာ တကယ္လား" တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ေလ ဘာျပန္ေျဖရမွန္းမသိေအာင္ ဆြံ႔အသြားမိတယ္။ သူ႔ကို ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ အသာေလးပဲ ၿပံဳးျပလိုက္မိတယ္။ သူျပန္သြားတဲ့အခ်ိန္က်မွ ေတြးမိတယ္။ သူ႔ကိုေတာ့ မေျပာလုိက္ရဘူး။ "ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံႀကီးက ေျပာင္းလဲတယ္၊ မေျပာင္းလဲဘူး ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ မေျပာလိုေတာ့ဘူး၊ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းချမာေတာ့ အရင္တုန္းက အေတြးအေခၚေတြ၊ သံသယေတြ အခုအခ်ိန္အထိ မေျပာင္းလဲေသးဘူး" ဆိုတာပါပဲ။

(၆)
ဒီစာစုရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ပညာရွိႀကီးတစ္ဦးရဲ႕ စကားအဆိုအမိန္႔တစ္ခုနဲ႔ အဆံုးသတ္ပါရေစ။ လူတုိင္းသိေနတဲ့ ပညာရွိစကားပါပဲ။ "ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာသိတာကေတာ့ ဘာမွမသိဘူးဆိုတာပါပဲ" တဲ့။ သူမ်ားေတြကေတာ့ ေျပာၾကတာပဲ။ သိပ္မွန္တာပဲတို႔၊ ပညာရွိလိုက္တာတို႔ စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ဘာမွမသိတာကိုေတာင္ မသိတဲ့ လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ အခုအခ်ိန္အထိ မိုက္ေကာင္းဆဲ၊ မိုက္လို႔ေကာင္းဆဲ၊ မိုက္ေနဆဲ….။ အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ကုိဉာဏ္ ဘာမွမသိပါဘူးလို႔။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမၾကပါေစဗ်ာ။

အမွတ္တရ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၇ ရက္၊ တနလၤာေန႔။
ညေန ၄ နာရီ ၅၈ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။

Monday, February 13, 2012

နာမည္မေသေသာ လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း - ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)


လူႀကီးသူမေတြေျပာတာ မၾကာခဏ ၾကားခဲ့ဖူးတယ္။
``အဲဒီေကာင္ကေတာ့ေလ... လူေတာင္ မေသေသးဘူး၊ နာမည္ကေတာ့ ရစရာ မရွိေတာ့ဘူး´´ တဲ့။

စာေပေတြထဲမွာ ေမြ႔ေလ်ာ္မိေတာ့ ဖတ္မိတာေတြ ရွိျပန္တယ္။
``က်ားေသလွ်င္ သားေရက်န္ရမည္၊ လူေသလွ်င္ နာမည္က်န္ရမည္´´ တဲ့။

သမုိင္းမွတ္တမ္းေတြထဲမွာ ေလ့လာမိျပန္ေတာ့လည္း သင္ခန္းစာေတြ ရျပန္တယ္။
``လူေသသြားေပမယ့္ နာမည္မေသဘဲ အခုထိ တသသ ေျပာေနရသူမ်ား´´ အေၾကာင္းေပါ့။

နာမည္ဆိုတာ လူသားတစ္ဦးအတြက္ ပညတ္တစ္ခုသက္သက္တဲ့။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီ နာမည္ေတြ အေၾကာင္းဟာ သိပ္စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတယ္။
နာမည္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အေရးတယူ ျပဳၾကတယ္။
နာမည္က်န္တယ္တို႔၊ နာမည္ပ်က္တယ္တို႔၊ နာမည္ႀကီးတယ္တို႔၊ အို... စံုလို႔ပါပဲဗ်ာ။

ကဲ... သမိုင္းဇာတ္ကြက္တစ္ခုကို ၾကည့္ၾကဦးစို႔ရယ္။
ဒီကမၻာေျမေပၚမွာ လူသားတစ္ဦး ေမြးဖြားရွင္သန္ခဲ့ဖူးတယ္။
သူလို၊ ကုိယ္လို ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းတယ္။ ကေလးမွ လူငယ္၊ လူငယ္မွ လူလတ္ေပါ့။
အဲ... ဒါေပမယ့္ သူချမာ အသက္ ၃၂ ႏွစ္ အရြယ္မွာေတာ့ ေသဆံုးသြားရွာတယ္။
လူ႔ဘ၀ဆိုတာ ဒီလိုပါပဲ။ ေမြးဖြာလာကတည္းက ေသဆံုးၾကဖို႔ပဲ မဟုတ္လား။
ပညာရွင္ေတြက ေျပာၾကတယ္ေလ... ``ဘ၀ဆိုတာ ေမြးဖြားျခင္းနဲ႔ ေသဆံုးျခင္းၾကားက ခရီးတစ္ခုပါ´´ တဲ့။
ဟုတ္တယ္... လူေတြ ေမြးဖြားၾကတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ေသဆံုးသြားၾကတယ္။ ဒါသဘာ၀တရားပဲေလ။
ဒါေပမယ့္ အခု ကၽြန္ေတာ္ေျပာေနတဲ့လူက သူမ်ားေတြနဲ႔ မတူတဲ့လူ။
ဘာေတြ မတူတာလဲ?
အခု ကၽြန္ေတာ္ သူ႔အေၾကာင္းေျပာေနတဲ့ အခ်ိန္ဟာ သူ႔အသက္ ၉၇ ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔ ျဖစ္ရမယ့္အခ်ိန္ေပါ့ဗ်ာ။
ဒါေပမယ့္ အေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့သလုိ သူက အသက္ ၃၂ ႏွစ္ အရြယ္နဲ႔ ေသဆံုးသြားခဲ့ပါၿပီလို႔။
ခင္ဗ်ား.... သတိထားမိမွာပါ။ သိထားၿပီးသားျဖစ္ေပမယ့္ ဆက္ေျပာပါရေစဦးေနာ္။
အသက္ ၃၂ ႏွစ္မွာ ေသဆံုးတယ္။ အခု ေသဆံုးၿပီးတာ ၆၅ ႏွစ္ ျပည့္ေတာ့မယ္။
ဒါေပမယ့္ လူေတြ၊ လူေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြေပါ့ဗ်ာ၊ ပိုရွင္းေအာင္ေျပာရရင္ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ (ျမန္မာဆိုတာ ကခ်င္အစ ရွမ္းအဆံုး ၁၃၅ မ်ိဳးေသာ လူမ်ိဳးစုအားလံုးပါတယ္) အတြက္ေတာ့ ဒီေန႔အထိ အဲဒီလူကို တသသ ျဖစ္ေနတုန္း၊ တတမ္းတတ ျဖစ္ၾကရတုန္း၊ တေအာက္ေမ့ေမ့ ရွိေနၾကတုန္း၊ တလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ ခံစားၾကရတုန္း၊ တစြဲလန္းလန္း ရွိေနၾကတုန္းေပါ့ဗ်ာ။
ဟုတ္တယ္... ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ သူ႔ကို မေမ့ၾကေသးဘူး။ ရင္ထဲမွာ ရွိေနၾကတုန္းပဲ။
အဘိုးလည္း သူ႔ကိုခ်စ္တယ္၊ အေဖလည္း သူ႔ကို ခ်စ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔ကို ခ်စ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ သားသမီးေတြလည္း သူ႔ကို ခ်စ္ၾကဦးမွာပဲ၊ အိုဗ်ာ.... က်ဳပ္တို႔ ျမန္မာျပည္ႀကီး တည္ရွိေနသေရြ႕ သူ႔အေၾကာင္းေျပာၾကရဦးမွာ၊ သူ႔ကို သတိရေနၾကဦးမွာ၊ သူ႔ကို တမ္းတေနၾကဦးမွာ၊ အဲဒါ... မလြဲတဲ့ အမွန္တရားပဲ။
ကဲ... အဲဒီေလာက္ေတာင္ ႀကီးက်ယ္တဲ့၊ ခမ္းနားတဲ့၊ ျမင့္ျမတ္တဲ့၊ အသက္ ၃၂ ႏွစ္ဆုိတဲ့ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ေသသြားတဲ့ လူငယ္ေလးက ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္။
ခင္ဗ်ား ေျဖတာ မွန္ပါတယ္။ ထပ္ၿပီးေတာ့ အသံထြက္ၿပီး ေျဖၾကည့္ပါဦး။ သူ႔နာမည္ကို ရြတ္ၾကည့္ပါဦး။
သူ႔နာမည္ကို ရြတ္လိုက္တဲ့ခဏမွာ ခင္ဗ်ားရင္ထဲကို အမ်ိဳးအမည္မသိတဲ့ စြမ္းအားတစ္ခု ၀င္လာပါလိမ့္မယ္။ အဲဒါ အေသအခ်ာပါ။ ရွင္းျပဖို႔ မႀကိဳးစားနဲ႔၊ နားလည္ဖို႔ မႀကိဳးစားနဲ႔။ ဒီအတုိင္းပဲ ရွိပါေစ။
ကဲ... ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿပိဳင္တူ သူ႔နာမည္ကို ရြတ္လိုက္ၾကရေအာင္...။
စမယ္.... ၁.... ၂.... ၃.....။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း

ဟုတ္တယ္....
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ... လူသာ ေသသြားတယ္ နာမည္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေသမယ့္ လူစားမဟုတ္ဘူး။
ဒီေန႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ေမြးေန႔ပါ။
ငယ္ငယ္ကတည္းက ႏႈတ္တက္ရခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးနဲ႔ ဂုဏ္ျပဳပါရေစ...။

ေဖေဖာ္၀ါရီ  ဆယ့္သံုးမွာ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေမြးေန႔ပါ။
တစ္ေထာင့္ကိုးရာတစ္ဆယ့္ငါး
ေရွ႕ေန ဦးဖာ သား။
ဇာတိ နတ္ေမာက္ မေကြးခ႐ိုင္
သိၾကမ်ားခုတိုင္။
ႀကံ့ႀကံ့ခုိင္တဲ့ ဇာနည္ဘြား
မိခင္ ေဒၚစု သား။
တစ္ေထာင့္ကိုးရာ ေလးဆယ့္ခြန္
ေျပာင္းႂကြ တမလြန္။
မ်က္ရည္သြန္လို႔ ဘ၀င္ၫွိဳး
ဇူလိုင္ တစ္ဆယ့္ကိုး။
ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တို႔ဖခင္။
ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ မွာစကား
ငါတို႔ မေမ့အား။
ျပည္ေထာင္လြတ္ေရး ႀကိဳးပမ္းေဆာင္

ျပည္ခ်စ္ တို႔ေခါင္းေဆာင္။
ဆိုရွယ္လစ္ေဘာင္ လမ္းစဥ္မ်ား
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ခ်မွတ္သြား။

ေကာင္းရာမြန္ရာ ေရာက္ေနတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တစ္ေယာက္ ေက်နပ္ႏိုင္ပါေစ။
အမွတ္တရ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၃ ရက္။
ည ၈ နာရီ ၅၂ မိနစ္။

Sunday, January 08, 2012

New Year Resolutions


ႏွစ္သစ္ကူးအခါသမယမွာ အခ်ိဳ႕ေသာလူေတြဟာ New Year Resolution လို႔ေခၚတဲ့ ႏွစ္သစ္ကူး အဓိဌာန္ ျပဳလုပ္ၾကေလ့ရွိပါတယ္။ လာမယ့္ႏွစ္မွာ ကုိယ္ဘာလုပ္မယ္၊ ဘာျဖစ္ရမယ္၊ လာမယ့္ႏွစ္မွာ ေဆးလိပ္ျဖတ္မယ္ စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ။ အဲဒီအက်င့္ကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့တာက သူငယ္ခ်င္း ဗိုလ္ေကာင္းပါ။ သူမိတ္ဆက္ေပးတဲ့ ႏွစ္ကစၿပီး ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ႏွစ္သစ္အဓိဌာန္ကို မပ်က္မကြက္ ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ရဲ႕ ေရွ႕ဆံုးစာမ်က္ႏွာမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ႏွစ္ကုန္သြားတဲ့အခါ ကုိယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ အဓိဌာန္ေတြထဲက ဘယ္ႏွခ်က္မ်ား လုပ္ႏုိင္ခဲ့သလဲဆိုတာ အင္မတန္မွ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းပါတယ္။

သူမ်ားေတြရဲ႕ ႏွစ္သစ္စိတ္ကူး အဓိဌာန္ေတြက တစ္ခ်က္၊ ႏွစ္ခ်က္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ႏွစ္တိုင္းလိုလို ႏွစ္သစ္ကူး အဓိဌာန္ေတြ အမ်ားႀကီး ခ်ျဖစ္တတ္တယ္။ ၁၀ ခ်က္ ၁၂ ခ်က္ေလာက္ ပါတဲ့ အဓိဌာန္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ႏွစ္စဥ္ဆိုသလို တစ္၀က္ေလာက္ (၅၀%) ေတာ့ ေအာင္ျမင္ၿပီးေျမာက္တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေက်နပ္တယ္ေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ ၾကည္ႏူးမိတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။

ဒီႏွစ္လည္း New Year Resolution မလုပ္ရေသးဘူးဆိုၿပီး သတိရမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထူးဆန္းတာက အရင္လုိမ်ိဳး ဘာလုပ္မယ္၊ ညာလုပ္မယ္၊ ဘာျဖစ္ရမယ္၊ ညာျဖစ္ရမယ္ ဆိုတာမ်ိဳး အမ်ားႀကီး မရွိေတာ့ဘဲ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ သိပ္မမ်ားေတာ့တာမ်ားလားေပါ့။ အဲလိုလည္း မဟုတ္ရပါဘူး။ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ၊ လုပ္ခ်င္တာေတြ ေတာင္ပံုရာပံုပါ။

ကဲပါဗ်ာ... ေလရွည္ေနမိတာနဲ႔ လုိရင္းကို မေရာက္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ႏွစ္သစ္အဓိဌာန္ကိုပဲ ေျပာျပပါေတာ့မယ္။
(၁) ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ္ျပဳစုထားသမွ်၊ သိထားသမွ်ကို အမ်ားသိေအာင္ ျပန္လည္ျဖန္႔ေ၀ေပးမည္။ ျပန္႔ပြားေအာင္ ေဆာင္ရြက္မည္။
(၂) ပံုႏွိပ္မီဒီယာမ်ားတြင္ ေဆာင္းပါးမ်ား၊ ကဗ်ာမ်ား၊ အေတြ႔အႀကံဳမ်ား စတင္ေရးသားပါမည္။
(၃) ျမန္မာျပည္က လူေတြထဲတြင္ ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ) ဆိုသည့္ လူသားတစ္ဦးရွိေၾကာင္း မွတ္တမ္းေရးထိုးႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါမည္။

ကဲ... ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ႏွစ္သစ္အဓိဌာန္ေတြပါခင္ဗ်ာ။ စာဖတ္သူအတြက္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနရင္လည္း သည္းခံ၍သာ ဖတ္႐ႈၾကပါဦးခင္ဗ်ား။
အမွတ္တရ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ ၈ ရက္၊ တနဂၤေႏြေန႔။
မြန္းလဲ ၁၂ နာရီ ၂၀ မိနစ္။
စစ္ေတြၿမိဳ႕။

ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာႏွစ္သစ္ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္


ႏွစ္သစ္အခါသမယတြင္ ျမန္မာ့ေသြးမိတ္ေဆြမ်ားအားလံုးႏွင့္ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားမ်ားအားလံုး ေဘးဘယာ ေ၀းကြာႏိုင္ၾကပါေစ...
စိတ္၀မ္းႏွလံုး ရႊင္ၿပံဳးႏိုင္ၾကပါေစ...
ၾကားလိုေသာစကားမ်ား ၾကားၾကရပါေစ...
ျမင္လုိေသာ ျမင္ကြင္းမ်ား ျမင္ၾကရပါေစ...
ႀကိဳးစားသေလာက္၊ အစြမ္းရွိသေလာက္ လုပ္ခြင့္ရၾကပါေစ...
ပိုမိုျမင့္မားေသာ ဘ၀မ်ားကို ပိုင္ဆုိင္ႏိုင္ၾကပါေစ...
ေၾကာင့္ၾကခပ္သိမ္း ၿငိမ္းၾကပါေစ...
ဆင္းရဲခပ္သိမ္း ၿငိမ္းၾကပါေစ...
ႏိုင္ငံေတာ္ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ မိမိစြမ္းသမွ် အုတ္တစ္ခ်ပ္၊ သဲတစ္ပြင့္ ပါ၀င္ထမ္းရြက္ႏုိင္ၾကပါေစ...
မိသားစုမ်ားအတြက္လည္း ခ်စ္ခင္ၾကင္နာမႈမ်ား၊ အခ်ိန္မ်ား ေပးႏိုင္ၾကပါေစ....
ေကာင္းျမတ္သည့္ လိုရာဆႏၵမ်ားအားလံုး ျပည့္၀ေအာင္ျမင္ၾကပါေစဟု ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းအပ္ပါသည္။
အမွတ္တရ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
ျမန္မာ့ေသြးဘေလာ့ဂ္၊ ျမန္မာ့ေသြးဂူဂဲလ္ဂ႐ု(ပ)
၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ ၈ ရက္၊ တနဂၤေႏြေန႔။
မြန္းလဲ ၁၂ နာရီ ၆ မိနစ္။

စာႂကြင္း။ စကားပံုတစ္ခု ၾကားဖူးတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္တာထက္စာရင္ ေနာက္က်တာက ပိုေကာင္းတယ္တဲ့။ ထမင္းရည္ပူလာ လွ်ာလႊဲပဲဆိုဆို၊ မိုးႀကိဳးပစ္တာ ထန္းလက္ကာ ဆိုဆို အခုမွပဲ ေရးခြင့္သာတဲ့အတြက္ ျမန္မာ့ေသြးဘေလာ့ဂ္ရဲ႕ ႏွစ္သစ္ဆုေတာင္းကို အခုမွပဲ ေရးလိုက္ပါတယ္ေနာ္။

ဆရာ ေအာင္ထြဋ္အတြက္ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲရပါသည္



The Voice Weekly ဂ်ာနယ္က ဆရာေအာင္ထြဋ္ ေသဆံုးသြားၿပီဆိုတဲ့ သတင္းကို မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က တယ္လီဖုန္းကတစ္ဆင့္ အသိေပးလာတဲ့အခါ မယံုႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားရတယ္။ သတင္းမွားျဖစ္ပါေစ၊ အဲဒီသတင္း မဟုတ္ပါေစနဲ႔လို႔ ဆႏၵျဖစ္မိတယ္။ အဲဒီဆႏၵအတၱဟာ ဘယ္ေလာက္အထိ ႀကီးမားသြားခဲ့သလဲဆိုရင္ သတင္းေပးတဲ့ မိတ္ေဆြကို ပုလိပ္စစ္သလို စစ္ေဆးမိတဲ့အထိ ျဖစ္သြားတဲ့အတြက္ မိ္တ္ေဆြက ေဒါေဖာင္းသြားရတဲ့အထိပဲ။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေသခ်ာလို႔လား၊ ဘယ္သူလဲ၊ ေအာင္ထြဋ္ဟုတ္ရဲ႕လား၊ ေဒါက္တာ ေန၀င္းေမာင္ ဟုတ္ရဲ႕လား၊ ဗိြဳက္(စ)ဂ်ာနယ္က ဟုတ္ရဲ႕လား၊ ျမန္မာအီးဂရက္(စ) တည္ေထာင္သူ ဟုတ္ရဲ႕လား စသည္ျဖင့္ စံုေနတာပါပဲ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သတင္းေပးတဲ့ မိတ္ေဆြက ေအာင္ထြဋ္ကို ေသခ်ာသိတဲ့သူ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေမးတဲ့ သည္ဗြိဳက္(စ) စီအီးအိုလား၊ ျမန္မာအီးဂရက္(စ) တည္ေထာင္သူလား စတာေတြကို မသိပါဘူး။ သူသိတာက အဲဒီစာေရးဆရာ ေသသြားတဲ့အတြက္ အင္တာနက္ေပၚမွာ ဟိုးေလးတေၾကာ္ ဟိုကကြန္းမန္႔ေတြတက္၊ ဒီကကြန္းမန္႔ေတြတက္၊ ၀မ္းနည္းစကားဆိုၾက၊ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကတာမို႔ ထူးထူးဆန္းဆန္းဆိုၿပီး သတင္းေပးတာပါ။ ေနာက္ဆံုးဗ်ာ ေအာင္ထြဋ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္သေဘာက်တဲ့၊ အၿမဲတမ္းေစာင့္ဖတ္ေနရတဲ့ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ ဆိုတာကိုေတာင္ သူက သိရွာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပုလိပ္စစ္ စစ္ေဆးၿပီး မယံုသကၤာနဲ႔ သူ႔ကို ျပန္ေမးေနတာေတြကို သည္းခံႏုိင္ပံုမရပါဘူး။ မယံုရင္လည္း ေနေတာ့၊ ေျပာလည္းေျပာရေသးတယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႔ ဖုန္းခ်သြားပါတယ္။

အျခားတစ္ေယာက္ဆီကို အတည္ျပဳေမးျမန္းလိုက္တဲ့အခါမွာ ေဒါက္တာ ေန၀င္းေမာင္ (ခ) ေအာင္ထြဋ္ ေသသြားၿပီဆိုတာ ေသခ်ာတယ္ဆိုတာကို သိလိုက္ရပါတယ္။ ႏွလံုးေရာဂါနဲ႔တဲ့။ လူတုိင္းဟာ ေသမ်ိဳးေတြခ်ည္းပါပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း တစ္ေန႔မွာ မလြတ္စတမ္း ေသရမွာပါပဲ၊ စာဖတ္သူလည္း ထိုနည္းအတူပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အခုလို ႏိုင္ငံေတာ္သစ္ကို ခ်ီတက္ေနတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဆရာေအာင္ထြဋ္ကို ရွိေစခ်င္ေသးတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ သူ႕ရဲ႕ ေျပာင္ေျမာက္ရဲတင္းလွတဲ့ အေတြးအေခၚေတြ၊ အယူအဆေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ခ်င္၊ သိခ်င္ေနမိေသးတယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္ကပဲ The Voice Weekly ရဲ႕ ႏွစ္သစ္အထူးလက္ေဆာင္အျဖစ္ ၂၀၁၂ ေဟာကိန္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖတ္ခဲ့ရေသးတယ္။ အံ့ၾသဘနန္း ျဖစ္လို႔မဆံုး ျဖစ္ရသလို၊ အေတြးရဲတဲ့၊ အေရးရဲတဲ့ ဆရာေအာင္ထြဋ္ကို အသိအမွတ္ ျပဳရပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ေက်ာ္ကမွ ဂ်ာနယ္ဆိုင္က မွာေပးထားတဲ့ ဆရာေအာင္ထြဋ္ရဲ႕ အေျပာင္းအလဲအတြက္ လူထုလိုသည္ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ေနတာ တစ္၀က္ေတာင္ မက်ိဳးေသးပါဘူး။ ၿပီးခဲ့တဲ့ လေတြက နိဒါန္းခ်ီခဲ့တဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒရဲ႕ လူသိမမ်ားတဲ့ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ေတြ၊ ထူးျခားခ်က္ေတြကို ေနာက္အပတ္ေတြမွာ ခ်ေရးျပေတာ့မယ္ဆိုလို႔ ေစာင့္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အခုေတာ့ တကယ့္ကို ဟာတာတာႀကီးပါပဲ။

၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ျပည္လံုးကၽြတ္ဆႏၵခံယူပြဲ၊ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲ၊ ေနာက္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ လႊတ္ေတာ္ႏိုင္ငံေရး အခင္းအက်င္း စတဲ့ ကာလေတြအားလံုးမွာ ဆရာေအာင္ထြဋ္ဟာ တာ၀န္ေက်ခဲ့တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ကို ေဖာ္ထုတ္ပါရေစ။ သူ႔စာေတြကို အားလံုးလက္မခံႏိုင္ေပမယ့္ အားလံုးက ေစာင့္ဖတ္ခဲ့ရတာကိုေတာ့ ျငင္းပယ္ၾကမယ္ မဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္မိပါတယ္။ လက္ခံဖို႔ ခက္ခဲတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ၊ အေရးအသားေတြ၊ အေျပာအဆိုေတြ ရွိခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ေတာ့ ဦးေႏွာက္မုန္တိုင္း ဆင္ခဲ့ရတာပါပဲ။ အေတြးသစ္၊ အျမင္သစ္၊ ႐ႈေထာင့္သစ္၊ ခ်ဥ္းကပ္ပံုအသစ္ေတြနဲ႔ ထိေတြ႔ခြင့္ ရခဲ့ၾကတာပါ။ ဆရာေအာင္ထြဋ္ဟာ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးပါလို႔ ၫႊန္းဆိုျပစရာ မလိုပါဘူး။ သူေရးခဲ့တဲ့ စာေတြကို ဖတ္ဖူးသူတိုင္း သူ႔အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းသိၾကပါတယ္။ ၂၀၁၀ အႀကိဳကာလက ေရးခဲ့တဲ့ သူ႔စာေတြကို ဖတ္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႀကံဳေနရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔ သူေရးတဲ့စာေတြကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္မိပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီလို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္မိတဲ့အခါမွာေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေလာက္အထိ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေနရသလဲဆိုတာကို စာဖတ္သူ သေဘာေပါက္ႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ The Voice Weekly ရဲ႕ အယ္ဒီတာ့အာေဘာ္ အကုန္နီးနီးကို ၂၀၀၉ ခုႏွစ္နဲ႔ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ကာလေတြက ျမန္မာ့ေသြးဘေလာ့ဂ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ တင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အခုထိ ျပန္ဖတ္ႏိုင္ပါေသးပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်မွသာ အင္တာနက္သံုးစြဲမႈ အခက္အခဲေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္မတင္ေပးျဖစ္ေတာ့တာပါ။

ဆရာေအာင္ထြဋ္ဟာ သူ႔ကေလာင္အတြက္သူ တာ၀န္ေက်ခဲ့သူပါ။ ေအာင္ထြဋ္ဆိုတဲ့ ကေလာင္အမည္ကို ေတြ႔လိုက္တာနဲ႔ စာဖတ္သူကို တစ္ခုခု ေပးေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အသိေတြ ၀င္လာေစတဲ့အထိ ကေလာင္စြမ္းအား ႀကီးမားခဲ့သူပါ။ The Voice Weekly ဆိုတဲ့ ဂ်ာနယ္ကို ႏုိင္ငံေရးစိတ္၀င္စားသူတိုင္း ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ထားခဲ့တာကလည္း ဆရာေအာင္ထြဋ္ရဲ႕ အယ္ဒီတာ့အာေဘာ္နဲ႔ ေဆာင္းပါးေတြေၾကာင့္ပါ။ အခုေတာ့ The Voice Weekly အတြက္ စိန္ေခၚမႈအသစ္ စပါၿပီ။ အရင္လိုပဲ ဆက္ၿပီး ပန္းပန္ႏုိင္ဦးမလား ဆိုတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေစာင့္ၾကည့္ရမွာပါ။ အရင္လိုပဲ ဆက္လက္ခ်ီတက္ႏိုင္ပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳပါတယ္ဗ်ာ။
 
ႏိုင္ငံေရး၊ ႏိုင္ငံ့အေရးအတြက္ သန္းငါးဆယ္ကို အႏိုင္ေပးပါ... ဆိုတဲ့ ေအာင္ထြဋ္၊
အေျပာင္းအလဲအတြက္ လူထုလိုသည္... ဆုိတဲ့ ေအာင္ထြဋ္၊
ေခ်ာတိုင္ဆက္တက္ဦးမယ္... ဆိုတဲ့ ေအာင္ထြဋ္၊
အေရြ႕တစ္ခုအတြက္ ကုိယ္တိုင္ယံုယံုၾကည္ၾကည္ တြန္းခဲ့သလို အျခားသူေတြကိုလည္း လက္တြဲေခၚခဲ့သူ၊
ႏိုင္ငံသားေတြလည္း ပန္းတိုင္ေရာက္၊ ႏိုင္ငံေတာ္လည္း ပန္းတိုင္ေရာက္ေစခ်င္ခဲ့တဲ့.... ေအာင္ထြဋ္၊
အခုေတာ့ ဆရာေအာင္ထြဋ္ ပန္းတုိင္တစ္ခုကို ေရာက္သြားၿပီလို႔ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ေနမိပါတယ္။
၂၀၁၂ အတြက္ The Voice Weekly ရဲ႕ ေဟာကိန္းေတြ ဘယ္ေလာက္အထိ မွန္မလဲဆိုတာကိုေတာင္ ဆရာ ေစာင့္မၾကည့္သြားႏိုင္လိုက္ဘူးေနာ္။ ၀မ္းနည္းပါတယ္ဗ်ာ။

ဆရာ ေအာင္ထြဋ္ေရ… ကၽြန္ေတာ္ျပဳခဲ့သမွ် ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ အစုစုအတြက္ အမွ်ေပးေ၀ပါတယ္။ ေကာင္းရာမြန္ရာကေန သာဓုေခၚပါဗ်ာ။

၀မ္းနည္းစြာျဖင့္
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ ၆ ရက္၊ ေသာၾကာေန႔။
နံနက္ ၁၁ နာရီ ၂၉ မိနစ္။

ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ၊ ေရာက္တတ္ရာရာ၊ စံုစီနဖာ


(၁)
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရခိုင္ျပည္နယ္မွာ ရာသီဥတုက အရမ္းေအးေနတယ္။ စိမ့္ၿပီးေတာ့ကို ေအးတာ။ ျပင္ဦးလြင္မွာ ေနဖူးခဲ့တဲ့လူ ျဖစ္ေပမယ့္လည္း မတူတဲ့အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ အံ့ၾသရတယ္။ ျပင္ဦးလြင္မွာက အျပင္မွာသာ စိမ့္ေနေအာင္ ေအးတာ၊ အခန္းထဲမွာမ်ား ေစာင္ၿခံဳၿပီးေကြးေနလိုက္ရင္ ေႏြးေနတတ္တာကိုး။ အခုေတာ့ ဒီရခိုင္ေဆာင္းက ေစာင္ၿခံဳထားတာေတာင္မွ သိပ္မေႏြးခ်င္ဘူး။ ဟိုနားကစိမ့္ၿပီး ေအးသလိုလို၊ ဒီနားက စိမ့္ၿပီး ေအးသလိုလိုနဲ႔။ အေအးႀကိဳက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ေတာင္ အေတာ္ေလး ေၾကာက္ေနရတဲ့အထိပဲ။ မႏွစ္က ဒီအခ်ိန္တုန္းက ဒီေလာက္ မေအးဘူးဆိုတာကိုေတာ့ သတိထားမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ပဲ အမွတ္မွားသလား ဆိုတာကေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္သားထားမိတဲ့လူမ်ားရွိရင္ ျပင္ေပးေတာ္မူၾကရန္ ျဖစ္ေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။ အဆိုေတာ္ႀကီး ေဒၚခင္ၫြန္႔ရည္ ရဲ႕ သီခ်င္းစာသားေလးကို ေျပာင္းဆိုလိုက္ခ်င္ပါရဲ႕ဗ်ာ။
“ေဆာင္းအမီ… ေရာက္ေအာင္သာ ျပန္ခဲ့… ေမာင့္ဆီ…၊ ေဆာင္းအမီ… ေမ့ကိုသာ ေမာင္လြမ္းေတာ့သည္… ေမေရ… ေဆာင္းအမီေရာက္ေအာင္ ေမာင့္ဆီ ျပန္ခဲ့ေစခ်င္သည္…” လို႔။

(၂)
၃၄ ႏွစ္ေျမာက္ ရခုိင္ျပည္နယ္ေန႔ အခမ္းအနားကို တက္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ ရခုိင္႐ိုးရာ က်င္ကိုင္ပြဲ နဲ႔ ျပည္နယ္ေန႔ အထိမ္းအမွတ္ ခ႐ိုင္ေပါင္းစံု ေဘာလံုးၿပိဳင္ပြဲ၊ ရခုိင္ျပည္နယ္လက္ေရြးစင္အသင္းနဲ႔ ရကၡပူရအသင္းတို႔ရဲ႕ ခ်စ္ၾကည္ေရး ေျခစမ္းပြဲေတြေၾကာင့္ ဒီႏွစ္ ရခုိင္ျပည္နယ္ေန႔ဟာ စစ္ေတြၿမိဳ႕မွာ အေတာ္စည္ကားခဲ့တယ္လို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။ လူေတြကလည္း အေတာ္ေလးကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ပါ၀င္ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ အားလံုးရဲ႕ တူညီတဲ့ ခံစားခ်က္တစ္ခုကေတာ့ ရခုိင္ျပည္နယ္ေန႔ကို စည္စည္ကားကား၊ ခမ္းခမ္းနားနား ျပဳလုပ္ေပးခဲ့တဲ့ ရခုိင္ျပည္နယ္အစိုးရကို ေက်းဇူးတင္ေနၾကတာပါပဲ။ ရခုိင္႐ိုးရာ ယဥ္ေက်းမႈေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားမွာ၊ အျခားေသာ ယဥ္ေက်းမႈေတြေၾကာင့္ လႊမ္းမိုးခံရမွာကို ရခုိင္လူမ်ိဳးေတြက စိုးရိမ္ၾကတာကို ေတြ႔ရေတာ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးျဖစ္ရျခင္းကို အင္မတန္မွ ဂုဏ္ယူမိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အခုလုိမ်ိဳး ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမႈကုိယ္စီ၊ ဘာသာစကားကုိယ္စီ၊ ဓေလ့စ႐ိုက္ကုိယ္စီနဲ႔ အသီးသီးေသာ လူမ်ိဳးေတြရွိေနၾကတာ၊ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ တစ္မိုးေအာက္မွာ ဥမကြဲ သိုက္မပ်က္ စုစည္းေနထိုင္ၾကတာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ဂုဏ္ယူခ်င္စရာ ေကာင္းသလဲဆိုတာကို  စာဖတ္သူကုိယ္တုိင္ပဲ ေတြးၾကည့္ေစလိုပါတယ္။ ေစ့ေစ့ေတြးေလ ၾကက္သီးထေလ ျဖစ္ရတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈအစဥ္အလာႀကီးတဲ့ လူမ်ိဳးပါခင္ဗ်။

(၃)
ေဘာက္ဆင္ေဒးလို႔ ေခၚၾကၿပီး ေဘာလံုး၀ါသနာရွင္အမ်ား သိရွိၾကတဲ့ အဂၤလန္ပရီမီးယားလိဂ္ရဲ႕ ပြဲက်ပ္ကာလ ပြဲစဥ္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ ဖူလ္ဟမ္ နဲ႔ မန္ယူ ပြဲကို သြားၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ ေနရာက ည ၉ နာရီေနာက္ပိုင္းဆို မီးေရာင္မျမင္ရေလေတာ့ စစ္ေတြၿမိဳ႕ထဲကို သြားၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ၾကည့္ရမယ့္ပြဲစဥ္က မနက္အေစာႀကီး ၂ နာရီခြဲ ဆိုေတာ့ မနက္ ၁ နာရီေလာက္ကတည္းက ႏိႈးစက္သံနဲ႔ အိပ္ရာထၿပီး၊ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးထဲမွာ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးနဲ႔ ထသြားရတယ္။ အိုး… အဲဒီလို သြားၾကည့္မိမွပဲ စစ္ေတြၿမိဳ႕ရဲ႕ ညအလွကို ခံစားမိၿပီး အံ့ၾသတႀကီးျဖစ္ရေတာ့တယ္။ အရင္တုန္းက ပိန္းပိတ္ေမွာင္ေနတဲ့ စစ္ေတြၿမိဳ႕ရဲ႕ လမ္းေတြဟာ ဖန္ေခ်ာင္းမီးေရာင္ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးေတြေအာက္မွာ စိတ္ႀကီး၀င္ၿပီး အလွမာန္ေတြ တက္ေနပါေရာ့လား။ လမ္းၾကားေတြပါမက်န္ မီးေခ်ာင္းေရာင္ ျဖဴျဖဴေဖြးနဲ႔ ဘယ္လိုမွကို မွတ္မိစရာမရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေရာက္ ေတာသူမေလးတစ္ေယာက္လုိမ်ိဳး လွေနပါေရာ့လား။ စစ္ေတြၿမိဳ႕ရဲ႕ ညအလွကို ခံစားေနရင္းနဲ႔ စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုခု အလိုမက်သလို ျဖစ္ေနမိတာမို႔ ဘာပါလိမ့္ဆိုၿပီး ေသခ်ာသတိထားၾကည့္မိတယ္။ ေရာ္… အဲဒီေတာ့မွ လမ္းေတြကသာ လင္းၿပီး အိမ္ေတြအကုန္လံုးက မီးေတြေမွာင္ၿပီး ပိတ္ပိတ္ပိန္းေနတာကို သတိျပဳမိတယ္။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ေဖြးေဖြးျဖဴေအာင္ ခ်ယ္သလိမ္းက်ံထားေပမယ့္ တစ္ကိုယ္လံုး အနက္ေရာင္၀တ္စံုနဲ႔  ဆိုသလို ျဖစ္ေနပါလားလို႔ ေတြးမိတယ္။ မီတာခ တစ္ယူနစ္ကို ၅၀၀ က်ပ္ ဆိုတဲ့ ကန္႔သတ္ခ်က္ဟာ ေရာင္စံု၀တ္စံုေတြ ၀တ္ဆင္ဖို႔ စိတ္ဆႏၵရွိေပမယ့္ မျဖစ္ႏုိင္တဲ့ အေျခအေနကို တြန္းပို႔ထားတာကိုး။ ၿပီးေတာ့ လမ္းေပၚမွာလည္း အသြားအလာမရွိဘဲ လမ္းမီးေတြသာ ထိန္ထိန္လင္းေနတာမို႔ ၾကည့္မယ့္သူမရွိဘဲ၊ အျပင္မသြားဘဲ၊ အခမ္းအနားမတက္ဘဲ အိမ္မွာေနရင္း အလွေတြျပင္ထားသလို ျဖစ္ေနပါလားလို႔လည္း ေတြးမိတယ္။ အင္း…. အလွေတြဖူးပြင့္စ၊ ပ်ိဳမ်စ္စ၊ အပ်ိဳေဘာ္၀င္စ စစ္ေတြမေလးကို ေရာင္စံု၀တ္စံုေလးေတြ အျမန္ဆံုး ဆင္ယင္ႏုိင္ၾကပါေစလို႔ စိတ္ထဲကေန တိုးတိုးေလး ဆုေတာင္းေနမိတယ္။

(၄)
ေၾသာ္… ဒါနဲ႔ စကားမစပ္၊ အေပၚမွာေျပာခဲ့တဲ့ ဖူလ္ဟမ္နဲ႔ မန္ယူပြဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္အသင္းႀကီး မန္ယူက ၅ ဂိုးျပတ္နဲ႔ အႏိုင္ရသြားတယ္ဗ်။ ၀ဲလ္ဘက္၊ နာနီ၊ ဂစ္၊ ရြန္းနီ၊ ဘာဘာေတာ့ဗ္ တို႔ရဲ႕ သြင္းဂိုးေတြကလည္း ရင္ခုန္ခ်င္စရာခ်ည္းပါပဲဗ်ာ။ ဒီႏွစ္ ပရီမီးယားလိဂ္ရာသီကို စစ္ေတြၿမိဳ႕မွာ ပထမဆံုးၾကည့္တဲ့ပြဲမွာ အခုလိုမ်ိဳး ဂိုးျပတ္အႏုိင္ရခဲ့ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္တစ္ေယာက္ ပါးစပ္ႀကီး နားရြက္တက္ခ်ိတ္လုမတတ္ အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ေနေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။

(၅)
ဒီႏွစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စပါးအထြက္ႏႈန္းေလး နည္းနည္းတိုးေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို သြားႂကြားမိတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက ဧရာ၀တီတုိင္းမွာေနတဲ့လူ ျဖစ္ေနတယ္။ သူက ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ထြက္ၿပီးလဲလို႔ ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ေမးရွာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေလာတႀကီး ၀မ္းပန္းတသာနဲ႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ ဒီႏွစ္ တစ္ဧကအထြက္ႏႈန္း ပ်မ္းမွ်  ၃၅ တင္းေလာက္ရွိတယ္ကြေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းချမာ ခ်က္ခ်င္းစကားျပန္မေျပာႏုိင္ရွာဘူး။ ခဏၾကာေတာ့မွ ေနာက္ေနတာလားတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေၾကာင္သြားတယ္။ ဘာလို႔ေနာက္ရမွာလဲေပါ့။ အဲဒီေတာ့ သူက ထပ္ေမးတယ္။ ၁၃၅ တင္းလားတဲ့။ ဒီတစ္ခါ ေအသင္ခ်ိဳေဆြ ျဖစ္သြားတာက (တင္းတယ္ကို ေျပာတာပါ) ကၽြန္ေတာ္ေပါ့။ ဘာလို႔ ေနာက္ရတာလဲေပါ့။ ၁၃၅ တင္း ျဖစ္မလားေပါ့။ အဲဒီေတာ့ သူက ရွင္းျပရွာတယ္။ သူတို႔ ဧရာ၀တီတုိင္းမွာ စပါးခင္းထဲကို မ်ိဳးေစ့ႀကဲၿပီး ဒီအတုိင္းပစ္ထားရင္ေတာင္ ရိတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ တင္း ၈၀ ေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ထြက္တယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ေမာသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရခုိင္ေဒသရဲ႕ စိုက္ပ်ိဳးမႈပံုစံေတြ၊ ႏွစ္စဥ္ထြက္ရွိမႈ အေျခအေနေတြကို သူ႔ကို ရွင္းျပလိုက္တယ္။ သူနားလည္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ထဲမွာ ဘာျဖစ္သြားမွန္းမသိဘူး။ ေနလို႔ထုိင္လို႔မေကာင္း ျဖစ္သြားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အႀကီးအကဲတစ္ေယာက္က ေျပာတာကို ျပန္သတိရမိတယ္။ ရခိုင္ျပည္နယ္ရဲ႕ စပါးထြက္ရွိရမယ့္ ရည္မွန္းခ်က္က တစ္ဧကကို ၇၂.၅ တင္း ထြက္ရွိေရးတဲ့။ ျပည္နယ္တစ္ခုလံုးက စပါးခင္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္မေျပာခ်င္ေသးဘူး၊ စစ္ေတြၿမိဳ႕အနီးမွာ စံျပကြက္ေတြအေနနဲ႔ ဒီႏွစ္မွာ စိုက္ပ်ိဳးခဲ့တဲ့ စပါးခင္းေတြ ဘယ္ေလာက္ထြက္သလဲ ဆိုတာပဲ သိခ်င္ေနမိတယ္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ အျခားအေတြးေတြ ၀င္လာမိတယ္။ မႏွစ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စပါးခင္းေတြက တစ္ဧကကို ပ်မ္းမွ် ၃၂ တင္းေလာက္ပဲ ထြက္ခဲ့ၿပီး ဒီႏွစ္မွာ ပ်မ္းမွ် ၃၅ တင္းထြက္လာေတာ့ ေပ်ာ္ခဲ့မိတယ္။ ကုိယ့္အထြာနဲ႔ကုိယ္ ေပ်ာ္စရာဆုိေပမယ့္ အျခားေသာေဒသေတြနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္လိုက္တဲ့အခါ ကုိယ္က ၀မ္းပန္းတသာ ျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥဟာ သူတို႔အတြက္ လူရယ္ခ်င္စရာႀကီး ျဖစ္ေနပါေပါ့လားလို႔ ေတြးမိလိုက္တယ္။ အျခားေသာ က႑ရပ္ေတြမွာလည္း အဲဒီလိုမ်ိဳး အေျခအေနေတြ ျဖစ္ေနသလားလို႔ တစ္ခ်က္ေတြးမိေတာ့ ႏုိင္ငံသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ပူသြားမိတာ အမွန္ပါ။

(၆)
ဂ်ာနယ္ေတြ အားႀကီးဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္။ အစ္ကုိႀကီးတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္စစ္ေတြၿမိဳ႕ထဲမွာ ဂ်ာနယ္ယူတာကို ႏွစ္ခါ-သံုးခါေလာက္ အတူလိုက္လာဖူးတယ္။ သူက အံ့ၾသတႀကီး ေမးရွာတယ္။ မင္းက ထြက္သမွ်ဂ်ာနယ္ကို ေန႔တုိင္း ယူေနတာလားတဲ့။ ၿပီးေတာ့ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ယူတဲ့ ဂ်ာနယ္အေရအတြက္နဲ႔ တစ္ေစာင္ခ်င္းတန္ဖိုးေတြကို ေျမႇာက္ၾကည့္ၿပီး ဟာ… တစ္လတစ္လကို ဂ်ာနယ္ဖိုးနဲ႔တင္ ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီးကုန္မွာေပါ့ ဆိုၿပီး ႏွေျမာသံနဲ႔ ေျပာရွာတယ္။ အေတြ႔အႀကံဳ မ်ားေနၿပီျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ ဘာမွ ျပန္မေျပာလုိက္ပါဘူး။ ၿပံဳးၿပီးေတာ့ပဲ နားေထာင္ေနလိုက္ပါတယ္။ တစ္ခုေတာ့ ေျပာလုိက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ အပတ္စဥ္ထြက္ေနတဲ့ ဂ်ာနယ္ေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ ရွိတယ္ဆိုေတာ့ သူက အံ့ၾသတႀကီး ျဖစ္သြားရွာတယ္။ အဲဒီထဲကမွ ကၽြန္ေတာ္က ဂ်ာနယ္ေလး ၁၄ ေစာင္ကို စားေသာက္မယ့္အထဲက အႏွေျမာမရွိ ဖတ္တာဟာ ဘာမွ မေျပာပေလာက္ပါဘူးလို႔ စိတ္ထဲကေန ေျပာေနမိတယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္နဲ႔အတူ စားေသာက္ဆုိင္မွာ ေန႔လည္စာစားၾက၊ ဘီယာေသာက္ၾက၊ အျမည္းစားၾကတာကို ကၽြန္ေတာ္လည္း ပါသြားတယ္။ ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ တစ္ေသာင္းရွစ္ေထာင္က်ပ္ က်သင့္တာကို ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုႀကီးက မတြန္႔မတို လက္မတြန္႔ဘဲ ရွင္းေပးလုိက္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါ တြက္ခ်က္တာက ကၽြန္ေတာ္ေပါ့။ ဒီေငြနဲ႔ဆိုရင္ ဂ်ာနယ္ အေစာင္ ၃၀ ေလာက္ ၀ယ္ဖတ္လို႔ရတယ္ဆိုၿပီး ႏွေျမာေနမိတယ္။ သူ႔ကို ေျပာရင္လည္း အေပါင္းအသင္းက႑ဆိုတာ ရွိတယ္ ကုိယ့္ညီရဲ႕လို႔ ေျပာမယ္ဆိုတာ ႀကိဳတင္ၾကားေယာင္ေနမိတယ္။
ေၾသာ္… တစ္ခါတေလမွာ အနီးကပ္ဆံုးမွာ ရွိေနေပမယ့္ အေတြးအေခၚေတြ၊ အယူအဆေတြ၊ ခံယူခ်က္ေတြဟာ ဟိုဖက္ျခမ္းနဲ႔ ဒီဖက္ျခမ္း၊ ဟိုဘက္ကမၻာနဲ႔ ဒီဘက္ကမၻာ ျဖစ္ေနတတ္ပါလားဆိုတာကို ေတြးေနမိတယ္။

(၇)
အထူးေက်းဇူးတင္ရမယ့္ မိတ္ေဆြ (၃) ဦးရဲ႕ ကူညီေစာင္မမႈေၾကာင့္ Laptop ေလး တစ္လံုးကို အရစ္က် ၀ယ္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ ခရီးသြားတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ေမာ္နီတာကို သယ္ေဆာင္ေနရတဲ့ ဒုကၡက ကင္းလြတ္ခြင့္ရသြားတယ္။ လက္ကိုင္အိတ္ထဲမွာ ဘာမွေနရာမယူလွတဲ့ ဒီ Laptop ေလးဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အက်ိဳးမ်ားေစသလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ထက္ ဘယ္သူကမွ ပိုမသိႏုိင္ပါဘူးဗ်ာ။ မီးလာတဲ့အခ်ိန္ ၃ နာရီနဲ႔ မီးပ်က္သြားတဲ့အခ်ိန္ ၃ နာရီ စုစုေပါင္း တစ္ရက္ကို (၆) နာရီေလာက္ ကြန္ပ်ဴတာ သံုးခြင့္ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ စၾက၀ေတးမင္းေလာက္ ထင္မွတ္မိသဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္အတြက္လည္း အသံုး၀င္၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ဖတ္မကုန္၊ ေလ့လာမကုန္တဲ့ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ဖို႔အတြက္လည္း အဆင္ေျပ၊ စာေရးဖို႔အတြက္လည္း မရွိမျဖစ္၊ မွတ္တမ္းဓာတ္ပံုေတြ သိမ္းဆည္းဖို႔အတြက္လည္း စိတ္ေအးရ၊ အျခားေသာ နည္းပညာေတြကိုလည္း စမ္းသပ္ခ်င္တိုင္း စမ္းသပ္လို႔ရတဲ့ ဒီကြန္ပ်ဴတာေလးအတြက္ အန္တီစု၊ မႀကီးအိနဲ႔၊ မမယုတို႔ကို ေက်းဇူးတင္မဆံုးရွိေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္ပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ္သိခြင့္ရေသာ အသိပညာမ်ား၊ ေလ့လာခြင့္ရေသာ အတတ္ပညာမ်ား အားလံုးကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ထပ္တူ သူတို႔ေတြ ရရွိၾကပါေစ၊ ဘ၀သံသရာတြင္ အသံုးခ်ႏိုင္ၾကပါေစလို႔ စိတ္ဆႏၵျဖစ္မိပါတယ္။

(၈)
ျမန္မာ့ေသြးဘေလာ့ဂ္အေပၚ ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ ဘယ္ေလာက္သံေယာဇဥ္ ရွိသလဲဆိုသည္ကို စာဖြဲ႔မေနလိုေတာ့ပါ။ ဘေလာ့ဂ္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ခဲ့သည္မ်ားက သက္ေသပင္ျဖစ္သည္ဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။ ထို႔ထက္ပို၍ အေရးႀကီးသည္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ကို လာဖတ္ခဲ့ၾကသည့္၊ ေ၀ဖန္အႀကံျပဳခဲ့ၾကသည့္၊ ခ်ီးက်ဴးခဲ့ၾကသည့္၊ ကဲ့ရဲ႕ခဲ့ၾကသည့္၊ ျပစ္တင္ခဲ့ၾကသည့္ ျမန္မာ့ေသြးမိတ္ေဆြမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ ဘယ္သူမွ မဖတ္သည့္ ဘေလာ့ဂ္သည္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းေအာင္လုပ္ထားပါေစ ဘာမွ်မဟုတ္ပါ။ ျမန္မာ့ေသြးဘေလာ့ဂ္ဆိုသည့္ အမည္တစ္ခုကို ရရွိခဲ့ျခင္းမွာ ဘေလာ့ဂ္ဖတ္သူ မိတ္ေဆြမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုထိုေသာ ကၽြန္ေတာ္သိသူ၊ မသိသူ ျမန္မာ့ေသြးမိတ္ေဆြအားလံုးကို အစဥ္အၿမဲ ေမတၱာပို႔သလ်က္ရွိေၾကာင္းပါ။ ဤမွန္ေသာ သစၥာစကားေၾကာင့္ လူသားမ်ားအက်ိဳးကို နည္းမ်ားမဟူ သယ္ပိုးေဆာင္ရြက္ႏုိင္သည့္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး ျဖစ္ရပါလို၏ဟု ကၽြန္ေတာ္ဆုေတာင္းလိုပါသည္။

(၉)
အေျခအေနမ်ားေၾကာင့္ ဘေလာ့ဂ္ပံုမွန္ မေရးႏုိင္သည္မ်ား၊ ပို႔စ္ပံုမွန္ မတက္ႏုိင္သည္မ်ားကို အားနာရပါသည္။ ပို႔စ္အသစ္ တက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မတက္သည္ျဖစ္ေစ၊ လာေရာက္လည္ပတ္ၾကသူမ်ား၊ ပို႔စ္အေဟာင္းမ်ားကို လာဖတ္ၾကသူမ်ားအားလံုးကို အၿမဲတေစ လက္ကမ္းႀကိဳဆိုလ်က္ ရွိပါေၾကာင္းခင္ဗ်ား။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ
အမွတ္တရ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၂၂ ရက္၊ ၾကာသပေတးေန႔။
ညေန ၄ နာရီ ၄၀ မိနစ္။

Thursday, November 24, 2011

ကိုဉာဏ္ ခရီးသြားခဲ့သည္...


(၁)
ၿပီးခဲ့တဲ့ရက္ပိုင္းေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ခရီးသြားရက္သတၱပတ္ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ မေရာက္တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ေဒသေတြကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ မေတြ႔တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ စိတ္ေက်နပ္စရာ၊ စိတ္တိုစရာ၊ စိတ္ညစ္စရာ ခရီးသြားယာဥ္လိုင္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ခရီးမိုင္ေတြ အမ်ားႀကီး သြားခဲ့ရတယ္။ သြားခဲ့တဲ့ခရီးစဥ္ေတြရဲ႕ အကြာအေ၀းေတြကို တြက္ခ်က္လိုက္တဲ့အခါမွာ မိုင္ေပါင္း ၉၅၀ ေက်ာ္ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။ မဆီမဆိုင္ အားကစားဂ်ာနယ္ေတြမွာ ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဘယ္အသင္းက ကစားသမားေတြကေတာ့ ဘယ္ႏွရက္အတြင္းမွာ ခရီးမုိင္ ဘယ္ေလာက္သြားရမွာမို႔ ပင္ပန္းၾကမယ္၊ ပြဲကစားတဲ့အခါ ရလဒ္မေကာင္းႏိုင္ဘူး စတာေတြကို ျပန္သတိရမိတယ္။ အဲဒီ ေဘာလံုးသမားေတြကို ကၽြန္ေတာ္စီးခဲ့ရတဲ့ ယာဥ္လုိင္းေတြနဲ႔သာ သြားခိုင္းလိုက္ရင္ ေဘာလံုးကန္ဖို႔ ေနေနသာသာ၊ ထမင္းစားခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပ်ာက္သြားလိမ့္ဦးမယ္။ ခရီးသြားလို႔ ကုိယ္ပင္ပန္းရတဲ့အထဲ ၀န္ေဆာင္မႈမေကာင္းတဲ့၊ အလိုက္ကမ္းဆိုးမသိတဲ့၊ အက်င့္ဆိုးေတြကို မျပင္ႏုိင္ေသးတဲ့ ခရီးသြားယာဥ္လုိင္းေတြေၾကာင့္ စိတ္ပင္ပန္းျခင္း ျဖစ္ရပါေသးတယ္။

(၂)
ကၽြန္ေတာ္သြားခဲ့တဲ့ ခရီးစဥ္ေတြကို မွတ္မွတ္သားသားေလး ေရးျပပါရေစဦး။
(က) ေနျပည္ေတာ္ - မႏၲေလး
(ခ) မႏၲေလး - ျပင္ဦးလြင္
(ဂ) ျပင္ဦးလြင္ - မႏၲေလး
(ဃ) မႏၲေလး - ဟံျမင့္မိုရ္
(င) ဟံျမင့္မိုရ္ - ျမစ္သား
(စ) ျမစ္သား - ဟံျမင့္မိုရ္
(ဆ) ဟံျမင့္မိုရ္ - ေနျပည္ေတာ္
(ဇ) ေနျပည္ေတာ္ - ရန္ကုန္
(စ်) ရန္ကုန္ - ေနျပည္ေတာ္

(၃)
ေနျပည္ေတာ္-မႏၲေလး ခရီးစဥ္ကိုေတာ့ အေ၀းေျပးလမ္းမသစ္ႀကီးကေန သြားျဖစ္ခဲ့တယ္။ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔ ကားႀကံဳလုိက္ခြင့္ ရခဲ့တာပါ။ အျခားဟာေတြ မေျပာလိုေပမယ့္ ခရီးတြင္တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ယာဥ္ေၾကာ႐ႈပ္ေထြးမႈမရွိဘဲ လမ္းကလည္း ေျဖာင့္ျဖဴးေနတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ လမ္းေဘးမွာ စိုက္ထားတဲ့ ကန္႔သတ္မိုင္ႏႈန္းေတြကို လိုက္နာဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနတတ္ၾကတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ေျပာစရာရွိတာကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ တားျမစ္ခ်က္ေတြ ေရးထား၊ ေရးထား အခုအခ်ိန္အထိ ေရွာင္လို႔မလြတ္ေသးတဲ့ ဆိုင္ကယ္ေတြ၊ ေထာ္လာဂ်ီေတြ၊ ႏြားအုပ္ေတြကို အေ၀းေျပးလမ္းမသစ္ႀကီးေပၚမွာ နဖူးေတြ႔၊ ဒူးေတြ႔ ႀကံဳခဲ့ရတာပါပဲ။ မိုင္ ၁၀၀ ေက်ာ္ႏႈန္းနဲ႔ ေမာင္းေနတဲ့ ကားေတြဟာ စည္းကမ္းမဲ့ ျဖတ္ေမာင္းလာတဲ့ ဆိုင္ကယ္ေတြ၊ ႐ုတ္တရက္ ဘြားကနဲ ေတြ႔လုိက္ရတဲ့ ႏြားအုပ္ေတြေၾကာင့္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္မလဲ၊ အႏၲရာယ္မ်ားသလဲဆိုတာ စာဖတ္သူသာ စဥ္းစားၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ေျပာစရာကေတာ့ လမ္းေဘး၀ဲယာမွာ သစ္ပင္ႀကီးေတြ မရွိသေလာက္ ရွားပါးၿပီး အရိပ္မရဘဲ လြင္တီးေခါင္ႀကီး ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ လမ္းမႀကီးေဘးတစ္ေလွ်ာက္မွာ အရိပ္ရ အပင္ႀကီးေတြသာ တန္းစီၿပီး စိုက္ပ်ိဳးႏုိင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ အင္မတန္ ကဗ်ာဆန္ၿပီး၊ စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာ ခရီးသြားႏုိင္မယ့္ လမ္းမႀကီးတစ္ခု ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အခုေတာ့ လမ္းမႀကီးအလယ္က လမ္းလယ္ကၽြန္းေတြမွာ အပင္ေတြ စိုက္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ျမင္ရသေလာက္ေတာ့ ေျမႀကီးမာမာ၊ ေနပူေခါင္ေခါင္မွာ မစို႔မပို႔ ပက္ျဖန္းထားတဲ့ ေရေလးေတြနဲ႔ ဒီအပင္ေတြ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ စကၠဴပင္အခ်ိဳ႕ စိုက္ပ်ိဳးထားတာ ေတြ႔ရတဲ့အတြက္ေတာ့ သေဘာက်မိတယ္။ အပူပိုင္းေဒသအတြက္ အင္မတန္ သင့္ေလ်ာ္တဲ့ အပင္ေတြလို႔ ယူဆလို႔ပါ။ သူတို႔ေတြကေတာ့ ေရသိပ္မလိုသလို၊ နည္းနည္းေလး ႀကီးလာတာနဲ႔ ပစ္ထားလို႔ရတဲ့ အပင္ေတြမို႔ပါ။

(၄)
စိတ္႐ႈပ္စရာကေတာ့ အမရပူရအနား ေရာက္ခါနီးအခ်ိန္မွာ အေ၀းေျပးလမ္းမႀကီးကို ပိတ္ထားတာပါပဲ။ လမ္းပိုင္းေတြ မၿပီးေသးလို႔ပါလို႔ အေၾကာင္းျပပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ ဘာျဖစ္လို႔ ေနျပည္ေတာ္-မႏၲေလးလမ္းပိုင္း ဆိုၿပီး ဖြင့္ပြဲလုပ္ခဲ့သလဲဆိုတာ စဥ္းစားမရဘူး။ ေဘးကသူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ေနျပည္ေတာ္-တံတားဦး လမ္းပိုင္းပဲ ဖြင့္ခဲ့တာလို႔ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ပဲ အမွတ္မွားတာလား မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္ထင္တာက ရန္ကုန္-မႏၲေလး ခရီးကို အေ၀းေျပးလမ္းမႀကီးကေန တုိက္႐ိုက္သြားႏုိင္ၿပီဆိုတာပါ။ ကားေပၚမွာ ပါလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က စက္မႈၿမိဳ႕သစ္ကို သြားရမွာမို႔ အက်ိဳးအေၾကာင္း ရွင္းျပၿပီး ေတာင္းပန္ေပမယ့္ ဘယ္လိုမွကို ခြင့္မျပဳပါဘူး။ အဲဒါနဲ႔ သူတို႔ၫႊန္တဲ့ အမရပူရ ဘက္ကေန လမ္းလႊဲသြားဖို႔ ျပင္ေနတုန္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကားေနာက္မွာ ေနာက္ထပ္ ကားႏွစ္စီး ထပ္ေရာက္လာပါတယ္။ ေစာေစာကလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ရွင္းျပသလို သူတို႔ကို သြားရွင္းျပေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီကားေတြက ဘာေျပာလုိက္တယ္ မသိပါဘူး။ တားထားတဲ့ တန္းေတြကို ျဖဳတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီကားႏွစ္စီးလည္း ၀ူးကနဲ ေမာင္းထြက္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကားေပၚမွာ ပါလာတဲ့ လူအားလံုး ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စိတ္တိုသြားမလဲဆိုတာ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ပါေတာ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြက ၁၀ မိနစ္ေလာက္ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔ ေျပာဆိုေနတုန္းကေတာ့ ရွင္ဘုရင္ေလသံနဲ႔ ခပ္တင္းတင္း ဆိုခဲ့တဲ့ လူေတြက အခုလို လုပ္လုိက္တဲ့အတြက္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ေဒါသထြက္သြားမိပါတယ္။ မိတ္ေဆြအစ္ကိုႀကီးက ဘယ္လိုမွကို သည္းမခံေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီဂိတ္က လူေတြကို ကားေပၚကေန ဆင္းေျပာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့လည္း ဂိတ္ကလူေတြဟာ သူတို႔ မဟုတ္သလိုပါပဲ။ မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြနဲ႔ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏုိင္ၾကပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကားကိုလည္း သြားလုိ႔ရပါၿပီဆုိၿပီး တားထားတဲ့ တန္းေတြဖယ္ေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူမ်ိဳးေတြက အဲဒီလိုပါဆိုေနမွ။

(၅)
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အ၀ိုင္းပတ္ သံုးခုေလာက္ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ တစ္ခုမွ အဆင္မေျပဘူး။ ေနျပည္ေတာ္က အ၀ိုင္းေတြကို သေဘာက်ၿပီး လုပ္ထားတယ္လို႔ ယူဆရေပမယ့္ ဘယ္လိုမွကို အဆင္မေျပတဲ့ အ၀ိုင္းေတြ ျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ကားေမာင္းလာရင္းနဲ႔ အ၀ုိင္းကိုေတြ႔ၿပီဆိုတာနဲ႔ ကားအရွိန္ကို ေလွ်ာ့ဖို႔သာ ျပင္ထားေပေတာ့ပဲ။ အ၀ိုင္းမို႔ ေအးေအးေဆးေဆး အ၀ုိင္းပတ္လို႔ရမယ္ မထင္နဲ႔။ အ၀ိုင္းပတ္ဖို႔အတြက္ လမ္းကို အဆင္ေျပေအာင္ ျပင္ဆင္ထားတာမရွိဘဲ လမ္းဆံုေနရာတည့္တည့္မွာ အ၀ိုင္းပတ္ႀကီး ေဆာက္ထားလိုက္တဲ့ သေဘာသက္သက္ပါပဲ။ လမ္းေတြဟာ အ၀ိုင္းပတ္မွာ တည့္တည့္ႀကီးကို ထိပ္တိုက္လာတိုးၾကတာကိုး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အရွိန္မထိန္းႏုိင္တဲ့ ကားေတြဆိုရင္ေတာ့ အ၀ိုင္းေပၚမွာတက္ၿပီး အနားယူၾကေပါ့။ အဆင္ေျပေအာင္ ျပန္ျပင္ၾကဦးမယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။

(၆)
မႏၲေလးရဲ႕ စက္ဘီး၊ ဆုိင္ကယ္ေတြ ႐ႈပ္ေထြးမႈကေတာ့ တကယ္ပဲ စာဖြဲ႔သင့္၊ စာတင္သင့္ပါတယ္ဗ်ာ။ အေ၀းေျပးလမ္းမႀကီးမွာ ေမာင္းလာတဲ့ကားကို စီးလာရၿပီး ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း ဆိုက္ကားေျပာင္းစီးရသလို ျဖစ္သြားရတယ္။ ဟိုကထြက္လာလုိက္၊ ဒီကထြက္လာလုိက္ စီးေနၾကတဲ့ ဆုိင္ကယ္ေတြကို ၾကည့္ရတာနဲ႔တင္ ေမာင္းေနတဲ့ အစ္ကိုႀကီးေတာ့ မသိဘူး။ ထုိင္လုိက္လာရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေတာ္ႀကီးကို စိတ္ေတြေမာ၊ ရင္ေတြတုန္၊ ေဒါသေတြျဖစ္၊ စိတ္ေတြညစ္နဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ အခ်က္ျပမီး မျပဘဲ သူတို႔ေကြ႔ခ်င္စိတ္ ေပၚလာလို႔ရွိရင္ ေကြ႔ပစ္လုိက္တာမ်ိဳး၊ ေရွ႕မွာ ကားရွိသလား၊ ဘာလားဆိုတာ နည္းနည္းေလးမွ မၾကည့္ဘဲ သူတို႔ေက်ာ္တက္ခ်င္ရင္ ေက်ာ္တက္လုိက္တာမ်ိဳးကေတာ့ မႏၲေလးရဲ႕ ဆုိင္ကယ္ယဥ္ေက်းမႈပဲ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။

(၇)
ညေန ၅ နာရီခြဲမွာ မႏၲေလးက ေမွာင္စပ်ိဳးေနၿပီ။ ေဆာင္း၀င္ေနၿပီပဲ။ ဗင္ကားေတြ မရွိေတာ့တဲ့အတြက္ လာတဲ့ လိုင္းကားကို တားစီးခဲ့ရတယ္။ သြပ္ျပားေတြ၊ ဆန္အိတ္ေတြၾကားမွာ ေျခေထာက္လည္း ဆန္႔လို႔မရ၊ ထိုင္လို႔မရ၊ ေခါင္းလည္းေမာ့လို႔မရဘဲ ျပင္ဦးလြင္ကို ခရီးဆက္ခဲ့ရတာကေတာ့ တကယ့္ကို အမွတ္တရပါပဲဗ်ာ။ ကားသံတန္းေတြကို တစ္လမ္းလံုး ဆြဲကိုင္ၿပီး လုိက္ခဲ့ရေတာ့ လက္ေမာင္းေတြေတာင္ နာလို႔က်င္လို႔ပါပဲ။ တကယ့္ကို အေတြ႔အႀကံဳပါပဲဗ်ာ။

(၈)
ျပင္ဦးလြင္ရဲ႕ ႀကိဳဆိုပံုက သိပ္ေအးျမတာပဲ။ ေနျပည္ေတာ္မွာ၊ မႏၲေလးမွာ ပူသေလာက္ ျပင္ဦးလြင္ကေတာ့ ေဆာင္းပီျပင္ေနၿပီပဲ။ အေပၚမွာ အေႏြးထည္တစ္ခု ထပ္မ၀တ္ဘဲ ေနလို႔မရေအာင္ကို ေအးျမေနခဲ့ၿပီေလ။ ကားမီးေတြၾကားမွာ ျမင္ရတဲ့ ျမဴမႈန္ေတြေၾကာင့္ ပင္ပန္းလာတဲ့ စိတ္ေတြ လန္းဆန္းသြားရတာ အမွန္ပါပဲ။ လြမ္းလိုက္ရတာ ျပင္ဦးလြင္ရယ္။ အခုမွပဲ အလြမ္းေျပေတာ့တယ္။

(၉)
ေနခဲ့ဖူးတဲ့ အခန္းက ဘာမွႀကီးႀကီးမားမား မေျပာင္းလဲဘဲ ဒီအတုိင္းရွိေနတာကို အံ့ၾသလို႔မဆံုးဘူး။ ဆရာေအာင္သင္းစကား ငွားေျပာရမယ္ဆိုရင္ က်လုလု မ်က္ရည္ကို မနည္းျပန္႐ံႈ႕ထားရတယ္ ဆိုသလိုပါပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္က အေငြ႔အသက္ေတြက အခုထိ ဒီအတိုင္းရွိေနတုန္းပဲ။ ေကာေဇာခင္းကလည္း ဒီအတုိင္း၊ ခန္းဆီးလုိက္ကာေတြကလည္း ဒီအတုိင္း၊ တံခါးေဘာင္ေပၚမွာတင္ထားတဲ့ ဇီးကြက္႐ုပ္ေလးေတြကလည္း ဒီအတုိင္း၊ ေျခသုတ္ခံုေလးကလည္း ဒီအတုိင္း၊ အိုး… အားလံုးနီးပါး ဒီအတုိင္းပါပဲေလ။ ယုတ္စြအဆံုး အခန္းနံရံမွာကပ္ထားတဲ့ ရြန္းနီနဲ႔ သရဲနီအသင္းသားေတြရဲ႕ ဓာတ္ပံုေတြေတာင္ ဒီအတုိင္းပါပဲ။ ကဲ… ဘယ္ေလာက္မ်ား လြမ္းစရာေကာင္းလုိက္သလဲ။

(၁၀)
ဟံျမင့္မိုရ္ခရီးစဥ္ကလည္း အမွတ္တရပါပဲ။ ျပင္ဦးလြင္က ျပန္သယ္လာခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စာအုပ္အိတ္ (၄) အိတ္နဲ႔အတူ ခက္ခက္ခဲခဲ ပင္ပင္ပန္းပန္းပါပဲ။ မႏၲေလး-မိတၳီလာကားကို တစ္လမ္းလံုး စိတ္ပင္ပန္း၊ လူပင္ပန္းနဲ႔ စီးခဲ့ရပါတယ္။ ေျခေထာက္လည္း ဆန္႔လို႔မရ၊ ေခါင္းလည္း လွည့္လို႔မရ၊ လူလည္း လွည့္လို႔လႈပ္လို႔မရ၊ ခါးလည္းဆန္႔လို႔မရ၊ ဒီၾကားထဲ ကားေသးေသးေလးထဲမွာ စီးလာတဲ့လူက အေယာက္ ၆၀ ေက်ာ္ဆိုေတာ့ အဲဒီလူေတြရဲ႕ လူေငြ႔ေတြ၊ လူနံ႔ေတြနဲ႔ စဥ္းစားသာၾကည့္ေတာ့။ ကားထဲမွာက ေျခခ်စရာေတာင္ ေနရာမရွိေတာ့ဘူး။ ကားေခါင္မိုးေပၚမွာလည္း လူေတြ၊ ကုန္ေတြက ပေဒသာပင္ သီးထားသလို ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒီၾကားထဲ လမ္းမွာ လက္ျပတားသမွ်ကို ကိုေရႊစပါယ္ယာနဲ႔ ယာဥ္ေမာင္းက တင္ခ်င္ေနေသးတယ္။ သည္းမခံႏုိင္တဲ့ ခရီးသည္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးေတြနဲ႔ စကားေတြ မ်ားေနၾကျပန္ပါေရာ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စိတ္ညစ္ေနလည္း ဘာမွမထူးဘူးဆိုၿပီး၊ သိပ္မဆန္းတဲ့ ခပ္ညံ့ညံ့ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ ဖတ္ေနရတယ္လို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ပါတယ္။

(၁၁)
မိသားစုေတြနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ရတဲ့ အရသာဟာ ဘာနဲ႔မွ ႏိႈင္းယွဥ္လို႔မရေအာင္ ေက်နပ္စရာေကာင္းပါတယ္။ အေဖ့မ်က္ႏွာ၊ အေမ့မ်က္ႏွာကို ျမင္လိုက္ရတာနဲ႔တင္ မေနာပီတိ ဂြမ္းဆီထိ ျဖစ္ရပါတယ္။ အေဖတို႔၊ အေမတို႔ အရြယ္ရလာေတာ့ ႐ုပ္ေတြက်သြားတယ္။ ရင္ထဲမွာ အလိုလို၀မ္းနည္းသြားမိတယ္။ အေဖတို႔၊ အေမတို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမွာ စိုးတဲ့အတြက္ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ကို ၿမိဳသိပ္ထားလိုက္တယ္။ အင္းေပါ့ေလ… သူတို႔လည္း ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ပင္ပန္းခဲ့ၿပီးၿပီပဲ။ အဲဒီအရွိန္ေတြေၾကာင့္ ျဖစ္မွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမ သံုးေယာက္အတြက္ သူတို႔တာ၀န္ေတြ ေက်ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကသာ သူတို႔အေပၚမွာ တာ၀န္ေက်ႏုိင္ပါ့မလားလို႔ စိုးရိမ္ ပူပန္ေနမိတယ္။ မၾကားရတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ အေဖနဲ႔ အေမရဲ႕ ဇာတ္လမ္းပမာ နားဆင္စရာေတြကို ျပန္ၾကားရေတာ့ ျပန္ငယ္သြားသလုိ ခံစားရတယ္။ က်န္တာေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေကာင္း၊ ၀မ္းသာစရာေကာင္းေကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အရက္မေသာက္ေတာ့တဲ့ အေဖ့ကို ေတြ႔ရတာတစ္ခုတည္းနဲ႔တင္ အရာအားလံုးကို ေမ့ပစ္လုိက္ႏုိင္တယ္။ အေဖ အရက္ျပတ္ေနတာ (၂) ႏွစ္ ေက်ာ္သြားၿပီတဲ့။ ေက်းဇူးပါအေဖ။

(၁၂)
အစ္ကုိႀကီး ကိုနီရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ပန္းေလာင္ေျမျဖစ္တဲ့ ျမစ္သားၿမိဳ႕ကို ျပန္ေရာက္ျဖစ္တယ္။ အစကေတာ့ ေက်ာက္ဆည္ၿမိဳ႕ကို သြားလည္မလို႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ မေရာက္တာၾကာတဲ့ ေမြးရပ္ေျမကို သြားခ်င္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ ျမစ္သားကိုပဲ ေရြးခ်ယ္ျဖစ္တယ္။ ပထမဆံုးအေနနဲ႔ ပန္းေလာင္ျမစ္ကို ေရလမ္းေၾကာင္းေျပာင္းၿပီး တည္ေဆာက္ထားတဲ့ စမာေရလႊဲဆည္ကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီဆည္ ေဆာက္တုန္းကေတာ့ ဆည္ေရေသာက္ လယ္ေတြအတြက္ ၀မ္းသာခဲ့ရတယ္။ ပန္းေလာင္ေရေသာက္ၿပီး ရွင္သန္ႀကီးထြား ရင့္မွည့္ေနမယ့္ စပါးပင္ေတြ၊ သီးပင္စားပင္ေတြကို စိတ္ကူးၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္။ အခုေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီအခ်ိန္က စိတ္ကူးယဥ္မႈေတြ အားလံုးေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရတဲ့အျပင္ ဒီေနရာကို မလာခဲ့မိရင္ အေကာင္းသားဆိုတဲ့စိတ္ ျဖစ္သြားခဲ့မိတယ္။ ပန္းေလာင္ျမစ္ႀကီးကုိယ္စား ကၽြန္ေတာ္ကပဲ စကားေတြေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ လုပ္ရက္လုိက္ၾကတာကြာ။ ပန္းေလာင္ျမစ္ႀကီးကေတာ့ ပံုစံေတြေျပာင္းၿပီး အလွေတြပ်က္၊ ေသးႀကံဳလွီငယ္ၿပီး၊ အားျပတ္ေနတဲ့ လူမမာတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ မခ်ိဘူး။ ပန္းေလာင္ျမစ္ကိုေတာင္ ဓာတ္ပံုမ႐ုိက္ခဲ့ဘူး။ ၾကည့္မိတုိင္း ခဏခဏ ရင္နာေနရမွာစိုးလို႔။ ႏွစ္ေတြအၾကာႀကီး ေနခဲ့ဖူးတဲ့ အိမ္ေလးကို သြားၾကည့္ျဖစ္တယ္။ အရာအားလံုး ေျပာင္းလဲေနၿပီ။ မူလအေငြ႔အသက္ေတြ နည္းနည္းပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ၿခံစည္း႐ိုးကအစ အားလံုး ပံုစံအသစ္နဲ႔ အသားက်ေနပံုပါပဲ။ လမ္းေတြကေတာ့ အရင္ကလိုပဲ… ခ်ိဳင့္ထူဆဲ၊ ဗြက္ထဆဲ။ မူလတန္းေက်ာင္းကို သြားၾကည့္ျဖစ္ေပမယ့္ တံခါးေတြအားလံုး ေသာ့ခတ္ထားတယ္။ ေက်ာင္းေစာင့္လည္း ရွာမေတြ႔တာေၾကာင့္ ၀င္မၾကည့္ခဲ့ရဘူး။ အျပင္ကေနပဲ လွမ္းၾကည့္ျဖစ္တယ္။ သစ္သားေဆာင္ေတြအားလံုး အုတ္ေတြ၊ အဂၤေတေတြနဲ႔ ျဖစ္သြားတာေတြ႔ရတယ္။ ၀မ္းသာရပါတယ္။ မင္းကုန္းဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ၀င္ျဖစ္တယ္။ ဆရာေတာ္နဲ႔ ေတြ႔တယ္။ ဆရာေတာ္က မွတ္မိတယ္။ အျခားေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ေမးရွာတယ္။ ဘယ္သူကေတာ့ ဘယ္မွာလို႔ ေျပာရွာတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ေႏြရာသီေရာက္တုိင္း ယဥ္ေက်းမႈသင္တန္း၊ ျမန္မာစာသင္တန္း၊ အဘိဓမၼာသင္တန္းေတြ တက္ခဲ့ရတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းဟာလည္း တခမ္းတနားႀကီး ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္းမွာ ေစတီတစ္ဆူ တည္ထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ အထဲမွာ ပူေဇာ္ထားတာက မႏၲေလးမဟာမုနိပံုစံတူ ႐ုပ္ပြားေတာ္ျမတ္ပါ။ အလြန္သပၸါယ္ပါတယ္။ ဆြမ္းစားခ်ိန္ေရာက္ေနတဲ့အတြက္ ဆရာေတာ္ကိုေတာင္ ႏႈတ္မဆက္ခဲ့ရဘဲ ျပန္လာခဲ့တယ္။ ပညာရင္ႏို႔ေသာက္စို႔ခဲ့တဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းကို အမွတ္တရ ဓာတ္ပံု၀င္႐ုိက္ျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ထားေတာ့ အထဲမ၀င္ျဖစ္ဘဲ အ၀င္ေပါက္ကေနပဲ ဓာတ္ပံု႐ုိက္ခဲ့တယ္။ လြမ္းစရာႀကီးပါပဲ။ ေတာေျမာင္းကိုေရာက္ေတာ့ ျမစ္သားၿမိဳ႕အ၀င္ ဆိုင္းဘုတ္မွာ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုေတြ ႐ိုက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ေဆာင္းတြင္းဆိုရင္ မနက္အေစာႀကီး လမ္းထေလွ်ာက္တုိင္း ေရာက္ေအာင္ေလွ်ာက္ခဲ့ရတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ေနရာေပါ့ဗ်ာ။ ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘူး။ အရင္တုန္းကအတုိင္းပဲ ေဘးနားမွာ ၾကာပန္းေတြေပါက္ေနတုန္းပဲ။

(၁၃)
ရန္ကုန္ခရီးစဥ္အတြက္ေတာ့ ၾကည္ႏူးစရာအျပည့္ပါ။ အမွတ္ရစရာေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ အမွတ္ထင္ထင္ ခရီးစဥ္တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေတြ႔ခ်င္တဲ့လူေတြနဲ႔ ေတြ႔ခြင့္ရတယ္။ ဆႏၵရွိေနတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ကြန္ပ်ဴတာ လက္ပ္ေတာ့တစ္လံုး ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားခဲ့ရတဲ့ လက္ရွိအလုပ္အကိုင္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ၀မ္းသာစရာ သတင္းစကားကို ရန္ကုန္မွာပဲ ၾကားခြင့္ရခဲ့တယ္။ ေက်နပ္ဖို႔အေကာင္းဆံုးကေတာ့ လမ္းမေတာ္ ၁၃ လမ္း (ေအာက္) (ဦးဘဂ်မ္းလမ္း) မွာ ျပဳလုပ္တဲ့ ကာတြန္းပြဲေတာ္ကို သြားခြင့္ရခဲ့တာပါပဲ။ ကာတြန္းေတြ ခံစားရင္း၊ ရယ္ေမာရင္း၊ ဓာတ္ပံုေတြ႐ုိက္ရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရပါတယ္။

(၁၄)
အေရးႀကီး အလုပ္ကိစၥတစ္ခု ေပၚလာတဲ့အတြက္ ရန္ကုန္ကေန စီစဥ္ထားတာထက္ တစ္ရက္ေစာၿပီး ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ ညတြင္းခ်င္းႀကီး ခ်က္ခ်င္းေကာက္ျပန္ႏုိင္ဖို႔ ကားလက္မွတ္၀ယ္ရတာ၊ ပစၥည္းေတြ သိမ္းဆည္းရတာ၊ တည္းခိုတဲ့အိမ္ကေန အေ၀းေျပးကား၀င္းကို တကၠစီငွားရတာ၊ ကား၀င္းမွာ သူငယ္ခ်င္းကို ေတြ႔ေအာင္ရွာရတာ အားလံုးဟာ အမွတ္တရပါပဲ။

(၁၅)
ဘာေတြ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ခဲ့ျဖစ္ခဲ့၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ ရက္ပိုင္းေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ခရီးစဥ္ေတြနဲ႔ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ႀကံဳဆံုခဲ့ရတဲ့သူ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ရွိေၾကာင္းပါဗ်ာ။ အထူးသျဖင့္ သူငယ္ခ်င္း ဂ်ိဳကာေက်ာ္၊ ညီငယ္ လူကေလး၊ အစ္ကုိႀကီး ကိုနီ နဲ႔ ယုေလးတို႔ မိသားစုေတြေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ သူတို႔ေတြအားလံုးလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစေၾကာင္း……။

အမွတ္တရ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ ၁၅ ရက္၊ အဂၤါေန႔။
နံနက္ ၀၂ နာရီ ၄၅ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။

Saturday, August 27, 2011

မိတ္ေဆြမ်ားက ေမးၾကသည္


(၁)
ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ မေျပာမဆို ဘြားကနဲ ေပၚလာတဲ့အတြက္ မိတ္ေဆြေတြဆီက ေမးခြန္းေတြမ်ိဳးစံု ရရွိပါတယ္။ ဘယ္ေတြေရာက္ေနလဲ၊ ဘာေတြလုပ္ေနလဲ၊ အဆင္ေျပရဲ႕လား စတဲ့ေမးခြန္းေတြနဲ႔ အစပ်ိဳးၿပီးသကာလ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း သူတို႔ေမးခ်င္တဲ့ဆီကို ေရာက္သြားတာပါပဲ။ ဟုတ္ကဲ့... ေျဖပါ့မယ္ခင္ဗ်ား။

(၂)
ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ စစ္ေတြမွာပဲ ရွိေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။ ဘာေတြလုပ္ေနလဲဆိုေတာ့ အစံုပါပဲလို႔ ေျဖရမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဘာလုပ္ေနပါတယ္လို႔ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ေျဖလို႔မရတဲ့အတြက္ပါ။ အဆင္ေျပရဲ႕လားဆိုေတာ့ အားလံုးအဆင္ေျပေၾကာင္းပါ။ စာဖတ္ဖို႔အတြက္ အခ်ိန္ရေအာင္ လုေနရတာရယ္၊ ခလုတ္ဖြင့္လုိက္တုိင္း မီးမလင္းေသးတာရယ္၊ စိတ္ကူးထဲမွာ ေျပာခ်င္တာ၊ ရွာခ်င္တာ၊ သိခ်င္တာ တစ္ခုခုေပၚလာတုိင္း အနီးအနားမွာ အင္တာနက္ အလြယ္တကူ သံုးလို႔ရတဲ့အေျခအေနမွာ မရွိတာရယ္ေတြကလြဲရင္ အဆင္ေျပတယ္လို႔ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ က်န္းမာေရးလည္း ေကာင္းပါေၾကာင္းခင္ဗ်ား။ မိုးေတြအရမ္းမ်ားၿပီး ဗြက္ထေနတဲ့အတြက္ ေဘာလံုးမကန္ရေလေတာ့ နဂိုကတည္းက ထြက္ခ်င္ေနတဲ့ ဗိုက္ပူပူေလးက အခုေတာ့ ဗိုက္ပူပူႀကီး ျဖစ္ေနေၾကာင္းပါ။ ( သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ဒါမွခန္႔တာကြလို႔ ေျမႇာက္ေပးၾကသည္။ ေျမႇာက္ေပးမွန္းသိေသာ္လည္း ပုထုဇဥ္ပီပီ လက္ဘက္ရည္တိုက္လုိက္ေၾကာင္းပါ။ ဤကား စကားခ်ပ္)

(၃)
စာေတြဖတ္ျဖစ္သလားဆိုေတာ့ ဖတ္ျဖစ္ေၾကာင္းပါ။ တစ္ပတ္တစ္ပတ္ ေန႔စဥ္ထုတ္ ဂ်ာနယ္မ်ားကို ဖတ္ခြင့္ရေရးအတြက္ ႀကိဳးပမ္းရသည္မွာ မလြယ္ကူလွပါ။ ဂ်ာနယ္အေရာင္းဆုိင္ (၄)ဆုိင္ေလာက္သာ ႀကီးႀကီးမားမားရွိေသာ အရပ္ေဒသတြင္ မိမိဖတ္ခ်င္သည့္ဂ်ာနယ္ကို ဖတ္ခြင့္ရေအာင္ ႀကိဳးပမ္းရသည့္ ဒုကၡသည္ ေျပာျပလွ်င္ ရယ္စရာျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ တနလၤာေန႔ထြက္ေသာ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ကို အဂၤါေန႔တြင္ သြား၀ယ္လွ်င္ မရွိေတာ့ဘူးဟု ေျဖပါလိမ့္မည္။ ထို႔အတြက္ တနလၤာေန႔တြင္ ၀ီရိယထားၿပီး သြား၀ယ္ျပန္ေတာ့လည္း မေရာက္ေသးဘူး၊ မနက္ျဖန္မွေရာက္မယ္ဟု ႀကံဳရတတ္ျပန္ပါသည္။ မနက္ျဖန္သြားျပန္ေတာ့လည္း မိုးရြာေနသည့္အတြက္ ေလယာဥ္ခရီးစဥ္ေတြ မရွိသျဖင့္ ဒီအပတ္ မပို႔ေတာ့ဘူးဟု လုပ္ျပန္တတ္ပါသည္။ ဂ်ာနယ္အေရာင္းဆုိင္က လမ္းထိပ္တြင္ရွိတာ၊ အိမ္ေဘးမွာတင္ ရွိတာဆိုလွ်င္ အေၾကာင္းမဟုတ္ပါ။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ ေနသည့္ေနရာမွ အဆိုပါဂ်ာနယ္ဆုိင္မ်ားရွိရာ စစ္ေတြၿမိဳ႕ထဲသို႔ေရာက္ရန္ မိနစ္ ၄၀ ခန္႔ ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ သြားရပါသည္။ အသြားအျပန္ ဓာတ္ဆီတစ္ပုလင္း ကုန္သည္ဆိုလွ်င္ပင္ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္အတြက္ ဆင္ဖိုးထက္ ခၽြန္းဖိုးႀကီး ျဖစ္ရပါေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ၀ဋ္ႀကီးသူပီပီ မဖတ္ရျပန္လွ်င္လည္း မေနႏိုင္သည့္အတြက္ ရေအာင္ရွာရ၊ ၀ယ္ရ၊ ဖတ္ရတာပါပဲခင္ဗ်ား။

(၄)
အခုလက္ရွိ ႏုိင္ငံေရးအေျခအေနေတြကို ဘယ္လိုျမင္သလဲဗ်ဟု ေမးလာၾကသူေတြကလည္း အမ်ားသား။ ထူးေတာ့မထူးဆန္းပါေပ။ ျပည္သူအမ်ားစု စိတ္၀င္စားေနသည့္ အခ်ိန္ေပကိုး။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေျဖစရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ မေျဖခ်င္ေသးပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အဆိုပါေမးခြန္း ေမးလာသူတိုင္းကို ျမန္မာ့ေသြးဘေလာ့ဂ္တြင္ တင္ေပးခဲ့ဖူးေသာ ဆရာေမာင္စူးစမ္း၏ ေဆာင္းပါးမ်ားကို ျပန္လည္ဖတ္႐ႈေစလိုေၾကာင္း ေျပာၾကားလိုပါသည္။

(၅)
လက္ရွိအစိုးရ၏ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ေနမႈမ်ားကို အသိအမွတ္ျပဳ ႀကိဳဆိုပါသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လည္း ထားပါသည္။ တစ္ႏွစ္မျပည့္ေသးသည့္ ကာလတိုေလးအတြင္းတြင္ လက္ရွိအစိုးရအေပၚ အခ်ိဳ႕ေသာ ေ၀ဖန္ေနမႈမ်ားမွာ စိတ္ပ်က္စရာျဖစ္ပါသည္။ လက္ရွိအစိုးရသည္ သိၾကားမင္းဦးေဆာင္သည့္ အစိုးရမဟုတ္ပါ။ လူသားတစ္ဦးျဖစ္သည့္ သမၼတႀကီး ဦးသိန္းစိန္ ေခါင္းေဆာင္သည့္ အစိုးရသာ ျဖစ္ပါသည္။ နတ္တို႔ဖန္ဆင္းသည့္အလား အစစအရာရာ ဥံဳဖြဆိုတာမ်ိဳးေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္သင့္ပါေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္က အႀကံျပဳလိုပါသည္။

(၆)
လက္ရွိအစိုးရက မူ၀ါဒေတြ၊ စနစ္ေတြ ေျပာင္းလဲဖို႔ လုပ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ လူတန္းစားအသီးသီးတို႔က အဆင္သင့္မျဖစ္ေသး။ ေနရာတုိင္းတြင္ လိုအပ္ခ်က္ေတြ ရွိေနဆဲ။ မေဖ်ာက္ႏုိင္ေသးသည့္ အက်င့္ေဟာင္းေတြ ရွိေနဆဲဲျဖစ္သည္။ စာေရးက စာေရးအေလ်ာက္၊ ၀န္ထမ္းက ၀န္ထမ္းအေလ်ာက္၊ ကားေမာင္းသူက ကားေမာင္းသူအေလ်ာက္၊ စပယ္ယာက စပယ္ယာအေလ်ာက္၊ ေစ်းေရာင္းသူက ေစ်းေရာင္းသူအေလ်ာက္၊ စီးပြားေရးသမားက စီးပြားေရးသမားအေလ်ာက္၊ ေက်ာင္းဆရာက ေက်ာင္းဆရာအေလ်ာက္ စသျဖင့္ မိမိႏွင့္သက္ဆုိင္သည့္ ေနရာမ်ားတြင္ အ႐ိုးစြဲေနသည့္ အက်င့္ေဟာင္းမ်ား၊ အက်င့္ဆိုးမ်ားကို ျပဳျပင္ၿပီး ေခတ္စနစ္ႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြသည့္ အက်င့္ေကာင္းမ်ား ေမြးျမဴၾကဖို႔ လိုေနၾကၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔မွသာ တစ္ႏုိင္ငံလံုး တိုးတက္ဖြံ႔ၿဖိဳးလာမည္ ျဖစ္ပါသည္။ အစိုးရပဲ ေကာင္းၿပီး က်န္သည့္လူမ်ား မေကာင္းလွ်င္ေရာ.... မည္သို႔ရွိႏုိင္သည္ကို မွန္းဆၾကေစလိုပါသည္။

(၇)
အခုမ်ားေတာ့ ေတာ္ပါေသးၿပီ။ ေနာက္မ်ားမွ ဆက္ေရးပါဦးမည္ခင္ဗ်ား။ ကမၻာ့ရြာႀကီးထဲတြင္ ဟိုသြားဒီသြား ေလွ်ာက္သြားခြင့္ ျပဳၾကပါဦးခင္ဗ်ား။

အမွတ္တရ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၂၇ ရက္၊ စေနေန႔။
ေန႔လည္ ၁ နာရီ ၄၂ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။

Wednesday, August 24, 2011

ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ ဟိုမစပ္ ဒီမစပ္ ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္


(၁)
ျမန္မာ့ေသြးမိတ္ေဆြမ်ား က်န္းခံ့သာလို႔ မာပါစခင္ဗ်ား။ ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ တစ္ေက်ာ့ျပန္ ေပၚလာရေၾကာင္းပါခင္ဗ်ာ။ သရဲေျခာက္တာ မဟုတ္ရပါ။ အမွန္တကယ္ ကိုဉာဏ္အစစ္အမွန္ ျဖစ္ေၾကာင္းပါခင္ဗ်။ အားလံုးပဲ စိတ္ရႊင္လန္းစြာျဖင့္ က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းလိုက္ရေၾကာင္းပါ။

(၂)
ဒီေန႔ေတာ့ ကမၻာ့ရြာႀကီးထဲကို အလည္တစ္ေခါက္ ျပန္ေရာက္ရေၾကာင္းပါ။ အမယ္ေလး... ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ျဖင့္ မ်က္စိေတြလည္ၿပီး မနည္းကို သြားလာေနရေၾကာင္းပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္မေရာက္ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္အေတာအတြင္းမွာ ကမၻာ့ရြာႀကီး ေျပာင္းလဲေနလိုက္ပံုမ်ားျဖင့္ ေျပာကိုမေျပာခ်င္ေတာ့ေပါင္ဗ်ာ။ ေတာသားၿမိဳ႕ေရာက္ ဆိုတဲ့စကားအတိုင္း ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုဉာဏ္ရြာေရာက္ ျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။ ဟိုဟာေတြကလည္း အထူးအဆန္းေတြျဖစ္၊ ဒီဟာေတြကလည္း အထူးအဆန္းေတြျဖစ္နဲ႔ေပါ့ခင္ဗ်ာ။ ဟိုဟာေလးလည္း ၀င္ၾကည့္ခ်င္၊ ဒီဟာေလးလည္း ၀င္ၾကည့္ခ်င္နဲ႔ ငယ္ငယ္ကသာဆိုရင္ ေဘးမွာရွိေနတဲ့ အေဖ၊ အေမေတြက ေခါင္းကို ေဒါက္ကနဲ ေခါက္ၾကမွာ အေသအခ်ာေပါ့ဗ်ာ။ ဘာပဲေျပာေျပာ အခုေတာ့ ကမၻာ့ရြာႀကီးထဲကို အလည္ေရာက္ေနရတာကို ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္ေနေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်။

(၃)
ကမၻာ့ရြာထဲေရာက္တာနဲ႔ ပထမဆံုး စဖြင့္မိတာက ျမန္မာ့ေသြးဘေလာ့ဂ္ေပါ့ခင္ဗ်ာ။ စီေဘာက္မွာ ေရးထားတာေလးေတြကို လုိက္ဖတ္ၿပီး ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ရပါဘိဗ်ာ။ ေရးထားတဲ့သူေတြေရာ၊ မေရးျဖစ္ေသာ္လည္း အဲဒီစာေတြကို လာဖတ္တဲ့လူေတြကိုေရာ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းပါခင္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ ေပ်ာ္ရႊင္ရသလို ခင္ဗ်ားတို႔လည္း ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစလို႔ ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းေပးပါသဗ်ာ။

(၄)
ကြန္းမန္႔ေတြကိုလည္း ဖတ္ရပါ့ခင္ဗ်ာ။ ေက်းဇူးတင္လို႔ မဆံုးပါ။ အမ်ားႀကီးမဟုတ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ကို ပံုမွန္ဖတ္ေနတဲ့လူေတြ ရွိေနတယ္ဆိုတဲ့အတြက္ ၀မ္းသာရပါတယ္။ တကယ့္ကို ၀မ္းသာရေၾကာင္းပါခင္ဗ်ာ။

(၅)
ျမန္မာ့ေသြးမိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ ပို႔စ္အသစ္မ်ား တင္ေပးႏိုင္ရန္ ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ ႀကိဳးစားလ်က္ရွိပါေၾကာင္း ေျပာၾကားရင္းနဲ႔ ျပန္လည္ႏႈတ္ခြန္းဆက္သလုိက္ရေၾကာင္းပါခင္ဗ်ာ။

မဂၤလာပါ
အမွတ္တရ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၂၄ ရက္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔။
ညေန ၄ နာရီ ၅၇ မိနစ္။

Monday, May 09, 2011

ေတာင္းပန္ပါရေစ


အင္တာနက္သံုးဖို႔ အဆင္မေျပတဲ႔အတြက္ ဘေလာ႔(ဂ္)မွာ ပို႔(စ္)ေတြတင္တာ က်ဲသြားတာကို ၀မ္းနည္းစြာနဲ႔ ေတာင္းပန္ပါရေစ။ တင္ေပးစရာေတြ အမ်ားၾကီးရွိေပမယ္႔ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါ ဆိုသလိုျဖစ္ေနေတာ႔ အေတြးထဲမွာပဲ တင္ေပးေနျဖစ္တဲ႔ ပို႔(စ္)ေတြက အေျမာက္အျမားပါပဲ။ အလ်ဥ္းသင္႔သလို တင္ေပးသြားဖို႔ စိတ္ကူးထားေၾကာင္းပါ။ မၾကာမီ...... လာမည္...... ေမွ်ာ္။

အမွတ္တရ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၁ခုႏွစ္ ေမလ ၉ ရက္၊ တနလၤာေန႔။
ညေန ၄ နာရီ ၂၀ မိနစ္တြင္ျပီး၏။

 
Web Statistics