“ခီမ်ားကို ကီစြန္းတီခင္းေပးမယ္၊ ခီမ်ား ဘာလုပ္မီလဲ”
“ေရႊျပည္မိုး” လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၏ နံနက္ခင္းတစ္ခု။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ဂ်ာနယ္ကို သဲႀကီးမဲႀကီး ငုံ႔ဖတ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနေသာ စားပြဲသို႔ လူႏွစ္ေယာက္ လာၿပီးထုိင္သည္။ စကားသံၾကား၍ ဂ်ာနယ္ကို ဖတ္ေနရင္း အကဲခတ္လိုက္သည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးက အားကစားဝတ္စုံကိုယ္စီႏွင့္ မႏၲေလးက်ဳံးနံေဘး လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ျပန္လာၾကသူမ်ား ျဖစ္မည္ထင္သည္။
တစ္ေယာက္က အသက္ႀကီးႀကီး ျမန္မာအမ်ဳိးသား၊ က်န္တစ္ေယာက္က တ႐ုတ္လူမ်ဳိး အဘိုးအို။
သူက “ကန္းစြန္းတစ္ခင္း ေပးမယ္၊ ဘာ လုပ္မလဲ” ဟု ျမန္မာသံ မပီမသျဖင့္ ေမးသည္။ သူ႔ေမးခြန္းကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဝင္စားသြားသည္။ က်န္တစ္ေယာက္က ၿပဳံးၿပီးေျဖသည္။
“ကန္စြန္းတစ္ခင္းေပးရင္ … လြယ္လြယ္ေလးပါ။ ကန္စြန္းရြက္ခူးၿပီး ငါးစည္းကို တစ္ရာနဲ႔ ေစ်းမွာ ေရာင္းစားမယ္ဗ်ာ၊ ဘာခက္တာမွတ္လို႔”
အေျဖစကားကိုၾကား၍ တ႐ုတ္အဘိုးႀကီးက ေခါင္းခါလိုက္သည္။
“အီဒါပဲဗ်၊ ခီမ်ားတို႔က ကန္စြန္းရြက္ကို ခူးၿပီးေရာင္းစားမယ္၊ ဒါပဲသိလယ္။ ေငၚကေတာ့ အဲဒီကီစြန္းရြက္ကို ကီစြန္းရြက္ေၾကာလုပ္ၿပီး ေငြရွာမယ္။ ခီမ်ားတို႔က တက္တာဖို႔ပဲ စဥ္းစားတယ္၊ တူးတက္ဖို႔ မီစဥ္းစားဘူး”
ထိုသို႔ အေျခအတင္ စကားေတြေျပာၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွ ထသြားၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ေနေသာ ဂ်ာနယ္ထဲတြင္ မႏၲေလးၿမိဳ႕အတြက္ မဂၤလာအိမ္ရာစီမံကိန္းအေၾကာင္း၊ တံတားဦးေလဆိပ္ကို ဒီထက္ အဆင့္ျမႇင့္တင္မည့္အေၾကာင္း၊ ဟိုတယ္ဇုန္မ်ား တိုးခ်ဲ႕ေဆာက္လုပ္မည့္အေၾကာင္း၊ ခရီးသြားလုပ္ငန္းမွ ႏိုင္ငံျခားေငြ တိုးခ်ဲ႕ရွာႏိုင္မည့္ နည္းလမ္းမ်ားအေၾကာင္းကို ဖတ္ရင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ ဆက္ၿပီးထုိင္ေနမိသည္။
နာရီကုိ ငုံ႔ၾကည့္လိုက္သည္။ ၈နာရီေက်ာ္ၿပီ၊ ဆိုင္မွာလည္း လူစုံလာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ကိုဝင္းျမင့္ ေရာက္လာသည္။ သူက Acid Man အမည္ျဖင့္ စာေရးသည္။ Spider Man, Bat Man ကိုအားက်ၿပီး Acid Man ဟု အမည္ေပးထားျခင္း ျဖစ္သည္။ လြဲရင္ေခ်ာ္ရင္ သေရာ္မယ္ဆိုတဲ့ ကေလာင္အမည္မ်ဳိးေပါ့။ သူက သူ႔သမီး “ပိစိ” ကို ေဒၚမမႏိုင္၏ အဂၤလိပ္စကားေျပာ သင္တန္းတြင္ အပ္ႏံွထားသည္။ သင္တန္းက ၁၀နာရီမွ ဆင္းမည္။ သူ႔သမီးကိုေစာင့္ရင္း “ေရႊျပည္မိုး” လက္ဖက္ရည္ဆုိင္သို႔ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အတူထိုင္ဖို႔ လွမ္းၿပီးေခၚလိုက္သည္။
“လာဗ်ာ။ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ဦး၊ ဘာစားမလဲ”
“ဖန္ခ်ိဳတစ္ခြက္၊ ေပါက္စီခ်ေဟ့”
သူစားေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္က ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးလိုက္သည္။
“ခင္ဗ်ားကို ကန္စြန္းတစ္ခင္း ေပးထားမယ္။ ခင္ဗ်ား အဲဒီကန္စြန္းခင္းကို ဘာလုပ္မလဲ”
“ခင္ဗ်ားေမးခြန္းကလည္း ဘာခက္တာမွတ္လို႔၊ ကန္စြန္းတစ္ခင္းေပးရင္ ကန္စြန္းရြက္ကို ခူးမယ္၊ အစည္းေလးေတြလုပ္မယ္၊ ၿပီးရင္ တစ္စည္းကို တစ္ဆယ္ဗ်ာ၊ တစ္ရာဖိုးကို ဆယ့္ငါးစည္းေပးမယ္။ ဟဲ…ဟဲ…ဟဲ”
“ဒါဆိုရင္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားကို မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးေပးမယ္၊ ခင္ဗ်ားဘာလုပ္မလဲ”
“ဒါေလးမ်ား၊ ခက္တာမွတ္လို႔၊ က်ဳပ္ကို မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီး တကယ္ေပးမယ္ဆိုရင္ ေျမေတြကို တစ္ကြက္ၿပီးတစ္ကြက္ ေရာင္းစားမွာေပါ့”
သူ႔အေျဖေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ပ်က္မိသည္။ ဒါျမန္မာ့အေတြးပဲ၊ ဒါမႏၲေလးသား အေတြးပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေဖာက္ထြက္ၿပီး မေတြးဘူး၊ ျဖန္႔ထြက္ၿပီး မေတြးဘူး၊ ေျပာင္းျပန္မေတြးဘူး၊ အေတြးမရဲဘူး၊ အေတြး႐ိုးတယ္။
“အေတြးမဆန္း” ေတာ့ “ေသြးမလန္း” ဘူး။
“အေတြး႐ိုး” ေတာ့ “ေသြးမိုး” ခံရတာေပါ့။
“အေတြးမသစ္” ေတာ့ “ေခြးျဖစ္” ေတာ့တယ္။
“အေတြးရဲ” မွ “ေခြးဆြဲ” မခံရမွာဗ်။
“ကိုဝင္းျမင့္ရယ္၊ က်ဳပ္ကို မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီး ေပးစမ္းပါ။ က်ဳပ္ဘာလုပ္မယ္ထင္လဲ၊ ခင္ဗ်ားလိုေတာ့ ေျမကြက္ေတြကို ေရာင္းစားမွာမဟုတ္ဘူး”
“ဆရာဘုန္း၊ ဒါဆို ခင္ဗ်ားက ဘာလုပ္မလဲ”
“ကဲ…. ဟိုမယ္ၾကည့္၊ မႏၲေလးက်ဳံးေတာ္ႀကီး၊ ဘယ္ေလာက္ လွသလဲ၊ ေရျပင္စိမ္းစိမ္း ရွိတယ္ဗ်ာ။ ေျမာက္ဘက္မွာ စိမ္းစိုေနတဲ့ မႏၲေလးေတာင္ေတာ္ႀကီး ရွိတယ္ဗ်ာ၊ အေရွ႕ဘက္မွာဆိုရင္လည္း ရန္ကင္းေတာင္ႀကီး၊ သိပ္လွတဲ့ က်ဳံးၿမိဳ႕႐ိုးနဲ႔ မႏၲေလးနန္းေတာ္ႀကီးဗ်။ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕မွာ ေရေတြ၊ အင္းေတြ၊ အိုင္ေတြ၊ ေတာင္ေတြ၊ ေတာေတြပါတာ ကမၻာေပၚရွားတယ္ဗ်၊ က်ဳပ္တို႔ မႏၲေလးက အရွားအပါးဆုံး အလွအပကို ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ နတ္မိမယ္ရဲ႕ မ်က္ဝန္းဗ်”
ကိုဝင္းျမင့္က ၿပဳံးသည္။
“က်ဳပ္ အိႏိၵယႏိုင္ငံက “တပ္ခ်္မဟာ ဂူဗိမာန္” ေရာက္ဖူးတယ္။ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းကို ဇာတ္အိမ္ဖြဲ႕ၿပီး သမိုင္းလုပ္ထားတယ္။ “တပ္ခ်္မဟာ” နဲ႔ ကပ္လ်က္မွာ ေရမဲ့ ေသာင္ထြန္းေနတဲ့ “ယမုံနာ ျမစ္ေသႀကီး” ရွိတယ္။ မနီးမေဝးမွာလည္း “အာဂရာ” ဆိုတဲ့ နန္းေတာ္ႀကီးရွိတယ္။ က်ဳပ္တို႔ မႏၲေလးက်ဳံးေတာ္ႀကီးေလာက္ မလွဘူး၊ ေတာင္မရွိဘူး၊ ေတာမရွိဘူး၊ ေရမရွိဘူးဗ်ာ။ အဲဒီ “အာဂရာ” ဆိုတဲ့ နန္းေတာ္ႀကီးထဲကို ပိုက္ဆံေပးၿပီးမွ ဝင္ၾကည့္ခြင့္ရတယ္၊ အိႏၵိယႏိုင္ငံသားဆိုရင္ေတာ့ အိႏၵိယ ၅ ႐ူပီး ေပးရတယ္။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြဆိုရင္ အခမဲ့၊ ႏိုင္ငံျခားသား ဆိုရင္ေတာ့ အိႏၵိယ႐ူပီး ၁၀၀ ေပးရတယ္။ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ မႏၲေလးက်ဳံးေတာ္ႀကီးနဲ႔ နန္းေတာ္ႀကီးကို က်ဳပ္က သပ္သပ္ရပ္ရပ္ မြမ္းမံျပင္ဆင္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားသားေတြရဲ႕ အိတ္ေထာင္ထဲက ပိုက္ဆံကို ရေအာင္ယူခ်င္တာဗ်”
“ကဲ… ဆိုစမ္းပါဦးဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားကို မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီး ေပးပါၿပီတဲ့။ ဘာလုပ္မလဲ”
ကိုဝင္းျမင့္က မခို႔တ႐ို႕ၿပဳံးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ရန္စသလို ေမးခြန္းေမးသည္။
“ပထမဆုံးဗ်ာ၊ နန္းေတာ္ထဲမွာ ရွိတဲ့ စစ္တပ္ႀကီးကို ရန္ကင္းေတာင္ေျခ၊ ဒါမွမဟုတ္ သင့္ေတာ္တဲ့ တစ္ေနရာကို ေရႊ႕မယ္၊ တပ္မေတာ္သားေတြအတြက္ ေနစရာ လိုင္းခန္းေတြကိုလည္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေဆာက္ေပးမယ္။ နန္းေတာ္ထဲမွာ စစ္တပ္ႀကီး မရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ “ရတနာပုံ မင္းေနျပည္ေခတ္” အတိုင္း နန္းေတာ္အတြင္းကို ျပဳျပင္မယ္။ မြမ္းမံမယ္၊ “ျမနန္းစံေက်ာ္ေရႊ နန္းေတာ္ႀကီး” ကို ဒီထက္ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ေအာင္ လုပ္မယ္။ ျမင္းတပ္ေတြ၊ ဆင္တပ္ေတြ ထားမယ္။ ေရွးတုန္းက ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးႀကီးမ်ား၊ ျမန္မာအမ်ဳိးသားႀကီးမ်ား ဝတ္စားဆင္ယင္သလိုမ်ဳိး ဖန္တီးထားမယ္။ ေသွ်ာင္ထုံးႀကီးေတြ ထုံး၊ ထိုးကြင္းမင္ေၾကာင္ ထိုးထားတဲ့ အမ်ဳိးသားေတြ၊ ညေနပိုင္းဆိုရင္ “ဝိုင္းျခင္း” ေတြ ခတ္ၾကမယ္ဗ်ာ။ ေျပာင္းဖူးဖက္ ေဆးလိပ္ႀကီးကိုဖြာၿပီး “ဝိုင္းျခင္း” ခတ္ေနတာကို ၾကည့္ေနၾကတဲ့ ပရိသတ္ေတြ ဖန္တီးထားမယ္၊ ၿပီးေတာ့ သစ္သားဘီးတပ္ ႏြားလွည္းႀကီးေတြ၊ ရထားလုံးေတြ လုပ္မယ္၊ နန္းေတာ္ထဲကိုလာတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကို ျပစားမယ္။ Taxi ဆြဲစားမယ္။ နန္းေတာ္ထဲကို အင္ဂ်င္တပ္ မီးခိုးထြက္ ဘယ္ေမာ္ေတာ္ကားမွ ဝင္ခြင့္မေပးဘူး၊ ဒီနန္းေတာ္ႀကီးထဲ ေရာက္လိုက္တာနဲ႔ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၁၅၀ ကို ျပန္ေရာက္သြားသလိုမ်ဳိး ခံစားေစရမယ္။ အဲဒီေခတ္ အခင္းအက်င္းမ်ဳိးကို ျပထားမယ္ဗ်ာ”
ကိုဝင္းျမင့္က မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္စကားကို သည္းခံၿပီး နားေထာင္ေပးေနသည္။
“ကဲ…. ဆိုစမ္းပါဦး ဆရာဘုန္းရဲ႕၊ ဒါပဲလား”
“ဒါတင္ ဘယ္ကမလဲဗ်၊ နန္းေတာ္ႀကီးတစ္ခုလုံးကို ဥယ်ာဥ္ႀကီး လုပ္ပစ္မယ္။ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေတြ စိုက္မယ္ဗ်ာ။ နန္းေတာ္ထဲမွာ အရိပ္ရတဲ့ မန္က်ည္းပင္ေတြ၊ ကုကၠိဳပင္ေတြဆိုတာ အမ်ားႀကီးပဲ။ ၿပီးေတာ့ နန္းေတာ္ရဲ႕ သင့္ေတာ္တဲ့ ေနရာေတြမွာ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ေက်းရြာပုံစံေတြ ဖန္တီးထားမယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ႐ိုးရာအဝတ္အထည္ေတြ၊ ပစၥည္းေတြ ျပထားမယ္။ ေရာင္းခ်မယ္။ ႐ိုးရာပစၥည္းေတြ တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ ျပင္ဆင္ျပဳလုပ္ပုံကိုလည္း ေလ့လာႏိုင္ဖို႔ ဖန္တီးထားဦးမယ္။ ၿပီးေတာ့ ႐ိုးရာအစားအစာေတြကိုလည္း ေရာင္းခ်မယ္၊ စားေသာက္ေစမယ္”
ကၽြန္ေတာ္က မႏၲေလးက်ဳံးေတာ္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး ခံစားခ်က္အျပည့္ျဖင့္ ေျပာသည္။ ကိုဝင္းျမင့္က စိတ္မဝင္စားပါ။
“ခင္းဗ်ားစိတ္ကူးက ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား ဆရာဘုန္းရဲ႕”
“စိတ္ကူးပဲဗ်ာ၊ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ ျဖစ္ရမွာေပါ့၊ အဲဒီ နန္းေတာ္ႀကီးထဲမွာ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းေတြ ေရာင္းမယ္၊ ေက်ာက္ဆစ္ ထုလုပ္တဲ့ ေစ်းတန္းေတြထားမယ္၊ ေၾကးသြန္းလုပ္တဲ့ ေစ်းတန္းေတြထားမယ္၊ ေရႊခ်ည္ထိုး ေငြခ်ည္ထိုး၊ ပန္းခ်ီ၊ ပန္းပု လုပ္ငန္းေတြကိုလည္း ျပထားမယ္။ စည္းကမ္းတက်ေပါ့ဗ်ာ၊ နန္းေတာ္ႀကီးထဲကို တစ္ရက္ေလာက္ ဝင္ၾကည့္႐ုံနဲ႔ ၾကည့္လုိ႔မဝေအာင္ လုပ္ထားမယ္။ အနည္းဆုံး မႏၲေလးနန္းေတာ္ႀကီးကို ၃၊ ၄ ရက္ေလာက္ ဝင္ၿပီးေလ့လာမွ ျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ အေနအထားေတြ က်ဳပ္က လုပ္ခ်င္တာ၊ ၿပီးေတာ့ဗ်ာ “ေျမဝိုင္းဇာတ္” ေတြ ကမယ္။ ေရနံေခ်း မီးတိုင္ေတြရဲ႕ အလယ္မွာ ဖ်ာေခ်ာကို ခင္းၿပီး နားေထာင္ၾကမယ္။ ညဘက္ဆိုရင္ လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္ မွိန္မွိန္ ထြန္းေပးထားမယ္။ ေစာင္းတီး ပညာရွင္ေတြကို ေနရာေပးမယ္။ ေရွးသီခ်င္းႀကီး၊ သီခ်င္းခန္႔ေတြကို သီဆိုၾကမယ္။ “ဦးပုည” တို႔၊ “အခ်ဳပ္တန္း ဆရာေဖ” တို႔ရဲ႕ စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြကို ျပန္လည္ေဖာ္ထုတ္မယ္၊ သူတို႔စာေပေတြကို အဂၤလိပ္လို၊ ျပင္သစ္လို၊ ဂ်ပန္လို ဘာသာျပန္ျပမယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ အလြန္အင္မတန္ စိတ္ဝင္စားမွာဗ်”
ကိုဝင္းျမင့္က ၿပဳံးၿဖီးၿဖီးႀကီးလုပ္သည္။
“ဒီေလာက္ပဲလားဗ်”
“ဒါတင္ ဘယ္ကမလဲဗ်ာ၊ Special Day ေတြ၊ Special Month ေတြ၊ Special Season ေတြ လုပ္မယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကို ဆြဲေဆာင္မယ္။ နန္းဝတ္နန္းစားနဲ႔ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ရင္ ပိုက္ဆံေပးရမယ္၊ ဓာတ္ပုံတြဲ႐ိုက္ရင္လည္း ပိုက္ဆံယူမယ္။ ၿပီးေတာ့ “ျမန္မာ့ဆိုင္းဝိုင္းႀကီး” ေတြ ထားမယ္။ နတ္ဖိုသံေတြ တီးမယ္။ မႈတ္မယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြဆိုေတာ့ လမ္းက်ယ္က်ယ္ႀကီးေတြ၊ တိုက္ျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြ၊ အုတ္နဲ႔ ဘိလပ္ေျမနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ၿမိဳ႕ျပဆန္ဆန္ ျမင္ကြင္းေတြကို မၾကည့္ခ်င္ၾကဘူး၊ သူတို႔ မ်က္စိထဲမွာ ႐ိုးအီေနၿပီ၊ မထူးဆန္းေတာ့ဘူး၊ ျမန္မာဆိုတာ ဒီလို ေနခဲ့တယ္။ ဒီလိုယဥ္ေက်းမႈ ရွိခဲ့တယ္၊ ရွိေနတယ္ဆိုတာ သူတို႔ကို ျပလိုက္ခ်င္တယ္။ သူတို႔က အဲဒါမ်ဳိးမွ စိတ္ဝင္စားတာ၊ ႏိုင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ေတြ႕တိုင္း သူတို႔ အၿမဲေျပာတဲ့ သူတို႔ အျမင္ေတြ ရွိတယ္ဗ်”
“ဆိုစမ္းပါဦး ဆရာဘုန္းရဲ႕”
“မင္းတို႔ဆီက ဟိုတယ္ႀကီးေတြဆိုတာ ႏိုင္ငံတိုင္းမွာ ရွိတယ္ကြ၊ ငါတို႔ မ်က္လုံးထဲမွာ သိပ္မဆန္းဘူး။ ငါတို႔ မ်က္လုံးထဲကို မင္းတို႔ဝင္ၾကည့္။ ငါတို႔က ေဒသတစ္ခုကိုေရာက္ရင္ အဲဒီေဒသရဲ႕ မူရင္းအတိုင္း မပ်က္စီးေသးတဲ့ သဘာဝကို ၾကည့္ခ်င္တာ။ မင္းတို႔ နန္းေတာ္ႀကီးကို ေရွးမူအတိုင္း လုပ္လုိုက္စမ္းပါကြာ။ မင္းတို႔ပဲ စဥ္းစားၾကည့္၊ ႏိုင္ငံျခားသား တစ္ေယာက္က ႏိုင္ငံတစ္ခုကို အလည္အပတ္သြားရင္ ေဒၚလာ ၃၀၀၀ ေလာက္ အနည္းဆုံး သုံးရတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသား တစ္သန္း အလည္အပတ္လာရင္ ေဒၚလာ သန္း ၃၀၀၀ ရမယ္ကြာ။ ယိုးဒယားကိုလာတဲ့ ႏိုင္ငံျခားဧည့္သည္တိုင္း ျမန္မာျပည္ကို လာခ်င္ၾကတဲ့ သူေတြခ်ည္းပဲ။ ယိုးဒယားမွာဆိုရင္ ယိုးဒယားျပည္ဝင္ခြင့္ ႏိုင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္ကို ေဒၚလာ ၄၀ ေကာက္ခံတယ္။ တစ္ႏွစ္ကို ႏိုင္ငံျခားသား ၁၅သန္း လာၿပီး လည္ပတ္သတဲ့။ အဲဒီဝင္ေငြကိုက မနည္းမေနာပဲ။ သူတို႔တိုင္းျပည္ သယံဇာတ အရင္းအျမစ္ေတြ မပ်က္စီးဘဲ တိုးတက္ေနတာ အဲဒါေၾကာင့္ကြ။ သူတို႔ထက္ မင္းတို႔တိုင္းျပည္က အမ်ားႀကီး သာပါတယ္။ သူတို႔ ဧည့္သည္ေတြကို မင္းတို႔ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ရင္ သဘာ၀သယံဇာတ အရင္းအျမစ္ေတြကို ထိန္းသိမ္းရာေရာက္မယ္။ ဝင္ေငြလည္းရမယ္။ အခုလက္ရွိ မပ်က္စီးဘဲ က်န္ရွိေနတဲ့ သဘာဝအရင္းအျမစ္နဲ႔ သမိုင္းဆိုင္ရာ ေနရာေတြကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္မယ္။ ႏိုင္ငံျခားဝင္ေငြ တိုးလာႏိုင္တယ္။ မင္းတို႔က ေရႊခြက္နဲ႔ ေျခေဆးေနတဲ့လူမ်ဳိး”
“ဘယ္လိုေျပာလိုက္တယ္။ ေရႊခြက္နဲ႔ ေျခေဆးေနတယ္ ဟုတ္လား။ ဘာသေဘာလဲဗ်”
“ေရႊခြက္နဲ႔ ေျခေဆးတယ္ဆိုလို႔ အထင္ႀကီးၿပီး ေျပာတာမထင္နဲ႔၊ ေရႊခြက္ကို တန္ဖိုးမထားတတ္ဘူးလို႔ ေျပာတာဗ်၊ ေျခေဆးတဲ့ခြက္ကို ဘယ္သူက တန္ဖိုးထားလို႔လဲ။ ကိုယ့္တန္ဖိုး ကိုယ္မသိတဲ့ လူမ်ဳိးလို႔ ေျပာတာဗ်”
“ေတာ္ေတာ္ျမင္တတ္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြပဲ”
“သူတို႔ကေျပာတယ္။ မင္းတို႔ႏိုင္ငံမွာ ႏိုင္ငံျခားဝင္ေငြ ရွာလို႔ရႏိုင္တဲ့ သမိုင္းဆိုင္ရာ သဘာဝဆိုင္ရာ အရင္းအျမစ္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲတဲ့၊ စနစ္တက် ထိန္းသိမ္းၿပီး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျပဳျပင္လိုက္ရင္ အာရွမွာ ႏိုင္ငံျခားသားဧည့္သည္ အလာဆုံးႏိုင္ငံ ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။ ႏိုင္ငံျခားသား ဆယ္သန္းေလာက္ လာလို႔ကေတာ့ မင္းတို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ဝင္ေငြ မင္းတို႔ တြက္ၾကည့္ကြာတဲ့၊ မင္းတို႔လုပ္ရင္ ျဖစ္မွာပါတဲ့”
ကိုဝင္းျမင့္က သူ႔ထုံးစံအတုိင္း သေရာ္ေတာ္ေတာ္ မ်က္လုံးျပဴးႀကီးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္သည္။
“နန္းၿမိဳ႕႐ိုးနဲ႔ က်ဳံးေတာ္ႀကီးရဲ႕အၾကားမွာလည္း ပန္းၿခံေတြ လုပ္မယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္တာ့္တို႔ မႏၲေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ အထင္ကရ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ ႐ုပ္ထုေတြ ထားမယ္ဗ်ာ။ “နန္းေတာ္ေရွ႕ဆရာတင္” တို႔၊ “ၿမိဳ႕မၿငိမ္း” တို႔၊ "စိန္ေဗဒါ” တို႔၊ “ေလဘာတီမျမရင္” တို႔၊ ၿပီးေတာ့ စားေသာက္ဆိုင္ ဖြင့္မယ္ဗ်ာ၊ ႐ိုးရာနဲ႔ အေနာက္တိုင္း တူရိယာကို လုိက္ဖက္ညီေအာင္ တြဲဖက္ၿပီး တီးခတ္ႏိုင္တဲ့ “ၿမိဳ႕မ” ေတးဂီတကို ဂီတေဖ်ာ္ေျဖပြဲေတြ ညတိုင္း က်င္းပမယ္ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္တဲ့ ညေစ်းတန္းႀကီးေတြ၊ Night Bazaar ေတြ၊ မႏၲေလးၿမိဳ႕ေပၚမွာ သုံးေလးေနရာေလာက္ ဖန္တီးမယ္ဗ်ာ”
နားေထာင္ေနေသာ ကိုဝင္းျမင့္ ေပ်ာ္မေပ်ာ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိ၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ကူးျဖင့္ ကိုယ္ေျပာေနရင္း ေပ်ာ္လာမိသည္။
“နန္းေတာ္ႀကီးထဲမွာလည္းဗ်ာ ….. “ေယာမင္းႀကီးဦးဖိုးလႈိင္” ရဲ႕ျပတိုက္၊ “ကင္းဝန္မင္းႀကီး” ရဲ႕ျပတိုက္၊ “တိုင္တားမင္းႀကီး” ရဲ႕ျပတိုက္၊ “ေလွသင္း အတြင္းဝန္မင္းႀကီး” ရဲ႕ျပတိုက္၊ “စာဆိုဦးပုည” ရဲ႕ျပတိုက္၊ “မင္းတုန္းမင္း” တို႔၊ “ကေနာင္မင္း” တို႔၊ “သီေပါမင္း” တို႔ရဲ႕ျပတိုက္ေတြ လုပ္ခ်င္တယ္ဗ်ာ။ မႏၲေလးနန္းေတာ္ႀကီး တည္ေဆာက္တုန္းက သမိုင္း အေထာက္အထားေတြ၊ အင္ဂ်င္နီယာဆိုင္ရာ ေဆာက္လုပ္ေရး အယူအဆေတြကို မွတ္တမ္းတင္ထားတဲ့ ျပတိုက္ေတြလည္း လုပ္ခ်င္တယ္ဗ်ာ။ မႏၲေလးနန္းေတာ္ႀကီးကို တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ လူသိနည္းတဲ့ အင္ဂ်င္နီယာ ပညာရွင္ႀကီး “ပန္းပဲမင္းႀကီး ဦးမႈိ”… သူတို႔ သူတို႔ရဲ႕ ဘဝဇာတ္ေၾကာင္းေတြကို ေခတ္မီ ေဆာ့ဖ္ဝဲေတြနဲ႔ ဆလိုက္ထိုးၿပီး ျပမယ္။ နန္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ အျပင္ဘက္မွာလည္း စကၤာပူလို ေရပန္းဆလိုက္ထိုး ဥယ်ာဥ္ႀကီး လုပ္မယ္။”
“ဆရာဘုန္း.... ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ စိတ္ကူးယဥ္တဲ့လူပဲ”
“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ၊ က်ဳပ္ စိတ္ကူးထားတာ ရွိေသးတယ္။ သီေပါမင္းနဲ႔ ဒိုင္းခင္ခင္တုိ႔ရဲ႕ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းကို အဂၤလိပ္ အသံထြက္ျပဇာတ္ ကမယ္ဗ်ာ။ ကေနာင္မင္းသားႀကီးနဲ႔ လႈိင္ထိပ္ေခါင္တင္တို႔ရဲ႕ ႏွလုံးသား ပုံရိပ္ကိုလည္း ဇာတ္အိမ္ဖြဲ႕ျပီး ေဖ်ာ္ေျဖတင္ဆက္မယ္ဗ်ာ။ ဒီလိုပဲဗ်၊ ရတနာပုံေခတ္က အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ေတြလုပ္ၿပီး ဂႏၲဝင္ေျမာက္ တင္ဆက္ပြဲေတြ က်င္းပမယ္ဗ်ာ”
“ဆရာဘုန္း၊ ခင္ဗ်ားစိတ္ကူးက ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလားဗ်၊ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့စိတ္ကူးကို ႐ူးတယ္လို႔ေခၚတယ္ေနာ္”
ကိုဝင္းျမင့္က ကၽြန္ေတာ္ကို သာသာႏွင့္နာနာ ႏွက္သည္။
“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုဝင္းျမင့္ရာ၊ ခင္ဗ်ားပဲ စဥ္းစားၾကည့္၊ ခိုင္မာတဲ့ သမိုင္းေၾကာင္းလည္း မရွိ၊ ေျမက်ယ္က်ယ္လည္း မရွိ၊ လူသားအရင္းအျမစ္လည္း မရွိ၊ အဂၤေတနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ အ႐ုပ္ေတြကို ျပၿပီး ဝင္ေငြရွာတတ္တဲ့ စကၤာပူကို က်ဳပ္တို႔ အတုယူသင့္တယ္။ သူတို႔ေခါင္းေဆာင္ေတြက စိတ္ကူးေကာင္းတယ္ဗ်။ တိုင္းျပည္အေပၚမွာလည္း ေစတနာ ရွိတယ္။ အနာဂတ္ကိုလည္း လွပေအာင္ အသိပညာနဲ႔ ေဆးျခယ္တတ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္လူမ်ဳိးနဲ႔ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို တကယ္ခ်စ္တယ္ဗ်”
“ႏို႔ …. ေနပါဦး ဆရာဘုန္းရဲ႕၊ က်ဳပ္တို႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြကေရာ ကိုယ့္လူမ်ဳိးကိုကိုယ္ မခ်စ္လို႔လား”
"မခ်စ္ဘူးလို႔ေတာ့ မေျပာရဲပါဘူးဗ်ာ၊ မခ်စ္တတ္ဘူးလို႔ေတာ့ ေျပာရဲတယ္။ ဉာဏ္သြင္းၿပီးေတာ့ မခ်စ္တတ္ဘူးဗ်၊ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ေတာ့ ခ်စ္တတ္တယ္။ လုံၿခံဳေရးအျမင္နဲ႔ပဲ ခ်စ္တတ္တယ္။ က်ဳပ္တို႔တိုင္းျပည္က တိုးတက္ဖို႔အတြက္ အခြင့္အလမ္းေတြ အမ်ားႀကီးပါ။"
“ဒါေတာင္မွ နန္းေတာ္ႀကီးနဲ႔ က်ဳံးၿမိဳ႕႐ိုးေပၚမွာ ေတြးမိတဲ့ စိတ္ကူးေနာ္၊ ဧရာဝတီတာ႐ိုးေပၚက ကားလမ္းမႀကီးကို ေကာင္းေအာင္ ျပဳျပင္မယ္။ ၿပီးေတာ့ ဧရာဝတီျမစ္အလွကို ျပစားမယ္ဆိုရင္လည္း ရေသးတယ္။ “ဦးပိန္တံတား” တို႔၊ “မဟာဂႏၶာ႐ုံ” တို႔၊ “မစိုးရိမ္တိုက္ေဟာင္း” တို႔၊ “မဟာမုနိဘုရားႀကီး”တို႔၊ “အိမ္ေတာ္ရာဘုရား”တို႔ စုံလို႔ပါပဲ။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျပင္ဆင္ၿပီး ဝင္ေငြရွာလို႔ရတယ္။ “ပုဂံ”၊ “အင္းေလး”၊ “က်ဳိက္ထီး႐ိုး”၊ “ပုပၸါးေတာင္”၊ “ငပလီ”တို႔ မပါေသးဘူးေနာ္။ ေသခ်ာ ေတြးၾကည့္ရင္ က်ဳပ္တို႔တိုင္းျပည္ ဖြံ႔ၿဖိဳးဖို႔ သိပ္ၿပီး မခက္ပါဘူးဗ်”
ကိုဝင္းျမင့္က ဖင္တႂကြႂကြ ျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္စကား မဆုံးေသးပါ။
“ကဲဗ်ာ … ကန္စြန္းတစ္ခင္းေပးရင္ ကန္စြန္းရြက္ ေရာင္းစားဖို႔ေလာက္သာသိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဉာဏ္မပါတဲ့ စိတ္ကူးေတြ စြန္႔လႊတ္သင့္ၿပီဗ်။ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးကို က်ဳပ္တို႔ပိုင္တယ္။ မႏၲေလးနန္းေတာ္ႀကီးကို က်ဳပ္တို႔ပိုင္တယ္။ အဘိုးတို႔၊ အေဘးတို႔ ေပးထားခဲ့တဲ့ သမိုင္းေတြ က်ဳပ္တို႔ပိုင္တယ္၊ သယံဇာတေတြ က်ဳပ္တို႔ပိုင္တယ္၊ ေရခ်ဳိျမစ္ႀကီးေတြ က်ဳပ္တို႔ပိုင္တယ္။ ေတာင္တန္းျပာျပာႀကီးေတြ က်ဳပ္တို႔ပိုင္တယ္။ လူမ်ဳိးစုံ၊ ယဥ္ေက်းမႈမ်ဳိးစုံ၊ ဓေလ့မ်ဳိးစုံ က်ဳပ္တို႔ပိုင္တယ္။ မတူညီျခင္း၊ ျခားနားျခင္းဆိုတဲ့ အလွတရားေတြ က်ဳပ္တို႔ပိုင္တယ္။ မတူညီျခင္း၊ ျခားနားျခင္းေတြကို အလွတရားလို႔ က်ဳပ္တုိ႔က မျမင္ဘူး။ မတူညီျခင္း၊ ျခားနားျခင္းကို ျပႆနာလို႔ ျမင္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ က်ဳပ္တို႔တိုင္းျပည္ ဆင္းရဲတြင္း နက္လာေတာ့တယ္။ ဒီမယ္ ကိုဝင္းျမင့္ရ…. စိုးရိမ္စိတ္အေပၚ အေျခခံတဲ့ စီမံခန္႔ခြဲျခင္းဟာ တိုင္းျပည္ဆင္းရဲရျခင္းရဲ႕ အဓိကအေၾကာင္းတရားပဲ။ ယုံၾကည္မႈအေပၚ အေျခခံၿပီး အနစ္နာခံတဲ့စိတ္နဲ႔ ေစတနာသြင္းပါ။ ဉာဏ္သြင္းပါ။ ဒါဆိုရင္ က်ဳပ္တို႔တိုင္းျပည္ တိုးတက္လာၿပီဗ်”
ကိုဝင္းျမင့္က သူ႔လက္ပတ္နာရီကို ငုံ႔ၾကည့္လိုက္သည္။ ဆယ္နာရီ ထိုးခါနီးၿပီ။
ကၽြန္ေတာ့္ကို အားနာ၍၊ ဒါမွမဟုတ္ … သူ႔သမီးကို ေစာင့္ႀကိဳရင္း အပ်င္းေျဖလို၍၊ ဒါမွမဟုတ္… လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းလို၍ ..... ၍...... ၍...... ၍။ မိတ္ေဆြသေဘာအရ စိတ္မပါဘဲ နားေထာင္ေပးသြားသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ သိပါသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက အေတြးေတြ၊ စိတ္ကူးေတြကို ေျပာလိုက္ရသျဖင့္ စိတ္ထဲတြင္ ေတာ္ေတာ္ ေပါ့ပါးသြားသည္။
တကယ္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဆိုတာ၊ လူေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္နဲ႔ စိတ္ကူးကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာဆိုလို႔ရတဲ့ “လူမႈဒီမိုကေရစီ ဘုံဗိမာန္” ေတြပဲေလ။
ကိုဝင္းျမင့္ကေျပာသည္။
“ဒီမယ္ ဆရာဘုန္း၊ က်ဳပ္ကိုလည္း ကန္စြန္းတစ္ခင္း မေပးနဲ႔၊ ခင္ဗ်ားကိုလည္း ဘယ္သူကမွ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီး ေပးမွာမဟုတ္ဘူး၊ ဆက္ၿပီး စိတ္ကူးယဥ္လိုက္ဦး၊ က်ဳပ္ ျပန္ေတာ့မယ္”
ကိုဝင္းျမင့္
တ႐ုတ္ျပည္မွ လာေသာ လက္ပတ္နာရီကို ငုံ႔ၾကည့္။
တ႐ုတ္ျပည္မွ လာေသာ ေနကာမ်က္မွန္ကို တပ္။
တ႐ုတ္ျပည္မွ လာေသာ ဟန္းဆက္ကို ကိုင္။
တ႐ုတ္ျပည္မွ လာေသာ မိုးကာကို ဝတ္။
တ႐ုတ္ျပည္မွ လာေသာ ဆိုင္ကယ္စီးဦးထုပ္ကို ေဆာင္း။
တ႐ုတ္ျပည္မွ လာေသာ ဆိုင္ကယ္ကို စီးၿပီး …
ကၽြန္ေတာ့္အပါးမွ ႏႈတ္ဆက္ ထြက္ခြာသြားသည္။
သူ ကၽြန္ေတာ္ကို ႏႈတ္ဆက္သြားတဲ့ စကားလုံးက
“ရွဲ ရွဲ နီ ….” တဲ့။
.jpg)
.jpg)
.jpg)
