Sunday, January 31, 2010

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားႏွင့္ အသက္ရွင္ေနရသူမ်ား - ကုိဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)


(၁)
အခ်ိန္ - လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ ၄၀ ခန္႔၊ ညေနခင္းတစ္ခု။
ေနရာ - ၿမိဳင္သာယာရြာသူႀကီး ဦးဖိုးထူး၏ ေနအိမ္။

သူႀကီးက တစ္ရြာလံုးရွိ မိသားစုအားလံုး အစည္းအေ၀းမပ်က္မကြက္ တက္ေရာက္ရမည္ဟု ေမာင္းထုထားသျဖင့္ ဖ်ားနာေနသူႏွင့္ သက္ႀကီးရြယ္အိုလူမမာမ်ားမွလြဲ၍ ကေလးလူႀကီးႏွင့္ ေခြးပါမက်န္ သူႀကီးမင္းအိမ္ေရွ႕တြင္ စု႐ံုးေရာက္ရွိေနၾကသည္။ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ စကားမ်ားကာ ဆူညံေနရမည့္အစား အားလံုး၏မ်က္လံုးမ်ားက စိုးရိမ္မႈအျပည့္၊ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ဟန္အျပည့္ျဖင့္ ေနာက္ေက်ာမလံုသလို ခံစားေနၾကရသည္။

အလင္းေရာင္နည္းလာၿပီျဖစ္သျဖင့္ ရြာစည္း႐ိုးပတ္ပတ္လည္ရွိ ကင္းစင္မ်ားတြင္ ကင္းေစာင့္လူငယ္မ်ားထြန္းထားေသာ မီးတုတ္အလင္းေရာင္မ်ားကလည္း ေနရာစိပ္လွသျဖင့္ တစ္ရြာလံုးကို မီးေမာင္းထိုးထားသည္ႏွင့္ပင္ တူေသးေတာ့သည္။ ကင္းေစာင့္ရြာသားလူငယ္မ်ား၏ လက္ထဲတြင္လည္း ဓားကုိင္သူကဓား၊ လွံကိုင္သူလွံ၊ ျမားကိုင္သူကျမားႏွင့္ မ်က္လံုးမ်ားက တစ္ခုခုကို အသည္းအသန္ ရွာေဖြေနသည့္ပံုစံႏွင့္။ ကင္းေစာင့္တာ၀န္ခံျဖစ္ပံုရသည့္ လူႀကီးတစ္ဦးကလည္း ကြမ္းတျပစ္ျပစ္ျဖင့္ ဟိုကင္းတဲသို႔ေရာက္သြားလိုက္၊ ဒီကင္းတဲကုိသြားစစ္လိုက္ျဖင့္ သူ႔အစား ေျခေထာက္ေတာင္ ေညာင္းမိေသးေတာ့သည္။

သူႀကီးအိမ္ေရွ႕ျမင္ကြင္းကို ျပန္ဆက္ရလွ်င္ ရြာသူရြာသားအားလံုးမွာ သူႀကီးအလာကို တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာျဖင့္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကေလးငယ္တစ္ဦးက ၀ါးကနဲထငိုသည္။ အားလံုးတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနခ်ိန္ ျဖစ္သျဖင့္ အားလံုး၏အၾကည့္က ထိုသားအမိထံ ေရာက္သြားၾကသည္။ ကေလးမိခင္ျဖစ္သူမွာ လန္႔လည္းလန္႔၊ ရွက္လည္းရွက္သြားပံုရသည္။ သူ႔သားကို နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ေခ်ာ့ေမာ့ေနရွာသည္။ သို႔ေသာ္ ကေလးက အငိုမတိတ္။ "သူႀကီးမင္း ႂကြလာပါေတာ့မယ္ခင္ဗ်ား"ဟု သူ႔တပည့္က ေအာ္လုိက္သည္။ ကေလးမိခင္ချမာ ပ်ာယာခတ္သြားသည္။ ဒါနဲ႔ ကေလးကို ေငါက္လိုက္သည္။ "ဟဲ့ေကာင္ေလး… တိတ္စမ္း၊ မတိတ္ရင္ က်ားႀကီးကိုက္လိမ့္မယ္ေနာ္"။ ကေလးငယ္မွာ မ်က္လံုးေလး ေပကလပ္ေပကလပ္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းပင္အငိုတိတ္သြားသည္။ ၿပီးေနာက္ မိခင္ျဖစ္သူကို အတင္းအၾကပ္ကို ဖက္ထားလုိက္သည္။

သူႀကီးက စားပြဲခံုတြင္ ေနရာယူၿပီးေနာက္ ေခ်ာင္းဟန္႔လုိက္သည္။ ထို႔ေနာက္-
"ဒီေန႔ တို႔ရြာကလူေတြအားလံုးကို အစည္းအေ၀းေခၚရတဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ အားလံုးသိၿပီးျဖစ္တဲ့အတိုင္းပဲ တို႔ရြာကို ေႏွာင့္ယွက္ရန္ျပဳေနတဲ့ ဟင္းမ်ိဳးႀကီးကိစၥပါပဲ။ အခုဆိုရင္ အဲဒီဟင္းမ်ိဳးႀကီးေၾကာင့္ ငါတို႔ရြာသားေတြအားလံုး အလုပ္ပ်က္၊ အကိုင္ပ်က္၊ အစားပ်က္၊ အအိပ္ပ်က္နဲ႔ အေတာ္ေလးကို ထိတ္ထိတ္လန္႔လန္႔ ေနၾကရတယ္ဆိုတာ အားလံုးသိၿပီးသားေပပဲ။ ဟင္းမ်ိဳးႀကီးကို သြားရွင္းမယ္ဆိုတဲ့ မုဆိုးအားလံုးလည္း ဒီေန႔အထိ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိၾကဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္မုဆိုးကိုမွလည္း ငွားလို႔မရေတာ့ဘူး။ အခုတေလာ အဲဒီဟင္းမ်ိဳးႀကီး အေတာ္ေလးအတင့္ရဲလာတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ရက္ေလာက္က ထင္းခုတ္တဲ့ ဖိုးသာေအာင္ ဟင္းမ်ိဳးႀကီးနဲ႔ေတြ႔ၿပီး ေသသြားတာလည္း အားလံုးအသိပဲ။ မေန႔ညကလည္း ရြာစြန္က ကိုသံေခ်ာင္းတို႔အိမ္ ႏြားတင္းကုပ္က ႏြားႀကီးေရႊနီကို ၀င္ဆြဲသြားတယ္။ ေရႊနီလိုေကာင္ႀကီးကိုေတာင္ ပါေအာင္ခ်ီသြားႏိုင္တယ္ဆိုေတာ့ ဒီဟင္းမ်ိဳးႀကီး ဘယ္ေလာက္ႀကီးသလဲဆိုတာ အားလံုးစဥ္းစားၾကည့္ၾကေပါ့။ ေပပင္ကုန္းတို႔၊ ေညာင္ပင္သာတို႔လို အျခားရြာေတြမွာလည္း ဟင္မ်ိဳးႀကီးေတြ ဒုကၡေပးလို႔ ငါတို႔လိုပဲ ဒုကၡေရာက္ေနၾကၿပီ။ အဲဒီရြာေတြမွာလည္း ဟင္းမ်ိဳးႀကီးေတြေၾကာင့္ ေသတဲ့လူေတြ မနည္းေတာ့ဘူး။ ငါတို႔ရြာကလူေတြလည္း သတိထားၾက၊ ရြာျပင္ကို ေန႔လည္ဘက္သြားရင္ တစ္ေယာက္တည္းဘယ္သူမွ မသြားရဘူး။ အနည္းဆံုး သံုးေယာက္ဖြဲ႔ၿပီးသြားရမယ္။ လက္ထဲမွာလည္း တုတ္တို႔၊ ဓားတို႔ ကုိင္ၿပီးမွသြားၾက။ အဲဒါငါ့အမိန္႔ပဲ။ ညေနေစာင္းတာနဲ႔ ရြာျပင္ကို ဘယ္သူမွမထြက္ရဘူး။ ရြာစည္း႐ိုးပိတ္ၿပီးမွ ရြာျပင္မွာရွိေနတဲ့လူ ငါ့အိမ္ေအာက္က ထိပ္တံုးကုိသာ ၾကည့္ထား။ ကင္းေစာင့္တဲ့ ရြာက ကာလသားေတြကိုလည္း အိမ္ေတြက အလွည့္က် အၾကမ္းရည္နဲ႔ လက္ဘက္သုပ္ ပို႔ေပးရမယ္။ ရြာကင္းတဲေတြကေန အခ်က္ေပးသံၾကားတာနဲ႔ မိန္းမေတြ၊ ကေလးေတြနဲ႔ လူႀကီးသူမေတြကလြဲရင္ ရွိသမွ်ေယာက္်ားအားလံုး ဓားကိုယ္စီ၊ တုတ္ကိုယ္စီနဲ႔ ကင္းတဲေတြကို လာစုရမယ္။ ကဲ… အားလံုးအိမ္ျပန္ၾကေတာ့။ အိမ္တံခါးေတြကို ေသခ်ာလံုေအာင္ပိတ္၊ ႏြားတင္းကုပ္ေတြမွာ မီးမျပတ္ေအာင္ ဖိုေပးထား"

သူႀကီးက ေျပာလိုရာေတြေျပာၿပီးလို႔ ျပန္လႊတ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ၿမိဳင္သာယာရြာသူရြာသားအားလံုး ခပ္သုတ္သုတ္နဲ႔ အလွ်ိဳလွ်ိဳ ျပန္သြားၾကတယ္။ အားလံုးက ကုိယ့္အိမ္ကို အျမန္ဆံုးျပန္ေရာက္ၿပီး လံုလံုၿခံဳၿခံဳေနၾကဖို႔ပဲ ေတြးေနၾကသည္။ အရင္ကဆိုလွ်င္ မနက္မိုးမလင္းခင္ လယ္ထဲဆင္း၊ အလုပ္,လုပ္၊ တစ္ေနကုန္တစ္ေနခမ္း ပင္ပင္ပန္းပန္းႏွင့္ျပန္လာ၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေရမိုးခ်ိဳး၊ မိသားစုေတြ ထမင္းလက္ဆံုစား၊ ကေလးေတြက ရြာလယ္လမ္းမမွာ ေဆာ့ကစားၾက၊ လူႀကီးသူမေတြက ေကာက္ပဲသီးႏွံအေၾကာင္း၊ ရာသီဥတုအေၾကာင္း၊ ရပ္ေရးရြာေရးအေၾကာင္းကို စကား၀ိုင္းဖြဲ႔ၾက၊ မိန္းမေတြက လသာလွ်င္ ဗိုင္းငင္ၾက၊ စကားေျပာၾက၊ လ,မသာလွ်င္ မီးခြက္ကုိယ္စီျဖင့္ အ၀တ္ခ်ဳပ္ၾက၊ စကားဖလွယ္ၾကျဖင့္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့ေသာ၊ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းရွိခဲ့ေသာ ၿမိဳင္သာယာရြာကေလးမွာ အခုေတာ့ က်ားတစ္ေကာင္ေၾကာင့္ ထိတ္ထိတ္လန္႔လန္႔ျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ဆိတ္သုဥ္းေနရသည္။ အျခားရြာေတြမွာလည္း အခုလိုပဲ ရွိေနၾကမွာ ေသခ်ာသည္။

အရင္လို ေအးခ်မ္းတဲ့ဘ၀ေတြကို ျပန္ရဖို႔အတြက္ သူတို႔ေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေစာင့္ရဦးမွာလဲ။ ေသာင္းက်န္းေနတဲ့က်ားႀကီးေတြကို အမိဖမ္းႏုိင္မွလား၊ အဲဒီက်ားႀကီးေတြ အသက္ႀကီးလို႔ အိုမင္းေသဆံုးသြားမွလား။ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီက်ားႀကီးေတြကို ႏွိမ္နင္းေပးႏုိင္မယ့္ လူစြမ္းေကာင္းေတြ ေပၚလာတဲ့အထိလား။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားစြာ၊ အေတြးမ်ားစြာနဲ႔ သက္ျပင္းေမာႀကီးေတြ ခ်ေနၾကရဆဲပါ။

(၂)
အခ်ိန္ - လြန္ခဲ့ေသာ ၂ လခန္႔၊ နံနက္ခင္းတစ္ခု။
ေနရာ - ၿမိဳင္ေဟ၀န္ေတာႀကီး၏ ေတာနက္အတြင္းရွိ လွ်ိဳႀကီးတစ္ခုအတြင္း။

ၿမိဳင္ေဟ၀န္ေတာအတြင္း ရွိသမွ်က်ားအားလံုး စုေ၀းတုိင္ပင္ၾကရန္ ညႇိႏိႈင္းထားၾကသည့္အတိုင္း စံုစံုညီညီ ေရာက္ရွိေနၾကသည္။ လမ္းအတိုင္း လာလို႔မရသျဖင့္ ရွိသမွ် လွ်ိဳေျမာင္၊ ေခ်ာင္ခ်ိဳေခ်ာင္းၾကားမ်ားကိုတိုးရင္း သတိႀကီးစြာျဖင့္ လာၾကရသျဖင့္ စုရပ္ေနရာလွ်ိဳႀကီးကိုေရာက္ေတာ့ အားလံုးကေမာဟိုက္ေနၿပီ။ ဒါတင္မက ပတ္၀န္းက်င္ကို က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ သတိႀကီးစြာျဖင့္ ၾကည့္ၾကရေသးသည္။ အားလံုးဆိုလို႔ အမ်ားႀကီးမထင္လိုက္ပါႏွင့္။ ေတာတစ္ခုလံုးက က်ားေတြအားလံုး စုေ၀းတာေတာင္ ၄ ေကာင္ပဲရွိသည္။ အားလံုးကလည္း ပိန္ပိန္လွီလွီႏွင့္ အ႐ိုးေပၚအေရတင္ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒီေတာထဲမွာ တကယ္ရွိတာက ၅ ေကာင္၊ သို႔ေသာ္ တစ္ေကာင္က မေန႔ကမွ မုဆိုးတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ခ်က္ျဖင့္ လက္ျပင္ကို က်ည္ဆန္မွန္ၿပီး ဂူထဲမွာ က်န္ခဲ့သည္။ ေလးေကာင္လံုးကလည္း တစ္ေကာင္ႏွင့္တစ္ေကာင္ အျပန္အလွန္ၾကည့္ရင္း သာေၾကာင္း၊ မာေၾကာင္း ေမးၾကရသည္။ အခ်င္းခ်င္းေတြ႔ဖို႔ဆိုတာ တစ္ႏွစ္မွာတစ္ခါ ႀကံဳရတာမ်ိဳးမဟုတ္။ ကုိယ့္ဂူထဲမွာ ကုိယ့္ဘာသာေအာင္းၿပီး ပုန္းေနၾကရတာ။ ဂူထဲကို မ်က္စိလည္ၿပီး ၀င္လာတဲ့ အေကာင္ငယ္ေလးေတြရွိမွပဲ အစာစားၾကရသည္။ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ ေကြးၿပီးသာ အိပ္ေနေပေရာ့။ မေနႏုိင္ေတာ့လို႔ ဂူအျပင္ထြက္မိၿပီဆိုတာနဲ႔ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ဆိုရင္ ေသခ်ာၿပီ၊ အဲဒီေကာင္ ပိုက္ကြန္ျဖင့္ အဖမ္းခံခ်င္ခံရ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေသနတ္ျဖင့္ အပစ္ခံရၿပီး ေလွာင္အိမ္ေတြထဲကုိ ထည့္သြားတာခံရၿပီ။ လူဆိုတဲ့ေကာင္ေတြကလည္း အခုမွ ဘယ္လိုေတြျဖစ္တယ္မသိဘူး၊ ဘာအနံ႔မွလည္းမရဘူး၊ ျမင္လည္းမျမင္ရဘူး၊ ဒီေလာက္ေတာနက္ ေခါင္သီတဲ့ေနရာကို သူတို႔ေတြမို႔ မပင္မပန္း ဘယ္လိုေနၾကလဲမသိဘူး။ ဘာလူနံ႔မွမရလို႔ ထြက္မယ္ေတာ့ စိတ္မကူးနဲ႔ ေနာက္ရက္ဆိုရင္ ကုိယ့္ဂူနားကို သူတို႔ေတြေရာက္လာၾကၿပီ၊ လံုး၀ကိုေနရာမလြဲဘူး။ တတ္လည္းတတ္ႏိုင္ၾကတဲ့လူေတြဗ်ာ။ အဘိုးေျပာျပတုန္းက လူဆိုတဲ့ေကာင္ေတြက က်ဳပ္တုိ႔က်ားေတြကို သိပ္ေၾကာက္တာတဲ့။ က်ဳပ္တို႔တစ္ခ်က္ဟိန္းလိုက္တာနဲ႔ အေယာင္ေယာင္အမွားမွား ျဖစ္ကုန္ၾကတာတဲ့။ အခုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔မွာ မစင္လည္းမစြန္႔ရဲ၊ အေပါ့လည္းမသြားရဲ၊ ေရဆိပ္လည္းမဆင္းရဲ၊ ႏွာေတာင္မေခ်ရဲဘူး။ ဟိန္းဖို႔ဆိုတာ ေ၀းလာေ၀းေပါ့။ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ေတာင္ ဟိန္းမွဟိန္းတတ္ရဲ႕လားလို႔ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္မိတယ္။ က်ဳပ္ေမြးလာကတည္းက တစ္ခါမွ မဟိန္းဖူးဘူး။ အေဖကလည္း ဟိန္းေဟာက္ဖို႔ တစ္ခါမွ သင္မေပးဖူးဘူး။ အသက္ရွည္ရွည္ေနခ်င္ရင္ အသံလံုး၀မထြက္ဘဲ ေနတတ္ေအာင္က်င့္တဲ့။ ငယ္ငယ္ကတည္းက အေဖာ္မရွိ၊ ဘာမရွိနဲ႔ တစ္ေကာင္တည္းေနလာရတာ အသားေတာင္က်ေနပါၿပီ။

အသက္အႀကီးဆံုးျဖစ္သည့္ အစ္ကုိႀကီး ေရႊက်ား၀မ္းက အသံတိုးတိုးျဖင့္ စကားစေျပာသျဖင့္ သူ႔အေတြးေတြကို ျဖတ္လိုက္ရသည္။
"အခုလို ငါတို႔အမ်ိဳးေတြကို ေလးေကာင္ေတာင္ေတြ႔ရတာ ၀မ္းသာသကြာ။ ငါက အမွတ္အသားေတြသာ လုပ္ခဲ့ရတယ္ မင္းတို႔ေတြ ေတြ႔မွေတြ႔ပါ့မလားလို႔ စိတ္ပူေနတာ။ ဟို လူဆိုတဲ့ေကာင္ေတြက ငါတို႔အမွတ္အသားေတြကို နားလည္တယ္ကြ။ သူတုိ႔ေတြ မျမင္ေအာင္လည္း ငါတို႔ဘာသာပဲသိတဲ့ လွ်ိဳ႕၀ွက္ေနရာေတြမွာပဲ စြန္႔စြန္႔စားစား လုပ္ခဲ့ရတာ။ အခုလို ငါတို႔က်ားအမ်ားႀကီးကို တစုတေ၀းတည္း မျမင္ဘူးတာ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီးေတာင္ ၾကာေနၿပီ။ အခုလိုငါတို႔ေတြ တစ္စုတစ္ေ၀းတည္း ဆံုေတြ႔ရမႈကုိ ေသတဲ့အထိ ငါသတိရအမွတ္ရေနမွာပါကြာ။ ကံေကာင္းေထာက္မၿပီး က်ားမေလးတစ္ေကာင္နဲ႔မ်ား ဆံုခဲ့လို႔ သားသမီးေတြရခဲ့ရင္ ဒီေတာထဲမွာ ငါတို႔အမ်ိဳးေတြ အျခား ၄ ေကာင္ ရွိေသးတယ္ဆိုတာကို ေျပာျပလိုက္ပါ့မယ္။ ဂူထဲမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာရေနတဲ့ေကာင္ကိုလည္း ငါက သတင္းေမးတဲ့အေၾကာင္း ေျပာလုိက္ၾကပါကြာ။ ငါတို႔မွာလည္း ဒီၿမိဳင္ေဟ၀န္ေတာကလြဲရင္ ေနစရာ၊ ေျပာင္းစရာမရွိေတာ့ဘူးကြ။ ငါတို႔ေတာေဘးက ေတာေတြအကုန္လံုးလည္း ရြာသားေတြ ထင္းခုတ္၊ ၀ါးခုတ္၊ ေတာမီး႐ိႈ႕၊ မီးေသြးဖုတ္၊ သစ္ပင္ေတြခုတ္ၾကနဲ႔ ေျပာင္တလင္းခါေနၿပီ။ ဒီေတာကိုေတာင္ ကန္႔သတ္ထားလို႔ဆိုလား၊ ေဘးမဲ့ဆိုလားထားၾကသတဲ့။ ေသခ်ာေတာ့ နားမလည္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အျခားေတာေတြလိုေတာ့ အပင္ေတြကို အမ်ားႀကီး၀င္မခုတ္ၾကဘူးကြ။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ငါတို႔ေတြ ေနလို႔ရေနေသးတာ။ အေကာင္ငယ္ေတြကလည္း မရွိသေလာက္ျဖစ္ေနပါၿပီကြာ။ ငါတို႔ကို မစားရပါဘူး။ လူေတြက ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္လိုက္၊ ပစ္ခတ္လိုက္နဲ႔ ကုန္သေလာက္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေနာက္ႏွစ္က်ရင္ ဒီေနရာမွာပဲ ငါတို႔ေတြ ျပန္ဆံုၾကမယ္။ မင္းတို႔အားလံုး လာႏုိင္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ လာႏုိင္ပါေစလို႔လဲ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္ကြာ။ ဟိုမိ၀ါနဲ႔ ဂ်မ္းေတာကလည္း ရွားရွားပါးပါး က်ားစံုတြဲဆိုလို႔ နင္တို႔ပဲရွိတာ။ ငါတို႔အတြက္ တူေလး၊ တူမေလးေတြ အမ်ားႀကီး ေမြးၾကစမ္းပါဟာ။ ေနာက္ႏွစ္လာတဲ့အခါ နင္တို႔သားသမီးေတြကို ေခၚလာႏိုင္ေအာင္ေပါ့။ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ယုန္တစ္ျခမ္းႏႈန္းနဲ႔ ငါတို႔ဆုေပးပါ့မယ္။ အခုေတာ့ သတိ၀ီရိယထားၿပီး ကုိယ့္ေနရာကုိယ္ ျပန္ၾကေတာ့၊ ငါလည္း ျပန္ေတာ့မယ္၊ ေတာ္ၾကာေနရင္ တအားေျပးတဲ့ဟာႀကီးကိုစီးၿပီး လူေတြအမ်ားႀကီး သစ္ပင္လာခိုးခုတ္ၾကေတာ့မယ္။ ေတြ႔သြားရင္ ငါတို႔မာလကီးယားေနဦးမယ္"

အခ်င္းခ်င္းႏႈတ္ဆက္လုိက္ၾကၿပီး အစည္းအေ၀းတက္လာေသာ က်ားေလးေကာင္လံုး လာရာလမ္းမ်ားဆီသို႔ သတိအျပည့္ျဖင့္ ျပန္လာၾကသည္။ ဒီေတာႀကီးတစ္ခုလံုးမွာ က်ားဆိုလို႔ ငါတို႔ငါးေကာင္ပဲ ရွိတာကြလို႔ ဂုဏ္ယူရမလား။ အေဖာ္မရွိ၊ အထီးက်န္စြာနဲ႔ ခ်ိဳ႕တဲ့စြာေနရတဲ့ဘ၀ကိုပဲ စိတ္နာရမလားဆိုတာေတာ့ မေတြးေတာ့ပါဘူး။ ငါတုိ႔ေတြ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနရတဲ့ကာလကို ျပန္ရလာမွာပါေလဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးကို အားတင္းၿပီးေမြးရင္း ဘ၀ခရီးကို ဆက္ေနရဦးမွာပဲမဟုတ္လား။

ေဟာ… ေျပာရင္းဆိုရင္း လူနံ႔ရတယ္။ ေတြ႔ရာၿခံဳပုတ္တစ္ခုထဲကို အလ်င္အျမန္၀င္ပုန္းလုိက္ရတယ္။ အို… အေမ့၊ ဘာႀကီးလဲ။ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ တုန္ရင္ေနတဲ့ ၀က္၀ံႀကီးတစ္ေကာင္၊ မ်က္ႏွာက ေသြးဆုတ္မတတ္ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ျဖင့္ တအားကို ေၾကာက္လန္႔ေနပံုရသည္။ သူလည္းပဲ လူနံ႔ရလို႔ ေတြ႔ရာေနရာကို ၀င္ပုန္းေနတာျဖစ္မည္။ ၿပံဳးျပႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ ဘ၀တူေတြ မဟုတ္ပါလား။

*****
ေက်းဇူးစကား
ညီငယ္ ၀က္မဆိုတဲ့ အမ်ိဳးေကာင္းသားတစ္ေယာက္ အခန္းမွာ ဂ်ာနယ္လာဖတ္ရင္း သတင္းတစ္ခုကို ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ အမွတ္တမဲ့ ေျပာလုိက္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို အေတြးကြန္႔ၿပီး ခံစားေရးသားထားတာပါ။ အၿမဲတမ္း စိတ္ထဲကေနပဲ လုိက္ဆိုတတ္တဲ့ ေက်းဇူးရွင္က ဒီတစ္ခါေတာ့ ပါးစပ္ကေန ထုတ္ေျပာခဲ့တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ။ း)

အမွတ္တရ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၃၁ ရက္၊ တနဂၤေႏြေန႔။
ညေန ၄ နာရီ ၅၂ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။

Gtalk က အေတြးစာသားမ်ား စုစည္းမႈ (၂)


ပထမဦးဆံုးတင္ေပးဖူးတဲ့ ဂ်ီေတာ့(ခ)က အေတြးစာသားေလးေတြကုိ ဒီေနရာမွာ ျပန္ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတဲ့ အေတြးေလးေတြရခဲ့ရင္ လက္ဆင့္ကမ္းၿပီး ပို႔ေပးၾကဖို႔ ခင္မင္တဲ့မိတ္ေဆြအားလံုးကို မွာထားတတ္ပါတယ္။ ဒီေန႔အီးေမးလ္စစ္ေတာ့ ေဖာ္၀က္(ဒ)ေမးလ္တစ္ေစာင္က ဂ်ီေတာ့(ခ) စေတးတပ္ မက္ေဆ့ခ်္ေတြကို စုေပါင္းစပ္ေပါင္းစုစည္းထားတဲ့ဟာ ျဖစ္ေနတယ္။ သေဘာက်တာေလးေတြကို ေရြးၿပီးျပန္တင္ေပးလုိက္ပါတယ္ေနာ္။ မူလစုစည္းသူ၊ ေပးပုိ႔ခဲ့သူက ဘယ္သူမွန္း အတိအက်မသိတဲ့အတြက္ နာမည္တပ္ၿပီး ေက်းဇူးစကား မဆိုႏိုင္တာကို နားလည္ေပးပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီလို စုစည္းခဲ့တဲ့လူကို မသိေပမယ့္ ေက်းဇူးတင္ရွိပါေၾကာင္း ခင္ဗ်ား။ ေအာက္မွာ ဖတ္႐ႈခံစားၾကည့္ၾကပါဦး။

ခင္႐ံုပါဆိုရင္ ရင္ခုန္စရာ ဘာလို႔ေတြးတာလဲ...?
႐ိုး႐ိုးသိတာပါဆိုလည္း ခိုးခိုးၾကည့္စရာ မလိုပါဘူး...
ဖံုးဖိေနေပမယ့္ အၿပံဳး၊ အၾကည့္ေတြက သိသာတယ္ေနာ္...
အခင္မပိုေသးရင္လည္း အရင္လိုေလးပဲ ဆက္ဆံေပါ့...

အခ်စ္ဆိုတာ...
ဓားသြားေပၚက ပ်ားရည္စက္တဲ့...
ေတာက္... ဘယ္သူကမ်ား ပ်ားရည္ေတြကုန္ေအာင္ လ်က္သြားပါလိမ့္ ...?
ငါ့အလွည့္က် ဓားသြားခ်ည္း က်န္ေတာ့တယ္...

ငါခ်စ္တဲ့ မင္း....
အျခားတစ္ေယာက္နဲ႔ Q လို႔ ပါသြားခဲ့ရင္...
ေခါင္းေလာင္းထိုးၿပီး လွဴလိုက္မယ္...
မလြမ္းတတ္တာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္...

မင္းက....
မင္းကိုခ်စ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ ဆံုး႐ံႈးသြားတာ...
ငါက....
ငါ့ကို မခ်စ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ ဆံုး႐ံႈးရတာ...
ေအးေဆးပဲ...

အျမည္းမရွိတာ့ အာပူ...
သူႀကီးမရွိေတာ့ ရြာဆူ...
(ဆိုသလို)
ဘုန္းတန္ခိုးရွိတဲ့ အသင္လူလည္း...
ရည္စားမရွိရင္ Q သာ Q .... း-).

u see i see ေတာ့ ဒန္း က်ိဳးတာေပါ့
u say i say ေတာ့ ပန္းကန္ ပါးတာေပါ့
u no i no ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုး အိပ္ေရး ပ်က္တာေပါ့ း)

ဘ၀ဆက္တိုင္း....
အဂၤလန္မွာ ေဘာလံုးသမား...
ကိုရီးယားမွာ မင္းသား...
ဂ်ပန္မွာ ယာကူဇာ...
ယူအက္စ္မွာ မာဖီးယား...
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လူႀကီးသား ျဖစ္ပါရေစ အရွင္ဘုရား... :P

အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕က ေျပာတယ္ဗ်ာ....
မိန္းကေလး/ေကာင္ကေလး မ်ားသည္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲတတ္သည္တဲ့...
အမ်ိဳးမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူးေနာ္...
ႏွစ္မ်ိဳးတည္း ေျပာင္းတာပါ...
လိုတစ္မ်ိဳး... မလိုတစ္မ်ိဳး....

ႀကိဳက္လို႔ လုိက္တာ
မိုက္လို႔ ခိုက္တာ
Fight ဖို႔ Case မပါဘူး
လိုက္လို႔ ညစ္ရင္လည္း မမိုက္လို႔ ပစ္တယ္မွတ္လိုက္မယ္
But သင့္အတြက္ မွတ္ရန္က အခ်စ္အတြက္ မနက္ျဖန္မရွိပါတဲ့။

ဒီမွာခ်စ္သူ... မင္းအတြက္ဆို
Zoo ထဲက ဆင္ass ကို ပင္အပ္နဲ႔ ထိုးရထိုးရ...
ေတာထဲက ျခေသၤ့ကို ေလာက္စာလံုးနဲ႔ ေဆာ္ရေဆာ္ရ...
Mr. Bush ကို ဒီမွာငခၽြတ္ မင္းဟာဖြတ္လို႔ ေျပာရေျပာရ...
အသက္မ႐ွဴ ပါးစပ္မကူဘဲ စကၠန္႔၀က္ေနဆို ေနပါ့မယ္ဟာ... ေနာ္.... :P

ကိုလွေရႊ ေနမေကာင္းျဖစ္လို႔...
မသိန္းၾကည္ ငါးသြားေရာင္းတာ...
တာေမြမွာေရႀကီးလို႔တဲ့...
အဲဒါနဲ႔... အေမရိကန္နဲ႔ ကိုရီးယား စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္လိုက္တာ...
ေဒြးေသသြားတယ္...
နင့္ကို သတိရလုိက္တာဟာ....


ကဲ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းလုိက္သလဲ။ တခ်ိဳ႕စာသားေလးေတြမ်ားဆိုရင္ အေတြးေလးေတြက လွလြန္းလို႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဖတ္လို႔ေတာင္ မ၀ဘူး။ ခဏခဏကို ျပန္ရြတ္ေနမိတာဗ်။ ေၾသာ္... ဒီစာသားေတြထဲမွာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြလည္း ပါေနခဲ့ရင္ နားလည္ေပးလုိက္ပါဦးေနာ္။ အျခားသူေတြကိုလည္း ေ၀မွ်ခံစားတယ္လို႔ သေဘာထားလိုက္ေပါ့။ သေဘာက်စရာ စာသားေလးေတြ ေတြ႔ခဲ့၊ ဖတ္ခဲ့၊ ျမင္ခဲ့ရရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္တို႔လိုက္ပါဦးေနာ္။ ႀကိဳတင္ေက်းဇူးတင္ေနေၾကာင္းပါ။

အမွတ္တရ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၃၁ ရက္၊ တနဂၤေႏြေန႔။
ညေန ၆ နာရီ ၁၁ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။

ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ျမန္မာဗီဒီယိုဇာတ္ကားမ်ား


(၁)
ဇာတ္ကားအမည္ - အၾကင္နာေလညင္း
ေအာင္ဗပါ၀ါ ေရးၫႊန္း႐ိုက္ကူးသည္။
သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ား - မင္းေမာ္ကြန္း၊ သင္ဇာ၀င့္ေက်ာ္၊ မယ္လိုဒီ၊ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္၊ ၾကဴၾကဴသင္း
မွတ္ခ်က္
ဇာတ္ကားသစ္မရွိတဲ့အတြက္ အေဟာင္းေတြထဲက မၾကည့္ရေသးတာေတြကို ျပန္ရွာၿပီးၾကည့္ျဖစ္တာပါ။ ကာရန္ေတြ၊ နေဘေတြနဲ႔ ေအာင္ဗပါ၀ါရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္းပဲေပါ့။

(၂)
ဇာတ္ကားအမည္ - ပံုျပင္႐ုိင္း
ဇာတ္လမ္း၊ ဇာတ္ၫႊန္း - လြမ္းေ၀ေအာင္
တြဲဖက္ဒါ႐ိုက္တာ - ၾသရသ
ဒါ႐ုိက္တာ - ညီညီထြန္းလြင္
သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ား - ေျပတီဦး၊ ေနဆန္း၊ ေမကဗ်ာ၊ ဟန္နီထြန္း၊ ကိုကုိဦး
မွတ္ခ်က္
ဇာတ္ကားသစ္မရွိတဲ့အတြက္ အေဟာင္းေခြထဲက ျပန္ရွာၾကည့္ျဖစ္တာတစ္ခုပါ။ ဂ်ပန္ေခတ္ကုိ ဇာတ္ေနာက္ခံထားၿပီး ပ်ိဳးသြားတဲ့ဒီဇာတ္လမ္းဟာ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ နိဒါန္းေကာင္းၿပီး စာကုိယ္လိုသြားတယ္။ နိဂံုးက်ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို ေပါ့သြားတဲ့ စာစီစာကံုးတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ေနရသလိုပဲ။

ဇာတ္ကားအမည္ - မွားေနက်ေနရာ
ဇာတ္လမ္း၊ ဇာတ္ၫႊန္း - ေမာင္ယုယ
ဒါ႐ိုက္တာ - နီ၀င္ထြန္း၊ ေက်ာ္ေက်ာ္
သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ား - မင္းအုပ္စိုး၊ ပြင့္နဒီေမာင္၊ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္
မွတ္ခ်က္
ဇာတ္ကားသစ္မရွိတဲ့အတြက္ အေဟာင္းထဲက ငွားၾကည့္ျဖစ္တဲ့ အေခြတစ္ေခြပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ကေလာၿမိဳ႕႐ႈခင္းေတြကို တ၀ႀကီးၾကည့္လုိက္ရတာကလြဲရင္ ေပးခ်င္တဲ့ message ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ထိထိေရာက္ေရာက္ျဖစ္ေအာင္ မေပးႏုိင္ခဲ့ဖူး။

ဇာတ္ကားအမည္ - သမုဒၵရာရပ္၀န္းေဒသ
ဇာတ္လမ္း၊ ၀တၳဳ - သီရိမ်ိဳး (ျမန္မာစာ)
ဇာတ္ၫႊန္း - ေအာင္SS
ဒါ႐ိုက္တာ - မ်ိဳးေဇာ္ေအာင္
သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ား - ရန္ေအာင္၊ ေမသန္းႏု၊ ထြဋ္အာကာလင္း၊ ဘုဏ္းျမတ္၊ မိုးျပည့္ျပည့္ေမာင္၊ ဇူဇူးေမာင္
မွတ္ခ်က္
သ႐ုပ္ေဆာင္အသစ္ေတြကို ဇာတ္လမ္းေကာင္းေကာင္း၊ ၀ါရင့္ေတြနဲ႔တြဲၿပီး တင္ေပးခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေလးက ေကာင္းေပမယ့္ ဇာတ္လမ္းကမေကာင္းဘူးျဖစ္ေနေတာ့ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ အိပ္ငိုက္ခဲ့ရတယ္။ သ႐ုပ္ေဆာင္သစ္ေတြ မေကာင္းေပမယ့္ ဇာတ္လမ္းေကာင္းေနရင္ သူ႔အလိုလိုဆြဲေခၚသြားမွာပဲေလ။ အခုေတာ့ ဇာတ္လမ္းက မျဖစ္ႏုိင္တာကို တမင္ကို မရမက ႐ုိက္ျပသြားတာမ်ိဳးျဖစ္သြားတယ္။

(၁)
ဇာတ္ကားအမည္ - လိပ္ျပာေစတဲ့လမ္း
ဇာတ္ၫႊန္း - သီဟစိုး
ဇာတ္လမ္းႏွင့္ ဒါ႐ိုက္တာ - ၀ိုင္း
သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ား - ေျပတီဦး၊ ၀ိုင္းစုခုိင္သိန္း၊ လင္းလက္ဟိန္း၊ ဇင္မ်ိဳး၊ ေက်ာ္သူေအာင္၊ ေကတုမတီမ်ိဳးေအာင္၊ ကိုကိုဦး၊ ႏုိင္လူ၊ ထူးသာ၊ ဘဂ်မ္း၊ ဦး၀င္းၿမိဳင္
မွတ္ခ်က္
ဒါ႐ုိက္တာ ၀ိုင္း ေပးခ်င္တဲ့ message ကို အျပည့္အ၀ကို ရခဲ့တဲ့ဇာတ္ကားေပါ့။ ဇာတ္လမ္းပ်ိဳးကတည္းက ခပ္ဆန္းဆန္းေလး ပ်ိဳးထားခဲ့တယ္ေလ။ နိဒါန္းပ်ိဳးတာေလးက နည္းနည္းေလးဆန္းေတာ့ ႏုိင္ငံျခားဇာတ္လမ္းတစ္ခုကိုမ်ား မွီျငမ္းထားသလားလို႔ ေတြးမိေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ႏုိင္ငံျခားဇာတ္လမ္းေတြ သိပ္မၾကည့္ျဖစ္တဲ့အတြက္ မသိပါဘူး။ ရန္ကုန္ဆိုတာ…. ဆိုတဲ့စကားေျပာေလးနဲ႔စၿပီး ဇာတ္လမ္းကို ဆြဲေခၚသြားလုိက္တာ ဘာျဖစ္မွာလဲ၊ ဘာျဖစ္မွာလဲနဲ႔ ေတြးၿပီးေစာင့္ၾကည့္ရတဲ့အထိပါပဲ။ ေကတုမတီမ်ိဳးေအာင္နဲ႔ ကုိကိုဦးကို ျပန္သံုးထားတဲ့ ဒါ႐ုိက္တာရဲ႕ စိတ္ကူးတစ္ခုတည္းနဲ႔တင္ အေတာ္ေလးကို အမွတ္ေပးေနမိတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္ လူၾကမ္းသ႐ုပ္ေဆာင္ေတြကို ပ်င္းေတာင္ပ်င္းေသးတယ္၊ ငါတို႔မအိုေသးဘူးလို႔ ေျပာသြားၾကသလိုပါပဲ။ ဒီဘက္ဗီလိန္ေတြထဲမွာ တူတူတန္တန္ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္လို႔ရတာ မင္းရဲဆက္တစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္။ က်န္တဲ့လူေတြက အတင္းကာေရာ၊ မ်က္လံုးေတြျပဴးျပ၊ ၿဖဲေျခာက္ၾကနဲ႔ မမိုက္ပါဘူးဗ်ာ။ ဒီဇာတ္ကားမွာေတာ့ ေကတုမတီမ်ိဳးေအာင္နဲ႔ ကိုကိုဦးက လူၾကမ္းဇာတ္ေကာင္စ႐ုိက္ေတြကို အပီျပင္ဆံုး သ႐ုပ္ေဆာင္ျပသြားပါတယ္။

ဒီဇာတ္ကားကို ဒီတစ္ပတ္ရဲ႕ ကၽြန္ေတာ္အႀကိဳက္ဆံုးဇာတ္လမ္းအျဖစ္ အမွတ္ေပးလုိက္မိပါတယ္။ အမွတ္ထင္ထင္ျဖစ္ေနခဲ့တဲ့ ဒိုင္ယာေလာ့ခ္ေလးက ဒီလိုပါ-
"အူမ,မေတာင့္ရင္ သီလမေစာင့္ႏုိင္ဘူးဆိုတဲ့ စကားဟာ အလကားဗ်၊ အဲဒါ ဆင္ေျခေပးေနတာ… တကယ့္တကယ္ကေလ... ဘယ္လိုအေျခအေနမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ သီလကို ေစာင့္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။ အဲဒါ အေကာင္းဆံုး ဘ၀ေနနည္းပဲ"

ငွားၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ၾကည့္သင့္တဲ့ ဇာတ္ကားတစ္ခုလို႔ လက္တို႔လိုက္ပါတယ္ေနာ္။

(၂)
ဇာတ္ကားအမည္ - မာနလိႈင္း
ဇာတ္လမ္း၊ ဇာတ္ၫႊန္း - ေဇာ္ဇင္
ဒါ႐ိုက္တာ - မိုးႀကိဳး
သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ား - ဟိန္းေ၀ယံ၊ မိုးေဟကို၊ ထြန္းအိႁႏၵာဗို၊ ဇင္မ်ိဳး
မွတ္ခ်က္
ဟုတ္မလိုလိုနဲ႔ အဖ်ား႐ွဴးသြားတဲ့ဇာတ္လမ္းပါ။

ဇာတ္ကားအမည္ - မွားခြင့္
ဇာတ္လမ္း - သမီးျမတ္ေက်ာ္
ဇာတ္ၫႊန္း - ျမင့္ဦးဦးျမင့္
ဒါ႐ိုက္တာ - ၀င္းထြန္းထြန္း ၏ အႏုပညာျပခ်က္
သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ား - ေကာင္းခန္႔၊ စိုးျမတ္သူဇာ၊ ေမသက္ခုိင္၊ ေဇာ္၀င္းႏုိင္၊ လူမုန္း၊ ေအာင္ေဇာ္မင္း၊ စိုင္းေအာင္တင့္၊ ညီေဂ်ာ္၊ ေက်ာ္စိုး၊ မ်ိဳးမ်ိဳးခိုင္၊ အိမ့္ၾကာျဖဴ၊ ပိုင္ကုိထက္၊ ၀င္းၿမိဳင္၊ ခင္ေလးေဆြ၊ ရဲျမၫြန္႔အဖြဲ႔၊ ေဒၚျမင့္အဖြဲ႔
မွတ္ခ်က္
၀င္းထြန္းထြန္းဆိုတဲ့ နာမည္ကိုျမင္လိုက္တာနဲ႔ ဇာတ္ကားေတြမွာ ၀တၳဳ-ေမာင္လွမ်ိဳး(ခ်င္းေခ်ာင္းၿခံ) ဆိုၿပီး စာတန္းထိုးတာကို ေတြ႔လုိက္ရသလိုပဲ ရင္ထဲမွာ နင့္သြားတယ္။ ဇာတ္နာေတာ့မယ္ဆိုတာ သိေနတာကိုး။ ၀င္းထြန္းထြန္းဆိုတဲ့ နာမည္ဟာ အဲဒီေလာက္အထိ ေပါက္သြားပါၿပီ။ ဒီဇာတ္ကားကေတာ့ အစ္မႀကီးဇာတ္ပါ။ စိုးျမတ္သူဇာက အဲဒီဇာတ္ေကာင္စ႐ုိက္ကို ပံုေဖာ္သူေပါ့။ ေကာင္းခန္႔ကေတာ့ သ႐ုပ္ေဆာင္သစ္ေတြထဲမွာ အျမန္ဆံုးအသားက်ၿပီး ရင့္က်က္လာတဲ့မင္းသားလို႔ ျမင္မိတယ္။ သူ႔ထက္အရင္ေပၚတဲ့ မင္းသားသစ္ေတြက ဒံုရင္းပဲ သြားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေကာင္းခန္႔ရဲ႕သ႐ုပ္ေဆာင္မႈေတြ တက္လာတာက သိသာလွပါတယ္။ အစ္မျဖစ္သူကို နာၾကည္းမုန္းတီးေနတဲ့ ေမာင္ငယ္တစ္ေယာက္စ႐ုိက္ကို တတ္ႏုိင္သေလာက္ သ႐ုပ္ေဆာင္ျပသြားပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းရည္ရြယ္ခ်က္ေလး မဆိုးလွေပမယ့္ ဇာတ္အိမ္က အခုိင္ႀကီးမဟုတ္တဲ့အတြက္ နည္းနည္းေပါ့ေနတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေမာင္ျဖစ္သူက အစ္မျဖစ္သူကို နားလည္သြားတဲ့အခန္းကို အျခားတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ျပသင့္တာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ စိုးျမတ္သူဇာကို အေသသတ္မယ္ (ဇာတ္လမ္းက သတ္မွာကိုေျပာတာ) ဆိုတာ သိေနေတာ့ ေပါ့သြားတာေပါ့။ ၾကည့္မယ္ဆို ၾကည့္ေပ်ာ္မယ့္ဇာတ္ကားတစ္ခုပါ။

အမွတ္တရ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၃၁ ရက္၊ တနဂၤေႏြေန႔။
နံနက္ ၇ နာရီ ၅၀ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။

အေရးအႀကီးဆံုးစကားမ်ား


စာလံုးငါးလံုးပါၿပီး အေရးအႀကီးဆံုးေသာ စကားမွာ "I am proud of you" "ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားအတြက္ ဂုဏ္ယူပါတယ္" ဟူေသာ စကားပင္ျဖစ္ပါသည္။

စာလံုးေလးလံုးပါၿပီး အေရးအႀကီးဆံုးေသာ စကားမွာ "What is your opinion?" "ခင္ဗ်ားရဲ႕အျမင္က ဘယ္လိုရွိပါသလဲ" ဟူေသာ စကားပင္ျဖစ္ပါသည္။

စာလံုးသံုးလံုးပါၿပီး အေရးအႀကီးဆံုးေသာ စကားမွာ "If you please" "ေက်းဇူးျပဳ၍ ခင္ဗ်ားတတ္ႏိုင္ရင္" ဟူေသာ စကားပင္ျဖစ္ပါသည္။

စာလံုးႏွစ္လံုးပါၿပီး အေရးအႀကီးဆံုးေသာ စကားမွာ "Thank you" "ခင္ဗ်ားကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္" ဟူေသာ စကားပင္ျဖစ္ပါသည္။

စာလံုးတစ္လံုးသာပါၿပီး အေရးအႀကီးဆံုးေသာ စကားမွာ "We" "ကၽြႏ္ုပ္တို႔" ဟူေသာ စကားပင္ျဖစ္ပါသည္။

စာလံုးတစ္လံုးသာပါၿပီး အေရးႀကီးမႈ အနည္းဆံုးစကားမွာ "I" "ကၽြႏ္ုပ္" ဟူေသာ စကားပင္ျဖစ္ပါသည္။

Lew Shelke

(ေဒါက္တာသိန္းလြင္ ၏ စိတ္က်န္းမာေရးအေတြးစာစုမ်ား စာအုပ္မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)

Saturday, January 30, 2010

သီခ်င္းေတြညည္းမိသမွ် - ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)


(၁)
ကၽြန္ေတာ္ဉာဏ္ႀကီးအတြက္ ခဏခဏ တိုးတိုးေလးရြတ္ၿပီး အားတင္းရတဲ့ သီခ်င္းကေတာ့ ၀ိုင္၀ိုင္းရဲ႕ "ေျဖသိမ့္လိုက္" ပါ။

သူငယ္ခ်င္း××× ေရွ႕ဆက္မင္းဘ၀မွာ အၿမဲေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ××× ေအာင္ျမင္ပါေစ××× တစ္ခါတစ္ရံမွာ ခါးသီးလည္း ေက်ာ္ျဖတ္လိုက္ေပါ့ေဟ့××× ဟိုအရင္ခ်ိန္က ေၾကကြဲျခင္း××× မင္းမ်က္ရည္ ျမစ္ျပင္က်ယ္မွာေျမာ ပင္လယ္ထိစီးပါေစ အားတင္းကာေလွ်ာက္ေလ×××

(အားတင္းရတာေတြမ်ားလြန္းတဲ့အတြက္ တင္းလြန္းတဲ့ႀကိဳး ျပတ္တတ္တယ္လို႔ ဆိုထားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ေတြလည္း ဘယ္ေတာ့မ်ား ျပတ္သြားမလဲလို႔ ေတြးေနမိတယ္။)

(၂)
ေက်ာင္းသားဘ၀ကေန အခုအလုပ္ခြင္ထဲ ေရာက္တဲ့အထိ မၾကာခဏႀကံဳရတတ္တာက မသိမသာတစ္မ်ိဳး၊ သိသိသာသာတစ္မ်ိဳး ေျခထိုးခံတတ္တဲ့၊ ကြယ္ရာမွာ မေကာင္းေျပာတတ္တဲ့ လူစားေတြပါ။ တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း ေျခထိုးခံထားမွန္း သိသိႀကီးနဲ႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေလွ်ာက္ရတာေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ ေျခထိုးခံရတာက ေနာက္ကေန ဓားနဲ႔ထိုးတာထက္ေတာ့ အမ်ားႀကီးသက္သာတယ္လို႔ ေတြးမိလို႔ပါ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ေျခထိုးခံထားတာကို သိေနတဲ့အတြက္ ေခြးက်၀က္က်ေတာ့ မက်ခဲ့ပါဘူး။ ဟန္ခ်က္ပ်က္႐ံု၊ လက္ေထာက္လုိက္ရတဲ့အထိ ယိုင္လဲက်႐ံုပါပဲ။ ကြယ္ရာမွာ မေကာင္းေျပာတာကိုေတာ့ စိတ္ထဲမွာကို မထားေတာ့ပါဘူး။ ဟာသအဆိုအမိန္႔တစ္ခု ရွိတယ္ေလ။ "ကၽြန္ေတာ့္ကြယ္ရာမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို မေကာင္းေျပာ႐ံုတင္မဟုတ္ဘူး၊ ေသနတ္နဲ႔ပစ္သတ္ရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္စိတ္မ၀င္စားပါဘူး"တဲ့။ ဟုတ္ပါရဲ႕ေနာ္... ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း ကြယ္ရာမွာ သတ္တဲ့လူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနၿပီလဲ မသိပါဘူး။

စိုင္းစိုင္းခမ္းလိႈင္ရဲ႕ အဲဗားေဂၚလီစီးရီး ထြက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အႀကိဳက္ဆံုးသီခ်င္းက အျခားလူေတြနဲ႔မတူဘူး ျဖစ္ေနျပန္ပါေရာလား။ "အတုနဲ႔အစစ္" ဆိုတဲ့သီခ်င္းကို တစ္ခါတစ္ေလ Repeat ေပးၿပီး တစ္ေနကုန္ဖြင့္ထားတတ္လို႔ မသိတဲ့လူေတြက တစ္မ်ိဳးမ်ားထင္ၾကမလားဘဲ။

အတုခိုးခ်င္ခိုးပါ××× ခိုးၿပီးမွအျပစ္ေတာ့မေျပာနဲ႔××× အျပစ္ေျပာခ်င္ေျပာပါ××× ေျပာၿပီးမွ အတုေတာ့မခိုးနဲ႔×××

(အင္း... ကြယ္ရာမွာအတင္းေျပာေနတဲ့လူေတြကို ေျပာလုိက္ခ်င္တာက စိုင္းစိုင္းရဲ႕ အတုနဲ႔အစစ္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးကို နားေထာင္ဖူးတယ္ရွိေအာင္ နားေထာင္ၾကည့္ၾကပါလားလို႔)

(၃)
တစ္ရက္တစ္ရက္ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ထိုင္တုိင္း အမ်ားဆံုးေျပာျဖစ္တဲ့၊ အမ်ားဆံုးၾကားရတဲ့ အေၾကာင္းအရာကေတာ့ ျပႆနာေတြ၊ အမႈအခင္းေတြမ်ားပါတယ္။ ျဖစ္တဲ့လူေတြ၊ ေျပာတဲ့လူေတြကေတာ့ သူတို႔အေနနဲ႔ အသားလြတ္ႀကီး မဆီမဆိုင္ အဲဒီျပႆနာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ေနရသေယာင္ ေျပာေနတာကို ၾကားရတဲ့အခါမ်ားဆိုရင္ အင္မတန္ကို နားၾကားျပင္းကတ္တာေပါ့။ နဂိုကတည္းက ကုိယ့္ဘာသာကိုယ္သာ ဘာအ႐ႈပ္အေထြးမွ လုပ္မထားခဲ့ရင္ မဆိုင္တဲ့ျပႆနာက ကုိယ့္ကုိလာပတ္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ အနည္းဆံုးေတာ့ တစ္ခုခုပတ္သက္ခဲ့လို႔သာ ကုိယ့္ဆီကို ေရာက္လာတာပါ။ အဲဒီလိုေတြျမင္ရ၊ ၾကားရတုိင္း ေဆာင္းဦးလိႈင္ရဲ႕ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ခ်က္ခ်င္းသတိရမိတယ္။

××× ႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြး မလုပ္နဲ႔ေတာ့××× ရွင္းရွင္းေလးပဲေပါ့××× လူ႔ဘ၀ကို ႐ိုးသားစြာ ခရီးဆက္×××

(ဟုတ္ကဲ့... ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ လူ႔ဘ၀ကို ႐ိုးသားစြာ ျဖတ္သန္းေနၾကပါသလားလို႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ မညာတမ္း ေမးၾကည့္ရေအာင္လားဗ်ာ)

*****
ဒီေန႔ေတာ့ ဒီမွ်နဲ႔ေတာ္ဦးမည္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ အမွတ္ထင္ထင္ရွိေနေသာ သီခ်င္းမ်ား က်န္ရွိေနပါေသးသည္။ အလ်ဥ္းသင့္သလို ေရးသားပါဦးမည္။ ၿပီးေအာင္ဖတ္ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

အမွတ္တရ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၃၀ ရက္၊ စေနေန႔။
ည ၈ နာရီ ၄၃ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။

အမ်ားအက်ိဳးနဲ႔ တရားသူခိုး - ကိုအလကၤာ


"ဘုရား" "ဘုရား" "ဘုရား"
ဟုတ္ကဲ့။ ကိုအလကၤာ ရင္ဘတ္ဖိၿပီး ဘုရားတမိေနပါတယ္ခင္ဗ်။ လက္အုပ္ကေလးခ်ီၿပီးလည္း ဘုရားတမိပါတယ္ခင္ဗ်။ လက္အုပ္ခ်ီၿပီး ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ ရတနာသံုးပါးကို လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းမွာ ေျခစံုရပ္ၿပီး ဦးၫြတ္ကန္ေတာ့ေနမိပါတယ္ခင္ဗ်။ ကိုအလကၤာတို႔က ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးပါ။ ေရွး႐ိုးစဥ္လာကတည္းက ေစတီပုထိုးဆင္းတုေတာ္မ်ားကိုျမင္ရင္ ဗုဒၶ႐ုပ္ပြားေတာ္အမွတ္နဲ႔  လက္အုပ္ခ်ီဖို႔၊ တရားစာအုပ္ေတြျမင္ရင္ လက္အုပ္ခ်ီဂါရ၀ျပဳဖို႔၊ သံဃာေတာ္ေတြနဲ႔ လမ္းမွာႀကံဳေတြ႔ရင္ လက္အုပ္ခ်ီကန္ေတာ့ဖို႔ လူႀကီးမိဘဆရာသမားေတြက သြန္သင္ထားတာမို႔ အက်င့္ကပါေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ေစတီကိုျမင္ရင္ လက္အုပ္ခ်ီရပါတယ္။ တရားစာျမင္ရင္ လက္အုပ္ခ်ီရပါတယ္။ သံဃာေတာ္မ်ားနဲ႔ဆံုေတြ႔ရင္ လက္အုပ္ခ်ီရပါတယ္။ ဒါက ကုိအလကၤာတို႔ရဲ႕ ဗုဒၶဘာသာျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈအစဥ္အလာပါ။

ကိုအလကၤာရဲ႕ေနအိမ္က ရန္ကုန္၊ ေက်ာက္တံတားၿမိဳ႕နယ္၊ လမ္း (၄၀) မွာ ခင္ဗ်။ ကုိအလကၤာ႐ံုးခန္းက ပန္းဆိုးတန္းမွာပါခင္ဗ်။ ဒါေၾကာင့္ မနက္တိုင္း (၉)နာရီထိုးရင္ အိမ္ကေန ႐ံုးကို ကုန္သည္လမ္းအတုိင္း အေရွ႕ကအေနာက္ကို လမ္းေလွ်ာက္သြားေလ့ ရွိပါတယ္။ ကုန္သည္လမ္း ၀ဲယာတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာေတာ့ လူသြားလမ္း ပလက္ေဖာင္းလမ္းေပၚမွာ ေစ်းဗန္းခင္းၿပီး ေရာင္းေနၾကတဲ့ ေစ်းသည္မ်ားနဲ႔ အလြန္ စည္းကားလွတယ္ခင္ဗ်။

ကုန္သည္လမ္း ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္သြားတုိင္း ကုိအလကၤာ လက္အုပ္ခ်ီ၊ ဘုရားတၿပီး ေလွ်ာက္ရပါတယ္ခင္ဗ်။ ဟုတ္ကဲ့။ ပလက္ေဖာင္းေစ်းသည္ေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေရာင္းခ်ေနတဲ့ ဗီဒီယို၊ ဗီစီဒီ၊ ဒီဗီဒီဆိုတဲ့ ပြားေခြ၊ ခိုးကူးေခြဆိုင္ေတြမွာ သူ႔ထက္ငါအၿပိဳင္အဆိုင္ သာသနာျပဳေနၾကတာျမင္ရလို႔ လက္အုပ္ကေလးခ်ီၿပီး ဂါရ၀ျပဳေလွ်ာက္လွမ္းရတာပါခင္ဗ်။ ညပလက္ေဖာင္း ေစ်းသည္ေတြက သာသနာျပဳပံုမ်ားတယ္။ သာဓုေခၚထိုက္တာကိုး။ သာဓု.... သာဓု.... သာဓုပါခင္ဗ်ာ။ ပလက္ေဖာင္းကဆိုင္ေတြမွာ ျမန္မာျပည္အရပ္ရပ္က ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားလွတဲ့ ဆရာေတာ္၊ သံဃာေတာ္ႀကီးမ်ားရဲ႕ ဓာတ္ပံုပိုစတာေတြ၊ ဗီႏုိင္းေတြကို အစီအရီအၿပိဳင္အဆိုင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားတာဖူးရေတာ့ လက္အုပ္ခ်ီရပါသဗ်။ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြကို ဖူးျမင္ဖို႔ဆိုတာ လြယ္တာမွတ္လို႔။ အခုေတာ့ လမ္းေဘးမွာ ေျခစံုရပ္ၿပီး ဖူးခြင့္ရသဗ်။ ဒါဟာ ပလက္ေဖာင္းေစ်းသည္မ်ားရဲ႕ ေက်းဇူးပါခင္ဗ်။ ေနာက္ၿပီး လမ္းေဘးမွာခင္ထားတဲ့ ဗန္းေပၚမွာလည္း တရားေခြေတြက အစံုခင္ဗ်။ ျမန္မာျပည္အရပ္ရပ္မွာ ေဟာခဲ့တဲ့ ဓမၼကထိက အေက်ာ္အေမာ္ေတြရဲ႕ တရားစံုကို တစ္ခ်ပ္ကို (၅၀၀၊ ၁၀၀၀) က်ပ္နဲ႔ လြယ္လင့္တကူ ၀ယ္ႏုိင္တာခင္ဗ်။ ဟုတ္ကဲ့ ဘုရားေဟာပိဋကတ္ေတာ္အစံုကို က်ပ္တစ္ေထာင္နဲ႔ ပူေဇာ္ခြင့္ရေတာ့ ဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္ အေနာ္ရထာလမ္းမႀကီးကိုပဲ သနားရမလိုလို၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကိုယ္ပဲ အထင္ႀကီးရမလိုလို။

ဟုတ္ကဲ့... ကုိအလကၤာတို႔ အခုအခ်ိန္မွာ လူျဖစ္ရတာ နည္းတဲ့ကုသိုလ္မွ မဟုတ္တာ။ ကိုအလကၤာတို႔ကေတာ့ လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းမွာ ေငြတစ္ေထာင္ေပး႐ံုနဲ႔ ႀကိဳက္တာေရြးၿပီး ပူေဇာ္ႏုိင္တာခင္ဗ်။ ဒါဟာ ပြားေခြေရာင္းတဲ့ လမ္းေဘးေစ်းသည္ေတြရဲ႕ အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္တဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈလို႔ မဆိုႏုိင္ဘူးလားခင္ဗ်။ မလိုသူတခ်ိဳ႕ကေတာ့ ခိုးကူးေခြေတြ ေသာင္းၾကမ္းတာ၊ ဘုရားတရားေတာင္ မခ်န္ေတာ့ဘူး။ တရားေတြပါ ခိုးကူးကုန္ၾကၿပီလို႔ ဆိုခ်င္ေျပာခ်င္ၾကတယ္ခင္ဗ်။

ကုိအလကၤာစဥ္းစားၾကည့္ပါတယ္။ သူမ်ားပစၥည္းခိုးတာ မခိုးေကာင္းဘူး။ အဒိႏၵဒါနကံ ထိုက္တယ္။ ငါးပါးသီလနဲ႔ မညီဘူး။ တရားေတြကို အေခြနဲ႔ခိုးရင္ တရားသူခိုး။ တစ္ဖက္ကၾကည့္ရင္ေတာ့ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဖက္ကၾကည့္ရင္ေတာ့ ခိုးကူးေခြေရာင္းတဲ့ ေစ်းသည္ေတြဟာ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္ တရားေတာ္ေတြရဲ႕ တရားေတြနဲ႔ လမ္းေဘးမွာ သာသနာျပဳေနၾကတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းေစ်းသည္ေတြလို႔ မဆိုႏုိင္ဘူးလားခင္ဗ်။ စဥ္းစားၾကည့္ပါခင္ဗ်။ သူေတာ္ေကာင္း လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းေစ်းသည္ေတြမို႔ သူတို႔ကို ဘယ္သူကမွ မဟန္႔တား၊ မပိတ္ပင္၊ မတားဆီးႏုိင္ဘဲ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ပါးစြာ ေရာင္း၀ယ္ခြင့္ရေနတာပဲ မဟုတ္လားခင္ဗ်။ အားက်မယ္ဆို အားက်ထိုက္တဲ့ ခိုးကူးေခြစီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီးပါခင္ဗ်။ ကုိအလကၤာကေတာ့ ေခါင္း႐ႈပ္ခံၿပီး မစဥ္းစားေတာ့ပါဘူး။ ကုသိုလ္ထူးေတြရေအာင္ လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းခိုးကူးေခြေတြနဲ႔ ဆရာေတာ္သံဃာေတာ္မ်ားရဲ႕ ဓာတ္ပံုကို အာ႐ံုျပဳရွိခိုးရင္း ဘုရား တ တေနကာ ေန႔စဥ္ကုသိုလ္ ယူေနမိေၾကာင္းပါခင္ဗ်ာ။

(လွ်ပ္တစ္ျပက္ ဂ်ာနယ္ အတြဲ ၂ အမွတ္ ၇၀ မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)

Friday, January 29, 2010

ကၽြန္ေတာ္သာ ………… ျဖစ္ခဲ့ရင္ - ကုိဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)


(၁)
မ်က္ႏွာေပၚမွာ အေရာင္မ်ိဳးစံုတင္၊ ခႏၶာကိုယ္မွာ အဆင္မ်ိဳးစံုဆင္ၿပီး လွလွပပျပင္ဆင္ထားတတ္တဲ့ စူပါမားကတ္ေတြ၊ စတိုးဆိုင္ေတြက အေရာင္း၀န္ထမ္းအမ်ိဳးသမီးေတြကို FM Radioေတြမွာ အစီအစဥ္တင္ဆက္သူလုပ္ေနၾကတဲ့ ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ စကားေျပာသံနဲ႔ စေလာင္းေၾကာ္ျငာေတြမွာပါတဲ့ ေလယာဥ္မယ္ေလးေတြရဲ႕ အၿပံဳးကို တပ္ေပးလိုက္ခ်င္တယ္။

(၂)
လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း၊ စက္ဘီးစီးေနရင္း၊ ဆိုင္ကယ္စီးေနရင္း၊ ကားစီးေနရင္း၊ ရထားစီးေနရင္း စည္းမရွိကမ္းမရွိ ကြမ္းတံေတြးကို ပက္ခနဲေထြးတတ္တဲ့လူေတြကို သူတို႔ေထြးၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ဗီဒီယို၊ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲကလို ေနာက္ျပန္ရစ္ၿပီး သူတို႔ေထြးလိုက္တဲ့ ကြမ္းတံေတြးေတြ သူတို႔ပါးစပ္ထဲကုိ ျပန္ေရာက္ေအာင္လုပ္လို႔ရတဲ့ ရီမုကြန္ထ႐ိုး (အေ၀းထိန္းခလုတ္) တစ္ခု တီထြင္ထားခ်င္တယ္။

(၃)
မေကာင္းတာတစ္ခုႀကံစည္တုိင္း ဆံပင္တစ္ေခ်ာင္းကၽြတ္ၿပီး၊ ေကာင္းတာတစ္ခုစဥ္းစားတုိင္း ဆံပင္တစ္ေခ်ာင္းေပါက္ေစတဲ့ ေခါင္းလိမ္းဆီတစ္မ်ိဳး တီထြင္ခ်င္တယ္။ (ထိပ္ေျပာင္ေနတဲ့လူေတြအတြက္ေတာ့ ေဆာရီးပါေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းလိမ္းဆီက မထြင္ရေသးပါဘူးဗ်။ အခုခင္ဗ်ားတို႔ျဖစ္ေနတာနဲ႔ မဆုိင္ေသးပါဘူးေနာ္။ တစ္ခုစဥ္းစားမိတယ္။ အဲဒီေခါင္းလိမ္းဆီထြင္ၿပီးရင္ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ဆံပင္ဖိုသီဖတ္သီနဲ႔ပဲ ေနၾကေတာ့မယ္ထင္တယ္ေနာ္။ ေခါင္းဘီးထုတ္တဲ့ကုမၸဏီေတြ ေဒ၀ါလီခံၾကရမယ္ထင္ပါရဲ႕။)

(၄)
လူေတြရဲ႕ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀မႈအဆင့္အတန္းကို အဲဒီလူစိုက္ထားတဲ့ သစ္ပင္ပန္းမာလ္ဘယ္ႏွပင္ရွိသလဲ ဆိုတဲ့အခ်က္နဲ႔ တုိင္းတာတဲ့ေလာကႀကီးတစ္ခုကို ဖန္ဆင္းခ်င္တယ္။

(၅)
တစ္ေန႔တာလုပ္ခဲ့သမွ် ေကာင္းမႈ၊ မေကာင္းမႈေတြကို သခ်ၤာနည္းခ်ၿပီး ေကာင္းမႈမ်ားရင္ မနက္ျဖန္ဆိုတဲ့ ခရီးကိုဆက္သြား၊ မေကာင္းမႈမ်ားေနရင္ ေနာက္တစ္ေန႔မကူးႏုိင္တဲ့ ျပကၡဒိန္တစ္ခု တီထြင္ထားခ်င္တယ္။

(၆)
တစ္ခါၿပံဳးတုိင္း ပိုက္ဆံတစ္ေဒၚလာ အိတ္ထဲကို ေရာက္လာတတ္တဲ့ ကုတ္အက်ႌေတြ တီထြင္ခ်င္တယ္။

(၇)
ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ကုိတစ္ခါလာဖတ္တုိင္း ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ခင္ဗ်ားေရွ႕ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးတတ္တဲ့ ကြန္ပ်ဴတာေတြ တီထြင္ထားခ်င္တယ္။ း)

အမွတ္တရ
ကုိဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၂၉ ရက္၊ ေသာၾကာေန႔။
ေန႔လည္ ၂ နာရီ ၀၄ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။

ႏိုင္ငံေရးအဆိုအမိန္႔မ်ား - ေမာင္၀ံသ


The art of leadership is saying no, not yes. It is very easy to say yes.

Tony Blair
ေခါင္းေဆာင္မႈပညာဟာ ဟုတ္ကဲ့လို႔ ေျပာတတ္ဖို႔မဟုတ္ဘူး။ ဟင့္အင္း ေျပာတတ္ဖို႔လိုတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ ေျပာတာက အင္မတန္လြယ္တာပဲ။
တိုနီဘလဲ

Leadership cannot really be taught. It can only be learned.
Harold Geneen
ေခါင္းေဆာင္မႈပညာကို သင္ယူလို႔မရႏုိင္ဘူး။ ဆည္းပူးယူမွ ရမွာျဖစ္တယ္။
ဟယ္႐ိုးဂ်င္နင္း

The key to successful leadership is influence, not authority.
Keneeth Blanchard
ေအာင္ျမင္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္မႈရဲ႕ ေသာ့ခ်က္ဟာ ၾသဇာျဖစ္တယ္။ အာဏာမဟုတ္ဘူး။
ကဲနက္ဘလန္ခ်ဒ္

Leadership has a harder job to do than just choose sides. It must bring sides together.
Jesse Jackson
ေခါင္းေဆာင္မႈဆိုတာ ကုိယ္ႀကိဳက္တဲ့ဘက္ကို ေရြးလိုက္႐ံုထက္ ပိုၿပီးခက္ခဲတဲ့အလုပ္ ျဖစ္တယ္။ ေခါင္းေဆာင္မႈေပးတယ္ဆိုတာ ဘက္ေတြကို အတူတကြ ေပါင္းစည္းမိေအာင္ လုပ္ရတာျဖစ္တယ္။
ဂ်က္ဆီဂ်က္ဆင္

Leadership is the art of getting someone else to do something you want done because he wants to do it.
Dwight Eisenhower
ေခါင္းေဆာင္မႈဆိုတာ သင္လုပ္ေစခ်င္တဲ့အရာကို သူလုပ္ခ်င္လို႔ သူ႔ဘာသာလုပ္ခဲ့တဲ့ အျခားသူတစ္ေယာက္ကို သင့္အနားမွာ ရေအာင္ေခၚထားႏိုင္တဲ့ပညာ ျဖစ္တယ္။
ဒြိဳက္အိုက္ဆင္ေဟာင္၀ါ

I suppose leadership at one time meant muscles; but today it means getting along with people.
Mahatma Ganhdi
ေခါင္းေဆာင္မႈဆိုတာ ႂကြက္သားေတြကို ဆိုလိုတာလို႔ ကၽြႏ္ုပ္ထင္ျမင္ခဲ့ဖူးတယ္။ သို႔ေပမယ့္ ဒီေန႔ေခတ္မွာ ေခါင္းေဆာင္မႈဆိုတာ လူေတြနဲ႔ လုိက္ေလ်ာညီေထြရွိျခင္းကို ဆိုလိုတာျဖစ္ေနၿပီ။
မဟတၱမဂႏၵီ

The politicians were talking themselves red, white and blue in the face.
Clare Boothe Luce
ႏုိင္ငံေရးသမားေတြက သူတို႔မ်က္ႏွာနီတယ္၊ ျဖဴတယ္၊ ျပာတယ္လို႔ သူတို႔ဘာသာ ေျပာေနၾကတာပဲ။
ကလဲဘုသ္လုစ္

When one may pay out over two million dollars to presidential and Congressional campaigns, the U.S. government is virtually up for sale.
John Gardner
သမၼတေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ ကြန္ဂရက္လႊတ္ေတာ္ေရြးေကာက္ပြဲ မဲဆြယ္စရိတ္အတြက္ လူတစ္ေယာက္က ေဒၚလာႏွစ္သန္းေက်ာ္ ထည့္၀င္တယ္ဆိုရင္ အေမရိကန္အစိုးရဆိုတာ တကယ္ကေတာ့ ေရာင္းရန္ရွိသည္လို႔ ေျပာရမလိုျဖစ္ေနၿပီ။
ဂၽြန္ဂါဒနာ

(7Day News ဂ်ာနယ္ အတြဲ ၈ အမွတ္ ၄၅ မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)

၁၁။ သီေပါမင္း (၁၂၄၀-၁၂၄၇)


thibaw20min.gif
မင္းတုန္းမင္း နတ္ရြာစံလွ်င္ သီေပါမင္းသည္ ထီးနန္းဆက္ခံေလသည္။ သီေပါမင္း နန္းတက္ခ်ိန္၌ သီေပါမင္းႏွင့္ ကင္း၀န္မင္းႀကီးတို႔ မသိရဘဲ ဖမ္းဆီးထားေသာ မင္းညီမင္းသားမ်ားကို သတ္ျဖတ္ကြပ္မ်က္ေလသည္။ တိုင္းျပည္အတြက္ လက္႐ံုးျဖစ္ေသာ မင္းသားမ်ားမွာ နန္းတြင္းေရးကိစၥတြင္ ဆံုး႐ံႈးၾကရသျဖင့္ အားအင္ယုတ္ေလ်ာ့ခဲ့ရေလသည္။

သီေပါမင္းလက္ထက္တြင္ ေအာက္ျမန္မာႏုိင္ငံ၌ အဂၤလိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ စနစ္ေကာင္းမြန္ တိုးတက္လ်က္ရွိၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ ျမန္မာ့ေရွး႐ိုးစဥ္လာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ကိုလည္း ေခတ္မီေအာင္ ျပဳျပင္ရန္ လိုအပ္လာၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေတာ္တြင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဌာန ၁၄ ရပ္ခြဲျခား၍ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စနစ္သစ္ကို တီထြင္ျပ႒ာန္းေလသည္။ ဌာနတစ္ခုစီတြင္ မင္းႀကီးတစ္ခုစီအား တာ၀န္ယူေစ၍ ထိုမင္းႀကီးတို႔သည္ ေတာင္ဥယ်ာဥ္တြင္ စည္းေ၀းတုိင္ပင္ကာ ႏုိင္ငံအက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ၾကရေလသည္။

သီေပါမင္းလက္ထက္ ၁၂၄၂ ခုႏွစ္တြင္ အဂၤလိပ္တို႔ႏွင့္ မဟာမိတ္ ခုိင္ၿမဲေစရန္ အဂၤလိပ္ႏုိင္ငံသို႔ သံအဖြဲ႔ေစလႊတ္ရာ နယ္ျခားတြင္ အေပးအယူ ျပန္လည္ေဆြးေႏြး႐ံုမွ်ျဖင့္ ဆက္လက္သြားခြင့္မရဘဲ ရွိေလသည္။ ၁၂၄၃ ခုႏွစ္တြင္လည္း အဂၤလန္သို႔မေရာက္ဘဲ အိႏၵိယဘုရင္ခံခ်ဳပ္ထံမွသာ ျပန္လာခဲ့ရေလသည္။ ၁၂၄၅ ခုႏွစ္တြင္ ၿမိဳ႕သစ္၊ ၿမိဳ႕စား မင္းႀကီး မဟာေဇယ်သႀကႍကို အမွဴးထား၍ ျပင္သစ္ျပည္၊ အီတလီျပည္မ်ားသို႔ သံေစလႊတ္၍ ျပင္သစ္ႏွင့္ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုေလသည္။

အဂၤလိပ္တို႔သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ သိမ္းပိုက္ရန္ ႀကံရြယ္ရင္းရွိသည့္အတိုင္း အကြက္ကို ရွာႀကံလ်က္သာ ရွိေလသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ျပင္သစ္စေသာ အဂၤလိပ္ႏွင့္ ၿပိဳင္ဘက္ႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ မဟာမိတ္ဖြဲ႔သည္ကို မလိုလားေခ်။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ အခြင့္အေရးရရန္ ရွိသမွ်ကို နယ္ခ်ဲ႕သူ အခ်င္းခ်င္းတြင္ အျခားသူက လက္ဦးမည္ကို စိုးရြံ႕ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပည္ထဲေရးတြင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး သူလွ်ိဳထားရွိ၍ တတ္ႏုိင္သမွ် စြက္ဖက္ေျခ႐ႈပ္လ်က္ ရွိေလသည္။ ျပည္တြင္းေရး ႐ႈပ္ေထြးမညီၫြတ္မႈကို အခြင့္ေကာင္းယူရန္ ႀကံစည္၍ မွဴးမတ္တို႔ စိတ္၀မ္းကြဲျပားေအာင္လည္း ေျမႇာက္ပင့္ဆြဲေဆာင္ျခင္း ျပဳေလသည္။ တစ္နည္းနည္းႏွင့္ အဂၤလိပ္တို႔ ရန္စစ္ျပဳမည္ကား ေသခ်ာေနေပသည္။

မွဴးမတ္တို႔ အတြင္း၌လည္း ဂိုဏ္းအသီးသီးကြဲလ်က္ ရွိေလသည္။ အဂၤလိပ္ႏွင့္ စစ္မျဖစ္လိုဘဲ ႏုိင္ငံေတာ္ကို ေခတ္မီေအာင္ ျပဳျပင္လိုေသာ ကင္း၀န္အုပ္စု၊ အဂၤလိပ္ကို ခုခံလိုေသာ တုိင္တားအုပ္စုဟူ၍ ကြဲျပားေနေလသည္။ သို႔ရာတြင္ ကင္း၀န္မင္းႀကီးမွာ သီေပါမင္း၏ အထင္လြဲျခင္းခံရသျဖင့္ အခြင့္ၾသဇာ ကင္းမဲ့ေနေလသည္။ ထိုအခ်ိန္၌ အဂၤလိပ္တို႔မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံကို ျပင္သစ္ထက္ လက္ဦးေအာင္သိမ္းယူမွ ျဖစ္ေတာ့မည္ဟု တစ္ျပည္လံုးကို သိမ္းပိုက္ရန္ အခြင့္ရွာလ်က္ရွိေလရာ ၁၂၄၇ ခုႏွစ္တြင္ အဂၤလိပ္ ဘံုေဘဘားမား သစ္ကုမၸဏီက သစ္လံုး ၈ ေသာင္း ထုတ္ယူလ်က္ သံုးေသာင္းသာ စာရင္းလိမ္ျပသျဖင့္ ျမန္မာလႊတ္ေတာ္က အျပစ္က်ဴးလြန္ေသာ ကုမၸဏီကို ဒဏ္တပ္႐ုိက္ရာ အမႈအခင္း ၾကန္႔ၾကာေအာင္ အဂၤလိပ္အစိုးရက ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ေလေတာ့သည္။ ျမန္မာအစိုးရက ကုမၸဏီပိုင္ သစ္ေတာဘ႑ာႏွင့္ ဆင္မ်ားကိုသိမ္းရာ အဂၤလိပ္အစိုးရက အမႈအတြက္သာမက ေနျပည္ေတာ္တြင္ အဂၤလိပ္အေရးပိုင္အတြက္ အုတ္၀င္းကာ၍ အေစာင့္အေရွာက္ စစ္သားတစ္ေထာင္ႏွင့္ တုိက္သေဘၤာ ခ်ထားခြင့္ရရန္ပါ ေတာင္းဆိုလာေလေတာ့သည္။ ထိုမွ်မက အဂၤလိပ္အစိုးရ သေဘာမတူဘဲ မည္သည့္ႏိုင္ငံႏွင့္မွ် မဆက္ဆံရန္ကိုပါ ေတာင္းဆိုေလသည္။ ဤေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားအရ အဂၤလိပ္သည္ ျမန္မာတို႔ မခံမရပ္ႏုိင္ဘဲ စစ္ျဖစ္ရေလေအာင္ တမင္အေၾကာင္းရွာ ရန္စသည္မွာ ထင္ရွားေလသည္။

ျမန္မာတို႔က စစ္မျဖစ္လိုသျဖင့္ ဒဏ္ေငြကို မတပ္႐ုိက္ေတာ့ေၾကာင္း ေလွ်ာ့ေပးေသာ္လည္း အဂၤလိပ္တို႔က မိမိတို႔ တစ္ဖက္စီးနင္း လိုလားသမွ် အျပည့္အ၀ လိုက္ေလ်ာရမည္ဟု သေဘာထားကာ စစ္ခ်ီတက္ေလေတာ့သည္။ စင္စစ္ေသာ္ကား ျမန္မာတို႔က မည္မွ်လုိက္ေလ်ာေစကာမူ မလိုက္ေလ်ာႏုိင္ေအာင္ ထပ္ဆင့္ေတာင္းဆိုကာ စစ္တိုက္ျဖစ္ေအာင္ တုိက္မည္မွာကား ေသခ်ာေပသည္။

အဂၤလိပ္တို႔က စစ္ခ်ီတက္လာေသာ္လည္း ျမန္မာတို႔က ႀကိဳတင္ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း မရွိသျဖင့္ အျပင္းအထန္ ခုခံတုိက္ဖ်က္ျခင္းမျပဳဘဲ ေနၾကေပသည္။ ထိုမွ်မက အဂၤလိပ္တပ္မ်ား အင္း၀ေတာင္ဘက္ ရြာသစ္ႀကီးအေရာက္တြင္ ျမန္မာတို႔က ေတာင္းဆိုခ်က္အားလံုး ခြင့္ျပဳေၾကာင္းကို ေလွ်ာ့ေပါ့စြာ စာေရးေပးပို႔ေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ အဂၤလိပ္စစ္ဗိုလ္က အိႏၵိယဘုရင္ခံခ်ဳပ္ အမိန္႔အရ မႏၱေလးအေရာက္ ခ်ီတက္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း မိမိတို႔လိုလားခ်က္ကို လုိက္ေလ်ာက မဟာမိတ္စာခ်ဳပ္ ထပ္မံခ်ဳပ္ဆိုႏုိင္ေၾကာင္းျဖင့္ မလိမ့္တပတ္ ျပန္ၾကားေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း အဂၤလိပ္စစ္သေဘၤာကို ပစ္ခတ္ခုခံျခင္းမျပဳရန္ ကင္း၀န္မင္းႀကီးက ျမန္မာတပ္မ်ားအား ဆင့္ဆိုေလသည္။ ထိုမွတစ္ပါး အဂၤလိပ္တို႔သည္ သီေပါမင္းကို အလိုမက်ေတာ့သည့္ ကင္း၀န္အုပ္စု၏ အလိုက် အဂၤလိပ္တို႔လက္ေအာက္သို႔ ထြက္ေျပးေသာ မင္းသားကို ျပန္၍နန္းတင္ေပးရန္ ခ်ီတက္လာျခင္းျဖစ္သည္ဟု သတင္းလႊင့္ကာ စစ္သေဘၤာဦးတြင္ ျမန္မာတစ္ေယာက္ကုိ မင္းညီမင္းသားဟန္ ၀တ္စားဆင္ယင္၍ ေခၚေဆာင္လာခဲ့ေလသည္။ ဤသို႔အားျဖင့္ ပရိယာယ္ဆင္ေလေသာေၾကာင့္ အဂၤလိပ္တပ္မ်ားကို ခုခံျခင္းမျပဳမိသည္မွာလည္း အေၾကာင္းတစ္ရပ္ ျဖစ္ေလသည္။

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ အဂၤလိပ္စစ္သေဘၤာသည္ မႏၱေလးေနျပည္ေတာ္သို႔ ေခ်ာေမာစြာ ေရာက္ရွိလာခဲ့ေလသည္။ ၁၂၄၇ ခုႏွစ္၊ တန္ေဆာင္မုန္းလဆုတ္ ၈ ရက္ေန႔တြင္ကား သီေပါဘုရင္၊ သမီးေတာ္မ်ားႏွင့္ မွဴးမတ္အခ်ိဳ႕ကို ေခၚေဆာင္ေလေတာ့သည္။ ပထမတြင္ သီေပါမင္းကို တိုင္ပင္လွ်င္ စာခ်ဳပ္ရန္အတြက္ ဥယ်ာဥ္ေတာ္သို႔ ပင့္ေဆာင္သည္ဟု ထင္မွတ္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ သေဘၤာဆိပ္ သေဘၤာေပၚသို႔ ေရာက္ရျပန္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ အဂၤလိပ္ပိုင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အထိ တင္ေဆာင္ေဆြးေႏြးလိမ့္မည္ဟု အထင္ရွိခဲ့ရာမွ ေနာက္ဆံုး မဒရပ္ႏွင့္ ရတနာဂီရိသုိ႔ ေခၚေဆာင္သြား၍ အက်ယ္ခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ထားေလေတာ့သည္။ ၁၂၄၇ ခုႏွစ္၊ နတ္ေတာ္လဆုတ္ ၁၁ ရက္၊ ၁၈၈၆ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ ၁ ရက္ေန႔တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အဂၤလိပ္ႏုိင္ငံေတာ္အျဖစ္ ေၾကညာလိုက္ေလသည္။

အယူအဆကြဲကာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေသြးကြဲခဲ့ၾကေသာ နန္းတြင္းဂိုဏ္းတို႔လည္း အားလံုး သူ႔ကၽြန္ျဖစ္ရျခင္းျဖင့္ အဆံုးသတ္ခဲ့ရေလသည္။ အဂၤလိပ္တို႔၏ ရန္စစ္လည္း တစ္ျပည္ေထာင္လံုး သိမ္းပိုက္လိုက္ၿပီးမွပင္ အလံုးစံု ေက်နပ္မႈ ရရွိသြားခဲ့ေလသည္။ စည္းလံုးမႈပ်က္ကာ ရန္သူ၏ ပရိယာယ္ကို တိုး၀င္ခဲ့မိျခင္းေၾကာင့္ မင္းႏွင့္တုိင္းျပည္ပါ သူ႔ကၽြန္ျဖစ္ခဲ့ၾကရေလသည္။

သို႔ရာတြင္ ျမန္မာႏွင့္ အဂၤလိပ္တိုက္ပြဲမွာ ဤတြင္ ၿပီးဆံုးခဲ့သည္မဟုတ္ေပ။ ဘုရင္ႏွင့္ မိဖုရား အဖမ္းအဆီးခံရ၍ ထယ္ထယ္၀င့္၀င့္ ျပန္လည္စစ္ေၾကညာႏုိင္ျခင္း မရွိေသာ္လည္း မ်ိဳးခ်စ္ျမန္မာ့တပ္သားမ်ား၊ မ်ိဳးခ်စ္ျမန္မာမ်ားႏွင့္ မ်ိဳးခ်စ္တုိင္းရင္းသားတို႔မွာ အလြယ္ႏွင့္ အေလွ်ာ့ေပး လက္နက္ခ်ၾကသည္ မဟုတ္ေပ။ သူ႔ကၽြန္ျဖစ္ရသည္ထက္ ေသေသာ္မွတည့္ ေၾသာ္… ေကာင္း၏ ဟူေသာ စကားအတုိင္း မိမိ အစုအစည္းႏွင့္ ၀င္လာေသာ အဂၤလိပ္တို႔ကို ခုခံတိုက္ဖ်က္လ်က္သာရွိေပရာ အဂၤလိပ္တို႔သည္ ေၾကညာ႐ံုသာေၾကညာ၍ ႏုိင္ငံကိုကား လက္ေတြ႔အားျဖင့္ မသိမ္းပုိက္ႏုိင္ဘဲ ရွိေနရေလသည္။

အဂၤလိပ္-ျမန္မာ ဒုတိယစစ္အၿပီး ေအာက္ျမန္မာႏုိင္ငံကို အဂၤလိပ္တို႔ သိမ္းယူခဲ့စဥ္ကတည္းကပင္ သူ႔ကၽြန္မခံလိုေသာ သာယာ၀တီနယ္မွ ဗိုလ္ေခါင္းႀကီး၊ ဗိုလ္ေခါင္းကေလးစေသာ မ်ိဳးခ်စ္မ်ားက အဂၤလိပ္မ်ားကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဒုကၡေပးခဲ့ေပသည္။ ထိုဒုတိယစစ္ပြဲ အတြင္းကပင္လွ်င္ မဟာေနမ်ိဳးႏွင့္ ရွမ္းေစာ္ဘြားမ်ားသည္ ၀က္ထီးကန္တြင္ အဂၤလိပ္တပ္မ်ားကို မ႐ႈမလွ ျဖစ္ေစခဲ့ေပေသးသည္။ နတ္ရွင့္ေရြးဗိုလ္၊ ဗိုလ္သာပံု၊ ဗိုလ္သာဦး၊ ဗိုလ္ေက်ာ္ဇံလွ၊ ဗိုလ္ျမတ္ထြန္း စေသာ မ်ိဳးခ်စ္အမ်ားကလည္း အဂၤလိပ္ကို ေတာ္လွန္ခဲ့ၾကေပသည္။ အဂၤလိပ္ႏွင့္ ေနာက္ဆံုး စစ္ၿပီးၿငိမ္းသြားသည့္ေနာက္တြင္လည္း သူ႔ကၽြန္မခံေသာ ေတာ္လွန္မႈမ်ားမွာ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္ဆက္ မျပတ္မလပ္ပင္ ေပၚေပါက္ခဲ့ေပသည္။ ဗိုလ္ေရႊႏွင့္ ဦးေလွာ္ဆိုသူတို႔ကား ေရႊလႊတ္ေတာ္မွ လက္နက္ခ်ရန္ အမိန္႔ကိုပင္ ဖီဆန္ကာ ျပန္လွန္တုိက္ခုိက္ခဲ့ေပသည္။ ပုဂံမွ ဗိုလ္ခ်ိဳ၊ ပုပၸါးမွ ဗိုလ္နက္ေက်ာ္၊ ၀န္းသိုေစာ္ဘြား ဦးေအာင္ျမတ္၊ ေရႊဘိုမွ ထိပ္တင္မွတ္၊ ေက်ာက္ဆည္မွ ဗိုလ္သာက်န္း၊ ဆင္ျဖဴကၽြန္းမွ ဦးဥတၱမ၊ ၀ဲေလာင္မွ ဗိုလ္ရာၫြန္႔၊ ကၽြန္းခင္းႀကီးမွ ဗိုလ္လွေက်ာ္၊ မင္းတုန္းမွ ဗိုလ္ရြဲ၊ ဆီးပင္ႀကီးမွ ျမင္စိုင္းမင္းသား၊ ရွိမၺကားမွ ဗိုလ္႐ုိင္း၊ နတ္ေမာက္မွ ဗိုလ္မင္းေရာင္ စသည္ျဖင့္ မ်ားလွစြာေသာ မ်ိဳးခ်စ္မ်ားက အဂၤလိပ္အား ဆက္လက္ေတာ္လွန္ခဲ့သည့္ျပင္ ခ်င္းအမ်ိဳးသား၊ လူ႐ွိဳင္းအမ်ိဳးသားႏွင့္ ကခ်င္အမ်ိဳးသားမ်ားကလည္း အဂၤလိပ္တပ္မ်ားကို ခုခံတိုက္ခုိက္ၾကသည္သာ ျဖစ္ေလသည္။

အဂၤလိပ္အစိုးရသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ပရိယာယ္ႏွင့္ သိမ္းပိုက္ရန္ လြယ္ကူသေလာက္ ၿငိမ္၀ပ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းရသည္မွာ မလြယ္ကူေပ။ လက္ေရြးစင္တပ္သား ေလးေသာင္းမွ ငါးေသာင္းအထိ အသံုးျပဳ၍ ေခတ္မီအေျမာက္၊ ေသနတ္တို႔ျဖင့္ တိုက္ခုိက္ႏွိမ္နင္းသည့္တုိင္ေအာင္ ငါးႏွစ္ေက်ာ္မွ် အႀကီးအက်ယ္ အပင္တပန္း တိုက္ခဲ့ရေလသည္။ ေတာ္လွန္သူမ်ားမွာ အဆက္အသြယ္မရွိဘဲ အစိပ္စိပ္ကြဲ၍ ရရာလက္နက္ တုတ္၊ ဓားတို႔ကို အားကိုးေတာ္လွန္ရသည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္သာ ေနာက္ဆံုး အဂၤလိပ္တို႔ ႏွိမ္နင္းႏိုင္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ၁၂၅၇ ခုႏွစ္အထိ အေသးအဖြဲ ေတာ္လွန္လႈပ္ရွားမႈမ်ား ေပၚေပါက္ခဲ့ေပသည္။

Photo: Internet (Google Search)

စိတ္အလို လက္မလိုက္ႏိုင္ျဖစ္ေနရၿပီး သေ၀မထိုးႏိုင္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္


ေခါင္းစဥ္ကိုဖတ္ၿပီး ဘာေတြအဆန္းထြင္ျပန္ၿပီလဲလို႔ မေတြးၾကေစခ်င္ပါ။ ဒီေကာင္ဉာဏ္ႀကီး ဘယ္ေတြကို သေ၀ထိုးေနလို႔ အခုက်မွ သေ၀မထိုးႏိုင္ဘူး ေျပာေနရတာလဲလို႔ ဆႏၵေတြ မေစာလိုက္ပါနဲ႔ဦးေနာ္။ အျဖစ္က ဒီလုိခင္ဗ်…. ဒီလို။

ပန္းကန္မကြဲဘူး၊ လက္ကြဲသြားတယ္
မေန႔ညေနက ေကာ္ဖီခြက္ေတြေဆးရင္း က်ကြဲမယ့္ခြက္တစ္လံုးကို ကပ်ာကယာ လက္လွမ္းလိုက္မိရာက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လက္သန္းကို ေႂကြခြက္ကြဲရွသြားပါတယ္။ အစကေတာ့ ဘာျဖစ္သြားမွန္းမသိပါဘူး။ ေဘစင္မွာ ပန္းကန္ေဆးေနရင္းနဲ႔ ခြက္တစ္လံုးျပဳတ္က်မလို ျဖစ္သြားတဲ့အတြက္ လက္လွမ္းလိုက္တယ္။ ခြက္ကေအာက္ျပဳတ္မက်သြားဘဲ ေဘစင္ထဲကို ျပန္က်လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခလြမ္ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကေန ေသြးေတြခ်က္ခ်င္း စီးက်လာခဲ့တယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမွန္းမသိဘူး။ ခါတိုင္းေတြလိုပဲ အေပၚယံရွပ္ထိတာေလာက္ပဲ ထင္တဲ့အတြက္ ေသြးထြက္ေနတဲ့လက္ကို ေရေဆးၿပီး ပလာစတာကပ္မယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေရသာေဆးေနရတယ္၊ ေသြးထြက္တာက မရပ္တဲ့အတြက္ ေသခ်ာၾကည့္မိေတာ့မွ အေပၚယံ အေရျပားတင္မဟုတ္ဘဲ အသားပါ,ပါသြားတာကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေသြးကလည္း ဘာထြက္သလဲမေမးနဲ႔။ ေဘစင္နဲ႔ ေရခ်ိဳးခန္းၾကမ္းျပင္မွာ တေပါက္ေပါက္နဲ႔ကို က်ေနေတာ့တာ။ ေကာ္ဖီခြက္က လက္ကိုင္မရွိေတာ့တာကို အဲဒီက်မွ ေတြ႔တယ္။ ခြက္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ လက္ကိုင္အက်ိဳးက လက္သန္းကို ေစာင့္ထိုးလုိက္သလို ျဖစ္သြားတာပါ။ ကြဲေနတဲ့လက္သန္းကို ပုဆိုးနဲ႔ အသာအုပ္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းကို လွမ္းေအာ္ရတယ္။ ေသတၱာထဲမွာရွိတဲ့ ေဆးပစၥည္းထုတ္ထဲက ပလာစတာေလးထုတ္ၿပီး ကပ္ေပးဖို႔ပါ။ ကြဲသြားတာက ႀကီးတဲ့အျပင္ ေသြးကမတိတ္တဲ့အတြက္ ပလာစတာကပ္လို႔ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပဘူး။ ဂြမ္းလည္း အေတာ္ကုန္သြားတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဂြမ္းနဲ႔ခဏပိတ္ၿပီး ပတ္တီးစည္းထားလိုက္တယ္။

လက္တစ္ဖက္ေျမႇာက္ေနရတယ္
ေရခ်ိဳးလို႔ မရေတာ့တဲ့အတြက္ ေကာင္းေနတဲ့ ညာဖက္လက္ကေလးနဲ႔ပဲ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး အ၀တ္အစားလဲရတယ္။ ေတာ္ေတာ္ကို ခက္ခက္ခဲခဲ အ၀တ္အစားေတြကို ၀တ္လိုက္ရတယ္။ ရာသီဥတုက ေအးတဲ့အျပင္ လက္ကလည္း ေသြးမတိတ္ဘဲ နည္းနည္းစီကိုက္လာတဲ့အတြက္ ေဆးခန္းျပမွျဖစ္မယ္ဆိုၿပီး ေဆးခန္းကို ေျပးရေတာ့တာေပါ့။ အစကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းသြားမလို႔ပါပဲ။ လမ္းသြားရင္းနဲ႔မွ ထိခိုက္ရွနာဆိုေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ အရက္ျပန္ေဆးမွာပဲဆိုၿပီး ငယ္ငယ္ကေလးဘ၀တုန္းက အနာကို အရက္ျပန္ထည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေဘးကေန ေလမႈတ္ေပးတာေလးကို သတိရမိၿပီး ညီငယ္တစ္ေယာက္ကုိ ၀င္ေခၚသြားလိုက္တယ္။ လက္ကိုေအာက္ခ်ထားရင္ ေသြးက်ၿပီး ကုိက္ေနတဲ့အတြက္ ဘယ္ဖက္လက္တစ္ခုလံုးကို အေပၚကို မ,ထားရတယ္။

ေဆးခန္းမွာ တာ၀န္က်သူနာျပဳက စည္းလာတဲ့ပတ္တီးကို ေျဖလိုက္တဲ့အထိ ေသြးမတိတ္ေသးဘူး။ ဒီေလာက္ ရာသီဥတုက ေအးေနတာကို ေသြးကလည္း ထြက္ပဲထြက္ႏုိင္လြန္းတယ္။ အရက္ျပန္နဲ႔ေဆးတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ထင္သလို စပ္ဖို႔ေနေနသာသာ သိေတာင္မသိလိုက္ဘူး။ ဂြမ္းအျဖဴနဲ႔ပဲ သုတ္ေနတယ္ထင္ေနတာေလ။ အရက္ျပန္စိမ္ထားမွန္း ၿပီးမွသိတာ။ လက္ကလည္း ထံုေနတာကိုး။ စစ္ေဆးၿပီး အ႐ိုးကိုမထိေၾကာင္းေျပာပါတယ္။ ေဆးထည့္ေပးၿပီး ပတ္တီးစည္းေပးလိုက္တယ္။ ေသာက္ေဆးလည္း ေပးလုိက္တယ္။ နက္ျဖန္မနက္ေတာ့ ျပန္လာျပပါတဲ့။

ဘေလာ့ဂ္ကို ပစ္ထားရဦးမလား
သူငယ္ခ်င္းေတြကေျပာတယ္။ တစ္ပတ္ေလာက္ေတာ့ ပို႔စ္အသစ္ေတြ မဖတ္ရေတာ့ဘူးေပါ့တဲ့။ "အင္း… ဟုတ္တယ္" လို႔ ျပန္ေျဖလုိက္ေပမယ့္ ေခါင္းထဲမွာစဥ္ထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြက အမ်ားႀကီးျဖစ္တဲ့အတြက္ စိတ္ညစ္မိတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ လက္ေကာင္းေနတုန္း ဒီေလာက္အခ်ိန္ရသလို တင္ေပးေနတာေတာင္ စိတ္ေက်နပ္တာ မဟုတ္ဘူး။ အခုလိုသာ ပို႔စ္မတင္ဘဲ နားလိုက္ရရင္ အေတာ္ေလးေတာ့ ကေမာက္ကမေတြ ျဖစ္ကုန္ေတာ့မွာပဲလို႔ ေတြးေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာဖတ္ဖို႔အခ်ိန္ ပိုရလာမွာေသခ်ာတဲ့အတြက္ေတာ့ ေက်နပ္သြားတယ္။ အရင္လို အခ်ိန္လုၿပီး စာဖတ္စရာ မလုိေတာ့ဘူးေပါ့။

သေ၀မထိုးဘဲ တစ္ရက္ေလးေတာင္ မေနႏိုင္ေပါင္
အခုမနက္အိပ္ရာႏိုးေတာ့ ဘာလုပ္ရမလဲစဥ္းစားတယ္။ အစကေတာ့ စာဖတ္ဖို႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ကမရပါဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ကိုပဲ ေရာက္တာပါပဲ။ အဲဒါနဲ႔ ဒီပို႔စ္ကို စ႐ိုက္ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဘယ္ဖက္လက္မွာ လက္သန္းက ပတ္တီးထူႀကီးနဲ႔ လံုး၀လႈပ္လို႔မရေတာ့ စိတ္သြားတိုင္း ကုိယ္မပါႏုိင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္သန္းေနရာက ကီးဘုတ္ရဲ႕ တကယ့္ေနရာမွာ လက္တင္ရတာဆိုေတာ့ ပိုဆိုးတယ္။ A ရယ္၊ Shift Key ရယ္၊ ေဇာ္ဂ်ီမွာဆိုရင္ေတာ့ သေ၀ထိုးရယ္၊ Dead Key ရယ္ကို ႏွိပ္လို႔မရတဲ့အတြက္ စာ႐ိုက္တဲ့ေနရာမွာ အေတာ္ေလးကို ဒုကၡေရာက္တယ္ဗ်။

အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းစဥ္မွာ သေ၀ထိုးလို႔မရဘူးလို႔ ေျပာခဲ့တာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္လက္သန္းေလး အနားယူေနရတယ္ေလ။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သေ၀မထိုးႏုိင္ေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ လက္သန္းရဲ႕တာ၀န္ကို လက္သူႂကြယ္ကို ေပးလုိက္ရတာေပါ့။ အင္း ပံုမွန္အတိုင္း စဥ္းစားၾကည့္ရင္ လက္သန္းက ဘာမွအသံုးမ၀င္သေလာက္ပဲဗ်။ အခုလို စာ႐ိုက္တဲ့ကီးဘုတ္ေနရာက်ေတာ့လည္း တစ္ေခ်ာင္းဆိုတစ္ေခ်ာင္း လစ္ဟာသြားတာနဲ႔ အရမ္းကိုသိသိသာသာႀကီး ဒုကၡေရာက္သြားတယ္။ လက္သန္းက အလုပ္မလုပ္ႏုိင္တဲ့အတြက္ သူ႔အစား အနီးစပ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ လက္သူႂကြယ္က တာ၀န္ယူရတာေပါ့။ သူကေတာ့ အလုပ္ႏွစ္မ်ိဳး ထမ္းေဆာင္ရတာေပါ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူမႈ၀န္းက်င္မွာလည္း အဲဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေတြ ရွိတာပဲမဟုတ္လား။

ေနာက္မွေပါက္တဲ့ေရႊၾကာ
ေၾသာ္… ကေဘာက္တိကေဘာက္ခ်ာတစ္ခု ေျပာျပရဦးမယ္။ လက္သန္းအစား လက္သူႂကြယ္ကိုသံုးၿပီး စာ႐ိုက္တာ အေတာ္ကို အဆင္ေျပေနၿပီ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အဆင္ေျပသလဲဆိုရင္ အခုဆို လက္သူႂကြယ္ကိုႏွိပ္တိုင္း သေ၀ထိုးနဲ႔ ဆလိမ္ခ်ည္းပဲ ေပၚေနတယ္။ မူလစာလံုးေတြျဖစ္တဲ့ ယပင့္၊ တ၀မ္းပူတို႔ မေပၚေတာ့ဘူး။ (ဥပမာေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးရဖို႔ သံုးခါေလာက္ ျပန္ႏွိပ္ရတယ္။ ကၽြန္ေဆာ္ ဆိုတာခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနလို႔။ ရတယ္ဆိုရင္လည္း ရဆယ္လို႔ပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ရယ္ခ်င္လိုက္တာဗ်ာ။

ကဲ… စကားေၾကာရွည္ေနတာ ေတာ္ပါၿပီဗ်ာ။ ေန႔စဥ္တင္ေပးတဲ့ပုိ႔စ္ေတြ နည္းသြားမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ မတင္ဘဲကေတာ့ ေနႏိုင္မွာ မဟုတ္တာေသခ်ာတယ္။ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္အဆင္ေျပသေလာက္ေဆာ့ တင္ေပးသြားမွာပါ။ ဒီပို႔စ္ကို ႐ိုက္ဖို႔အတြက္ ၄၅ မိနစ္ေလာက္ အခ်ိန္ေပးလုိက္ရတာကိုေဆာ့ မေက်နပ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ စိတ္ပဲရွိတာ.. လက္ကမွ မလိုက္ႏုိင္တာကိုး။ စိတ္အလို လက္မလက္ႏုိင္ ျဖစ္ေနေၾကာင္းပါ။

အမွတ္တရ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၂၉ ရက္၊ ေသာၾကာေန႔။
နံနက္ ၆ နာရီ ၃၅ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။

Super Power (အင္အားႀကီးႏုိင္ငံ)


ေခတ္သစ္ကမၻာတြင္ စီးပြားေရးအင္အားႀကီးႏုိင္ငံမ်ားကို စူပါပါ၀ါအဆင့္တြင္ ထည့္တြက္သည္။ ၁၉၉၀ ႏွစ္မ်ား ေစာေစာပိုင္းအထိတိုင္ေအာင္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုႏွင့္ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စု ႏွစ္ႏုိင္ငံကိုသာ စူပါပါ၀ါဟု သံုးႏႈန္းခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္ပုိင္းတြင္ ဆိုဗီယက္စီးပြားေရး ယိုင္နဲ႔လာေသာအခါ တ႐ုတ္ျပည္ကို စူပါပါ၀ါဟု ရည္ၫႊန္းမႈမ်ား ရွိလာသည္။ သုိ႔ေသာ္ တ႐ုတ္ျပည္သည္ စီးပြားေရးအင္အား ေတာင့္တင္းလာေသာ္လည္း ႏ်ဴကလီးယားလက္နက္မ်ား တိုးခ်ဲ႕ထုတ္လုပ္ျခင္းမျပဳဘဲ မိမိကိုယ္မိမိ အင္အားႀကီးႏုိင္ငံအဆင့္ဟူ၍ မခံယူေခ်။ ဆိုဗီယက္သည္ ျပည္ေထာင္စုၿပိဳကြဲၿပီးေနာက္ စီးပြားေရးအင္အား က်ဆင္းသြား႐ံုမက အေရွ႕ဥေရာပ ႏုိင္ငံမ်ားအေပၚ၌လည္း ၾသဇာအာဏာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့သည္။ သို႔ျဖစ္ရာ ယခုအခါ လက္ေတြ႔သေဘာအားျဖင့္ စူပါပါ၀ါဟု ေျပာႏုိင္သည္မွာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု တစ္ဦးတည္းသာ ရွိေတာ့သည္ဟူေသာ ယူဆခ်က္မ်ားလည္း ရွိသည္။ တစ္ႏိုင္ငံခ်င္းအေနျဖင့္ မဟုတ္ဘဲ အစုအဖြဲ႔အေနျဖင့္ ေျပာမည္ဆိုလွ်င္ ဥေရာပသမဂၢသည္ စူပါပါ၀ါအျဖစ္ ထည့္တြက္၍ရသည္။

(ရန္ကုန္တုိင္းမ္ ဂ်ာနယ္ အတြဲ ၆ အမွတ္ ၄၊ ေမာင္၀ံသ ၏ ကမၻာ့ႏုိင္ငံေရး ေ၀ါဟာရအဘိဓာန္ မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)

Thursday, January 28, 2010

Old Trafford မွာ သရဲနီေတြရဲ႕ ေျခာက္လွန္႔ျခင္းကို ခံလိုက္ရတဲ့ မန္စီနီနဲ႔ မန္စီးတီး


manutdcarlingcup.jpg
ၿပိဳင္ပြဲ - ကာလင္းဖလား ဆီးမီးဖိုင္နယ္ (ဒုတိယအေက်ာ့)
ေနရာ - အိုးလ္ထရက္ဖို႔ဒ္၊ မန္ခ်က္စတာ။
ယွဥ္ၿပိဳင္သည့္အသင္းမ်ား - မန္ခ်က္စတာယူႏိုက္တက္ Vs မန္ခ်က္စတာစီးတီး

ပြဲရလဒ္
ပထမအေက်ာ့ - မန္ခ်က္စတာစီးတီး ၂ ဂိုး - ၁ ဂိုး မန္ခ်က္စတာယူႏိုက္တက္
ဒုတိယအေက်ာ့ - မန္ခ်က္စတာယူႏိုက္တက္ ၃ ဂိုး - ၁ ဂိုး မန္ခ်က္စတာစီးတီး
ႏွစ္ေက်ာ့ေပါင္း - မန္ခ်က္စတာယူႏိုက္တက္ ၄ ဂိုး - ၃ ဂိုး မန္ခ်က္စတာစီးတီး

ကားလင္းဖလားၿပိဳင္ပြဲနဲ႔ အနီးဆံုးေနရာကို အေရာက္လွမ္းသြားတဲ့ မန္ခ်က္စတာယူႏိုက္တက္
မေန႔ညက ယွဥ္ၿပိဳင္ကစားခဲ့တဲ့ ကားလင္းဖလား ဆီမီးဖိုင္နယ္ (ဒုတိယအေက်ာ့)ပြဲစဥ္မွာ မန္ယူက မန္စီးတီးအသင္းကို ၃ ဂိုး - ၁ ဂိုး ျဖင့္ အႏိုင္ရရွိၿပီး ႏွစ္ေက်ာ့ေပါင္းရလဒ္ ၄ ဂိုး - ၃ ဂိုးျဖင့္ ဗိုလ္လုပြဲကို တက္ေရာက္သြားၿပီျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္လုပြဲမွာ အက္စတြန္ဗီလာနဲ႔ ေတြ႔မယ္။

အမွားမရွိသေလာက္နည္းခဲ့တဲ့ မန္ယူေနာက္တန္း
မေန႔ညကပြဲမွာ အဓိကေျပာစရာျဖစ္ခဲ့တာကေတာ့ အမွားအနည္းဆံုးနဲ႔ ကစားသြားႏိုင္ခဲ့တဲ့ မန္ယူေနာက္တန္းပါပဲ။ ဂိုးသမား ဗန္ဒါဆားက ဂိုးေပါက္ကို တာ၀န္ယူခဲ့ၿပီး သူ႔ေရွ႕ကခံစစ္တံတိုင္းႀကီးေတြအျဖစ္ ဖာဒီနန္၊ အီဗန္၊ အီဗရာ၊ ရာေဖးလ္တို႔ ကစားခဲ့ၾကပါတယ္။ မန္စီးတီးရဲ႕ အသက္ျဖစ္တဲ့ ေတာင္ပံႏွစ္ဖက္က ဘယ္လာမီနဲ႔ ႐ိုက္ဖီးလစ္တို႔ကို မန္ယူရဲ႕ ရာေဖးလ္နဲ႔ အီဗရာတို႔က အေကာင္းဆံုးဟန္႔တား ထိန္းခ်ဳပ္သြားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ညာေတာင္ပံခံစစ္ကစားခဲ့တဲ့ ရာေဖးလ္ဟာ ဘယ္လာမီကို လံုး၀ကို ေဘာလံုးမထြက္ႏိုင္ေအာင္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပိတ္ဆို႔ကစားၿပီး ထိန္းခ်ဳပ္သြားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ရာေဖးလ္ကို မေက်ာ္ႏုိင္ခဲ့တဲ့အတြက္လည္း ဘယ္လာမီဟာ စိတ္တိုၿပီး မမွားသင့္တာေတြမွား၊ မလုပ္သင့္တာေတြလုပ္ၿပီး ေဘာလံုးေတြဆံုးခဲ့ရပါတယ္။

ဖာဂူဆန္မွန္သြားတဲ့ အလယ္တန္းလူထုတ္ပံု
gal3454af9b14143dbaded1.jpg
ပြဲမစခင္က အလယ္တန္းမွာ ၅ ေယာက္အထိ ထားကစားတဲ့ ဖာဂူဆန္ရဲ႕ နည္းဗ်ဴဟာကို လံုး၀ကို နားမလည္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဂစ္၊ ဖလက္ခ်ာ၊ ကားရစ္၊ နာနီနဲ႔ ေပါစခိုးလ္တို႔ရဲ႕ အလယ္တန္းအတြဲကို ဟုတ္မွဟုတ္ပါ့မလားလို႔ သံသယနဲ႔ စိုးရိမ္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖာဂူဆန္ဟာ ဖာဂူဆန္ပါပဲဆိုသလိုပါပဲ။ မေန႔ညကပြဲကို အဓိကထိန္းခ်ဳပ္ေမာင္းႏွင္သြားတာက မန္ယူအလယ္တန္းပါ။ အထူးသျဖင့္ သက္ၾကားအိုႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ေပါစခိုးလ္နဲ႔ ဂစ္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ငယ္မူေျခေသြးအျပည့္နဲ႔ အေကာင္းဆံုးကစားသြားႏိုင္ခဲ့တာဟာ အမ်ားႀကီးစကားေျပာသြားခဲ့ပါတယ္။ မန္စီးတီးက ဘယ္ရီက ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဂစ္က မန္ယူတိုက္စစ္ကို အေကာင္းဆံုးပံုေဖာ္ေပးသြားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဖာဂူဆန္ရဲ႕လုပ္ရပ္ မွန္ကန္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို မန္ယူသြင္းသြားတဲ့ ၃ ဂိုးမွာ ၂ ဂိုးက အလယ္တန္းကစားသမားေတြျဖစ္တဲ့ ေပါစခိုးလ္နဲ႔ ကားရစ္သြင္းသြားတာကိုၾကည့္ရင္ သိႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ ဖလက္ခ်ာအေနနဲ႔ ေသခ်ာေပါက္အပိုင္ဂိုးရမယ့္ အခြင့္အေရးတစ္ခု ဆံုး႐ံႈးသြားလို႔သာပါ။

ဂိုးသြင္းေျခမွန္မွန္နဲ႔ ၿပိဳင္ဘက္ေတြအတြက္ တေစၦျဖစ္လာတဲ့ ၀ိန္း႐ြန္းနီ
ဖာဂူဆန္ရဲ႕ နည္းဗ်ဴဟာအရ မေန႔ညကပြဲမွာ အေထာင္တုိက္စစ္မွဴးအျဖစ္ ကစားခဲ့ရတဲ့ ရြန္းနီဟာ ၿပိဳင္ဘက္ေတြအားလံုး ထိတ္တလန္႔လန္႔နဲ႔ သတိထားရေတာ့မယ့္ တိုက္စစ္မွဴးတစ္ဦး ျဖစ္လာေနပါၿပီ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ပရီးမီးယားလိဂ္မွာ ဟားလ္စီးတီးကို တစ္ဦးတည္း ၄ ဂိုးသြင္းခဲ့တယ္။ မေန႔ညကပြဲမွာလည္း ပြဲသိမ္းလက္သီးျဖစ္တဲ့ ေနာက္ဆံုးမိနစ္အႏိုင္ဂိုးကို နာက်င္အခ်ိန္ပို ၂ မိနစ္မွာ ေခါင္းတိုက္ၿပီး သြင္းယူသြားခဲ့တယ္။ ရြန္းနီရဲ႕ေခါင္းတိုက္ခ်က္မွာ မန္စီးတီးရဲ႕ အိပ္မက္ေတြအားလံုး တစစီလဲၿပိဳသြားခဲ့ရတယ္။ စီေရာ္နယ္လ္ဒိုကို တမ္းတေနသူေတြအားလံုး ပါးစပ္ေတြပိတ္ၿပီး "ရြန္းနီ... ရြန္းနီ.... ရြန္းနီ..." လို႔ ေအာ္လိုက္ၾကစမ္းပါ။ အခုဆိုရင္ ရြန္းနီဟာ မန္ယူရဲ႕ အိုက္ကြန္ျဖစ္ေနၿပီဆိုတာကို ဘယ္သူမ်ားျငင္းခ်င္ေသးတာလဲ။ အသင္းေျပာင္းမွာကိုလား... စိတ္ပူမေနပါနဲ႔။ ရြန္းနီဟာ စီေရာ္နယ္လ္ဒို မဟုတ္ပါဘူး။ ဘက္ဟမ္းမဟုတ္ပါဘူး။ မန္ယူအတြက္ ဂိုးေတြသြင္းေပးဖို႔ ရြန္းနီရွိေနဦးမွာပါ။

မန္ယူရဲ႕ ပထမဂိုး
သက္ၾကားအိုႀကီး ေပါစခိုးလ္က ၁၈ ကိုက္ထိပ္ကေန ဂိုးသမားဂစ္ဗင္းရဲ႕ ညာဖက္ေထာင့္ကို ေျမနိမ့္ေဘာ ကန္သြင္းသြားတယ္။ ဂိုးေရွ႕မွာ ႐ႈပ္ရွက္ခတ္ေနတာကို ဆက္မတိုးဘဲ ေနာက္ကိုေဘာလံုးခ်ေပးလိုက္တဲ့ ကားရစ္ရဲ႕ အကြက္ျမင္မႈေၾကာင့္ပါ။

မန္ယူရဲ႕ ဒုတိယဂိုး
ေျခေပၚခဲ့တဲ့ နာနီက အံ့ၾသဖြယ္ရာဖန္တီးေပးမႈအျဖစ္ ဖလက္ခ်ာကို ခ်ေပးရာမွာ ဖလက္ခ်ာရင္ဘတ္နဲ႔ထိန္းၿပီး တိုက္႐ိုက္ကန္သြင္းဖို႔ လုပ္ေပမယ့္ အခ်ိန္မမီခဲ့ဘူး။ ေနာက္တန္းနဲ႔ၿငိၿပီး ပ်က္ေတာ့မယ့္ေဘာလံုးကို ဖလက္ခ်ာက မရအရေျခဖ်ားေလးနဲ႔ထိုးၿပီး ကားရစ္ကို ခ်ေပးလုိက္တယ္။ ကားရစ္ကလည္း စေကးလ္ကုိက္ လွလွပပပဲ ဂိုးသမားနဲ႔ ေနာက္တန္းေတြၾကားကေန အသာေလးေျမလိမ့္ေဘာ ကန္သြင္းလုိက္တယ္။

မန္စီးတီးက တိဗက္ဇ္ရဲ႕ ေခ်ပဂိုး
ရာေဖးလ္ကိုထုတ္ၿပီး ဘေရာင္းနဲ႔ လဲလုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ လႈပ္ခြင့္ရသြားတဲ့ ဘယ္လာမီက လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကန္တင္ေပးလုိက္တာကို အီဗန္ေခါင္းတိုက္ေနတဲ့ၾကားက တိဗက္ဇ္က ေနာက္ျပန္ေျခနဲ႔ေပါက္သြင္းသြားတာပါ။ ဘာပဲေျပာေျပာ သရဲနီတပ္သားေဟာင္းႀကီးချမာ ႏွစ္ပြဲေပါင္းမွာ မန္ယူအသင္းဘက္ကို ၃ ဂိုးအထိ သြင္းယူႏိုင္ခဲ့တာကိုေတာ့ ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။

မန္ယူရဲ႕ တတိယအႏိုင္ဂိုး
gal9e9246d4989dc7423661.jpg
တိဗက္ဇ္ဂိုးသြင္းလုိက္တဲ့အတြက္ ႏွစ္ေက်ာ့ေပါင္းရလဒ္ ၃ ဂိုးစီနဲ႔ သေရပြဲျဖစ္ေတာ့မယ္လို႔ အားလံုးက ထင္မွတ္လုိက္ၾကတယ္။ ပင္နယ္တီကန္ရေတာ့မယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဖိအား၀င္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ မန္စီးတီးတို႔ ကစားကြက္ပ်က္သြားတာကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး မန္ယူက တရစပ္မနားဘဲ တိုက္စစ္ဆင္တာမွာ ေထာင့္ကန္ေဘာျဖစ္သြားတယ္။ ဗလင္စီယာနဲ႔ ဂစ္ အေပးအယူလုပ္ၿပီး ဂစ္ကန္တင္ေပးလုိက္တာကို ၀ိန္းရြန္းနီက မလြတ္တမ္း လွလွပပ ေခါင္းခုန္တိုက္သြင္းကာ မန္စီးတီးကို ကားလင္းဖလားလမ္းေၾကာင္းေပၚကေန ကန္ထုတ္ပစ္လုိက္ၿပီး အက္စတြန္ဗီလာနဲ႔ ဗိုလ္လုပြဲမွာေတြ႔မယ္လို႔ အခိုင္အမာ နာမည္ေရးထိုးလုိက္တယ္။

စိတ္မေကာင္းဘူး၊ ကန္႔ကြက္တယ္
စိတ္မေကာင္းတာက မေန႔ညကပြဲမွာ မန္စီးတီးက ဘယ္လာမီ ေထာင့္ကန္ေဘာကန္မယ္အလုပ္မွာ မန္ယူပရိသတ္က ေပါက္လုိက္တဲ့ အေႂကြေစ့ထိမွန္သြားလို႔ပါ။ ေခါင္းေပါက္၊ ထိပ္ၿပဲမျဖစ္ေပမယ့္ ကုိယ့္ကြင္းမွာလာကန္တဲ့ ဧည့္သည္ကစားသမားကို ဒါမ်ိဳးလုပ္တာကိုေတာ့ မန္ယူပရိသတ္ျဖစ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္လက္မခံပါဘူး။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ၿပိဳင္ဆုိင္မႈျပင္းထန္သည္ျဖစ္ေစ အားေပးတဲ့ေနရာမွာပဲ ၿပိဳင္ဆုိင္ေစခ်င္ပါတယ္။ အခုလုိမ်ိဳး ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ အေႂကြေစ့နဲ႔ပစ္တာမ်ိဳးကေတာ့ လံုး၀ကို မျဖစ္သင့္တဲ့အျပင္ အင္မတန္မွကို ေဘာလံုးအားကစားေလာကအတြက္ အ႐ုပ္ဆိုးေစတဲ့အတြက္ ကန္႔ကြက္ပါတယ္။ အေႂကြေစ့မွန္ၿပီး ဘယ္လာမီလဲက်ေနခ်ိန္မွာ ေနာက္ထပ္ ဘီယာပုလင္းႏွစ္လံုး ၀င္လာပါေသးတယ္။ အဲဒီဘီယာပုလင္းေတြမ်ား ဘယ္လာမီရဲ႕ေခါင္းကိုမွန္ခဲ့ရင္ ေခါင္းေပါက္မွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ကုိယ့္မန္ယူအသင္းသားကုိ အျခားကြင္းသြားကန္တဲ့အခါ အဲဒီလိုမ်ိဳး လုပ္ခဲ့ရင္ မန္ယူပရိသတ္ေတြ ႀကိဳက္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ သူမ်ားကစားသမားေတြကိုလည္း အဲဒီလိုမလုပ္ဖို႔လိုပါတယ္။

ဒါမွ ဒါဘီအစစ္
ဒါဘီပြဲမ်ားစြာ ၾကည့္ေနၾကရပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ၿပိဳင္ဆုိင္မႈျပင္းထန္သလို၊ တစ္ခါတစ္ေလ အိပ္ငိုက္ရတဲ့အထိ ပ်င္းဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လို႔ မန္ခ်က္စတာဒါဘီကေတာ့ ဘာနဲ႔မွမတူတဲ့ ရသေတြကို အၿမဲတမ္းေပးတဲ့ ယွဥ္ၿပိဳင္ပြဲေတြ ျဖစ္ေလ့ရွိပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္သင္း ဆံုေတြ႔ၾကတိုင္း ၿပိဳင္ဆိုင္မႈျပင္းထန္စြာနဲ႔ အၿမဲတေစ စိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းေလ့ ရွိပါတယ္။ မေန႔ညကပြဲမွာလည္း ပြဲၿပီးတဲ့အထိ ပရိသတ္ကို ရင္တဖိုဖိုျဖစ္ေအာင္ လုပ္ျပသြားခဲ့ပါတယ္။

အိပ္ေရးပ်က္ရက်ိဳး နပ္ပါတယ္
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မေန႔ညက (အမွန္ဆိုရင္ ဒီေန႔မနက္ျဖစ္ရမွာ၊ မနက္ ၂း၃၀ နာရီမွာ ထၾကည့္ရတာကိုး) ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့တဲ့ ကားလင္းဖလား ဆီမီးဖိုင္နယ္ (ဒုတိယအေက်ာ့) ပြဲစဥ္ကို ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး ေမွာင္နဲ႔မည္းမည္းမွာ အိပ္ေရးပ်က္ခံၿပီး ထၾကည့္ခဲ့ရတာ၊ ၂ ေပစေလာင္းေတြ၊ TATA လိုင္း၊ MRTV-4 ေတြက မလႊင့္တဲ့အတြက္ ၈ ေပစေလာင္းရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအိမ္ကို ႏွင္းေတာထဲမွာ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ ဆိုင္ကယ္စီးၿပီး သြားၾကည့္ခဲ့ရ၊ ျပန္လာခဲ့ရတာေတြဟာ ေပါစခိုးလ္၊ ကားရစ္နဲ႔ ရြန္းနီတို႔ရဲ႕ ဂိုးေတြေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ ၀မ္းေျမာက္မႈ၊ ေက်နပ္မႈေတြ ျဖစ္ခဲ့ရတာေတြနဲ႔ ယွဥ္လိုက္ေတာ့ ဘာမွမေျပာပေလာက္တဲ့ ျမဴမႈန္ေလးေတြ ျဖစ္သြားေတာ့တာပါပဲ။

Bravo Manchester United!

အမွတ္တရ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၂၈ ရက္၊ ၾကာသပေတးေန႔။
ေန႔လည္ ၁၀ နာရီ ၁၅ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။

ေျပာရဦးမယ္ ႏုိင္ငံေတာ္သီခ်င္းကိစၥ


ဒါေတြကို အရင္ဖတ္ပါ-
၁။ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းကို ဘယ္သူေရးစပ္ခဲ့သလဲ
၂။ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းေဆာင္းပါးအတြက္ ေတြးခဲ့မိတာေလးေတြ
၃။ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းရွင္းတမ္း

7Day News ဂ်ာနယ္မွာပါခဲ့တဲ့ "ႏုိင္ငံေတာ္သီခ်င္းကို ဘယ္သူေရးစပ္ခဲ့သလဲ"ဆုိတဲ့ ေဆာင္းပါးကစခဲ့တဲ့ ဇာတ္လမ္းဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အခုထိ မၿပီးေသးပါဘူး။ အဲဒီေဆာင္းပါးကို ကၽြန္ေတာ္တင္ေပးခဲ့စဥ္ကတည္းက ေနာက္ဆက္တြဲ ေရးသားခဲ့သလို ေဆာင္းပါးပါအေၾကာင္းအရာေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ဖူး၊ သိဖူးထားတာေတြနဲ႔ မတူျခားနားၿပီး တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာဟာ ေစာင့္ၾကည့္ဂ်ာနယ္မွာပါလာတဲ့ "ႏုိင္ငံေတာ္သီခ်င္းရွင္းတမ္း" ဆိုတဲ့ေဆာင္းပါးေၾကာင့္ ပိုလို႔ေသခ်ာသြားသလို အသက္၀င္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ လံုး၀ႀကီးစိတ္ေက်နပ္သြားတာ စိတ္ရွင္းသြားတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အခုအခ်ိန္ထိ ရင္ထဲမွာ အလိုမက်နဲ႔ တစ္မ်ိဳးႀကီးျဖစ္ေနဆဲပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ဖူးတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ မဟုတ္ေသးတာေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဘာေျပာခ်င္တာလဲဆိုေတာ့ ႏုိင္ငံေတာ္သီခ်င္းကို ေရးတဲ့သူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အျခားေသာ မူကြဲေဆာင္းပါး၊ အေၾကာင္းအရာ ရွိေသးတယ္ဆိုတာပါပဲ။ ေဆာင္းပါးေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲေရးေရး အားလံုးရဲ႕အေျဖဟာ တစ္ခုတည္းဆိုရင္ အေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူး။ ေရးသမွ်ေဆာင္းပါးအကုန္လံုးက တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးစီ မွန္ေနၾကတာဆိုရင္ေတာ့ ဒါဟာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္႐ံုတင္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ အားလံုးက၀ိုင္း၀န္းစဥ္းစား အေျဖရွာဖို႔ အေရးကိစၥျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုခ်င္တာပါ။

ပထမဆံုး ဘာမွမေျပာခင္ ဒီေဆာင္းပါးကိုဖတ္ခ်င္လြန္းတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ႀကံဳခဲ့ရတာေလးေတြကို ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ မွတ္တမ္းေလးလည္း ျဖစ္ခ်င္တာေၾကာင့္ပါ။ တစ္ရက္မွာ ညီငယ္တစ္ေယာက္က ေျပာလာတယ္။ အစ္ကိုႀကီးရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မွာ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္း ဘယ္သူေရးသလဲဆိုတဲ့ေဆာင္းပါးကို ဖတ္ရတယ္ေပါ့။ ေနာက္ၿပီးဆက္ေျပာတာက ေစာင့္ၾကည့္ဂ်ာနယ္မွာ ႏုိင္ငံေတာ္သီခ်င္းရွင္းတမ္းဆိုၿပီး ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ပါလာတယ္။ အစ္ကိုဖတ္ၿပီးၿပီလားေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေတာ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ မဖတ္ရေသးဘူးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ကြန္ပ်ဴတာထဲမွာ လုိက္ရွာေနၿပီး မေတြ႔ေသးတဲ့ ေဆာင္းပါးမ်ားျဖစ္ေနမလားဆိုၿပီး အေတာ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အပတ္စဥ္ ၀ယ္ယူဖတ္႐ႈတဲ့အထဲမွာ ေစာင့္ၾကည့္ဂ်ာနယ္မပါတဲ့အတြက္ သူ႔ဆီမွာရွိတဲ့ ဂ်ာနယ္ကို ကၽြန္ေတာ့္ကို ခဏငွားပါဦး။ အဲဒီေဆာင္းပါးကို မိတၱဴကူးၿပီးရင္ ျပန္ေပးပါ့မယ္လို႔ ေတာင္းဆိုလိုက္ပါတယ္။ သူကလည္း စိတ္ခ်ပါဆိုၿပီး ကတိေတြ အထပ္ထပ္ေပးသြားပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာ စိတ္မခ်ေပမယ့္ မျဖစ္စေလာက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ ယံုၾကည္မႈေလးနဲ႔ သူဘယ္ေန႔မ်ား အဲဒီဂ်ာနယ္လာေပးမလဲလို႔ ေမွ်ာ္ခဲ့ရတာေပါ့။ ဂ်ာနယ္လာေပးဖို႔ေ၀းစြ၊ အဲဒီလိုေျပာၿပီးတဲ့ေန႔ကလည္းက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မေတြ႔ေတာ့တာ အခုဒီပို႔စ္ကို ေရးေနတဲ့အခ်ိန္အထိပဲ ဆိုပါေတာ့။ သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔သူ ရွိမွာပါေလ။

စကားဆက္ရရင္ အဲဒီေဆာင္းပါးကို မဖတ္ရေသးလို႔ လူကစိတ္ထဲမွာ မၾကည္မလင္ျဖစ္ေနပါတယ္ဆိုမွ The Voice Weekly အတြဲ ၆ အမွတ္ ၁၂ မွာ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္က႑ကေန အဲဒီဂ်ာနယ္မွာပါတဲ့ ေဆာင္းပါးေကာက္ႏုတ္ခ်က္ကို ထည့္ေပးလုိက္ေတာ့ ပုိဆိုးသြားတယ္။ ကုိယ့္အားကိုယ္ကိုးမွ ကုိယ္ဖတ္ခ်င္တာဖတ္ရမည္ဆိုတာကို နားလည္သြားလိုက္တယ္။ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ဖတ္ခ်င္တာကို သူမ်ားကိုအားကိုးတႀကီးနဲ႔ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမိတဲ့ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္လည္း အေတာ္ေဒါသထြက္သြားမိတယ္။ ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာကို စဥ္းစားရေတာ့တာေပါ့။ အနီးစပ္ဆံုးျဖစ္ႏိုင္တာကို အရင္စလုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေန႔စဥ္ ဂ်ာနယ္ယူေနက်ဆိုင္မွာ လက္က်န္ဂ်ာနယ္ေဟာင္း ရွိ၊ မရွိ ေမးၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳၿပီးေမွ်ာ္မွန္းထားသလိုပါပဲ၊ မရွိပါဘူးတဲ့။ အဲဒီေန႔ကဆို ေနာက္အပတ္စဥ္ထုတ္ ေစာင့္ၾကည့္ဂ်ာနယ္ေတာင္ ထြက္ၿပီးေနၿပီ။ ဒါနဲ႔ပဲ အဲဒီဂ်ာနယ္ကို ပံုမွန္အပတ္စဥ္ယူတဲ့လူ မရွိဘူးလားဆိုေတာ့ ရွားရွားပါးပါး တစ္ဦးတည္းသာ ရွိပါတယ္တဲ့။ အဲဒါကလည္း ဟိုတယ္တစ္ခု ျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စာအုပ္ဆုိင္ကိုပဲ အကူအညီေတာင္းရေတာ့တာေပါ့။ အရင္အပတ္က ေစာင့္ၾကည့္ဂ်ာနယ္ကို ခဏျဖစ္ျဖစ္ ငွားေပးလို႔ရမလားေပါ့။ မိတၱဴကူးခ်င္တာေလး ရွိလို႔ပါေပါ့။ စာအုပ္ဆုိင္ကလည္း လိုလိုလားလားပါပဲ။ အဲဒီဟိုတယ္က ဂ်ာနယ္လာယူရင္ ခဏငွားေပးဖို႔ ကူညီေျပာေပးပါမယ္တဲ့။ အဲဒီေဆာင္းပါးကို ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ရေတာ့မယ္ဆိုတာကို ေသခ်ာေပါက္ ယံုၾကည္သြားတယ္။

မေန႔ညေနက ဂ်ာနယ္သြားယူေတာ့ စာအုပ္ဆုိင္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္အကူအညီေတာင္းထားတဲ့ ေစာင့္ၾကည့္ဂ်ာနယ္ကို ခ်က္ခ်င္းထုတ္ေပးပါတယ္။ မိတၱဴကူးၿပီးရင္ နက္ျဖန္မနက္ေစာေစာ ျပန္ေပးေစခ်င္ပါတယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ေက်းဇူးတင္စကားေတာင္ ေျပာမိသလားဆိုတာကို ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ မမွတ္မိဘူး။ ပိုက္ဆံပါမလာတဲ့အတြက္ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္အထိ သြားၿပီးခါမွ သူငယ္ခ်င္းဆီကေန ပိုက္ဆံခဏေခ်း၊ ကပ္လ်က္က မိတၱဴဆိုင္မွာ စိတ္နာနာနဲ႔ မိတၱဴႏွစ္စံုေတာင္ ကူးပစ္လုိက္တယ္။ ကံမ်ားေကာင္းခ်င္ေတာ့လည္း မိတၱဴဆိုင္က စာရြက္ႏွစ္ရြက္ပဲကူးတာကို ပိုက္ဆံယူရမွာ အားနာလို႔ထင္ပါရဲ႕။ မေပးပါနဲ႔ဆိုၿပီး အလကားကူးေပးလုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္တာကို ရသြားတဲ့အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္မိတာ ဘာနဲ႔မွကို မတူပါဘူးဗ်ာ။ ငွားထားတဲ့ဂ်ာနယ္ကို နက္ျဖန္အထိ မေစာင့္ေတာ့ဘဲ ၿမိဳ႕ထဲအထိတစ္ေခါက္ျပန္ၿပီး တကူးတကကို ျပန္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ မွတ္မွတ္ယယကို ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ငွားေပးတဲ့ဟိုတယ္က လူကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာေပးစမ္းပါဆိုၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာကို မွာခဲ့ပါတယ္။ အခုခင္ဗ်ားတို႔ ဖတ္ေနရတဲ့ "ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းရွင္းတမ္း" ဆိုတဲ့ေဆာင္းပါးက အဲဒီလိုရၿပီးမွ ျပန္တင္ေပးခဲ့ရတာခင္ဗ်။ ေက်းဇူးတင္ခံခ်င္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ တန္ဖိုးမထားမွာ စိုးတဲ့အတြက္ပါ။ တန္ဖိုးထားေစခ်င္တာပါ။

အခုကိစၥကို ဘာေၾကာင့္ဒီေလာက္ သည္းသည္းမည္းမည္းျဖစ္ေနရသလဲဆိုရင္ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းကိစၥမို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမြးစကေန ေသဆံုးသြားသည္အထိ ျမန္မာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဘယ္အခ်ိန္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ သီဆိုသည္ျဖစ္ေစ၊ စာသားေတြကို ရြတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ ရင္ထဲ၊ အသည္းထဲကေန ၾကက္သီးေမြးညင္းထေလာက္ေအာင္ ေျပာင္ေျမာက္လွတဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏုိင္ငံရဲ႕ အထိမ္းအမွတ္သီခ်င္းျဖစ္တဲ့ ဒီႏုိင္ငံေတာ္သီခ်င္းကို ဘယ္သူေရးတာပါဆိုၿပီး အတိအက်မေျပာႏိုင္ဘဲ သီဆိုခဲ့ရတယ္၊ ေသသြားတဲ့အထိ ဆိုသာဆိုခဲ့ရတယ္ ဘယ္သူေရးမွန္းမသိသြားဘူးဆိုၿပီး အေသမေျဖာင့္ျဖစ္မွာ စိုးတာေၾကာင့္ပါ။ ေနာက္ဆံုး သားသမီးေျမးျမစ္ေတြကို ေျပာျပမယ္ဆိုရင္ေတာင္ အဲဒီသီခ်င္းက ဘယ္လိုအဓိပၸါယ္ရွိတယ္ဆိုတာပဲ ရွင္းျပႏုိင္မွာေပါ့။ တကယ္လို႔မ်ား အဲဒီကေလးေတြက "အဲဒီသီခ်င္းကို ဘယ္သူေရးခဲ့တာလဲ ေဖေဖ/ဘိုးဘိုး/ဘိုးဘိုးႀကီး" ဆိုၿပီး ေမးလာခဲ့ရင္ မခက္ေခ်ဘူးလားဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ သားသမီးေျမးျမစ္ေတြကေရာ မေမးၾကဘူးလား။ ေမးလာခဲ့ရင္ ခင္ဗ်ားဘယ္လိုေျဖမလဲ။

အခုကၽြန္ေတာ္တင္ေပးခဲ့တဲ့ News Watch ဂ်ာနယ္ပါ ေဆာင္းပါးနဲ႔ 7Day News ဂ်ာနယ္ပါ ေဆာင္းပါးပါ အခ်က္အလက္ေတြဟာ နည္းနည္းပါးပါးမဟုတ္ဘဲ အေတာ္ႀကီးကို ကြဲလြဲေနတာ စိတ္မေကာင္းစရာပါ။ အခုႏုိင္ငံေတာ္သီခ်င္းရွင္းတမ္း ေဆာင္းပါးကိုလည္း မူကြဲတစ္ခုအေနနဲ႔သာ လိုလိုလားလား ဖတ္ခဲ့၊ မွတ္ခဲ့ရတာပါ။ News Watch မွာ ေရးထားတဲ့ ေဆာင္းပါးဟာ အဖိုးတန္ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ပါလ်က္နဲ႔ အျမင္မေတာ္ ဆင္ေတာ္နဲ႔ခေလာက္ဆိုသလို အခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ စာမေခ်ာတဲ့အျပင္ တခ်ိဳ႕တခ်ိဳ႕ေသာ စာေၾကာင္းေတြဆိုရင္ ဘယ္လိုနားလည္ရမွန္းကို မသိပါဘူး။ ဥပမာျပရရင္ "ဤကိစၥကိုေဆြးေႏြးရန္ ဂီတအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အမႈေဆာင္မ်ားသည္ ၿမိဳင္ဇာတ္႐ံုအသင္းတိုက္တြင္ က်င္းပသည္" ဆိုတဲ့စာေၾကာင္းမ်ိဳးက ဘယ္လိုအဓိပၸါယ္ေပါက္ပါသလဲ။ ေဆာင္းပါးေရးသူက ဘာကိုဆိုလိုသလဲဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူေရးထားတာက အဲဒီအဓိပၸါယ္မေရာက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အယ္ဒီတာတြင္ လံုး၀တာ၀န္ရွိသည္ဟု ျမင္မိပါသည္။ အယ္ဒီတာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ စာေၾကာင္းေတြဖတ္လို႔ေခ်ာေအာင္ အဓိပၸါယ္ေပါက္ေအာင္ေလာက္ေတာ့ ျပဳျပင္တည္းျဖတ္၊ ဒါမွမဟုတ္ မူရင္းစာေရးသူကို ေထာက္ျပအႀကံေပးတာေလာက္ေတာ့ လုပ္သင့္သည္ဟု ျမင္မိပါသည္။ သူ႔ရဲ႕တာ၀န္ကိုက အယ္ဒီတာျဖစ္ပါသည္။ စာမူစုတာေလာက္၊ စိစစ္ေရးတင္တာေလာက္၊ စာမူခထုတ္ေပးတာေလာက္ကိုသာ အယ္ဒီတာ့တာ၀န္ဟု မွတ္ထင္ေနသလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနမိသည္။ အျခားေဆာင္းပါးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္မေျပာလိုပါ။

အခုေနာက္ပိုင္း ဂ်ာနယ္ေတြမွာ စာလံုးေပါင္းအမွားေတြ ပလူပ်ံေနတာကို ကၽြန္ေတာ္မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္၍ ဖတ္ပါသည္။ ယခင္လိုေတာင္ ဂ်ာနယ္ဖတ္ရင္း မင္နီလုိက္မတားေတာ့ပါ။ စာလံုးေပါင္းမွားတာကိုေတြ႔လုိက္ မင္နီတားလုိက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စာကိုပင္ ေသခ်ာမဖတ္ရေတာ့ပါ။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သူတို႔ဂ်ာနယ္ေတြကို စာလံုးေပါင္းစစ္ေပးေနသလို ျဖစ္ေနသျဖင့္ အဲဒီအလုပ္ကို စြန္႔လႊတ္ထားလိုက္ရပါသည္။ အဲဒါက အဓိကမဟုတ္ပါဘူးေလဆိုတဲ့စိတ္ ေမြးလုိက္ရသည္။

အယ္ဒီတာအေနျဖင့္ ယခုလို ေဆာင္းပါးမ်ိဳးကိုေတာ့ ဂ႐ုစိုက္သင့္သည္ဟု ထင္ပါသည္။ ထင္ပါသည္ဟု မေျပာလိုေတာ့ပါ။ ဂ႐ုစိုက္ကိုစိုက္ရမည့္ေဆာင္းပါးဟု ေျပာခ်င္ပါသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းကိစၥသည္ ၿမိဳ႕လယ္တိုက္ခန္းက လူျပဳတ္က်လို႔ ေသသြားတာထက္၊ ၀က္မႀကီးက လူကေလးေတြေမြးတာထက္၊ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး ဗိုက္ႀကီးတာထက္၊ ေတးေရးဆရာေတြစုေပါင္းၿပီး ေတးေရးခေတြ ေတာင္းတာထက္၊ ျမန္မာ့လက္ေရြးစင္အသင္း ေတာင္ကိုရီးယားက အေပ်ာ္တမ္း တကၠသိုလ္ေဘာလံုးအသင္းကို ႐ံႈးတာထက္ အမ်ားႀကီးအမ်ားႀကီး ႏိႈင္းမရေအာင္ ပို၍ အေရးႀကီးပါသည္။ ထို႔ထက္ပိုသည္က ယခုေဆာင္းပါးသည္ အျခားဂ်ာနယ္တစ္ခုတြင္ ေဖာ္ျပပါရွိၿပီးသည့္ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကို မွားယြင္းေနေၾကာင္း ေျဖရွင္းေရးသားထားသည့္အတြက္ ပိုမိုဂ႐ုစိုက္ရန္လိုအပ္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မိမိဂ်ာနယ္ပါေဆာင္းပါးျဖင့္ အျခားဂ်ာနယ္ပါ ေဆာင္းပါးကို မွားယြင္းေၾကာင္းေျပာဆိုသည့္ ေဆာင္းပါးမ်ိဳးကိုမွ အေရးတယူမလုပ္လွ်င္ မည္သို႔ေသာ စာမူကို အေရးတယူလုပ္ဖို႔ စိတ္ကူးရွိသနည္းဟု ေမးလုိက္ခ်င္ပါသည္။ ေစာင့္ၾကည့္ဂ်ာနယ္၏ အယ္ဒီတာ ဘယ္သူလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဘာေကာင္မွမဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ေကာင္းေစခ်င္သည့္အတြက္ ေထာက္ျပေ၀ဖန္ေပးျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ပုဂၢိဳလ္ေရးဆုိင္ရာ လံုး၀(လံုး၀) မပါေၾကာင္း သစၥာဆိုပါသည္။

ယခုဆိုလွ်င္ "ႏုိင္ငံေတာ္သီခ်င္းရွင္းတမ္း" ဆိုသည့္ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္တည္းျဖင့္ အဆိုပါဂ်ာနယ္ကို ကၽြန္ေတာ္စိတ္၀င္စားမိသည့္အတြက္ ေနာက္လာမည့္ ေဖေဖာ္၀ါရီလတြင္ ထိုဂ်ာနယ္ကို အစမ္းယူမည္ျဖစ္ေၾကာင္း စာအုပ္ဆုိင္ကို ေျပာထားလုိက္ပါသည္။ ေနာက္ထပ္တစ္ခု ေထာက္ျပလိုေသးသည္။ ေရွ႕ပိုင္းတြင္ ဦးစိန္းေမာင္ဟု ေရးထားသည္၊ ေနာက္တတိယေနာက္ဆံုးပိုဒ္ေရာက္ေတာ့ ဦးစိန္ေမာင္ ျဖစ္သြားသည္။ ၀စၥႏွစ္လံုးေပါက္ေလး က်န္တာမ်ားကြာလို႔ မေျပာၾကပါႏွင့္။ လူတစ္ေယာက္၏ နာမည္သည္ သူ၏ အသက္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ သူေနထုိင္က်င္လည္ခဲ့ရာ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ ေကာင္းတာ၊ ဆိုးတာမွန္သမွ်ကို အဆိုပါနာမည္ျဖင့္ မွတ္တမ္းက်န္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဦးစိန္ေမာင္ ႏွင့္ ဦးစိန္းေမာင္သည္ လံုး၀ကို ကြဲျပားျခားနားပါသည္။ ယခုေဆာင္းပါးေရးသူ "ေတဇေအာင္"ကို ကၽြန္ေတာ္က "ေတဇာေအာင္"ဟု မွားေရးမိလွ်င္ လက္ခံၾကပါမည္လားဟု ေတြးမိသည္။

ေနာက္ဆံုးအပုိဒ္တြင္ သမုိင္းဟူသည္…………. စသည္ျဖင့္ အစခ်ီကာ ဤစာမူကို ဘယ္သူေတြရဲ႕ေျပာျပခ်က္ေတြ အေပၚမွာ မူတည္ၿပီး ေရးသားထားေၾကာင္း ေျပာထားပါတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ေဆာင္းပါးရွင္ၫႊန္းထားတဲ့ စာေရးဆရာႀကီး (ဦး)သုခမိန္ဆိုတာ ဘယ္သူမွန္း ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး။ တူရိယာဂီတအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အမႈေဆာင္စာရင္းမွာလည္း အဲဒီနာမည္ကုိ မေတြ႔ပါဘူး။ အဖြဲ႔လုိက္ခြဲၿပီး သီခ်င္းေရးၾကတဲ့အထဲမွာလည္း အဲဒီနာမည္ မပါ,ပါဘူး။ ၀ိုင္အမ္ဘီသခင္တင္ အထိမ္းအမွတ္ပြဲမွာ သီခ်င္းဆိုတဲ့လူ၊ တီးတဲ့လူ စာရင္းမွာလည္း မေတြ႔ပါဘူး။ ဒါဆိုရင္ ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ကို ၫႊန္းထားသလဲဆိုတာကို ေျဖရွင္းသင့္လွပါတယ္။ အမႈေဆာင္ထဲက တစ္ဦးဦးရဲ႕ သား၊ သို႔မဟုတ္ ညီ၊ သို႔မဟုတ္ တစ္နည္းနည္းေတာ္စပ္သူလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီအခ်ိန္က သီခ်င္းေရးစပ္ရာမွာ တာ၀န္ရွိသူတစ္ဦးဦးလား ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းေရးတဲ့သူကိစၥ ဒီလိုေတြ ျဖစ္ေနတာကို လံုး၀ကို စိတ္မခ်မ္းသာပါ။ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္း၏ သက္တမ္းသည္ အႏွစ္(၈၀)သာ ရွိပါေသးသည္။ အႏွစ္(၈၀၀) မဟုတ္ပါ။ ထိုမွ်ကာလသာရွိေသးေသာ သမုိင္းအခ်က္အလက္ကိုပင္ ဘယ္ဟာအမွန္ဟု ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ တိတိက်က်၊ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပါဘဲလ်က္ ပု၊ ပင္း၊ အင္း၊ ေတာင္၊ ေညာင္၊ ကုန္းေဘာင္ဆိုၿပီး ျမန္မာ့သမုိင္းစဥ္မ်ားကို ဖတ္ေန၊ မွတ္ေနရသည္မွာ တစ္မ်ိဳးႀကီးျဖစ္ရသည့္အျပင္ ရင္နာလွပါသည္။ တိတိက်က်မွတ္တမ္းမထားဘဲ သမုိင္းမွတ္တမ္းအားနည္းေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူမ်ိဳး၏ စ႐ုိက္ေတြကို ျပင္ဆင္သင့္ၿပီထင္ပါသည္။ အခ်ိန္မီပါေသးသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးတြင္ ေမြးဖြားလာသည္မွ ေသဆံုးသြားသည္အထိ ယေန႔ျမန္မာလူမ်ိဳးအားလံုး၊ ေနာင္ျမန္မာလူမ်ိဳးအားလံုး ျမတ္ႏိုးဂုဏ္ယူစြာ သီဆိုေနၾကရဦးမည့္ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းကို မည္သူေရးခဲ့သည္၊ သို႔မဟုတ္ မည္သို႔ျဖစ္ေပၚလာသည္ကို တစ္ဦးခ်င္းတစ္ေယာက္ခ်င္းမဟုတ္ဘဲ တာ၀န္ရွိသူမ်ားက ဦးေဆာင္၍ ေရွ႕မီေနာက္မီပုဂၢိဳလ္မ်ားအေနျဖင့္ မေႏွးအျမန္ ၀ိုင္း၀န္းအေျဖရွာ ေျဖရွင္းေပးျခင္းျဖင့္ သမုိင္းေပးတာ၀န္ကို ေက်ပြန္စြာထမ္းေဆာင္သင့္ၾကပါေၾကာင္း အႀကံျပဳတုိက္တြန္း ေရးသားအပ္ပါသည္။

ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၂၈ ရက္၊ ၾကာသပေတးေန႔။
နံနက္ ၇ နာရီ ၁၀ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။

ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းရွင္းတမ္း - ေတဇေအာင္


ျမန္မာ့ေတးဂီတသမုိင္းတြင္ စြမ္းအင္အထက္ျမက္ဆံုးေသာ ေတးတစ္ပုဒ္ (သို႔မဟုတ္) လူတိုင္းသီဆိုရန္ ေတးသြားႏွင့္ သံစဥ္ပါ ခက္ခဲလွေသာ ေတးတစ္ပုဒ္သည္ ယေန႔ "ႏုိင္ငံေတာ္သီခ်င္း" ဟု သတ္မွတ္ထားသည့္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္သည္။

၁၉၄၁ မွ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္သို႔တုိင္ေအာင္ ကာလအတြင္း ဘီအိုင္ေအ၊ ဘီဒီေအ၊ မ်ိဳးခ်စ္ဗမာ့တပ္မေတာ္၊ ဖဆပလအဖြဲ႔ႀကီး စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ႀကိဳးပမ္းမႈပံုသဏၭာန္မ်ား အဆင့္ဆင့္ေျပာင္းလဲခဲ့ရာ အမ်ိဳးသားဂီတစစ္ေၾကာင္း အေနျဖင့္လည္း ၁၉၄၆ ခု မတ္လ ၁၆ ရက္ ဗဟန္း ေနသူရိန္႐ံုႀကီးတြင္ ဆရာႀကီး ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ိဳ၊ ဂီတမိခင္ႀကီး ေဒၚေစာျမေအးၾကည္ တို႔ဦးေဆာင္ကာ "ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ တူရိယာဂီတအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီး" ကို ဖြဲ႔စည္းလိုက္ရာ အမႈေဆာင္မ်ားမွာ-
ဥကၠ႒ - ေဒၚေစာျမေအးၾကည္
ဒု/ဥကၠ႒ - ဦးေမာင္ကေလး (လမ္းမေတာ္)
အတြင္းေရးမွဴး - တကၠသိုလ္စိုး
ဒု/အတြင္းေရးမွဴး - ဒဂံုဆရာတင္၊ ဦးဟန္၀င္း
၀ါဒျဖန္႔ႏွင့္ျပန္ၾကား - ကက္နက္စိန္
ဘ႑ာေရးမွဴး - ေဒၚလွေရႊ (မိုးေဒ၀ါ)
စာရင္းစစ္ - ဦးဗေစာၾကည္
လူမ်ိဳးျခားဖြဲ႔စည္းေရး - မစၥတာဘိန္ဟုတ္
ရပ္ေ၀းဖြဲ႔စည္းေရး - ဦးလွတင္
အမ်ိဳးသမီးဖြဲ႔စည္းေရး - ေဒၚရင္ရင္၊ ေဒၚေမခ်စ္၊ ေဒၚၾကည္ၾကည္
အမႈေဆာင္အဖြဲ႔၀င္မ်ား - ဦးစိန္းေမာင္၊ ဦးဘသန္း၊ စိန္ေ၀လွ်ံ၊ ေရႊတိုင္ေအး၊ ေရႊျပည္ေအး၊ ေအ၀မ္းဦးခင္ေမာင္၊ ရန္ႏုိင္စိန္ တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။

၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁၀ ရက္တြင္က်င္းပမည့္ တိုင္းျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္အမီ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေရးသားရန္ ႏုိင္ငံေတာ္မွ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္တူရိယာ ဂီတအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီးကို တာ၀န္ေပးအပ္လာသည္။ ဤကိစၥကိုေဆြးေႏြးရန္ ဂီတအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အမႈေဆာင္မ်ားသည္ ၿမိဳင္ဇာတ္႐ံုအသင္းတိုက္တြင္ က်င္းပသည္။ အမႈေဆာင္ႏွစ္ဆယ့္တစ္ဦး ရွိသည့္အနက္ ခုနစ္ဦးသာ တက္ေရာက္သည္။ ျပင္ပ,ပညာရွင္ သီခ်င္းေရးဆရာ ဂီတာေသာင္း တက္ေရာက္လာ၍ တက္ေရာက္လာသူအားလံုး ရွစ္ေယာက္ျဖစ္သြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤရွစ္ဦးတို႔အား ႏုိင္ငံေတာ္သီခ်င္းေရးရန္ တာ၀န္ကိုေပးအပ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ အမႈေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္သည့္ ဂီတာဦးစိန္းေမာင္သည္ ထိုေန႔၏ အစည္းအေ၀းကို မတက္ေရာက္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ခြင့္စာတင္ထားရာ ဆရာရန္ႏုိင္ေဆြကို အမႈေဆာင္အဖြဲ႔သို႔သြင္း၍ တိုးခ်ဲ႕ဖြဲ႔စည္းလုိက္လွ်င္ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းေရးရမည့္အဖြဲ႔သည္ ကိုးဦးျဖစ္သြားေလသည္။

ထို႔ေနာက္ ဆရာစိန္ျမေမာင္ကလည္း သူပါ၀င္လိုေၾကာင္း ကုိယ္တုိင္ဆႏၵျပဳလာသျဖင့္ အဖြဲ႔၀င္ဆယ္ဦးျဖစ္သြားကာ တစ္ဦးလွ်င္ တစ္ပုဒ္စီေရးၾကေသာေၾကာင့္ ဆယ္ပုဒ္ျဖစ္လာပါက ေရြးခ်ယ္ရခက္ေတာ့မည္ဟု ေတြးမိကာ အုပ္စုသံုးစုခြဲ၍ သံုးပုဒ္ေရးသားတင္ျပရန္ ညႇိႏိႈင္းသေဘာတူလုိက္ၾကသည္။ သို႔ႏွင့္ ဒဂံုဆရာတင္၊ ဆရာရန္ႏုိင္ေဆြ၊ ဆရာရန္ႏိုင္စိန္တို႔က တစ္ဖြဲ႔၊ ဆရာေရႊျပည္ေအး၊ တကၠသိုလ္စိုး၊ ေဒၚစိန္ပါတီ၏ခင္ပြန္း ဦးဘသက္စသည့္ သံုးဦးကတစ္ဖြဲ႔၊ ဂီတာေသာင္း၊ ေစာင္းဦးဘသန္း၊ စိန္ေ၀လွ်ံ၊ စိန္ျမေမာင္တို႔ ေလးဦးကတစ္ဖြဲ႔ စသည္ျဖင့္ ႏုိင္ငံေတာ္သီခ်င္းကို ေရးၾကေလသည္။

အခ်ိန္တန္ေသာအခါ အဖြဲ႔သံုးဖြဲ႔မွ ေရးသားလာေသာ ႏုိင္ငံေတာ္သီခ်င္းသံုးပုဒ္ကို တုိင္းျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္သို႔ တင္ျပၾကသည္။ သို႔ေသာ္ နားေထာင္စိစစ္ေပးရသည့္ အဖြဲ႔၀င္လူႀကီးမ်ားက နားတြင္မေတြ႔၊ မည္သို႔မွ် နားမစြဲ၍ ဘ၀င္မက်ေသာေၾကာင့္ သီခ်င္းေရးသားၾကသူ ဆယ္ဦး၏ကုိယ္စား "ဒဂံုဆရာတင္၊ ဆရာရန္ႏိုင္စိန္၊ ျမန္ေအာင္ဦးတင္၊ ၀န္ႀကီး ဗိုလ္ခင္ေမာင္ေလး" စသည့္ ေလးဦးအဖြဲ႔က ေဆြးေႏြးညႇိႏိႈင္းၾကကာ ၀ိုင္အမ္ဘီသခင္တင္ သီဆိုခဲ့သည့္ တို႔ဗမာသီခ်င္း "တေကာင္းအဘိရာဇာ" အစခ်ီ တတိယအခ်ိဳး "အမ်ိဳးသားေရးမို႔ ႀကိဳးပမ္းၾကပါ" ဟူေသာ အပိုဒ္မွ စတင္လ်က္ သံၿပိဳင္ ကမၻာမေၾကအဆံုးထိေအာင္ေသာ ေတးသြားကိုယူ၍ လြတ္လပ္ေသာ ျပည္ေထာင္စုသမၼတ ျမန္မာႏုိင္ငံႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေစမည့္ စာသားမ်ားကို ေျပာင္းလဲထည့္သြင္းကာ ႏုိင္ငံေတာ္သီခ်င္းကို ျပဳစုခဲ့ၾကသည္။

ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္း
တရားမွ်တ လြတ္လပ္ျခင္းနဲ႔မေသြ တို႔ေျပ တို႔ေျမ၊ မ်ားလူခပ္သိမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းေစဖို႔၊ ခြင့္တူညီမွ် ၀ါဒျဖဴစင္တဲ့ေျပ တို႔ေျပ တို႔ေျမ၊ ျပည္ေထာင္စုအေမြ အၿမဲတည္တံ့ေစ အဓိ႒ာန္ျပဳေပ ထိန္းသိမ္းစို႔ေလ xxx
သံၿပိဳင္။ (ကမၻာမေၾက ျမန္မာေျပ တို႔ဘိုးဘြားအေမြအႏွစ္မို႔ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေပ)၂ ျပည္ေထာင္စုကိုအသက္ေပးလို႔ တို႔ကာကြယ္မေလ၊ ဒါတို႔ေျပ ဒါတို႔ေျမ တို႔ပိုင္တဲ့ေျမ၊ တို႔ေျပ တို႔ေျမ၊ အက်ိဳးကို ညီညာစြာတို႔တစ္ေတြ ထမ္းေဆာင္ပါစို႔ေလ၊ တို႔တာ၀န္ေပ အဖိုးတန္ေျမ xxx

၁၉၆၅ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လကုန္ေလာက္တြင္ တို႔ဗမာသီခ်င္း (၃၅)ႏွစ္ႏွင့္ ၀ိုင္အမ္ဘီသခင္တင္ အထိမ္းအမွတ္ပြဲႀကီးကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းရွိ ဂႏၶီခန္းမႀကီးတြင္ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုး သမုိင္းျပဳစုေရးေကာ္မတီႏွင့္ ဂီတအႏုပညာရွင္မ်ား ႀကီးမွဴးက်င္းပခဲ့သည္။ ထိုပြဲတြင္ တို႔ဗမာသီခ်င္းကို မူမွန္စစ္စစ္ျဖင့္ သီဆိုျပႏုိင္ရန္အတြက္ ႀကိဳးစားခဲ့ရသည္။ ၀ိုင္အမ္ဘီသခင္တင္ကိုယ္တုိင္ ဆိုခဲ့သည့္ တို႔ဗမာသီခ်င္းဓာတ္ျပားကိုလည္း ရွာခဲ့ၾကရာ မရခဲ့ေပ။

တီး၀ိုင္းေခါင္းေဆာင္ စိန္စတင္းကို ဆရာေစာင္းဦးဘသန္း၊ ဆရာဂီတာဦးစိန္ေမာင္တို႔က တို႔ဗမာသီခ်င္း မူမွန္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး တုိက္ေပးၾကသည္။ တို႔ဗမာသီခ်င္းကို စင္ေပၚတက္ဆိုမည့္ (ဦး)ေရႊညာေမာင္ႏွင့္ သံၿပိဳင္အပိုဒ္ကို သီဆိုမည့္ စာေရးဆရာမႀကီး (ေဒၚ)ၾကည္ဦး၊ ေဒၚၾကည္ၾကည္၀င္းတို႔ကို ဆုိင္း၀ိုင္းႏွင့္ စည္းခ်ည္းတီးၿပီး ေလ့က်င့္ေပးၾကရသည္။

အခမ္းအနားႀကီးစေသာအခါ သခင္ဘေသာင္းက တို႔ဗမာသီခ်င္းအဓိပၸါယ္ကို ရွင္းျပသည္။ ၿပီးလွ်င္ (ဦး)ေရႊညာေမာင္က ဆိုေတာ့သည္။ မ်ိဳးခ်စ္စာဆိုႀကီး ၀ိုင္အမ္ဘီသခင္တင္၏ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းေတးသြားကား ယေန႔ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္အထိ ဆိုပါလွ်င္ အႏွစ္ (၈၀)တင္းတင္း ရွိခဲ့ေပၿပီ။

ဤမွ်ေလာက္ဆိုပါလွ်င္ ႏုိင္ငံေတာ္သီခ်င္းကို ဘယ္သူေရးစပ္ခဲ့သလဲဆိုေသာ (၇)ရက္ သတင္းဂ်ာနယ္ ဇန္န၀ါရီ (၇)ရက္၊ ၂၀၁၀ ခုပါ ေဆာင္းပါးရွင္း တကၠသိုလ္စိုးမိုး သေဘာေပါက္သင့္ၿပီဟု ထင္ပါသည္။

သမုိင္းဟူသည္ လုပ္ႀကံ၊ လီဆယ္၊ ဖန္တီး၊ ေျပာဆိုေရးသားအပ္ေသာအရာ မဟုတ္သလို ျဖစ္ေလေရာ့သတည္းဟူ၍ ဥံဳဖြမန္းရသည့္အရာလည္း မဟုတ္ပါ။ ဤ "ႏုိင္ငံေတာ္သီခ်င္းရွင္းတမ္း" စာမူကို ဂီတစာဆို ဆရာရန္ႏုိင္ေဆြ၊ ဂီတစာဆို ဆရာရန္ႏုိင္စိန္၊ စာေရးဆရာမႀကီး (ေဒၚ)ၾကည္ဦး၊ စာေရးဆရာႀကီး (ဦး)သုခမိန္တို႔ ေျပာျပခ်က္မ်ားအေပၚမူတည္၍ သမုိင္းမူမွန္ျဖစ္ေစလိုေသာ ေစတနာျဖင့္ ရွင္းတမ္းထုတ္လုိက္ရပါေပသည္။

(၂၀-၁-၂၀၁၀ ရက္ေန႔ထုတ္ News Watch ေစာင့္ၾကည့္ ဂ်ာနယ္မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)

Wednesday, January 27, 2010

ကတ္သီးကတ္သတ္ေတြ စဥ္းစားေနမိတယ္ - ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)


(၁)
ဇာတ္ကားေတြ၊ သီခ်င္းေတြ၊ ၀တၳဳေတြ၊ ကဗ်ာေတြမွာ လြမ္းရေဆြးရတာနဲ႔ ပတ္သက္တာမွန္သမွ် ေရးၿပီ၊ ေျပာၿပီ၊ ဖြဲ႔စပ္ၿပီဆိုတာနဲ႔ မပါမျဖစ္ စကားလံုးတစ္လံုးက "အထီးက်န္" ဆိုတာပါပဲ။ အထီးက်န္တယ္လို႔ ေျပာလုိက္ရင္ လူတိုင္းနားလည္ပါတယ္။ အဲဒီစကားလံုးကို ေျပာတဲ့သူ၊ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီစကားလံုးနဲ႔ အၫႊန္းခံရသူဟာ အေဖာ္မဲ့ေနတယ္၊ တစ္ဦးတည္းျဖစ္ေနတယ္လို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားေနမိတာက "အထီးက်န္" တယ္ဆိုတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ ေယာက္်ားေလးက ေျပာေတာ့လည္း အထီးက်န္တယ္။ မိန္းကေလးက ေျပာေတာ့လည္း အထီးက်န္တယ္လို႔ ဘာျဖစ္လို႔ ျဖစ္ေနရသလဲ။ ေယာက္်ားေလးက အထီးက်န္တယ္လို႔ေျပာတာ သဘာ၀က်တယ္ေလ။ မိန္းကေလးက ဘယ္ႏွယ္ေၾကာင့္ အထီးက်န္ရတာလဲ။ တကယ္ဆိုရင္ "အမက်န္"တယ္လို႔ မျဖစ္သင့္ဘူးလား။ ကတ္သီးကတ္သတ္စဥ္းစားေနမိတာ ေျပာပါတယ္။

ထပ္ၿပီးစဥ္းစားမိတာက အေဖာ္မဲ့ေန၊ တစ္ဦးတည္းျဖစ္ေနလို႔ လြမ္းေဆြးခံစားရတာကို အထီးက်န္တယ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ႔ ဘာေၾကာင့္မ်ား သတ္မွတ္ခဲ့ရတာလဲဆိုတာပါ။ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ… ခ်စ္ခင္သူေတြနဲ႔ ခြဲခြါရတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ေယာက္်ားေလးေတြက ပိုမိုခံစားရတတ္လို႔လား (သေဘာကေတာ့ ေယာက္်ားေလးေတြက အသည္းပိုႏုၿပီး ပိုခံစားလြယ္လို႔လား)၊ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီစကားလံုးကို တီထြင္ခဲ့တဲ့လူဟာ ေယာက္်ားေလးျဖစ္ေနလို႔လား ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။

ခင္ဗ်ားေရာ.. ဘယ္လိုထင္သလဲဗ်။ တကယ့္ကို ကတ္သီးကတ္သီးႀကီးပါဗ်ာ၊ ေနာ္…။

(၂)
ေနာက္တစ္ခုလာျပန္ၿပီ။ "ေခ်း" ဆိုတဲ့ စကားလံုးပါ။ "ေခ်း" ဆိုတဲ့ စကားလံုးရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို ျမန္မာအဘိဓာန္မွာ သံုးမ်ိဳးျပထားသဗ်။ ပထမတစ္မ်ိဳးက အားလံုးသိတဲ့အတိုင္း မစင္၊ က်င္ႀကီး၊ အညစ္အေၾကး ဆုိတဲ့ အဓိပၸါယ္ပါ။ လူေတြမေျပာခ်င္၊ မၾကားခ်င္ၾကတဲ့ စကားလံုးေပါ့။ ရယ္ေတာ့ရယ္စရာႀကီးေနာ္၊ ဘယ္ႏွယ့္ဗ်ာ… ေန႔တုိင္း ဒီကိစၥနဲ႔ ကင္းလို႔ရတာလည္းမဟုတ္ဘဲနဲ႔။ ထားပါေတာ့။ ေနာက္အဓိပၸါယ္တစ္မ်ိဳးကေတာ့ သူတစ္ပါးဆီကေန ေငြေၾကး စတာမ်ိဳးကို ေခတၱယူတာ၊ ဒါမွမဟုတ္ သူတစ္ပါးကို ကုိယ္ကေန ေခတၱေပးတာမ်ိဳးပါ။ ေနာက္ဆံုးတတိယတစ္မ်ိဳးကေတာ့ အပင္တစ္မ်ိဳးရဲ႕အမည္ပါတဲ့။ အဲဒီသစ္ပင္က အပင္ကေန သစ္ေစးထြက္ၿပီး အသီးကေန မင္ေစးထြက္သတဲ့ဗ်။ ေခ်းပင္ေပါ့ေနာ္။

ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတာက ဒီလိုဗ်။ ေခ်းဆိုတာရဲ႕ မူရင္းအဓိပၸါယ္ဟာ အညစ္အေၾကး၊ မစင္ေပါ့ဗ်ာ။ လူေတြမလိုခ်င္တဲ့၊ လူေတြရြံတဲ့၊ မႏွစ္ၿမိဳ႕တဲ့ အရာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒါဆိုရင္ ပိုက္ဆံေခ်းတာတို႔၊ ပစၥည္းေခ်းတာတို႔မွာ ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီ"ေခ်း" ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို သံုးရတာလဲ။ ေခ်းငွားတာဟာ မေကာင္းဘူးဆိုတာကို ေျပာခ်င္တာလား။ ပိုက္ဆံေခ်းတာ၊ ပစၥည္းေခ်းတာကို မစင္လိုပဲရြံရွာေစခ်င္တာလား။ အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြ အေတာ္ေခတ္မီတယ္လို႔ ဆိုရမယ္ဗ်။ ဟုတ္တယ္ေလ။ အေႂကြးဆိုတာမ်ိဳးက ေကာင္းတာမဟုတ္ဘူးေလ။ ဘာေႂကြးပဲျဖစ္ျဖစ္ မတင္တာအေကာင္းဆံုးမဟုတ္လား။ ပိုက္ဆံေႂကြး၊ ပစၥည္းေႂကြး၊ ေက်းဇူးေႂကြး၊ ေနာက္ဆံုး သံသရာေႂကြးေတြ ကင္းစင္ေနတာဟာ အေကာင္းဆံုးမဟုတ္ဘူးလား။ အဲဒါေၾကာင့္ ေခ်းငွားတာေတြကို ေခ်းဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ႔ သံုးထားတာလို႔ ေတြးၾကည့္မိေတာ့လည္း အဲဒီစကားလံုးကို တီထြင္ခဲ့တဲ့ ေရွးတုန္းက ျမန္မာပညာရွိႀကီးေတြကို ခ်ီးက်ဴးမိျပန္ပါေရာ။

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကတ္သီးကတ္သတ္မွ တကယ့္ကို ကတ္သီးကတ္သက္ပါပဲ။ ဒီလုိေလးလည္း စဥ္းစားမိေသးသဗ်။ "ေခ်း" ဆိုတာမ်ိဳးကို လူေတြမႏွစ္သက္၊ မျမတ္ႏိုးၾကေပမယ့္ ေန႔စဥ္ေတာ့ မလုပ္မျဖစ္ လုပ္ေနၾကရတယ္။ သူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဂ႐ုစိုက္ၾကရတယ္ေလ။ အဲဒီေတာ့ အေႂကြးဆိုတာမ်ိဳးကိုလည္း မႏွစ္ၿမိဳ႕ေပမယ့္ မလုပ္မျဖစ္ေတာ့ လုပ္ေနရဦးမယ္လို႔ေလ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ႔ရင္ ၿပံဳးမျပမိပါေစနဲ႔ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားဆီက တစ္ခုခုေခ်းမိမွာစိုးလို႔ပါ။ မေကာင္းတာသိေပမယ့္ ေနသာထုိင္သာရွိေအာင္ေတာ့ မလုပ္မျဖစ္လုပ္ေနဖို႔ လုိတယ္ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ပါ။

(၃)
ဒီတစ္ခါစဥ္းစားမိတဲ့ စကားလံုးက "ေယာက္မ" ပါ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ႀကံဳတဲ့လူတိုင္းကို ေျပာျပျဖစ္၊ ျပင္ေပးျဖစ္ေပမယ့္ မထူးပါဘူး။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ သူတို႔ထင္သလိုပဲ "ေယာင္းမ" ၾကတာပါပဲ။ "ေယာက္ဖ" ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို လူတိုင္းမွန္ေအာင္ သံုးတတ္တယ္။ ဘာကိစၥမ်ား "ေယာက္မ" က်မွ လာမွားေနၾကသလဲဆိုတာကို စဥ္းစားလို႔မရဘူး။ ရွင္းေနတာပဲေလ။ ေယာက္်ားေလးကို ေခၚခ်င္ရင္ "ေယာက္ဖ"၊ မိန္းကေလးဆိုမွေတာ့ "ေယာက္မ" ေပါ့။ ဟုတ္ဖူးလား။ အဲဒါကိုဗ်ာ… ဘယ္ေလာက္ျပင္ေပးျပင္ေပး မရပါဘူး။ ေရးလာလုိက္ရင္ "ေယာင္းမ" ခ်ည္းပဲ။ ထားပါေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိတာက အဲဒီစကားလံုးမွားတာကို မဟုတ္ပါဘူး။

ဒီလိုဗ်။ "ေယာက္မ" ဆိုတဲ့စကားလံုးအဓိပၸါယ္က အစ္ကို ဒါမွမဟုတ္ ေမာင္ရဲ႕ မယား။ ေနာက္ လင္ရဲ႕အစ္မ ဒါမွမဟုတ္ ႏွမေပါ့။ အဲဒီအထိ ျပႆနာမရွိပါဘူး။ ျပႆနာက အဲဒီစကားလံုး "ေယာက္မ" မွာ ေနာက္ထပ္အဓိပၸါယ္တစ္မ်ိဳး ရွိေသးသဗ်။ အားလံုးလည္း သိၿပီးသားပါ။ ထမင္းေတြ၊ ဟင္းေတြခ်က္တဲ့အခါမွာ သံုးတဲ့ပစၥည္းတစ္မ်ိဳးကိုလည္း "ေယာက္မ" လို႔ ေခၚတယ္ေလ။ ၿမိဳ႕ကလူေတြအတြက္ကေတာ့ ဇြန္းဆိုတဲ့စကားလံုးနဲ႔သာ ရင္းႏွီးေနႏိုင္ေပမယ့္ အမ်ားစုကေတာ့ "ေယာက္မ" ကို ေကာင္းေကာင္းသိမယ္ထင္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ေစာေစာက လူကိုေခၚတဲ့ "ေယာက္မ" နဲ႔ မီးဖိုေခ်ာင္မွာသံုးတဲ့ပစၥည္း "ေယာက္မ" က လာတူေနရသလဲလို႔ေပါ့။ မီးဖိုေခ်ာင္သံုး "ေယာက္မ"ကေတာ့ ေမႊတဲ့ေနရာမွာ အင္မတန္အသံုး၀င္သဗ်။ ဒါဆိုရင္ လူ"ေယာက္မ" ကေရာ လင္မယားေတြၾကား၊ မိသားစုေတြၾကားမွာ ၀င္ေမႊေနတာကို ဆိုလိုတာမ်ားလား။ မဟုတ္ေသးပါဘူးဗ်ာ၊ ေနာ္။ ေနာက္တစ္ခါရွိေသးတယ္။ "ေယာက္မသည္ ထမင္း၊ ဟင္းအိုးတို႔ကို ဘယ္ေလာက္ပဲ ေမႊေနရပါေစ၊ အရသာကိုမသိ" တဲ့။ ဟင္… အဲဒါဆိုရင္ လူ"ေယာက္မ"ကေရာ ဘာအရသာကို မသိတာလည္း မသိဘူး။ ေတာ္ပါၿပီဗ်ာ။ မစဥ္းစားေတာ့ပါဘူး။ တကယ့္ကို ကတ္သီးကတ္သတ္ႀကီးပါ။

စာႂကြင္း
ျမန္မာစာေပ၊ ျမန္မာစကားလံုးမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီးေရးထားတာမဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလိုေရးဖို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ ျပည့္စံုတဲ့လူတစ္ေယာက္ လံုး၀(လံုး၀)ကို မဟုတ္ရပါဘူး။ ျမန္မာစာနဲ႔ပတ္သက္ရင္ က,ကေန အ,အထိ မမွားေအာင္ အလြတ္ရြတ္ႏိုင္၊ အလြတ္ေရးႏိုင္တာပဲ ရွိပါတယ္။ စကားလံုးေတြနဲ႔ပတ္သက္တာဟာ ပညာရွင္ေတြရဲ႕အရာဆိုတာလည္း သိပါရဲ႕။ အခုေရးမိတာက ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ကတ္သီးကတ္သတ္ စဥ္းစားမိတာေလးေတြကို ျပန္လည္ေ၀မွ်တဲ့ သေဘာသက္သက္သာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။

အမွတ္တရ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၂၇ ရက္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔။
ေန႔လည္ ၂ နာရီ ၂၉ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။

၁၀။ မင္းတုန္းမင္း (၁၂၁၄-၁၂၄၀)


mindon.jpg
မင္းတုန္းမင္းသားသည္ အေရးေတာ္ေအာင္ျမင္၍ ထီးနန္းသိမ္းပိုက္ေလသည္။ ညီေတာ္ ကေနာင္မင္းသားအားလည္း လိႈင္ထိပ္ေခါင္တင္ႏွင့္ စံုဖက္၍ အိမ္ေရွ႕အရာ ေပးေလသည္။ အဂၤလိပ္တို႔လည္း စစ္ေျပၿငိမ္းစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆိုရန္ ေစလႊတ္ေလသည္။ သို႔ရာတြင္ မင္းတုန္းမင္းက မိမိႏွင့္ျဖစ္ေသာ စစ္မဟုတ္၍ လက္မွတ္မထိုးေခ်။ အဂၤလိပ္တို႔လည္း ရခုိင္ဘိုးေခါင္ေတာင္ထိပ္မွ ေျမထဲ (ေအာင္လံၿမိဳ႕) ေျမာက္ဘက္ ၆ မုိင္ကြာ နယ္ျခားအေျဖာင့္အတုိင္း ေတာင္ဘက္တလႊားကို သိမ္းယူေလသည္။ ၁၂၁၅ ခုႏွစ္တြင္ ယိုးဒယားက က်ိဳင္းတံုကို ထိပါးလာသျဖင့္ တုိက္ခုိက္ႏွိမ္နင္းရေလသည္။ ျမန္မာတို႔က ပဲခူးနယ္ကို ျပန္ေပးရန္ အိႏၵိယဘုရင္ခံခ်ဳပ္အထိ သြားေရာက္အေရးဆိုေသာ္လည္း နယ္ခ်ဲ႕လို၍ ရန္စစ္ျပဳေသာ အဂၤလိပ္တို႔က ျပန္၍ မေပးအပ္ေခ်။

မင္းတုန္းမင္းသည္ ၁၂၁၇ ခုႏွစ္တြင္ ျပင္သစ္ႏုိင္ငံသို႔ သံေစလႊတ္ေလသည္။ ၁၂၁၈ ခုႏွစ္တြင္ မႏၱေလးေတာင္ေျခ၌ ရတနာပံုၿမိဳ႕သစ္ကို တည္ေထာင္ေလသည္။ အဂၤလိပ္တို႔ႏွင့္ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ေရး စာခ်ဳပ္တစ္ရပ္ခ်ဳပ္ဆိုကာ ေနျပည္ေတာ္တြင္ အဂၤလိပ္အစိုးရကုိယ္စားလွယ္ကို လက္ခံခြင့္ျပဳေလသည္။ မင္းတုန္းမင္းတြင္ မိဖုရား၊ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္မ်ား မ်ားျပားလွေသာေၾကာင့္ နန္းတြင္းေရးျပႆနာမ်ားလည္း ႐ႈပ္ေထြးေလသည္။ ၁၂၂၈ ခုႏွစ္တြင္ သားေတာ္ ျမင္းကြန္းစားႏွင့္ ျမင္းခံုတိုင္စားတို႔သည္ အိမ္ေရွ႕မင္း ကေနာင္မင္းသားအား လုပ္ႀကံ၍ နန္းေတာ္ကို စီးနင္းေလသည္။ သို႔ရာတြင္ အေရးမလွ၍ ေရနန္းစၾကာ သေဘၤာေတာ္ကို အတင္းယူေဆာင္၍ အဂၤလိပ္ပုိင္နက္သို႔ စုန္ေျပးေလသည္။ ကေနာင္မင္းသားမွာ ႏုိင္ငံထူေထာင္ေရးအတြက္ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားကို ပညာေတာ္သင္မ်ားေစလႊတ္ကာ လက္နက္စက္႐ံုမွအစ စက္႐ံုမ်ားစြာကို တည္ေထာင္ေလသည္။ လက္နက္မ်ားျပဳလုပ္ရာ ေရျမႇဳပ္ဗံုးအထိ ေအာင္ျမင္ေသာ္လည္း မင္းတုန္းမင္းႀကီးက တားျမစ္သျဖင့္ မျပဳလုပ္ရေတာ့ဘဲ ရွိခဲ့ေလသည္။ ကေနာင္မင္း ကြယ္လြန္ရသျဖင့္ ႏုိင္ငံေတာ္အတြက္ တအားဆုတ္ယုတ္ၾကေလသည္။

ျမင္းကြန္းျမင္းခံုတုိင္အေရး ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ပန္းတိမ္းမင္းသားက ပုန္ကန္ထႂကြျပန္ေလသည္။ ကသာမင္းသားလည္း ထႂကြေလသည္။ မင္းတုန္းမင္းသည္ ကေနာင္မင္း ကြယ္လြန္သည့္ေနာက္တြင္ သားေတာ္မ်ား စိတ္၀မ္းကြဲမည္စိုးသျဖင့္ မည္သူ႔ကိုမွ် အိမ္ေရွ႕အရာမေပးဘဲေနေလရာ မင္းသားတို႔လည္း အသီးသီးႀကိတ္၍ ႀကိဳးစားႀကံစည္ေနၾကေလသည္။ ၁၂၄၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ မင္းတုန္းမင္းႀကီးသည္ မက်န္းမမာရွိေလရာ နန္းလ်ာေရြးခ်ယ္ေရးမွာ ျပႆနာျဖစ္၍လာေလသည္။ မင္းတုန္းမင္းႀကီးသည္ သားေတာ္ႀကီးမ်ားျဖစ္ေသာ သံုးဆယ္မင္းသား၊ မကၡရာမင္းသား၊ ေညာင္ရမ္းမင္းသားတို႔ ထီးနန္းစံလွ်င္ စိတ္ခက္ထန္သည့္အတုိင္း အဂၤလိပ္ႏွင့္ အေရးအခင္းျဖစ္မည္ကို စိုးရိမ္ေသာေၾကာင့္ ပထမျပန္ စာျပန္ပြဲ (၃)ႀကိမ္ ေျဖဆိုခဲ့ေသာ သားေတာ္ သီေပါမင္းသားကို ေရြးခ်ယ္လိုေလသည္။ သီေပါမင္းမွာ စိတ္ထားႏူးညံ့၍ မိမိ ၫႊန္ၾကားသည့္အတုိင္း လုိက္နာဖြယ္ရွိေပသည္။ ထိုမွတစ္ပါး အဂၤလိပ္ႏုိင္ငံသို႔ ေရာက္ခဲ့ဖူးေသာ ကင္း၀န္မင္းႀကီးကလည္း အဂၤလိပ္စစ္အင္အားကို ခံ့ညားသျဖင့္ အဂၤလိပ္ႏွင့္ စစ္ျဖစ္ေရးကို စိုးရြံ႕၍ မိမိ ၾသဇာေညာင္းႏုိင္မည့္ မင္းလ်ာမ်ိဳးကို အလုိရွိသည့္အတုိင္း သီေပါမင္းသားကို သေဘာႀကိဳက္ညီေလသည္။ ဆင္ျဖဴမရွင္ မိဖုရားႀကီးကလည္း မိမိသမီးေတာ္ စုဖုရားလတ္ႏွင့္ ရည္ငံေနေသာ မင္းသားျဖစ္၍ သမီးေတာ္ မိဖုရားႀကီးျဖစ္ေရးကို ရည္ေမွ်ာ္၍ သီေပါမင္းသားအား နန္းလ်ာထားသည္ကို ေက်နပ္ေလသည္။

ဤသို႔အားျဖင့္ မင္းတုန္းမင္းႀကီး ေရာဂါမွသက္သာခ်ိန္တြင္ သီေပါမင္းသားအား အိမ္ေရွ႕အရာထားေၾကာင္း ေၾကညာေလသည္။ ထို႔ေနာက္ မင္းတရားႀကီး မက်န္းမာစဥ္ မင္းႀကီးမသိေစဘဲ မွဴးမတ္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ မိဖုရားႀကီး၏ အစီအမံျဖင့္ သီေပါမင္းသားအား အေႏွာင့္အယွက္ မေပးႏိုင္ရန္ မင္းညီမင္းသား ေလးဆယ္ေက်ာ္ကုိ မင္းတရားႀကီး ေခၚယူဟန္ႏွင့္ လီဆယ္ကာ အက်ယ္ခ်ဳပ္ ဖမ္းဆီးထားေလသည္။ ေညာင္ရမ္းမင္းသား၊ ေညာင္အုပ္မင္းသားတို႔ကား ရိပ္မိ၍ အဂၤလိပ္သံအရာရွိအိမ္တြင္ ပုန္းခိုၿပီးေနာက္ ေအာက္ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ စုန္ေျပးေလသည္။

မင္းတုန္းမင္းႀကီးကား ၁၂၄၀ ျပည့္ႏွစ္ သီတင္းကၽြတ္လတြင္ နတ္ရြာစံေလေတာ့သည္။ မင္းတုန္းမင္းႀကီးသည္ မွန္နန္းရာဇ၀င္ေတာ္ကို ဆက္လက္ေရးသားေစျခင္း၊ ပိဋကတ္ေတာ္မ်ားကို ေက်ာက္ထက္အကၡရာတင္၍ ပဥၥမ သံဂါယနာတင္ျခင္း၊ သတင္းစာ ထုတ္ေ၀ခြင့္ျပဳျခင္း၊ အေနာက္ႏုိင္ငံမ်ားသို႔ သံေစလႊတ္ျခင္း၊ မႈထမ္းတို႔အား လစာရိကၡာခ်ီးျမႇင့္ျခင္း၊ ေငြဒဂၤါးသြန္းလုပ္ျခင္း၊ လြတ္လပ္စြာ ကိုးကြယ္မႈကို အားေပးျခင္း၊ သူနာျပဳေဆး႐ံု၊ သူအို႐ံု စသည္တို႔ကို ဖြင့္လွစ္ျခင္း စသည္ျဖင့္ ျပည္သူ႔အက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ခဲ့ေလသည္။

Photo: Internet (Google Search)

က်န္းမာေသာႏွစ္သစ္ ၂၀၁၀ အတြက္ စားသံုးသူအခြင့္အေရး သို႔မဟုတ္ ပညာရွင္မ်ား တားျမစ္ထားေသာ အစားအေသာက္ ခုနစ္မ်ိဳး - ဆက္ပိုင္လင္းခန္႔ (ေဆး-၂)


ေကာင္းေသာႏွစ္သစ္ ၂၀၁၀ မွာ သင့္ရဲ႕က်န္းမာေရး ပိုမိုေကာင္းမြန္လာေစဖို႔ ေအာက္ပါအစားအေသာက္ ခုနစ္မ်ိဳးကို တတ္ႏိုင္သမွ် ေရွာင္ၾကဥ္သင့္ေၾကာင္း ကမၻာ့က်န္းမာေရးပညာရွင္မ်ားက ေၾကညာခ်က္ ထုတ္ျပန္ထားပါတယ္။

(၁) ခရမ္းခ်ဥ္သီး စည္သြတ္ဘူးမ်ား (ခရမ္းခ်ဥ္သီးေဆာ့စ္မ်ား ပါ၀င္သည္)
စည္သြတ္ဘူးေတြ ထုတ္ပိုးရာမွာ Bisphenol-A (ဘစ္ဖီေနာ-ေအ) လို႔ေခၚတဲ့ ဓာတုပစၥည္းကို သံျဖဴဘူးေတြရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းသားမွာ သုတ္လိမ္းအသံုးျပဳၾကပါတယ္။ ဒီဓာတုျဒပ္ေပါင္းဟာ မ်ိဳးဆက္ပြား က်န္းမာေရးျပႆနာမ်ား၊ ႏွလံုးေရာဂါ၊ ဆီးခ်ိဳနဲ႔ အ၀လြန္ေရာဂါေတြကို ျဖစ္ေစတယ္လို႔ ေဆးပညာရွင္ေတြ အတည္ျပဳၿပီးသား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုစည္သြတ္ဘူးေတြထဲမွာမွ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြရဲ႕ အက္ဆစ္ဓာတ္က ခႏၶာကုိယ္ထဲကို ဘစ္ဖီေနာ-ေဘ ပိုမိုေရာက္ရွိေစတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ေျဖရွင္းနည္း - သံျဖဴစည္သြတ္ဘူး မဟုတ္တဲ့ ဖန္ပုလင္းေတြနဲ႔လာတာေတြကို ေရြးခ်ယ္၀ယ္ယူပါ။

(၂) ေျပာင္းဖူးအဆန္ေကၽြး၍ ေမြးျမဴထားရာမွ ရရွိေသာ အမဲသား
ႏြားဆိုတဲ့ သတၱ၀ါမ်ိဳးေတြဟာ အရြက္စားတဲ့သဘာ၀ပဲရွိၿပီး အဆန္ေတြစားတဲ့ သဘာ၀မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ယေန႔ေခတ္ ႏြားေမြးျမဴသူေတြက ႏြားေတြကို ႀကီးထြားမႈျမန္ဆန္လာေအာင္ ေျပာင္းဖူး၊ ပဲပိစပ္ စတဲ့သီးႏွံေတြ ေကၽြးလာၾကပါတယ္။ အရြက္စားတဲ့ ႏြားေတြရဲ႕အသားမွာ အႏွံစားတဲ့ႏြားေတြရဲ႕ အသားထက္ ဘီတာကယ္႐ိုတင္း (ဗီတာမင္ေအ)၊ ဗီတာမင္အီး၊ အိုမီဂါသရီးအဆီမ်ား၊ CLA လို႔ေခၚတဲ့ အက်ိဳးျပဳအဆီမ်ားနဲ႔ ကယ္လစီယမ္၊ မဂၢနီစီယမ္၊ ပိုတက္စီယမ္ စတဲ့ သတၳဳဓာတ္မ်ား ေပါမ်ားစြာ ပါ၀င္တာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အႏွံစားတဲ့ ႏြားေတြမွာေတာ့ ဒါေတြနည္းပါးၿပီး ႏွလံုးေရာဂါျဖစ္ေစတဲ့ ခႏၶာကုိယ္အတြက္ မေကာင္းတဲ့ျပည့္၀ဆီ (Saturated Fats) မ်ား သာမန္ထက္ ပိုမိုမ်ားျပားစြာ ပါ၀င္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ေျဖရွင္းနည္း - စူပါမားကတ္ေတြမွာေရာင္းတဲ့ အမဲသားေတြမွာ အဆိုပါ ႏြားႏွစ္မ်ိဳးရဲ႕ အသားေတြကို ခြဲျခားတံဆိပ္ကပ္ၿပီး ေရာင္းခ်ၾကပါတယ္။ မေတြ႔ရင္ ဆုိင္တာ၀န္ခံမ်ားကို ေမးႏုိင္ပါတယ္။

(၃) မိုကၠ႐ိုေ၀့ဖ္နည္းျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ေပါက္ေပါက္
Perfluoro Octanoic Acid (PFOA) လို႔ ေခၚတဲ့ ဓာတုျဒပ္ေပါင္းတစ္မ်ိဳးဟာ ပလတ္စတစ္အိတ္ေတြထဲမွာ ပါ၀င္ပါတယ္။ မိုကၠ႐ိုေ၀့ဖ္နဲ႔ ျပဳလုပ္ထားတဲ့ ေပါက္ေပါက္ေတြကို ပလတ္စတစ္အိတ္ေတြထဲ ထည့္လုိက္ရင္ တျခားစားစရာေတြထက္ပိုၿပီး PFOA ေတြကို အေငြ႔ပ်ံေစၿပီး စုပ္ယူမႈပိုေကာင္းကာ ခႏၶာကုိယ္ထဲ ပိုမိုေရာက္ရွိေစတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီပစၥည္းရဲ႕ ဆိုးက်ိဳးကေတာ့ သားသမီးရရွိေရးကို ေႏွာင့္ယွက္တယ္လို႔ စမ္းသပ္ေတြ႔ရွိထားပါတယ္။

ေျဖရွင္းနည္း - ျဖစ္ႏုိင္ရန္ ပလတ္စတစ္အိတ္ထဲ ေပါက္ေပါက္ေတြကို ၾကာၾကာထည့္မထားပါနဲ႔။ ဒါမွမဟုတ္ တျခားထည့္စရာ တစ္ခုခု ေျပာင္းထည့္ၿပီးစားပါ။

(၄) ေအာ္ဂဲနစ္သီးႏွံမဟုတ္ေသာ အာလူး
ေအာ္ဂဲနစ္နည္းနဲ႔ မဟုတ္တဲ့ အာလူးေတြဟာ ႀကီးထြားခ်ိန္မွာ မႈိသတ္ေဆး ဖ်န္းရေလ့ရွိၿပီး အာလူးေပၚခ်ိန္နီးရင္လည္း ေပါင္းသတ္ေဆးဖ်န္းရျပန္ပါတယ္။ ဒါေတြကို ေအာ္ဂဲနစ္မဟုတ္တဲ့ အာလူးေတြက တျခားသီးႏွံေတြထက္ စုပ္ယူထားၾကလို႔ တတ္ႏိုင္သမွ် ေလွ်ာ့စားသင့္ပါတယ္။

ေျဖရွင္းနည္း - တတ္ႏုိင္ရန္ ေအာ္ဂဲနစ္အာလူးေတြကိုပဲ ေရြးခ်ယ္၀ယ္ယူစားသံုးပါ သို႔မဟုတ္ ေရထဲမွာစိမ္ထားၿပီး အနည္းဆံုး ငါးခါေလာက္ အခ်ိန္ၾကာၾကာ ေဆးသင့္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

(၅) ေမြးျမဴေရးဆယ္လမြန္ငါးမ်ား
ဆယ္လမြန္ငါးေတြရဲ႕ သဘာ၀အရ ပင္လယ္မွာ မႀကီးျပင္းရဘဲ ဒီလိုေမြးျမဴေရးအေနနဲ႔ ေမြးထားရင္ ၾကက္၊ ငွက္ေတြရဲ႕ အညစ္အေၾကး၊ ကင္ဆာျဖစ္ေစတဲ့ ဓာတ္သတၳဳေတြ၊ ပိုးသတ္ေဆးေတြကို အလိုအေလ်ာက္ စုပ္ယူမိေစတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ဗီတာမင္ဒီ ပါ၀င္မႈပမာဏကိုလည္း ေလ်ာ့နည္းေစတယ္လို႔ သိရပါတယ္။

ေျဖရွင္းနည္း - Alaska Salmon လို႔ တံဆိပ္ကပ္ထားတဲ့ ငါးေတြကေတာ့ အေကာင္းဆံုး သဘာ၀ငါးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ Fresh Atlantic လို႔ ကပ္ထားရင္ေတာ့ လံုး၀ မ၀ယ္ပါနဲ႔။ ဒါဟာ ေမြးျမဴေရးငါးသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အတၱလႏၱိတ္ေရျပင္မွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဆယ္လမြန္ငါးဖမ္းခြင့္ မေပးထားလို႔ပါ။

(၆) ေဟာ္မုန္းမ်ားထိုး၍ ထုတ္လုပ္ထားေသာ ႏို႔ႏွင့္ႏို႔ထြက္ပစၥည္း
ႏို႔ထုတ္လုပ္သူမ်ားဟာ မ်ိဳး႐ိုးဗီဇနည္းနဲ႔ ျပဳလုပ္ထားေသာ ႏြားႀကီးထြားေရးေဟာ္မုန္း (recombinant Bovine Growth Hormone, rBGH) ကိုသံုးၿပီး သူတို႔ရဲ႕ ႏို႔စားႏြားေတြကို ႏို႔ပိုထြက္ေအာင္ လုပ္ပါတယ္။ ဒီေဟာ္မုန္းရဲ႕ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးအေနနဲ႔ ႏြားဆီက ေရာဂါပိုးမ်ားနဲ႔ "ျပည္"မ်ား ႏြားႏို႔ထဲမွာ ပါလာႏုိင္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ေရရွည္ေသာက္သံုးသြားရင္ ဆီးက်ိတ္၊ ရင္သားနဲ႔ အူမႀကီးကင္ဆာမ်ားပါ ျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း သိရပါတယ္။

ေျဖရွင္းနည္း - ႏို႔နဲ႔ ႏို႔ထြက္ပစၥည္းေတြ၀ယ္ရင္ rBGH-free, rBST-free ဆိုတဲ့ ေလဘယ္မ်ားပါတာေတြကို ရွာ၀ယ္ရင္ စိတ္ခ်ရပါတယ္။

(၇) ေအာ္ဂဲနစ္သီးႏွံမဟုတ္ေသာ ပန္းသီး
အသီးအႏွံမ်ားရဲ႕ ပိုးသတ္ေဆးနဲ႔ ထိေတြ႔မႈအမ်ားဆံုးၿပိဳင္ပြဲသာလုပ္ရင္ ပန္းသီး ပထမရမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ သာမန္ပန္းသီးေတြ၊ အထူးသျဖင့္ ကိုင္းကူးကုိင္းဆက္နည္းနဲ႔ စိုက္ထားတဲ့ ပန္းသီးေတြဟာ ေရာဂါပိုးမႊားဒဏ္ကို ခံႏိုင္ရည္နည္းလြန္းလို႔ ခဏခဏ ပိုးသတ္ေဆးဖ်န္းရလြန္းလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီပိုးသတ္ေဆးေတြဟာ ကင္ဆာအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ပါကင္ဆန္ေရာဂါလို႔ေခၚတဲ့ ဦးေႏွာက္ထိခိုက္တဲ့ေရာဂါ ျဖစ္ေစႏုိင္လို႔ ေၾကာက္စရာပါပဲ။

ေျဖရွင္းနည္း - နံပါတ္(၄)က အာလူးနဲ႔ အတူတူပါပဲ။

(The Voice Weekly ဂ်ာနယ္ အတြဲ ၆ အမွတ္ ၁၂ မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)

ဟိုစပ္စပ္ဒီစပ္စပ္သာသိတဲ့ ဂ်ာနယ္လစ္ကၽြန္ေတာ္ - လူထုစိန္၀င္း


ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္အစိတ္ေလာက္ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ခဲ့သူျဖစ္ေတာ့ ပညာကို အင္မတန္မွကို တန္ဖိုးထားပါတယ္။ ပညာရပ္နယ္ပယ္ တစ္ခုခုမွာ ထူးခၽြန္သူ ပညာရွင္မ်ားကိုလည္း အလြန္ေလးစားပါတယ္။ ကုိယ္တိုင္လည္း အသက္ ၇၀ တန္း ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေပမယ့္ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ခ်ၿပီး သိသင့္သိထိုက္တဲ့ ပညာမွန္သမွ် ရွာေဖြေလ့လာ ဆည္းပူးေနဆဲ ျဖစ္တယ္။

လူေျပာမသန္ လူသန္မေျပာ
ပညာရပ္ေတြေနာက္လိုက္ၿပီး ေလ့လာရင္း ေလ့လာရင္းက ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ မ်က္စိမခြါႏိုင္ေအာင္အထိ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ပညာဆိုတာ ဘာပညာမဆို ေလ့လာလို႔ဆံုးတယ္ဆိုတာ မရွိပါလားလို႔ ေတြးရင္းနဲ႔ မနည္းရပ္ပစ္ရတယ္။ မ်က္စိက စကားေျပာလာတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာဖန္သားျပင္က စာေတြ မဖတ္ႏိုင္ေတာ့ ၾကာၾကာဖတ္ႏိုင္တဲ့ ပံုႏွိပ္စာအုပ္ေတြထဲက စာေတြဖတ္ၿပီး ေလ့လာရတယ္။ ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာေျပာ စာအုပ္ေလာက္ေကာင္းတာေတာ့ မရွိေသးပါဘူး။ မီးမလာလည္း ေခတ္ေပၚ LED မီးအိမ္ေတြနဲ႔ ဖတ္လို႔ရတယ္။ ခါးေညာင္းလာရင္ အိပ္ရာထဲ လွဲရင္းဖတ္ႏုိင္တယ္။ ဖတ္လုိက္ ေလ့လာလိုက္ လုပ္ရင္းနဲ႔ ပညာရပ္ေတြနဲ႔ ပညာရွင္ေတြကို တန္ဖိုးထားသထက္ ပိုထားလာခဲ့ရတယ္။ ပညာရွင္ စစ္စစ္ေတြရဲ႕ စ႐ုိက္မ်ားကိုလည္း ပိုၿပီး သိနားလည္လာခဲ့ရတယ္။ ပညာရွင္ဆိုတာ "လူေျပာမသန္ လူသန္မေျပာ" ဆိုတဲ့ စကားအတုိင္း ပါးစပ္က ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာ ေျပာေလ့မရွိဘဲ သူ႔အလုပ္ကိုသာသူ ကုိယ္ေရာစိတ္ပါႏွစ္ၿပီး လုပ္ေနသူပါလားလို႔ နားလည္သြားတယ္။ ဘယ္ပညာရွင္မွ သူ႔ကိုယ္သူ ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ ပညာရွင္ျဖစ္ၿပီ ဆက္ေလ့လာစရာကုန္ၿပီ သူမ်ားကို ဆရာလုပ္လို႔ရၿပီလို႔ သေဘာမထားၾကတာကိုလည္း သိရွိခဲ့ရတယ္။

မဟာဘုတ္တုိင္ ထူတတ္႐ံုနဲ႔
ဆိုကေရးတီး၊ အာေခမီးဒီးစ္၊ ေကာ့ပါးနီးကပ္၊ ဒါ၀င္၊ အုိင္းစတုိင္း၊ ကားလမတ္၊ အိန္ဂ်ယ္၊ ေမာ္စီတံုး၊ ဘာထရန္ရပ္ဆယ္ အစရွိတဲ့ ပညာရွင္ႀကီးမ်ားအေၾကာင္းေတြ ေလ့လာဖတ္႐ႈေလေလ တစ္ေန႔တစ္ျခား ပုိၿပီး ၾကည္ညိဳေလးစားလာေလေလ ျဖစ္တာနဲ႔ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ စာမ်ိဳးစံု ဖတ္႐ႈေလ့လာရင္းနဲ႔ ေတြ႔ရွိလာရတဲ့ အတုအေယာင္ ပညာရွင္ဆိုတာေတြကိုလည္း ေတာ္ေတာ္မ်က္စိေနာက္ခဲ့ရပါတယ္။ ပညာရပ္နယ္ပယ္မွာလည္း မဟာဘုတ္တုိင္ ထူတတ္႐ံုနဲ႔ ေဗဒင္ဆရာလုပ္သူ၊ လ်က္ဆားတစ္ဖံုေဖာ္တတ္႐ံုနဲ႔ ေဆးဆရာလုပ္သူေတြကို ဘာသာရပ္တစ္ခုေလာက္ "ခရီးသြားလမ္းႀကံဳ" ေလ့လာဖူး႐ံုေလာက္နဲ႔ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိယ္ ဆရာႀကီးတစ္ဆူေလာက္ထင္ၿပီး မသိမတတ္ နားမလည္သူေတြကို ဆရာလုပ္ ၀င့္ပါေနတာမ်ိဳးေတြလည္း ရွိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သနားစရာလည္း,ေကာင္း၊ ရယ္စရာလည္း,ေကာင္းတဲ့ လူစားမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ လူမ်ားစုႀကီးက ၀ိုင္းဟားေနတယ္ ဆိုတာကိုေတာင္ မသိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနရွာၾကတယ္။

လူရည္လည္သူေတြ
ဒီလူမ်ိဳးေတြဟာ အမ်ားအားျဖင့္ ဘြဲ႔ေလး တစ္ခုတစ္ေလ ရ႐ံုေလာက္၊ စာေလးေပေလး တတ္ထားတဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးသား လူလည္ေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ ဘယ္ေခတ္ေရာက္ေရာက္ အာဏာပါ၀ါ လက္ကုိင္ရွိသူေတြကို မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးၿပီး ကိုယ္က်ိဳးရွာတတ္တယ္။ ကုိယ့္ကို ေစာင့္မၾကည့္႐ႈေနသူ အာဏာပါ၀ါ လက္မဲ့ျဖစ္သြားၿပီဆိုရင္ မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ ေက်ာခိုင္းပစ္လိုက္ၿပီး သခင္သစ္ဆီ ေျပးကပ္ေတာ့တယ္။ စာေလးဘာေလး တတ္ထားၿပီး လူရည္လည္သူဆိုေတာ့ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာ ဘယ္ဘက္ထြက္တယ္ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေခတ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေျပာင္းေျပာင္း အဲဒီလူစားမ်ိဳးေတြက အေပၚဆံုးလႊာမွာခ်ည္း ေ၀့လည္ ေ၀့လည္နဲ႔ တြယ္ကပ္ေနႏုိင္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေရေပၚဆီလူတန္းစားေတြလို႔ ဒီလူမ်ိဳးေတြကို ေခၚၾကတယ္။ လူအထင္ႀကီးေအာင္ ေျပာရရင္ေတာ့ "အီလစ္" (elite) ေတြေပါ့။

ပစ္တုိင္းေထာင္႐ုပ္ ႀကိဳး႐ႈပ္
ဒီေန႔ ကမၻာႀကီးတစ္ခုလံုးကို "ပစ္တုိင္းေထာင္႐ုပ္ ႀကိဳး႐ႈပ္" သလိုျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနသူမ်ားဟာ အဲဒီလို ကုိယ့္ဟာကုိယ္ မဟာပညာေက်ာ္တံဆိပ္ ရင္ဘတ္တပ္ထားတဲ့ "အီလစ္" ေတြပဲ ျဖစ္တယ္။ အီရတ္စစ္ဆင္ေရး ဗ်ဴဟာေတြ ေရးဆြဲခဲ့ၾကသူေတြဟာ ေကာလင္းပါ၀ဲလို စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ မဟုတ္ဘူး။ ဒုသမၼတ ဒစ္ခ်င္နီလို၊ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီး ၀ိုင္းဘာဂါလို "အီလစ္" ေတြျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲမွာ "ခြက္ခြက္လန္" ေအာင္ ႐ံႈးခဲ့သလို အီရတ္ကလည္း ဆုတ္ခြါထြက္ေျပးခဲ့ရတာပဲ မဟုတ္လား။ အခု အာဖဂန္ စစ္ပြဲမွာလည္း အိမ္ျဖဴေတာ္က ငွားထားတဲ့ ကာကြယ္ေရးစနစ္ပါရဂူတို႔၊ ႏုိင္ငံျခားေရးမူ၀ါဒ စပယ္ရွယ္ကၽြမ္းက်င္သူတို႔ဆိုတဲ့ "အီလစ္" ေတြက ဗ်ဴဟာေတြ ေရးဆြဲခ်မွတ္ေပးေနၾကတာပါပဲ။ လက္ေတြ႔အားျဖင့္ေတာ့ အာဖဂန္နစၥတန္မွာလည္း ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲတုန္းကအတိုင္း စစ္တပ္အင္အားေတြ ထပ္တိုးလို႔ကို မၿပီးႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ဘယ္ေလာက္ထပ္ပို႔ပို႔ ေနာက္ဆံုးမွာ အီရတ္က ဆုတ္ခြါေျပးရသလို၊ ဗီယက္နမ္က "ဒေရာေသာပါး" ထြက္ေျပးခဲ့ရသလို၊ အာဖဂန္နစၥတန္ကလည္း ဆုတ္ခြါေျပးရမွာပါပဲ။

ႂကြက္မိဖို႔ အဓိက
"အီလစ္" နဲ႔ ပညာရွင္ စစ္စစ္ဆိုတာ မတူပါဘူး။ ေတာင္၀င္႐ုိးစြန္းနဲ႔ ေျမာက္၀င္႐ုိးစြန္းေလာက္ကို ကြာျခားပါတယ္။ ပညာရွင္စစ္စစ္ဆိုတာ ဆိုကေရးတီးတို႔၊ ေကာ္ပါးနီးကပ္တို႔လို ကုိယ့္ပညာရပ္နဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ "ဆတ္ဆတ္ထိ" ခံတာ မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ့္ပညာရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ ကုိယ့္ဂုဏ္သိကၡာကို အသက္နဲ႔လဲၿပီးေတာင္ ကာကြယ္ၾကတာျဖစ္တယ္။ "အီလစ္" ေတြကေတာ့ ရာထူးနဲ႔ ပိုက္ဆံကလြဲၿပီး ဘာမွၾကည့္တာ မဟုတ္ဘူး။ ရာထူးနဲ႔ ပိုက္ဆံရွိရင္ ဂုဏ္ရွိတာပဲလို႔ ယူဆသူေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ သိကၡာတို႔ အရွက္တို႔ဆိုတာကို နားလည္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ရာထူးနဲ႔ ပိုက္ဆံရဖို႔ ဘာမဆို လုပ္ရဲၾကတယ္။ "ေၾကာင္ျဖဴတာ မည္းတာ အေရးမႀကီးဘူး။ ႂကြက္မိဖို႔သာ လိုရင္းပဲ" ဆိုတဲ့ အဘိဓမၼာကို ေႂကြးေၾကာ္ၾကတာ အဲဒီလို "အီလစ္" ေတြေပါ့။

ဂ်ာနယ္လစ္က ပညာရွင္မဟုတ္ဘူး
ေခတ္လူငယ္ေတြကို ပညာတန္ဖိုးထားသူေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ပညာရွင္မ်ားကို ေလးစား႐ိုက်ိဳးေစခ်င္တယ္။ ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာ ေျပာသံေတြၾကားတုိင္း "ေရာေယာင္ ေနာက္လုိက္" မျဖစ္ၾကေစခ်င္ဘူး။ ပညာရွင္ဆိုတာ ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္နဲ႔ Something of everything သိသူမ်ိဳးကို ေခၚတာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီလို ေနရာတကာ နည္းနည္းစီ သိထားရတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ဂ်ာနယ္လစ္မ်ိဳးကို ေျပာတာ။ ဂ်ာနယ္လစ္က ပညာရွင္မဟုတ္ပါဘူး။ ပညာရွင္စစ္စစ္ဆိုတာက ပညာရပ္တစ္ခုတည္းကို အေသးစိတ္ႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္ ပိုင္ပိုင္ႏုိင္ႏုိင္ တတ္သိနားလည္သူ ျဖစ္တယ္။ Everything of Something ကိုသိသူ ျဖစ္တယ္။ လူေတြကို ဆိုကေရးတီးတို႔၊ ေကာ့ပါးနီးကပ္တို႔လို ပညာရွင္မ်ိဳးကို အားက်အတုယူေစခ်င္တယ္။ တတ္ေယာင္ကားသမား အီလစ္ေတြရဲ႕ လူတြင္က်ယ္ လုပ္ပံုေတြကို အတုမယူေစခ်င္ဘူး။ လူငယ္ေတြက အနာဂတ္ႏုိင္ငံေတာ္ကို တည္ေဆာက္မွာ ျဖစ္လို႔ပဲ။

(True News ဂ်ာနယ္ အတြဲ ၂ အမွတ္ ၂၄ မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)

ISO အခန္းက႑


ISO လက္မွတ္ရဆိုတာက ISO Specification နဲ႔ ထုတ္ထားတဲ့ ပစၥည္းကိုသာ ဆိုတယ္။ ISO ရဲ႕ Standard ေတြက အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ISO 9001 တို႔ ဘာတို႔ဆိုတာက ဒီ Product ေတြရဲ႕ Quality Standard ကို သတ္မွတ္ေနတာ၊ လုိင္းသီးသန္႔ရွိတယ္။ ပစၥည္းေတြကို တစ္ခုခ်င္း အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္တဲ့အခါမွာ Quality Assurance ရႏိုင္ေအာင္လို႔ Quality Inspection ကို ငွားၿပီးေတာ့ Chemical test ေတြ၊ Physical test ေတြ လုပ္ရတယ္။ Commercial inspection လို႔ ေခၚတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက သူ႔ႏိုင္ငံရဲ႕လူထုကို Protect လုပ္ဖို႔ သူ႔ႏိုင္ငံရဲ႕ ေစ်းကြက္ထဲမွာ မေကာင္းတဲ့ပစၥည္း မေရာက္ဖို႔ဆိုၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ Inspection Authority ရွိေနတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဂ်ပန္ဆိုလို႔ရွိရင္ သူ႔ႏုိင္ငံရဲ႕ျပည္သူေတြ မထိခုိက္ဖို႔ Protect လုပ္ထားတယ္။ ဂ်ပန္ဆိုရင္ ဆန္သြင္းဖို႔ဆိုရင္ စစ္ေဆးတာ အရမ္းမ်ားတယ္။ စစ္ေဆးတဲ့ ပစၥည္းေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာေတာင္ မရွိဘူး။ ကမၻာမွာ ဆန္အေကာင္းဆံုးထြက္တဲ့ ေနရာမ်ိဳးမွာေတာင္ ဂ်ပန္ကိုသြင္းဖို႔ဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြက ျမင့္တယ္လို႔ေျပာရင္ သူတို႔က နိမ့္တယ္လို႔ ေျပာရင္ေျပာမယ္။ အဲဒါကို Assure လုပ္ဖို႔က 3rd Party ေတြကိုသံုးၿပီး လုပ္တာရွိတယ္။ ကုိယ့္ရဲ႕ Brand Name ကို တည္ေဆာက္ၿပီး အဲဒီ Brand Name မွာ Customer ရဲ႕ Confidence ရွိလာေအာင္ လုပ္ၿပီးေတာ့မွ Quality ကို Assurance လုပ္တဲ့နည္းေတြ ရွိတယ္။ Brand Name ေဘးကေနၿပီးေတာ့ ISO 9001 စသျဖင့္ ေျပာလုိက္လို႔ရွိရင္ ေၾသာ္၊ ဒီအဖြဲ႔အစည္းႀကီးဟာေတာ့ အင္မတန္မွ စည္းစနစ္က်က် လုပ္တာပဲလို႔ ယံုၾကည္ၾကတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ISO ဆိုတာ အဖြဲ႔အစည္းက ထုတ္တဲ့ပစၥည္းဟာ Quality Product ျဖစ္မယ္ဆိုတာကို လူေတြက ယံုၾကည္ေအာင္လို႔ အဖြဲ႔အစည္းကို Quality Mark ေပးတာ၊ ပစၥည္းကို Quality Mark ေပးတာ မဟုတ္ဘူး။ ႏုိင္ငံျခားမွာေတာ့ တခ်ိဳ႕ဆို ေၾကာ္ျငာကို လုိက္ပိတ္တာေတာင္ရွိတယ္။

လူေတြက အဖြဲ႔အစည္းကို ယံုၾကည္စိတ္ခ်ေနၿပီဆိုရင္ ဘယ္သူမွ သူ႔ကို ေထာက္ခံစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ ဥပမာ SONY တို႔၊ Panasonic တို႔၊ HITACHI တို႔ဆိုရင္ သူတို႔ရဲ႕ Quality Control က သိပ္ေကာင္းတာ။ လူေတြကလည္း ဒီ Brand Name ဆို ျပႆနာ မရွိဘူး၊ လက္ခံၾကတယ္။ သူ႔ရဲ႕ Brand Name ဟာ သူ႔ရဲ႕ ကြာလတီလိုပဲ သြားေနၾကတာ။ အဲဒါေၾကာင့္ အဲဒီပစၥည္းေတြဆိုရင္ ၾကားထဲကေန အာမခံစရာ မလိုဘူး။ ေထာက္ခံခ်က္ေပးစရာ မလိုဘူး။ သူတို႔ကလည္း သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ယံုၾကည္မႈက အျပည့္ပဲ။ ၂ ရာခုိင္ႏႈန္းအထိ ပ်က္ရင္ ဘာမွမေမးေတာ့ဘဲ ေလ်ာ္ေပးလုိက္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ပစၥည္းျပန္လဲေပးတယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳး သူတို႔ရဲ႕ Product ကို သူတို႔လည္း ယံုၾကည္တယ္။ ေစ်းကြက္ကလည္း ယံုၾကည္တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ Brand Name ကကုိ Quality Assurance ေပးၿပီးသားျဖစ္တယ္။ စားေသာက္ကုန္ပစၥည္းလို တခ်ိဳ႕ Product ေတြကကေတာ့ Brand Name က သိပ္မႀကီးဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕ ခုိင္မာပံုကို သက္ေသထူခ်င္တဲ့အတြက္ Quality Inspection နဲ႔  Assurance လုပ္လာၾကတယ္။ ကုိယ့္ပစၥည္းကို ကုိယ္ ေကာင္းတယ္လို႔ လူတိုင္းက ေျပာမွာပဲ။ ဒါကို သက္ေသထူတဲ့အေနနဲ႔ 3rd Party ၾကားေနအဖြဲ႔ေတြကို သံုးၿပီးေတာ့ Assurance လုပ္ၾကတယ္။ ၀ယ္တဲ့လူနဲ႔ ေရာင္းတဲ့လူက တစ္ေနရာစီ ျဖစ္ေနၿပီး ပစၥည္းပို႔တာကလည္း တစ္ေနရာဆိုရင္ ႏွစ္ဖက္လံုးက မျမင္ရဘူး။ ပစၥည္းစစ္ေတာ့လည္း တစ္ေယာက္တည္းထုိင္ၿပီး မစစ္ႏုိင္ဘူးဆိုရင္ ၀ယ္သူနဲ႔ ေရာင္းသူၾကားမွာ 3rd Party က Quality ကို Assurance လုပ္ဖို႔ လိုလာတယ္။ Quality တင္မက ပစၥည္းရဲ႕ အေလးခ်ိန္တို႔လို တျခားအရာေတြပါ Assurance လုပ္ရတယ္။

(၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလထုတ္ CEO မဂၢဇင္း၊ အရည္အေသြးစစ္ေဆးထိန္းသိမ္းသူတို႔ရဲ႕ စာေတြ႔နဲ႔ လက္ေတြ႔ ေဆာင္းပါးမွ ျပန္လည္ထုတ္ႏုတ္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)

Tuesday, January 26, 2010

သာယာ၀တီမင္း၊ ပုဂံမင္း


၈။ သာယာ၀တီမင္း (ကုန္းေဘာင္မင္း) (၁၁၉၉-၁၂၀၈)
သာယာ၀တီမင္းသည္ ၁၂၀၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ အမရပူရၿမိဳ႕ကို ျပဳျပင္၍ ေျပာင္းေရႊ႕စိုးစံေလသည္။ ထိုႏွစ္တြင္ ဘႀကီးေတာ္၏သား ေညာင္ရမ္းမင္း (စၾကာမင္း)ကို မသင့္ေသာအႀကံကို ႀကံသည္ဟု ကြပ္မ်က္ေလသည္။ ဘႀကီးေတာ္၏ မိဖုရားႀကီးႏွင့္ ေမာင္ေတာ္ စလင္းမင္းသားတို႔ကိုလည္း ကြပ္မ်က္ျပန္ေလသည္။ မင္းတစ္ပါးစိုးစံလွ်င္ အထက္မင္းတို႔၏ စာခ်ဳပ္မ်ားကို အသိအမွတ္ မျပဳတတ္သျဖင့္ စာခ်ဳပ္ကို ထပ္မံအတည္ျပဳရန္ အဂၤလိပ္သံတို႔က ႀကိဳးပမ္းေသာ္လည္း အခြင့္မရေခ်။ ၁၂၀၃ ခုႏွစ္တြင္ ဒဂံုသို႔စုန္၍ ေရႊတိဂံုေစတီကို ျပဳျပင္ေလသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ယာယီနန္းစံရာ မျမကေလးလည္း လုိက္ပါလာခဲ့ေလသည္။ ၁၂၀၇ ခုႏွစ္တြင္ ပုဂံမင္းသား၏ ကုန္းေခ်ာမႈအရ အေနာက္နန္းမိဖုရား မျမကေလး ကြပ္မ်က္ခံရေလသည္။ သာယာ၀တီမင္းလည္း စိတ္ေဖာက္ျပန္ေသာေ၀ဒနာ ခံစားရေလရာ ယင္းေတာ၀န္ႀကီးလည္း ကြပ္မ်က္ေလသည္။

၉။ ပုဂံမင္း (၁၂၀၈-၁၂၁၄)
သာယာ၀တီမင္း နတ္ရြာစံလွ်င္ သားေတာ္ ပုဂံမင္းက ထီးနန္းဆက္ခံေလသည္။ ၿမိဳ႕၀န္ဘုိင္ဆပ္ႏွင့္ ၿမိဳ႕စာေရး ေမာင္ပိန္တို႔အား မတရားမႈမ်ား ျပဳက်င့္ခဲ့သျဖင့္ ၁၂၁၃ ခုႏွစ္တြင္ ကြပ္မ်က္ေလသည္။ ထိုႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၀န္သည္ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးႏွစ္ဦးအား မႈခင္းအေလ်ာက္ အျပစ္စီရင္ရာတြင္ ထိုသူတို႔က လီဆယ္၍ အဂၤလိပ္အစိုးရအား တိုင္တန္းသျဖင့္ အဂၤလိပ္တို႔က အေရးဆိုေလသည္။ ျမန္မာတို႔က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၀န္ကိုေျပာင္း၍ ေရႊေတာင္ၿမိဳ႕၀န္သစ္ ဦးမႈန္ကို ခန္႔ထားေပးေသာ္လည္း အဂၤလိပ္တို႔က ျမန္မာၿမိဳ႕၀န္အား ထိပါး ေစာ္ကား႐ံုမက ျမန္မာပိုင္ ေရနန္းယာဥ္သာသေဘၤာကို လုယူေျပးျခင္းျဖင့္ စစ္ျဖစ္ေအာင္ ရန္စေလသည္။ ထို႔ေနာက္ အခြင့္အေရး ေတာင္းဆိုေသာစာကို ေပးျပန္ေလသည္။ ျမန္မာတို႔က တတ္ႏိုင္သမွ် လိုက္ေလ်ာျပန္ေသာ္ ထပ္မံ၍ စစ္စရိတ္ေငြ တစ္သန္းကို ထပ္မံေတာင္းဆိုျပန္သျဖင့္ ျမန္မာမင္းသည္ မလႊဲမေရွာင္သာေတာ့ဘဲ အဂၤလိပ္တို႔ႏွင့္ ဒုတိယအႀကိမ္ စစ္ၿပိဳင္တိုက္ခုိက္ရျပန္ေလေတာ့သည္။

၁၂၁၄ ခုႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ တိုက္ခုိက္ရာ အေရးနိမ့္၍ ျပည္ႏွင့္ ေျမထဲၿမိဳ႕အထိ ဆုတ္ခြါရေလသည္။ ျမန္မာေနျပည္ေတာ္တြင္ မင္းညီမင္းသားတို႔၏ အေရးကလည္း တစ္ေမွာင့္ျဖစ္ေနေလရာ ၁၂၁၄ ခုႏွစ္၊ ျပာသိုလဆန္း ၁၁ ရက္ေန႔တြင္ ေအာက္ျမန္မာႏုိင္ငံ ပဲခူးနယ္ကို အဂၤလိပ္တို႔ သိမ္းယူေၾကာင္း ေၾကညာေလသည္။ ဘႀကီးေတာ္၏ညီေတာ္ မင္းတုန္းမင္းႏွင့္ ကေနာင္မင္းသားတို႔မွာ ရာဇ၀တ္အျပစ္သင့္သူမ်ားကို ထိမ္၀ွက္သည္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ အျပစ္သင့္ေရာက္မည္ရွိစဥ္ ေရႊဘိုသို႔ ထြက္သြားကာ အင္အားစုၿပီးေနာက္ အမရပူရေနျပည္ေတာ္ကို ျပန္လည္တုိက္ခုိက္ေလသည္။ အဂၤလိပ္ႏွင့္ တိုက္ခိုက္ေသာ တပ္မ်ားကိုလည္း ျပန္၍ေခၚရေလေတာ့သည္။

El Nino သမုဒၵရာ ေရစီးေၾကာင္း


လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စက္တပ္ေလွ၊ သေဘၤာ၊ ေခတ္မီငါးဖမ္းကိရိယာေတြ မရွိေသးတဲ့အခ်ိန္က ပီ႐ူးတံငါသည္ေတြဟာ ကမ္းနီးေရတိမ္ပိုင္းမွာ သမား႐ိုးက် ပုိက္ကြန္ကေလးမ်ားနဲ႔ ငါးဖမ္းၾကရပါတယ္။ ေလးငါးႏွစ္တစ္ႀကိမ္ေလာက္ ဒီဇင္ဘာလကုန္ပိုင္းမွာ ေရပူစီးေၾကာင္းတစ္ခုဟာ ေျမာက္ဘက္က ေတာင္ဘက္ကို စီးဆင္းလာတာကို သူတို႔တစ္ေတြ သတိထားမိတာနဲ႔အမွ် ငါးေတြကိုလည္း ခါတိုင္းႏွစ္ေတြနဲ႔မတူ အေျမာက္အျမား ဖမ္းလို႔ရတယ္။ ေကာက္ယူလို႔မႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ငါးေသေတြ မေသမရွင္ေတြ ကမ္းေျခမွာ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေရစီးေၾကာင္းဟာ သူတို႔ကို ဘုရားမ,သလို မ,တာပဲလို႔ ယူဆၾကတယ္။ ဒီျဖစ္စဥ္ စတင္တဲ့အခ်ိန္ကလည္း ဒီဇင္ဘာ ၂၅ ရက္ေနာက္ပိုင္း ၀န္းက်င္ျဖစ္ေနေတာ့ အဲဒီေရစီးေၾကာင္းကို သူတို႔ဘာသာစကားနဲ႔ (ပီ႐ူးႏုိင္ငံဟာ စပိန္စကားေျပာႏိုင္ငံတစ္ခုပဲ) the Child လို႔ အဓိပၸါယ္ရတဲ့ El Nino လို႔ ေခၚလိုက္ၾကေတာ့တာေပါ့။

ကမ္းနီးေရတိမ္သာမက ကမ္းေ၀းေရနက္ပိုင္းမွာပါ ေခတ္မီငါးဖမ္သေဘၤာေတြနဲ႔ ငါးဖမ္းယူေနတဲ့ ပီ႐ူးငါးလုပ္ငန္းရွင္ေတြ အဖို႔က်ေတာ့ ေရွးက တံငါသည္ေတြရဲ႕ အေတြ႔အႀကံဳနဲ႔ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္သြားတယ္။ သာမန္႐ိုး႐ိုးႏွစ္ေတြမွာ ငါးတန္ခ်ိန္ေပါင္းမ်ားစြာ ဖမ္းမိၾကေပမယ့္ El Nino လာတဲ့ႏွစ္မွာ ငါးပံုတစ္ပံုေတာင္ မရၾကေတာ့ဘူး။

ပီ႐ူးဘက္ကမ္း ပစိဖိတ္သမုဒၵရာမွာ Humbolt ေရစီးေၾကာင္းဟာ ေတာင္ကေန ေျမာက္ကို စီးဆင္းပါတယ္။ အေအးပိုင္းက စတင္စီးဆင္းလို႔ ေရဟာ ေအးျမပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ပီ႐ူးဘက္ကမ္းမွာ Upwelling (အထက္ေရလွန္ၿပီး ေအာက္ေရ တက္လာတဲ့) သဘာ၀ျဖစ္စဥ္ကလည္း ရွိေလေတာ့ ေရဟာ အၿမဲေအးျမတဲ့အတြက္ ငါးစာျဖစ္တဲ့ ေရေမွာ္ပင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွင္သန္ တိုးပြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါးေတြဟာ ကမ္းနီးကမ္းေ၀း ေရတိမ္ေရနက္မွာ ဧရာမအုပ္ႀကီးေတြအျဖစ္ ရွင္သန္ေပါက္ဖြား ေနထုိင္ၾကပါတယ္။ ငါးလုပ္ငန္းရွင္ေတြလည္း အေျမာက္အျမား ဖမ္းလို႔ရေလ့ရွိပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ႏွစ္ေတြမွာ ေျမာက္ပိုင္းအပူပိုင္းကေန ပူေႏြးတဲ့ ေရစီးေၾကာင္း အယ္လ္နီးညိဳဟာ ေတာင္ဘက္ကို စီးဆင္းလာေတာ့ Humbolt ေရစီးေၾကာင္းဟာလည္း ေတာင္ဘက္ကို ဆုတ္သြားပါတယ္။ (ကမၻာႀကီး ေတာင္ဘက္သို႔ ေခတၱေစာင္းတဲ့ျဖစ္စဥ္ Southern Oscillation ေၾကာင့္လို႔ ပညာရွင္အခ်ိဳ႕ ယူဆၾကတယ္) ငါးစာေရေမွာ္ပင္ေတြလည္းေသ၊ ငါးတြလည္း ေရပူခ်ိန္တိုးလာတာနဲ႔အမွ် မေနႏိုင္၊ တျခားေဒသေတြကို အုပ္လိုက္ မ်ိဳးစုလုိက္ ေျပာင္းကုန္ၾကေတာ့ ပီ႐ူးငါးလုပ္ငန္းဟာ ႐ုတ္ခ်ည္း က်သြားရပါတယ္။ ေျပာင္းဖို႔အခ်ိန္မရလိုက္တဲ့ ငါးေတြ၊ ငါးစာရွားသြားလို႔ ေသေၾကတဲ့ ငါးေတြေလာက္သာ က်န္ခဲ့ေတာ့ တံငါသည္ေတြေလာက္ပဲ လြယ္လြယ္ကူကူ ဖမ္းမိၾကပါေတာ့တယ္။ ငါးလုပ္ငန္းရွင္ႀကီးေတြအဖို႔ေတာ့ ငါးအုပ္ႀကီးေတြ ေပ်ာက္ဆံုးကုန္လို႔ ငါးဖမ္းရခက္သြားတတ္ပါတယ္။

Humbolt နဲ႔ El Nino ေရစီးေၾကာင္းအေၾကာင္းကို ဆရာဗိုလ္ေအးေမာင္က "သမုဒ္အဏၰ၀ါျပင္" စာအုပ္မွာ နည္းနည္းေရးထားပါတယ္။ El Nino ကိုေတာ့ အင္နင္ႏို ေရစီးေၾကာင္းလို႔ပဲ သံုးပါတယ္။ သိပၸံစာေရးဆရာတစ္ဦးက သူငယ္ေတာ္လို႔ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္ေလာက္တုန္းက သံုးဖူးပါတယ္။ လမ္းစဥ္ပါတီထုတ္ ၁၉၈၃ ႏိုင္ငံတကာေရးရာ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္မွာေတာ့ ခရစ္၏သားေတာ္လို႔ ျမန္မာလိုဘာသာျပန္သံုးၿပီးမွ Foot Notes မွာ အဂၤလိပ္ျပန္ထည့္တယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ the Christ's child ျဖစ္သြားေရာ။ အမွန္က စပိန္စကား El Nino ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ the Christ Child မွာ "s" မပါပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္သံုးဖို႔ ႀကံဳလာရင္ေတာ့ El Nino ကို ခရစ္ေတာ္ကေလးလို႔ပဲ သံုးခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကမၻာတစ္၀န္းမွာ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ သူ႔ေကာင္းမႈအျဖစ္ဆိုးေတြကို ၾကည့္လိုက္ျပန္ေတာ့ ခရစ္ေတာ္ကေလးလို႔ သံုးရမွာ မဆီေလ်ာ္ျပန္ဘူး။

ဒါေၾကာင့္ သမုဒၵရာေရစီးေၾကာင္းကို El Nino လို႔ ေခၚမယ့္အစား တျခားနာမည္ေပးဖို႔ေတာင္ ေကာင္းေနပါၿပီ။

ဦးဟန္ေရႊ (ႏိုင္ေရႊမိုး)
အၿငိမ္းစား မိုးေလ၀သႏွင့္ ဇလေဗဒအရာရွိ

(ဂ်ဴး ၏ ကၽြန္မခ်စ္ေသာႏုိင္ငံ စာအုပ္မွ ျပန္လည္ထုတ္ႏုတ္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)

ရယ္ခ်င္သူမ်ားအတြက္ ဟာသမ်ား


ေရာဂါသည္
ေသဒဏ္ က်ခံထားရေသာ အက်ဥ္းသားအား ႀကိဳးဆြဲခ်သတ္မည့္ေန႔တြင္ အပ်ံစား နံနက္စာေကၽြးသည္။ ေကာ္ဖီခြက္ကို ကမ္းမေပးမီ ေထာင္၀န္ထမ္းက ေမးသည္။
"သၾကား ဘယ္ႏွဇြန္း ထည့္မလဲ"
"ခင္ဗ်ား႐ူးေနသလား၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဆီးခ်ိဳေရာဂါ ရွိတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားသိသားနဲ႔"

ပိုက္ဆံအကုန္မခံနဲ႔
ျပင္သစ္၊ အဂၤလိပ္ႏွင့္ ႐ုရွားတို႔ စကားေျပာေနၾကသည္။
ျပင္သစ္က ေျပာသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ခန္းထဲမွာ လွ်ိဳ႕၀ွက္အသံဖမ္းစက္တစ္လံုး တပ္ထားတယ္။ နယ္က ျပန္လာတဲ့အခါမွာ စက္ကိုဖြင့္လုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္မရွိတုန္း ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမ ဘာလုပ္သလဲဆိုတာ အကုန္ျပန္သိရတယ္"
အဂၤလိပ္က ေျပာသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အိပ္ခန္းထဲမွာ မိန္းမသိရေအာင္ တီဗီကင္မရာတစ္လံုး တပ္ထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမဆီ ဘယ္သူလာသလဲဆိုတာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ရတယ္"
႐ုရွားက ေျပာသည္။
"ခင္ဗ်ားတို႔ အလကား ပိုက္ဆံျဖဳန္းတဲ့လူေတြ၊ ကၽြန္ေတာ့္နည္းက အလြယ္ဆံုး။ နယ္က ျပန္လာတဲ့အခါမွာ ေဘးခန္းက အိမ္နီးခ်င္းအမ်ိဳးသမီးဆီ အရင္သြားၿပီး သူ႔ကိုေျပာတယ္၊ "နင္ဘာျဖစ္လို႔ နင့္ေယာက္်ားကို သစၥာေဖာက္ရသလဲ" လို႔၊ "ငါက သစၥာေဖာက္တယ္ဟုတ္လား" လို႔ သူကေဒါနဲ႔ေမာနဲ႔ ျပန္ေျပာၿပီး "ရွင့္မိန္းမကေလ.. ရွင့္မိန္းမကေလ…" နဲ႔စၿပီး က်ဳပ္မရွိတုန္း က်ဳပ္မိန္းမ ဘာလုပ္သလဲဆိုတာ အကုန္ေျပာျပေတာ့တာပဲဗ်ိဳ႕"

အိမ္က ျပႆနာ အိမ္မွာပဲထား
ကက္သလစ္ စာသင္ေက်ာင္းတစ္ခုတြင္ ဆရာမက လူအားလံုး အာဒမ္ႏွင့္ ဧ၀တို႔မွ ဆင္းသက္ေၾကာင္း စာသင္သားကေလးမ်ားကို ရွင္းျပေနသည္။ ခ်ာတိတ္တစ္ေယာက္ လက္ညႇိဳးေထာင္ၿပီး ေျပာသည္။
"မမွန္ဘူး"
"ဘာျဖစ္လို႔ မမွန္ရမွာလဲ"
"ေဖေဖကေျပာတယ္၊ လူအားလံုး ေမ်ာက္က ဆင္းသက္တယ္တဲ့"
"ခ်ာတိတ္၊ မင္း ၿမဲၿမဲမွတ္ထား၊ မင္းရဲ႕အိမ္မွာ ျဖစ္တဲ့ျပႆနာကို တို႔ စိတ္မ၀င္စားဘူး၊ ေက်ာင္းကို ယူမလာနဲ႔၊ နားလည္လား"

ႏႈတ္ဆက္စကား
ဧည့္သည္လင္မယား ျပန္ရန္ ျပင္ေနၾကသည္။ ပီတာ၏မိဘမ်ား တံခါး၀အထိ လုိက္ပို႔ရင္း သားကို ေျပာသည္။
"သား၊ အန္ကယ္နဲ႔ အန္တီတို႔ ျပန္ၾကေတာ့မယ္၊ ဘာစကားေျပာရမလဲကြယ့္၊ ေျပာလုိက္ပါဦး"
"ျပန္ဖို႔ေကာင္းေနတာ ၾကာလွၿပီ"

ယဥ္ေက်းမႈ
ပါေမာကၡျဖစ္သူ ဖခင္ကို သားက ေမးသည္။
"ေဖေဖ၊ ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ ဘာလဲဟင္"
"သား… နားလည္ေအာင္ ေဖေဖဘယ္လို ရွင္းျပရပါ့၊ ဆိုၾကပါစို႔ကြာ၊ ဒီေန႔ ရာသီဥတုက အေျခအေနကို တို႔သိခ်င္တယ္။ ျပတင္းေပါက္ဖြင့္ရမယ့္အစား တို႔ တီဗီကို ဖြင့္လုိက္တယ္၊ အဲဒါ ယဥ္ေက်းမႈပဲ"

(ေမာင္ေကာင္းထုိက္၏ ဟာသပေဒသာ အမွတ္ ၁၁ မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)

 
Web Statistics