ဒီေန႔ေခတ္ဟာ နည္းပညာေတြ ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊား တိုးတက္ေနတဲ့ေခတ္ျဖစ္လို႔ ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲႏုိင္ငံေတြအေနနဲ႔ ေငးေမာၾကည့္ေန႐ံုမွလြဲၿပီး ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘဲ လက္မိႈင္ခ်ေနၾကရေတာ့တယ္။ စက္မႈဖြံ႔ၿဖိဳးတဲ့ႏုိင္ငံေတြက ဖြံ႔ၿဖိဳးသထက္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္သြားၾကၿပီး မဖြံ႔ၿဖိဳးေသးတဲ့ ဆင္းရဲႏုိင္ငံေတြက ဆင္းရဲတြင္း ပိုနက္သထက္ နက္ေနၾကတယ္။
ဆင္းရဲျခင္းရဲ႕ ေကာင္းကြက္
ကုန္လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ေခတ္အထိ ဒီအေျခအေနက လြန္ေျမာက္ႏိုင္ဖြယ္ မျမင္ခဲ့ၾကရဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခုဆယ္စုႏွစ္အတြင္းမွာေတာ့ ဆင္းရဲျခင္းနဲ႔ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈေနာက္က်ျခင္းမွာလည္း ေကာင္းကြက္ေတြ ရွိေနပါလားဆိုတာ သိျမင္လာခဲ့ၾကရတယ္။ သိသာထင္ရွားတဲ့ ပထမဆံုးေကာင္းကြက္ကေတာ့ ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲႏုိင္ငံေတြမွာ စက္႐ံု၊ အလုပ္႐ံုႀကီးေတြက လႊင့္ထုတ္တဲ့ အဆိပ္ဓာတ္ေငြ႔ နည္းပါးျခင္းနဲ႔ ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအုိင္ေတြ အဆိပ္သင့္မႈ မရွိျခင္းျဖစ္တယ္။ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေတြမွာ မီးခိုးေတြ၊ ျမဴေတြ အံု႔မိႈင္းေနၿပီး ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ ကားမီးထိုး ေမာင္းရတာမ်ိဳးနဲ႔ လမ္းေထာင့္ေတြမွာ ေအာက္စီဂ်င္ဘူးေတြ ထားေပးထားၿပီး ႐ွဴေနၾကရတာမ်ိဳး မရွိျခင္းျဖစ္တယ္။
ေတာင္းခံရသူအျဖစ္က ေပးကမ္းသူျဖစ္
တစ္ေန႔က သတင္းစာေတြမွာ အိႏၵိယႏိုင္ငံဟာ အလွဴခံဘ၀ကေန အလွဴရွင္ဘ၀ ကူးေျပာင္းေတာ့မယ္ဆိုတဲ့သတင္း ဖတ္လုိက္ရတယ္။ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အိႏၵိယႏုိင္ငံမွာ အငတ္ေဘးျပႆနာေၾကာင့္ ႏွစ္စဥ္ လူေတြေထာင္ေသာင္းခ်ီၿပီး ေသခဲ့ၾကရတယ္။ ႏိုင္ငံတကာက ကူညီေထာက္ပံ့မႈေတြကို လက္ျဖန္႔ၿပီး ေတာင္းခံခဲ့ရတယ္။ ဒီဆယ္စုႏွစ္အတြင္းမွာ အိႏၵိယစီးပြားေရးဟာ အံ့မခန္းတိုးတက္လာၿပီး စားနပ္ရိကၡာဖူလံု႐ံုမက တျခားႏုိင္ငံမ်ားကိုေတာင္ ကူညီေထာက္ပံ့ႏုိင္တဲ့ အေျခအေနကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ တယ္လီဖုန္းဆက္သြယ္ေရးေတာင္ ၿမိဳ႕တုိင္း၊ နယ္တိုင္း အႏွံ႔မထားႏုိင္တဲံ အေျခအေနက အခုဆိုရင္ လက္ကိုင္ဖုန္းကို ေဖာဖာသီသီႀကီး ကိုင္တြယ္သံုးစြဲေနႏုိင္ၾကၿပီ ျဖစ္တယ္။ ေ၀းလံေခါင္ဖ်ားတဲ့ ေက်းရြာေတြအေရာက္ တယ္လီဖုန္းလုိင္း ဆက္သြယ္ရတာ နည္းတဲ့ကုန္က်စရိတ္ မဟုတ္ဘူး။ အခုေတာ့ ႀကိဳးေတြဆက္သြယ္စရာ မလိုေတာ့ဘူး။ ရြာတိုင္း လက္ကိုင္ဖုန္းနဲ႔ ဟန္က်ေနၾကၿပီ။
ႀကိဳးဖုန္းထက္ လက္ကုိင္ဖုန္းက ပိုမ်ား
အိႏၵိယနဲ႔ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံတို႔မွာ ႀကိဳးတယ္လီဖုန္းအေရအတြက္ထက္ လက္ကုိင္ဖုန္းသံုးစြဲသူ အေရအတြက္က အမ်ားႀကီးပိုေနၿပီလို႔ သိရတယ္။ ဒါ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈေနာက္က်မႈရဲ႕ ေကာင္းကြက္တစ္ခုပဲ။ ႀကိဳးဖုန္းဆက္သြယ္ရတဲ့ စရိတ္ေတြ အမ်ားႀကီးသက္သာသြားတာေပါ့။ အေမရိကန္ႏုိင္ငံဟာ ကမၻာမွာ ေရာင္စံု႐ုပ္ျမင္သံၾကားစနစ္ ပထမဆံုးသံုးတဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္တယ္။ အခုေတာ့ အေမရိကန္ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားစနစ္ဟာ ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီးႏိုင္ငံေတြအနက္ အညံ့ဆံုးျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ႏုိင္ၾကတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားသံုးႏိုင္တာ သူမ်ားႏုိင္ငံေတြထက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကို ေနာက္က်တယ္။ ဒါေပမယ့္ သံုးႏုိင္တဲ့အခါက်ေတာ့ ေရာင္စံုစနစ္ကို တို္က္႐ုိက္သံုးစြဲႏုိင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ျမန္မာထက္ေစာၿပီး ႐ုပ္ျမင္သံၾကား သံုးႏုိင္ခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေတြက ေရွးဦးေပၚ အျဖဴအမည္းစနစ္ကိုသာ သံုးေနၾကရဆဲျဖစ္တယ္။
လိုရာသံုးလက္ကိုင္ဖုန္း
ဒီေန႔ ကမၻာတစ္ခုလံုးက အိႏၵိယနဲ႔ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံရဲ႕ ျမန္ဆန္လြန္းတဲ့ စီးပြားေရးဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈႏႈန္းကို အံ့ၾသတႀကီးနဲ႔ ေငးၾကည့္ေနၾကရတယ္။ ဒါလည္း ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈေနာက္က်ျခင္းရဲ႕ ေကာင္းကြက္တစ္ခုလို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ ကြန္ပ်ဴတာကို အေစာဆံုးသံုးႏုိင္တဲ့ ႏုိင္ငံႀကီးေတြ အိမ္ခန္းတစ္ခန္းစာေလာက္ႀကီးတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာႀကီးေတြ သံုးခဲ့ၾကရတယ္။ ေနာက္က်ၿပီးမွ သံုးႏုိင္တဲ့ ႏုိင္ငံေတြက်ေတာ့ ခပ္ေသးေသး စားပြဲတင္ (Desktop)ကို သံုးႏုိင္ၾကတယ္။ သူ႔ထက္ေတာင္ ေနာက္က်ၿပီးမွ သံုးႏုိင္တဲ့ႏုိင္ငံေတြက သြားလာရာ သယ္သြားလို႔ရတဲ့ Laptop ေတြ သံုးႏုိင္ၾကတယ္ေလ။ ေဟာ.. အခု ကေလးေတြလက္ထက္က်ေတာ့ လက္ကုိင္ဖုန္းတစ္လံုးပဲ လုိေတာ့တယ္။ လက္ကုိင္ဖုန္းက ကြန္ပ်ဴတာလည္း ျဖစ္တယ္။ ကင္မရာလည္းျဖစ္တယ္။ ဗီဒီယိုလည္း ႐ုိက္ႏုိင္တယ္။
ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားတုိးတက္ေရး
အစၥေရး၊ အိႏၵိယနဲ႔ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံတို႔ဟာ လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရးႏိုင္ငံအျဖစ္ကေနၿပီး တျခားစက္မႈလုပ္ငန္း အဆင့္ေတြကို မကူးၾကေတာ့ဘဲ တစ္ခါတည္း ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊား (Leapfrogged) လုပ္ၿပီး (hightech) အဆင့္ျမင့္နည္းပညာ လုပ္ငန္းျဖစ္တဲ့ ကြန္ပ်ဴတာ Microchip နဲ႔ Software လုပ္ငန္းေတြကို ကူးခဲ့ၾကတယ္။ ဒီေန႔ Software လုပ္ငန္းမွာ အိႏၵိယဟာ ကမၻာမွာအႀကီးမားဆံုး ႏုိင္ငံႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဒါ့အျပင္ ဒီႏိုင္ငံေတြမွာ ေနာက္မွေပၚထြက္လာတဲ့ စက္မႈလုပ္ငန္းေတြဟာ သဘာ၀၀န္းက်င္ထိခိုက္မႈ ကင္းေ၀းေရးကို ဦးစားေပးတဲ့ green technology စက္႐ံုႀကီးေတြအျဖစ္ ေပၚထြန္းလာၾကပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဆင္းရဲျခင္းမွာလည္း ေကာင္းကြက္ေတြရွိတယ္လို႔ ဆိုလိုက္ခ်င္ပါတယ္။
Monday, May 31, 2010
ဆင္းရဲျခင္းမွာ ေကာင္းကြက္ရွိတယ္ - လူထုစိန္၀င္း
၀ိေရာဓိ အေတြးမ်ား - သဲေအာင္
အဓိပၸါယ္
ဂ်ပန္ျပည္မွာပါ။
ဇင္ဘာသာ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးက ငရဲနဲ႔နိဗၺာန္အေၾကာင္း ေဟာျပတာ သိပ္ေကာင္းတယ္လို႔ နာမည္ေက်ာ္ၾကားတာနဲ႔ ဆာမူ႐ုိင္းတစ္ေယာက္ အဲဒီဘုန္းႀကီးဆီ သြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ လူအမ်ားရဲ႕ေရွ႕မွာ...
[ဆာမူ႐ုိင္း] - ဘုန္းႀကီး၊ ငရဲနဲ႔နိဗၺာန္ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ျပစမ္းပါ။ (ခပ္တင္းတင္းပါပဲ...)
[ဘုန္းႀကီး] - မင္းလို အသံုးမက်တဲ့ေကာင္ကို ငါကဘာျဖစ္လို႔ ေျပာျပရမွာလဲကြ။
ဆာမူ႐ုိင္း ေဒါသဒီဂရီ တက္သြားပါတယ္။ ဓားကို ဆြဲထုတ္ၿပီး ဘုန္းႀကီးအေပၚ မိုးထားလိုက္ပါေတာ့တယ္။
[ဆာမူ႐ုိင္း] - ျပန္ေျပာစမ္း ဘုန္းႀကီး၊ ခုတ္ပစ္လုိက္မယ္။
[ဘုန္းႀကီး] - မင္းစိတ္ထဲမွာ အခု ေဒါသေၾကာင့္ ပူေလာင္ေနတယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒါ ငရဲ။ ငါ့စိတ္ထဲမွာ ေသမွာမေၾကာက္ဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းလို႔ အဲဒါ နိဗၺာန္။
ဘုန္းႀကီးရဲ႕ စကားသံအဆံုးမွာ သာဓုေခၚသံေတြ ဆူညံလို႔။ ဆာမူ႐ုိင္းလည္း ဦးၫြတ္လို႔....။
ႏွင္းေတြ တေဖြးေဖြးေအာက္မွာေပါ့။
ျဖစ္စဥ္
လူ႔မလိုင္ ေဒါက္တာတစ္ေယာက္က ခ်ဥ္းကပ္မႈ အသစ္တစ္ခု ပို႔ခ်ေနတာပါ။
"အခုလက္ရွိ ပကတိအေနအထားမွာ လူလူခ်င္းအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးတာထက္ ၿပီးေတာ့ ျဖစ္ရပ္အေၾကာင္း အေၾကာင္းခ်င္း ေဆြးေႏြးတာထက္ ပိုေကာင္းတဲ့အရာဟာ အုိင္ဒီယာခ်င္း ေဆြးေႏြးတာပဲကြ...။ အဲဒီေခတ္ကို ပညာေခတ္လို႔ ေခၚတယ္"
သူ႔စကားအဆံုးမွာ တပည့္ေသးေသးေလးတစ္ေယာက္ ထေမးပါတယ္။
"လူေတြအေၾကာင္း မသိရင္၊ ျဖစ္ရပ္ေတြအေၾကာင္း မသိရင္ အုိင္ဒီယာအခ်င္းခ်င္းေကာ သိပါ့မလားဟင္"
သူ႔ေမးခြန္းအဆံုးမွာ ၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး တိတ္ဆိတ္လို႔........။
ၿပီးမွ ဖိနပ္သံ တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔၊ ဖိနပ္သံေတြ ဦးတည္ရာက ထြက္ေပါက္တစ္ခုဆီသို႔....
ေနာက္ျပန္ မလွည့္ေတာ့ပါဘူး..........။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သိပၸံမွတ္စုမ်ား - တာရာမင္းေ၀
၂၁။ OORT CLOUD - အူးတ္တိမ္တိုက္
စၾက၀ဠာထဲက တိမ္တိုက္ထုႀကီးတစ္ခုကို "အူးတ္" တိမ္တိုက္လို႔ ေခၚတယ္။ ရွာေဖြေဖာ္ထုတ္ခဲ့တဲ့ သိပၸံပညာရွင္ "ဂၽြန္အူးတ္" ရဲ႕ အမည္ကို အစြဲျပဳၿပီး ေခၚတာေပါ့။ သတင္းစာပို႔တဲ့ "တက္ပု" ကို ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီအေၾကာင္း ေျပာျပမိတယ္။
ေနာက္ေန႔မွာ "တက္ပု" က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာက္ခဲတစ္ခဲ လာျပတယ္။ ပံုစံထူးျခားေနတဲ့ လမ္းေဘးေက်ာက္ခဲ တစ္ခဲပါပဲ။ သူရွာေဖြေဖာ္ထုတ္လုိက္တာလို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီေက်ာက္ခဲကို "တက္ပုေက်ာက္ခဲ" လို႔ သတ္မွတ္ေၾကာင္း သူကေျပာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း လက္ခုပ္လက္၀ါးတီးၿပီး ေထာက္ခံအားေပးလုိက္တယ္။
၂၂။ PHYSICS, GEOPHYSICS - ဘူမိ႐ူပေဗဒ
႐ူပေဗဒပညာရပ္ႀကီးရဲ႕ အခြဲတစ္ခုေပါ့။ ငလ်င္ပညာ၊ မိုးေလ၀သပညာ... အဲဒါေတြကို ေလ့လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တတ္ခ်င္လိုက္တာ။
ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ဘယ္ေတာ့ ငလ်င္လႈပ္မလဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ဘယ္ေတာ့ မိုးရြာမလဲ။ အဲဒါေတြကို သ႐ုပ္ခြဲၾကည့္ခ်င္လို႔။
၂၃။ QUANTUM THEORY - ကြမ္တမ္သေဘာတရား
အကူးအေျပာင္းေတြဟာ ပြိဳင့္တူပြိဳင့္ (Point to point) ကူးေျပာင္းတာတဲ့။ ျမင့္တက္သြားတဲ့ အကူးအေျပာင္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ နိမ့္ဆင္းသြားတဲ့ အကူးအေျပာင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ အကူးအေျပာင္းဟူသမွ်ဟာ အမွတ္စက္ေလးတစ္ခုကေန အမွတ္စက္ေလးတစ္ခုဆီကို ကူးေျပာင္းတာပဲ။
လူ႔သမုိင္း၊ ကမၻာ့သမုိင္းထဲက ထင္ရွားလွတဲ့ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ အေျပာင္းအလဲအားလံုးဟာ ဘာမွမဟုတ္လွပါဘူး။ ေျပာထားၿပီးၿပီေလ။ Point to point တဲ့။
၂၄။ QUASAR - ေကြဆာ (ၾကယ္ႏွင့္တူေသာအရာ)
ဘယ္နယ္ပယ္မွာျဖစ္ျဖစ္ "စတား" ျဖစ္ခ်င္တဲ့လူေတြ ရွိတယ္။ ၾကယ္ပြင့္တစ္ပြင့္လို လင္းလက္ေတာက္ပခ်င္တာေပါ့။ တခ်ိဳ႕လည္း ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ျမင္ၾကတယ္။ သူ႔နယ္နဲ႔သူေတာ့ "ၾကယ္" ေတြေပါ့။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ျဖစ္မလုိလိုနဲ႔ မျဖစ္ဘူး။ ၾကယ္နဲ႔တူတဲ့အရာတစ္ခုအျဖစ္ပဲ ရပ္တည္သြားၾကတယ္။
အဲဒီလိုလူေတြကို ကၽြန္ေတာ္က "ေကြဆာ" လို႔ ေခၚတယ္။
၂၅။ RADIANT ENERGY - ျဖာထြက္စြမ္းအင္
1. ဂမၼာေရာင္ျခည္ Gamma rays
2. အိတ္စ္ေရာင္ျခည္ X-rays
3. ခရမ္းလြန္ေရာင္ျခည္ Ultraviolet rays
4. ျမင္ရေသာေရာင္စဥ္ Visible spectrum
- ခရမ္းေရာင္ Violet
- မဲနယ္ေရာင္ Indigo
- အျပာေရာင္ Blue
- အစိမ္းေရာင္ Green
- အ၀ါေရာင္ Yellow
- လိေမၼာ္ေရာင္ Orange
- အနီေရာင္ Red
6. ေရဒါလိႈင္းမ်ား Radar waves
7. တီဗီလိႈင္းမ်ား TV waves
8. ေရဒီယိုလိႈင္းမ်ား Radio waves
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဘ၀ေတြကို အဲဒီလိႈင္းေတြက လႊမ္းမိုးေနတယ္တဲ့။ အလႊမ္းမိုးခံရတယ္ဆိုတာ ေကာင္းတဲ့အရာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တြန္းဖယ္ၾကည့္ရင္ ေကာင္းမလား။
Related:
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သိပၸံမွတ္စုမ်ား (၁ မွ ၁၀)
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သိပၸံမွတ္စုမ်ား (၁၁ မွ ၂၀)
စြန္႔လႊတ္၀ံ့သူ
ဥယ်ာဥ္မွဴးတစ္ဦး၏ ဥယ်ာဥ္ေထာင့္တြင္ ၀ါး႐ံုတစ္႐ံု ရွိသည္။ ၀ါးတို႔သည္ ႏွစ္ႏွင့္အမွ် ႀကီးထြားသန္မာ ျမင့္မားလာၾကပါသည္။ တစ္ေန႔တြင္ ဥယ်ာဥ္မွဴးသည္ ၀ါး႐ံုထဲရွိ အႀကီးမားဆံုးေသာ ၀ါးနားတြင္ရပ္လ်က္ "ကဲ... ကိုေရႊ၀ါး... ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို လိုခ်င္ပါတယ္" ဟု ေျပာပါသည္။
"ဆရာ လိုခ်င္ရင္ ယူပါ၊ ႀကိဳက္သလိုသံုးဖို႔ ကၽြန္ေတာ္အသင့္ပါ" ဟု ၀ါးက ျပန္ေျပာပါသည္။
ထို႔ေနာက္ ဥယ်ာဥ္မွဴး၏ ေလသံမွာ ပိုမိုေလးနက္သည့္အသြင္ ေဆာင္လာပါသည္။ "ငါ မင္းကို သံုးႏုိင္ဖို႔ မင္းကို ႏွစ္ျခမ္းခြဲပစ္ရမွာ" ဟု ဥယ်ာဥ္မွဴးက ေျပာပါသည္။
"ဗ်ာ... ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏွစ္ျခမ္းခြဲပစ္မယ္၊ ဟုတ္လား။ ဘာေၾကာင့္လဲခင္ဗ်ာ။ ဒီဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္က အေကာင္းဆံုး၀ါးပါဗ်ာ။ ႏွစ္ျခမ္းခြဲတာေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ ႏွစ္ျခမ္းခြဲတာကလြဲရင္ ဆရာႀကိဳက္သလို သံုးပါ" ဟု ၀ါးက ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ ေျပာပါသည္။
"ေအးကြာ... ခက္တာပဲ။ မင္းကို ထက္ျခမ္းမခြဲရင္ ငါ မင္းကို မသံုးႏုိင္ဘူး" ဟု ဥယ်ာဥ္မွဴးက ေျပာပါသည္။ ဥယ်ာဥ္ထဲတြင္ ဥယ်ာဥ္မွဴးႏွင့္ ၀ါးပင္ၾကား ဘာစကားမွ ဆက္မဆိုဘဲ ၿငိမ္သက္ေနပါသည္။ ေလသည္ပင္ ဥယ်ာဥ္မွဴးႏွင့္ ၀ါးပင္တို႔ အျပန္အလွန္ ေျပာစကားၾကားၿပီး အသက္မ႐ွဴႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနပါသည္။ ထို႔ေနာက္ အလြန္အားနာတတ္ေသာ ၀ါးသည္ ဦးၫြတ္ၿပီး ေလသံသဲ့သဲ့ျဖင့္ "ဆရာရယ္၊ ဆရာ့အတြက္ အသံုးတည့္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏွစ္ျခမ္းခြဲမွ ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ခြဲပါဆရာ" ဟု ေျပာပါသည္။
"ေအးကြာ၊ မင္းကို ထက္ျခမ္းခြဲပစ္ရမယ္ဆိုတာက ငါလုပ္ခ်င္တာရဲ႕ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းပဲ ရွိေသးတာ၊ တကယ္ေတာ့ မင္းရဲ႕အကိုင္းေတြ အရြက္ေတြအားလံုးကိုလည္း ျဖတ္ေတာက္ပစ္ရမွာ" ဟု ဥယ်ာဥ္မွဴးက ေျပာျပန္ပါသည္။
"အလို... ဘုရားေရ၊ အဲဒါကိုေတာ့ ခ်မ္းသာေပးပါဆရာရယ္၊ အခက္ အရြက္ေတြကိုသာ ျဖတ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀အလွအားလံုး ပ်က္ကုန္မွာေပါ့၊ အဲဒါကိုေတာ့ ခ်မ္းသာေပးပါဆရာ" ဟု ၀ါးက ေတာင္းပန္ပါသည္။
"ငါ အဲဒီလို မျဖတ္မေတာက္ရဘူးဆိုရင္ ငါမင္းကို မသံုးႏုိင္ဘူး" ဟု ဥယ်ာဥ္မွဴးက ေျပာပါသည္။
ေနေရာင္သည္ ၀ါး၏မ်က္ႏွာကို ထိုးေနပါၿပီ။ လိပ္ျပာေလးတစ္ေကာင္သည္ ထို၀ါးနားတြင္ ထိတ္ထိတ္ျပာျပာ ရစ္၀ဲပ်ံသန္းေနသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ၀ါးသည္ လက္ေလွ်ာ့လ်က္ "ဆရာ့အတြက္ အဲဒီလိုလုပ္မွ အသံုးတည့္မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျဖတ္လုိက္ပါေတာ့" ဟု ခြင့္ျပဳလုိက္ပါေတာ့သည္။
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေမာင္၀ါးရယ္၊ ငါက မင္းကို ဒီထက္ နာနာက်င္က်င္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ဖို႔ရွိေသးတယ္"
"မင္းရဲ႕ ႏွလံုးသားကိုခြဲ၊ အတြင္းသားကို လွန္ရဦးမွာ၊ ဒါမွ မင္းကို သံုးႏုိင္မွာ" ဟု ဥယ်ာဥ္မွဴးက ဆက္လက္ေျပာရာ ၀ါးသည္ ေျခသုတ္ပုဆိုး ေႁမြစြယ္က်ိဳးသို႔၊ ဦးေခါင္းကို ေျမသို႔ထိလုၫြတ္လ်က္ "ဆရာ လိုသလိုသာ စိတ္ႀကိဳက္သံုးပါေတာ့ဆရာ" ဟု အားလံုးကို လုိက္လိုက္ေလ်ာေလ်ာ ခြင့္ျပဳလုိက္ပါေတာ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဥယ်ာဥ္မွဴးသည္ ၀ါးပင္ကို ခုတ္လွဲသည္။ အကိုင္းအခက္ အရြက္မ်ားကို ဖယ္ရွားသည္။ ထက္ျခမ္းခြဲၿပီး အဆစ္ပိတ္မ်ားကို ဖယ္ထုတ္သည္။ ၀ါးျခမ္းခ်င္းဆက္လ်က္ စမ္းေရကို သြယ္ယူရာတြင္ ၀ါးကို သံုးလိုက္သည္။ စမ္းေရေအးသည္ ၀ါး၏ႏွလံုးသားကိုျဖတ္လ်က္ လယ္ထဲသို႔စီး၀င္ၿပီး လူသားအက်ိဳးျပဳပါေတာ့သည္။
၀ါးကို ခုတ္လွဲ၊ ထက္ျခမ္းခြဲလ်က္ အလယ္ဆစ္မ်ားကို ဖယ္ရွားၿပီး ေရသြယ္လုိက္ေသာအခါ လူသားတို႔အတြက္ အက်ိဳးမ်ားစြာ ျဖစ္ေစပါေတာ့သည္။
Saturday, May 29, 2010
ဘ၀အတြက္ စာဖတ္ရမယ္။ စာဖတ္ၾကစမ္းပါ။
လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ အီလီႏိြဳက္ျမစ္ကမ္းပါး ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕မွာ ေနတယ္။ ဘ၀ေပး အေျခအေနအရ သူဟာ ေက်ာင္းမေနႏိုင္ဘူး။ အဲဒီလူငယ္ သစ္ခုတ္သမား ေလွထိုးသားဟာ ဘ၀ကို အ႐ံႈးမေပးဘဲ စာအုပ္ေတြဖတ္၊ ေက်ာင္းမွာမသင္ရတဲ့ ပညာရပ္ေတြကို စာအုပ္ထဲမွာရွာတယ္။ အလုပ္နားလို႔ အားလပ္တာနဲ႔ စာဖတ္၊ ဖတ္စရာမရွိေတာ့ မေနႏိုင္။ စံုစမ္းေတာ့ (၁၆)မိုင္ခန္႔ ေ၀းတဲ့ေနရာမွာ စာအုပ္ေတြရွိေၾကာင္း သတင္းရတာနဲ႔ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ကာ သြားေရာက္ငွားရမ္းတယ္။ စာအုပ္ပိုင္ရွင္ကလည္း ဒီလိုစာသမားမ်ိဳးကို တန္ဖိုးထားတယ္။ ဘယ္လို စာအုပ္မ်ိဳးေတြ ဖတ္ခ်င္သလဲေမးေတာ႔ သူ၀ါသနာပါတဲ့ ဥပေဒစာအုပ္ေတြ ဖတ္လိုေၾကာင္းေျပာေတာ့ စာအုပ္ပိုင္ရွင္က ဖတ္ဖို႔တိုက္တြန္းတဲ့ အေမရိကန္စာေရးဆရာ ေသာမတ္စ္ပိန္းရဲ႕ "Give me Liberty or give me dead" "ငါ႔ကို လြတ္လပ္ခြင္႔ေပးပါ၊ ဒါမွမဟုတ္ သတ္ပစ္ပါ" အမည္ရစာအုပ္ကို ဖတ္ၿပီးႀကိဳက္သြား။ အဲဒီကရတဲ့ အားမာန္ေတြ အလင္းေရာင္ေတြနဲ႔ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ေသာ ကာလမွာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံရဲ႕ သမၼတၾကီးျဖစ္လာ။ သူဟာဘယ္သူလဲ။ "Government of the people by the people for the people" လို ကမၻာေက်ာ္ စာသားေတြပါတဲ့ မိန္႔ခြန္းကို ေျပာၾကားခဲ့သူ သမၼတၾကီး လင္ကြန္း။ ဒီလိုေျပာႏိုင္တာ၊ သစ္ခုတ္သမားကေန သမၼတႀကီးျဖစ္လာတာ ဘာေၾကာင့္လဲ။ စာဖတ္ခဲ့လို႔။
ဒီလိုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလည္း လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ သူဟာ ပခုကၠဴခ႐ိုင္ ၿမိဳင္ၿမိဳ႕နယ္ဘက္က။ အခ်ိန္ကား ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတြရဲ႕ သံဖေနာင့္ေအာက္ စစ္ေျပးပုန္းေအာင္းေနရတဲ့ကာလ။ ေက်ာင္းမတက္ရေတာ့ စာအုပ္ထဲမွာ ပညာရွာတယ္။ စာဖတ္တယ္။ ဒါနဲ႔ တစ္ေန႔ စာေရးဆရာႀကီး ရဲထြန္းလင္းရဲ႕ "အေရးေတာ္ပံုတပ္သား" ကိုေတြ႔ေတာ့ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့ဖတ္မိ။ စာအုပ္ဆံုးလို႔ ေနာက္ဆံုးစာမ်က္ႏွာလည္းေရာက္ေရာ ဒုတိယတြဲဇာတ္သိမ္း ဆက္ဖတ္ပါဆိုတဲ့ စာေၾကာင္းကိုဖတ္ၿပီး အလြန္အမင္း ေမာသြားတယ္။ ဘယ္လိုမွ ေနလို႔ထိုင္လို႔ မရေတာ့။ စာဖတ္သမားဟာ စာအုပ္မရွိရင္ ေနလို႔မရ။ ဒီလိုနဲ႔ စံုစမ္းလိုက္တာ သူေနထိုင္ရာကေန (၂၂)မိုင္ေလာက္ေ၀းတဲ့ အျခားစစ္ေျပးရြာ တစ္ရြာမွာ ရန္ကုန္က စစ္ေျပးခိုေအာင္းေနတဲ့ အရာရွိႀကီး တစ္ဦးရဲ႕အိမ္မွာ စာအုပ္ေတြ အပံုလိုက္ရွိေၾကာင္း သတင္းရ။ အဲဒီအခါ လူငယ္ေလးဟာ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတြရဲ႕ အႏၲရာယ္ေတြကို မေၾကာက္အားဘဲ အဲဒီရြာကို ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ၿပီး အေရာက္သြားခဲ႔တယ္။
အရာရွိႀကီးနဲ႔ေတြ႔၊ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပ စာအုပ္ငွားေတာ့ စာအုပ္ပိုင္ရွင္က ၿပံဳးၿပီးေခါင္းခါ။ စာအုပ္က ရွိတယ္။ မငွားႏိုင္။ ေမာင္ရင့္ စာဖတ္၀ါသနာကို ခန္႔မွန္းမိပါရဲ႕။ ေလးစားပါတယ္။ စစ္ကာလထဲ ေရႊေငြရတနာေတြ ဆံုး႐ံႈးခံၿပီးၿပီ။ အဲဒီဒဏ္ကို ခံႏိုင္ေပမယ့္ စာအုပ္ရတနာေတြကိုေတာ့ ထပ္ၿပီးအဆံု႐ံႈး မခံႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေမာင္ရင့္ကို ထမင္းေကၽြးမယ္။ ဒီမွာပဲ လိုရာကိုဖတ္ပါေျပာေတာ့ လူငယ္ေလးဟာ အငမ္းမရ ထမင္းမစား ဟင္းမစား မိုးခ်ဳပ္ကေန မိုးလင္းအထိ ဖတ္လိုက္တာ ၿပီးသြားတယ္။ အရာရွိႀကီးကိုကန္ေတာ့၊ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာၿပီး (၂၂)မိုင္ခရီးကို ေလွ်ာက္ျပန္လာခဲ့တယ္။ တစ္ေန႔မွာ ႀကီးက်ယ္ထင္ရွားတဲ့ စာေရးဆရာႀကီး ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ သူ ဘယ္သူလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေခတ္ေရွ႕ေဆာင္ စာေရးဆရာႀကီး ျမသန္းတင့္။ ဒီလိုနဲ႔ ဂႏၴ၀င္ေျမာက္ စာအုပ္ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ ေရးသားႏိုင္ခဲ့တာ ဘာေၾကာင့္လဲ။ စာဖတ္ခဲ့လို႔ပါပဲ။
အေမရိကန္ႏိုင္ငံက သမၼတႀကီး လင္ကြန္း စာဖတ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာႏိုင္ငံက သမၼတႀကီး ျမသန္းတင့္ စာဖတ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း စာဖတ္ရမယ္မဟုတ္ပါလား။
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
Googel Buzz မွာ ဖတ္ရတဲ့အတြက္ ျပန္လည္ေ၀ငွတာပါ။ မဖတ္ဖူးသူေတြ ဖတ္ရေအာင္ပါ။ ဖတ္ဖူးၿပီးသားလူေတြအတြက္လည္း ျပန္ဖတ္လို႔ အက်ိဳးမယုတ္ႏုိင္ပါဘူး။ ႏွစ္ခါဖတ္ေတာ့လည္း မွတ္မိတာေပါ့ေလ။ အႀကိမ္ႀကိမ္ျပန္ဖတ္ႏိုင္ရင္ ပိုေကာင္းတာေပါ့။ ဆရာမင္းခ်မ္းမြန္ရဲ႕ ေဆာင္းပါးထဲက ေကာက္ႏုတ္ထားတာလို႔ Buzz မွာ တင္ေပးထားသူက ေရးထားပါတယ္။ ေၾသာ္... ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တာလို႔လည္း ဆိုထားပါေသးတယ္။ စာလံုးေပါင္းေလးေတြ လုိက္ျပင္ထားတာကလြဲရင္ Google Buzz မွာ ဖတ္ရတဲ့အတုိင္း ျပန္တင္ေပးထားတာပါ။ အခ်ိန္ရသေလာက္ စာဖတ္ႏိုင္ၾကပါေစ။ ဖတ္သေလာက္လည္း သိၾကပါေစ။ သိသေလာက္လည္း လုပ္ႏုိင္၊ လုိက္နာႏုိင္ၾကပါေစ။ လုပ္ႏုိင္သေလာက္လည္း ေအာင္ျမင္ၾကပါေစဟု....။
ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ျမန္မာဗီဒီယုိဇာတ္ကားမ်ား
(၁)
မဆိုးပါဘူးလို႔ ေျပာရမယ့္ဇာတ္ကားပါ။ ၾကည့္ေနတဲ့လူေတြကို စိတ္၀င္စားေအာင္ေတာ့ လုပ္ျပရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႐ုပ္ျပဇာတ္လမ္းဆိုေတာ့ ကာတြန္းေတြဘာေတြကို ေျပးမျမင္လုိက္ပါနဲ႔။ မ်က္ႏွာ(႐ုပ္)ေလးျပၿပီး လုပ္စားရတဲ့ဇာတ္ကားမို႔ ႐ုပ္ျပဇာတ္လမ္းလို႔ အမည္ေပးထားရျခင္းပါ။ အႁမႊာညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ကြဲကြာသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ဆံုေပးတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြကို ဒီဘက္ေခတ္မွာ မရွိေတာ့ေလာက္ဘူးလို႔ ထင္ထားတာပါ။ အခုေတာ့ မ႐ိုးေသးပါဘူး၊ မေဟာင္းေသးပါဘူးလို႔ေတာင္ ေအာ္ရမလိုပါပဲ။ ျမင့္ျမတ္သ႐ုပ္ေဆာင္မႈကေတာ့ လက္ခံလို႔ရတဲ့ အတိုင္းအတာမွာ ရွိပါတယ္။ အရင္ဇာတ္ကားေတြမွာလို အိုဗာျဖစ္တာေတြ သိပ္မေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီအထဲမွာျပထားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကိုေတာ့ နည္းနည္းဘ၀င္မက်ခ်င္ဘူး။ စာဖတ္လြန္းလို႔ ႐ူးသြား၊ ေၾကာင္သြားတယ္လို႔မ်ား ေျပာခ်င္ေနသလားလို႔ ေတြးေနမိတယ္။ နဂိုကမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာက စာဖတ္တဲ့လူဆိုရင္ ေဂါက္ေတာက္ေတာက္၊ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္လို႔ ထင္မွတ္ထားတဲ့ အစြဲမွားႀကီးက ရွိေနပါဘိသနဲ႔၊ ဒီဇာတ္ကားကို သာမန္လူတစ္ေယာက္က ၾကည့္ၿပီးေတာ့ "ေတြ႔လား၊ စာဖတ္တဲ့လူေတြ ႐ူးသြားတာ" ဆိုၿပီးမ်ား ေျပာလာခဲ့ရင္ ဘယ္လိုျပန္ရွင္းျပရမလဲလို႔ ႀကိဳေတြးေနမိတယ္။ အပ်င္းေျပၾကည့္ေပ်ာ္တဲ့ ဇာတ္ကားတစ္ကားပါ။
(၂)
၀တၳဳ - ေႏြတမာန္
ဇာတ္ၫႊန္း - ေဇာ္ဇင္
ဒါ႐ုိက္တာ - ေနပိုင္
သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ား - ဟိန္းေ၀ယံ၊ ေမသန္းႏု၊ စိုးျမတ္သူဇာ၊ ျမတ္ေကသီေအာင္
အပ်င္းေျပၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အခ်ိန္ေပးၿပီး ၾကည့္လုိက္ပါ။ တကယ့္ကို အပ်င္းေျပပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းေလး လွည့္ထားပံုကလည္း မဆိုးလွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဇာတ္ကားမွားပါ၀င္တဲ့ သ႐ုပ္ေဆာင္ေတြရဲ႕ နာမည္ကို ဇာတ္ကားမစခင္မွာ စာတန္းထိုးထားတာျဖစ္တဲ့အတြက္ သူတို႔လွည့္တဲ့ဇာတ္ကို ႀကိဳေတြးလို႔ရေနတာကလည္း တစ္ခုခုေတာ့ စဥ္းစားသင့္ၾကပါၿပီ။ သာမန္ဇာတ္လမ္းဆိုရင္ အေၾကာင္းမဟုတ္ေပမယ့္ လွည့္ကြက္တစ္ခုခုနဲ႔ ဖမ္းထားတဲ့ ဇာတ္ကားမ်ိဳးဆိုရင္ နာမည္ႀကီးမင္းသား၊ မင္းသမီး ဘယ္သူေတြပါေနတယ္ဆိုတာကို သိေနေတာ့ သူတို႔ကေဖ်ာက္ထား၊ လွည့္ထားရင္ေတာင္ သိေနေတာ့တာေပါ့။ အေမရွာရင္း အစ္မေတြ႔တာကေတာ့ အံ့ၾသဖြယ္ပါပဲ။ သိခ်င္ရင္ ငွားသာၾကည့္လုိက္ၾကပါေတာ့။
(၃)
ဇာတ္လမ္း - အင္ၾကင္းေမ
ဇာတ္ၫႊန္း - ေမာင္လြင္ (ျမင္းမူ)
ဒါ႐ုိက္တာ - သိန္းဟန္ (ဖီးနစ္)
သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ား - ၿဖိဳးေငြစိုး၊ ေမကဗ်ာ၊ ခင္ေလးႏြယ္
ေသာက္တလြဲဇာတ္လမ္း၊ ဘာမွန္းကိုမသိဘူး။ ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ အထဲကလူေတြအကုန္လံုးကို အျပင္ထုတ္ၿပီး ႐ုိက္ခ်င္လုိက္တာမွ လက္ကိုယားေနတာပဲ။ ဟုတ္မလိုလိုနဲ႔ အဖ်ားေရာ၊ အရင္းပါ ႐ွဴးေနတဲ့ဇာတ္လမ္း။
(၄)
၀တၳဳ - ဂ်ဴလိုင္ခင္ခင္သက္
ဇာတ္ၫႊန္း - ေနစိုးေသာ္
ဒါ႐ုိက္တာ - ၫြန္႔ျမန္မာညီညီေအာင္
သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ား - ေနတိုး၊ စိုးျမတ္နႏၵာ၊ ခ်စ္သုေ၀
ဇာတ္သိမ္းပိုင္းကို စိတ္ထဲမွာ သိပ္မေက်နပ္တာကလြဲရင္ သိပ္ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းတဲ့ဇာတ္လမ္းပဲ။ ဘာျဖစ္မွာပါလိမ့္၊ ဘာျဖစ္မွာပါလိမ့္လို႔ ပရိသတ္ကေတြးေနရေအာင္ ဆြဲေခၚသြားႏုိင္တယ္။ အဲဒါကိုက ဒီဇာတ္ကားရဲ႕ အသက္ပဲ။ ဘာဆက္ျဖစ္မယ္ဆိုတာကို သိခ်င္တာေၾကာင့္ ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ပဲ ဇာတ္လမ္းၿပီးသြားရမွာ။ အဲဒီထဲမွာပါတဲ့ ဒိုင္ယာေလာ့ခ္ေတြထဲက အမွတ္ထင္ထင္ႏွစ္ခုကို ထုတ္ျပပါရေစဦး။ ၾကားဖူးေနက်ျဖစ္ေပမယ့္ မွတ္မိသြားေအာင္ပါ။ ငွားၾကည့္သင့္တဲ့ ဇာတ္ကားတစ္ခုလို႔ ၫႊန္းပါရေစ။
- လူဆိုတာ ဆႏၵနဲ႔ မေရြးခ်ယ္ရဘူး၊ အသိတရားနဲ႔ ေရြးခ်ယ္တတ္ရတယ္။
- ----------*----------*----------*----------*----------*----------*----------
- တစ္ခါတစ္ရံမွာ ျဖစ္ခ်င္တာေတြကို ေနာက္ဆုတ္ၿပီး၊ ျဖစ္သင့္တာေတြကို ဦးစားေပးရတယ္။
(၅)
၀တၳဳ - လြန္းထားထား (ေဆးတကၠသိုလ္)
ဇာတ္ၫႊန္း၊ ဒါ႐ုိက္တာ - ၾကည္ျဖဴသွ်င္
အႏုပညာအႀကံေပး - အကယ္ဒမီ ခင္ေလးသိမ့္
သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ား - ေအာင္ရဲလင္း (ႏွစ္ကုိယ္ခြဲ)၊ ခုိင္သင္းၾကည္၊ ရတနာပံု၊ ေဒၚခင္ေလးေဆြ
ဇာတ္လမ္းရယ္၊ ကင္မရာအယူအဆေလးေတြရယ္၊ ႐ႈခင္းေလးေတြရယ္၊ အျခားဇာတ္ကားေတြနဲ႔မတူတဲ့ ကာလာပံုစံနဲ႔ ၾကည့္ရတာေတြဟာ ဒီဇာတ္ကားကို စိတ္၀င္စားမႈ ပိုေစပါတယ္။ ေအာင္ရဲလင္းကို ႏွစ္ကုိယ္ခြဲျဖစ္ေအာင္ ႐ုိက္ျပတာကိုလည္း ခ်ီးက်ဴးရပါတယ္။ အျခားဇာတ္ကားေတြမွာလို ဟိုဖက္တစ္ျခမ္း၊ ဒီဖက္တစ္ျခမ္း ဆက္ထားတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ေအာင္ရဲလင္းနဲ႔ အနီးစပ္ဆံုးအရပ္အေမာင္း၊ အလံုးအထည္တူသူကို ထည့္႐ုိက္ထားတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အေတာ္ေလးကို အဆင္ေျပတယ္လို႔ ေျပာရပါမယ္။ ၾကည္ျဖဴသွ်င္ဟာ ေအာင္ရဲလင္းကို မရ,ရေအာင္ တင္ေပးေနတာကိုလည္း ခ်ီးက်ဴးရပါတယ္။ တစ္ခုပဲေျပာစရာျဖစ္တာက ေအာင္ရဲလင္းဟာ စိတ္တို၊ ေဒါသထြက္တတ္ပံု မရတာပါပဲ။ လူပံုစံက အရမ္းကိုႏုေနေတာ့ ဇာတ္လမ္းအရ ေဒါသထြက္တဲ့အခန္း၊ စိတ္တိုတဲ့အခန္းေတြမွာ ၾကည့္ရတာ ဘယ္လိုမွကို အဆင္မေျပပါဘူး။ ဇာတ္လမ္းက တအားႀကီးဆြဲတင္ေနတဲ့အခ်ိန္ သူစိတ္တုိတာကို ျမင္လုိက္ရတာနဲ႔ ရယ္ခ်စ္စိတ္ေပါက္ေပါက္သြားတယ္။ ငွားၾကည့္သင့္တဲ့ ဇာတ္လမ္းေကာင္းတစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း လက္တို႔လုိက္ပါတယ္။
(၆)
ဇာတ္လမ္း - ေဂၚစိန္
ဇာတ္ၫႊန္း - ကိုေက်ာ္
ဒါ႐ုိက္တာ - ေက်ာ္ေဇာလင္း ၏ အေတြးပံုရိပ္
သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ား - ေက်ာ္ရဲေအာင္၊ စိုးျမတ္သူဇာ၊ ခ်ိဳၿပံဳး၊ ေအာင္ခုိင္၊ ကိုေပါက္၊ ေကညီဦး၊ တကၠသိုလ္ဂြမ္းပံု၊ ယြန္းေရႊရည္၊ ေအးသီတာ၊ ၾကဴၾကဴသင္း
တကယ့္၀ါရင့္ႏွစ္ေယာက္ ေတြ႔ၾကၿပီဆိုမွေတာ့ ဒီပြဲဟာ ေသခ်ာေပါက္လွၿပီေပါ့ဗ်ာ။ စိုးျမတ္သူဇာက ေယာက္်ားစိတ္ေပါက္ေနတဲ့ေကာင္၊ ေက်ာ္ရဲေအာင္ကို ငယ္ႏုိင္၊ ခ်ိဳၿပံဳးက စိုးျမတ္သူဇာရဲ႕ အေမ၊ ေအာင္ခုိင္က ေက်ာ္ရဲေအာင္ရဲ႕ ဦးေလး၊ အဲဒီေလးေယာက္ကို အေျခတည္ၿပီး အျခားဇာတ္ပို႔ေတြက အတင္းအဓမၼကို ပို႔လုိက္ၾကတဲ့အခါ လံုး၀အကန္ဇာတ္ကားဟာ ၿပီးသြားတဲ့အထိ မပ်င္းလုိက္ရဘူး။ "ေဟ့ေကာင္၊ အာႀကီး" ဆိုတဲ့ စုိးျမတ္သူဇာရဲ႕ ေခၚသံဟာ ဇာတ္လမ္းၿပီးတဲ့အထိ ၾကည့္တဲ့သူရင္ထဲမွာ က်န္ေနရစ္ခဲ့ဦးမွာ အေသအခ်ာပဲ။ အေတာ္ႀကီးကို ၾကည့္လို႔ေကာင္း၊ ေပ်ာ္ဖုိ႔ေကာင္းတဲ့ ဇာတ္ကားပါ။ ငွားၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ၾကည့္လုိက္ၾကပါဦး။
(၇)
ဇာတ္လမ္း၊ ဇာတ္ၫႊန္း - ကိုလြင္ (စႏိုး၀ိႈက္)
ဒါ႐ုိက္တာ - ေမာင္ေမာင္ဦး (စႏိုး၀ိႈက္)
သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ား - ႏိုင္းႏုိင္း၊ အိႁႏၵာေက်ာ္ဇင္၊ မိုးေဟမာန္ခင္၊ ျမင့္မိုရ္၊ ခ်ိဳၿပံဳး၊ ဦးခုိင္တင္၊ ေဒၚအိအိစိုး၊ ေအးေအးခုိင္
ဇာတ္လမ္းေလးက ေကာင္းသားဟလို႔ ခ်ီးက်ဴးမလို႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဇာတ္လမ္းမျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ တမင္ဇြတ္ပို႔ထားတဲ့ အခန္းေတြေၾကာင့္ ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ ဖီလင္ငုပ္ငုပ္သြားတယ္။ ႏုိင္ငံျခားျပန္ သူေဌးသမီးႀကီးက သူ႔ဟာသူ လမ္းေဘးမွာ ပူစီေဖာင္းေရာင္းေနတဲ့လူကို ဇြတ္အတင္းအဓမၼ သြားႏြယ္တာ၊ တမ္းတမ္းစြဲ ႀကိဳက္သြားတာကလည္း စဥ္းစားစရာပါ။ ဇာတ္လမ္းကို ၾကည့္ေကာင္းရင္ၿပီးေရာ လုပ္လိုက္ေလသလားလို႔ေတာင္ ေတြးမိတယ္။ နည္းနည္းပါးပါး အစြန္းေရာက္ေအာင္ပို႔ရင္ ေတာ္ေရာေပါ့ဗ်ာ။ အခုေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ႏိုင္းႏုိင္းတို႔ကို လူတန္းေစ့ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးခ်င္ေတာ့လည္း ဇာတ္လမ္းကို ေရးပစ္လုိက္တာမ်ား လြယ္လိုက္တာ။ ဇာတ္ကားမ႐ုိက္ဘဲ တက္က်မ္းေရးသင့္တယ္။ ပီမိုးနင္းစာအုပ္ေတြကိုေတာင္ ဘယ္သူမွဖတ္ၾကေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ သူဟာ ေမြးစားသားျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ျပည့္တန္ဆာေခါင္းလုပ္ေနတဲ့ ခ်ိဳၿပံဳးက သူ႔အေမဆိုတာ ပတ္၀န္းက်င္က သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြအပါအ၀င္ အျခားလူေတြက သိေနၿပီး ႏိုင္းႏုိင္းက မသိဘူးဆိုတာကေတာ့ လြန္လြန္းတယ္ ထင္တာပါပဲ။ အိမ္မွာရွိတဲ့ အစ္ကိုလုပ္သူနဲ႔ ေယာင္းမတို႔ရဲ႕ အေမြလုတိုက္ပြဲကို ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ဆင္ႏႊဲပံုကလည္း အံ့ၾသစရာပဲ။ မိဘေတြ သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနပါလ်က္နဲ႔ သူတို႔ေရွ႕မွာပဲ ေျပာဆိုရန္ျဖစ္ေနၾကပံုက ျမန္မာေတြမွ ဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ေတာင္ ေတြးမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဘာဆက္ေျပာရမလဲ။
(၈)
၀တၳဳ - မင္းလူ
ဇာတ္ၫႊန္း - ေဇာ္ဇင္
ဒါ႐ုိက္တာ - ဟိန္းစိုး
သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ား - ဟိန္းေ၀ယံ၊ ရန္ေအာင္၊ ရဲေအာင္၊ ပုလဲ၀င္း၊ ေမသဥၨာဦး၊ စိုးမိုးၾကည္၊ အုန္းသီး၊ ယြန္းေရႊရည္
မင္းလူ၀တၳဳကို ျပန္႐ုိက္ထားတဲ့ဇာတ္ကားကို ေကာင္းတယ္၊ မေကာင္းဘူး မၫႊန္းေတာ့ပါဘူး။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး၊ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ၾကည့္ရမယ့္ဇာတ္ကား ဆိုတာကိုေတာ့ ေျပာပါရေစ။ အေတာ္ေလးကို အပ်င္းေျပၾကည့္ေပ်ာ္တဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုပါ။ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ အနားယူရင္း ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငွားၾကည့္ပါလို႔ တုိက္တြန္းလိုပါတယ္။ တ၀ါး၀ါးပြဲက်ရမယ့္ အခန္းေတြလည္း အေတာ္မ်ားမ်ားပါတယ္ေလ။
(၉)
၀တၳဳ - ပုညခင္
ဇာတ္ၫႊန္း - မိုးေက်ာ္ (MKA)
ဒါ႐ုိက္တာ - ကိုေဇာ္ (အ႐ုဏ္ဦး)
သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ား - ေျပတီဦး၊ တင့္တင့္ထြန္း၊ စိုးျမတ္နႏၵာ၊ ၀ို္င္းစုခုိင္သိန္း၊ ေခ်ာရတနာ၊ ခင္ေလးႏြယ္
ပုညခင္နဲ႔ ကိုေဇာ္ ေခတ္လိ္ု႔ေတာင္ ေျပာရမလားမသိေတာ့ပါဘူး။ မေႏွးအျမန္သာ ငွားၾကည့္လုိက္ပါေတာ့ဗ်ာ။ ဒီလိုဇာတ္ကားေလးေတြ ၾကည့္ခြင့္ရေနေသးလို႔လည္း ျမန္မာဗီဒီယိုေတြကို ကၽြန္ေတာ္စိတ္မကုန္ႏုိင္ေသးတာပါ။ ေဖ်ာ္ေျဖေရးဆိုတာနဲ႔တန္ေအာင္ ၾကည့္တဲ့လူကို ေဖ်ာ္ေျဖသြားပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းေကာင္းတစ္ခုပါ။ စိတ္၀င္စားစရာလည္း ေကာင္းပါတယ္။ ခဏခဏ အသည္းကြဲတဲ့လူေတြကေတာ့ တိုက္ဆိုင္မႈေတြနဲ႔ လြမ္းရဦးမယ္ထင္ပါရဲ႕။
(၁၀)
ဇာတ္လမ္း၊ ဇာတ္ၫႊန္း၊ ဒါ႐ုိက္တာ - ေ၀မိႈင္းညိဳ
သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ား - ရဲေအာင္၊ ထြန္းထြန္း၊ ေမသန္းႏု၊ ဇူးဇူးေမာင္၊ စိုးမိုးၾကည္၊ ေဒၚႏြဲ႔ႏြဲ႔စန္း
ဇာတ္ကားတစ္ခုလံုးကို အလႈပ္ဇာတ္ေကာင္ျဖစ္တဲ့ ေဒၚႏြဲ႔ႏြဲ႔စန္းက ဆြဲေခၚသြားတာ အံ့ၾသစရာပါ။ ဒါ႐ုိက္တာကို ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ ဇူးဇူးေမာင္ရဲ႕ သ႐ုပ္ေဆာင္မႈေၾကာင့္ ဇာတ္ကားက ေကာင္းသင့္သေလာက္ မေကာင္းတာလို႔ အားနာစြာနဲ႔ ေျပာပါရေစ။ စကားေျပာတာကလည္း ဘာလိုေနမွန္းမသိ၊ မ်က္ႏွာအမူအရာကလည္း မပီျပင္၊ အေတာ္ၾကည့္ရဆိုးတယ္။ ဒီဇာတ္ကားရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ ဇာတ္ကားအမည္ေပးထားတဲ့အတုိင္း သ႐ုပ္ေဆာင္အားလံုးရဲ႕ ဒိုင္ယာေလာ့ခ္ေတြဟာ လန္ထြက္ေနတာပါပဲ။ ေ၀မိႈင္းညိဳရယ္ လုပ္တတ္ပါေပ့ကြယ္လို႔ပဲ ေအာ္လုိက္ခ်င္ပါတယ္။ စကားေျပာခန္းေတြကိုပဲ စိတ္၀င္တစားနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ရတာ ဒီဇာတ္ကားတစ္ခုပဲ ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။ ဘီအီးဒီေအာင္သိုက္ရဲ႕ ကက္ဆက္ဇာတ္လမ္း နားေထာင္ရတာနဲ႔ေတာင္ ဆင္တူေနေသးရဲ႕။
(၁၁)
ဇာတ္လမ္း - သိန္းသန္းထြန္း
ဇာတ္ၫႊန္း - ကိုခ်င္း
ဒါ႐ုိက္တာ - ေအာင္ေဆြျမန္မာ
သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ား - မိုးေအာင္ရင္၊ ရန္ေအာင္၊ ဇင္၀ိုင္း၊ ပုလဲ၀င္း၊ ေမသက္ခိုင္
ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ေျပာရရင္ ေပးခ်င္တဲ့ message ကို ၾကည့္တဲ့ပရိသတ္တုိင္း ရႏုိင္မယ္မထင္ဘူး။ တင္ျပပံုက ျမင့္လြန္းတဲ့အတြက္ လုိက္မမီတာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ဘူး။ ေပးခ်င္တဲ့ message က ေကာင္းပါလ်က္နဲ႔ အျခားအေၾကာင္းအရာေတြ အေပၚမွာသြားၿပီး ေဇာင္းေပးလုိက္ေတာ့ မူလရည္ရြယ္ခ်က္ကို ေပ်ာက္သြားေစတယ္။ သာမန္ၾကည့္တဲ့ပရိသတ္ကေတာ့ မိုးေအာင္ရင္က အေဖလုပ္သူ ရန္ေအာင္အတြက္ အေသခံလုိက္တယ္လို႔ပဲ နားလည္ၾကမယ္ထင္ပါရဲ႕။ အဓိကေပးခ်င္တဲ့ message ကို မေရာက္ေတာ့ဘဲ အဲဒီမွာတင္ ရပ္သြားတယ္္လို႔ ျမင္မိတယ္။ ဇာတ္ၫႊန္းေရးသူနဲ႔ ဒါ႐ုိက္တာရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္လို႔ ျမင္တာပါပဲ။ မဆိုးဘူးလို႔ ေျပာလုိ႔ရမယ့္ဇာတ္ကားပါ။ မျဖစ္ႏုိင္တဲ့ဇာတ္ကြက္ေတြ ပါတာကလြဲရင္ေပါ့ေလ။
(၁၂)
ဇာတ္လမ္း၊ ဇာတ္ၫႊန္း - လကၤာ
ဒါ႐ုိက္တာ - အာယု
သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ား - သူထူးစံ၊ နႏၵာလိႈင္၊ ေအး၀တ္ရည္ေသာင္း၊ ထြန္းထြန္း၀င္း၊ ႐ူပ၊ ဟိန္းစိုး
သူထူးစံကို ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ထြန္းထြန္း၀င္းက အိမ္ေခၚထားသလဲဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအရာ၊ အေဖလုပ္တဲ့ ႐ူပက သူ႔သားကို ဘာကိစၥ အျခားတစ္ေယာက္လက္မွာ စိတ္ခ်လက္ခ် အပ္ထားရသလဲ၊ ေျပာသမွ်ယံုရသလဲဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအရာ၊ အိမ္မွာ ဒီေလာက္လူေတြမ်ားတာ သူူထူးစံကို နႏၵာလိႈင္က ဘယ္သူမွမသိေအာင္ အျပင္ကို ေခၚေခၚသြားႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအရာ၊ ႐ူပက ေရာဂါသည္ သူ႔သားကို လုိက္ေခၚတာပါဆိုမွ နႏၵာလိႈင္တို႔က တားတဲ့အတြက္ သူတို႔ေတြအလိုက် စီမံတာကို နာခံတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအရာ၊ ထြန္းထြန္း၀င္းက ဇာတ္သိမ္းမွာ ဘာျဖစ္သြားတာလဲဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြအတြက္ ဘယ္သူ႔ဆီကမွ အေျဖမရလုိက္ဘူး။ ေတာ္ေတာ္ကို သပြတ္အူက်တဲ့ ဇာတ္လမ္းပါပဲ။ အပ်ိဳးကလည္း မခုိင္ဘူး၊ ေနာက္ဆံုးအဆံုးသတ္ကလည္း ဘာမွန္းမသိဘူး။ ေသခ်င္ေတာ့လည္း လြယ္လုိက္တာ။ ေငါက္ကနဲပဲ။ ဇာတ္လမ္းက ျပစရာမရွိတဲ့အတြက္ မလိုအပ္ဘဲ ေနာက္ခံတီးလံုးေတြထည့္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္တာေတြ၊ ျမင္းစီးတာေတြ၊ ကားေမာင္းတာေတြကို အသားလြတ္ႀကီး ထည့္ထားတာကေတာ့ ပရိသတ္အေပၚမွာ လုပ္စားလြန္းတယ္လုိ႔ ျမင္တာပဲ။ အာယု႐ုိက္တာဆုိလို႔ အားခဲလိုက္ရတာ၊ ခဲေလသမွ် သဲေရက်ပဲ။
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ေမလ ၂၉ ရက္၊ စေနေန႔။
ည ၁၁ နာရီ ၀၄ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။
စကားပံုဆံုးမစာ - သူေတာ္ဦးႏု
- ဗုဒၶဆာယာကိုတြယ္ရမည္၊ ယုတ္လွတာကိုပယ္ရမည္။ ဗုဒၶဆာယာကိုတြယ္မွ ေအးျမရာသည္။ ယုတ္လွတာကိုပယ္မွ ေဘးပကြာသည္။
- ေသရည္ကိုမေသာက္ႏွင့္၊ ေရၾကည္ကိုမေႏွာက္ႏွင့္။ ေသရည္ကုိေသာက္က အပါယ္ဘုံုသို႔က်တတ္သည္။ ေရၾကည္ကုိေႏွာက္က အနယ္မႈန္တို႔ ထတတ္သည္။
- ထင္တိုုင္းလည္း ႏွိပ္၍မဆိုႏွင့္၊ ၀င္တုိင္းလည္း သိပ္၍မမ်ိဳႏွင့္။ ထင္တိုင္းႏွိပ္၍ဆိုက ရန္အသြယ္သြယ္ပြားတတ္သည္။ ၀င္တုိင္းသိပ္၍မ်ိဳက အႏၲရာယ္မ်ားတတ္သည္။
- အယုတ္တရားကို အလိုမရွိႏွင့္၊ မဟုတ္စကားကို မဆိုဘိႏွင့္။ အယုတ္တရားကို အလုိရွိက ဘဂ၀ါ၏စကားကို ပယ္ရာက်ေခ်သည္။ မဟုတ္စကားကိုဆိုဘိက သမာဓိတရားတို႔ ကြယ္ပရေလသည္။
- အမ်ိဳးယုတ္သူ အဆင္းလွလွ်င္သတိထား၊ တန္ခိုးႏုတ္သူ ထမင္း၀လွ်င္ မၾကည္စားႏွင့္။ အမ်ိဳးယုတ္သူ အဆင္းလွက ဇာဂတန္တတ္သည္။ တန္ခိုးႏုတ္သူ ထမင္း၀က မာနထန္တတ္သည္။
- မေတာ္ဘဲကိုမ၀ယ္ႏွင့္၊ မေခၚဘဲကိုမလာႏွင့္။ မေတာ္ဘဲကို၀ယ္ေလက သျပာဓန႐ံႈးတတ္သည္။ မေခၚဘဲကိုလည္ေခ်က မၾကာခဏမုန္းတတ္သည္။
- ခရီးကိုလည္း အျပင္းမသြားႏွင့္၊ မီးကိုလည္း အႂကြင္းမထားႏွင့္။ ခရီးကိုအျပင္းသြားက မွားတတ္သည္။ မီးကိုအႂကြင္းထားက ပြားတတ္သည္။
- ဆရာေျပာသမွ်ကို အၿပီးမမွားေလႏွင့္၊ အနာေရာဂါကို မႀကီးပြားေစႏွင့္။ ဆရာေျပာသမွ်ကို အၿပီးမွားက မုခ်ေမွာက္တတ္သည္။ အနာေရာဂါကို ႀကီးပြားေစက ဒုကၡေရာက္တတ္သည္။
- စကားစကားေျပာဖန္မ်ား စကားထဲက ဇာတိျပ၍ မာနတံခြန္ထူတတ္သည္။ တရားတရား ေဟာဖန္မ်ား တရားထဲကပါဠိရ၍ ဒါနအလြန္လွဴတတ္သည္။
- သံသရာေလာက၊ ႏွစ္၀အက်ိဳး၊ ပြားတိုးေစမႈ၊ အာ႐ံုျပဳလ်က္၊ ဦးႏုမည္ေခၚ၊ ငါသူေတာ္လွ်င္၊ နာေပ်ာ္ဖြယ္ရာ၊ ဆံုးမစာကို၊ တကာ-တကာမ၊ မွတ္သားၾက၍၊ ေန႔ညေလ့က်က္ၾကပါေလာ့။
Friday, May 28, 2010
ျမင္သမွ်၊ ေတြ႔သမွ်၊ ႀကံဳသမွ်၊ ၾကားသမွ်
(၁)
၀န္းက်င္တစ္ခြင္လံုးဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္အနည္းငယ္က ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ပံုစံနဲ႔ လံုး၀မတူေတာ့ေအာင္ ေျပာင္းလဲသြားတယ္။ သူမဟုတ္တဲ့ပံုစံနဲ႔ စိမ္းကားေနလုိက္ပံုမ်ားက နရင္းအုပ္ခ်င္စရာေတာင္ ေကာင္းေသးေတာ့တယ္။ အပင္ေလးေတြကလည္း စိမ္းစိုလန္းဆန္းၿပီး အရြက္တေ၀ေ၀နဲ႔၊ ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳးေနခဲ့တဲ့ ျမက္ပင္ေတြကလည္း ေခါင္းေထာင္ရင္ေမာ့လို႔ ငြားငြားစြင့္စြင့္၊ လြင့္လြင့္ယိမ္းယိမ္းနဲ႔ေပါ့။ ေရငတ္သူေရတြင္းထဲက်တာ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္မလဲေတာ့ ကိုယ္တုိင္မႀကံဳဖူးတဲ့ အတိအက်မသိဘူး။ အခုေတာ့ ေနပူပူေအာက္မွာ ေကာ့ေနေအာင္ခံခဲ့ရတဲ့ သစ္ပင္ပန္းမာလ္ေတြအားလံုး မိုးေရေသာက္ခြင့္ ရလုိက္တဲ့အတြက္ ၿပံဳးေပ်ာ္စိမ္းစိုေနၾကတယ္။ သူတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး ကုိယ္ေတာင္အလိုလို ေပ်ာ္လာသလိုလိုပါပဲ။ စိမ္းစိုေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို ၿငိမ္းခ်မ္းေစလိုက္တာ။
(၂)
လြန္ခဲ့တဲ့ အပတ္ကအထိ သတင္းစာထဲမွာ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ဖတ္လာခဲ့ရတာက ျမန္မာႏုိင္ငံက ၿမိဳ႕အသီးသီးရဲ႕ စံခ်ိန္တင္ အပူခ်ိန္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ္တုိင္ခံစားရတာ မဟုတ္ပါဘဲ ဖတ္ရတဲ့ ကိန္းဂဏန္းေတြကို ဖတ္ရတာနဲ႔တင္ စိတ္ထဲမွာ အလိုလိုေနရင္း ပူအိုက္အုိက္ႀကီး ျဖစ္လာရတာေပါ့။ ေဟာ.. မေန႔က သတင္းစာဖတ္ေတာ့ အပူခ်ိန္ေတြ မပါေတာ့ဘူး။ မွတ္သားဖြယ္ရာ မိုးေရခ်ိန္မ်ားဆိုၿပီး ပါလာၿပီ။ ေၾသာ္... ျမန္လိုက္တာေနာ္။ ရာသီဥတုမ်ား အစိုးမရဘူးဆိုတာ အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာတာထင္ပါရဲ႕။ လူတိုင္းတမ္းတေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ရြာတဲ့မိုးမို႔ ႀကိဳဆိုၾကရမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ေတာင္သူေတြရဲ႕ အၿပံဳးမ်က္ႏွာေတြကို ျမင္ေယာင္ၿပီး အလိုလိုေပ်ာ္လာမိတယ္။ မိုးရြာၿပီေလ... စပါးေတြစိုက္ဖို႔ စိတ္မပူရေတာ့ဘူး။ ဆည္ေတြထဲကို ေရေတြျပန္၀င္လာေတာ့မယ္။ ေရအားလွ်ပ္စစ္အတြက္ ေရအရင္းအျမစ္ေတြ ျပန္ရၿပီ။ ေသာက္သံုးေရရွားပါးေနတဲ့ ေဒသေတြက ေသာက္ေရကန္ေတြ ေရျပန္ျပည့္ေတာ့မယ္။ ေၾသာ္... မ်က္ႏွာပြင့္လုိက္တဲ့ မိုးပါလားေနာ္။
(၃)
၂၀၁၀ ကမၻာ့ဖလားၿပိဳင္ပြဲကို ေရႊျမန္မာေတြ ေမွ်ာ္ေနၾကတယ္။ အသည္းအသန္ကို ေမွ်ာ္ေနၾကတာ။ ေဘာလံုးကို အဲဒီေလာက္႐ူးသြပ္တဲ့ လူမ်ိဳးေတြပါလားလို႔ ေတြးမိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအေတြးကို အၾကာႀကီးမေတြးရဲဘူး။ ႐ူးသြပ္မႈရဲ႕ေနာက္ကြယ္က တြန္းအားကို သိေနရတာကိုး။ အဂၤလန္ပရီမီးယားလိဂ္ၿပီးသြားတယ္။ ျမန္မာအခ်ိဳ႕ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ အီတလီနဲ႔ စပိန္အထိ သြားအလုပ္လုပ္ၾကျပန္ေရာ။ အီတလီစီးရီးေအနဲ႔ စပိန္လာလီဂါလည္း စခန္းသိမ္းသြားတယ္။ အဂၤလန္က ပထမတန္းကလပ္ေတြ play-off ကန္တာကို အားေပးၾကျပန္ေရာ။ ေဘာလံုးအေပၚမွာ သံေယာဇဥ္ႀကီးပံုမ်ား ေျပာပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးပိတ္အိတ္နဲ႔လြယ္ဆိုၿပီး ခ်န္ပီယံလိဂ္ဗိုလ္လုပြဲမွာလည္း မလြတ္တမ္းႏႊဲလုိက္ၾကေသးတာပဲ။ ေမာ္ရင္ဟိုကို ေထာက္ခံခဲ့ၾကသူေတြကေတာ့ ေပ်ာ္တၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ ေမာ္မဆံုး ျဖစ္ေနတာေပါ့ေလ။ ဆရာကေတာ့ဆရာပါပဲလို႔ေတြးၿပီး ေရာ္ဘင္ကို ယံုစားခဲ့သူေတြချမာေတာ့ ေတာက္တခတ္ခတ္၊ လက္သီးတျပင္ျပင္နဲ႔ေပါ့။ အင္တာမီလန္လည္း ခ်န္ပီယံလိဂ္ဖလား ရသြားတာကို မေက်နပ္ၾကတာေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူပါဘူး။ သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔သူ ေနမွာေပါ့ေလ။ ေဟာ... အခုၾကည့္ဦး။ ဥေရာပေဘာလံုးပြဲေတြ မရွိေတာ့တဲ့အတြက္ အလုပ္လက္မဲ့ေတြ အမ်ားႀကီးျဖစ္သြားတယ္။ ေျပာစရာအလုပ္က တစ္ခုပဲရွိေတာ့တယ္။ လာမယ့္ကမၻာ့ဖလားမွာ ဘယ္အသင္းေတြ ဘယ္လိုရွိတယ္ဆိုတာေပါ့။ ႀကိဳတင္စိတ္ကူး ပံုေဖာ္တြက္ခ်က္ ေနလုိက္ၾကပံုမ်ားကေတာ့ ကုိယ့္ျမန္မာအသင္းပဲ ကမၻာ့ဖလား၀င္ကန္မွာလိုလို။ ျမန္မာေတြ ေဘာလံုးကို ႐ူးသြပ္အားေပးၾကပံု ေျပာပါတယ္။ လူရႊင္ေတာ္ေတြေျပာတဲ့ စကားကို ျပန္ေတြးမိတယ္။ အဲဒီလိုမ်ား ျဖစ္ေနၿပီလား မသိဘူး။ ေရးမျပေတာ့ပါဘူး။ အားလံုးလည္း သိေနတာပဲကိုး။
(၄)
မိတ္ေဆြေတြနဲ႔စကားေျပာလို႔ သူတို႔ေဆြမ်ိဳးေတြ၊ ေမာင္ႏွမသားခ်င္းေတြအေၾကာင္း ေျပာတဲ့အခါတိုင္း မၾကာခဏ ၾကားရတတ္တဲ့ စကားတစ္ခြန္း ရွိပါတယ္။ ဘယ္သူကေတာ့ ေက်ာင္းၿပီးသြားၿပီ။ အလုပ္ရွာေနတုန္းပဲ ရွိေသးတယ္ဆိုတဲ့စကားပါ။ အဲဒီအထိ လက္ခံပါတယ္။ ေနာက္ဆက္တြဲ ဆက္ေျပာလာတဲ့ စကားေၾကာင့္ ခဏခဏ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ရတယ္။ လူမႈေရးအရ ဘယ္တုန္းကမွ ကၽြန္ေတာ့္ခံယူခ်က္ကို အဲဒီလိုစကား၀ိုင္းေတြမွာ ေျပာမျပျဖစ္ပါဘူး။ လူဆိုတာမ်ိဳးက ကုိယ္လက္ကုိင္ထားတာတစ္ခုကို လႊတ္ခ်ပစ္ဖို႔ အင္မတန္၀န္ေလးတတ္ၾကတာမဟုတ္လား။
ဒီလိုပါ။ ေခတ္ကလည္းကြာ၊ ဘြဲ႔ရၿပီးတာေတာင္ အလုပ္ရွာလို႔မရတဲ့ေခတ္ ျဖစ္ေနၿပီဆိုတဲ့ စကားပါ။ ဘြဲ႔တစ္ခုရရင္ အလုပ္တစ္ခုရမယ္လို႔ ဘယ္သူကမ်ား ေျပာခဲ့ပါလိမ့္။ ထားပါေတာ့။ စနစ္ေတြ၊ ဘာေရးေတြ၊ ညာေရးေတြကို မေျပာလိုပါဘူး။ ဘြဲ႔ရၿပီးထိုင္ေနရတယ္၊ အလုပ္လုိက္ရွာေနတယ္ ဆိုကတည္းက အဲဒီဘြဲ႔ရဟာ စာရြက္ေပၚကဘြဲ႔ကိုသာ ရထားတဲ့လူလို႔ တပ္အပ္ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ကုိယ္ရခဲ့တဲ့ ဘြဲ႔နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ နယ္ပယ္မွာ ကၽြမ္းက်င္ပုိင္ႏိုင္လို႔ ရခဲ့တာမဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။ တကယ္တမ္းသာ ကၽြမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ အလုပ္ကို လုိက္ရွာစရာ မလိုပါဘူး။ အလုပ္ကသာ ကုိယ့္ကို လုိက္ရွာပါလိမ့္မယ္။ အခ်ိဳ႕ေတြမ်ားဆိုရင္ ဘာဘြဲ႔မွ မရပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြမ္းကၽြင္ပုိင္ႏုိင္စြာ တတ္ေျမာက္ထားတဲ့ ပညာရပ္တစ္ခုခုကို အသံုးခ်ၿပီး အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း လုပ္ေနသူေတြမွ ဒုနဲ႔ေဒးပါ။ စာေမးပြဲေျဖခါနီး ႏွစ္ပတ္ေလာက္အလိုမွ အနီးကပ္က်ဴရွင္တက္၊ စာေမးပြဲေျဖၿပီး ေအာင္လာၿပီးကာမွ ဘြဲ႔ရတဲ့အခါ အလုပ္ရွာလို႔မလြယ္ဘူးလို႔ ၿငီးေနတာကေတာ့ သိပ္ေတာ့ သဘာ၀မက်ဘူးလို႔ ထင္တာပါပဲ။
တကယ္သာ အလုပ္မရွိဘူးဆိုရင္ သတင္းစာမွာ၊ ဂ်ာနယ္ေတြမွာ၊ မဂၢဇင္းေတြမွာ၊ လူျမင္ကြင္းေတြမွာ အလုပ္ေခၚတဲ့ေၾကာ္ျငာေတြ ျမင္စရာ၊ ဖတ္စရာအေၾကာင္းကို မရွိပါဘူး။ အလုပ္ရွားတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့အလုပ္ ရွားတာျဖစ္ပါတယ္။ လစာေကာင္းေကာင္းလိုခ်င္တယ္၊ သက္သက္သာသာနဲ႔ လုပ္ရမယ့္အလုပ္မ်ိဳး ျဖစ္ခ်င္တယ္၊ သေဘာေကာင္းတဲ့ေဘာ့စ္နဲ႔ပဲ ေတြ႔ခ်င္တယ္၊ စတဲ့စတဲ့ အခ်က္ေတြသတ္မွတ္ ျပ႒ာန္းၿပီး အလုပ္လုိက္ရွာေနမွေတာ့ ဘယ္ကလာၿပီး အလုပ္ရေတာ့မွာလဲ။ အလုပ္ေခၚမယ့္လူက လိုခ်င္တဲ့အရည္အခ်င္းေတြ ကုိယ့္မွာျပည့္စံုေနရဲ႕လားကိုေတာ့ စိတ္မ၀င္စားဘဲ ကုိယ္လိုခ်င္တဲ့အခ်က္ေတြနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့အလုပ္ ဘယ္မွာရွိမလဲဆိုၿပီး လုိက္ရွာေနမွေတာ့ ဘယ္ကလာၿပီး အလုပ္ရေတာ့ပါ့မလဲ။
တကယ္အလုပ္လုပ္ခ်င္သူ၊ တကယ္အရည္အခ်င္းရွိသူအတြက္ အလုပ္လံုး၀ မရွားပါဘူး။ ေရြးခ်ယ္စရာေတြနဲ႔ေတာင္ ျပည့္ေနပါေသးတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ စာရြက္ေပၚကအရာေတြဟာ ဘာမွအသံုးမ၀င္ဘူးဆိုတာကို အဲဒီလူေတြ သေဘာေပါက္နားလည္ေအာင္ ဘယ္လိုမ်ား ရွင္းျပရမလဲ။ ၾကက္တူေရြးတစ္ေကာင္ကို စကားေျပာသင္ေပးၿပီး အဲဒီေကာင္လူျဖစ္ၿပီလို႔ တံဆိပ္ကပ္ေပးလို႔ ရမလားဆိုတာကို မဆီမဆိုင္ ေတြးေနမိေသးတယ္။
အျမင္မတူတာေတြအတြက္၊ လက္မခံႏိုင္တာေတြအတြက္ တစ္စံုတစ္ရာ ေျပာလိုသည္မ်ား ရွိလာခဲ့ရင္ ႀကိဳဆိုလ်က္ပါ။
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ေမလ ၂၈ ရက္၊ ေသာၾကာေန႔။
နံနက္ ၉ နာရီ ၁၀ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။
Thursday, May 27, 2010
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သိပၸံမွတ္စုမ်ား - တာရာမင္းေ၀
၁၁။ ENERGY - စြမ္းအင္
အလုပ္တစ္ခုကို ေဆာင္က်ဥ္းေပးႏိုင္စြမ္းတဲ့ စြမ္းအားကို "စြမ္းအင္" လို႔ ေခၚတယ္။ ညက ကၽြန္ေတာ္စားခဲ့တဲ့ ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္ဟာ ဘာအရသာမွ မရွိသလိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို စားၿမိန္ေစတဲ့စြမ္းအင္ သူ႔မွာ ပါမလာဘူး။ ဒီမနက္လည္း အဲဒီကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္ကိုပဲ ဆက္စားရဦးမယ္။
"စြမ္းအင္ကူးေျပာင္းမႈ" ဆိုတာ ရွိတတ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ၾကားဖူးတယ္။ ဥပမာ - အလင္းစြမ္းအင္ကေန အပူစြမ္းအင္ကို ေျပာင္းတယ္။ အဲဒါဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း တစ္မ်ိဳးထြင္ရေတာ့မယ္။ "စြမ္းအင္ဘက္ေျပာင္းမႈ" လို႔ ဆိုၾကပါစို႔။
ႏႈတ္ၿမိန္ေစမယ့္ စြမ္းအင္ကုိ ကန္စြန္းရြက္ေပၚက ထုတ္ယူမယ့္အစား လွ်ာေပၚကပဲ ထုတ္ယူေတာ့မယ္။ မေကာင္းတဲ့ ဟင္းေတြကို ေကာင္းသေယာင္ စားတတ္ဖို႔အတြက္ ကုိယ့္လွ်ာမွာပဲ စြမ္းအင္တစ္ခုခု တပ္ေပးရေတာ့မယ္။
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
၁၂။ ENTROPY - ေနာက္ဆံုးအေျခအေနတစ္မ်ိဳး
အျမင္က်ယ္တဲ့လူေတြကို ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်တယ္။ တိုးတက္ထက္ျမက္တဲ့ လူေတြနဲ႔ေတြ႔ရင္လည္း အရမ္းစိတ္အားတက္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကပ္သီးကပ္သပ္ႏုိင္တဲ့ တခ်ိဳ႕လူေတြကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔ဖူးတယ္။ သူတို႔စြဲကိုင္ထားတဲ့ အယူအဆကလြဲရင္ က်န္တဲ့အယူအဆေတြကို အမွားလို႔ထင္တယ္။
အေတြ႔အဆံုမ်ားလာ၊ မွတ္ရျပဳရ မ်ားလာတဲ့အခါမွာ အဲဒီလိုလူေတြကို ကၽြန္ေတာ္က "အင္ထ႐ိုပီ" လို႔ သေကၤတျပဳလုိက္တယ္။ "အင္ထ႐ိုပီ" ဆိုတာက ေျပာင္းလဲမႈမရွိႏိုင္ေတာ့တဲ့ အဆံုးစြန္အေျခအေနေလ။ သူတို႔ကို ေျပာင္းလဲေအာင္ (ဒါမွမဟုတ္) အေျပာင္းအလဲတစ္ခုခုကို သူတို႔လက္ခံေအာင္ ဘယ္လိုမွ လုပ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
၁၃။ EVOLUTION - ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္
ဒါ၀င္ရဲ႕ "အီေဗာ္လူရွင္း" သီအိုရီအရ လူဟာ ေမ်ာက္၀ံက ဆင္းသက္လာတာတဲ့။ လက္ရွိအေျခအေနမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ နာမည္ေလး အထိုက္အေလ်ာက္ ရေနတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ဆရာတစ္ေယက္က "မင္း လူျဖစ္ၿပီေပါ့ကြာ" လို႔ ေက်ာသပ္ၿပီး ေျပာသြားတယ္။
သူ႔စကားအတုိင္းဆို ဒီအေျခအေနမတုိင္ခင္ အေစာပိုင္းကာလေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လူမျဖစ္ေသးဘူးေပါ့။ (တစ္နည္း) ေမ်ာက္ျဖစ္ေနဆဲေပါ့။
လူဟာ ေမ်ာက္ကေန ဆင္းသက္လာ႐ံုတင္ မဟုတ္ဘူး။ လူ႔ဘ၀ထဲမွာကို ေမ်ာက္ဘ၀တစ္ပိုင္း ပါေနတယ္။
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
၁၄။ EXPANDING UNIVERSE - ျပန္႔ကားစၾက၀ဠာ
အနႏၲစၾက၀ဠာႀကီးဟာ ျပန္႔ကားေနတယ္တဲ့။ လူေတြကေတာ့ မူလအရြယ္အစားအတုိင္း ဆက္ရွိေနရင္ ခက္မယ္။ အခ်ိဳးအစားအရ အရမ္းကြာသြားလိမ့္မယ္။
"ႀကီးက်ယ္" ခ်င္လို႔ သိပ္မရေတာ့ဘူး။
ဟုတ္တယ္ေလ။ "ဘယ္ေန႔လဲ၊ ဘယ္ေတာ့လဲ" .....။
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
၁၅။ GALAXY - မဟာစၾက၀ဠာ
ျဖစ္ႏုိင္ရင္ မဟာစၾက၀ဠာထဲမွာ သြားေနမလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ေ၀ခြဲမရ ျဖစ္စရာေလးေတြလည္း ႀကံဳေနရတယ္။ မဟာစၾက၀ဠာက အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတယ္ေလ။ ဘဲဥပံုသဏၭာန္ (Elliptical) စၾက၀ဠာထဲမွာဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပုပု၀ိုင္း၀ိုင္း ေရြ႕လ်ားေနရမွာပဲ။ ခ႐ုပတ္ပံုသဏၭာန္ (Spiral) စၾက၀ဠာမွာဆိုရင္ အႏုစိတ္ဆန္လြန္းလွတဲ့ ပတ္ခ်ာလည္ မ်ဥ္းေကြး၊ မ်ဥ္းေကာက္ေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ မူးေနာက္ေနႏုိင္တယ္။ ပံုသဏၭာန္မမွန္တဲ့ စၾက၀ဠာ (Irregular) ထဲမွာက်ေတာ့ ပိုဆိုးႏို္င္ပါေရာ။
ဘာပံုေပါက္ၿပီး ဘယ္လို ခုန္ေပါက္ေနမိမယ္မွန္းကို မသိဘူး။
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
၁၆။ HEART ATTACK - ႏွလံုးအလုပ္ရပ္ဆုိင္းျခင္း
ႏွလံုးရပ္သြားတာကို Heart Attack လို႔ ေခၚသတဲ့။
ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ရင္ခုန္ခဲ့၊ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ရတဲ့ အရာေတြရွိတယ္။ သူ႔အခ်ိန္နဲ႔သူ သူ႔အရြယ္နဲ႔သူေတာ့ အေရးႀကီးခဲ့တာပဲ။
တခ်ိဳ႕လည္း ျဖစ္ေျမာက္ခဲ့တယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း မျဖစ္ေျမာက္ခဲ့ဘူး။ တခ်ိဳ႕အတြက္ ႏွလံုးခုန္ခဲ့ရတာက တန္တယ္။ တခ်ိဳ႕အတြက္ ႏွလံုးခုန္ခဲ့ရတာက မတန္ဘူး။
ႏွေျမာလုိက္တာ။ ႏွလံုးတစ္ခ်က္ခုန္ရင္ ေသြးက လက္ဖက္ရည္ဇြန္း (၃၀)ေလာက္ ထြက္ေျမာက္လည္ပတ္ရတယ္တဲ့။ ခုအခ်ိန္ ျပန္စဥ္းစားေတာ့ ရယ္စရာေမာစရာေလးေတြလည္း ျပန္ျဖစ္ေနေလရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း Heart Attack ျဖစ္ေနၿပီထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ကိုမွ ရင္မခုန္ေတာ့ဘူး။ ႏွလံုးမလႈပ္ရွားေတာ့ဘူး။ ေနတတ္လာတယ္လို႔ ေျပာရမလား၊ ရင့္က်က္လာတယ္လို႔ ေျပာရမလား။ ႏွလံုး မခုန္ေတာ့တာေတာ့ မ်ားတယ္။ ေသေနတဲ့ ႏွလံုးသားေနရာကို Infarction လို႔ ေခၚတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီလို ျဖစ္ေနၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ Heart Attack ျဖစ္ေနၿပီ။
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
၁၇။ IMMUNE SYSTEM - ကိုယ္ခံအားစနစ္
ခႏၶာကုိယ္ကို ျပင္ပေရာဂါကေန ကာကြယ္ေပးတဲ့အဖြဲ႔တဲ့။ ႐ုပ္ခႏၶာအတြက္ အင္မတန္ လုိအပ္ပံုရတယ္။
ဒါေပမယ့္ လူေတြမွာ အဲဒီထက္ပိုၿပီး လုိအပ္ေနတဲ့အရာရွိတယ္။ သိခ်င္လို႔ ရွာေဖြေဖာ္ထုတ္ေနတယ္။ "နာမ္" ခႏၶာကို ကာကြယ္ေပးတဲ့ အဖြဲ႔ေပါ့။ လူဆိုတာ ေလာကဓံရဲ႕ ဓားရွစ္လက္ၾကားမွာ အသက္ရွင္ေနရတာ မဟုတ္လား။
နာမ္ခႏၶာအတြက္လည္း Immune System လိုတယ္။ ဘယ္မွာလဲ။
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
၁၈။ LIGHT YEAR - အလင္းႏွစ္
အလင္းဟာ တစ္စကၠန္႔မွာ ၁၈၆၀၀၀ မိုင္ သြားတယ္။ တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ အလင္းေပါက္ေရာက္တဲ့ အကြာအေ၀းကို အလင္းႏွစ္လို႔ေခၚတယ္။ အလင္းႏွစ္နဲ႔ တြက္ၾကည့္တဲ့အခါ အကြာအေ၀းအားလံုးဟာ ႀကံဳ႕က်ဥ္းသြားၾကေလရဲ႕။
လ,ေတာင္မွ ကမၻာနဲ႔ (1.5 Light - second) ပဲ ကြာသတဲ့။ လက္ေတြ႔ဘ၀နဲ႔ ကြာေ၀းလြန္းေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အိပ္မက္ေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကိုလည္း အလင္းႏွစ္နဲ႔ တြက္ၾကည့္ၿပီး "နီး" ယူၾကရေအာင္။ မေကာင္းဘူးလား။
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
၁၉။ MATTER - ျဒပ္
စာေပေလာက၊ အႏုပညာေလာကမွာ "တစ္ေနရာေတာ့ လုိခ်င္တယ္" ဆိုတဲ့လူေတြ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔ဖူးတယ္။ စာေပအႏုပညာေလာကထဲမွာ သူတို႔ကလည္း "ျဒပ္" တစ္ခုအျဖစ္ ပါ၀င္ခ်င္တယ္တဲ့။
"ျဒပ္" ဆိုတာက ဟင္းလင္းတစ္ခုထဲမွာ ေနရာယူထားတဲ့အရာကို ေခၚတာ။ စာေပအႏုပညာေလာကထဲမွာလည္း ဟင္းလင္းကြက္ေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေနတုန္းပါပဲ။ ဘယ္သူမွ မျမင္ၾကေသးတဲ့ ေနရာေတြ၊ ျမင္ရက္နဲ႔ မေဖာ္ထုတ္ၾကရေသးတဲ့ ေနရာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။
အဲဒီအထဲကို တိုး၀င္ဖို႔လိုတယ္။
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
၂၀။ MOLECULAR BIOLOGY - ေမာ္လီက်ဴးဇီ၀ေဗဒ
စက္ယႏၲရားဆန္ေနတဲ့ သက္ရွိေတြရဲ႕ ဘ၀အျဖစ္ကို ေဖာ္ျပတဲ့ သိပၸံပညာေပါ့။ လူေတြအတြက္ေတာ့ မွန္ကန္လြန္းလွခ်ည္ရဲ႕လို႔ ျမင္မိပါတယ္။ ေျမပံုစာရြက္ကိုင္ၿပီး ရပ္တည္ေနရတယ္။ နာရီဒိုင္ခြက္ၾကည့္ၿပီး လႈပ္ရွားေနရတယ္။ ေမြးေန႔နဲ႔ ေသေန႔ၾကားမွာ စားေရး၊ ၀တ္ေရး၊ ေနေရး၊ ခရီးသြားလာေရးနဲ႔အတူ....
သိပၸံနည္းက် ကားရားႀကီးျဖစ္လို႔။
Related:
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သိပၸံမွတ္စုမ်ား (၁ မွ ၁၀)
မင္းတုန္းမင္းႏွင့္ ငါးေျခာက္ျပား၊ ႀကိမ္လံုးႏွင့္ ေက်ာင္းသား၊ ဆရာႏွင့္ .....
ႀကိမ္လံုးအေၾကာင္း စဥ္းစားမိတိုင္း အထက္တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀တုန္းက ႀကံဳခဲ့ရတာေလးတခုကို အၿမဲ သတိရေနမိပါတယ္။
ျမန္မာစာအခ်ိန္မွာ ပင္ရင္းစကားေျပ လက္ေရြးစင္ထဲက "မင္းတုန္းမင္းႏွင့္ငါးေျခာက္ျပား" ေဆာင္းပါးကို သင္ၿပီးစေပါ့။ မင္းတုန္းမင္း ငယ္ရြယ္စဥ္ ေမာင္လြင္ဘ၀က စံေက်ာင္းဆရာေတာ္ဆီမွာ ပညာသင္ၾကားခဲ့ရတယ္။ တစ္ေန႔မွာ အင္းသူႀကီးငၾကဴက ငါးေျခာက္ျပားႀကီး တစ္ျပားလာၿပီး လွဴတယ္။ ဆရာေတာ္က ငါးေျခာက္ကို သိပ္ႀကိဳက္ပါသတဲ့။ ေက်ာင္းမွာကလည္း ငါးေျခာက္ ျပတ္လပ္ေနခ်ိန္ျဖစ္ေတာ့ ဆရာေတာ္က ေမာင္လြင္ကို က်က္သေရခန္းထဲမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ဆရာေတာ္ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးတဲ႔အခါ ေမာင္လြင္ကို ငါးေျခာက္ဖုတ္ခိုင္းေတာ႔ ငါးေျခာက္က ရွာမေတြ႔ေတာ့ဘူး။ ဆရာေတာ္ကေတာ့ လက္ေဆးၿပီး ႏွမ္းဆီေမႊးေမႊးနဲ႔ ေရာက္လာမယ့္ ငါးေျခာက္ဖုတ္ကို ေစာင့္ေနတာေပါ့။ ေမာင္လြင္မွာ ဘယ္လိုမွ ရွာေဖြေမးျမန္း စံုစမ္းလို႔မရဘဲ ဗ်ာမ်ားေနခိုက္ "ဟဲ့ ငလြင္၊ မရေသးဘူးလား" လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ ညိႇဳးညႇိဳးငယ္ငယ္နဲ႔ပဲ ငါးေျခာက္ျပားႀကီး ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့အေၾကာင္း တင္ေလွ်ာက္ရေတာ့တယ္။ "ငလြင္ လာခဲ့" လို႔ ထား၀ယ္ႀကိမ္ကိုဆြဲၿပီး ေခၚလိုက္တဲ့ ဆရာေတာ့္အသံက ေက်ာင္းသားအားလံုးရဲ႔ ႏွလံုးသားကို ကန္႔လန္႔ျဖတ္ ၀င္သြားပါသတဲ႔။ "ဟဲ့ ငလြင္၊ နင္ဟာ ဘုရင့္သား၊ အေၾကာင္းညီၫြတ္ရင္ ႏိုင္ငံကိုအုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္ရမယ့္သူ၊ ဒီလိုလူက ငါးေျခာက္ျပားေလး တစ္ခ်ပ္ကိုေတာင္ လံုၿခံဳေအာင္ မေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ရင္ ႏိုင္ငံကို နင္ဘယ္လို လံုၿခံဳေအာင္ လုပ္ႏိုင္ေတာ့မလဲ" လို႔ မိန္႔ၿပီး အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမပါသတဲ႔။
ဒီေဆာင္းပါးကို သင္ၿပီးေတာ့ ဆရာက သင္႐ိုးထဲက ေမးခြန္းေတြကို ေျဖခိုင္းပါတယ္။ ေမးခြန္းတစ္ခုက "စံေက်ာင္းဆရာေတာ္၏ ဆံုးမမႈကို သင္လက္ခံပါသလား" လို႔ အဓိပၸါယ္မ်ိဳးေပါက္တဲ့ ေမးခြန္းပါ။ ေနာက္တစ္ေန႔ ျမန္မာစာ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ဆရာဟာ အတန္းထဲကို ေျခသံျပင္းျပင္းနဲ႔ ၀င္လာပါတယ္။ အေျဖလႊာေတြကို စားပြဲေပၚ ဘုန္းကနဲျမည္ေအာင္ ပစ္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ဆရာ့မ်က္ႏွာက နီၿပီးတင္းလို႔။ တစ္တန္းလံုးကို ေ၀႔၀ဲၿပီး ၾကည့္တယ္။ တစ္တန္းလံုးကလည္း ၿငိမ္လို႔။ ဆရာ ဘာျဖစ္လာတာပါလိမ့္လို႔ ေတြးေနၾကပံုပဲ။
ဆရာက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႔ နာမည္ကိုေခၚၿပီး အတန္းေရွ႕ ထြက္ခိုင္းပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးခံုက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ထြက္လာပါတယ္။ ဆရာက အေျဖလႊာတစ္ရြက္ကို ဆြဲထုတ္ၿပီး အဲဒီ ေက်ာင္းသားကို ေပးလိုက္တယ္။
"ဒါ မင့္ အေျဖလား"
"ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာ"
"ေအး တစ္တန္းလံုးၾကားေအာင္ ဖတ္စမ္း"
နည္းနည္း အံ့ၾသေနပံုနဲ႔ ေက်ာင္းသားက သူ႔အေျဖကို ဖတ္ပါတယ္။ မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ စံေက်ာင္းဆရာေတာ္ရဲ႕ ဆံုးမပံုကို သူမႀကိဳက္ေၾကာင္း၊ ဆံုးမမႈ သေဘာထားကို သံသယျဖစ္မိေၾကာင္း၊ ဆရာေတာ္ရဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္က စိတ္ခံစားမႈဟာ တပည့္ကို လမ္းၫႊန္ခ်င္စိတ္ထက္ မိမိ အလြန္တရာ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ ငါးေျခာက္ဖုတ္ကို ဘုဥ္းမေပးရတဲ႔အတြက္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ႔ ေဒါသစိတ္က ပိုၿပီး ႀကီးမားေနႏိုင္ေၾကာင္း။ ၿပီးေတာ့ ဒါဟာ ဒီေလာက္႐ိုက္ႏွက္ အျပစ္ေပးစရာ မလိုေၾကာင္း၊ နား၀င္ေအာင္ ဆံုးမလွ်င္ ရပါလ်က္ႏွင့္ ေသရာပါ အမာရြတ္ထင္ေအာင္ ႐ိုက္ႏွက္ျခင္းဟာ ေဒါသစိတ္ေၾကာင့္ဟု သံသယျဖစ္စရာရွိေၾကာင္း၊ ဘုရားသားေတာ္တို႔မည္သည္ ရသတဏွာျဖင့္ ဆြမ္းဘုဥ္းမေပးသင့္သည္ကို သတိရသင့္ေၾကာင္း၊ ဆရာကိုယ္တိုင္က ၀ိနည္းကို မတိန္းသိမ္းႏိုင္ဘဲ တပည့္ကို ဆံုးမျခင္းမွာ စဥ္းစားဖြယ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အသားနာမွ အ႐ိုးစြဲေအာင္ မွတ္မည္လို႔ထင္ၿပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အျပစ္ေပးဆံုးမခဲ့ေပမယ့္ မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္မွာ ေအာက္ျမန္မာႏိုင္ငံ တစ္ခုလံုးကို အဂၤလိပ္လက္ ထိုးေပးလိုက္ရတဲ့အတြက္ ဒီဆံုးမနည္းဟာ မေအာင္ျမင္ေၾကာင္း အဲဒီလိုေတြ ေျဖထားတာဗ်။ သူတစ္ေၾကာင္း ဖတ္လိုက္၊ ခိကနဲ ႀကိတ္ရယ္လိုက္ၾကနဲ႔ ။ ဆရာကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြရယ္ေလ ေဒါသထြက္ေနေလပါပဲ။
ေက်ာင္းသား ဖတ္ၿပီးသြားေတာ့ ဆရာက သူ႔ကို ေမးတယ္။
"မင္း ငါ့ကို ေနာက္တာလား"
"ဟာ.....၊ မဟုတ္ဘူး ဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေမးခြန္းကို ေျဖတာပါ"
"ကဲ....၊ အားလံုး သူေျဖတာကို လက္ခံၾကသလား၊ တစ္ေယာက္စီေမးမယ္၊ ကဲ မင္းကစ၊ သူေျဖတာ မွန္သလား မွားသလား"
ပထမဆံုး အေမးခံလိုက္ရတဲ့ ေရွ႔ဆံုးခံုကေက်ာင္းသားဟာ ႐ုတ္တရက္ ဘာေျဖရမွန္း သိပံုမရဘူး။ အေျဖရွင္ ေက်ာင္းသားကို ၾကည့္လိုက္၊ ဆရာ့ကိုၾကည့္လိုက္ ေဘးဘီကို ၾကည့္လိုက္နဲ႔။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အဲဒီေက်ာင္းသားရဲ႕ အေျဖကို ႀကိဳက္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔လို ခံစားမိတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔လို မေျဖတတ္ဘူး။ သူ႔လို ေထာင့္ေစ့ေအာင္ မျမင္တတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူ႔လို မေျဖရဲဘူး။ တစ္တန္းလံုးလိုလိုလည္း ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲလို႔ ထင္တယ္။ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြကိုၾကည့္ရင္ သိသာပါတယ္။
"ေဟ့ေကာင္ ေျဖေလကြာ"
ေရွ႕ဆံုးက ေက်ာင္းသားချမာ တုန္သြားပါတယ္။ အေျဖရွင္ေက်ာင္းသားကို တစ္ခ်က္ ခိုးၾကည့္ၿပီး ေခါင္းငံု႔ခ်လိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဆရာက မွန္သလား မွားသလားဆိုတဲ႔ ေမးခြန္း (၂) ခုကို ေမးေနတယ္ဆိုေပမယ့္ အမူအရာ၊ ေလသံ၊ ဖန္တီးထားတဲ့၀န္းက်င္ အေငြ႔အသက္ေတြက "မွားတယ္လို႔ ေျဖစမ္း၊ မေျဖရင္ ႀကိမ္လံုး" လို႔ ေျပာၿပီးသား ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဆရာဟာ ေက်ာင္းသားေတြကို လိမ္ေနသလို သူတရားပါတယ္ျဖစ္ေအာင္ သူကိုယ္တိုင္လည္း ျပန္လိမ္ေနတာပါ။ ဒါကို အဲဒီေက်ာင္းသားလည္း သေဘာေပါက္ဟန္ တူပါရဲ႔။
"သူေျဖတာ မွားပါတယ္"
"ဟုတ္ၿပီ ေနာက္တစ္ေယာက္"
"မွား....အဲ....မွားပါတယ္"
"ေနာက္တစ္ေယာက္"
"မွားပါတယ္"
တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ေမးလာလိုက္တာ ကၽြန္ေတာ့္အလွည့္ ေရာက္လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ထရပ္လိုက္တယ္။ အသက္တစ္ခ်က္ ျပင္းျပင္း႐ွဴလိုက္တယ္။
"မွားပါတယ္"
အေျဖရွင္ေက်ာင္းသားကို မၾကည့္ရဲပါဘူး။ ေခါင္းငံု႔ၿပီး ခံုေပၚကစာအုပ္ကိုပဲ စိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ထူးျခားတာက ေက်ာင္းသားအားလံုးလည္း အဲဒီလိုပဲ။ လူကုန္သြားေတာ့ ဆရာက အဲဒီေက်ာင္းသားကို ေနာက္ေျပာင္မႈနဲ႔ အတန္းေရွ႔မွာ ႐ိုက္ပါတယ္။ ႀကိမ္လံုးသံ တစ္ခ်က္ၾကားရတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ တစ္ေနရာမွာ နာ,နာသြားသလိုပဲ။ တစ္တန္းလံုးလည္း ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ ခံစားေနရမွာပါ။
အဲဒီေက်ာင္းသားဟာ ေက်ာင္းေျပာင္းသြားပါတယ္။
ကိုယ့္ထင္ျမင္ခ်က္ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရဲတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆံုး႐ွံဳးလိုက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ဒီလိုေက်ာင္းသားမ်ိဳး ဆံုး႐ွံဳးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီက ဆန္႔ေတြးလိုက္ရင္ေတာ့ ႏိုင္ငံေပါ့ခင္ဗ်ာ။ ဒါ ဆံုး႐ွံဳးမႈပါ။ ဘာျဖစ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခံစားမႈခ်င္း တူပါလ်က္နဲ႔ သူ႔လို မေျဖရဲခဲ့ရတာလဲ။ ေျဖရဲသူ ရွိလာတာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္က ဘာျဖစ္လို႔ သူမွန္တယ္လို႔ မေျပာရဲခဲ့ရတာလဲ။
အာ႐ံုထဲမွာေတာ႔ ငယ္စဥ္ကတည္းက ႀကံဳႀကိဳက္ဆံုစည္းခဲ့ရတဲ႔ ႀကိမ္လံုးေတြ၊ ႀကိမ္လံုးေတြ၊ ႀကိမ္လံုးေတြ.......။ ခက္ထန္တဲ့ အမူအရာေတြ။ ၀ဲခနဲ..... ၀ဲခနဲ၊ တင္းခနဲ...... တင္းခနဲ၊ ရႊမ္းခနဲ.......ရႊမ္းခနဲ၊ အေမေရ..........ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္လွခ်ည့္။
သတင္းထဲကဓာတ္ပံု၊ ဓာတ္ပံုထဲက သတင္း
(၁)
သမုိင္းေၾကာင္း၊ အာဃာတ၊ အၿငိဳးအေတး၊ သံသယအေရာင္မ်ားျဖင့္ ေရးျခယ္ထားသည့္ ပန္းခ်ီတစ္ခ်ပ္ေလလား?
အေပၚကပံုကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ စစ္သမုိင္းျပတိုက္တစ္ခုကို ေလ့လာေနၾကတယ္၊ ေရွးေဟာင္းလက္နက္တစ္ခုကို စိတ္၀င္တစား ၾကည့္ေနၾကတယ္လို႔ မထင္မွတ္လုိက္ၾကပါနဲ႔။ မၾကာေသးတဲ့ကာလအတြင္းက ေပါက္ကြဲနစ္ျမဳပ္သြားခဲ့တဲ့ ေတာင္ကိုရီးယားစစ္သေဘၤာ Cheonan နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အားလံုးက ေျမာက္ကိုရီးယားအေပၚ သံသယနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတာကို သိၿပီးျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ သေဘၤာေပၚမွာပါရွိတဲ့ စစ္သည္ (၄၆)ဦးလံုး ေသဆံုးခဲ့ရတယ္လို႔ အတည္ျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီလို သေဘၤာေပါက္ကြဲခဲ့ရတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေတာင္ကိုရီးယားတို႔က ေျမာက္ကိုရီးယားအေပၚ စြပ္စြဲေျပာဆိုမႈေတြ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေျမာက္ကိုရီးယားကေတာ့ တံု႔ျပန္မႈ မျပဳလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ ခပ္မဆိတ္ေနခဲ့ပါတယ္။ သေဘၤာေပါက္ကြဲရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းဟာ သေဘၤာ၀မ္းဗိုက္ကို တစ္ခုခုထိမွန္ ေပါက္ကြဲမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ပြားခဲ့ရတာျဖစ္ေၾကာင္း ေတာင္ကိုရီးယားတို႔က ေကာက္ခ်က္ခ်ခဲ့ပါတယ္။ အခုေနာက္ဆံုး အေျခအေနအရေတာ့ ေတာင္ကိုရီးယားတို႔ ရွာေဖြေတြ႔ရွိထားတဲ့ ေတာ္ပီဒိုဟာ ေျမာက္ကိုရီးယားက ပစ္ခတ္ခဲ့တာျဖစ္ေၾကာင္း အတိအလင္း ဆိုေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေျမာက္ကိုရီးယားနဲ႔ ဆက္ဆံေရးေတြ ျပန္လည္တင္းမာလာၿပီး ႏွစ္ဖက္စလံုးက စကားလံုးစစ္ပြဲေတြ ဆင္ႏႊဲေနတဲ့အဆင့္ကို ေရာက္ရွိလာေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြမ္းက်င္သူေတြက ကိုရီးယားကၽြန္းဆြယ္မွာ ေနာက္ထပ္စစ္ပြဲတစ္ခု ျဖစ္လာႏုိင္တယ္လို႔ သံုးသပ္ေနၾကေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္အရေတာ့ ျဖစ္လာႏုိင္စရာ မရွိဘူးလို႔ပဲ ျမင္မိပါတယ္။ ေတာင္ကိုရီးယားအေနနဲ႔ အခုကိစၥဟာ ခံျပင္းစရာေကာင္းလြန္းတာ အမွန္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ စစ္ေရးအရေရာ၊ ႏိုင္ငံေရးအရပါ သိကၡာက်အရွက္ရစရာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း စိတ္ထင္တုိင္းလုပ္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏုိင္ျပန္ပါဘူး။ ေတာင္ကိုရီးယားရဲ႕ စီးပြားေရးေၾကာင့္ပါ။ ေျမာက္ကိုရီးယားကို ေဒါသထြက္တာ မွန္ေပမယ့္ သူ႔စီးပြားေရးကို ထိခိုက္ေလာက္တဲ့အထိေတာ့ ေတာင္ကိုရီးယားတို႔ မိုက္မဲၾကမယ္ မထင္ပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ကုိယ့္နားရြက္ကုိလာၿပီး ခဏခဏ တံေတြးဆြတ္တတ္တဲ့ ေျမာက္ကိုရီးယားအေပၚ သည္းခံစိတ္ေမြးေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္တမ္းစစ္ျဖစ္လို႔ ေျမာက္ကိုရီးယားအေပၚ ဒံုးက်ည္ အစင္း(၁၀၀) ပစ္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္ေတာင္ ေျမာက္ကိုရီးယားက ျပန္ပစ္တဲ့ ဒံုးက်ည္တစ္စင္းေလာက္ တန္ဖိုးႀကီးမားမယ္ မထင္ပါဘူး။ ေျမာက္ကိုရီးယားကလည္း ဒါကိုအပိုင္သိေနတဲ့အတြက္ ဘာမထီလုပ္ေနတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမရိကန္လည္းပါ၊ ကုလသမဂၢလည္းေရာက္၊ တစ္ကမၻာလံုးလည္း အံုးအံုးႂကြက္ႂကြက္ ျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုအတြက္ အခုအခ်ိန္မွာ မေျပာမျဖစ္ေျပာေနၾကရတာက အေပၚမွာျပထားတဲ့ ေတာ္ပီဒိုတစ္စင္း ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ အဲဒီေတာ္ပီဒိုကို ေျမာက္ကိုရီးယားတို႔ တကယ္ပဲ ပစ္ခဲ့သလားဆိုတာကေတာ့ ဘယ္သူမ်ား သိႏုိင္ပါ့မလဲ။
(၂)
ေရနံေပါေလာ ဟိုဒီေမ်ာ
မကၠစီကိုပင္လယ္ေကြ႔မွာရွိတဲ့ Deepwater Horizon ေရနံတူးစင္ ဧၿပီလ ၂၀ ရက္ေန႔က ေပါက္ကြဲသြားတဲ့ကိစၥဟာ ကမၻာ့ႏိုင္ငံေတြအၾကား ေျပာစရာသတင္းတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ သီတင္းသံုးပတ္ေက်ာ္ ၾကာလာတဲ့အထိ ေရနံယိုစိမ့္မႈျဖစ္စဥ္ကို တားဆီးႏုိင္ျခင္း မရွိေသးပါဘူး။ ပင္လယ္ထဲမွာ ေပါေလာေမ်ာေနတဲ့ ေရနံေတြေၾကာင့္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ေဂဟစနစ္ကို အနည္းနဲ႔အမ်ားဆိုသလို ထိခိုက္လာတာ အမွန္ပါပဲ။ ေရေနသတၱ၀ါေတြချမာ ေရနံေတြျပည့္ေနတဲ့ ေရျပင္က်ယ္ထဲမွာ ဘယ္လိုမ်ား အသက္ရွင္ေနထုိင္ႏုိင္ၾကပါ့မလဲ။ ဒါ့အျပင္ အဲဒီေဒသရဲ႕ ကမၻာ့လွည့္ခရီးသြားလုပ္ငန္းအေပၚလည္း အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈရွိလာမွာ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿဗိတိသွ်ေရနံကုမၸဏီ(BP)ကလည္း တတ္ႏိုင္သမွ် အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းေတြနဲ႔ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ေနေၾကာင္း ေျပာဆိုပါတယ္။ တစ္ေန႔ကို ေရနံစည္ေပါင္း ၅၀၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ ပင္လယ္ထဲကို လွ်ံထြက္ေနတာကို မေႏွးအျမန္ ေဆာင္ရြက္ဖို႔လိုေနတာေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ။
ေရနံဆိုတာ ေရႊမည္းလို႔ေတာင္ တင္စားေခၚေ၀ၚၾကတဲ့ အဖိုးတန္ရတနာပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ မလိုအပ္တဲ့ေနရာကို ေရာက္သြားတဲ့အခါ ေရႊမည္းဘ၀ကေန အမိႈက္ဘ၀၊ အညစ္အေၾကးဘ၀ကို ေရာက္သြားရျပန္ပါေရာ။ အခုဆိုရင္ အဲဒီေရနံေတြဟာ ပင္လယ္ထဲမွာ ဒုကၡေပးမယ့္ အမိႈက္ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ နည္းလမ္းမ်ိဳးစံုသံုးၿပီး ဖယ္ရွားရွင္းလင္းဖို႔ ေဆာင္ရြက္ေနၾကပါတယ္။ တစ္ဆက္တည္း ေတြးေနမိတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔လူေတြမွာလည္း ဘယ္ေလာက္ပဲ ေတာ္ေနပါေစ၊ မရွိသင့္တဲ့ေနရာမွာ ရွိေနခဲ့ရင္၊ မေရာက္သင့္တဲ့ေနရာမွာ ေရာက္ေနခဲ့ရင္ အမိႈက္ျဖစ္သြားသလားဆိုတာကိုပါပဲ။ လူမွန္ေနရာမွန္ဆိုတဲ့စကားကို ခပ္ေရးေရးသေဘာေပါက္လိုက္မိသလိုပါပဲ။
(၃)
အမွတ္တမဲ့ ေျပာခဲ့တယ္၊ ဒါေပမယ့္ အမွတ္တရေတြ ျဖစ္လာခဲ့ရၿပီ
ကမၻာ့ဖလားေဘာလံုးၿပိဳင္ပြဲစဖို႔ ဘာမွမလိုေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာ ေဘာလံုးေလာကအတြက္ အရွက္ရစရာကိစၥတစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ အျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အဂၤလန္အက္ဖ္ေအအႀကီးအကဲ ထရီးမင္းစ္တစ္ေယာက္ သူ႔ရဲ႕မကင္းရာမကင္းေၾကာင္း (ဘာလဲေတာ့ ေသခ်ာမသိဘူး) အမ်ိဳးသမီးငယ္တစ္ဦးးကို စကားေတြကၽြံမိရာကတစ္ဆင့္ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ဂယက္ပါ။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ေရွးလူႀကီးေတြက ေျပာခဲ့ၾကတာ။ ၾကမ္းကၽြံတာႏုတ္လို႔ရတယ္၊ စကားကၽြံတာ ႏုတ္လို႔မရဘူးလို႔။ အခုလည္း သူေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြအတြက္ သူတာ၀န္ယူတဲ့အေနနဲ႔ အက္ဖ္ေအအႀကီးအကဲ ရာထူးကေနၿပီး ႏုတ္ထြက္လိုက္ပါၿပီ။
သူ႔စကားအတြက္ သူတာ၀န္ယူၿပီး ရာထူးကေန ႏုတ္ထြက္လိုက္တာမွန္ေပမယ့္ သူ႔စကားေတြရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲေတြကေတာ့ တသီတတန္းနဲ႔ မၿပီးႏုိင္မစီးႏုိင္ က်န္ေနရစ္ခဲ့ပါတယ္။ သူနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးငယ္ကို ဘာေျပာခဲ့သလဲဆိုေတာ့ အခုက်င္းပမယ့္ ကမၻာ့ဖလားၿပိဳင္ပြဲမွာ စပိန္အသင္း ဗိုလ္စြဲႏုိင္ဖို႔အတြက္ ႐ုရွားဒိုင္ေတြရဲ႕ အကူအညီကုိ ရယူမယ္လို႔ ဆုိလိုက္တာပါပဲ။ အတံု႔အလွည့္အေနနဲ႔ ၂၀၁၈ ကမၻာ့ဖလားအိမ္ရွင္ ႀကိဳးပမ္းမႈမွာလည္း စပိန္က ႐ုရွားကို ျပန္ကူညီရမယ္ဆိုတာပါပဲ။ သူကေတာ့ ဘယ္လိုသေဘာနဲ႔ ေျပာခဲ့ေလသလဲ မသိပါဘူး။ အမွတ္မထင္လား၊ ယံုၾကည္မႈေၾကာင့္လား။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔စကားေတြကို နားေထာင္ခဲ့ရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ စီးပြားေရးေစ်းကြက္ျမင္တယ္လို႔ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ သူမသိထားသမွ်ကို မီဒီယာေတြဆီမွာ ျပန္ေရာင္းစားခဲ့ပါတယ္။
ဖီဖာကိုယ္တုိင္က အဲဒီစကားရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ ဘာေတြရွိေနလဲဆိုတာ စံုစမ္းစစ္ေဆးမႈေတြ ျပဳလုပ္ဖို႔အတြက္ ၫႊန္ၾကားထားပါတယ္။ နဂိုကမွ ေတာင္အာဖရိက အေျခအေနအရပ္ရပ္ေၾကာင့္ ကမၻာ့ဖလားကို လူစိတ္၀င္စားေအာင္ မနည္းႀကီးကို ႀကိဳးပမ္းေနရတဲ့အခ်ိန္ခ်ိဳးမွာ အခုလိုစကားေတြ ေပၚထြက္လာတာဟာ အနည္းနဲ႔အမ်ားဆိုသလို ထိခုိက္နစ္နာတာ အမွန္ပါပဲ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျပာတဲ့လူကလည္းေျပာတယ္၊ နားေထာင္တဲ့လူကလည္း နားေထာင္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ျပန္ေရာင္းစားတယ္။ အင္း... လွ်ာႏွစ္ေခ်ာင္းေၾကာင့္ ေဘာလံုးေလာကတစ္ခုလံုး လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္သြားခဲ့ရတာကေတာ့ မထူးေပမယ့္ ဆန္းခ်င္သလိုပါပဲ။ လွ်ာေတြမ်ား ေၾကာက္စရာေကာင္းပါတယ္ဆိုမွ...။
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ေမလ ၂၇ ရက္၊ ၾကာသပေတးေန႔။
ည ၇ နာရီ ၂၂ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။
မႈန္တႏြဲ႔ႏြဲ႔ - ဦးၾကင္ဥ
ေအာ္ - မႈန္တႏြဲ႔ႏြဲ႔၊ လြမ္းနယ္ခ်ဲ႕လို႔၊ စံုသဲ့ကႏၲာ၊ ေျမထရံဆင့္၊ ကမ္းခံုျမင့္က၊ စြင့္စြင့္ငယ္ျငာသည္၊ ဘုတ္၀ါေရႊခ်ိဳးက ကူေတာ့တယ္။ သဇင္ေဆာ္လြင့္၊ ပင္တံျမင့္မွာ၊ ပြင့္ပန္းရည္စုတ္၊ ခါသံသဲသဲ၊ ညံမစြဲ၊ ပဲေတာင့္ျပဳတ္တို႔၊ ေရႊစာလုတ္ခ်ီ၊ ခြန္းသံငယ္စီသည္၊ ျပည္သီေခါင္ဖိုး၊ လူလိုက ဘက္၊ ႏႈတ္ခြန္းဆက္တယ္၊ ငွက္မယ္မ်ိဳးတို႔၊ ေဆာ္ႏိႈးငယ္ေခၚသည္၊ ၿမိဳင္ေမာ္သစ္နန္းကလဲ ဆူေတာ့မယ္။ ကသယ္ေျမမြ၊ ေၾကပြပြႏွင့္၊ ျမသလင္းျပင္၊ မိုးေႏြမခန္း၊ ယိုစိမ့္စမ္းႏွင့္၊ အုိင္ကမ္းခြင္မွာ၊ ေရႊသမင္ေတာက္၊ စာမရီေငြ၊ တိုး ေအာင္း ေခ်၊ ေရမိုးေသာက္လို႔၊ ေတာေမ်ာက္ကယ္ျငာ၊ ကႏၲာၿမိဳင္ႀကီးကလည္း ပူဘို႔ကြယ္။
ပူဘို႔ၫႊန္း၊ လြမ္းလုိက္က ပါဘိတယ္။ ေတာင္ေစာင္းထရံေကြ႔မွာ၊ မိုးေ၀့လို႔လယ္။ ေရာ္လို႔သာ ေဆြးလုိက္ကဲ့၊ မဧႏိုင္ ပူနယ္ကို၊ ျခယ္ဖန္လဲ့တဘုန္း။ ဆင့္ဆင့္သာကဲေတာ့တယ္၊ ေဖာ္နဲသူေႂကြေႂကြရန္ဘို႔၊ ကိုးတန္ဖြဲ႔ခ်ဳန္း။
မိခင္ေတြ အသိပညာျမင့္မွ
နပိုလီယန္ႏွင့္ မဒမ္ကင္ပန္ဆိုေသာ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတို႔၏ အေမးအေျဖကို သြားၿပီး သတိရလိုက္မိသည္။ နပိုလီယန္က -
"ျပင္သစ္လူငယ္ေတြကို ျမႇင့္တင္ဖို႔ အလိုအပ္ဆံုးဟာ ဘာျဖစ္မယ္ ထင္ပါသလဲ"
"မိခင္ေကာင္းေတြပါပဲရွင္"
"ေအာင္မယ္ေလး၊ စကားတစ္လံုးတည္းနဲ႔ စနစ္ႀကီးတစ္ခု ၿပီးသြားတာပါပဲလား က႐ို"
မွန္ပါသည္။ မိခင္ေတြ (အမ်ိဳးသမီးေတြ) အသိပညာ ျမင့္မလာဘဲ မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္ေတြ ျမင့္မလာႏုိင္ပါ။ ပုခက္လႊဲေသာလက္မ်ား တိုးတက္ ျမင့္မားလာရန္ လိုပါသည္။ သို႔မွသာ "အေမ့သားေကာင္းမ်ား" ေျမာက္ျမားစြာ ေပၚထြက္လာမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ပါသည္။
သရဖူ၊ ဇူလိုင္၊ ၉၅
Wednesday, May 26, 2010
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သိပၸံမွတ္စုမ်ား - တာရာမင္းေ၀
ဆင္းရဲတဲ့လူ အမ်ားႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ဖူးတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ျခဴသံပါေအာင္ ညည္းတတ္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ခပ္မာမာပဲ။ “ဆင္းရဲသားမာန” နဲ႔ပဲ ၀၀ၿဖိဳးၿဖိဳး ေနထိုင္ၾကတယ္။
အဆိုတစ္ခုရွိတယ္။ “လူတုိင္းဟာ ေမြးကာစထက္ေတာ့ ပိုခ်မ္းသာၾကတယ္” တဲ့။ အဲဒါလည္း ဟုတ္တာပဲ။ လူက ေမြးတုန္းက ဘာမွပါတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဘာမွမရွိဘူး။ အခု အင္မတန္ ဆင္းရဲေနပါတယ္ဆိုတဲ့ လူကလည္း ေမြးစကထက္ေတာ့ ခ်မ္းသာတယ္။ အနည္းဆံုး ခါး၀တ္ေတာ့ရွိမယ္။ ဘာမွမရွိေအာင္ ဆင္းရဲတဲ့လူကို ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မေတြ႔ဖူးေသးဘူး။ အဲဒီလိုလူေတြကို ကၽြန္ေတာ္က “ပကတိသုည” လို႔ နာမည္ေပးထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ “သုည” ဟာလည္း တကယ္တမ္း သုညပီသလာရင္ ေရးျပစရာ သေကၤတ(၀)ေတာင္ မရွိဘူးေလ။ အဲဒါဆိုရင္ သူ႔ကို ဘယ္လိုသိရမလဲ။
အဲဒီလိုမ်ိဳးပဲေပါ့။ တကယ္ဆင္းရဲတဲ့ “ပကတိသုည” ဆင္းရဲသားကို ရွိေနရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔ႏိုင္ပါမလား။ စဥ္းစားစရာပဲ...။
၂။ ACID RAIN - အက္ဆစ္မိုး
အက္ဆစ္မိုးေတြဟာ အင္မတန္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို တင္နင္းလာတဲ့ ဆိုက္ကားသမားက ေျပာတယ္။ ဆုိက္ကားစီးေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္က ထီးေဆာင္းထားေပမယ့္ ဆိုက္ကားနင္းေနတဲ့ သူကေတာ့ ဘာမွ ေဆာင္းမထားဘူးေလ။ “မိုးမေၾကာက္ဘူးလား” လို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေမးေတာ့ “အက္ဆစ္မိုးမွ မဟုတ္တာပဲဗ်ာ” လို႔ သူက ျပန္ေျဖတယ္။
၃။ ANTIMATTER - ဆန္႔က်င္ျဒပ္
ေလာကႀကီးမွာ ျဒပ္ေတြရွိသတဲ့။ သူတို႔ကို တိုး၀င္တိုက္ဖ်က္တဲ့ ဆန္႔က်င္ျဒပ္ေတြလည္း ရွိတယ္။ သူတို႔ခ်င္းေတြ႔ရင္ ေၾကပ်က္သြားၾကတယ္။ တစ္ခုကိုတစ္ခုက ေခ်မႈန္းပစ္တယ္။ ျဒပ္မႈန္တစ္ခုရယ္၊ ဆန္႔က်င္ျဒပ္မႈန္တစ္ခုရယ္ဟာ ခမ္းခမ္းနားနား ၀င္း၀င္းလက္လက္နဲ႔ပဲ တိုက္ဖ်က္ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကတယ္။
အာ႐ံုထဲမွာ ျမင္ၾကည့္မိတယ္။ အေတာ္လွမွာပဲ။ ရွက္သလိုလည္း ခံစားရတယ္။ လူေတြနဲ႔ ယွဥ္ေတြးမိလို႔ပါ။
လူ႔ေလာကမွာလည္း လူေတြရယ္၊ ဆန္႔က်င္လူေတြရယ္ ရွိတယ္။ ဆန္႔က်င္လူေတြက ဆန္႔က်င္ျဒပ္ေတြလို မဟုတ္ဘူး။ စကားေတြ ေလွ်ာက္ေျပာတယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း အေကာင္းမျမင္ဘူး။ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းလွတဲ့႐ုပ္၊ နာမ္ အတြဲႀကီးေတြေပါ့။
အဲဒီဆန္႔က်င္လူေတြဟာ အခြင့္အေရးရတာနဲ႔ အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕ေသာ လူေတြကို ကိုက္စားဖ်က္ဆီးႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားတယ္။ ဆန္႔က်င္ျဒပ္ေတြလို ခမ္းနား၀င္းလက္စြာ တုိက္ခုိက္လာျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ စုတ္ျပတ္မည္းေမွာင္စြာ တိုက္ခိုက္တတ္ၾကတယ္။
သူတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ မႀကိဳက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္းထုတ္လို႔လည္း မရဘူး။ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ဘူး။ “လူ” ရွိေနရင္ သူတို႔လည္း ရွိေနမွာပဲ။ သဘာ၀ပဲေလ...။
၄။ ARIMUTH - ၾကယ္တာရာေထာင့္ခ်ိဳး
လူရဲ႕ေျမာက္ဘက္တည့္တည့္ကို မ်ဥ္းေျဖာင့္တစ္ခု ဆြဲလိုက္။ ၾကယ္ရဲ႕ေအာက္တည့္တည့္ အမွတ္ကိုယူ။ ၿပီးေတာ့ လူနဲ႔ဆက္လိုက္။ လူရဲ႕တည္ေနရာမွာ ေထာင့္ခ်ိဳးတစ္ခု ျဖစ္လာမယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ၾကယ္ေထာင့္ခ်ိဳးလို႔ နာမည္ေပးထားတယ္။
အေသအခ်ာ “တြက္” တာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ပ်င္းတဲ့အခါ အိမ္ေရွ႕လမ္းေပၚထြက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီလို လုပ္ဖူးတယ္။ ၾကယ္ေတြ၊ သခ်ၤာသေဘာတရားေတြနဲ႔ ဆက္ဆံလုပ္ကိုင္ရတာမို႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကိုယ္ ႀကီးျမတ္လာသလိုေတာင္ ခံစားရေသးတယ္။
ခင္ဗ်ားလည္း အားရင္ လုပ္ၾကည့္ပါလား....။
၅။ ARTIFICIAL INTELLIGENCE - ဉာဏ္တု
ဟိုေန႔က မဂၢဇင္းတစ္အုပ္ထဲမွာ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာေတြမွာ “ဉာဏ္တု” ကို ထည့္ေတာ့မယ္တဲ့။ စာအုပ္ကို ေဘးခ်ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ စဥ္းစားေနမိတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ပတ္သက္မွ “ဉာဏ္တု” ရွိလာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူေတြမွာလည္း အေစာႀကီးကတည္းက “ဉာဏ္တု” ရွိတယ္။
တခ်ိဳ႕လူေတြမွာ ရွိတဲ့ဉာဏ္က အစစ္မဟုတ္ဘူး။ ေမြးရာပါ အတုႀကီး။ သူတို႔ဉာဏ္နဲ႔သူတို႔ ဘာမွမလုပ္ႏုိင္ဘူး။ သူမ်ားဉာဏ္နဲ႔ ေဖာ္ထုတ္တားတာေတြကိုပဲ အတုခိုးၿပီး လိုက္လုပ္ေနရတယ္။
ကြန္ပ်ဴတာကို “ဉာဏ္တု” တပ္ေပးတာ ေကာင္း,မေကာင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာႏိုင္ဘူး။ လူေတြမွာ ဉာဏ္တုရွိေနတာေတာ့ မေကာင္းဘူး။
၆။ ASTEROID - မ်က္ႏွာမြဲၿဂိဳဟ္
ေဗဒင္ဆရာႀကီးက ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဇာတာက ၿဂိဳဟ္စီး ၿဂိဳဟ္နင္း အရမ္းေကာင္းတယ္တဲ့။ ခုထိေတာ့ ကုိယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အဆင္ေျပတယ္လို႔ကို မထင္မိေသးဘူး။ အေႏွာင့္အယွက္၊ အပ်က္အစီးေတြနဲ႔ခ်ည္းပဲ။
ဟိုတစ္ေန႔ကမွ ေရဒီယိုနားေထာင္ရင္း အေတြးတစ္ခုရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဇာတာမွာ “စီး” ထားတဲ့ ၿဂိဳဟ္ေတြက မ်က္ႏွာမြဲၿဂိဳဟ္ေတြ ျဖစ္ေနလို႔ေနမွာေပါ့။
ေၾကကြဲရပါတယ္။
၇။ BIOSPHERE - ဇီ၀၀န္းက်င္
သက္ရွိ ဇီ၀႐ုပ္ေတြရဲ႕ ေနထုိင္ရာ၀န္းက်င္ကို “ဘုိင္အိုစဖီးယား” လို႔ ေခၚတယ္တဲ့။ ကမၻာႀကီးထဲမွာ ေျမ၊ ေရ၊ ေလထုေတြ ရွိတယ္။ အဲဒါမ်ိဳးေပါ့။ ဒါဆိုရင္ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဇီ၀၀န္းက်င္ဟာ ဘာျဖစ္မလဲ။ ေငြ၊ ရိကၡာ၊ ေက်ာ္ၾကားမႈ၊ လိင္ကိစၥ အဲဒါေတြလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေမတၱာ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ ကုိယ္ခ်င္းစာတရား အဲဒါေတြလား။
၈။ BLACK HOLE - တြင္းနက္
ကၽြန္ေတာ့္မွာ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ဆင္းရဲတယ္။ တြင္းဆံုးက်ေနၿပီလို႔ သူ႔ကုိယ္သူ မၾကာမၾကာ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ ခ်မ္းသာသြားပါတယ္။ ခ်မ္းသာဖို႔အတြက္လည္း နည္းမ်ိဳးစံုကို သူသံုးခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။
ဆင္းရဲသားဘ၀တုန္းကလို ၾကည္လင္ေႏြးေထြးတဲ့ ရယ္သံမ်ိဳးကို မရယ္ႏို္င္ေတာ့ဘူး။ ေသာကေတြကို ငယ္ထိပ္မွာ ရြက္ထားရတယ္။ သူ႔ဘာသာသူပဲသိတဲ့ ဒုကၡေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔၊ ဘ၀ေသေနေလရဲ႕။
ဆင္းရဲသားဘ၀တုန္းကလိုပဲ သူ... တြင္းဆံုးက်ျပန္တယ္။ နိမ့္၀ပ္တဲ့ ေျမျပင္ကတြင္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ျမင့္မားတဲ့ ေကာင္းကင္ေပၚကတြင္း။
သူမို႔လို႔ Black Hole ထဲ ဆင္းသြားတယ္။
၉။ COMET - ၾကယ္တံခြန္
Comet ဆိုတာ “ဂရိ” ဘာသာနဲ႔ေတာ့ “ဆံရွည္ၾကယ္“ လို႔ အဓိပၸါယ္ရသတဲ့။ သူတို႔မွာ တိက်တဲ့ ပံုသ႑ာန္ရွိတယ္။ ေခါင္းပိုင္း၊ အတြင္းပို္င္းနဲ႔ အၿမီးပိုင္းဆိုၿပီး သံုးပိုင္းရွိတယ္။
တခ်ိဳ႕ေတြက “ၾကယ္တံခြန္” ကိုတုၿပီး “လူတံခြန္” ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကတယ္။ ျဖစ္သူေတြလည္းရွိရဲ႕။ မျဖစ္သူေတြလည္း ရွိရဲ႕။ ျဖစ္သူေတြကေတာ့ ရင္ေကာ့ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေလ့ရွိတယ္။ “လူတံခြန္” မွန္းလည္း သိသာတယ္။ သူတို႔မွာလည္း ဦးေခါင္းပိုင္း၊ အတြင္းပိုင္းနဲ႔ အၿမီးပို္င္းဆိုၿပီး အပိုင္းသံုးပိုင္းရွိတယ္။
၁၀။ DECIBEL - အသံယူနစ္တစ္မ်ိဳး
ေန႔ရွိသေရြ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾကားနာထုတ္လႊင့္ေနရသမွ် အသံေတြကို ဒက္ဆီဘယ္လ္စနစ္နဲ႔ တုိင္းတာရင္ ေအာက္ပါအတုိင္း ေတြ႔ရတယ္တဲ့။
| ေလသံတိုးတိုးျဖင့္ေျပာျခင္း | 15 | - | 30 | db |
| နာရီတစ္ခ်က္ခ်က္ျမည္သံ | 20 | - | 40 | db |
| စကားစျမည္ေျပာျခင္း | 30 | - | 60 | db |
| ဒစၥကိုေတးသံ | 105 | - | 115 | db |
| မိုးၿခိမ္းသံ | 120 | - | 130 | db |
| ေပါက္ကြဲသံ | 120 | - | 140 | db |
ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိတယ္။ တခ်ိဳ႕လူေတြရဲ႕ အၾကည့္ေတြ၊ တခ်ိဳ႕လူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြမွာလည္း “အသံ” ေတြ ပါလာတတ္တယ္။ အဲဒီအသံေတြကို ဘယ္လိုတိုင္းတာမလဲ။
ဘယ္သူေပါင္က်ိဳးသလဲ မသိဘူး၊ ေညာင္ဦးကမ္းပါး ၿပိဳသြားတယ္
မၾကာေသးတဲ့ တေလာေလးဆီက အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ျမန္မာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ေနမသိထို္င္မသာ ျဖစ္သြားရတဲ့ ကိစၥတစ္ခုေပါ့ခင္ဗ်။ အိမ္ရွင္မအစ၊ ဆိုကၠားသမားအလယ္၊ ေစ်းသည္အဆံုး အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ လူတန္းစားေတြချမာ ဟာတိဟာတာ ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႔ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ၊ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ခဲ့ၾကရပါသတဲ့။ အိပ္မေပ်ာ္၊ စားမ၀င္ျဖစ္ခဲ့သူေတြေတာင္ ရွိဆိုပဲ။ သိထားသမွ်၊ ေတြးမိသမွ်ကို ကၽြန္ေတာ္ကုိဉာဏ္ ေဖာက္သည္ခ်ပါရေစဦး။
မိုးမရြာလို႔ လြန္ဆြဲၾကတဲ့အေၾကာင္း မဟုတ္ရပါဘူး။ တစ္ႏုိင္ငံလံုး အပူလြန္ကဲၿပီး ဖ်တ္ဖ်တ္လူးခဲ့ရတာကလည္း သူတို႔အတြက္ စာမဖြဲ႔ေလာက္ပါဘူး။ ေရခ်ိဳေတြရွားပါးၿပီး အခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ေသာက္သံုးေရအခက္အခဲ ျဖစ္ခဲ့ရတာကလည္း သူတို႔အေပၚ မလႊမ္းမိုးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ သိေတာင္မသိလုိက္ၾကဘူး။ "ျမန္မာျပည္မွာ ေသာက္ေရမရွိလို႔ အဲဒီလိုျဖစ္တာမ်ိဳး ရွိသလား" လို႔ ျပန္ေမးတဲ့လူေတာင္ ရွိေသးသဗ်။ သူ႔အတြက္ တစ္သက္လံုးမွာ တစ္ခါမွ မၾကားဖူးတဲ့စကားကို ၾကားလုိက္ရတဲ့အတြက္ အံ့ၾသလို႔ေတာင္ ေနလုိက္ပါေသး။ ဒါျဖင့္ရင္ စံခ်ိန္တင္တဲ့ မဂၤလာေစ်း မီးေလာင္တဲ့ကိစၥလား။ မဟုတ္ေရးခ် မဟုတ္ရေပါင္ဗ်ာ။ ေၾသာ္.. သိၿပီ ျပည္သူ႔အခ်စ္ေတာ္ ထက္ထက္မိုးဦးကို ဂ်ာနယ္တုိက္တစ္ခုက တရားစြဲမယ္ဆိုတဲ့ သတင္းမဟုတ္လား။ ဟာ... အဲဒါလည္း မဟုတ္ဘူးဗ်။ ကဲပါဗ်ာ... အေတာ္ႀကီးကို စိတ္မရွည္ျဖစ္ေနၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ မသိေတာ့ဘူးဗ်ာလို႔ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ မေအာ္လုိက္ပါနဲ႔ေနာ္။ ေျပာျပပါမယ္ခင္ဗ်။ အျဖစ္က ဒီလိုပါ။
အားလံုးသိတဲ့အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အိမ္နီးခ်င္း ကိုေရႊယိုးဒယားချမာ အိမ္တြင္းေရး အဆင္မေျပဘူးေလ။ အေရာင္မ်ိဳးစံုၾကားမွာ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ႏုိင္ငံေရးေတြမွာ ျပႆနာေပါင္းစံုနဲ႔ နပန္းလံုးခဲ့ရတယ္။ ၾကားျဖတ္ၿပီး ေျပာပါရေစဦး။ သူတို႔ဆီမွာ ရွပ္နီေတြ၊ ရွပ္၀ါေတြ ဆႏၵျပတဲ့ဓာတ္ပံုေတြ၊ ဗီဒီယိုဖိုင္ေတြကို အမ်ားစုေသာ စာဖတ္သူေတြအေနနဲ႔ ျမင္ဖူးၿပီးျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ အဲဒီေလာက္ အေရအတြက္ မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ လူေလး တစ္ဆယ့္ငါးေယာက္ေလာက္ ဟိုဆိုင္းဘုတ္ကိုင္၊ ဒီဆိုင္းဘုတ္ကိုင္ၿပီး ဟိုဘက္လမ္းထိပ္ကေန ဒီဘက္လမ္းထိပ္ကို ၁၅ မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ျပရင္ပဲ ျမန္မာျပည္က ခ်က္ခ်င္းပဲ နတ္တို႔ဖန္ဆင္းတဲ့ဥယ်ာဥ္အလား ျဖစ္ေတာ့မလိုလို၊ လက္ရွိအစိုးရပဲ မနက္ျဖန္သဘက္ခါ တာ့တာျပရေတာ့မလိုလို ေျပာတတ္၊ ေရးတတ္တဲ့လူေတြကို ေတြးမိၿပီး ကၽြန္ေတာ္ကုိဉာဏ္ ၿပံဳးျဖစ္ေအာင္ ၿပံဳးမိရေသးတယ္ဗ်။ ဤကား ဘယ္လိုမွ မေနႏုိင္လို႔ သတိရတာေလးကို ထည့္ေျပာမိျခင္းပါ။ အျပစ္ေတာ္မယူၾကပါနဲ႔။ လိုရင္းကို ဆက္ပါ့မယ္။ ေျပာခဲ့သလို ကိုေရႊယိုးဒယားေတြချမာ ေန၀င္မီးၿငိမ္းေတြဘာေတြ ျဖစ္တဲ့အထိ အေျခအေနေတြ ဆိုးသြားခဲ့တယ္ေလ။
ထိုင္းစစ္တပ္ကပစ္ခတ္တယ္၊ ဆႏၵျပသူတခ်ိဳ႕ေသတယ္၊ သတင္းေထာက္ေတြလည္း ေသတယ္လို႔ဆိုတယ္။ ကိုေရႊျမန္မာေတြ စိတ္မ၀င္စားဘူး။ သိလည္းမသိဘူး။ ရွပ္နီေတြ အညံ့ခံလုိက္တယ္။ ရွပ္နီေခါင္းေဆာင္ေတြ အထိန္းသိမ္းခံရတယ္။ ဒါလည္း ကုိယ္နဲ႔ဘာဆုိင္တာမွတ္လို႔။ ေရႊျမန္မာေတြ အလုပ္မပ်က္၊ အစားမပ်က္ပါပဲ။ အဲ... သပိတ္လွန္တဲ့ ရွပ္နီေတြက အေဆာက္အအံုေတြ၊ ကုန္တိုက္ေတြကို မီး႐ိႈ႕မႈလုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အေပၚဆံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့တဲ့ ကိုေရႊျမန္မာေတြ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားရေတာ့တာပါပဲ။
အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္းပါပဲ၊ အဲဒီလို မီး႐ိႈ႕ခံရတဲ့အထဲမွာ ထိုင္းစေတာ့အိတ္ခ်ိန္း အေဆာက္အအံု ပါသြားတယ္ေလ။ "ဟ... ထုိင္းစေတာ့ေစ်းကြက္နဲ႔ ျမန္မာျပည္က လူေတြက ဘာဆုိင္လို႔ုတုန္းကြ" လို႔ ေမးမယ့္လူေတြလည္း ရွိၾကမွာပါပဲ။ ေၾသာ္... ဆုိင္ပါသေကာလားဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမန္မာေတြကို ေလွ်ာ့တြက္တာကိုး။ ထုိင္းစေတာ့ေစ်းကြက္ကို ျမန္မာေတြေလာက္ စိတ္၀င္စားတဲ့လူ၊ ေလ့လာထားတဲ့လူ ရွိနိုင္မယ္ေတာင္ မထင္ေပါင္ဗ်ာ။ ယိုးဒယားက ငတိေတြေတာင္ သူတို႔စေတာ့ေစ်းကြက္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြေလာက္ စိတ္မ၀င္စားၾကဘူးဗ်။ ျမန္မာျပည္မွာေနေပမယ့္ ဘန္ေကာက္လိုေနရာက ထိုင္းစေတာ့ေစ်းကြက္ကို မ်က္ေျခမျပတ္ ရွိေနၾကတဲ့ လူမ်ိဳးပါဗ်။ ေလွ်ာ့မတြက္စမ္းပါနဲ႔။
တစ္ရက္တစ္ရက္ ထုိင္းစေတာ့ေစ်းကြက္မွာ စေတာ့ေစ်းႏႈန္း ဘယ္လိုအေျခအေနရွိမလဲဆိုတာကို ျမန္မာေတြေလာက္ စိတ္၀င္စားတဲ့လူ၊ အေလးထားတဲ့လူ ရွိႏုိင္မယ္မထင္ပါဘူး။ ဘယ္ေလာက္အထိမ်ား ထုိင္းစေတာ့ေစ်းကြက္ကို အားကိုးၾကသလဲဆိုရင္ ဘ၀ေတြကို အေပါင္ထားတဲ့အထိေပါ့။ အိမ္ရွင္မကလည္း ေစ်းသြားရင္းနဲ႔ ထိုင္းစေတာ့ေစ်းကြက္အေၾကာင္း ေတြ႔တဲ့လူနဲ႔ စကားစပ္တယ္။ ဆိုကၠားနင္းတဲ့လူကလည္း ခရီးသည္နဲ႔ ေဆြးေႏြးေျပာဆိုတယ္။ ေစ်းသည္ေတြကလည္း ေစ်း၀ယ္ကို မေမွ်ာ္ႏုိင္ဘူး။ စေတာ့ေစ်းကြက္ ဘယ္ေစ်းေပါက္မလဲဆိုတာကိုပဲ သူမ်ားေျပာသမွ် နားစြင့္ေနရတယ္။ အံ့ၾသစရာေကာင္းလုိက္ပံုမ်ားေတာ့ ေတာေရာၿမိဳ႕ပါမက်န္ ထုိင္းစေတာ့ေစ်းကြက္ကို ရင္ထဲမွာထည့္ထားၾကတာကိုး။
ေဟာ... ထုိင္းစေတာ့အိတ္ခ်ိန္းႀကီး မီးေလာင္လို႔ စေတာ့ေစ်းကြက္လည္း ရပ္တန္႔သြားေရာ၊ ျမန္မာေတြ ပ်ားတုပ္ကုန္ၾကတာပဲ။ ၀ယ္ထားတဲ့ ရွယ္ယာေလးေတြအတြက္ စိတ္ပူေနၾကတယ္လို႔ မထင္မွတ္လုိက္ပါနဲ႔။ ေန႔စဥ္ျမင္မက္ေနရတဲ့ ဂဏန္းအိပ္မက္ေလးေတြ ပ်က္ျပယ္သြားလို႔ပါ။ ညက အိပ္မက္ေပးလို႔ ဂဏန္းေလးရထားတာ သြားပါၿပီ။ ဒီေန႔က ငါေမြးထားတဲ့ဂဏန္းအလွည့္ ေရာက္ေနၿပီ။ ဘိုးေတာ္ေပးထားတဲ့ဟာကို ဒီေန႔အပိုင္ကိုင္မလို႔ လစ္ပါၿပီကြာ။ မနက္ကလာေတာ့ ေတြ႔ခဲ့တဲ့ ဂဏန္းေလးေတြကို ရင္ခုန္မလို႔ဟာ သြားပါၿပီ။ စတဲ့စတဲ့ အသံမ်ိဳးစံု၊ စိတ္ကူးမ်ိဳးစံုနဲ႔ ျမန္မာေတြချမာ ေနမသိထိုင္မသာ ျဖစ္ခဲ့ရေၾကာင္းပါ။
စေတာ့ေစ်းကြက္ေတြအေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ အမ်ားႀကီးမသိပါဘူး။ ရွင္းျပစမ္းပါဆိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းမျပတတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ စေတာ့ေစ်းကြက္ ကေမာက္ကမျဖစ္ရင္ေတာ့ စီးပြားေရးအေပၚ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈရွိတယ္ ဆိုတာေလာက္ေတာ့ အၾကမ္းဖ်င္းသိထားပါတယ္။ အခုေတာ့ လက္ေတြ႔ကို ႀကံဳလုိက္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမန္မာျပည္မွာ စေတာ့ေစ်းကြက္ မရွိပါဘဲလ်က္နဲ႔ စေတာ့ေစ်းကြက္တစ္ခုရဲ႕ တြင္က်ယ္မႈ၊ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ေတြ႔ခြင့္ရလိုက္တဲ့အတြက္ ထုိင္းက ဆႏၵျပသူေတြကိုေတာင္ "ေက်းဇူးပါပဲ ရွပ္နီေတြေရ" လို႔ ေအာ္ေျပာရဦးမလိုပါပဲ။ အစကေတာ့ မီး႐ိႈ႕တဲ့ ရွပ္နီေတြကို ေက်းဇူးတင္ခ်င္ပါေသးတယ္။ သူတို႔ေၾကာင့္ စေတာ့ေစ်းကြက္ ရပ္သြားရတယ္။ အဲဒီအတြက္ ဂဏန္းခ်စ္သူျမန္မာေတြလည္း ၿငိမ္သြားတယ္ေပါ့။ အခုေတာ့ အဲဒီလို မေတြးမိေတာ့ပါဘူး။ ေက်းဇူးလည္း မတင္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ျမင္မိသမွ် ပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ နင့္ေနေအာင္ ခံစားရတယ္။ စိတ္လည္းတိုရတယ္။ ေစ်းဆုိင္မွာထုိင္ၿပီး ေစ်းေရာင္းမယ့္လူကို မေမွ်ာ္ဘဲ ငိုင္ေငးေနသူေတြ၊ ဆိုကၠားကို အရိပ္မွာထိုးၿပီး ငိုက္ျမည္းေနသူေတြ၊ အိမ္မွာရွိတဲ့ ကေလးေတြကိုပဲ အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာ ဆူပူ႐ုိက္ႏွက္ၿပီး အလို္လုိစိတ္တိုေနတဲ့ အိမ္ရွင္မေတြ၊ စသျဖင့္ေပါ့ေလ။ သူတို႔ေတြအတြက္ ထုိင္းစေတာ့ေစ်းကြက္ ရပ္ဆုိင္းသြားတာဟာ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္သြားသလို ခံစားလုိက္ၾကရတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ မေကာင္းလုိက္တာဗ်ာ။
ထိုင္းစေတာ့ေစ်းကြက္ကိုပဲ အျပစ္တင္ရမွာလား။
တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ကံတရားနဲ႔မွ စိန္ေခၚပြဲမထိုးရရင္ စားမ၀င္၊ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ ျမန္မာေတြကိုပဲ ေဒါသထြက္ရမလား။
ဒါမွမဟုတ္... အျခားတစ္ခုခုကိုလား။
ဘယ္သူ႔ကို အျပစ္တင္ရမလဲ၊ ဘယ္သူ႔ကို လက္ညႇိဳးထိုးရမလဲ။ ဘယ္သူ႔ကို ..........။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကိုယ္ပဲ အျပစ္တင္လုိက္ခ်င္ပါတယ္။ ျမင္ရင္ျမင္တယ္မွတ္၊ ၾကားရင္ၾကားတယ္မွတ္၊ သိရင္သိတယ္မွတ္လို႔ ၾကားဖူးဖတ္ဖူးပါလ်က္နဲ႔ ျမင္တာကိုေတြး၊ ၾကားတာကိုေတြး၊ သိတာကိုေတြးၿပီး ျမင္ၾကားသိေတြးသမွ်ကို ေရးမိေနတာကိုး။ ကုိယ့္ရင္ထဲကအပူမီးကို ကိုယ္ကုိယ္တုိင္ကသာ ေမႊးတယ္ဆိုတာ သိေနေပမယ့္လည္း အဲဒီမီးနဲ႔မွ ေႏြးခ်င္တဲ့သူ ျဖစ္ေနေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ ေတြးရဦးမည္၊ ေရးရဦးမည္ေပါ့ခင္ဗ်ာ။
ျမန္မာေတြအားလံုး ဂဏန္းတြင္းမ်ားထဲမွ အျမန္ဆံုးလြတ္ေျမာက္ေအာင္ ႐ုန္းထြက္ႏိုင္ၾကပါေစဟု ဆႏၵျပဳရင္း....။
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ေမလ ၂၆ ရက္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔။
ည ၉ နာရီ ၂၀ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။
႐ံုးသံုးျမန္မာစာေရးသားနည္း - ေမာင္ခင္မင္ (ဓႏုျဖဴ)
ဧကူမ ၀ီႆတိမ ေငြဆယ္သိန္း
အခုေခတ္မွာေတာ့ ဒါမ်ိဳးေတြ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက တီဗီမေပၚေသးေတာ့ သိန္းထီေပါက္စဥ္ေၾကညာရင္ ေရဒီယိုကေန ေၾကညာပါတယ္။ အဲဒီလို ထီေပါက္စဥ္ နားေထာင္ၾကည့္တဲ့အခါ "ဧကူမ ၀ီႆတိမ ေငြဆယ္သိန္းကို ဆြတ္ခူးသြားပါတယ္" လို႔ ေၾကညာတာ ၾကားရပါတယ္။ ဒီလူ ဘာေျပာသြားပါလိမ့္လို႔ မသိလို႔ စာအုပ္လွန္ၾကည့္ေတာ့မွ "၁၉ ႀကိမ္ေျမာက္" လို႔ ေတြ႔ရပါတယ္။ ၁၉ ႀကိမ္ေျမာက္လို႔ေျပာရင္ လူတုိင္း နားလည္ရဲ႕သားနဲ႔ ဧကူမ၀ီႆတိမလို႔ ေျပာေတာ့ ဘယ္သူမွ နားမလည္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ကုိယ္ေျပာခ်င္တဲ့ အဓိပၸါယ္ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေပၚေစခ်င္ရင္ ခက္ခက္ခဲခဲ စကားလံုးေတြကို ေရွာင္ၾကဥ္ရပါမယ္။
အဓိပၸါယ္ႏွစ္မ်ိဳးရွိတဲ့ စကားလံုးေတြကိုလည္း အဓိပၸါယ္ႏွစ္ခြမထြက္ေအာင္ အဆက္အစပ္နဲ႔ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေရးရပါမယ္။ ဥပမာ "သင္ၾကား" ဆိုတဲ့ စကားလံုးပါ။ "ကြန္ပ်ဴတာသင္ၾကားရန္အတြက္" "အဂၤလိပ္စာ သင္ၾကားရန္အတြက္" လို႔ သာမန္ေရးရင္ အဲဒီသင္ၾကားက To teach လား၊ To learn လား မသဲကြဲပါဘူး။ "သင္ၾကား" ဆိုတဲ့ စကားဟာ ေရွးေရွးကတည္းက Teach ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ရသလို Learn ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္လည္း ရပါတယ္။ အခုေခတ္မွာေတာ့ "သင္ၾကား"၊ "သင္ယူ" လို႔ ခြဲသံုးေလ့ရွိပါတယ္။ ဆရာက သင္ရင္ "သင္ၾကား" လို႔သံုးၿပီး တပည့္ကသင္ရင္ "သင္ယူ" လို႔ သံုးပါတယ္။
"ငွားရမ္းတယ္"၊ သို႔မဟုတ္ "ငွားတယ္" ဆိုတဲ့ စကားလံုးဟာလည္း To Borrow လား၊ To Loan လား ေရာေထြးႏုိင္ပါတယ္။ "အိမ္ငွားတယ္" လို႔ဆိုရင္ ကုိယ့္အိမ္ကို သူမ်ားကို ငွားတာလား၊ သူမ်ားအိမ္ကို ကုိယ္က ငွားတာလား။ အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီလို အဓိပြါယ္ ႏွစ္ခြထြက္ႏုိင္တဲ့ စကားလံုးေတြကို အဓိပၸါယ္ရွင္းေအာင္ သံုးဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။
ေက်ာင္းမွာေတာ့ သာဓကေလးျပၿပီး ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ "ကၽြန္ေတာ္ ေဆးသြား၀ယ္မလို႔" ဆိုတဲ့ ၀ါက်ေလးမွာ Context မစံုတဲ့အတြက္ အဲဒီေဆးဟာ ဘာေဆးမွန္း မသိပါဘူး။ "ကၽြန္ေတာ္ ေဆးသြား၀ယ္မလို႔၊ အေမ ေနမေကာင္းလို႔" ဆိုရင္ေတာ့ ဒါဟာ ေနမေကာင္းရင္ ေသာက္တဲ့ေဆးလို႔ သိႏိုင္ပါတယ္။ "ကၽြန္ေတာ္ ေဆးသြား၀ယ္မလို႔၊ ပန္းခ်ီဆြဲမလို႔" ဆိုရင္ေတာ့ ပန္းခ်ီဆြဲတဲ့ေဆးေပါ့။ "ကၽြန္ေတာ္ ေဆးသြား၀ယ္မလို႔၊ ေဆးလိပ္ခံုမွာ ေဆးျပတ္ေနၿပီ" ဆိုရင္ေတာ့ ဒါဟာ ေဆးလိပ္,လိပ္တဲ့ေဆးဆိုတာ မွားစရာ မရွိပါဘူး။ ေနာက္ဥပမာတစ္ခုက "အယ္ဒီတာခ်ဳပ္က မိမိ၏ ေဆာင္ရြက္ခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္၍ ေျပာၾကားရာတြင္" ဆိုတဲ့ ၀ါက်မွာ "မိမိ" ဆိုတာ သူကုိယ္တုိင္လည္း ျဖစ္ႏုိင္သလို တျခားတစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ "မိမိ" ဆိုတာ ကုိ္ယ္တိုင္လည္းရတယ္။ သူမ်ားလည္း ရတယ္။ အကုန္လံုး သံုးႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဒီလို အဓိပၸါယ္ႏွစ္မ်ိဳးသံုးမ်ိဳး ထြက္ႏုိင္တဲ့ စကားလံုးေတြမွာ အဓိပၸါယ္ရွင္းေအာင္ စကားကို ျမႇဳပ္မသံုးဘဲ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျပည့္ျပည့္စံုစံုေရးဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။
ဘူးသီးတံဆိပ္ တံျမက္စည္း
ပညာေရးသုေတသနအဖြဲ႔က အကူအညီေတာင္းလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာစာ ျမန္မာစကား ဇာတ္လမ္းေလးေတြ တစ္ပုဒ္စ ႏွစ္ပုဒ္စ ေရးေပးဖူးပါတယ္။ ျမ၀တီ႐ုပ္ျမင္သံၾကားက ထုတ္လႊင့္တဲ့ ျမန္မာစာ ျမန္မာစကား အမွတ္ ၁၀ မွာ ဒီအေၾကာင္းကို ဇာတ္လမ္းေလးထဲ ထည့္ေရးထားပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ၾကည့္ဖူးၾကလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ဆရာမႀကီးတစ္ေယာက္က တကယ္ျဖစ္တာလို႔ ေျပာပါတယ္။
ဇာတ္လမ္းေလးထဲမွာ မိန္းမလုပ္တဲ့သူက သူ႔အိမ္ေယာက္်ား ေစ်းသြားခါနီးမွာ "ဘူးသီးတစ္စိတ္နဲ႔ တံျမက္စည္းတစ္ေခ်ာင္း ၀ယ္ခဲ့ပါ" လို႔ ကမန္းကတန္း မွာလုိက္ပါတယ္။ မိန္းမက အိမ္မွာ ထုိင္ေစာင့္ေနေပမယ့္ ေယာက္်ားလုပ္သူက ေပၚမလာပါဘူး။ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ၾကာေတာ့မွ ေခၽြးေတြ သံေတြနဲ႔ ေမာႀကီးပန္းႀကီး ျပန္လာၿပီး "မင္းကြာ၊ ငါ့ကို ႀကံႀကံဖန္ဖန္ခုိင္းတယ္" လို႔ မိန္းမကို အျပစ္တင္ပါတယ္။ "ဘာျဖစ္လို႔လဲ" လို႔ ေမးတဲ့အခါ "မင္းေျပာတဲ့ ဘူးသီးတံဆိပ္နဲ႔ တံျမက္စည္းကို ငါတစ္ေစ်းလံုး လုိက္ရွာတာ ဘယ္မွာမွ မေတြ႔ဘူး" လို႔ ျပန္ေျပာသတဲ့။ မိန္းမမွာတာက ဟင္းခ်ိဳခ်က္ေသာက္ဖို႔ ဘူးသီးတစ္စိတ္ရယ္ အိမ္မွာ တံျမက္စည္းမေကာင္းလို႔ တံျမက္စည္းတစ္ေခ်ာင္းရယ္ မွာလုိက္တာပါ။ "တစ္စိတ္" ဆိုတဲ့ စကားလံုးက အဆက္အစပ္မရွိေတာ့ အဓိပၸါယ္တစ္မ်ိဳး ျဖစ္သြားပါတယ္။ "တံဆိပ္" လို႔ ေရးတဲ့ ကပ္တဲ့ "တံဆိပ္" လား၊ အစိ္တ္အပိုင္းဆိုတဲ့ "တစ္စိတ္" လား။ မကြဲျပားတဲ့အတြက္ ဒီျပႆနာ ျဖစ္ရတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ စကားအဆက္အစပ္မွာ အဓိပြါယ္ႏွစ္မ်ိဳး၊ သံုးမ်ိဳးမထြက္ေအာင္ ေရးဖို႔လိုတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို သတိထားဖို႔ လိုပါတယ္။
က်စ္လ်စ္မႈ
အခုေခတ္က အခ်ိန္တိုတိုနဲ႔ သိစရာအမ်ားႀကီးသိေအာင္ ေရးသားၾကရတဲ့ေခတ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာေမာင္ျဖဴးရဲ႕ စကားနဲ႔ေျပာရရင္ အခုေခတ္က "ေခတ္ျမန္" ပါ။ အရင္ေခတ္ကေတာ့ "ေခတ္ေႏွး"၊ စာကို ဇိမ္ယူၿပီး ဖတ္လို႔ရတဲ့ေခတ္ ျဖစ္ပါတယ္။ အခုေခတ္မွာေတာ့ ဇိမ္ယူဖတ္လို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ လိုရင္းေရာက္ေအာင္ စကားအပိုမပါဘဲနဲ႔ က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ႀကိဳးစားၿပီး ေရးရပါတယ္။ က်စ္လ်စ္လြန္းအားႀကီးလို႔ အဓိပၸါယ္မေပါက္ဘဲ ပေဟဠိျဖစ္သြားျပန္ရင္လည္း တစ္ဖက္စြန္း ေရာက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပေဟဠိလည္းမျဖစ္ေအာင္ အဓိပၸါယ္လည္း မပ်က္ေအာင္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္ ေရးသားၾကဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။
အက်င့္ပါေနတဲ့ စကားလံုးမ်ား
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေန႔တုိင္း သံုးစြဲေနၾကၿပီး အက်င့္ပါၿပီး ျဖဳတ္မရတဲ့ စကားလံုးေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ "ေက်းဇူးတင္ပါသည္" လို႔ေရးရင္ ၿပီးရဲ႕သားနဲ႔ "ေက်းဇူးတင္ရွိပါသည္" လို႔ ဒီလိုသံုးတာ ထံုးစံပဲဆုိၿပီး သံုးေနၾကပါတယ္။ "ေက်းဇူးဥပကာရတင္ရွိပါသည္" လို႔ ေရးတာဟာ စကားလံုးအေနနဲ႔ ခံ့ညားေပမယ့္ စကားလံုးေတြ ပိုသြားေစပါတယ္။ "မီးရထားလမ္းေဖာက္သည္" လို႔ ေရးရင္ ရွင္းပါရဲ႕သားနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ "မီးရထားလမ္း သြယ္တန္းေဖာက္လုပ္သည္" လို႔ "သြယ္တန္း" ႀကီး ပါလာရသလဲလို႔ ဆရာႀကီးပီမိုးနင္းက အျပစ္တင္ဖူးပါတယ္။
"ဘယ္ေနရာသို႔ ေရာက္ရွိသည္" လိ္ု႔ "ရွိ" ထည့္ေရးတာကလည္း စဥ္းစားစရာပါပဲ။ "သြားသည္" ကို "သြားေရာက္သည္" လို႔ သံုးတာကလည္း တြင္က်ယ္ေနတဲ့ အသံုးအႏႈန္းတစ္ခု ျဖစ္ေနပါတယ္။ "သြားေရာက္သည္"လို႔ သံုးတဲ့ အသံုးဟာ မမွန္ဘူးကြ။ သြားတုိင္း ေရာက္ခ်င္မွ ေရာက္မွာ။ ႏိုင္ငံေတာ္ အႀကီးအကဲတစ္ေယာက္က ျမစ္ႀကီးနားသို႔ သြားေရာက္သည္လို႔ ေရးရင္ သြားေနတုန္းရွိေသးတယ္ ေရာက္မွမေရာက္ေသးဘဲ။ အဲဒီေတာ့ သြားေရာက္သည္လို႔ ေရးတာမွားတယ္" ဟု ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းက ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။
လိုက္ဖက္မႈ
လိုက္ဖက္မႈဆိုတာကို ဒီေနရာမွာ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ႐ံုးစာဟာ တည္တည္တံ့တံ့ ေရးရမယ့္စာမ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေျပာစကားေတြ မေရာဘဲ စာစကားသက္သက္နဲ႔ ေရးတာေကာင္းပါတယ္။ အျပင္စာေရးတာကိုေတာ့ မဆိုလိုပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာေတာ့ အေျပာစကားနဲ႔ ေရးတာေကာင္းပါတယ္။ သြက္လက္ၿပီး ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႐ံုးစာအျဖစ္ Official ဆက္သြယ္တဲ့ ေနရာမွာေတာ့ အေျပာနဲ႔အေရး မေရာေအာင္ သတိထားဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။
ေနာက္ထပ္ ယေန႔ျဖစ္ေနတဲ့ ျပႆနာက ျမန္မာစာၾကားမွာ အဂၤလိပ္စကားလံုးေတြ ညႇပ္ေရးၾကတဲ့ကိစၥ ျဖစ္ပါတယ္။ ဂ်ာနယ္ေတြကအစ တြင္က်ယ္ေနတဲ့ အဲဒီကိစၥကို တတ္ႏို္င္သေလာက္ ဘရိတ္အုပ္ထားရင္ ေကာင္းပါလိမ့္မယ္။ ျမန္မာစာေရးသားတဲ့အခါမွာ တျခားေသာ အဂၤလိပ္စာလံုးေတြ လံုး၀မပါရဘူးလို႔ မဆိုလိုပါဘူး။ သံုးဖို႔လိုအပ္လာရင္ အဂၤလိပ္စာလံုးေတြ ထည့္သံုးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအဂၤလိပ္စကားလံုးေတြ အသံလွယ္ၿပီးသံုးလို႔ ျဖစ္ရဲ႕သားနဲ႔ အသံမလွယ္ဘဲ ေရးသားတာမ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ "ကြန္ပ်ဴတာကို အသံုးျပဳရာတြင္" လို႔ ေရးတဲ့ေနရာမွာ "ကြန္ပ်ဴတာ" လို႔ ေရၚရင္ျဖစ္ေနတာကို "Computer" လို႔ အဂၤလိပ္လို ထည့္ေရးတဲ့ပံုစံဟာ ၾကည့္လို႔မေကာင္းပါဘူး။ "ကြန္ပ်ဴတာတြင္ Download လုပ္ရန္" စသျဖင့္ ျမန္မာစာလံုးေတြမွာ အဂၤလိပ္စာလံုးေတြေရာၿပီး ကျပားစာလံုးေတြ ျဖစ္ေနတဲ့ အသံုးအႏႈန္းေတြကို တတ္ႏုိင္သေလာက္ ေရွာင္ဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။
တစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒီအဂၤလိပ္စာလံုးေတြဟာ မျပမျဖစ္တဲ့ Technical Term ျဖစ္ေနတယ္။ အဂၤလိပ္စာလံုးျပမွ ျဖစ္တဲ့ေနရာမ်ိဳး ျဖစ္ေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီအဂၤလိပ္စာလံုးကို ထည့္သံုးရပါတယ္။ ဆိုၾကပါစို႔။ "ကြန္ပ်ဴတာကိစၥမ်ားတြင္ ေမာ္ဒန္ (Modern) ကို ေမာ္ဒယ္ (Model) ဟု မွား႐ုိက္ေလ့ရွိသည္" ဆိုတာလိုမ်ိဳး ဘယ္စာလံုးကို ဘယ္စာလံုးနဲ႔ မွား႐ုိက္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ေနရာမ်ိဳးမွာေတာ့ အဂၤလိပ္စာလံုးေတြကို မေဖာ္ျပလို႔ မရပါဘူး။ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာေတာ့ အဂၤလိပ္စာလံုးကို ေရးသားေဖာ္ျပရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သာမန္ျမန္မာလို အသံလွယ္ၿပီး ေရးလို႔ရရဲ႕သားနဲ႔ အသံမလွယ္ဘဲ အဂၤလိပ္စာလံုး ထည့္ေရးတဲ့အက်င့္မ်ိဳးကို တတ္ႏုိင္သေလာက္ ေရွာင္ၾကဥ္ရပါမယ္။
Passive Voice Pattern ေရွာင္ၾကဥ္ပါ
ေရးေလ့ရွိတဲ့ အသံုးအႏႈန္းေတြအထဲမွာ ေနာက္ထပ္ သတိထားမိတာတစ္ခုကေတာ့ "ခံရသည္" ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းပါ။ အဂၤလိပ္လို Passive Voice Pattern ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာစာေရးတဲ့ေနရာမွာ "ခံရသည္" ဆိုတဲ့ အသံုးမ်ိဳးဟာ ဆီေလ်ာ္တဲ့ေနရာရွိသလို မဆီေလ်ာ္တဲ့ေနရာလည္း ရွိပါတယ္။ မဆီေလ်ာ္တာကေတာ့ မ်ားပါတယ္။ "ခ်ီးျမႇင့္ျခင္းခံရသည္"၊ "၀ယ္ယူျခင္းခံရသည္"၊ "ေရြးခ်ယ္ျခင္းခံရသည္" စတဲ့ အသံုးအႏႈန္းေတြကို ေနရာတိုင္းမွာ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ "အမ်ားဆံုး ၀ယ္ယူျခင္းခံရေသာ စာအုပ္မွာ" လို႔ ေရးတာကိုလည္း ဖတ္ဖူးပါတယ္။ "အမ်ားဆံုး ေရာင္းရေသာစာအုပ္မွာ" လို႔ေရးရင္ ရရဲ႕သားနဲ႔ "ခံရ" ဆိုတဲ့အသံုးကို ဘာေၾကာင့္ ထည့္သံုးၾကမွန္း မသိပါဘူး။
ဒါေတြဟာ အဂၤလိပ္စာမွာသံုးတဲ့ Passive Voice ရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီလို ျမန္မာမဆန္တဲ့ အသံုးအႏႈန္းေတြကို ေရွာင္ၾကဥ္ဖို႔၊ စာစကားနဲ႔ အေျပာစကား မေရာေထြးေစဖို႔ စာကိုလက္ခံတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ အဆင့္အတန္း၊ ဆက္သြယ္တဲ့အေျခအေန အေၾကာင္းအရာနဲ႔ လုိက္ဖက္ေအာင္ "တင္ျပပါသည္"၊ "အစီရင္ခံပါသည္"၊ "ေလွ်ာက္ထားပါသည္"၊ "မိန္႔ၾကားလုိက္သည္"၊ "ႏိႈးေဆာ္လုိက္သည္" စသျဖင့္ လုိက္ဖက္ေအာင္ သံုးဖို႔ဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြဟာ အေျခခံ စာေရးသားတဲ့ေနရာမွာ သိရွိထားဖို႔ လိုအပ္တဲ့ အေရးႀကီးတဲ့အခ်က္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
Gtalk အေတြးစာသားမ်ားစုစည္းမႈ (၁၂)
(၁)
မင္းနဲ႔ငါ ညိႇလုိ႔မရ၊ ရည္းစားသစ္ရွိလုိ႔လား။
အျပင္သြားရင္ သတိနဲ႔သြား သတိနဲ႔လာၿပီး သတိနဲ႔စား
စိတ္ပူတယ္သိရဲ႕လား။
ငါ့ဘက္ကုိမၾကည့္နဲ႔ထား
မင္းေပ်ာ္ရင္ ငါေက်နပ္တယ္၊
ေသမေလာက္ခ်စ္တာ သိရဲ႕လား ........။
(၂)
လြမ္းလြန္လြန္းလို႔
မ်က္ရည္နဲ႔႐ိုက္တဲ့ ပါးျပင္ေတြ
ဘယ္ေလာက္နာေနၿပီဆိုတာ....
ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ သိမွသိပါေလစကြယ္ .........။
(၃)
အမွတ္တရ ဆိုသည္မွာ....
သိမ္းထားတတ္သူအတြက္ အလြမ္းမ်ားသာ ျဖစ္သည္။
(၄)
နင္က ေဂါက္သီး၊
နင့္ရည္းစားက ေဂါက္တံ၊
နင့္အေဖက ေဂါက္အိတ္၊
နင့္အေမက ေဂါက္က်င္း၊
နင္တို႔တစ္အိမ္လံုး ေဂါက္ကြင္း။
(၅)
ပါးတိုင္းလည္း မနမ္းဖူးသလို
ညတိုင္းလည္း မလြမ္းမိဘူး။
လြမ္းမိတဲ့ညမွာ နမ္းမိတဲ့ပါးေလးကို
သတိရတယ္။
(၆)
ျပီးဆံုးသင့္လို႔ အဆံုးသတ္ခဲ့ေပမယ့္....
တစ္ခန္းမရပ္ႏိုင္ေသးတဲ့ ငါ့အခ်စ္ေတြက....
တစ္ပင္တိုင္အလြမ္းနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းဇာတ္ထုပ္ကို....
မႏိုင္မနင္း "က" လို႔.....။
(၇)
အက္ဒီဆင္ကို ေက်းဇူးမတင္ႏိုင္ပါဘူး။
အခုေလာေလာဆယ္ ဖေရာင္းတိုင္ တီထြင္ခဲ့သူကို ေက်းဇူးေတြ တင္ေနရပါတယ္။
(၈)
ကိုယ့္ကို နားလည္တဲ့လူတစ္ေယာက္ကို ရွာဖို႔
ကိုယ္က သူ႔နားလည္ႏိုင္တဲ့လူျဖစ္္ေအာင္ အရင္ဆံုး လုပ္ရလိမ့္မယ္။
(၉)
ခ်စ္ေနတာက (၁) ေယာက္၊
ႀကိဳက္ေနတာက (၂) ေယာက္၊
အိပ္မက္ထဲမွာက (၃) ေယာက္၊
က်ဴေနတာက (၁၀) ေယာက္၊
ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူေမးေမး (မရွိဘူး)ပဲ....။
(၁၀)
အင္ဒိုနီးရွား........
မေလးရွား..........
ငါတို႔ႏိုင္ငံကိုလည္း အမည္ေျပာင္းမယ္.....
ေရမီးရွား။
(၁၁)
ေလာကႀကီးမွာ ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုးက မိမိခ်စ္သူ၏ လိမ္ညာျခင္းကို ခံရသည့္အခ်ိန္ ျဖစ္သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ အမုန္းသင့္ဆံုးသူသည္ အညာခံရေသာ မိမိကိုယ္တိုင္ပင္ ျဖစ္သည္။
(၁၂)
ငါသတိရတဲ့အခ်ိန္ မင္းလြမ္းခ်င္မွ လြမ္းမယ္။
ငါ႐ူးေလာက္ေအာင္ သတိရတဲ့အခ်ိန္ မင္းအိပ္ခ်င္ အိပ္ေနလိမ့္မယ္။
ငါအရမ္းကို ေတြ႔ခ်င္ေနတဲ့အခ်ိန္ မင္း အျခားတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႔ခ်င္ေတြ႔ေနမွာပါ။
(၁၃)
အဆိုးမ်ားထဲက အေကာင္းေတာ့ ရွိႏိုင္မယ္။
အၿမဲတမ္းႀကီးေတာ့ မဆိုးႏိုင္ပါဘူး။
(၁၄)
အားေပးေဖာ္ဆိုတာက အားငယ္တတ္သူေတြအတြက္ပါ။
ငါလိုအပ္တာက.....
ေပးဆပ္သူမဟုတ္ဘူး.....
မ်ွေ၀တတ္သူပဲျဖစ္တယ္။
(၁၅)
နင္ေလ... သတိရရင္ ဖုန္းဆက္ပါအခ်ိန္တုိင္း။
ညညဆိုဖုန္းမဆက္ပါနဲ႔ ေမေမဆူလိမ့္မယ္။
****************************
ဂ်ီေတာ့ခ္မွာေတြ႔မိ၊ ဖတ္မိသမွ်ေတြကို ျပန္တင္ေပးထားတာပါ။ စိတ္ထဲမွာရွိသလို ေရးခ်င္ရာေရးထားၾကတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ လူတုိင္းအတြက္ ဖတ္လို႔ေကာင္းခ်င္မွ ေကာင္းပါလိမ့္မယ္။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးသာ ဖတ္ၾကေစခ်င္ပါတယ္။ ဖတ္တဲ့လူအတြက္ တစ္ခုခုအက်ိဳးရွိမယ္လို႔ အာမ,မခံႏုိင္ေပမယ့္ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ဒီစေတးတပ္မက္ေဆ့ခ်္ေလးေတြကို ဖတ္ရင္းနဲ႔ ေရးထားတဲ့လူရဲ႕ စိတ္အေျခအေန၊ ခံစားခ်က္ေတြကို ပံုေဖာ္ၾကည့္ရတာ အင္မတန္မွကို ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ အက်ိဳးမရွိရင္ေတာင္ အပ်င္းေျပတယ္ဆိုရင္ေတာ့ စုစည္းေပးသူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ၀မ္းသာရမွာေပါ့ေလ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ေမလ ၂၆ ရက္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔။
ညေန ၃ နာရီ ၃၅ မိနစ္။
မုန္လာဥ၀ါ၊ ၾကက္ဥ၊ ေကာ္ဖီနဲ႔ ဘ၀အျမင္ - ေဒါက္တာ ခင္ေမာင္ညိဳ
ေတာင္အေမရိကတုိက္ ပီ႐ူးႏိုင္ငံေရာက္ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က အီးေမးလ္ပို႔လုိက္ပါတယ္။
သူ႔ရဲ႕စာက အဂၤလိပ္လို ေရးထားပါတယ္။
Carrots, Eggs & Coffee တဲ့။
မွတ္သားစရာေကာင္းတဲ့အတြက္ ထပ္ဆင့္ေ၀ငွလုိက္ပါတယ္။
အေၾကာင္းအရာေလးကေတာ့ မုန္လာဥ၀ါ၊ ၾကက္ဥတစ္လံုးနဲ႔ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ပါပဲ။
ဒီစာဖတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ သင့္အေနနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကို အရင္လိုျမင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။
အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးတစ္ေယာက္က သူ႔အေမဆီကိုသြားၿပီး ငိုျပတယ္။ သူမရဲ႕ဘ၀ ဆင္းရဲခက္ခဲတဲ့အေၾကာင္းေတြကို တင္ျပတာေပါ့။
သူမဟာ ဘ၀ခရီးရဲ႕ ခက္ခဲပင္ပန္းၾကမ္းတမ္းမႈေတြနဲ႔ ဘယ္လို ခရီးဆက္ရမွာလဲ။ သူမရဲ႕ဘ၀ကို ဒီေနရာကေန အ႐ံႈးေပးခ်င္လာၿပီလို႔ ညည္းညဴမိတယ္။
"ၾကည့္ေလအေမရယ္။ ဘ၀မွာ ျပႆနာေတြ အမ်ားႀကီး။ ဒီတစ္ခု ေျပလည္သြားရင္ ေနာက္တစ္ခု လာျပန္ေရာ။ ဆံုးကို မဆံုးႏုိင္ေတာ့ဘူး"
အေမဟာ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းေနတဲ့ သမီးကို မီးဖိုထဲကို ေခၚသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ အုိးသံုးလံုးမွာ ေရထည့္ၿပီး မီးဖိုေပၚ တင္ထားလုိက္တယ္။ ကံအားေလ်ာ္စြာပဲ သူတို႔အိမ္မွာ မီးဖို(၃)ခု အဆင္သင့္ရွိေနတယ္။
အိုးေတြဆူလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ပထမအိုးထဲကို သူမက မုန္လာဥ၀ါတစ္လံုး ထည့္တယ္။
ဒုတိယအိုးထဲက်ေတာ့ ၾကက္ဥတစ္လံုး ထည့္တယ္။
ေနာက္ဆံုးအိုးထဲကိုေတာ့ အမႈန္႔ႀကိတ္ထားတဲ့ ေကာ္ဖီေစ့ေတြ ထည့္သတဲ့။
အေမဟာ စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာဘဲ အိုးသံုးလံုးစလံုး ဆူေနတာကို ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။
မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ၾကာေတာ့ သူမဟာ မီးဖိုေတြကို ၿငိႇမ္းသတ္လို္က္တယ္။
ပထမ သူမဟာ မံုလာဥ၀ါကိုဆယ္ၿပီး ပန္းကန္တစ္ခုမွာ ထည့္လုိက္တယ္။
ေနာက္ ၾကက္ဥကိုဆယ္ၿပီး ပန္းကန္တစ္ခုမွာ ထည့္ျပန္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ေကာ္ဖီကို ခြက္ရွည္တစ္ခုထဲ ငွဲ႔ထည့္လုိက္တယ္။
အေမဟာ သမီးဖက္ကိုလွည့္ၿပီး ေမးခြန္းထုတ္လိုက္တယ္။
"ငါ့ကို ေျပာစမ္း၊ နင္ဟာ ဘာလဲ"
"မုန္လာဥ၀ါလား၊ ၾကက္ဥလား၊ ေကာ္ဖီလား"
အေမဟာ သမီးရွိရာကို မံုလာဥ၀ါကို ယူလာၿပီး စမ္းခုိင္းတယ္။
သူမစမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။
"အင္း၊ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးပါလား"
ေနာက္... အေမက "သမီးေရ ၾကက္ဥကိုယူၿပီး အခြံခြာလိုက္ပါ" လို႔ ေျပာတယ္။
သမီးဟာ က်က္ေနေအာင္ျပဳတ္ထားတဲ့ၾကက္ဥ မာေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။
ေနာက္ဆံုးမွာ အေမဟာ သမီးကို ေကာ္ဖီတစ္ငံုေလာက္ ၿမီးၾကည့္ဖို႔ေျပာတယ္။
သမီးဟာ ေမႊးႀကိဳင္ၿပီး အရသာရွိတဲ့ ေကာ္ဖီကို တစ္ငံုမွ် ေသာက္မိတဲ့အခါ ေက်နပ္ၿပီး ၿပံဳးလုိက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ အေမ့ကို ေမးတယ္။
"အေမ၊ ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ"
အေမက ရွင္းျပတယ္။
"သမီးေတြ႔တယ္မဟုတ္လား။ ဒီပစၥည္းသံုးခုလံုးဟာ ကံၾကမၼာ ယိုယြင္းလို႔ မီးအပူနဲ႔ ဆူေစတဲ့ေရထဲကို က်ေရာက္ခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။
သို႔ေသာ္ တစ္မ်ိဳးစီဟာ မတူညီတဲ့ တံု႔ျပန္မႈေတြ ေပးခဲ့ၾကတယ္။
တကယ္ေတာ့ မုန္လာဥ၀ါဆိုတာ မူလက မာေက်ာေက်ာနဲ႔ ခ်ိဳးဖဲ့ရ ခက္တာပဲ။
ဒါေပမယ့္ ေရနဲ႔ ျပဳတ္လုိက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသြားတယ္။ အလြယ္တကူ ဖဲ့ထုတ္ယူလို႔ရတယ္။
ၾကက္ဥဆိုတာ အထိမခံ ေရႊပန္းကန္ေလ။ ထိမိခိုက္မိမယ္၊ လြတ္က်မယ္ဆိုရင္ ကြဲသြားေတာ့တာပဲ။
အျပင္က အခြံပါးပါးမာမာေလးက အထဲက အရည္ေတြကို ကာကြယ္ထားတာပဲေပါ့။
သို႔ေသာ္ ေရေႏြးထဲကိုလည္းေရာက္လို႔ ခပ္ၾကာၾကာေလး ထားလုိက္လို႔ကေတာ့ အထဲမွာ မာေက်ာလာေတာ့တာပဲ။ ၾကာၾကာဆူေလ မာေလပဲေပါ့။
ေကာ္ဖီေစ့ေတြက ထူးကိုထူးျခားတယ္။
သူတို႔ကို ဆူေအာင္ပူေအာင္လုပ္တဲ့ေရကို သူတို႔ေျပာင္းလဲသြားေစတယ္။
ဒီလိုေျပာၿပီး သူမဟာ သမီးကို ေမးလုိက္တယ္။
"သမီးဟာ ဘယ္လိုအမ်ိဳးအစားလဲ"
"တကယ္လို႔ ဆိုး၀ါးတဲ့အျဖစ္ေတြ သမီးရဲ႕ အိမ္တံခါးကို လာေခါက္ရင္ သမီးဘယ္လို တံု႔ျပန္မလဲ။
"မုန္လာဥ၀ါလိုလား၊
ၾကက္ဥလိုလား၊
ဒါမွမဟုတ္.... ေကာ္ဖီေစ့လိုလား"
"သမီးက ဘယ္လိုလူမ်ိဳးလဲ...."
"စဥ္းစားၾကည့္ပါ"
"တကယ္လို႔ သမီးဟာ မုန္လာဥ၀ါလို ျဖစ္ေနတယ္ဆိုရင္ မူလက ခပ္မာမာပါပဲ။ သို႔ေသာ္ တြန္းတုိက္ခံရတဲ့အခါ ခြန္အားခ်ိနဲ႔သြားကာ အသံုးမက် ျဖစ္သြားမွာလား"
"သမီးဟာ.. ၾကက္ဥလုိလား။ အစပိုင္းမွာေတာ့ အတြင္းမွာ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလး။ ႏူးညံ့တဲ့ ႏွလံုးသားရွိတာေပါ့။ သို႔ေသာ္ အခက္အခဲေတြ ႀကံဳတဲ့အခါ မာေက်ာလာတယ္ေလ။ အျပင္ကၾကည့္ရင္ေတာ့ အတူတူပါပဲ။ သို႔ေသာ္ အတြင္းမွာ ခါးသီးနာၾကည္း မာေက်ာေနတာမ်ိဳးေပါ့။ မာေက်ာတဲ့ ႏွလံုးသားပိုင္ရွင္ ျဖစ္လာတယ္"
"ဒါမွမဟုတ္ သမီးဟာ... ေကာ္ဖီေစ့ေတြလား"
"ေကာ္ဖီေစ့ေတြဟာ ေရေႏြးကို ေျပာင္းလဲပစ္ႏုိင္စြမ္း ရွိတယ္။။ တကယ္ေတာ့ ဒီလိုအေျခအေနမွာ ပူေလာင္ျခင္း ျပင္းစြာ ခံစားရမွာပဲ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ေရကပူလာေလေလ သူက အေမႊးအႀကိဳင္ေတြ (အနံ႔) အရသာေတြ ထုတ္လႊတ္ေလပါပဲ။ သမီးဟာ ေကာ္ဖီေစ့ေတြလိုသာဆိုရင္ အခက္အခဲ ေတြ႔ေလေလ ပတ္၀န္းက်င္ကို ပိုၿပီးေကာင္းမြန္တဲ့ အေျခအေနေရာက္ေအာင္ တြန္းပို႔ေလပါပဲ"
ေမွာင္မိုက္တဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ေလေလ လမ္းျပဟာ အေရးႀကီးေလပါပဲ။
အခက္အခဲေတြ ႀကံဳလာတဲ့အခါ သမီး ဘယ္လိုရင္ဆုိင္မလဲ။
သမီးဟာ "မုန္လာဥ၀ါလား၊ ၾကက္ဥလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေကာ္ဖီေစ့လား"
နိဂံုး
သမီးအေနနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့တဲ့ လမ္းေၾကာင္းကို ခ်မွတ္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ပါေစ။
မ်က္ရည္ကိုသိမ္း၊ ၀မ္းနည္းတာကို ေဘးဖယ္၊ လူသားေတြရဲ႕ အက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ႏုိင္တဲ့ သမီးေကာင္းရတနာ ျဖစ္ပါေစ။
အတိတ္က ေမ့ထားတဲ့အရာေတြကို အေျခခံၿပီး အနာဂတ္အတြက္ ထြန္းလင္းေတာက္ပလာစရာ အေၾကာင္းေတြကို ျဖစ္လာေစႏုိင္ပါတယ္။
သင့္အေနနဲ႔ အသည္းႏွလံုးက နာက်ည္းမႈေတြနဲ႔ ဆံုး႐ံႈးမႈေတြ မရွိပါဘဲနဲ႔ ဘ၀ခရီးကို ေရွ႕မဆက္ႏုိင္ပါဘူး။
သင္ေမြးလာတုန္းကေလ သင္ ငိုေနတယ္။ ေဘးကလူေတြအားလံုး ၿပံဳးေပ်ာ္ရယ္ေမာေနၾကတယ္။
ဘ၀ရဲ႕ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေရာက္ေအာင္ ေနၿပီးတဲ့ေနာက္ သင္ခြဲခြာတဲ့အခါ ေပ်ာ္ရႊင္ၿပံဳးေပ်ာ္ေနစမ္းပါ။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ သင္ရယ္ေမာေနေပမယ့္ သင့္ေဘးကလူေတြအားလံုး ငိုေႂကြးေနၾကမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။
တို႔တစ္ေတြအားလံုး ေကာ္ဖီျဖစ္ၾကရင္ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။
ဘ၀မွာ ခါးသီးေသာ အေတြ႔အႀကံဳေတြနဲ႔ ဆံုလာတဲ့အခါ ဒီေဆာင္းပါးေလးဟာ အားေဆးတစ္ခြက္ျဖစ္ေစဖို႔ ေ၀ငွလုိက္တာျဖစ္တယ္။
မိမိရဲ႕အင္အားေတြ အမ်ားေကာင္းက်ိဳးအတြက္ ျဖစ္ပါေစ။
မာေက်ာတဲ့ ႏွလံုးသားကို မတည္ေဆာက္မိေစဖို႔ပါပဲ။
ႏွလံုးလွကို မွ်ေ၀ႏုိင္ပါေစ။
လက္ေရးလက္သား ေကာင္းေစခ်င္
ကြန္ပ်ဴတာကို ေနရာတိုင္းလိုလိုမွာ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္သံုးေနတဲ့ ဒီေန႔လို အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ လက္ေရးလက္သားကိစၥ ေျပာရတာကေတာ့ နည္းနည္းမ်ား ဂြက်က် ျဖစ္ေနမလားပါပဲ။ ႐ံုးမွာလည္း ကြန္ပ်ဴတာေလးနဲ႔႐ိုက္၊ ပရင္တာေလးထုတ္လိုက္ရင္ ၿပီးသြားတာကိုး။ ကြန္ပ်ဴတာမရွိဘူးဆိုရင္ေတာင္ အနည္းဆံုးေတာ့ လက္ႏွိပ္စက္ေလးတစ္လံုးနဲ႔ အလုပ္လုပ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလိုဆိုေတာ့ လက္ေရးလက္သားေကာင္းဖို႔ဆိုတာ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ကေလးေတြအတြက္ပဲ အသံုး၀င္ေတာ့မွာေပါ့လို႔ ေျပာၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ကေတာ့ အျမင္မတူႏုိင္ပါဘူးေလ။
႐ံုးမွာ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔စာ႐ုိက္၊ ၿပီးရင္ ပရင့္ထုတ္တယ္ပဲ ထားပါေတာ့။ အဲဒီလို႐ုိက္ဖို႔စာကို မန္ေနဂ်ာက၊ ကုိယ့္ေဘာ့စ္က အၾကမ္းေရးၿပီး ေပးတတ္ၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ ပါးစပ္ေျပာတာကို လုိက္ေရးရတာလို႔ေတာ့ အေငၚမတူးၾကနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ ေဘာ့စ္အၾကမ္းေရးေပးတဲ့စာဟာ လက္ေရးလက္သားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းဆိုရင္ေတာ့ ဘာအေရးလဲ။ ေျပာစရာမရွိပါဘူး။ တကယ္လို႔မ်ား ေရးထားတဲ့လက္ေရးက ပဲပင္ေပါက္အေညႇာင့္ေပါက္၊ အေသာ့ကလည္း ေရးထားေသးတယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီစာကို႐ုိက္ေပးရမယ့္ ကြန္ပ်ဴတာစာေရးချမာေတာ့ ေသၿပီဆရာပဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ ေမးတတ္၊ ေျပာတတ္ၾကတာတစ္ခု ရွိပါတယ္။ လက္ေရး၀ိုင္း၀ိုင္း၊ လက္ေရးလွလွေရးထားတာမ်ားေတြ႔ရင္ မင္းက ငယ္ငယ္တုန္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားလား ဆိုတဲ့ေမးခြန္းျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ အဲဒီစကားကို ႏွိမ္တယ္လို႔ ယူဆၾကေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေက်နပ္၀မ္းသာပါတယ္။ လက္ေရးလွတာကိုျမင္တိုင္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထြက္လားလို႔ ေတြးမိတယ္ဆိုကတည္းက ျမန္မာေတြရဲ႕ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စည္းစနစ္က်သလဲ၊ အက်ိဳးရွိေစ၊ ေကာင္းမြန္ေစတဲ့အရာေတြကို ဘယ္ေလာက္သင္ၾကားေပးတယ္ ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ပါ။
လက္ေရးလွတာကို လူတုိင္းသေဘာက်ပါတယ္။ ကုိယ္တုိင္လက္ေရးမလွရင္ေတာင္ သူမ်ားေရးတဲ့စာကို ဖတ္ရတဲ့အခါ လက္ေရးလွလွ၊ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလးမ်ား ေရးထားတာကိုဖတ္ရရင္ အားလံုးပဲ စိတ္ေက်နပ္ၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ေက်ာင္းဆရာေတြအတြက္ဆိုရင္ ပိုလို႔ေတာင္ လက္ေရးလက္သားကို တန္ဖိုးထားပါေသးတယ္။ တပည့္ေတြရဲ႕ ေလ့က်င့္ခန္းစာအုပ္ေတြ၊ စာေမးပြဲအေျဖလႊာေတြကို စစ္ရတဲ့အခါ လက္ေရးေလးသပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႔ ေရးထားတာဆိုရင္ ဖတ္ရ၊ စစ္ရ၊ အမွတ္ေပးရတာ သိပ္စိတ္ခ်မ္းသာတာပါပဲ။ အဲလိုမွ မဟုတ္ဘဲ လက္ေရးကို ၿပီးစလြယ္ေရး၊ ဖ်က္ရာျခစ္ရာ ဗရပြနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ စာစစ္ေနရင္းနဲ႔ကို အလုိလို စိတ္တုိလာမိတာေပါ့။ အဲဒီအခါ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု အမွားေလးဆိုရင္ေတာင္ အမွတ္ေပးဖို႔ စဥ္းစားရတဲ့အထိ ျဖစ္လာေတာ့တာေပါ့။ ဒါက စာစစ္ဖူးတဲ့ ဆရာတုိင္းနီးပါး သိၿပီးသားျဖစ္မယ့္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုပါ။
ေနာက္တစ္ခု ေျပာစရာရွိတာကေတာ့ လက္ေရးလက္သား မေကာင္းဘူးဆိုလို႔ရွိရင္ ေျပာတတ္ၾကတဲ့ စကားတစ္ခြန္းပါ။ လက္ေရးကို ၿပီးစလြယ္ေရးၿပီး ဖတ္မရေအာင္ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုရင္ ေျပာတတ္ၾကတာပါ။ အားလံုးလည္း သိၿပီးသားပါ။ "မင္းဟာက ဆရာ၀န္လက္ေရး က်ေနတာပဲ" တဲ့။ အဲဒီစကားကိုသာ အဓိပၸါယ္ေကာက္ရမယ္ဆိုရင္ ဆရာ၀န္ဆိုတဲ့လူေတြဟာ လက္ေရးကို ၿပီးစလြယ္ေရးတတ္တယ္၊ ဖတ္တဲ့လူ ဖတ္မရေအာင္ ေရးတတ္တယ္လို႔ အဓိပၸါယ္သက္ေရာက္ေနတယ္ ထင္ပါတယ္။ ဘယ္ကေနဘယ္လုိျဖစ္ၿပီး အဲဒီစကားတြင္က်ယ္လာတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိတာ အမွန္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ အဲဒီစကားမ်ိဳး ၾကားရတဲ့အခါတိုင္း ဆရာ၀န္ေတြကို ေစာ္ကားႏွိမ့္ခ်သလို ခံစားရပါတယ္။ "အဲဒီဆရာ၀န္ဆိုတဲ့လူေတြကကြာ၊ စာေတာ္လို႔သာ ဆရာ၀န္ျဖစ္လာတာပါ၊ လက္ေရးက်ေတာ့ နားလည္ေအာင္ေတာင္ မေရးတတ္ဘူး" လို႔ ေျပာေနတယ္လို႔ေတာင္ ခံစားရတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဆရာ၀န္ဆိုတဲ့ လူ႔အသက္ကို ကယ္တင္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကိုေတာင္ လက္ေရးေလးတစ္ခုကိုၾကည့္ၿပီး ေျပာတတ္ၾကတယ္ဆိုေတာ့ လက္ေရးလက္သားဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ အနည္းနဲ႔အမ်ားဆိုသလို အေရးပါတယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ႏိုင္မယ္ထင္ပါတယ္။
ေနာက္မၾကာခဏဆိုသလို ၾကားဖူးခဲ့တာတစ္ခုကေတာ့ စာေရးဆရာေပါက္စေလးေတြ စာေတြေရးၿပီး စာမူပို႔ၾကတဲ့အခါ လက္ေရးလက္သား ညံ့လြန္းတဲ့စာမူဆိုရင္ အယ္ဒီတာေတြက စိတ္ညစ္ခံၿပီး မဖတ္ၾကဘူးဆိုတာပါပဲ။ ကုိယ္တုိင္ႀကံဳဖူးတာ မဟုတ္ေပမယ့္ စာအုပ္ေတြထဲမွာ မၾကာခဏ ဖတ္ဖူးေနတာပါ။ အခုေခတ္မွာေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာေလးစီၿပီး ပို႔လုိက္ရင္ အဆင္ေျပသြားပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ လူတုိင္းက ကြန္ပ်ဴတာကိုင္ႏုိင္တဲ့ လူေတြမွ မဟုတ္တာပဲေလ။ အဲဒီေတာ့ လက္ေရးနဲ႔ စာမူေရးေပးတဲ့ေခတ္ဟာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ တိမ္ေကာမသြားႏုိင္ေသးဘူးလို႔ ျမင္မိပါတယ္။ ကုိယ့္ရဲ႕ အေတြးအေခၚေတြ၊ စိတ္ကူးေတြ၊ အေရးအသားေတြ ေကာင္းေနပါလ်က္နဲ႔ လက္ေရးလက္သားမေကာင္းတဲ့အတြက္ အယ္ဒီတာေတြ မဖတ္ျဖစ္တာကေန စင္ေပၚမေရာက္လာတဲ့လူေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိမယ္ဆိုတာကေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာပါ။
အျခားေသာ ဘာသာစကားေတြမွာ လက္ေရးလက္သားလွတာကို ဘယ္လိုသတ္မွတ္ၾကသလဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာစာကေတာ့ ၀ိုင္းစက္ေနရင္ လက္ေရးလွတယ္လို႔ သတ္မွတ္ၾကပါတယ္။ (အခ်ိဳ႕လည္း လက္ေရးက ၀ုိင္းစက္မေနေပမယ့္ ဖတ္လို႔အင္မတန္လွတာေတြကို ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ အျမင္ဆန္းလို႔ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။) ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ စာလံုးေလးေတြကိုက ၀လံုးေလးေတြကို အေျခခံတာကိုး။ အျခားႏုိင္ငံတစ္ခုမွာ စာသင္ခဲ့စဥ္က ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဆရာမက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မိခင္ဘာသာနဲ႔ ေရးထားတဲ့စာေတြကို ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ျမန္မာစာအုပ္တစ္အုပ္ကို ျပဖူးပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဆရာမက ဘာေျပာသလဲဆိုေတာ့ "အို... မင္းတို႔စာလံုးေလးေတြက စက္၀ိုင္းေလးေတြပဲ" တဲ့။ ျမန္မာစာကို နားမလည္ေပမယ့္ စာလံုးေလးေတြကိုၾကည့္ၿပီး လံုးလံုး၀ိုင္း၀ိုင္းေလးေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းတည္ေဆာက္ၿပီး ေရးထားတယ္လို႔ သူခံစားမိပံု ရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေျပာလုိက္ပါတယ္။ "ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာစာက ေနလံုးေလးေတြ၊ လမင္းႀကီးေတြ၊ ကမၻာလံုးေလးေတြနဲ႔ စုေပါင္းစပ္ေပါင္း ေရးရတဲ့စာ" လို႔ေပါ့။ ဆရာမက အရမ္းသေဘာက်သြားတယ္။ "ထူးဆန္းတယ္ေနာ္" တဲ့။ အဲဒီလို စာလံုးေလးေတြကို သူမေတြ႔ဖူးဘူးလို႔လည္း ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မေတြ႔ဖူးေသးပါဘူး။ ျမန္မာစာလံုးေလးေတြလို ၀ိုင္း၀ို္င္းစက္စက္ေလးေတြနဲ႔ ေရးရတဲ့ စာမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္မဖတ္ဖူးေသးပါဘူး။
ကဲ... ေလရွည္တာလည္း အေတာ္မ်ားသြားတယ္။ တစ္ေန႔က Buzz မွာ စာေတြလုိက္ဖတ္ရင္း လက္ေရးလက္သားနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကို ေတြ႔မိတဲ့အတြက္ သေဘာက်ၿပီး ကူးယူထားလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီအေပၚမွာမူတည္ၿပီး ေရးခ်င္စိတ္ျဖစ္လာတာေလးေတြကို ခ်ေရးလိုက္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ မဖတ္ဖူးေသးတာမို႔ တစ္ခါတည္း သိမ္းၿပီးသားျဖစ္ေအာင္ ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္ေပးထားလုိက္ပါတယ္။ အျခားေသာသူေတြအတြက္လည္း အသံုး၀င္ရင္ ယူသံုးႏုိင္ၾကေအာင္ေပါ့။
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
ဘယ္သူေရးခဲ့တဲ့စာလည္း ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး။ ေအာက္ဆံုးမွာေရးထားတဲ့ ျမင္သူႏွလံုး ၫႊတ္ေစမင္းဆိုတဲ့ အဖြဲ႔ကိုၾကည့္ျခင္းျဖင့္ေတာ့ ဘယ္သူျဖစ္ႏုိင္တယ္ဆိုတာကို ခန္႔မွန္းလို႔ရပါတယ္။ ေရးထားတဲ့အထဲမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္နားမလည္တာေတြ အမ်ားႀကီးပါေနပါတယ္။ မလ်ားမေထာင့္၊ မေျမႇာင့္မယြန္း၊ မခၽြန္းမရွည္ စတာမ်ိဳးေတြကို နားလည္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ "မရွက္မေျမႇးတို႔၊ မလူးမႏႊဲတို႔၊ တန္ခြန္၀ွဲတို႔" ဆိုတာေတြကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ပါဘူး။ လက္ေရးလက္သား ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေရးဖို႔အတြက္ လိုက္နာရမယ့္ အခ်က္ေတြဟာ နည္းမွမနည္းပဲလို႔ သိရတဲ့အခါ အံ့ၾသမိတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမန္မာစာမွာ လက္ေရးေလးတစ္ခုအတြက္ေတာင္ အဲဒီလို အခ်က္အလက္ေတြ ရွိတယ္ဆိုေတာ့ ဂုဏ္ယူစိတ္လည္း ျဖစ္မိပါတယ္။ အခုအေပၚက ေရးထားသမွ်ဟာ မူရင္းအတုိင္း ဟုတ္မဟုတ္ဆိုတာလည္း နည္းနည္းေတာ့ တစ္မ်ိဳးျဖစ္မိပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ဆက္စပ္လို႔မရဘဲ ဖတ္ရတာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနလို႔ပါ။ ဒီလိုေျပာတဲ့အတြက္ Buzz မွာ ေ၀ငွထားတဲ့လူကို ေစာ္ကားသလိုလည္း ျဖစ္မွာစိုးရိမ္မိပါတယ္။ အဲဒီလို မရည္ရြယ္တာ အမွန္ပါ။ မူရင္းကဗ်ာကို ျပန္ရွာၿပီးဖတ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါဦးမယ္။ အခုဖတ္ေနသူေတြထဲကလည္း အဲဒီကဗ်ာမွာ အမွားေတြပါေနေၾကာင္း သိတဲ့လူမ်ားရွိခဲ့ရင္ ေထာက္ျပေျပာဆိုၾကပါဦးေနာ္။ အင္တာနက္ေပၚမွာ ရွိေနခဲ့ရင္လည္း လင့္ခ္ေပးၾကပါဦး။
ငယ္ငယ္တုန္းက အေမနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ေန႔စဥ္တက်က္က်က္ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေတြကို ျပန္သတိရမိတယ္။ ညေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ အေမက စာၾကည့္စားပြဲမွာထုိင္ၿပီး ေလးေၾကာင္းမ်ဥ္းစာအုပ္မွာ လက္ေရးလွေရးခုိင္းတယ္။ တစ္ရက္ကုိ (၄)မ်က္ႏွာႏႈန္းနဲ႔ ေန႔တုိင္းေရးေနရတာဆိုေတာ့ ကေလးဘ၀က ဘယ္ေပ်ာ္မွာလဲ။ အေတာ္ႀကီးကို စိတ္ညစ္တာေပါ့။ ၿပီးစလြယ္လည္း ေရးလို႔မရဘူး။ အေမက ေဘးမွာထုိင္ၿပီး သစ္သားေပတံတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ထုိင္ေစာင့္ေနတာ။ တစ္လံုးနဲ႔တစ္လံုး မညီရင္၊ တြန္႔သြားရင္ လက္ဆစ္ကို ေပတံနဲ႔ေခါက္ေတာ့တာပဲ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ငိုခဲ့ရတာေပါ့။ စိ္တ္လည္းညစ္တယ္။ သားသမီးခ်င္းအတူတူ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ တစ္ႏွစ္ပဲငယ္တဲ့ ညီအငယ္ေကာင္ကိုက်ေတာ့ ေလးေၾကာင္းမ်ဥ္းစာအုပ္ မေရးခိုင္းဘူး။ သူ႔ကိုက်ေတာ့ မေရးခုိင္းဘူးဆိုၿပီး ေၾကးတန္းညႇိရင္လည္း အ႐ိုက္ခံရေသးတယ္။ သူက ဘယ္ေလာက္သင္သင္ မတတ္ဘူူး၊ အဲဒီေတာ့ မသင္ဘူးလို႔ ျပန္ေျဖတယ္။ ဟိုေကာင္ကလည္း တကယ့္ကို လူကတ္၊ ႀကိဳက္သေလာက္႐ုိက္၊ ေလးေၾကာင္းမ်ဥ္းစာအုပ္ကို လံုး၀ကို မေရးဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မွာသာ တစ္ရက္တစ္ရက္ လက္ဆစ္ေတြ အေခါက္ခံရ၊ အ႐ုိက္ခံရနဲ႔ ငိုရင္းေရးခဲ့ရတာ။
အဲဒါေတြေတာ့ ေက်ာင္းတက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အသံုး၀င္ပါတယ္။ လက္ေရးလွတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္တစ္ခုတည္းနဲ႔တင္ အေတာ္ေလးကို မ်က္ႏွာပြင့္တယ္။ ဆရာမေတြကလည္း တစ္ခုခုေရးစရာရွိရင္ ေခၚေရးခုိင္းတတ္တယ္။ အခန္းထဲက အတန္းတက္စာအုပ္မွာလည္း တစ္ခန္းလံုးရဲ႕ နာမည္ေတြကို ေရးေပးရတတ္တယ္။ အတန္းႀကီးလာေတာ့ အခန္းထဲမွာ သင္ပုန္းေပၚထြက္ၿပီး စာေရးခုိင္းရင္လည္း ဆရာ၊ ဆရာမေတြက ကုိယ့္နာမည္ပဲ ေခၚတာပဲ။ တစ္ခုေတာ့ မေကာင္းဘူး။ သင္ပုန္းေပၚမွာ စာထြက္ေရးေနရေတာ့ အဲဒီစာေတြကို အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ျပန္ျပန္ကူးရတယ္။ ကုိယ့္အခ်ိန္ထဲကပါေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ညစ္မိတာ အမွန္ပဲ။
စာေရးခ်င္စိတ္ပိုးကလည္း ဒီလက္ေရးကေန စတာလို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ ေက်ာင္းမွာတုန္းက ကၽြန္ေတာ္၀င္မေရးတဲ့၊ ၀င္မၿပိဳင္တဲ့ စာစီစာကံုးၿပိဳင္ပြဲဆိုတာ မရွိသေလာက္ပဲ။ တစ္ခုခုဆိုတာနဲ႔ အတန္းပိုင္ဆရာမကလည္း ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကို ေပးၿပီးသားျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ဖတ္ရမယ့္စာအုပ္ေတြ ရွာေပးတယ္။ ၿပီးရင္ အစမ္းေရးခိုင္းတယ္။ အဲဒီမွာတင္ စာဖတ္တာ၊ စာေရးတာက အျမစ္တြယ္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ အခုမွပဲ ေက်းဇူးတင္ေနမိေတာ့တယ္။
အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀နဲ႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀မွာေတာ့ အဲဒီလက္ေရးလွတာဟာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို အက်ိဳးျပဳခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရမယ္ထင္တယ္။ စာေလးေတြကလည္း အနည္းအက်ဥ္းဖတ္၊ စာေတြကဗ်ာေတြကလည္း မေတာက္တေခါက္ေရး၊ လက္ေရးကလည္းလွဆိုေတာ့ သိတဲ့အတုိင္းပဲ ရည္းစားစာေရးခုိင္းတဲ့လူေတြ တစ္ပံုႀကီးေပါ့။ အႀကီးေရာ၊ အငယ္ေရာ အစံုပါပဲ။ မုန္႔ဖိုးေတာင္ သိပ္မကုန္ဘူး။ ဟိုလူက ၀ယ္ေကၽြးလုိက္၊ ဒီလူက ၀ယ္ေကၽြးလုိက္ေပါ့။ ကုိယ္က ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ အ႐ူးထၿပီး ေတာင္ေရးေျမာက္ေရး ေရးထားတဲ့ စာၫြန္႔လိုလို၊ ကဗ်ာလိုလိုေတြကို အျခားလူေတြက သေဘာက်ေနတာ၊ ေရးခုိင္းေနတာျမင္ေတာ့ ကုိယ့္ကိုယ္ကို္ယ္ေတာင္ ဘ၀င္ျမင့္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္မိေသးတယ္။ အခုမွပဲ ျပန္ေတြးၿပီး လြမ္းမိ၊ သတိရမိပါတယ္။
ကဲပါေလ... စကားေၾကာေတာင္ အေတာ္ရွည္သြားတယ္။ လက္ေရးလက္သားမလွလို႔လည္း ဘာမွေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လွလွပပ၊ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလး ေရးႏုိင္ရင္ေတာ့ ပိုေကာင္းတာေပါ့ေလ။ ကုိယ္တုိင္အတြက္ေရာ၊ အျခားေသာ ကုိယ္ေရးတဲ့စာကို ဖတ္မယ့္လူေတြ အတြက္ေရာေပါ့။ အခုအခ်ိန္မွာ စာဖတ္သူက လက္ေရးလွခ်င္မွ လွပါလိမ့္မယ္။ ျပင္ခ်င္မွ ျပင္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ သားသမီးေတြ၊ ညီငယ္၊ ညီမငယ္ေတြကိုေတာ့ လက္ေရးေလးေတြလွေအာင္ သင္ေပးေစခ်င္၊ ျပဳျပင္ေပးေစခ်င္တယ္။ ကုိယ္တုိင္လည္းလွ၊ အျခားလူေတြကိုလည္း ျပဳျပင္သင္ၾကားေပးႏုိင္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးေပါ့ဗ်ာ။
တငိုငိုတရီရီနဲ႔ ဂ်ီက်တတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခ်ာ့တစ္ခါ၊ ႐ိုက္တစ္လွည့္နဲ႔ လက္ေရးလွေအာင္သင္ေပးခဲ့တဲ့ အေမ့ကိုလည္း ဒီေနရာကေနပဲ သတိတရ ရွိခိုးေက်းဇူးတင္လုိက္ပါတယ္။ အားလံုးပဲ လက္ေရးလက္သား ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ စာေရးၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳရင္း။
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ေမလ ၂၆ ရက္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔။
နံနက္ ၉ နာရီ ၄၈ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။
