ဘ၀အတြက္ စာဖတ္ရမယ္။ စာဖတ္ၾကစမ္းပါ။

လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ အီလီႏိြဳက္ျမစ္ကမ္းပါး ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕မွာ ေနတယ္။ ဘ၀ေပး အေျခအေနအရ သူဟာ ေက်ာင္းမေနႏိုင္ဘူး။ အဲဒီလူငယ္ သစ္ခုတ္သမား ေလွထိုးသားဟာ ဘ၀ကို အ႐ံႈးမေပးဘဲ စာအုပ္ေတြဖတ္၊ ေက်ာင္းမွာမသင္ရတဲ့ ပညာရပ္ေတြကို စာအုပ္ထဲမွာရွာတယ္။ အလုပ္နားလို႔ အားလပ္တာနဲ႔ စာဖတ္၊ ဖတ္စရာမရွိေတာ့ မေနႏိုင္။ စံုစမ္းေတာ့ (၁၆)မိုင္ခန္႔ ေ၀းတဲ့ေနရာမွာ စာအုပ္ေတြရွိေၾကာင္း သတင္းရတာနဲ႔ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ကာ သြားေရာက္ငွားရမ္းတယ္။ စာအုပ္ပိုင္ရွင္ကလည္း ဒီလိုစာသမားမ်ိဳးကို တန္ဖိုးထားတယ္။ ဘယ္လို စာအုပ္မ်ိဳးေတြ ဖတ္ခ်င္သလဲေမးေတာ႔ သူ၀ါသနာပါတဲ့ ဥပေဒစာအုပ္ေတြ ဖတ္လိုေၾကာင္းေျပာေတာ့ စာအုပ္ပိုင္ရွင္က ဖတ္ဖို႔တိုက္တြန္းတဲ့ အေမရိကန္စာေရးဆရာ ေသာမတ္စ္ပိန္းရဲ႕ "Give me Liberty or give me dead" "ငါ႔ကို လြတ္လပ္ခြင္႔ေပးပါ၊ ဒါမွမဟုတ္ သတ္ပစ္ပါ" အမည္ရစာအုပ္ကို ဖတ္ၿပီးႀကိဳက္သြား။ အဲဒီကရတဲ့ အားမာန္ေတြ အလင္းေရာင္ေတြနဲ႔ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ေသာ ကာလမွာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံရဲ႕ သမၼတၾကီးျဖစ္လာ။ သူဟာဘယ္သူလဲ။ "Government of the people by the people for the people" လို ကမၻာေက်ာ္ စာသားေတြပါတဲ့ မိန္႔ခြန္းကို ေျပာၾကားခဲ့သူ သမၼတၾကီး လင္ကြန္း။ ဒီလိုေျပာႏိုင္တာ၊ သစ္ခုတ္သမားကေန သမၼတႀကီးျဖစ္လာတာ ဘာေၾကာင့္လဲ။ စာဖတ္ခဲ့လို႔။

ဒီလိုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလည္း လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ သူဟာ ပခုကၠဴခ႐ိုင္ ၿမိဳင္ၿမိဳ႕နယ္ဘက္က။ အခ်ိန္ကား ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတြရဲ႕ သံဖေနာင့္ေအာက္ စစ္ေျပးပုန္းေအာင္းေနရတဲ့ကာလ။ ေက်ာင္းမတက္ရေတာ့ စာအုပ္ထဲမွာ ပညာရွာတယ္။ စာဖတ္တယ္။ ဒါနဲ႔ တစ္ေန႔ စာေရးဆရာႀကီး ရဲထြန္းလင္းရဲ႕ "အေရးေတာ္ပံုတပ္သား" ကိုေတြ႔ေတာ့ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့ဖတ္မိ။ စာအုပ္ဆံုးလို႔ ေနာက္ဆံုးစာမ်က္ႏွာလည္းေရာက္ေရာ ဒုတိယတြဲဇာတ္သိမ္း ဆက္ဖတ္ပါဆိုတဲ့ စာေၾကာင္းကိုဖတ္ၿပီး အလြန္အမင္း ေမာသြားတယ္။ ဘယ္လိုမွ ေနလို႔ထိုင္လို႔ မရေတာ့။ စာဖတ္သမားဟာ စာအုပ္မရွိရင္ ေနလို႔မရ။ ဒီလိုနဲ႔ စံုစမ္းလိုက္တာ သူေနထိုင္ရာကေန (၂၂)မိုင္ေလာက္ေ၀းတဲ့ အျခားစစ္ေျပးရြာ တစ္ရြာမွာ ရန္ကုန္က စစ္ေျပးခိုေအာင္းေနတဲ့ အရာရွိႀကီး တစ္ဦးရဲ႕အိမ္မွာ စာအုပ္ေတြ အပံုလိုက္ရွိေၾကာင္း သတင္းရ။ အဲဒီအခါ လူငယ္ေလးဟာ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတြရဲ႕ အႏၲရာယ္ေတြကို မေၾကာက္အားဘဲ အဲဒီရြာကို ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ၿပီး အေရာက္သြားခဲ႔တယ္။

အရာရွိႀကီးနဲ႔ေတြ႔၊ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပ စာအုပ္ငွားေတာ့ စာအုပ္ပိုင္ရွင္က ၿပံဳးၿပီးေခါင္းခါ။ စာအုပ္က ရွိတယ္။ မငွားႏိုင္။ ေမာင္ရင့္ စာဖတ္၀ါသနာကို ခန္႔မွန္းမိပါရဲ႕။ ေလးစားပါတယ္။ စစ္ကာလထဲ ေရႊေငြရတနာေတြ ဆံုး႐ံႈးခံၿပီးၿပီ။ အဲဒီဒဏ္ကို ခံႏိုင္ေပမယ့္ စာအုပ္ရတနာေတြကိုေတာ့ ထပ္ၿပီးအဆံု႐ံႈး မခံႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေမာင္ရင့္ကို ထမင္းေကၽြးမယ္။ ဒီမွာပဲ လိုရာကိုဖတ္ပါေျပာေတာ့ လူငယ္ေလးဟာ အငမ္းမရ ထမင္းမစား ဟင္းမစား မိုးခ်ဳပ္ကေန မိုးလင္းအထိ ဖတ္လိုက္တာ ၿပီးသြားတယ္။ အရာရွိႀကီးကိုကန္ေတာ့၊ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာၿပီး (၂၂)မိုင္ခရီးကို ေလွ်ာက္ျပန္လာခဲ့တယ္။ တစ္ေန႔မွာ ႀကီးက်ယ္ထင္ရွားတဲ့ စာေရးဆရာႀကီး ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ သူ ဘယ္သူလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေခတ္ေရွ႕ေဆာင္ စာေရးဆရာႀကီး ျမသန္းတင့္။ ဒီလိုနဲ႔ ဂႏၴ၀င္ေျမာက္ စာအုပ္ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ ေရးသားႏိုင္ခဲ့တာ ဘာေၾကာင့္လဲ။ စာဖတ္ခဲ့လို႔ပါပဲ။

အေမရိကန္ႏိုင္ငံက သမၼတႀကီး လင္ကြန္း စာဖတ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာႏိုင္ငံက သမၼတႀကီး ျမသန္းတင့္ စာဖတ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း စာဖတ္ရမယ္မဟုတ္ပါလား။

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
Googel Buzz မွာ ဖတ္ရတဲ့အတြက္ ျပန္လည္ေ၀ငွတာပါ။ မဖတ္ဖူးသူေတြ ဖတ္ရေအာင္ပါ။ ဖတ္ဖူးၿပီးသားလူေတြအတြက္လည္း ျပန္ဖတ္လို႔ အက်ိဳးမယုတ္ႏုိင္ပါဘူး။ ႏွစ္ခါဖတ္ေတာ့လည္း မွတ္မိတာေပါ့ေလ။ အႀကိမ္ႀကိမ္ျပန္ဖတ္ႏိုင္ရင္ ပိုေကာင္းတာေပါ့။ ဆရာမင္းခ်မ္းမြန္ရဲ႕ ေဆာင္းပါးထဲက ေကာက္ႏုတ္ထားတာလို႔ Buzz မွာ တင္ေပးထားသူက ေရးထားပါတယ္။ ေၾသာ္... ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တာလို႔လည္း ဆိုထားပါေသးတယ္။ စာလံုးေပါင္းေလးေတြ လုိက္ျပင္ထားတာကလြဲရင္ Google Buzz မွာ ဖတ္ရတဲ့အတုိင္း ျပန္တင္ေပးထားတာပါ။ အခ်ိန္ရသေလာက္ စာဖတ္ႏိုင္ၾကပါေစ။ ဖတ္သေလာက္လည္း သိၾကပါေစ။ သိသေလာက္လည္း လုပ္ႏုိင္၊ လုိက္နာႏုိင္ၾကပါေစ။ လုပ္ႏုိင္သေလာက္လည္း ေအာင္ျမင္ၾကပါေစဟု....။