မင္းတုန္းမင္းႏွင့္ ငါးေျခာက္ျပား၊ ႀကိမ္လံုးႏွင့္ ေက်ာင္းသား၊ ဆရာႏွင့္ .....

ႀကိမ္လံုးအေၾကာင္း စဥ္းစားမိတိုင္း အထက္တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀တုန္းက ႀကံဳခဲ့ရတာေလးတခုကို အၿမဲ သတိရေနမိပါတယ္။

ျမန္မာစာအခ်ိန္မွာ ပင္ရင္းစကားေျပ လက္ေရြးစင္ထဲက "မင္းတုန္းမင္းႏွင့္ငါးေျခာက္ျပား" ေဆာင္းပါးကို သင္ၿပီးစေပါ့။ မင္းတုန္းမင္း ငယ္ရြယ္စဥ္ ေမာင္လြင္ဘ၀က စံေက်ာင္းဆရာေတာ္ဆီမွာ ပညာသင္ၾကားခဲ့ရတယ္။ တစ္ေန႔မွာ အင္းသူႀကီးငၾကဴက ငါးေျခာက္ျပားႀကီး တစ္ျပားလာၿပီး လွဴတယ္။ ဆရာေတာ္က ငါးေျခာက္ကို သိပ္ႀကိဳက္ပါသတဲ့။ ေက်ာင္းမွာကလည္း ငါးေျခာက္ ျပတ္လပ္ေနခ်ိန္ျဖစ္ေတာ့ ဆရာေတာ္က ေမာင္လြင္ကို က်က္သေရခန္းထဲမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ဆရာေတာ္ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးတဲ႔အခါ ေမာင္လြင္ကို ငါးေျခာက္ဖုတ္ခိုင္းေတာ႔ ငါးေျခာက္က ရွာမေတြ႔ေတာ့ဘူး။ ဆရာေတာ္ကေတာ့ လက္ေဆးၿပီး ႏွမ္းဆီေမႊးေမႊးနဲ႔ ေရာက္လာမယ့္ ငါးေျခာက္ဖုတ္ကို ေစာင့္ေနတာေပါ့။ ေမာင္လြင္မွာ ဘယ္လိုမွ ရွာေဖြေမးျမန္း စံုစမ္းလို႔မရဘဲ ဗ်ာမ်ားေနခိုက္ "ဟဲ့ ငလြင္၊ မရေသးဘူးလား" လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ ညိႇဳးညႇိဳးငယ္ငယ္နဲ႔ပဲ ငါးေျခာက္ျပားႀကီး ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့အေၾကာင္း တင္ေလွ်ာက္ရေတာ့တယ္။ "ငလြင္ လာခဲ့" လို႔ ထား၀ယ္ႀကိမ္ကိုဆြဲၿပီး ေခၚလိုက္တဲ့ ဆရာေတာ့္အသံက ေက်ာင္းသားအားလံုးရဲ႔ ႏွလံုးသားကို ကန္႔လန္႔ျဖတ္ ၀င္သြားပါသတဲ႔။ "ဟဲ့ ငလြင္၊ နင္ဟာ ဘုရင့္သား၊ အေၾကာင္းညီၫြတ္ရင္ ႏိုင္ငံကိုအုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္ရမယ့္သူ၊ ဒီလိုလူက ငါးေျခာက္ျပားေလး တစ္ခ်ပ္ကိုေတာင္ လံုၿခံဳေအာင္ မေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ရင္ ႏိုင္ငံကို နင္ဘယ္လို လံုၿခံဳေအာင္ လုပ္ႏိုင္ေတာ့မလဲ" လို႔ မိန္႔ၿပီး အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမပါသတဲ႔။

ဒီေဆာင္းပါးကို သင္ၿပီးေတာ့ ဆရာက သင္႐ိုးထဲက ေမးခြန္းေတြကို ေျဖခိုင္းပါတယ္။ ေမးခြန္းတစ္ခုက "စံေက်ာင္းဆရာေတာ္၏ ဆံုးမမႈကို သင္လက္ခံပါသလား" လို႔ အဓိပၸါယ္မ်ိဳးေပါက္တဲ့ ေမးခြန္းပါ။ ေနာက္တစ္ေန႔ ျမန္မာစာ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ဆရာဟာ အတန္းထဲကို ေျခသံျပင္းျပင္းနဲ႔ ၀င္လာပါတယ္။ အေျဖလႊာေတြကို စားပြဲေပၚ ဘုန္းကနဲျမည္ေအာင္ ပစ္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ဆရာ့မ်က္ႏွာက နီၿပီးတင္းလို႔။ တစ္တန္းလံုးကို ေ၀႔၀ဲၿပီး ၾကည့္တယ္။ တစ္တန္းလံုးကလည္း ၿငိမ္လို႔။ ဆရာ ဘာျဖစ္လာတာပါလိမ့္လို႔ ေတြးေနၾကပံုပဲ။

ဆရာက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႔ နာမည္ကိုေခၚၿပီး အတန္းေရွ႕ ထြက္ခိုင္းပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးခံုက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ထြက္လာပါတယ္။ ဆရာက အေျဖလႊာတစ္ရြက္ကို ဆြဲထုတ္ၿပီး အဲဒီ ေက်ာင္းသားကို ေပးလိုက္တယ္။

"ဒါ မင့္ အေျဖလား"

"ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာ"

"ေအး တစ္တန္းလံုးၾကားေအာင္ ဖတ္စမ္း"

နည္းနည္း အံ့ၾသေနပံုနဲ႔ ေက်ာင္းသားက သူ႔အေျဖကို ဖတ္ပါတယ္။ မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ စံေက်ာင္းဆရာေတာ္ရဲ႕ ဆံုးမပံုကို သူမႀကိဳက္ေၾကာင္း၊ ဆံုးမမႈ သေဘာထားကို သံသယျဖစ္မိေၾကာင္း၊ ဆရာေတာ္ရဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္က စိတ္ခံစားမႈဟာ တပည့္ကို လမ္းၫႊန္ခ်င္စိတ္ထက္ မိမိ အလြန္တရာ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ ငါးေျခာက္ဖုတ္ကို ဘုဥ္းမေပးရတဲ႔အတြက္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ႔ ေဒါသစိတ္က ပိုၿပီး ႀကီးမားေနႏိုင္ေၾကာင္း။ ၿပီးေတာ့ ဒါဟာ ဒီေလာက္႐ိုက္ႏွက္ အျပစ္ေပးစရာ မလိုေၾကာင္း၊ နား၀င္ေအာင္ ဆံုးမလွ်င္ ရပါလ်က္ႏွင့္ ေသရာပါ အမာရြတ္ထင္ေအာင္ ႐ိုက္ႏွက္ျခင္းဟာ ေဒါသစိတ္ေၾကာင့္ဟု သံသယျဖစ္စရာရွိေၾကာင္း၊ ဘုရားသားေတာ္တို႔မည္သည္ ရသတဏွာျဖင့္ ဆြမ္းဘုဥ္းမေပးသင့္သည္ကို သတိရသင့္ေၾကာင္း၊ ဆရာကိုယ္တိုင္က ၀ိနည္းကို မတိန္းသိမ္းႏိုင္ဘဲ တပည့္ကို ဆံုးမျခင္းမွာ စဥ္းစားဖြယ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အသားနာမွ အ႐ိုးစြဲေအာင္ မွတ္မည္လို႔ထင္ၿပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အျပစ္ေပးဆံုးမခဲ့ေပမယ့္ မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္မွာ ေအာက္ျမန္မာႏိုင္ငံ တစ္ခုလံုးကို အဂၤလိပ္လက္ ထိုးေပးလိုက္ရတဲ့အတြက္ ဒီဆံုးမနည္းဟာ မေအာင္ျမင္ေၾကာင္း အဲဒီလိုေတြ ေျဖထားတာဗ်။ သူတစ္ေၾကာင္း ဖတ္လိုက္၊ ခိကနဲ ႀကိတ္ရယ္လိုက္ၾကနဲ႔ ။ ဆရာကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြရယ္ေလ ေဒါသထြက္ေနေလပါပဲ။

ေက်ာင္းသား ဖတ္ၿပီးသြားေတာ့ ဆရာက သူ႔ကို ေမးတယ္။

"မင္း ငါ့ကို ေနာက္တာလား"

"ဟာ.....၊ မဟုတ္ဘူး ဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေမးခြန္းကို ေျဖတာပါ"

"ကဲ....၊ အားလံုး သူေျဖတာကို လက္ခံၾကသလား၊ တစ္ေယာက္စီေမးမယ္၊ ကဲ မင္းကစ၊ သူေျဖတာ မွန္သလား မွားသလား"

ပထမဆံုး အေမးခံလိုက္ရတဲ့ ေရွ႔ဆံုးခံုကေက်ာင္းသားဟာ ႐ုတ္တရက္ ဘာေျဖရမွန္း သိပံုမရဘူး။ အေျဖရွင္ ေက်ာင္းသားကို ၾကည့္လိုက္၊ ဆရာ့ကိုၾကည့္လိုက္ ေဘးဘီကို ၾကည့္လိုက္နဲ႔။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အဲဒီေက်ာင္းသားရဲ႕ အေျဖကို ႀကိဳက္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔လို ခံစားမိတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔လို မေျဖတတ္ဘူး။ သူ႔လို ေထာင့္ေစ့ေအာင္ မျမင္တတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူ႔လို မေျဖရဲဘူး။ တစ္တန္းလံုးလိုလိုလည္း ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲလို႔ ထင္တယ္။ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြကိုၾကည့္ရင္ သိသာပါတယ္။

"ေဟ့ေကာင္ ေျဖေလကြာ"

ေရွ႕ဆံုးက ေက်ာင္းသားချမာ တုန္သြားပါတယ္။ အေျဖရွင္ေက်ာင္းသားကို တစ္ခ်က္ ခိုးၾကည့္ၿပီး ေခါင္းငံု႔ခ်လိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဆရာက မွန္သလား မွားသလားဆိုတဲ႔ ေမးခြန္း (၂) ခုကို ေမးေနတယ္ဆိုေပမယ့္ အမူအရာ၊ ေလသံ၊ ဖန္တီးထားတဲ့၀န္းက်င္ အေငြ႔အသက္ေတြက "မွားတယ္လို႔ ေျဖစမ္း၊ မေျဖရင္ ႀကိမ္လံုး" လို႔ ေျပာၿပီးသား ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဆရာဟာ ေက်ာင္းသားေတြကို လိမ္ေနသလို သူတရားပါတယ္ျဖစ္ေအာင္ သူကိုယ္တိုင္လည္း ျပန္လိမ္ေနတာပါ။ ဒါကို အဲဒီေက်ာင္းသားလည္း သေဘာေပါက္ဟန္ တူပါရဲ႔။

"သူေျဖတာ မွားပါတယ္"

"ဟုတ္ၿပီ ေနာက္တစ္ေယာက္"

"မွား....အဲ....မွားပါတယ္"

"ေနာက္တစ္ေယာက္"

"မွားပါတယ္"
တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ေမးလာလိုက္တာ ကၽြန္ေတာ့္အလွည့္ ေရာက္လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ထရပ္လိုက္တယ္။ အသက္တစ္ခ်က္ ျပင္းျပင္း႐ွဴလိုက္တယ္။

"မွားပါတယ္"

အေျဖရွင္ေက်ာင္းသားကို မၾကည့္ရဲပါဘူး။ ေခါင္းငံု႔ၿပီး ခံုေပၚကစာအုပ္ကိုပဲ စိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ထူးျခားတာက ေက်ာင္းသားအားလံုးလည္း အဲဒီလိုပဲ။ လူကုန္သြားေတာ့ ဆရာက အဲဒီေက်ာင္းသားကို ေနာက္ေျပာင္မႈနဲ႔ အတန္းေရွ႔မွာ ႐ိုက္ပါတယ္။ ႀကိမ္လံုးသံ တစ္ခ်က္ၾကားရတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ တစ္ေနရာမွာ နာ,နာသြားသလိုပဲ။ တစ္တန္းလံုးလည္း ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ ခံစားေနရမွာပါ။

အဲဒီေက်ာင္းသားဟာ ေက်ာင္းေျပာင္းသြားပါတယ္။

ကိုယ့္ထင္ျမင္ခ်က္ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရဲတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆံုး႐ွံဳးလိုက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ဒီလိုေက်ာင္းသားမ်ိဳး ဆံုး႐ွံဳးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီက ဆန္႔ေတြးလိုက္ရင္ေတာ့ ႏိုင္ငံေပါ့ခင္ဗ်ာ။ ဒါ ဆံုး႐ွံဳးမႈပါ။ ဘာျဖစ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခံစားမႈခ်င္း တူပါလ်က္နဲ႔ သူ႔လို မေျဖရဲခဲ့ရတာလဲ။ ေျဖရဲသူ ရွိလာတာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္က ဘာျဖစ္လို႔ သူမွန္တယ္လို႔ မေျပာရဲခဲ့ရတာလဲ။

အာ႐ံုထဲမွာေတာ႔ ငယ္စဥ္ကတည္းက ႀကံဳႀကိဳက္ဆံုစည္းခဲ့ရတဲ႔ ႀကိမ္လံုးေတြ၊ ႀကိမ္လံုးေတြ၊ ႀကိမ္လံုးေတြ.......။ ခက္ထန္တဲ့ အမူအရာေတြ။ ၀ဲခနဲ..... ၀ဲခနဲ၊ တင္းခနဲ...... တင္းခနဲ၊ ရႊမ္းခနဲ.......ရႊမ္းခနဲ၊ အေမေရ..........ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္လွခ်ည့္။

[ေမာင္သစ္ဆင္း ၏ ေၾကာက္စိတ္ေဆာင္းပါးမွ ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပခ်က္]

******************************************************************************************

Google Buzz မွာ ဖတ္ရတဲ့စာတစ္ပုဒ္ပါ။ သေဘာက်လြန္းလို႔ ျပန္ကူးၿပီးတင္ေပးလိုက္တာပါ။ စာလံုးေပါင္းအခ်ိဳ႕နဲ႔ စာေၾကာင္းဖြဲ႔စည္းပံုအခ်ိဳ႕ကို ဖတ္လို႔အဆင္ေျပေအာင္ ျပန္ျပင္ေရးထားတာကလြဲရင္ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ဆိုသူရဲ႕ Buzz မွာ ဖတ္ရတဲ့အတုိင္း ျပန္တင္ေပးထားပါတယ္။ ပို႔စ္ေခါင္းစဥ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ကူးမိသလို ေပးလုိက္တာပါ။