ပထမအႀကိဳဗိုလ္လုပြဲ (ဗီယက္နမ္ ႏွင့္ ျမန္မာ)
ပြဲၿပီးခါနီး ၈၈ မိနစ္ခန္႔တြင္ ျမန္မာအသင္း အခြင့္အေရးတစ္ခု ရခဲ့သည္။ ျမန္မာအသင္းမွ ရာဇာ၀င္းသိန္းအား ဗီယက္နမ္ဂိုးသမား ဥပေဒပ ကစားခဲ့ေသာေၾကာင့္ ပင္နယ္တီ ကန္ခြင့္ရရွိခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ပြဲၿပီးဖို႔ကလည္း ၂ မိနစ္ခန္႔သာ လိုေတာ့သည္။ ထိုဂိုး၀င္သြားလွ်င္ ၿပီးၿပီ။ ျမန္မာအသင္း ႏိုင္ၿပီ။ ဗိုလ္လုပြဲသို႔ တက္ေရာက္ၿပီ။ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားေရွ႕က ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ အသက္ပင္မရွဴရဲေအာင္ စိုက္ၾကည့္ေနမိၾကသည္။ ျမန္မာအသင္းမွ ေအာင္မ်ိဳးသန္႔ ကန္သြင္းမည္ျဖစ္သည္။ မကန္ခင္ကတည္းက သိပ္ေတာ့ ဘ၀င္မက်လွ။ ပင္နယ္တီကန္သြင္း၍မ်ား ျပန္ထြက္လာခဲ့လွ်င္ ျပန္ပိတ္သြင္းမည့္ပံုစံမ်ိဳး ျမန္မာ အသင္းသားမ်ားတြင္ မေတြ႔ရ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အၿမဲတမ္းအားေပးေနသည့္ ပရီးမီးယားလိဂ္၊ စီးရီးေအ၊ လာလီဂါ စသည္တို႔တြင္ ထိုကဲ့သို႔ ပင္နယ္တီကန္ခြင့္ရသည့္ အခြင့္အေရးမ်ားစြာကို ၾကည့္ခဲ့ဖူး၊ ျမင္ခဲ့ဖူး၊ ႀကံဳခဲ့ဖူးသည္။ ကန္မည့္သူက ကန္သြင္းသလို ၀င္ခါမွ ၀င္သြားေရာ့ က်န္သည့္ ကစားသမားမ်ားကလည္း တစ္ဖက္ေနာက္တန္းလူမ်ားႏွင့္အၿပိဳင္ ျပန္ထြက္လာပါက ေျပး၀င္ကန္သြင္းရန္ အသင့္အေနအထားႏွင့္ ေျပး၀င္သြားခဲ့သည္ခ်ည္းပင္။ တစ္ခါတည္းမ၀င္လွ်င္ေတာင္ ကန္သြင္းသူက ျပန္ကန္သြင္း၍ ဂိုးရသြားတာ၊ အျခားကစားတစ္ဦးဦးက ေျပး၀င္ပိတ္သြင္း၍ ဂိုးရသြားတာမ်ိဳးကို မၾကာခဏေတြ႔ျမင္ဖူးေနက်ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာအသင္းမွ ကစားသမားမ်ား ထိုသို႔ မရွိၾက။ ကန္သြင္းမည့္သူကို ယံုၾကည္၍ပဲလားေတာ့ မသိေပ။ ထားပါေတာ့။ ျမန္မာအသင္းမွ ေအာင္မ်ိဳးသန္႔ ကန္သြင္းသည္။ ဂိုးသမား ပုတ္ထုတ္ကာကြယ္ သြားသည္။ ဂိုးသမားေတာ္၍ မဟုတ္ပါ။ ကန္သူေရွာ္၍ ျဖစ္ပါသည္။ ေျပာျပန္လွ်င္လည္း ဂိုးမ၀င္၍ ထိုသို႔ ေျပာသည္ဟု ဆိုၾကပါဦးမည္။ ထိုသို႔ ဆိုလာလွ်င္လည္း ဘာမွ ျငင္းဆိုရန္ မရွိပါ။ ဂိုး၀င္သြားသည္ႏွင့္ ပြဲက ၿပီးသြားၿပီ။ ျမန္မာအသင္း ဖိုင္နယ္တက္မည္။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ျမန္မာအသင္း ဖိုင္နယ္တက္ေၾကာင္းသာ ေရးသားရန္ရွိပါသည္။
စကားစပ္၍ ေျပာရလွ်င္ မၾကာေသးခင္က ကၽြန္ေတာ္ ေရးသားခဲ့ေသာ ေဆာင္းပါးမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ အသံမ်ား က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ၾကားရပါသည္။ ဒီေကာင္က ဘယ္ေလာက္ ေဘာလံုးကန္တတ္လို႔လဲ၊ ေဘာလံုးအေၾကာင္းကို ဘယ္ေလာက္သိလို႔လဲ၊ ကိုယ္တိုင္၀င္ကန္ၾကည့္ပါလားတို႔၊ ဒီေကာင္က ဘာေကာင္လဲ စသည္ျဖင့္ အသံမ်ိဳးစံုကို ၾကားရပါသည္။ တခ်ိဳ႕လည္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပင္ အီးေမးလ္မ်ားေပးပို႔၍ မလုိလားေသာ သေဘာထားမ်ားကို ေျပာျပၾကပါသည္။ ထိုသူတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္စိတ္မဆိုးသည့္အျပင္ ပို၍ပင္ ေလးစားမိပါေသးသည္။ သူတို႔သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မုန္းတီး၍ ေျပာဆိုၾကျခင္းမဟုတ္ပါ။ ျမန္မာအသင္းအေပၚ မေကာင္းျမင္စိတ္ ရွိေနသည္ဟု ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ သံသယရွိၾကေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္နားလည္ပါသည္။ ကိုယ့္ျမန္မာအသင္းအေပၚ ေကာင္းမြန္သည့္အေၾကာင္းအရာမ်ားကိုသာ ေရးသားေစလိုၾကပါသည္။ ဖတ္ခ်င္ၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထိုနည္းအတူသာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ မေကာင္းတာကို မေကာင္းဘူးဟု မေျပာဘဲ ျဖည့္ေတြးေလးမ်ားျဖင့္ ေကာင္းသည့္ဖက္မွသာ ေျပာဆိုေရးသားျခင္းသည္ အမ်ားေျပာဆိုေနၾကသလို မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္အစစ္အမွန္ မဟုတ္ဟု ကၽြန္ေတာ္က ယူဆပါသည္။ ခံယူပါသည္။ မေကာင္းတာကို မေကာင္းတာေျပာ၊ ေတာ္တာကို ေတာ္တယ္ဟု ခ်ီးက်ဴးမွသာ မွန္ကန္ေသာ လုပ္ရပ္ျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ခံယူပါသည္။ သုိ႔မွလည္း မေကာင္းတာကို မေကာင္းတာမွန္း သိျမင္ၿပီး ျပင္ဆင္ပါမွ ပိုမိုတိုးတက္ေကာင္းမြန္လာမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္က ယံုၾကည္ပါသည္။ ထိုသို႔ ဆိုသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ေရးထားတာမွန္သမွ် အမွန္ေတြပဲဟု ဆိုလိုျခင္း မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာေကာင္မွ မဟုတ္သည့္ ပုထုဇဥ္တစ္ဦးသာျဖစ္သည့္အတြက္ မွားႏုိင္ပါသည္၊ မွားေနပါသည္။ မွားပါဦးမည္။ ထို႔အတြက္လည္း ၀ိုင္း၀န္းေ၀ဖန္ အႀကံေပးၾကေစလိုပါသည္။ လြတ္လပ္စြာ တံခါးဖြင့္ထားပါသည္။
ျမန္မာအသင္းမေကာင္းေၾကာင္းကိုပဲ ေရးေနၾကသည္ဟု ေျပာဆိုၾကသူမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ အေထြအထူး ျပန္လည္ရွင္းျပမေနေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ပံုမွန္ေရးသားခဲ့ေသာ ေဆာင္းပါးမ်ားကို ျပန္လည္ ဖတ္႐ႈေစလိုပါသည္ဟုသာ အႀကံေပးလိုပါသည္။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ့္သေဘာထားအျမင္ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း သိႏိုင္မည္ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ မည္သည့္ဖက္ကိုမွ တစ္သမတ္တည္း ယိမ္းေသာ အယူ၀ါဒရွိသူတစ္ဦး မဟုတ္ပါ။ အျဖဴကိုျမင္လွ်င္ အျဖဴဟု ေျပာပါသည္။ အမည္းကို ျမင္လွ်က္ႏွင့္ အျဖဴဟု ကၽြန္ေတာ္မေျပာႏိုင္ပါ။ ကဲ ဆက္ပါဦးမည္။
ေအာင္မ်ိဳးသန္႔ ကန္သြင္းသည့္ ပင္နယ္တီကို ဂိုးသမားေတာ္၍ မဟုတ္ဘဲ ကန္သြင္းသူ ေရွာ္၍ ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ဆိုခဲ့ပါသည္။ ထိုအတြက္ ေဘာလံုးပညာကို တစ္ဖက္ကမ္းခတ္ ကၽြမ္းက်င္စြာ တတ္ေျမာက္စရာ မလိုပါ။ ေဘာလံုးႏွင့္ အနည္းငယ္ ထိေတြ႕ဖူးသူမ်ား ဆိုလွ်င္ပင္ ကၽြန္ေတာ္ဘာေၾကာင့္ ေျပာရသည္ကို နားလည္ၾကမည္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။ ပို၍ ျမင္သာေအာင္ ဥပမာ ေပးရလွ်င္ ထိုေန႔က ကန္သြားသည့္ ပြဲကိုပဲ ဥပမာ ေပးရပါသည္။ ေအာင္မ်ိဳးသန္႔ ကန္သြင္းသည့္ေဘာလံုး၊ နံပါတ္ ၁၁ (ထြန္းထြန္း၀င္း ဟု ထင္ပါသည္။ မေသခ်ာပါ) ကန္သြင္းသည့္ေဘာလံုး၊ ရာဇာ၀င္းသိန္း ကန္သြင္းသည့္ ေဘာလံုးတို႔ကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္လိုက္သည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ဘာကို ေျပာလိုေၾကာင္း ထင္ရွားသြားမည္ျဖစ္ပါသည္။ အနည္းငယ္ ေလရွည္ပါဦးမည္။ ပြဲခ်ိန္အတြင္း ကန္ခြင့္ရေသာ ေဘာလံုးကို ေအာင္မ်ိဳးသန္႔ ကန္သြင္းပါမည္။ ဂိုးသမား၏ အေနအထား၊ ျပင္ဆင္ထားမႈ၊ လႈပ္ရွားမႈကို ၾကည့္႐ႈျခင္းမရွိဘဲ ေခါင္းငံု႕လွ်က္ သူဆံုးျဖတ္ထားသည့္အတိုင္း ကန္သြင္းေနသည့္ သူ႔ပံုစံကိုၾကည့္၍ ကၽြန္ေတာ္သာ နည္းျပဆရာဆိုလွ်င္ က႐ုဏာေဒါသႏွင့္ ေခါင္းကိုပင္ ေခါက္လိုက္ခ်င္ပါေသးသည္။ အားလံုး ေတြ႕ျမင္ခဲ့သည့္အတိုင္းပင္ သူမကန္ခင္ကတည္းက ဗီယက္နမ္ဂိုးသမားသည္ ဘယ္ဖက္သို႔ ဒိုင္ဗင္ပစ္ၿပီး ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္ေတာ္ ေအာင္မ်ိဳးသန္႔က ဆိုက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ပင္ ထိုဘယ္ဖက္သို႔ တည့္တည့္ ကန္ပါသည္။ လဲေနၿပီျဖစ္သည့္ ဂိုးသမားအတြက္ ဘာမွ မခက္ခဲေသာ အလုပ္ျဖစ္ပါသည္။ ေဘာလံုးကို ဘယ္ဖက္သို႔ အသာအယာပင္ ပုတ္ထုတ္လုိက္ပါသည္။ ဂိုးေအာက္သြားျခင္း မရွိပါ။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာအသင္းမွ ဘယ္ကစားသမားမွ ထိုေဘာလံုးကို ေျပး၀င္ပိတ္သြင္းရန္အတြက္ အသည္းအသန္ လိုက္ပါႀကိဳးစားျခင္း မရွိပါ။ ကန္သြင္းတယ္၊ မ၀င္ဘူး၊ ေၾသာ္ … ဆိုတာေလာက္ႏွင့္ ၿပီးသြားၾကပါသည္။ ႏွေျမာစရာ ေကာင္းလွပါသည္။ အဆိုပါ ေဘာလံုးသည္ ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးမွန္း သူတို႔ သိပါသည္။ ပြဲကလည္း ၿပီးခါနီးေနၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ဒါက အုပ္စုပြဲမဟုတ္။ အႀကိဳဗိုလ္လုပြဲ ႐ံႈးထြက္။ ဒီပြဲ ႏိုင္သည္ႏွင့္ ဖိုင္နယ္ကို ေရာက္ၿပီ။ ဖုိင္နယ္ေရာက္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ဒုတိယေငြတံဆိပ္က ေသခ်ာၿပီ။ ေအာင္ျမင္မႈႏွင့္ ေ၀းကြာေနေသာ ျမန္မာေတြအတြက္ အနည္းဆံုး ေငြတံဆိပ္ဆိုလွ်င္ပင္ ၀မ္းသာလိုက္မည့္ျဖစ္ျခင္း။ ဒါက အနည္းဆံုးအဆင့္ကို တြက္ထားတာျဖစ္သည္။ ဖိုင္နယ္တြင္ အႏိုင္ရ၍ ေရႊတံဆိပ္မရႏိုင္ဟု မည္သူမွ် မေျပာႏိုင္ေတာ့။ အခြင့္အေရးက ဆတူရွိသြားၿပီ။ ထိုကဲ့သို႔ အေရးႀကီးေနသည့္ ပင္နယ္တီကို ကန္သြင္းမည့္ သူကို ဘာေၾကာင့္ မွန္မွန္ကန္ကန္ မေ႐ြးခ်ယ္ႏိုင္ခဲ့သလဲဆိုတာ စဥ္းစားလို႔ မရပါ။ ထားပါေတာ့ ၿပီးသြားၿပီပဲ။ ေနာက္မျဖစ္ေအာင္ သင္ခန္းစာယူဖို႔သာ ရွိသည္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ေအာင္မ်ိဳးသန္႔ ကို ေနာက္ပြဲမ်ားတြင္ ပင္နယ္တီကန္ခိုင္းဦးမည္ဆိုလွ်င္ ကန္ခုိင္းသည့္ နည္းျပဆရာ၏ အမွားသာျဖစ္ေတာ့မည္။ ဘာပဲေျပာေျပာသူ႔တြင္ ပင္နယ္တီႏွင့္ပတ္သက္သည့္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ တစ္ခုေတာ့ စြဲကပ္သြားပါၿပီ။ ေနာက္ပြဲမ်ားတြင္ ကန္ရမည္ဆုိလွ်င္ေတာင္ ကန္ခါနီး သူ႔စိတ္တြင္ အရင္လို မ၀င္ဘဲ ေနဦးမယ္ဆိုသည့္စိတ္ကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ ဖိစီးေနမွာေသခ်ာပါသည္။ ပင္နယ္တီမ၀င္သည္မွာ အထူးအဆန္းမဟုတ္ပါ။ ျမန္မာ့လက္ေရြးစင္အဆင့္ မဆိုထားႏွင့္။ ကမၻာေက်ာ္ေဘာလံုးသမားႀကီးမ်ား ေတာင္မွ ပင္နယ္တီလြဲေခ်ာ္ၾကပါသည္။ အီတလီတို႔၏ အသည္းႏွလံုး ဘက္ဂီယို၏ ၁၉၉၄ ဖိုင္နယ္ပြဲမွ ပင္နယ္တီအလြဲ၊ အဂၤလိပ္တို႔၏ အေက်ာ္ၾကားဆံုး ထြက္ကုန္ျဖစ္သည့္ ေဒးဗစ္ဘက္ဟမ္း၏ ယူ႐ို ၂၀၀၄ မွ ပင္နယ္တီအလြဲတို႔ႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္လွ်င္ ေအာင္မ်ိဳးသန္႔၏ ပင္နယ္တီလြဲေခ်ာ္မႈသည္ ဘာမွ ေျပာပေလာက္သည္ မဟုတ္ပါ။
ဗီယက္နမ္ႏွင့္ ျမန္မာအသင္းကစားခဲ့ေသာ ပြဲအေပၚတြင္ အနည္းငယ္ ျပန္ေျပာင္းေျပာျပလိုပါသည္။ ဗီယက္နမ္အသင္းသည္ တစ္ဖက္အုပ္စုတြင္ အုပ္စုပထမျဖင့္ တက္ေရာက္လာခဲ့ေသာ အသင္းျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာအသင္းကား အုပ္စုတြင္းၿပိဳင္ဖက္ ထုိင္းအသင္း၏ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္စိတ္ဓာတ္ေၾကာင့္သာ အႀကိဳ ဗိုလ္လုပြဲသို႔ ေရာက္လာခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသို႔ ဆိုသည္ကို အမ်ားစုက သေဘာမက်ပါ။ မႏွစ္ၿမိဳ႕ၾကပါ။ အမ်ားသေဘာမက်လွ်င္လည္း မတတ္ႏိုင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ထိုသုိ႔ပဲ ယံုၾကည္ပါသည္။ ထုိင္းႏွင့္ အင္ဒို ပြဲသည္ ထိုင္းအသင္းအတြက္ ဘာမွ အေရးပါေသာပြဲ မဟုတ္ပါ။ အင္ဒိုႏွင့္မကန္ခင္ကတည္းက ထိုင္းအသင္းက အုပ္စုအဆင့္ကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး ျဖစ္ေနပါသည္။ အိမ္ရွင္ျဖစ္သည့္ သူ႔အတြက္ အုပ္စုပထမ၊ အုပ္စုဒုတိယ စသည္တို႔သည္ ဘာမွ အေရးမပါလွပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီလို စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္ပါ။ အကယ္၍မ်ား ထိုင္းအသင္းေနရာတြင္ ျမန္မာအသင္းဆုိလွ်င္ ထိုပြဲကို မည္သို႔ကန္မည္နည္းဆိုသည့္ ေမးခြန္းကို ေျဖၾကည့္ရေအာင္ပါ။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ျမန္မာအသင္းတြင္ အရံဂိုးသမား၊ အရံကစားသမားမ်ားျဖင့္ ပြဲထြက္လာမည္ျဖစ္ပါသည္။ ယခင္ကန္ခဲ့ဖူးေသာ ပြဲစဥ္မ်ားကို ျပန္လည္ ေလ့လာႏိုင္ပါသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ကန္သည္ကိုလည္း မွားသည္ဟု မဆိုႏိုင္ပါ။ အရံကစားသမားမ်ားအတြက္ ရလာေသာ အခြင့္အေရးကို အျပည့္အ၀ေပးရမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ အေရးႀကီးသည့္ ကစားသမားမ်ားကိုလည္း ေသခ်ာေပါက္ အနားေပးကိုေပးရပါမည္။ ေနာက္ဆံုး ခဏျဖစ္ျဖစ္ကစားေစလိုလွ်င္ ပြဲၿပီးခါနီး ၁၀ မိနစ္ ၁၅ မိနစ္ခန္႔တြင္ ထည့္သြင္းကစားၾကေလ့ ရွိပါသည္။ ဤမွ် ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ဆိုလိုရင္းကို သေဘာေပါက္ၾကမည္ဟု ထင္မိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရးခဲ့သည့္ အတိုင္း အင္ဒိုႏွင့္ပြဲကတည္းကသာ ျမန္မာအသင္း အႏိုင္ကစားထားခဲ့လွ်င္ ထိုပြဲကို ေစာင့္ၾကည့္စရာ၊ စိတ္၀င္စားစရာအေၾကာင္းပင္ မရွိပါ။ ကိုယ့္ဘာသာ အႀကိဳဗိုလ္လုပြဲအတြက္ ေအးေအးေဆးေဆး ျပင္ဆင္ေန႐ံုသာ ျဖစ္ပါသည္။ အခုေတာ့ ကိုယ့္မွာ ကေမၻာဒီးယားကို ဂိုးျပတ္ႏိုင္ထားေပမယ့္လည္း မေပ်ာ္ႏိုင္။ ကိုယ့္အခြင့္အေရးကို ကိုယ္မပိုင္သည့္အျဖစ္။ သူမ်ားကန္ေနသည့္ပြဲကို စိတ္၀င္တစား အားေပးေနရသည္။ ခါးသီးေသာၿပိဳင္ဖက္ျဖစ္သည့္ ထိုင္းအသင္းကို ျမန္မာပရိသတ္ေတြအားလံုး ၀ိုင္းၿပီး အားေပးေနရသည္မွာ ျဖစ္သင့္၏ မျဖစ္သင့္၏ကို ျမန္မာကစားသမားေတြ စဥ္းစားၾကည့္ၾကေစလိုပါသည္။ ထိုင္းအသင္းက ဂိုးသြင္းေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆိုလွ်င္ ေဟးခနဲ ထခုန္သည္အထိ ျဖစ္ပါသည္။ ဘာမွမသိသည့္ ႏိုင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္သာ သူ႔ကို ျမင္လွ်င္ ဘာေၾကာင့္ အျခားၿပိဳင္ဖက္ အသင္းတစ္သင္းကို အားေပးေနရသလဲဟု ေမးမွာေသခ်ာပါသည္။ ထိုင္းသည္ ျမန္မာတို႔အတြက္ မည္ကဲ့သို႔ေသာ ၿပိဳင္ဖက္ျဖစ္သည္ကို မိတ္ေဆြလည္းသိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သိပါသည္။ ထို႔အတူ ျမန္မာကစားသမားေတြလည္း သိပါသည္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ အသင္းကို အားေပးေနရသည့္ ျမန္မာပရိသတ္ေတြရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ဘာေတြရွိသလဲဆိုတာ ၀င္ၾကည့္ေနစရာ မလုိပါ။ ကုိယ္တိုင္ ခံစားႏိုင္ပါသည္။ စကားေၾကာရွည္ေနသည့္အတြက္ ေဆာင္းပါးက ေဘးေခ်ာ္သြားပါသည္။ ဆက္ပါဦးမည္။
ပထမပိုင္း တစ္ပိုင္လံုးေလာက္နီးနီးကို ဗီယက္နမ္ႏွင့္ ျမန္မာတို႔ ေျခရည္တူ ယွဥ္ၿပိဳင္ႏိုင္ၾကပါသည္။ ဗီယက္နမ္ကပင္ နည္းနည္းပိုေကာင္းသည္ဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။ ဗီယက္နမ္အသင္းမွ အသင္းေခါင္းေဆာင္ နံပါတ္ ၉ ကို ျမန္မာေနာက္တန္း အေတာ္ကို ထိန္းခဲ့ရပါသည္။ သူႏွင့္ အတြဲအဖက္မိသည့္ ကစားတစ္ေယာက္ေလာက္သာ ပါလွ်င္ ျမန္မာေတြ ေစာေစာစီးစီး ဂိုးေပးရႏိုင္ပါသည္။ ထိုေန႔ကပြဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ပထမေဆာင္းပါးမ်ားတြင္ ေရးခဲ့သည့္ ျမန္မာအသင္း၏ အလယ္တန္းကို ေတြ႔ရပါသည္။ အလယ္တန္းအားသည္ အဘယ္မွ် အေရးပါေၾကာင္း ထိုပြဲက ျပသသြားခဲ့ပါသည္။ ဗီယက္နမ္ႏွင့္ပြဲတြင္ စကားေျပာသြားသည္က ထိုအလယ္တန္းပဲ ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာတို႔၏ အလယ္တန္းကစားကြက္ကို ဗီယက္နမ္တို႔ လံုး၀ မယွဥ္ႏိုင္ပါ။ ဂိုးသမားခ်င္း ေျပာပေလာက္ေအာင္ မကြာျခားပါ။ ေနာက္တန္း ဗီယက္နမ္ႏွင့္ ျမန္မာအတူတူေလာက္ပင္ ရွိပါသည္။ ေရွ႕တန္းဆိုလွ်င္ ဗီယက္နမ္ကပင္ ပိုေကာင္းပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အလယ္တန္းကစားကြက္တြင္ ဗီယက္နမ္တို႔ ဘယ္လိုမွ မယွဥ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ခါးက်ိဳးေနေသာ သူတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ ဗီယက္နမ္အလယ္တန္းသည္ ေပ်ာ့ေျပာင္းလြန္းလွပါသည္။ ဘာမွ စြဲမက္ေလာက္စရာ မရွိပါ။ ေနာက္တန္းက တိုက္႐ိုက္ ကန္တင္ေျပး စနစ္ျဖင့္ တင္ေပးသည့္ ေဘာလံုးမ်ားကိုသာ ဗီယက္နမ္တို႔ အသံုးျပဳခဲ့ရပါသည္။ ျမန္မာအသင္းတြင္ ပထမပြဲမ်ားႏွင့္ ဘာမွ မဆိုင္သည့္၊ ယခု ဆီးဂိမ္းကန္ၿပီးသမွ်တြင္ အေကာင္းဆုံးဟု ဆိုရမည့္ အလယ္တန္းကစားကြက္ကုိ ရရွိခဲ့ပါသည္။ ထိုေန႔ကပြဲအတြက္ အေကာင္းကစားသမားမ်ားကို ေရြးခ်ယ္ရမည္ဆိုလွ်င္ မိနစ္ ၁၂၀ ၿပီးသည္အထိ ရာဇာ၀င္းသိန္း၊ စိုးသီဟေအာင္၊ မိုး၀င္းႏွင့္ ေအာင္မ်ိဳးသန္႔တို႔ကို ေရြးခ်ယ္မိပါမည္။ ပင္နယ္တီမွသာ ဂိုးသမား ေက်ာ္ဇင္ထက္က ေက်ာ္တက္သြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့သည့္ အထဲတြင္ ေနာက္တန္းကစားသည့္ မိုး၀င္းမွလြဲ၍ က်န္သူမ်ားသည္ အလယ္တန္းကစားသမားမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ ဗီယက္နမ္အသင္း ေဘာလံုးကို ထိခြင့္မရေအာင္ပင္ ထိုအလယ္တန္းကစားသမားတို႔ ပြဲကို ထိန္းခ်ဳပ္ကစားသြားႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ရာဇာ၀င္းသိန္းကစားဟန္ကိုၾကည့္ရင္း မန္ယူအသင္းမွ စီ႐ိုနယ္လ္ဒိုကို ျမင္လာမိသည္ဟုဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္က ပိုေျပာသည္ဟု ထင္ၾကပါဦးမည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္တုိင္ ၾကည့္႐ႈခဲ့ၾကသည့္ ပရိသတ္မ်ားကို ေမးျမန္းၾကည့္ႏိုင္ပါသည္။ စဥ္းစားၾကည့္ၾကေစလိုပါသည္။ ထိုေန႔ကပြဲတြင္ တစ္ပြဲလံုးကို ထိန္းသြားသည္က ရာဇာ၀င္းသိန္းႏွင့္ စိုးသီဟေအာင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဗီယက္နမ္ ေနာက္တန္း ၃ ေယာက္ေလာက္ ထိန္းခဲ့ရေသာ ရာဇာ၀င္းသိန္းသည္ ထိုေန႔ကပြဲအတြက္ေတာ့ တကယ့္ စူပါ ျဖစ္ပါသည္။ သူအကြက္ဆင္ေပးေသာ၊ ဖန္တီးေပးေသာ ေဘာလံုးတုိင္းကိုသာ ေရွ႕တန္းတိုက္စစ္မွဴးမ်ား ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ကန္သြင္းႏိုင္ခဲ့မည္ဆိုလွ်င္ ပင္နယ္တီကန္သြင္းရန္မဆိုထားႏွင့္ အခ်ိန္ပိုပင္ ကန္စရာမလိုပါ။ အနည္းဆံုး ၃-၄ ဂိုး ရႏိုင္ပါသည္။ အပိုင္ကန္သြင္းႏိုင္ရန္ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ ဖန္တီးေပးခဲ့ေသာ ေဘာလံုးမ်ားကိုသာ ဆိုလိုပါသည္။ ေရွ႕တန္းမွ စည္သူ၀င္းတို႔၊ စည္သူသန္းတို႔၊ ပိုင္စိုးတို႔ အခြင့္အေရးမ်ားကို မပိုင္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါ။
တစ္ဖန္ အလယ္တန္း အဖ်က္ေနရာတြင္ ကစားခဲ့ေသာ စုိးသီဟေအာင္ကို ၾကည့္ပါမည္။ ထိုေန႔ကပြဲတြင္ စိုးသီဟေအာင္သည္ အဓိက ကစားသမား ကီးပေလယာအျဖစ္ ကစားသြားခဲ့ပါသည္။ အလယ္တန္းတြင္ ေဘာလံုးရသည္ႏွင့္ သူ႕ထံသို႔ ေပးၾကပါသည္။ သူကတစ္ဆင့္သာ ေဘာလံုးမ်ားကို ျဖန္႔ခြဲထုတ္ေပးပါသည္။ တစ္ပြဲလံုး မခိုမကပ္ဘဲ အတင္း၀င္အတင္းဖ်က္ ကစားေနေသာ၊ ေဘာလံုးေပးပို႔ေနေသာ သူ႔ကစားဟန္သည္ အီတလီအသင္းမွ ေဘာလံုးလူၾကမ္းႀကီး ဂတ္တူဆိုႏွင့္ပင္ ဆင္ပါေသးေတာ့သည္။ ဆံပင္ႀကီးက ဘုတ္သုိက္ႏွင့္ အရပ္က ကလန္ကလား၊ ကစားတာက အလွည့္၊ အလိမ္၊ အေခါက္ေတြႏွင့္ ဟာခနဲ ဟင္ခနဲျဖစ္ေအာင္ ကစားသြားခဲ့ေသာ သူ႔ကစားပံုကို ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိထဲက မထြက္ပါ။ တစ္ပြဲလံုး ထိန္းကစားေပးေနေသာ သူ႔ကို ဒုတိယပိုင္းတြင္ နည္းျပဆရာက လူစားလဲလုိက္ေသာအခါ အနည္းငယ္ စိတ္ပူမိသြားပါသည္။ တစ္ပြဲလံုး မခိုမကပ္ ေျပးေျပးလႊားလႊား ကစားထားခဲ့ရသည့္အတြက္ သူပင္ပန္းေနသည္မွာ သိသာပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ အခ်ိတ္အဆက္မိေနေသာ သူ႔ကို ထုတ္၍ အနားေပးလိုက္ျခင္းအတြက္ နည္းနည္းေတာ့ စိုးရိမ္မိပါသည္။ လူစား၀င္လာသူသည္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းေနပါေစ ခ်က္ခ်င္းေတာ့ ကစားကြက္ႏွင့္ အသားက်မည္ မဟုတ္ပါ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဗီယက္နမ္ အသင္းကမ်ား ဂိုးရသြားရင္ေတာ့ဟူေသာ စိတ္ျဖင့္ စိတ္ပူမိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကို လူစားလဲလိုက္ခ်ိန္တြင္ သူ႔ေနရာသို႔ ေျပာင္းကစားေသာ ကစားသမားတစ္ဦးေၾကာင့္ ပြဲက ဘာမွ ျဖစ္မသြားခဲ့ပါ။ စိုးသီဟေအာင္ကဲ့သို႔ပင္ မခိုမကပ္ လုိက္ပါကစားေပးခဲ့ေသာ၊ စိုးသီဟေအာင္ ထြက္သြားခါမွ ေျခစြမ္းျပခြင့္ရခဲ့ေသာ ကစားသမားကား ေအာင္မ်ိဳးသန္႔ ျဖစ္ပါသည္။
စိုးသီဟေအာင္ ထြက္သြားၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း ျမန္မာအသင္း၏ အလယ္တန္းကစားကြက္တစ္ခုလံုးကို ေအာင္မ်ိဳးသန္႔က ထိန္းကစားသြားခဲ့ပါသည္။ ၀ါရင့္ကစားသမားႀကီးတစ္ဦးအလား ကစားခဲ့ေသာ သူ႔ကစားဟန္ကလည္း စြဲမက္ဖြယ္ျဖစ္ပါသည္။ ေဘာလံုးရသည္ႏွင့္ ေတာင္ပံႏွစ္ဖက္သို႔ ေဘာလံုးမ်ား ခြဲေပးတတ္ေသာ သူ႔ကစားဟန္ကို ကၽြန္ေတာ္အႀကိဳက္ဆံုး ျဖစ္ပါသည္။ ကြင္းလယ္တြင္ အခ်ိန္ဆြဲေနျခင္း၊ လိမ္ေခါက္ေနျခင္းမရွိဘဲ ညာေတာင္ပံရွိ ရာဇာ၀င္သိန္းႏွင့္ ဘယ္ေတာင္ပံရွိ ပိုင္စိုးတို႔ထံသို႔ ေဘာလံုးမ်ား ခြဲေပးႏိုင္ေသာ သူ႕အား မခ်ီးက်ဴးဘဲ မေနႏိုင္ပါ။
ဒုတိယပိုင္း တစ္ပိုင္းလံုးကို ျမန္မာအသင္းက ထိန္းခ်ဳပ္ထားခဲ့ပါသည္။ ဗီယက္နမ္တို႔အေနျဖင့္ ခံစစ္သက္သက္ျဖင့္သာ ကစားရင္း တန္ျပန္တိုက္စစ္ျဖင့္သာ ထိုးေဖာက္ခဲ့ရပါသည္။ ျမန္မာအသင္းအေနျဖင့္ ယခင္ကကဲ့သို႔ တစ္ဖက္တည္းကိုသာ ကစားျခင္းမရွိေတာ့ဘဲ လြတ္ေနသည့္ ကစားကြက္မ်ားကို ေဖာ္ကစားျခင္း၊ လူေပးကစားျခင္း၊ ေတာင္ပံမ်ားသို႔ ခြဲထုတ္ျခင္း၊ ေနာက္တန္းမွ ၀မ္းတူးတြဲလံုးေလးမ်ားျဖင့္ ရွင္းထုတ္ျခင္း၊ တစ္ဖက္အသင္းမွ တိုက္စစ္ဆင္ေနခ်ိန္တြင္ ခံစစ္ဇုန္ေျပာင္းလဲ ကစားျခင္းမ်ားကို ကၽြမ္းက်င္စြာ ကစားသြားႏိုင္ၾကသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ေဘာလံုးကို မိမိေျခေထာက္ထဲတြင္ထားၿပီး လိုအပ္သလို ကစားကြက္ေဖာ္ေဆာင္ကာ ကစားသြားသည့္ ျမန္မာအသင္း၏ ကစားပံုသည္ ျမန္မာအသင္းမွ ဟုတ္ပါေလစဟုပင္ ေမးခ်င္ေလာက္ပါသည္။
သို႔ရာတြင္ သိသိသာသာျမင္သာေသာ အားနည္းခ်က္မွာ ေရွ႕တန္းတိုက္စစ္မွဴးမ်ား ဂိုးေပါက္ေပ်ာက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေနရာယူတတ္မႈအားနည္းေနသည္ကို အထင္းသား ေတြ႔ေနရပါသည္။ ေတာင္ပံႏွစ္ဖက္မွ ေဘာလံုမ်ားကို ဂိုးေရွ႕သို႔ တင္ပို႔ေပးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေရွ႕တန္းတြင္ မည္သူက ဂိုးသြင္းမည္နည္း ဆုိသည္ကို နားမလည္ႏိုင္ပါ။ တုိက္စစ္မွဴးအားလံုးသည္ တစ္ဖက္ေနာက္တန္းလူမ်ား၏ ေနာက္တြင္သာ ေရာက္ေနသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ပထမဆံုး ထိုင္းႏွင့္ပြဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ေ၀ဖန္ခဲ့သည့္ စည္သူ၀င္းသည္ သူ၏ တစ္ကိုယ္ေတာ္ ဂိုးသြင္းခ်င္သည့္စိတ္မ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္မႈ မရွိေသးေၾကာင္း ေတြ႔ရပါသည္။ သူဂိုးသြင္းမွ ျမန္မာအသင္းႏိုင္မည္မဟုတ္ပါ။ ျမန္မာအသင္းမွ မည္သည့္ကစားသမားပဲ သြင္းသြင္း အႏိုင္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခ်က္ကို နားလည္ဖို႔လုိပါသည္။ မဟုတ္ပါက ဆင္ေပးသမွ်ေဘာလံုးမ်ားကို သူကျဖဳန္းတီး၊ ေဘးေခ်ာ္ကန္၊ တစ္ကိုယ္ေတာ္ အစြမ္းျပလုပ္ေနလွ်င္ ေနာက္ဆိုလွ်င္ အလယ္တန္းကစားသမားမ်ားက ေဘာလံုးေပးေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ေသာ ေဘာလံုးသမားကို ကြင္းထဲတြင္ ၀ိုင္းက်ဥ္ရန္ ကိစၥသည္ ဘာမွ ခက္ခဲေသာ အလုပ္တစ္ခုမဟုတ္မွန္း ေဘာလံုးကစားဖူးသူတိုင္း သိၾကပါသည္။ ထိုအခါ ေဘာလံုးလည္းကိုယ့္ဆီမေရာက္၊ လူေပးမယ့္လူလည္းမရွိျဖစ္ကာ ကြင္းထဲတြင္ လူပိုႀကီးျဖစ္လ်က္ ဟိုေျပး ဒီေျပးႏွင့္ မ်က္ႏွာအလြန္ငယ္ရပါသည္။ ငယ္႐ြယ္ေသးသည့္ သူ႔လိုကစားသမားမ်ားအတြက္ ျပင္ဆင္သင့္ပါသည္။ ေနာင္ၿပိဳင္ပြဲမ်ားစြာကို ကစားရဦးမည္ျဖစ္ပါသည္။
ဆိုခဲ့သည့္အတိုင္း ေရွ႕တန္းအားနည္းေနသည္ကို ျမန္မာနည္းျပအေနျဖင့္မည္သို႔ အခ်ိန္မီ ဖာေထးမည္ ဆိုသည္ကို ဖိုင္နယ္ပြဲတြင္ ၾကည့္ရမည္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုင္းအသင္းသည္ တိုက္စစ္ ထက္ျမက္ေသာ အသင္း ျဖစ္ပါသည္။ အသင္းလိုက္ကစားပံုလည္း အေကာင္းဆံုးပံုစံကို ရရွိေနေသာ အသင္းျဖစ္ပါသည္။ ထိုသို႔ ဆိုသည့္အတြက္ ထိုင္းအသင္းကို ေၾကာက္ရန္ေျပာေနျခင္း၊ ထိုင္းအသင္းကို အထင္ႀကီးေနျခင္း မဟုတ္ပါ။ မိမိၿပိဳင္ဖက္အေၾကာင္းကို အဖက္ဖက္က သိထားပါမွ ဘယ္ေနရာတြင္ အားနည္းခ်က္ရွိသည္၊ ဘယ္ေနရာက သူတို႔အားသာသည္၊ ကိုယ္က ဘယ္လိုျပင္ဆင္ရမည္ကို တြက္ဆႏိုင္မည္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔မွလည္း ျမန္မာပရိသတ္မ်ား ေမွ်ာ္လင့္ေနေသာ ဆီးဂိမ္းခ်န္ပီယံဆိုေသာ ဘြဲ႔ကို ရရွိမည္ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာေပါက္ေျပာရဲပါသည္။ ဗီယက္နမ္အသင္းႏွင့္ကန္စဥ္က ကစားကြက္၊ လူအခင္းအက်င္းေနရာတြင္ တိုက္စစ္ကိုသာ နည္းနည္းေလးေျပာင္းလဲလုိက္ပါ။ ျမန္မာအသင္းအေနျဖင့္ ထုိင္းအသင္းကို မႏိုင္စရာအေၾကာင္း လံုး၀ မရွိပါ။ ဗီယက္နမ္အသင္းႏွင့္ ကစားခဲ့စဥ္ကအတုိင္းသာ ကစားပါမူ ဆီးဂိမ္းေဘာလံုးၿပိဳင္ပြဲေရႊတံဆိပ္သည္ ျမန္မာအသင္းအတြက္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာရဲပါသည္။ ျမန္မာအသင္းသည္ ထိုင္းႏွင့္ပြဲတြင္ ဗီယက္နမ္ႏွင့္ပြဲကထက္ ပိုမိုအားထည့္ ကစားပါလိမ့္မည္။ လက္တစ္ကမ္းသာ ရွိေတာ့ေသာ ေရႊတံဆိပ္ဆုအတြက္ သူတို႔ေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္ ပိုမို လိုခ်င္ေပလိမ့္မည္။ ျမန္မာ့ဂုဏ္ကို ေဆာင္ခ်င္ေပလိမ့္မည္။ ထိုအခ်က္ကို ယံုမွားသံသယ ရွိရန္မလိုပါ။
ျမန္မာေဘာလံုးအသင္းသည္ ျမန္မာတို႔၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖစ္ပါသည္။
အျခားဆုတံဆိပ္မ်ားကို မမက္ေမာပါ။ ေဘာလံုးေရႊဆုကိုေတာ့ မက္ပါသည္။
ျမန္မာေတြမညံ့ပါ။ ျမန္မာေတြ မညံ့ေၾကာင္းကို ျမန္မာေဘာလံုးအသင္းက ျပသပါလိမ့္မည္။
ထိုင္းအသင္းသည္ ျမန္မာအသင္း၏ ခါးသီးေသာၿပိဳင္ဖက္ျဖစ္ပါသည္။
ရာစုအေတာ္ၾကာ ထိုင္းအသင္းကို ျမန္မာေတြ မႏိုင္ခဲ့သည္မွာ အမွန္တရားျဖစ္ပါသည္။
ထိုအမွန္တရားကို ယခုျမန္မာအသင္းက ေခ်ဖ်က္ၿပီး ကမၸည္းေမာ္ကြန္းအသစ္ ထိုးၾကပါလိမ့္မည္။
ျမန္မာကေတာ့ ငယ္ႏိုင္ပါပဲ ဟူေသာ ထိုင္းေဘာလံုးအသင္း၏ စိတ္ဓာတ္ကို ျမန္မာအသင္းက ႐ိုက္ခ်ိဳးျပလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ေနပါသည္။
တစ္နည္းဆိုေသာ္ ျမန္မာ ႏွင့္ ထုိင္းအသင္းတို႔၏ ေဘာလံုးဗိုလ္လုပြဲသည္ ေဘာလံုးပညာၿပိဳင္ဆုိင္သည္ ဆိုျခင္းထက္ စိတ္ဓာတ္အင္အား ၿပိဳင္ဆိုင္ပြဲဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။ မိမိႏိုင္ငံႏွင့္ မိမိလူမ်ိဳးအတြက္ ထိုင္းတို႔ကလည္း အားသြန္ခြန္စိုက္ ၿပိဳင္ဆိုင္ပါလိမ့္မည္။ ျမန္မာတို႔ကလည္း ေရကုန္ေရခန္း၊ အႏိုင္မခံ အ႐ံႈးမေပးစိတ္ဓာတ္ျဖင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ပါလိမ့္မည္။
ေကာင္းမြန္ေသာ ဆႏၵမဟုတ္ေသာ္လည္း ျမန္မာတစ္ဦးျဖစ္သည့္အတြက္ ျဖစ္မိသည့္ ဆႏၵတစ္ခု ရွိပါသည္။
“အိမ္ရွင္ ထိုင္းပရိသတ္တို႔ မ်က္ရည္လည္ရြဲျဖင့္ ငိုေႂကြးေနသည္ကို ႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွတစ္ဆင့္ ျမင္လိုပါသည္” ဟု ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲတြင္ ျဖစ္ေနေသာဆႏၵကို မိတ္ေဆြက ကန္႔ကြက္႐ႈတ္ခ်လာပါလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္စြာ ခံယူပါသည္။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္.....
ျမန္မာအသင္း ႏိုင္ေစခ်င္ပါသည္...................
ျမန္မာႏိုင္ၿပီဟု သီက်ဴးလိုက္ခ်င္ပါသည္.....................
ခ်န္ပီယံျမန္မာကြဟု လက္မေထာင္လိုက္ခ်င္ပါသည္............................
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
No comments:
Post a Comment