မုန္တိုင္း၏ ဂယက္ (သို႔မဟုတ္) အသက္ေဘးမွ လြတ္ေျမာက္လာသူမ်ား၏ အသံမ်ား
ကၽြန္ေတာ္က လပြတၱာၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာ မုန္တိုင္းအျပင္းထန္ဆံုး ခံစားခဲ့ရတဲ့ ျပင္စလူေက်း႐ြာကပါ။ မုန္တုိင္းလာၿပီး ေရက ေပ ၂၀ နဲ႔ အထက္ တက္လာပါတယ္။ အိမ္ေတြလည္ၿပိဳပ်က္ၿပီး ေရထဲပါသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သမီးႏွစ္ေယာက္ကိုခ်ီၿပီး ေရကူးခဲ့ရတယ္။ အဲဒီမွာ လိႈင္းကျပင္းေတာ့ သမီးႏွစ္ေယာက္မွာ တစ္ေယာက္ေသသြားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ အဲဒီတစ္ေယာက္ကို ေရထဲမွာပဲ လက္လႊတ္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို ခ်ီၿပီး ေရထဲမွာ အၾကာႀကီးေမ်ာေနတယ္။ သစ္ပင္တစ္ပင္ကိုေတြ႔လို႔ လွမ္းၿပီး ဆြဲထားလုိက္တယ္။ မုန္တုိင္းၿငိမ္လို႔ လက္ထဲက်န္တဲ့ ကေလးကိုၾကည့္ေတာ့ ေသဆံုးေနျပန္တယ္။ မိန္းမနဲ႔ မိဘေတြက အစကတည္းက ေမ်ာသြားတာ ေတြ႔လုိက္တယ္။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ က်န္တဲ့လူေတြလည္း ဒီလိုပါပဲ။ ႐ြာနဲ႔အေ၀းႀကီးကို လြင့္သြားတယ္။ အဲဒီကတစ္ဆင့္ လပြတၱာကို လမ္းေလွ်ာက္လာတာပါ။ လမ္းမွာ စက္ေလွႀကံဳနဲ႔ ေတြ႔ၿပီး ဆက္လိုက္လာတာပါ။ ႐ြာေတြအားလံုးနီးပါး ေရလႊမ္းခံရလို႔ ေသာက္စရာေရ မရွိေတာ့ပါဘူး။ စားစရာလည္းမရွိဘူး။ အဲဒီအတြက္ အုန္းရည္ေသာက္တယ္။ အုန္းထိပ္ဖူးအႏုေလးေတြကိုစားၿပီး အားတင္းေနခဲ့ရေသးတယ္။ က်န္တဲ့သူေတြလည္း အုန္းရည္ေသာက္ၿပီး အသက္ဆက္ခဲ့ရတယ္ ဟု လပြတၱာၿမိဳ႕နယ္ ျပင္စလူၿမိဳ႕နယ္ခြဲမွ မုန္တုိင္းဒဏ္မွ လြတ္ေျမာက္ခဲ့သူတစ္ဦးက ဆိုသည္။
ကၽြန္မက သဃၤန္းႀကီးေက်း႐ြာက ေက်ာင္းဆရာမတစ္ဦးပါ။ ႐ြာကေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေသဆံုးခဲ့ၾကရပါတယ္။ အနီးအနား႐ြာေလးေတြကေတာ့ ေပ်ာက္ထြက္သြားတယ္။ ကၽြန္မတို႔လည္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ေခါင္မိုးေပၚ တက္ေနရတယ္။ ေခါင္းေပၚကေန သြပ္ေတြ၊ သစ္သားေခ်ာင္းေတြ ေက်ာ္ထြက္ေနတယ္။ ေလထဲမွာပါလာတဲ့ ၀ါးလံုးေတြလည္း လူကိုလာ႐ုိက္တယ္။ အားတင္းၿပီး ကိုင္ထားရတယ္။ လိႈင္းကလည္း လာ႐ုိက္တယ္။ မခံႏိုင္တဲ့သူဆို လြတ္ထြက္သြားၿပီး မုန္တုိင္းထဲ ပါသြားျပန္တယ္။ တစ္ညလံုး မုန္တိုင္းဒဏ္ကုိ ခံလုိက္ရတယ္။ ကၽြန္မတို႔႐ြာက ပင္လယ္နဲ႔ နီးနီးေလး ပဲေလ။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့လည္း ရြာမွာေသာက္စရာ ေရမရွိ၊ စားစရာလည္းမရွိလို႔ အုန္းရည္ပဲ ေသာက္ေနရတယ္။ အဲဒီကေနတစ္ဆင့္ ဒီကို ကုန္းေၾကာင္းေလွ်ာက္လာတာ။ လမ္းမွာဆိုရင္ ေသဆံုးေနသူေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္မတို႔႐ြာမွာလည္း ေလးပံုသံုးပံုေလာက္ ေသမယ္လို႔ ခန္႔မွန္းရတယ္။ ကၽြဲေတြလည္းေသတာ မနည္းဘူး။ ကၽြန္မတို႔နားက ေ႐ြး႐ြာဆိုရင္ ငါးေယာက္ေလာက္ပဲ အသက္ရွင္တာ ေတြ႔ရတယ္ ဟု လပြတၱာၿမိဳ႕နယ္ သဃၤန္းႀကီးေက်းရြာမွ ေက်ာင္းဆရာမတစ္ဦးက ဆိုသည္။
ကၽြန္ေတာ္က ေရေ၀ရြာကပါ။ ေမလ ၂ ရက္ေန႔ ေန႔လည္ ၂ နာရီ မုန္တိုင္းစ၀င္တယ္။ မေမွာင္ခင္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာေပ်ာက္သြားတယ္။ အားလံုးေရထဲ ေမ်ာပါသြားတယ္။ မိုးေရေတြကလည္း ငန္တယ္။ အသားေတြကို ထိရင္ အေရျပားလန္ထြက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာျပင္တစ္ခုလံုး အေရျပားေတြ လန္ေနတယ္။ မိုးဒဏ္ကိုလည္းခံရ၊ ေလဒဏ္ကလည္းျပင္း၊ လိႈင္းကလည္း အျမင့္ႀကီးေတြလာတယ္။ ေရထဲမွာပဲ ေမ်ာေနတယ္။ ေရထဲမွာ သစ္ပင္ေတြနဲ႔ ေဆာင့္မိေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သတိရေတာ့ ၿခံဳႀကီးေပၚ တင္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ မုန္တိုင္းစတုန္းက မိသားစုကို ေလွေပၚတင္ထားတာ လိႈင္းက ေလွကို အုပ္သြားတာ ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္ဗ်ာ။ တစ္ရြာလံုး၊ တစ္နယ္လံုး ဒီလုိပါပဲ။ မိသားစုလုိက္လြတ္ေျမာက္တာ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေရနဲ႔ေမ်ာသြားတာ ေရေ၀ရြာကေန ေမ်ာတာ သံႀကိဳး၀ိုင္းရြာေရာက္တဲ့အထိပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဆံုးၿပီ ဟု ေရေ၀ေက်းရြာမွ အသက္ရွင္လြတ္ေျမာက္လာသူတစ္ဦးက ေျပာျပခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔က ျပာမေလာ့ျမစ္ကမ္းေဘးက ကႏုကမာရြာကပါ။ လႊစာအုပ္စုထဲမွာ ပါတယ္။ မုန္တုိင္းက ၂ နာရီမွာ စ၀င္တယ္။ မုန္တိုင္းတိုက္ၿပီး ႏွစ္နာရီ၊ သံုးနာရီပဲၾကာတယ္။ တစ္ရြာလံုး အိမ္ေတြကုန္သြားတယ္။ လိႈင္းက ေပ ၂၀ အထက္မွာ ရွိေနတယ္။ ေၾကညာထားတာက ၁၂ ေပပဲ တက္မယ္တဲ့။ ေသတဲ့အထဲမွာ ကေလးနဲ႔ မိန္းမေတြက အမ်ားဆံုးပဲ။ ေယာက္်ားေတြပဲ ရွင္တာမ်ားတယ္။ တစ္ရြာလံုးေအာ္ေနၾကတာ ကမၻာပ်က္ေနသလိုပဲ။ လမ္းမွာေတြ႕ရတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ႏွစ္ေယာက္တြဲ၊ တစ္ခ်ိဳ႕က မိသားစုလုိက္ ႀကိဳးနဲ႔ တြဲလ်က္ေသေနတာ ေတြ႕ရတယ္ဗ်ာ ဟု လပြတၱာၿမိဳ႕နယ္ ကႏုကမာရြာမွ မုန္တိုင္းေဘးဒဏ္ခံခဲ့ရသူ တစ္ဦးက ရွင္းျပခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္က ၿမိဳ႕ခံဆရာ၀န္တစ္ဦးပါ။ လူေပါင္း သံုးေလးေသာင္းေလာက္ ဒီလုိပဲ ေန႔တိုင္း မစင္စြန္႔တာက ေနာက္ဆက္တြဲေရာဂါကို ဖိတ္ေခၚေနသလိုပါပဲ။ ဒါကို သတ္သတ္မွတ္မွတ္ လုပ္ေပးဖို႔ လိုပါတယ္။ ေနာက္ ေရထဲမွာ အေလာင္းေတြကိုလည္း မရွင္းလင္းရေသးေတာ့ အဲဒီကတစ္ဆင့္ ေရာဂါျဖစ္ပြားမွာလည္း အရမ္းစိုးရိမ္ပါတယ္ ဟု ေဒသခံ ဆရာ၀န္တစ္ဦးက ဆိုသည္။
( ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ေမလ ၁၄ ရက္ေန႔ထုတ္ Weekly Eleven Journal အတြဲ (၃)၊ အမွတ္ (၃၀) မွ ျပန္လည္ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္ )
No comments:
Post a Comment