မသိဘူးလားဆိုရင္ေတာ့ သိတာေပါ့
ကံခၽြန္
ကံခၽြန္
“ေလာကႀကီးမွာ အသိဉာဏ္အရွိဆံုးသတၱ၀ါဟာ ဘာလဲ”
“လူေပါ့ဗ်ာ ”
“ေအး… အဲဒါ ငါေတြးေနတာပဲ။ အသိဉာဏ္ဆိုတာ ရွိေနတာနဲ႔ ၿပီးသြားၿပီလား။ လူမွာရွိေနတဲ့ အသိဉာဏ္နဲ႔ အေကာင္းအဆိုးခြဲၿပီး ေရွာင္သင့္တာေရွာင္၊ နားသင့္တာနား၊ စားသင့္တာစား၊ လုပ္သင့္တာလုပ္ဖို႔ဆိုတဲ့ လုိက္နာမႈ မရွိသင့္ဘူးလားကြာ။ အဲသလုိ လုိက္နာမႈမရွိရင္ေကာ လူမွာ ရွိပါတယ္ဆိုတဲ့ အသိဉာဏ္က ဘယ္မွာလာၿပီး တန္ဖိုးရွိပါဦးမလဲ။ မင္းလည္း ေတြးၾကည့္စမ္းပါ။ တို႔ဟာ ကုိယ့္မွာရွိတဲ့ အသိဉာဏ္ကို သံုးျဖစ္ရဲ႕လားလို႔။ ငါႏိုင္ငံျခားဟာသတိုေလးတစ္ခုကို အမွတ္ရမိတယ္။ ဦးေႏွာက္ေတြကို ေရာင္းတဲ့ဆီမွာ ပညာရွင္ေဒါက္တာေတြက ၀ယ္ဖို႔လာသတဲ့။ ေစ်းအေတာ္ေလးသက္သာတဲ့ ဦးေႏွာက္ကုိၾကည့္ၿပီး ဘာလို႔ သက္သာတာလဲ။ ဘယ္သူ႔ဦးေႏွာက္လဲဆိုေတာ့ ေရာင္းတဲ့လူက ေျပာသတဲ့။ ေတြးေခၚပညာရွင္ႀကီးရဲ႕ ဦးေႏွာက္ပါ။ သူက သူ႔ဦးေႏွာက္ကို ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ အသံုးျပဳသြားတာေလ။ မုိင္ေပါင္းသိန္းခ်ီၿပီး ေမာင္းထားတဲ့ကားမ်ားလိုေပါ့။ အေတာ့္ကို ေက်ေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ေစ်းေပါတာပါလို႔ ေျဖသတဲ့ေလ။ ေစ်းအေတာ္ႀကီးတဲ့ ဦးေႏွာက္ကို ဘာလို႔ ေစ်းႀကီးတာလဲ။ ဘယ္သူ႔ ဦးေႏွာက္လဲလို႔ ေမးေတာ့ ဒီလူက ဘာမွ စဥ္းစားတာ၊ ေတြးေတာတာ မရွိဘူး။ သူမ်ားခုိင္းသေလာက္ပဲ လုပ္တတ္တာ။ သူ႔ဦးေႏွာက္က လံုး၀ အသစ္အတုိင္းပဲ။ ဒါေၾကာင့္ တန္ဖိုးႀကီးေနတာလို႔ ေျဖသတဲ့။ မင္းတို႔ ငါတို႔ေရာ တို႔ဦးေႏွာက္ကို ပက္ကင္ မပ်က္ အသစ္အတုိင္းပဲ ထားၾကမလား။ စဥ္းစားကြ”
“ဘယ္က ဘယ္လို ဒီအေတြးစု ေခါင္းထဲေရာက္လာရတာလဲ ဦးေလး႐ႈပ္ရ”
“လူေတြသိၿပီး မလိုက္နာတာေတြ မ်ားလြန္းလို႔ပါကြာ။ သိပ္ကို အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းတယ္။ အထူးသျဖင့္ တို႔အမ်ိဳးသားမ်ားေပါ့။ ေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္းသည္ သင့္က်န္းမာေရးကို ဆိုးဆိုး႐ြား႐ြားထိခုိက္ေစပါသည္ ဆိုတဲ့ သတိေပးစာတန္းထုိးထားတဲ့ ေဆးလိပ္ကို ၀ယ္ေသာက္တယ္ကြာ။ အရက္ကို အလြန္အကၽြံ ေသာက္သံုးပါက အသက္တိုပါမည္။ ကင္ဆာျဖစ္ပါမည္။ အသည္းေျခာက္ပါမည္။ ေျပာခ်င္တာေတြေျပာ။ ခ်ီးယားစ္ဆို ေအာ္ၿပီး ေဆာ္ပေလာ္တီးေနၾကတာ အံ့ၾသစရာ မေကာင္းဘူးလားကြာ။ ေဆးလိပ္ဆိုရင္ ဆိုးက်ိဳးေပးပံုက HIV ပိုးထက္ေတာင္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေသးတယ္။ HIV ပိုးက ကုိယ္ဘာမွမလုပ္ရင္ ေရွာင္ၾကဥ္ရင္၊ ေစာင့္ထိန္းရင္ ဘာမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ေဆးလိပ္က ကိုယ့္ေဘးလာေသာက္တာနဲ႔ ကုိယ္ပါ ေရာဂါ ျဖစ္ရတာ။ ေသာက္တဲ့လူနဲ႔ အတူတူပဲ။ ပူးတြဲတရားခံပဲ။ က်န္းမာေရးဒုစ႐ုိက္မႈကို မက်ဴးလြန္ရဘဲ တရားခံျဖစ္ရတာ။ ေရာဂါကို လက္ခံရေတာ့မွာ။ လူအမ်ားစုေ၀းမိတဲ့ ေနရာေတြမွာ သြားလာလႈပ္ရွား ေနရတဲ့ လူေတြအတြက္ စဥ္းစားသင့္ၿပီေပါ့ကြာ။ ေဆးလိပ္ေသာက္ရမယ့္ေနရာ သတ္မွတ္တာမ်ိဳး၊ ေဆးလိပ္ မေသာက္ရ ဧရိယာ ခ်ဲ႕ထြင္တာမ်ိဳး၊ မင္း ေဒါက္တာ ေအာင္ျမင့္ ေရးသြားတဲ့ နမူနာေကာင္းျပပါ ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးကို မွတ္မိသလား”
“မွတ္မိပါတယ္”
“ငါက အဲဒီ စကားလံုးကို ဆြဲဆန္႔ခ်င္တာ ကံခၽြန္ရ။ ပထမဆံုး နမူနာေကာင္းျပတဲ့အေနနဲ႔ က်န္းမာေရး ၀န္ထမ္းအားလံုး ေဆးလိပ္ျဖတ္ျပဖို႔ပဲ။ ၿပီးေတာ့ ပညာေရး၀န္ထမ္းမ်ား ေဆးလိပ္ျဖတ္ျပဖို႔ပဲ။ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား ေဆးလိပ္ျဖတ္တာကို လူသိရွင္ၾကားေၾကညာၿပီး လူငယ္ေတြအတြက္ ပညာေပး စည္း႐ံုးတာလုိပဲ ကိုယ့္လက္တစ္ကမ္းက ကုိယ္ယံုၾကည္အားထားေနရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားလည္း ေဆးလိပ္ျဖတ္ျပဖို႔ လုိတယ္ကြ။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္သားႀကီးမ်ားလည္း ေဆးလိပ္ျဖတ္ျပမယ္ဆိုရင္ (ေသာက္ေနသူေတြ ဆိုလိုတာပါ) သူ႔လက္တစ္ကမ္းက အားက်ေနတဲ့ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္း ကေလးေတြအတြက္ နမူနာေကာင္းျဖစ္မွာပါပဲ။ ဆရာလည္းျဖတ္၊ ပညာေရးမွဴးလည္းျဖတ္၊ ေဆးေက်ာင္းသားလည္းျဖတ္၊ ဆရာ၀န္လည္းျဖတ္၊ ကြန္ေပါင္ဒါလည္းျဖတ္ လုပ္မျပသင့္ဘူးလား။ အိမ္တစ္အိမ္မွာဆိုရင္ ေသခ်ာေပါက္ အိမ္ေထာင္ဦးစီးနဲ႔ အစ္ကိုႀကီး၊ ဦးေလးႀကီးမ်ားက ေဆးလိပ္ေသာက္ေနရင္ ျဖတ္သင့္ပါတယ္။ ငါေဟာေျပာပြဲတစ္ခုကို သြားနားေထာင္ေတာ့ ေဆးလိပ္ မီးခိုးမႊန္လို႔ ကသိကေအာင့္ျဖစ္တာနဲ႔ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အသက္ (၇၀)နား နီးေနတဲ့ အဘုိးႀကီး တစ္ေယာက္ ေသာက္ေနတာ ျဖစ္ေနတယ္။ ငါကေတာ့ အဲဒီအိမ္က ကေလးေတြ အတြက္ပဲ ရင္ေလးတာပါ။ သူေသာက္သေလာက္ ေဘးကလူေတြ၊ မိသားစုေတြပါ လိုက္ေသာက္ေနသလို ျဖစ္ေနတာကို မသိတာလား။ သိလ်က္နဲ႔ သတိမထားမိတာလားဆိုတာ စဥ္းစားစရာပဲကြ”
“ၿပီးေတာ့ ေျပာခ်င္တာ ရွိေသးတယ္။ ေဆးလိပ္မေသာက္ရ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ စားေသာက္ဆုိင္ ရွိသင့္တယ္ကြ။ သီးသန္႔ေနရာျဖစ္ျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီးေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ခြဲျခားထားတာမ်ိဳး ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ ေရွ႕စားပြဲေတြမွာ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္စားပြဲေတြမွာ ေဆးလိပ္မေသာက္ရလုပ္ထားရင္ ေသာက္ခ်င္သူမ်ား ကုိယ့္အခ်င္းခ်င္းပဲ ေရာဂါဖလွယ္ၾကေပါ့။ မေသာက္သူမ်ားကေတာ့ မီးခုိးလြတ္ရာ သြားထိုင္လို႔ ရတာေပါ့။ စဥ္းစားၾကည့္ကြာ။ စားေသာက္ဆိုင္မွာ စားေသာက္ကုန္ကို ဘယ္ေလာက္သန္႔ရွင္းေအာင္လုပ္လုပ္ ေဆးလိပ္မီးခုိးေတြၾကား ထိုင္စားေနၾကရေတာ့ က်န္းမာေရးက ေကာင္းပါဦးေတာ့မလား”
“ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ကားမွတ္တိုင္၊ ေစ်း၊ ဘူတာ႐ံု၊ မီးရထားေပၚ၊ သေဘၤာေပၚ၊ ကားေပၚ ေဆးလိပ္မေသာက္ရ လုပ္ထားရင္ အမ်ားအတြက္ အဆင္ေျပမယ္ကြာ။ ေသာက္ေနသူမ်ားလည္း မေသာက္ရ ကန္႔သတ္ဧရိယာက်ယ္လာရင္ ေသာက္တဲ့စံခ်ိန္ ေလ်ာ့သြားမယ္ကြာ။ ဒါက ျမင္ျမင္ထင္ထင္ အမ်ားနဲ႔ ပတ္သက္တာ၊ အားလံုးနဲ႔ဆုိင္တာ၊ အားလံုးနီးပါး သိထားၾကၿပီး မလုပ္ၾက၊ မလိုက္နာၾကတဲ့ ကိစၥတစ္ခု။ ဒါမ်ိဳးေတြ အမ်ားႀကီးပဲကြ။ ကိုယ့္ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာအတြက္ မလုပ္သင့္မွန္းသိထားၿပီး လုပ္ေနတာမ်ိဳးေတြဆိုတာ လူတိုင္းနီးပါးမွာ အမ်ားႀကီးပါပဲကြာ။ ကုိယ့္ကိစၥဆိုေတာ့ သူမ်ားမသိလို႔သာေပါ့။ ဒီေတာ့ ငါက အသိဉာဏ္ကို လက္ေတြ႕ အသံုးခ်ၾကေစခ်င္တယ္ကြာ။ ကုိယ့္ဦးေႏွာက္ကို လံုး၀မသံုးဘဲ ေသမွ ေစ်းေကာင္းရေလမလားဆို ပက္ကင္မဖြင့္ၾကရင္ေတာ့ ရင္လည္းေလးတယ္။ သနားလည္း သနားတယ္..”
“သိၿပီး မလုပ္တာေတြ နည္းပါးပေပ်ာက္ေစခ်င္လို႔…”
ေရႊမႏၲေလးဂ်ာနယ္
၂၃-၈-၂၀၀၄
၂၃-၈-၂၀၀၄
( ဆရာ ကံခၽြန္ ၏ “သတင္းေထာက္ႀကီး ဦးလူ႐ႈပ္” စာအုပ္မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္ )
No comments:
Post a Comment