တစ္ခါတုန္းက ရြာတစ္ရြာမွာ တပည့္တပန္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိတဲ့ သိုင္းဆရာႀကီး တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ အဲဒီဆရာႀကီးဟာ တပည့္ေတြကို သုိင္းပညာသင္ခ်င္သင္ ...၊ မသင္ရင္ သူ႔ၿခံထဲမွာ အမွိဳက္ရွင္းလိုက္၊ အမိွဳက္ေတြကို မီး႐ွိဳ႔လိုက္ လုပ္ေတာ့တာပဲ။ အစဥ္သျဖင့္ ေဂၚျပားႀကီးကို ကိုင္ခ်င္ေနတယ္။ မကိုင္ရင္ ထြန္ျခစ္ႀကီး ဆြဲထားတယ္။ မဆြဲရင္ မတ္တတ္တံျမက္စည္းႀကီးနဲ႔ တံျမက္စည္း လွည္းေနေတာ့တာပဲ။ အဲဒါေတြ လုပ္စရာမရွိရင္ေတာ့ စူးေစာက္ တန္ဆာပလာ လက္သမားပစၥည္းေတြနဲ႔ သစ္သားေရစည္ပိုင္း လုပ္ေနေလ့ရွိတယ္။ လုပ္ၿပီးတဲ့ ေရစည္ပိုင္းေလးေတြကိုလည္း ၿမိဳ႔ကိုပို႔ၿပီး ေရာင္းခ်ေလ့ရွိတယ္။
အဲဒီလို ေရာင္းခ်လို႔ရတဲ့ ေငြေတြနဲ႔ပဲ တပည့္ေတြကို ဆန္ျပဳတ္တုိက္တယ္။ အီၾကာေကြးေကြၽးတယ္။ ဆန္ျပဳတ္ျပဳတ္တဲ့အခါမွာ လည္း တျခားလူကို အျပဳတ္မခုိင္းဘူး။ သူကုိယ္တုိင္ျပဳတ္တယ္။ အီၾကာေကြးကလည္း ၀ယ္တာမဟုတ္ဘူး။ ဂ်ံဳကို ၀ယ္ၿပီး သူ႔ဟာသူ အီၾကာေကြးလုပ္တာ။ သူ႔အီၾကာေကြးကလည္း တစ္ခါစားၿပီးရင္ စြဲသြားေအာင္ကို ေကာင္းတယ္လို႔ဆိုတယ္။ အဲဒီဆရာႀကီးဟာ အသက္ ၈၀ ေရာက္ေနၿပီ။ တပည့္ေတြကို သိုင္းျပႏိုင္တုန္း၊ အလုပ္ေတြကို လုပ္ေနႏုိင္တုန္းပဲ။
ဒါေပမယ့္ သူ႔တပည့္ေတြက သူ႔ကို သနားေနၾကတယ္။ "တို႔ဆရာႀကီးကြာ၊ အသက္ ၈၀ ေရာက္ေနၿပီ၊ တို႔ကိုလည္း သိုင္းပညာ သင္ျပရေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့လည္း ၿခံထဲမွာ တလုပ္လုပ္နဲ႔ အလုပ္႐ွဳပ္ေနေတာ့တာပဲ၊ အဲဒါကို မၾကည့္ရက္ဘူးလို႔ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ ေျပာၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ တပည့္ေတြဟာ ဆရာႀကီး အလုပ္မလုပ္ေအာင္ဆိုၿပီးေတာ့ အလုပ္လုပ္တဲ့ပစၥည္းေတြကို ၀ွက္ထားၾကတယ္။ ေဂၚျပားတို႔၊ ထြန္ျခစ္တို႔၊ တံျမက္စည္းတို႔ကို ဆရာႀကီးမေတြ႔ေအာင္ ေနရာေတြေျပာင္းလိုက္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္သမားပစၥည္းေတြ ကိုလည္း ၀ွက္ထားလိုက္ၾကပါေလေရာ။ အဲဒီလို လုပ္လိုက္ေတာ့ ဆရာႀကီးခမ်ာ ေရစည္ပိုင္းအလုပ္လည္း မလုပ္ရေတာ့ဘူးေပါ့။
အဲဒီအခါမွာ အဘိုးႀကီးဟာ ဘာမွ လုပ္စရာမရွိေတာ့ဘူး၊ အဲဒီေတာ့ သူ႔အိမ္ေရွ႔က ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ႀကီး ထိုင္ေနေတာ့တာပဲ။ တပည့္ေတြက ထမင္းဟင္းေတြခ်က္ၿပီး သူ႔ေရွ႔မွာ ထမင္းပြဲျပင္ေပးၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဘိုးႀကီးက မစားဘူး။
အဲဒီလို မစားဘဲေနလာလိုက္တာ ၃ ရက္ေတာင္ရွိသြားတယ္။ အဲဒီေတာ့ အဘုိးႀကီးဟာ ဘုန္းဘုန္းႀကီး လဲေတာ့တာေပါ့။ ေဆးဆရာေတြ ဘာေတြေခၚၿပီးေတာ့ ျပသတယ္။ ေဆးဆရာေပးတဲ့ ေဆးေတြကိုေတာ့ ေသာက္တယ္။ အစာေတာ့ မစားဘူး။ အဲဒီအခါမွာ တပည့္ေတြက ၀ွက္ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြကို အဘိုးႀကီးကုိ ျပန္ၿပီးထုတ္ေပးၾကတယ္။
"ေဟာဒီမွာ မတ္တတ္တံျမက္စည္း၊ ေဟာဒီမွာ ထြန္ျခစ္၊ ေဟာဒီမွာ ေဂၚျပား"ဆိုၿပီး သူ႔ေရွ႔မွာ ျပန္ခ်ေပးၾကတယ္။ "ေဟာဒီမွာ လက္သမားပစၥည္းေတြ"ဆိုၿပီး စူးေဆာက္ တန္ဆာပလာေတြကိုလည္း ျပန္ခ်ေပးၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ အဘိုးႀကီးက "ငါ အလုပ္လုပ္ခြင့္ရၿပီ" လုိ႔ေျပာၿပီး အားယူၿပီး ထရွာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၿခံထဲဆင္းၿပီး မတ္တတ္တံျမက္စည္းႀကီးနဲ႔ တံျမက္စည္းလွဲတယ္။ အမွိဳက္ေတြေကာက္တယ္။ ထြန္ျခစ္ႀကီးနဲ႔ အမွိဳက္ေတြကို ဆြဲထုတ္တယ္။ အဲဒီလို လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ သူဟာ ဆန္ျပဳတ္အိုးေလး တည္ထားတယ္။ အီၾကာေကြးလည္းေၾကာ္ထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ အလုပ္လည္းနားေရာ ဆန္ျပဳတ္နဲ႔ အီၾကာေကြးကို ၿမိန္ေရယွက္ေရ စားေသာက္ေတာ့တာပဲ။
အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ အဘိုးႀကီးဟာ ျပန္ၿပီးက်န္းမာသြားတယ္။ အဲဒီေတာ့ တပည့္ေတြက အဘိုးႀကီးကို "ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ" ေမးၾကတယ္။ အဲဒီအခါမွာ အဘိုးႀကီးက ..
"ဒီလိုကြ ... ငါဟာ ဆင္းရဲတဲ့မိသားစုက ေပါက္ဖြားလာတာျဖစ္တယ္။ ငါကိုယ္တိုင္လည္း ဆင္းရဲတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဆင္းရဲတြင္းက တက္ဖို႔ နည္းလမ္းဟာ အလုပ္လုပ္တဲ့ နည္းလမ္းပဲ ရွိတယ္ဆိုတာ ငါနားလည္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အလုပ္လုပ္ဖို႔ အၿမဲႀကိဳးစားတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက ငါ့ဟာငါ သစၥာဆိုထားတယ္။ "ဘာမွ မလုပ္ရတဲ့ေန႔ဟာ ဘာမွမစားတဲ့ေန႔ပဲ" လုိ႔ သစၥာဆိုထားတယ္ကြ။ မင္းတို႔က ငါ့ကို အလုပ္လုပ္တာကို သနားၾကတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ေအာင္ ပစၥည္းေတြ ၀ွက္ထားၾကတယ္။ အဲဒီေနရာမွာ သနားရာမေရာက္ဘဲနဲ႔ အစာငတ္ေအာင္ လုပ္သလုိျဖစ္သြားတာကြ.."လို႔ ရွင္းျပလုိက္တဲ့အခါ တပည့္အားလံုးဟာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကရတယ္။
ေနာက္ေနာင္ အလုပ္လုပ္တာကို မကန္႔ကြက္ပါဘူးလို႔လည္း ကတိျပဳၾကတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဆရာလုပ္တဲ့လူက "မင္းတို႔လည္း အဲဒီသစၥာမ်ိဳး ျပဳထားသင့္တယ္"လို႔ အႀကံေပးတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ တပည့္အားလံုးဟာ "ဘာမွမလုပ္ရင္ ဘာမွမစားပါဘူး ဘုရား"လို႔ ဘုရားေရွ႔မွာ သစၥာျပဳၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔ အဘိုးႀကီးရဲ႔ တပည့္ေတြဟာ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု အလုပ္လုပ္ေနၾကေတာ့ေလသတည္း။
No comments:
Post a Comment