ႏွလံုးသားရဲ႔ေစၫႊန္ရာ - ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)

(၁)

သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ကိုကိုေမာင္က အကူအညီေတာင္း၍သာ လာခဲ့ရသည္။ ဒီနယ္ေျမက သူကၽြမ္းက်င္သည့္အရပ္ မဟုတ္။ အသိမိတ္ေဆြလည္းမရွိ။ ဒီလိုပဲ ဟိုေမးဒီေမးႏွင့္ ပါးစပ္ပါရြာေရာက္ဆိုသည့္ထံုးကိုပဲ ႏွလံုးမူေတာ့မည္ဟု စိတ္ပုိင္းျဖတ္လိုက္သည္။

(၂)

ကုိကိုေမာင္ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္က အင္မတန္မွခ်စ္ခင္သည့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ။ တစ္ရပ္ကြက္တည္း၊ တစ္လမ္းတည္းမွာ ေနလာၾကသည့္ တကယ့္ငယ္ေပါင္းေရာင္းရင္းေတြ။ မူလတန္းကတည္းက ေက်ာင္းသြားအတူ၊ ကစားအတူ ေနလာခဲ့ၾကသည္။ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ဒီေကာင္က အမွတ္ေကာင္းသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ ေက်ာင္းတက္လိုသည္ဟုဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ ျမန္မာစာေမဂ်ာကို ယူသည္။ ထံုးစံအတုိင္း သြားအတူ၊ လာအတူ၊ စားအတူ တတြဲတြဲေပါ့။ မသိတဲ့လူေတြဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ညီအစ္ကိုလို႔ေတာင္ ထင္ၾကသည္။ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ ဒီႏွစ္ေယာက္က တပူးတတြဲတြဲရွိေနတတ္တာကိုး။ အခုလည္း တကၠသိုလ္ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေရာက္ၿပီး မၾကာခင္ ဘြဲ႔ရေတာ့မည္။ အခုခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ္ေရာ ကုိကိုေမာင္ေရာမွာ မူးလို႔႐ွဴစရာမရွိေသး။ ႐ွဴးေဆးဘူးကို ေျပာတာမဟုတ္ပါ။ ခ်စ္သူရည္းစားကို ေျပာလိုျခင္းျဖစ္သည္။ ဒီလိုဆိုေတာ့ ခ်စ္သူရည္းစားဆိုတာ ႐ွဴးေဆးဘူးလိုပဲ မူးရင္႐ွဴရတဲ့အရာလားလို႔ေတာ့ လာမေမးေစခ်င္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ေသေသခ်ာခ်ာမသိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပာတဲ့စကားႏွင့္ေျပာရလွ်င္ေတာ့ မစြံေသးဘူးေပါ့ဗ်ာ။

(၃)

အခုလည္း ကုိကိုေမာင္က ၀မ္းကိုက္ေနသျဖင့္ သူ႔ကိုယ္စား ပစၥည္းတစ္ခုကို လူႀကံဳသြားေပးခုိင္းျခင္းျဖစ္သည္။ အစကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္အတူသြားေပးမလို႔ပါ။ သူ႔အေဖ အညာကျပန္လာေတာ့ အဲဒီကအမ်ိဳးေတြက လက္ေဆာင္ေတြအမ်ိဳးမ်ိဳး ထည့္ေပးလိုက္ၾကသည္။ အဲဒီအထဲမွာမွ သူ႔အေဒၚအတြက္ဟုဆိုကာ အညာကအမ်ိဳးေတြက သနပ္ခါးတံုးႀကီးေတြထည့္ေပးလိုက္သျဖင့္ သူ႔အေဒၚအိမ္ကို သြားေပးစရာရွိတာကို သြားေပးရန္ျဖစ္သည္။ သူ႔အေဖျပန္ေရာက္တာလည္း ၾကာေနၿပီဆိုေတာ့ ေတာ္ၾကာ အမ်ိဳးေတြက သူ႔အေဒၚထံဖုန္းဆက္လို႔ သနပ္ခါးတံုးႀကီးေတြ မေရာက္ေသးတာသိလွ်င္ တစ္မ်ိဳးထင္ေနၾကမည္ စိုးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ၾကည့္ရတာ သူတို႔အိမ္ႏွင့္ သူ႔အေဒၚကလည္း သိပ္အေစးကပ္ပံုမရေပ။ ေမးထူးေခၚေျပာသာ ျဖစ္ပံုရသည္။ သူမ်ားကိစၥျဖစ္သျဖင့္ မစပ္စုေတာ့ဘဲ သြားေပးရန္ သေဘာတူလုိက္သည္။ ကိုကိုေမာင္က သြားေပးရမည့္ လိပ္စာကို ေရးေပးသည္။ ၿမိဳ႔မအေရွ႔ရပ္ကြက္ထဲမွာ ျဖစ္သည္။

(၄)

ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေတြးေနမိတယ္မသိဘူး။ ေနာက္ကကားက ဟြန္းတီးမွ လန္႔ၿပီးအေတြးေတြ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ စက္ဘီးကို လမ္းေဘးခ်ေပးလိုက္တယ္။ ဟုတ္သားပဲ ကုိယ္က အေတြးလြန္ၿပီး ကားလမ္းအလယ္ေလာက္ထိတက္ၿပီး စီးေနမိတာကိုး။ ဘဏ္ေရွ႔ေရာက္ေတာ့ လမ္းခြဲႏွစ္ခုေတြ႔သည္။ အနားမွာ ေမးစရာလူလည္းမေတြ႔သျဖင့္ မွားရင္လည္း ျပန္ေကြ႔လာလို႔ရတာပဲလို႔ ဆံုးျဖတ္ကာ ဘယ္ဖက္လမ္းသြယ္ထဲကို ခ်ိဳး၀င္လိုက္သည္။ အဲဒီမွာပဲ ဇာတ္လမ္းကစတာ ျဖစ္သည္။ ဟုတ္သည္။ ကိုကိုေမာင္ေရးေပးလုိက္သည့္ လိပ္စာထဲမွ အိမ္နံပါတ္ကိုအလြတ္ရထားၿပီး ျဖစ္သျဖင့္ အိမ္တံခါးေတြမွာေရးထားသည့္ နံပါတ္ေတြကို လိုက္ဖတ္ေနမိသည္။ အခ်ိဳ႔နံပါတ္ေတြက အပင္ေတြႏွင့္ ကြယ္ေနသျဖင့္ ေသခ်ာဖတ္မွျမင္ရသည္။ လမ္းဘယ္ဖက္က အိမ္တံခါးေတြကိုၾကည့္လုိက္၊ ညာဘက္က အိမ္တံခါးေတြကိုၾကည့္လိုက္နဲ႔ ေခါင္းနဲ႔မ်က္လံုးက ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ ယိမ္းထိုးေနတာေပါ့။
"အို… အေမ့"
"ဟိုက္၊ တုိက္ၿပီဟ"
"အား… ကၽြတ္.. ကၽြတ္.. ကၽြတ္၊ ရွင္စက္ဘီးကို ဘယ္လိုစီးေနတာလဲ၊ လူတစ္ေယာက္လံုး လမ္းေလွ်ာက္လာေနတာကို မျမင္ဘူးလား"
"ဗ်ာ…. ကၽြန္ေတာ္…. ကၽြန္ေတာ္…."
"ဘာဗ်ာေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္ေတြ လုပ္ေနတာလဲ၊ ရွင့္ကိုေမးေနတယ္ေလ… လူတစ္ေယာက္လံုးကို မျမင္ဘူးလားလို႔၊ မျမင္ရင္လည္း မ်က္မွန္ေလးဘာေလးတပ္ေလ…."
"ဟို… ကၽြန္ေတာ္… ကၽြန္ေတာ္…"
"ဘယ္လုိလူလဲမသိဘူး.. အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔"
"………"
"သြားပါၿပီ၊ ထမင္းဘူးေတာ့ ကုန္ပါၿပီ၊ ဟင္းရည္ေတြလည္း အကုန္ဖိတ္ကုန္ၿပီ"
"………"
"ေစာေစာစီးစီး အဆင္မေျပခ်င္ရင္ အဲဒီလိုပဲ၊ ႐ံုးေတာင္ေနာက္က်ေနၿပီလားမသိပါဘူး"
ေကာင္မေလးက သူ႔ဟာသူေျပာရင္း လြတ္က်သြားသည့္ စာရြက္ဖုိင္မ်ားႏွင့္ ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးကို ေကာက္ကာ ထြက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာသာ အခုအခ်ိန္ထိ ဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ရမွန္းမသိေသး။ ထြက္သြားသည့္ေကာင္မေလးကို လိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ လမ္းေလွ်ာက္သြားပံုေလးကိုက အေတာ္ကဗ်ာဆန္သည္ဟု ဆိုရမည္ထင္သည္။ ရွက္သြားတဲ့မ်က္ႏွာ၊ စိတ္တိုသြားတဲ့ မ်က္၀န္း၊ ေျပာလာတဲ့ စကားသံ၊ လမ္းေလွ်ာက္သြားဟန္ေတြအားလံုးဟာ အပိုအလိုမရွိ ေရးစပ္ထားတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို ရသေတြထံုမႊမ္းေနသည္။ ခါးထိေအာင္ရွည္လ်ားတဲ့ဆံပင္ေတြဟာလည္း ကာရန္တစ္ခုပါပဲ။ သနပ္ခါးပါးပါးလိမ္းထားတဲ့ေအာက္မွာ ျမင္ေနရတဲ့ သူမရဲ႔ပါးျပင္ေပၚက ေသြးေၾကာစိမ္းေလးေတြ၊ ၾကည္လင္စိုျပည္တဲ့ သူမရဲ႔ မ်က္လံုးေလးေတြ၊ ႏွင္းဆီဖူးေလးလို ျပည့္ေဖာင္းေနတဲ့ သူမရဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ၊ စနစ္က်တဲ့ေကာက္ေၾကာင္းေတြနဲ႔ အခ်ိဳးအစားက်လွတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ဟန္အေနအထားေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္၀န္းထဲမွာ အေႏွးျပကြက္နဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ျပန္ျမင္ေနမိသည္။ လွလိုက္တာဟုသာ ပါးစပ္ကတိုးတိုးေလး ညည္းမိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြ ခုန္ေနသည္။ ဓာတ္ခဲထုတ္ထားတဲ့ အ႐ုပ္တစ္႐ုပ္လို ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခြန္အားေတြေပ်ာက္ဆံုးသြားသည္။ အသိစိတ္ေတြ ကင္းမဲ့သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြအားလံုးက အဲဒီဆံရွည္မေလးရဲ႔ေနာက္ကို ပါသြားၾကၿပီထင္သည္။ ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ စိတ္ေတြအားလံုး သူမဆီမွာ ပါသြားၾကၿပီ။

(၅)

"တီ…တီ…တီ…တီ….တီ…တီ…တီ…တီ…တီ.."
ႏိႈးစက္ျမည္သံက ဗံုးတစ္လံုးေပါက္ကြဲသလို ျမည္လာသည္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနရာမွ လန္႔ႏိုးသြားသည္။ ၿပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းသတိရလိုက္မိသည္။
"ငါ.. အိပ္မက္ မက္ေနတာပဲ၊ သြားပါၿပီ"
အလိုက္ကမ္းဆိုးမသိထျမည္သည့္ ႏိႈးစက္နာရီကို ၾကည့္မိသည္။
"ဟာ… ၈ နာရီေတာင္ ထိုးေနၿပီပဲ"
အိပ္ယာကေန ကမန္းကတန္းထရသည္။ ဟိုေကာင္ ကိုကုိေမာင္နဲ႔ အျပင္သြားဖို႔ ခ်ိန္းထားသည္။ ေတာ္ၾကာ… ေနာက္က်ေနလွ်င္ ကုိယ္ေတာ္ေခ်ာက ဆံုးမစကားေတြေျပာတာ ခံေနရဦးမည္။ အလ်င္အျမန္ မ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတုိက္၊ အ၀တ္လဲ လုပ္လိုက္ရသည္။ မနက္စာကို ကိုကုိေမာင္နဲ႔အတူစားဖို႔ မေန႔ကတည္းက ေျပာထားၿပီးသားဆိုေတာ့ ဘာမွစားမေနေတာ့။
"အေမ… သား ကုိကိုေမာင္တို႔အိမ္သြားလုိက္ဦးမယ္"
"ေအးေအး"
အေမ့ကို ေျပာရင္း စက္ဘီးထုတ္ကာ အျမန္နင္းလာမိသည္။ ကိုကိုေမာင္က ခ်ိန္းထားတာ ေနာက္က်ရင္ ႀကိဳက္တာမဟုတ္ဘူး။ အခ်ိန္ဆိုတာ ဘာျဖစ္တယ္၊ ညာျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ေတာ့ အေပါက္ခံလို႔မျဖစ္။ ကိုကိုေမာင္အိမ္ေရာက္ေတာ့ တံခါးဖြင့္ထားတာ ေတြ႔ရသည္။ စက္ဘီးကိုရပ္ထားခဲ့ၿပီး အိမ္ထဲကို ၀င္လာခဲ့သည္။ ကိုယ္ေတာ္က ဧည့္ခန္းက ထိုင္ခံုမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ေနတာေတြ႔သည္။
"ေဟ့ေကာင္….လာ၊ မင္းကိုေစာင့္ေနတာ"
"ေအး… ငါအိပ္ယာထ ေနာက္က်သြားလို႔"
"ေအးပါကြာ…. ထံုးစံအတိုင္းေပါ့ ဟုတ္တယ္မလား"
"ဟဲ…ဟဲ…"
"ေအး.. ငါလည္း ၀မ္းကိုက္ေနလို႔ကြ မနက္ကပဲ ေဆးခန္းမွာေဆးထိုးၿပီး ျပန္လာရတာ"
"ေဟ"
"ေဟ့ေကာင္… ဘာျဖစ္တာလဲကြ…. အလန္႔တၾကားနဲ႔"
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ ေဟဆိုတဲ့ အံ့ၾသသံဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ က်ယ္ေလာင္သြားတယ္မသိဘူး။ ကိုကိုေမာင္ေတာင္ အေတာ္လန္႔သြားတယ္။
"ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးကြာ၊ ဒီလိုပါပဲ"
"ေအးကြာ… ဒီေန႔မင္းနဲ႔အတူ ငါ့အေဒၚအိမ္ကို ပစၥည္းသြားေပးမလို႔ မင္းကိုခ်ိန္းလိုက္တာကြ"
"ေဟ"
"ဟာ… ေဟ့ေကာင္… မင္းဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ… ငါေျပာတဲ့အထဲမွာ ဘာေတြမ်ား အံ့ၾသစရာပါေနလို႔လဲ"
"ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးကြာ… ဒီလိုပါပဲ"
"မင္းဟာက ဟုတ္ေတာ့မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ ငါေျပာသမွ်ကို အံ့ၾသထိတ္လန္႔ေနတဲ့ပံုစံနဲ႔ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ"
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးကြာ"
ဒီေကာင့္ကို ညကအိပ္မက္အေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္ရင္ ေကာင္းမလားလို႔ စိတ္ကူးလုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင္က အိပ္မက္ေတြဘာေတြကို ယံုတဲ့ေကာင္မဟုတ္ဘူး။ ေတာ္ၾကာ မင္းကေတာ္ေတာ္အ႐ူးထတဲ့ အေကာင္ဆိုၿပီး ေကာင္းခ်ီးေပးေနလွ်င္ ခက္ေနဦးမည္။ မေျပာဘဲေနလိုက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
"ေဟ့ေကာင္.. သတိုး…ငါေျပာတာ ၾကားရဲ႔လား"
"ေဟ… ဘာေျပာလုိက္တာလဲ"
"အာ… မင္းကလည္း ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ၊ စေရာက္ကတည္းက ငါၾကည့္ေနတာ တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခုပဲ"
"မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ ညကအိပ္ေရးနည္းနည္းပ်က္သြားလို႔ပါ၊ စာဖတ္တာ ညဥ့္နက္သြားလို႔ပါ… မင္းဘာေျပာလုိက္တာလဲ"
"ငါ့အေဒၚအိမ္ကို ပစၥည္းလူႀကံဳသြားေပး ေပးစမ္းပါလို႔၊ ငါ့အေဖအညာကျပန္လာေတာ့ အညာကအမ်ိဳးေတြက အေဒၚ့အတြက္ဆိုၿပီး သနပ္ခါးတံုးေတြ ထည့္ေပးလိုက္လို႔၊ အဲဒါ ငါတို႔လည္း မအားတာနဲ႔ နည္းနည္းၾကာေနၿပီဆိုေတာ့ အေဖကလည္း အားနာေနလို႔၊ ငါကလည္း ဒီေန႔က်မွ ၀မ္းကိုက္ေနေတာ့ မသြားႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနလို႔"
"သနပ္ခါးတံုးေတြ"
"ေအးေလ… ဘာျဖစ္လို႔လဲ… "
"ဟုိ…ဟို… ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး၊ ငါသြားေပးပါ့မယ္"
"ေအး… ငါလိပ္စာေရးေပးလိုက္မယ္၊ ၿမိဳ႔မအေရွ႔ထဲမွာကြ"
"ၿမိဳ႔မအေရွ႔ထဲမွာ"
ဒီတစ္ခါေတာ့သတိထားၿပီး စိတ္ထဲကပဲ တိုးတိုးေလး႐ြတ္မိတယ္။ ေတာ္ၾကာ ကုိကိုေမာင္က ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲလို႔ ေမးဦးမည္။ ၿပီးေတာ့ အလြတ္ရေနတဲ့ သူ႔အေဒၚလိပ္စာကိုလည္း တိုးတိုးေလး ႐ြတ္ၾကည့္ေနမိတယ္။
"ေဟ့ေကာင္… ေရာ့… အဲဒါ ငါ့အေဒၚအိမ္လိပ္စာပဲ"
"ေအး…ေအး"
သူေရးေပးတဲ့ လိပ္စာစာရြက္ေလးကို လွမ္းယူရင္း မရဲတရဲနဲ႔ ဖတ္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ အေသအခ်ာပါပဲ ကၽြန္ေတာ္အလြတ္ရေနတဲ့ လိပ္စာပါ။ လံုး၀ကို အမွားအယြင္းမရွိပါ။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးထဲမွာ ဆံရွည္မေလးရဲ႔ မ်က္ႏွာက အလိုလိုေပၚလာတယ္။ ရင္ဘတ္ေတြေႏြးသြားတယ္။ ႏွလံုးခုန္သံေတြ ျမန္လာတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ေရငတ္သလို ျဖစ္လာတယ္။
"ေရာ့ သတိုး၊ ဒါမင္းသြားေပးရမယ့္ သနပ္ခါးတံုးေတြပဲ၊ နည္းနည္းေတာ့ေလးတယ္၊ ေသခ်ာသယ္သြားဦး"
"ေအး…ေအး"
သနပ္ခါးတံုးေတြကို စက္ဘီးေရွ႔ျခင္းထဲမွာ ထည့္ၿပီး စီးထြက္လာခဲ့မိတယ္။ စက္ဘီးနဲ႔ ေျမႀကီးေရာထိရဲ႔လားလို႔ ျပန္ၾကည့္ရေသးတယ္။ ရင္ထဲမွာ ဘေလာင္ဆူေနၿပီ။ ဘာေတြျဖစ္ေနမွန္းလည္း မသိပါဘူး။ ေၾကာက္႐ြံ႔ေနတာလား။ ရင္ခုန္ေနတာလား။ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာလား။ ဘာဆိုဘာမွ မကြဲျပားလွပါဘူး။ အခ်စ္ရဲ႔ နိဒါန္းတစ္ခုလို႔ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ နာမည္တပ္လိုက္တယ္။ ရင္ထဲမွာေအးသြားသလို၊ ေႏြးသြားသလုိႀကီး။ ေျပာရခက္လိုက္တာ။

(၆)

သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ကိုကိုေမာင္က အကူအညီေတာင္း၍သာ လာခဲ့ရသည္။ ဒီနယ္ေျမက သူကၽြမ္းက်င္သည့္အရပ္ မဟုတ္။ အသိမိတ္ေဆြလည္းမရွိ။ ဒီလိုပဲ ဟိုေမးဒီေမးႏွင့္ ပါးစပ္ပါရြာေရာက္ဆိုသည့္ထံုးကိုပဲ ႏွလံုးမူေတာ့မည္ဟု စိတ္ပုိင္းျဖတ္လိုက္သည္။ စက္ဘီးကို ပံုမွန္နင္းလာရင္း ဘဏ္ေရွ႔ကိုေရာက္လာသည္။ လမ္းခြဲႏွစ္ခုေတြ႔သည္။ ဘဏ္ေရွ႔မွာ ပိုက္ဆံထုတ္ဖို႔ေစာင့္ေနဟန္တူသည့္ လူအခ်ိဳ႔ကို ေတြ႔ရသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာက က်ားထိုးေနသည့္ ဆိုက္ကားသမားေတြရွိေနသည္။ ကြမ္းယာသည္ကလည္း ၀ယ္သူႏွင့္စကားေျပာရင္း လက္ကစက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လို ကြမ္းယာကိုယာေနသည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ဘယ္လမ္းသြားရမလဲဆိုတာ ေမးရမည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ေမးခ်င္စိတ္မရွိတာ၊ ေမးမွာမဟုတ္တာကို အလိုလိုသိေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လမ္းသြယ္ထဲကို ခ်ိဳး၀င္ရမလဲဆိုတာကို ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေမးေနစရာမလို။ ဟုတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ျပတ္ျပတ္သားသား ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါသည္။

(၇)

အို… အေဆြစာဖတ္သူ။ သတိုးဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို မေတြ႔လိုက္ဘူးလားလို႔ ဘဏ္ပတ္၀န္းက်င္ကလူတစ္ခ်ိဳ႔ကို သြားေမးၾကည့္စမ္းပါ။ စက္ဘီးတစ္စီးေပၚတြင္ အေပ်ာ္ေတြအျပည့္၊ ရင္ခုန္သံေတြအျပည့္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြအျပည့္ႏွင့္ အခ်စ္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ညည္းကာ နင္းသြားသည္ကို ေတြ႔လုိက္ရသည္ဟု သတိထားမိသည့္လူေတြက ေျပာလာၾကပါလိမ့္မည္။ ဘယ္လမ္းသြယ္ထဲကို ၀င္သြားသည္ဆိုသည္ကေတာ့ ေမးစရာမလိုေအာင္ စာဖတ္သူသိၿပီးျဖစ္ေနလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။ ဒီတစ္ခါကေတာ့ အိပ္မက္မဟုတ္တာ ေသခ်ာပါသည္။

အမွတ္တရ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ၁၇ ရက္၊ စေနေန႔။
ညေန ၇ နာရီ ၃၉ မိနစ္တြင္ ၿပီး၏။