ခုတေလာ အားကစားဂ်ာနယ္ေတြဖတ္ရတာ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းသလို စိတ္ပ်က္စရာလည္း ေကာင္းလွတယ္။ စိတ္၀င္စားစရာအေၾကာင္းကေတာ့ ကုိယ္ႏွစ္သက္သေဘာက်တဲ့ ေဘာလံုးသမားေတြ ဘယ္အသင္းက ဘယ္အသင္းကို ေျပာင္းေရႊ႕တယ္ဆိုတဲ့ သတင္းမ်ိဳးျဖစ္တယ္။ စိတ္ပ်က္စရာ အေၾကာင္းကေတာ့ ေဘာလံုးသမားေတြကို လူသားလို သေဘာမထားၾကေတာ့ဘဲ သက္မဲ့ကုန္ပစၥည္းမ်ားသဖြယ္ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကား လုပ္ေနၾကတဲ့ကိစၥ ျဖစ္တယ္။
ေစ်းကြက္ပရိယာယ္ေတြ
အခုရက္ပိုင္းေတြက ေဘာလံုးသမားအေျပာင္းအေရႊ႕ လုပ္ခြင့္ရွိတဲ့ကာလ ျဖစ္ေလေတာ့ ေဘာလံုးအသင္းတိုင္း မလိုသူေတြေရာင္းထုတ္၊ လုိသူေတြကို လုိက္၀ယ္လုပ္ေနၾကပါတယ္။ အဲဒီလိုလုပ္ၾကရာမွာ ကလပ္အသင္းေတြက ကုိယ္ေရာင္းထုတ္ခ်င္တဲ့ ေဘာလံုးသမားကို ေစ်းေကာင္းရေလေအာင္ မေရာင္းခ်င္သလို အင္တင္တင္လုပ္ျပေလ့ ရွိၾကသလို၊ ေဘာလံုးသမားေတြကလည္း သူတို႔ လစာေကာင္းေကာင္း ရေစဖို႔အတြက္ ဘယ္ႏုိင္ငံ၊ ဘယ္အသင္းေတြက သူ႔ကို ဘယ္လိုမက္လံုးေတြေပးၿပီး ကမ္းလွမ္းေနေၾကာင္း သတင္းလႊင့္တာမ်ိဳးေတြ လုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။
လူကုန္ကူးမႈလို
တစ္ခါတေလက်ေတာ့ ကာယကံရွင္ေဘာလံုးသမားကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိလုိက္ရဘဲနဲ႔ အေရာင္းခံရတာမ်ိဳးေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ ေဘာလံုးေလာက အေရာင္းအ၀ယ္ကိစၥေတြဟာ တစ္ခါတစ္ခါမွာ စက္ဆုပ္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ လိမ္ညာလွည့္စားၾကတာ၊ မသမာၾကတာေတြ ျမင္ေတြ႔ရေလေတာ့ ေဘာလံုးသမား အေရာင္းအ၀ယ္ကိစၥဟာ တရား၀င္ခြင့္ျပဳထားတဲ့ "လူကုန္ကူးမႈ"မ်ိဳး ျဖစ္ေနသလားလို႔ေတာင္ အေတြးေရာက္မိပါတယ္။
ေငြ၀ယ္ကၽြန္ပမာ
ေဘာလံုးသမားကိုယ္တိုင္ မသိလုိက္ရဘဲ၊ ဆႏၵလည္းမရွိပါဘဲနဲ႔ အေရာင္းခံလုိက္ရတာမ်ိဳးေတြ ျမင္ေတြ႔ရေတာ့လည္း ေဘာလံုးသမားေတြဟာ "ေငြ၀ယ္ကၽြန္"ေတြလို ျဖစ္ေနပါေပါ့လားဆိုၿပီး ရင္ထုမနာ ျဖစ္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ။ တစ္ကမၻာလံုးမွာ အားကစားစစ္စစ္ဆိုတာမ်ိဳး မရွိေတာ့ဘဲ အားကစားစီးပြားေရးလုပ္ငန္း ဆိုတာမ်ိဳးေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနၾကၿပီမဟုတ္လား။ ဒီေတာ့လည္း မႏွစ္ၿမိဳ႕တာေတြကို ေမ့ထားၿပီး မၾကည့္ရမေနႏိုင္တဲ့ ေဘာလံုးပြဲေတြကို ၾကည့္ေနရေတာ့တာပါပဲ။
ကုေဋႂကြယ္သူေဌးႀကီးေတြ
ေဘာလံုးေလာကနဲ႔ အားကစားေလာကႀကီးတစ္ခုလံုး စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီးေတြ ျဖစ္လာတဲ့အတြက္ ေဘာလံုးသမားေတြနဲ႔ အားကစားသမားေတြ ဘယ္ေခတ္ဘယ္အခါနဲ႔မွ မတူေအာင္ ၀င္ေငြေကာင္းေကာင္း ရေနၾကၿပီး ထိပ္တန္းေရာက္သူေတြဆိုရင္ ကုေဋႂကြယ္သူေဌးႀကီးေတြေတာင္ ျဖစ္ေနၾကၿပီ မဟုတ္ဘူးလားလို႔ ေျပာစရာရွိပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ လစာအျမင့္ဆံုးရ ေဘာလံုးသမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ တစ္လ၀င္ေငြဟာ အေမရိကန္သမၼတ ဒါမွမဟုတ္ အဂၤလိပ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္မ်ားရဲ႕ တစ္ႏွစ္တြက္ လစာေငြထက္ေတာင္ မ်ားပါေသးတယ္။
ႂကြက္မိဖို႔အဓိက
အားကစားသမားတိုင္းရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ႀကီးစိုးေနတာက အႏိုင္ရဖို႔ဆိုတဲ့ စိတ္တစ္ခုတည္းပဲ။ ဘယ္နည္းနဲ႔ ႏိုင္ရ ႏိုင္ရ ႏိုင္ဖို႔အဓိကပဲ။ ေၾကာင္ျဖဴတာမည္းတာကို အေလးမထားဘူး၊ ႂကြက္မိဖို႔ အဓိကပဲ။ "ဖဲပေလး"တို႔၊ "အားကစားစိတ္ဓာတ္"တို႔၊ "လူႀကီးလူေကာင္းပီသမႈ" ဆိုတာေတြ ဆိတ္သုဥ္းကုန္ၿပီ။ ဒီေခတ္မွာ အဲဒီစိတ္ဓာတ္ေတြအေၾကာင္း ေျပာတဲ့သူဟာ "လူႏံု" "လူအ" ပဲ။ "သိကၡာနဲ႔ ရိကၡာ၀ယ္လိ္ု႔ မရဘူး" ဆိုတဲ့ စကားပဲ ဒီေန႔ ေနရာတိုင္းမွာ ၾကားေနရတယ္။
အနိ႒ာ႐ံုကမၻာ
အားကစားေလာကအေၾကာင္းေျပာလို႔ တျခားေလာကေတြအေၾကာင္း ေျပာစရာမရွိတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေန႔ ကမၻာႀကီးတစ္ခုလံုး ဘယ္ေထာင့္၊ ဘယ္ေနရာပဲၾကည့္ၾကည့္ ႀကီးႏိုင္ငယ္ညႇဥ္း အႏိုင္က်င့္မႈေတြ၊ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ စစ္ပြဲႀကီးငယ္ေတြ၊ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲမႈေတြ၊ အရွက္ကင္းမဲ့စြာ လိမ္ညာလွည့္စားမႈေတြ၊ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ လုပ္ေနၾကတာေတြကိုခ်ည္း ျမင္ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အားလံုးအနိ႒ာ႐ံုေတြခ်ည္းပါပဲ။
ပညာစီးပြားေရး၊ က်န္းမာစီးပြားေရး
ဒီအနိ႒ာ႐ံုအားလံုးရဲ႕ အရင္းအျမစ္က ဘာလဲလို႔ ဆန္းစစ္ၾကည့္ေတာ့ ေနရာတကာ "အလြန္အကၽြံ စီးပြားေရးဆန္လြန္းမႈ" (hypercommercialization) ျဖစ္တယ္လို႔ပဲ ယူဆပါတယ္။ အားကစားက စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီး ျဖစ္သလို ပညာေရးကလည္း စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီး၊ က်န္းမာေရးကလည္း စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီး၊ လူမႈဖူလံုေရးကလည္း စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီး အရာအားလံုး ပိုက္ဆံရဖို႔အဓိကဆိုၿပီး လုပ္ေနၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မီဒီယာလုပ္ငန္းေတြလည္း ေရွးကလို တုိင္းျပဳျပည္ျပဳသာသနာျပဳ (missionary) လုပ္ငန္းမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ဧရာမစီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီးေတြ ျဖစ္ေနၾကၿပီေလ။
လူထုစိန္၀င္း
စာမ်က္ႏွာ- ၁၂၇ မွ ၁၂၉
No comments:
Post a Comment