ဂ်ာနယ္တစ္ဒါဇင္ေလာက္မွာ အပတ္စဥ္ပံုမွန္ စာေတြေရးျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ စာဖတ္ပရိသတ္ အမ်ဳိးမ်ဳိးဆီက ဖုန္းဆက္တာေတြ စာေရးတာေတြ အၿမဲလိုလို လက္ခံရရွိေလ့ရွိတယ္။ တခ်ဳိ႕က အားေပးတယ္။ တခ်ဳိ႕က ေ၀ဖန္ေထာက္ျပတယ္။ တခ်ဳိ႕က တိုင္တမ္းတယ္။ တခ်ဳိ႕က တုိင္ပင္တယ္။ တခ်ဳိ႕က ရင္ဖြင့္တယ္။ အမ်ဳိးစံုပါပဲ။
အျပဳသေဘာ ေ၀ဖန္သံုးသပ္
ဒီအထဲမွာ ဂ်ာနယ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အားမလို အားမရျဖစ္လို႔၊ မႀကိဳက္လို႔၊ စိတ္ပ်က္လို႔ ေျပာပါဦး၊ ေရးပါဦးလို႔ တိုက္တြန္းတဲ့ စာမ်ဳိးေတြက အမ်ားဆံုးပါပဲ။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး တာ၀န္ေက်ေအာင္ ေရးခဲ့ပါတယ္။ စာနယ္ဇင္းသမားဆိုတာ အျမင္မေတာ္တာ၊ အၾကားမေတာ္တာ မွန္သမွ်၊ တိမ္းေစာင္းေနတာ မွန္သမွ် အျပဳသေဘာ ေ၀ဖန္သံုးသပ္ တင္ျပရၿမဲ ျဖစ္တဲ့အတိုင္း ေမာ္ဒယ္မိန္းကေလးေတြ ၀တ္စားဆင္ယင္ပံု လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီတာကအစ၊ ၀န္ထမ္းႀကီးငယ္ေတြ အက်င့္ပ်က္တာမ်ဳိးအလယ္၊ လူတိုင္းလိုလို သိကၡာကို ရိကၡာနဲ႔ လဲပစ္ေနၾကတာမ်ဳိးအဆံုး ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေရးခဲ့ပါတယ္။ ဒီအထဲမွာ ကိုယ့္တာကိုယ္လံုေအာင္ လုပ္ဖို႔အတြက္ စာနယ္ဇင္းသမားမ်ား လိုက္နာေစာင့္ထိန္းရမယ့္ က်င့္၀တ္ေတြအေၾကာင္း ေရးခဲ့တာက အမ်ားဆံုးျဖစ္ပါတယ္။
သမၹပလႅာပ ဂ်ာနယ္လစ္
က်င့္၀တ္အေၾကာင္း ေရးလြန္းအားႀကီးလို႔ ပြဲတကာလည္တက္ၿပီး လက္ေဆာင္ယူသူေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြကို ခုတံုးလုပ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လူရာ၀င္ေအာင္ လုပ္သူေတြနဲ႔ ေၾကာ္ျငာေဆာင္းပါးေရးၿပီး ပိုက္ဆံရွာသူေတြ စတဲ့ စတဲ့ အသိမ္အဖ်င္းေရးသူ "သမၹပလႅာပဂ်ာနယ္လစ္" မ်ားက ကြယ္ရာမွာ ေအာက္ကလိအာ ေျပာၾကတာေတြလည္း အမ်ားႀကီး ျပန္ၾကားရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အေရးေလွ်ာ့လို႔ မျဖစ္ဘူး။ စာနယ္ဇင္းဆိုတာ စတုတၳမ႑ိဳင္ ျဖစ္တယ္ဆိုေတာ့ တည့္မတ္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ ျခစား၊ ေလာက္ကိုက္လို႔လည္း မျဖစ္ဘူး။ ျခေတြ၊ ေလာက္ေတြ မကပ္ႏိုင္ေအာင္ တားဆီးကာကြယ္ရမယ္။ လက္ႏွီးစုတ္ကို အိမ္ျပင္ ထုတ္လွန္းသလိုျဖစ္လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ရွက္ေတာ့ ရွက္တာေပါ့။
ဖန္တရာေတေနၿပီ
စာဖတ္ပရိသတ္ေတြကေတာင္ ေျပာလာရတာဆိုေတာ့ ပိုၿပီး ရွက္စရာေကာင္းတယ္။ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေရးခဲ့တာ "ဖန္တစ္ရာေတ" ေနၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္လည္း စာဖတ္သူမ်ားက ေရးေစ၊ ေျပာေစခ်င္ေတာ့ ေရးရပါဦးမယ္။ အခုမွ ဂ်ာနယ္ေလာကထဲ လွမ္း၀င္ဖို႔ ႀကံရြယ္တဲ့ လူငယ္ေလးေတြ ဆင္ျခင္ႏိုင္ၾကေစဖို႔ ျဖစ္တယ္။ အံတိုေနၿပီျဖစ္တဲ့ "သမၹပလႅာပဂ်ာနယ္လစ္" မ်ား မဖတ္ဘဲ ေက်ာ္လႊားသြားၾကပါလိမ့္မယ္။
အမ်ားဆံုးညည္းညဴသံ
စာဖတ္သူမ်ားရဲ႕ အမ်ားဆံုး ညည္းညဴသံကေတာ့ သတ္ပံုမွားတာနဲ႔ စာအက်အေပါက္ မွားတာေတြျဖစ္တယ္။ ၀ါက်တစ္ခု မဆံုးခင္ စာေၾကာင္းက ျပတ္သြား ေပ်ာက္သြားေတာ့ အဓိပၸာယ္ဆက္စပ္မရဘဲ ျဖစ္တာကို သူတို႔ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္ၾကတယ္။ တစ္ခါတေလ စာပိုဒ္တစ္ပုိဒ္လံုး က်န္ခဲ့လို႔ စာေရးသူ ဘာေျပာမွန္း မသိလိုက္ရဘူးလုိ႔ ဆိုၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က ၫႊန္းတဲ့စာမ်က္ႏွာမွာ အဆက္ကို ရွာမရတာလည္း စိတ္မရွည္ၾကဘူး။ တခ်ဳိ႕က စာမ်က္ႏွာနံပါတ္ထိုးတာ မထင္မရွားျဖစ္ေနတာကို မႀကိဳက္ၾကဘူး။ ကာတြန္းေတြမွာ ပါတဲ့စာက သတ္ပံုမွားေနတာကိုေတာ့ အမ်ားဆံုး ေထာက္ျပၾကတယ္။ ကာတြန္းဆိုေတာ့ ပိုၿပီး သိသာထင္ရွားေနတာကိုး။
သတ္ပံုေလးေတာင္ မယံုရေတာ့
ဒီအခ်က္ေတြအားလံုး အမွန္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ ေရွးကဆိုရင္ ကေလးေတြ သတ္ပံုမသိလို႔ ေမးတဲ့အခါ နီးရာသတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္ ဆြဲယူၿပီး "အဲဒီထဲမွာရွာၾကည့္" လို႔ ေျပာလိုက္႐ံုပဲ။ အဲဒီေလာက္အထိကို စာဖတ္ပရိသတ္က ယံုၾကည္စိတ္ခ်ထားၾကတာ။ ခုေခတ္ေတာ့ သတ္ပံုေလး တစ္ခုေတာင္မွ စိတ္ခ်လက္ခ် ယံုၾကည္လို႔ရတဲ့ စာနယ္ဇင္း တစ္ခုမွကို မရွိေတာ့ဘူးလို႔ေျပာရင္ လြန္မယ္မထင္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး ကေလးေတြကို ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ခိုင္းတဲ့ သတင္းေဖာ္ျပရာမွာ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ ဓာတ္ပံုကို ထင္ထင္ရွားရွားႀကီး ေဖာ္ျပတာကိုလည္း စာဖတ္သူမ်ားက ေထာက္ျပ ေ၀ဖန္ၾကတယ္။ ဂ်ာနယ္လစ္ဆိုၿပီးေတာ့ ကေလးသူငယ္ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေရး ဥပေဒကို မသိရေကာင္းလားလို႔ အျပစ္တင္ၾကတယ္။ ဒါလည္း မွန္တယ္။ မႈခင္းသတင္းေတြ ေဖာ္ျပရာမွာ ကေလးသူငယ္ဆိုင္ရာ သတင္း၊ လူပုဂၢိဳလ္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဂုဏ္သေရကို ထိခိုက္နစ္နာသြားေစတဲ့ သတင္းနဲ႔ တရား႐ံုးကို မေထမဲ့ျမင္ ျပဳရာေရာက္တဲ့ ေရးသားမႈမ်ဳိးကို သတင္းေထာက္နဲ႔ အယ္ဒီတာတိုင္း သိရွိနားလည္ထားဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ဒီေခတ္မွာ ဒီသံုးခ်က္နဲ႔ လြတ္ကင္းေအာင္ မေရးတတ္ၾကတာ မ်ားတယ္။ မႈခင္းဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းေတြက အဆိုးဆံုး ျဖစ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ရဲအမႈထမ္းေတြနဲ႔ အၿငိမ္းစား ရဲအမႈထမ္းေတြေရးတဲ့ သတင္းေဆာင္းပါး မွန္သမွ်ဟာ တစ္ဖက္သတ္ ရဲအျမင္နဲ႔ ေရးသားေလ့ရွိၿပီး ႐ံုးေတာ္က စီရင္ခ်က္မခ်မီကတည္းက စြပ္စြဲခံရသူမ်ားကို ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူအျဖစ္ ႀကိဳတင္သတ္မွတ္ၿပီး ျဖစ္ၾကတာကို ေတြ႕ရတယ္။
ရဲက စြပ္စြဲသူသာျဖစ္တယ္
ရဲအလုပ္က ျပစ္မႈကို ခိုင္လံုေအာင္ တည္ေဆာက္ၿပီး ႐ံုးတင္တရားစြဲဖို႔ ျဖစ္တယ္။ တရားစြဲတင္ ခံရသူဟာ ရဲက တရားခံအျဖစ္ စြဲတင္သူသာ ျဖစ္တယ္။ အမွန္တကယ္ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူ ဟုတ္၊ မဟုတ္ တတ္အပ္ေသခ်ာ ဘယ္သူမွ မေျပာႏိုင္ေသးဘူး။ သက္ေသအေထာက္အထား ခိုင္လံုလို႔ ႐ံုးေတာ္က အျပစ္ရွိေၾကာင္း စီရင္ခ်က္ခ်ၿပီးမွသာ အျပစ္ရွိတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္တာ ျဖစ္တယ္။ ဒါေတာင္ ေအာက္႐ံုးအဆင့္ဆင့္က အျပစ္ရွိတယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားခဲ့ေပမယ့္ အျမင့္ဆံုး႐ံုးေတာ္က အယူခံမွာ ကြင္းလံုးကြၽတ္ လႊတ္ေပးလိုက္တာမ်ဳိးေတြ ရွိတတ္ေသးတယ္ဆိုတာ သိထားရမယ္။
ေပါ့ေပါ့သေဘာထားတဲ့ ကိစၥမ်ား
စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားက မသိၾကလို႔ ေျပာတဲ့ေရးတဲ့အထဲမွာ မပါေပမယ့္ ခုေခတ္ဂ်ာနယ္သမားေတြ ေပါ့ေပါ့သေဘာထားၿပီး မွားတတ္ၾကတာေတြလည္း ေထာက္ျပခ်င္တယ္။ ပထမတစ္ခ်က္ကေတာ့ စာေရးသူတစ္ေယာက္ ေရးတဲ့စာကို ဂ်ာနယ္အယ္ဒီတာကလြဲၿပီး တျခားသူကို ဂ်ာနယ္ထဲမပါခင္မွာ ေပးဖတ္တဲ့အေလ့ ျဖစ္တယ္။ (စာေပစိစစ္ေရးကို ၀တၱရားအရ ေပးဖတ္ရတာက သီးျခားကိစၥပါ)။ ဥပမာ လူထုစိန္၀င္းနာမည္နဲ႔ ေရးခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ပါ အယူအဆတစ္ရပ္ကို တျခားစာေရးသူတစ္ဦးက ေစာဒကတက္တာ၊ ကန္႔ကြက္ေခ်ပတာလုပ္ဖို႔ ေရးလိုက္တဲ့ ေဆာင္းပါးကို လူထုစိန္၀င္းကို လာျပတာမ်ဳိး ျဖစ္တယ္။ ဒါမ်ဳိးက လံုး၀မလုပ္အပ္တဲ့ ကိစၥျဖစ္တယ္။ အဲဒီေဆာင္းပါးကို ဂ်ာနယ္ရဲ႕ ေပၚလစီနဲ႔ ညီ၊ မညီ သံုးသပ္ၿပီး အယ္ဒီတာက ထည့္လိုက ထည့္ႏိုင္တယ္။ ပယ္လိုက ပယ္ႏိုင္တယ္။ တျခားသူမ်ားကို မျပရပါဘူး။
မျဖစ္မေန ထည့္ရတဲ့ကိစၥ
စာတစ္ပုဒ္ ဂ်ာနယ္မွာ ထည့္ျခင္း၊ မထည့္ျခင္းဟာ ဂ်ာနယ္ရဲ႕ ေပၚလစီနဲ႔ ညီ၊ မညီ ဆိုတဲ့အခ်က္နဲ႔ပဲ ဆံုးျဖတ္ရတယ္။ ဗဟုေခတ္မို႔ ကိုယ့္ေပၚလစီနဲ႔ ဆန္႔က်င္တဲ့ အယူအဆကို ထည့္ရမယ္ဆိုတဲ့ စည္းကမ္းသတ္မွတ္ခ်က္ မရွိဘူး။ ဂ်ာနယ္က ၀တၱရားအရ မထည့္မေန ထည့္ေပးရမယ့္စာက တစ္မ်ဳိးပဲ ရွိတယ္။ သတင္းေဆာင္းပါးပါ အခ်က္အလက္ မွားယြင္းတဲ့အတြက္ မွားယြင္းေဖာ္ျပခံရသူက အေထာက္အထား ခိုင္ခုိင္လံုလံုနဲ႔ တင္ျပတာမ်ဳိးဆိုရင္ အယ္ဒီတာအဖြဲ႕က သီးျခားအတည္ျပဳခ်က္ ျပဳလုပ္ၿပီး မွားယြင္းေၾကာင္း ေသခ်ာပါက ျပင္ဆင္ခ်က္နဲ႔ မွားယြင္းေဖာ္ျပခံရသူကို ေတာင္းပန္ခ်က္ကို သိသာထင္ရွားစြာ ေဖာ္ျပေပးရျခင္း ျဖစ္တယ္။ အမွားပါတဲ့ သတင္း၊ ေဆာင္းပါးကို ျပဴးတူးၿပဲတဲ ေဖာ္ျပထားခဲ့ၿပီး အမွားျပင္ဆင္ခ်က္နဲ႔ ေတာင္းပန္ခ်က္က်ေတာ့ မသိမသာ၊ မထင္မရွား ေဖာ္ျပထားတာမ်ဳိး လံုး၀ မလုပ္သင့္ဘူး။
ဗိုက္အငွားနဲ႔ ဓားထိုးခံ
ေနာက္ မလုပ္သင့္တဲ့ အခ်က္တစ္ခုကေတာ့ ဂ်ာနယ္မဂၢဇင္း တစ္ေစာင္ကို နာမည္တပ္ၿပီး ဆန္႔က်င္ေ၀ဖန္တဲ့ (တစ္ခါတရံ ပုတ္ခတ္တိုက္ခိုက္တဲ့) စာမ်ဳိးကို ကိုယ့္ဂ်ာနယ္မွာ ထည့္ေပးတာမ်ဳိး ျဖစ္တယ္။ ဒါမ်ဳိးက "ဗိုက္အငွားနဲ႔ ဓားထိုးခံသလို" ျဖစ္႐ံုမက စာနယ္ဇင္းအခ်င္းခ်င္း စည္းမေစာင့္ရာလည္း ေရာက္တယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ ႐ိုက္မစစ္ရဘဲနဲ႔ ကေလာင္နာမည္ကို အလြယ္တကူ ဖြင့္ဟေျပာၾကားမႈမ်ဳိး ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာစာေရးဆရာ အမ်ားစုဟာ "ကေလာင္အမည္" တစ္ခုခုခံယူၿပီး စာေရးေလ့ ရွိၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က ေလာင္နာမည္ေတြ အမ်ားႀကီးထားၿပီး ေရးၾကတယ္။ သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔သူ အမ်ဳိးမ်ဳိး ရွိၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က လူမသိေစခ်င္လို႔ ကေလာင္နာမည္ခြဲၿပီး ေရးတာမ်ဳိးလည္း ရွိတယ္။
အယ္ဒီတာဆုိတာ ႏႈတ္ေစာင့္စည္းရတယ္
ဒီလို လူမသိေစခ်င္လို႔ နာမည္၀ွက္နဲ႔ ေရးေနတာကို အယ္ဒီတာေတြက ခပ္လြယ္လြယ္၊ ခပ္ေပါ့ေပါ့နဲ႔ လူေရွ႕သူေရွ႕မွာ ထုတ္ေျပာေလ့ ရွိၾကတယ္။ ဒါဟာ အယ္ဒီတာတစ္ေယာက္ ေစာင့္ထိန္းရမယ့္ က်င့္၀တ္စည္းကမ္းကို ဂ႐ုမစိုက္၊ အေလးမထားရာ ေရာက္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေ၀ဖန္ေရးစာမ်ဳိး ေရးတဲ့အခါ ေရးသူမ်ားဟာ သူတို႔ေရးမွန္း လူမသိေစခ်င္ၾကပါဘူး။ ဒါကို အယ္ဒီတာက ႏႈတ္ေစာင့္စည္းရပါတယ္။ အဲဒီစာေရးတာ ဘယ္သူလဲလို႔ ေမးသူကလည္း မေမးအပ္ပါဘူး။ စာေရးသူ အခ်င္းခ်င္း ေစာင့္ထိန္းအပ္တဲ့ က်င့္၀တ္မ်ဳိးပါ။
ေျမာင္းထဲေရာက္ၿပီမွတ္
ဂ်ာနယ္မဂၢဇင္းသမားတစ္ေယာက္ကို သြားၿပီး "ေစာင္ေရဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ" ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းမ်ဳိးလည္း မေမးအပ္ဘူး။ သူတို႔ဟာသူတို႔ ေျပာခ်င္ေျပာပါေစ။ ကိုယ္ကေတာ့ မေမးအပ္ပါဘူး။ ဒါမ်ဳိးကို လုပ္ငန္းလွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ (Trade Secret) လို႔ ေခၚပါတယ္။ ဒီလိုကိစၥမ်ဳိးေတြက စာနယ္ဇင္းပညာ စာအုပ္ႀကီးေတြထဲမွာ ဘယ္ပါမွာလဲ။ လူႀကီးသူမေတြက လုပ္ရင္းကိုင္ရင္း လူငယ္ေတြကို ႏႈတ္ကေျပာၾက၊ ဆံုးမသြားၾကတာပါ။ အခုေခတ္ေတာ့ အဲဒီလို ဆံုးမသြန္သင္မယ့္ လူႀကီးသူမေတြ ရွိၾကေတာ့တာ မဟုတ္ေလေတာ့ လူငယ္ေလးေတြမွာ စမ္းတ၀ါး၀ါးနဲ႔ မွားၿပီးရင္း မွားေနၾကတာ ေတြ႔ေနရတယ္။ လြန္ကဲလာတဲ့အခါ စာဖတ္ပရိသတ္ မ်က္စိဆံပင္ေမြး စူးစရာ ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီကတစ္ဆင့္တက္ၿပီး မ်က္စိေနာက္လာၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ ေျမာင္းထဲေရာက္သြားၿပီသာ မွတ္ေပေတာ့။
No comments:
Post a Comment