ကမၻာ့က်န္းမာေရးအဖြဲ႔ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္အရ ၆၅ ႏွစ္ မတုိင္မီဟာ လူလတ္ပိုင္း၊ ၆၅ ႏွစ္နဲ႔ ၇၄ ႏွစ္ၾကားကို လူငယ္သက္ႀကီးရြယ္အို၊ ၇၅ ႏွစ္နဲ႔ အသက္ ၉၀ ၾကားက်မွ တကယ့္သက္ႀကီးရြယ္အိုလို႔ သတ္မွတ္ပါတယ္။ ေကာင္းၿပီ၊ ဒါျဖင့္ လူ႔သက္တမ္းဟာ ဘယ္အသက္အရြယ္ထိ ရွိသင့္သလဲ။ ဇီ၀ကမၼရဲ႕ မူရင္းသေဘာအရဆိုရင္ ႏို႔တိုက္သတၱ၀ါေတြရဲ႕ သက္တမ္းဟာ "အရြယ္ေရာက္ၿပီးခ်ိန္" ရဲ႕ "၅ ဆ မွ ၇ ဆ" ရွိတယ္။ လူသားေတြရဲ႕ အရြယ္ေရာက္ခ်ိန္ကို ေနာက္ဆံုးအံသြားေပါက္ၿပီးခ်ိန္၊ အသက္ (၂၀-၂၅) ႏွစ္လို႔ တြက္ခ်က္သတ္မွတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူ႔သက္တမ္းဟာ အတိုဆံုး အသက္ ၁၀၀၊ အရွည္ဆံုး ၁၇၅ ႏွစ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ အမ်ားသတ္မွတ္ထားတာကေတာ့၊ လူ႔သက္တမ္းဟာ အသက္ ၁၂၀ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါျဖစ္ရင္ ဒီသက္တမ္းကို ဘယ္လိုေက်ာ္ျဖတ္သင့္သလဲ။ ဒီသက္တမ္း ၁၂၀ အတြင္း၊ အသက္ ၇၀၊ ၈၀၊ ၉၀၊ ၁၀၀ အရြယ္မွာ က်န္းက်န္းမာမာ ရွိေနရမယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ဟာ "အိပ္မက္" မဟုတ္ပါဘူး။
လူတုိင္း လူတုိင္း အသက္ ၁၀၀ အရြယ္ထိ က်န္းက်န္းမာမာ ရွိသင့္တယ္။ ဒါဟာ သက္ရွိသတၱ၀ါေတြရဲ႕ ပံုမွန္တရားပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ လက္ရွိအေျခအေနကေကာ ဘယ္လုိရွိေနလဲ။ ပ်မ္းမွ် အသက္ ၁၂၀ ထိ ရွင္ႏုိင္လ်က္သားနဲ႔ (၇၀) ပဲ ရွိတယ္။ သက္တမ္း အႏွစ္ (၅၀) တိတိ ေလ်ာ့ေနတယ္။ အသက္ ၇၀၊ ၈၀၊ ၉၀ အရြယ္မွာ သန္သန္မာမာ ရွိသင့္ပါလ်က္နဲ႔ လူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အသက္ ၄၀ မွာ မက်န္းမာေတာ့ဘူး။ (၅၀) မွာ ႏွလံုးေရာဂါျဖစ္ၿပီး၊ အသက္ (၆၀)မွာ ေသေရာ။ ႏွစ္ေပါင္း (၅၀) ေစာၿပီး ေရာဂါရတယ္။ အခုလိုေစာၿပီး ေရာဂါရတယ္။ ေစာၿပီး ဒုကၡိတျဖစ္ရတယ္။ ေစာၿပီး ေသဆံုးရတာဟာ ခုေခတ္ကာလမွာ သာမန္အျခင္းအရာေတြ ျဖစ္ေနၿပီ။
ယေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စီးပြားေရး ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္လာတယ္။ ၀င္ေငြတိုးပြားလာတယ္။ သံုးေဆာင္ရတဲ့ ပစၥည္းကိရိယာေတြ အဆင့္အတန္း ျမင့္မားလာတယ္။ ဘာေၾကာင့္ သက္တမ္းပိုၿပီး တိုလာရသလဲ။ အခ်ိဳ႕လူေတြကေတာ့ ခုေခတ္မွာ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာေရာဂါ၊ အဖုအက်ိတ္ေရာဂါ၊ ဆီးခ်ိဳေရာဂါေတြ အျဖစ္မ်ားရတာဟာ စီးပြားေရး ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္တာေၾကာင့္၊ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈ ကံုလံုႂကြယ္၀တာေၾကာင့္လို႔ ဆိုၾကတယ္။ မွားပါတယ္။ လံုး၀ကို မွားပါတယ္။ ဒီေရာဂါေတြ ျဖစ္ရတာဟာ ႐ုပ္၀တၳဳပစၥည္းေတြရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ အဆင့္အတန္း ျမင့္လာတာေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ စိတ္ဓာတ္ယဥ္ေက်းမႈ အဆင့္အတန္း မမီလို႔ရယ္၊ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ ခ်ိဳ႕တဲ့လို႔ရယ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ယူဆပါတယ္။
အခု ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ ေရာဂါပိုမိုျဖစ္ပြားရတာဟာ ႐ုပ္၀တၳဳပစၥည္းေတြရဲ႕ အဆင့္အတန္း ျမင့္မားလာလို႔ မဟုတ္ဘဲ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ အဆင့္အတန္းက လုိက္မမီလို႔ပဲ ျဖစ္ရတာပါ။ တစ္ဖက္က တိုးတက္ၿပီး တစ္ဖက္က မတုိးတက္ဘူး။ အကယ္၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ မိမိကုိယ္ကို က်န္းမာေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ေရးပညာကို ျမႇင့္တင္ႏုိင္မယ္ဆိုရင္၊ စီးပြားေရး ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္တာနဲ႔အမွ် ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ပိုၿပီး က်န္းမာလာရမယ္။ ပိုၿပီး ေရာဂါဘယ ျဖစ္ပြားရမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဦးစြာခံယူရမွာက ေရာဂါပိုမို ျဖစ္ပြားလာရျခင္းဟာ ႐ုပ္၀တၳဳပစၥည္းေတြ တိုးတက္ေပါႂကြယ္လာလို႔ လံုး၀မဟုတ္ပါဘူး။ မိမိကုိယ္ကုိ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္ေရးပညာက လုိက္မမီလို႔ ျဖစ္ရတာဆိုတာပါပဲ။
No comments:
Post a Comment