လက္ဖက္ရည္ဆုိင္၊ စာၾကည့္တုိက္ႏွင့္ စာဖတ္ျခင္း - ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)

ဒီပို႔စ္ကို ေရးရျခင္းရည္ရြယ္္ခ်က္က မေန႔ညက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထိုင္တဲ့အခ်ိန္မွာ ၾကားခဲ့ရတဲ့ စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ အေတြးပြားခဲ့ရတာေလးေတြကို ဖြင့္အံခ်င္လို႔ရယ္ပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း ေရးမယ္လို႔ စိတ္ကူးၿပီးေတာ့ နိဒါန္းပ်ိဳးဖို႔ စဥ္းစားတဲ့အခါ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္အေၾကာင္းကို မေျပာမျဖစ္ ေျပာရဦးမွာမို႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေတြးအျမင္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္၊ ေတြ႔၊ ခံစား၊ ေတြးမိသလို ေရးျဖစ္လုိက္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္
ကၽြန္ေတာ္ဟာ လက္ဖက္ရည္ကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ မေသာက္ရမေနႏုိင္ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ညေနခင္း ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္ေတြမွာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ မသြားရဘူးဆိုရင္ေတာ့ ေနမသိထိုင္မသာ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ စကား၀ိုင္းဖြဲ႔ ေျပာဆိုရတာ၊ ျငင္းခံုေဆြးေႏြးရတာ၊ သတင္းေတြ၊ အသိပညာေတြ ဖလွယ္ရတာကို စြဲမက္ခံုမင္ေနတယ္လို႔ ကုိယ့္ကုိ္ယ္ကုိယ္ သံုးသပ္မိပါတယ္။ ကုိယ္သိထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို အျခားလူေတြသိေအာင္ တစ္ဆင့္ျပန္ေျပာရတာ ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္ၿခိဳက္ပါတယ္။ အဲဒီလို ေျပာျပတဲ့အခါ ျပန္ၾကားရတဲ့ သူတို႔ေတြရဲ႕ တံု႔ျပန္မႈေတြကို ပိုမက္ေမာပါတယ္။ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ကုိယ္ျမင္တာနဲ႔ မတူကြဲျပားျခားနားတဲ့ အျမင္ေတြ၊ မွတ္ခ်က္ေတြ၊ ျငင္းခံုမႈေတြမ်ား ၾကားရတယ္ဆိုရင္ အင္မတန္မွကို ေပ်ာ္ရႊင္ရပါတယ္။ ဘာလို႔မ်ား ငါ အဲဒီလို မေတြးခဲ့မိပါလိမ့္ဆိုၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ မေက်မနပ္ ျဖစ္ခဲ့ရတာေတြလည္း မေရႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာပဲေျပာေျပာ လူေပါင္းစံုရဲ႕ အေတြးအေခၚ၊ အသိအျမင္ေတြကို အၿမဲမျပတ္ သိခြင့္၊ ၾကားခြင့္ ရေနတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အဖိုးတန္တာ အမွန္ပါပဲ။ ကုိယ့္႐ႈေထာင့္တစ္ခုတည္းကေနပဲ ေတြးတာထက္စာရင္ သူမ်ားေတြကေရာ ဘယ္လိုေတြးသလဲလို႔ သိခြင့္ရတာဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အဖိုးမျဖတ္ႏုိင္တဲ့ ဆုလာဘ္ပါပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း အျခားသူေတြက မၾကာခဏ ေမးေငါ့တတ္ၾကတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ အခ်ိန္ျဖဳန္းျခင္းဆိုတဲ့ အလုပ္ႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ မက္မက္ေမာေမာ လုပ္ျဖစ္ေနတာ ထင္ပါရဲ႕။

လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ဆိုတာ အခ်ိန္ျဖဳန္းတဲ့ေနရာ
အဲဒီလိုေျပာတဲ့လူေတြကိုလည္း အျပစ္မတင္ပါဘူး။ သူတို႔အျမင္မွာလည္း လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္တာဟာ အခ်ိန္ကို ျဖဳန္းတီးေနျခင္းလို႔ ျမင္ၾကမွာပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ တစ္နာရီအတြင္းမွာ စာအုပ္ေကာင္းတစ္အုပ္ကို ဖတ္ႏုိင္တယ္၊ တရားဓမၼတစ္ပုဒ္ကုိ နာၾကားႏုိင္တယ္၊ ကိုယ္၀ါသနာပါတဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို (ပန္းခ်ီဆြဲတာ၊ စာေရးတာ၊ ကဗ်ာစပ္တာ၊ သီခ်င္းေရးတာ စသျဖင့္ေပါ့ေလ) လုပ္ႏုိင္တယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူႏုိင္တယ္ စသျဖင့္ ေတြးၾကမွာပါပဲ။ လူဆိုတာ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကုိယ္ပဲေလ။ အဲဒီအတြက္ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူကိုမွ အျပစ္တင္မေနပါနဲ႔။ ကုိယ့္ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ကိုယ္၊ ကုိယ့္ခံယူခ်က္နဲ႔ကိုယ္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ေနၾကတာကိုး။ ပတ္၀န္းက်င္အတြက္၊ ေလာကအတြက္ အက်ိဳးယုတ္ေစမယ့္ ကိစၥမ်ိဳးကို လုပ္ေနတာမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ တားသင့္ရင္ တားရမွာေပါ့ေလ။

လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ယဥ္ေက်းမႈ
တစ္ခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္လည္း လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ယဥ္ေက်းမႈကို ျငင္းဆန္႐ံႈ႕ခ်ခဲ့သူ တစ္ေယာက္ပါ။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ေဟးေလး၀ါးေလးနဲ႔ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနတဲ့ လူငယ္ေတြကို ျမင္ရတုိင္း ႏွာေခါင္း႐ံႈ႕ခဲ့သူ၊ မ်က္ေစာင္းထိုးခဲ့သူပါ။ အခုေတာ့ အဲဒီလို မျဖစ္ေတာ့ဘူးလို႔ ဆိုလိုတာမဟုတ္ပါ။ အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕ေသာ ေ၀ေလေလ လူငယ္ေတြကို ျမင္ရတဲ့အခါမွာေတာ့ မဆီမဆုိင္ ေဘးကေနၿပီး စိတ္တိုမိ၊ ေဒါသထြက္မိ ေနေသးတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထုိင္တဲ့လူတုိင္းဟာ အားအားလ်ားလ်ား ေလကုန္ခံၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းေနၾကတာပဲဆိုတဲ့ အျမင္ကေတာ့ ေပ်ာက္သြားပါၿပီ။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထုိင္တဲ့လူေတြမွာ သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔သူ ရွိၾကသူေတြခ်ည္းပဲလို႔ ျမင္မိပါတယ္။ အဲဒီလိုဆိုေတာ့ ေစာေစာက ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့တဲ့စကားနဲ႔ ေရွ႕ေနာက္မညီလုိက္တာလို႔ ေထာက္စရာျဖစ္ပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့… ေရွ႕ေနာက္ညီေအာင္ ရွင္းရရင္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းေနတဲ့ လူေတြမွာေတာင္မွ အခ်ိန္ကုန္ၿပီးေရာဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိတယ္လို႔ ဆိုခ်င္တာပါ။ ေကာင္းမြန္တဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ ဟုတ္တာ၊ မဟုတ္တာကို ေျပာလိုရင္းမဟုတ္ပါ။

တခ်ိဳ႕ေတြက လက္ဖက္ရည္ေသာက္၊ မုန္႔စားရင္း ဗိုက္ထဲကို အစာျဖည့္ခ်င္လို႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကို လာၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕ေတြက်ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ မေသာက္ရမေနႏုိင္လို႔ လာေသာက္ၾကတာ။ အခ်ိဳ႕က်ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကို စုရပ္တစ္ခုအျဖစ္ သေဘာထားၿပီး အလုပ္ကိစၥေတြ၊ လူမႈေရးကိစၥေတြ၊ ရပ္ရြာရဲ႕ သာေရးနာေရးကိစၥေတြကို တုိင္ပင္ေဆြးေႏြးၾကတာ။ အခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း အိမ္မွာဆိုရင္ တစ္ေယာက္တည္းမို႔ စကားေျပာေဖာ္မရွိ၊ တုိင္ပင္စရာလူ မရွိတဲ့အတြက္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ေတြ႔တဲ့လူနဲ႔ အလႅာပသလႅာပ စကားေျပာဆိုရင္း အထီးက်န္မႈကို ေျဖေဖ်ာက္ၾကတာ။ ကၽြန္ေတာ့္လိုမ်ိဳး အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကို ကုန္ၾကမ္းရွာတဲ့ ေနရာတစ္ခုအျဖစ္ သေဘာထားၿပီး ထုိင္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ္အႀကိဳက္ဆံုး ေနရာႏွစ္ခု
အခုေရးေနတဲ့စာနဲ႔ ဘာမွမဆုိင္ေပမယ့္ စကားစပ္မိတုန္းမို႔ ေျပာခ်င္ေလးတစ္ခု ရွိေသးရဲ႕ဗ်ာ။ အျခားမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က စာေရးခ်င္သူဆိုေတာ့ စာေရးဖို႔အတြက္ မလုပ္မျဖစ္ လုပ္ရတဲ့အလုပ္ကေတာ့ စဥ္းစားျခင္းပါပဲ။ ဘာအေၾကာင္းအရာကို ေရးရမလဲဆိုတာကို စဥ္းစားရတာဟာ စာေရးတဲ့လူအတြက္ အင္မတန္မွ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္တစ္ခုလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ အင္မတန္မွ ႀကံဳေတာင့္ႀကံဳခဲဆိုသလို တစ္ခုခုကို ခ်ေရးရင္းနဲ႔ မရည္ရြယ္ဘဲ လက္ကအလိုလို ေရးစရာေတြ ေပၚလာတာမ်ိဳးကို ႀကံဳရတတ္ပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ကုိယ္ေရးမယ့္ စာတစ္ခုကို စိတ္ကူးထဲမွာ အၾကမ္းထည္ၿပီးတဲ့အထိ စိတ္ကူးနဲ႔ေရးၾကည့္ၿပီးမွ စာေရးရတာခ်ည္းပါပဲ။ အျခားစာေရးသူတုိင္းလည္း ဒီလိုမ်ိဳး ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္မထင္ပါဘူး။ ေျပာခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့သမွ် စာေတြအမ်ားစုကို စိတ္ကူးမိတာ၊ ေရးဖို႔အေတြးရတဲ့ အဓိကေနရာႏွစ္ခု ရွိပါတယ္။ အဲဒါကိုေျပာခ်င္တာပါ။ အျခားမဟုတ္ပါဘူး။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္နဲ႔ အိမ္သာပါ။

အဲဒီလိုေျပာေတာ့ အခ်ိဳ႕ေတြက ရယ္ခ်င္ၾကပါလိိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ မရယ္ႏုိင္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္နဲ႔ အိမ္သာဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ စဥ္းစားျခင္းအမႈကို ေအးေအးေဆးေဆး အခ်ိန္ေပးၿပီး ျပဳႏုိင္ေစတဲ့ ေနရာေတြ ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ထုိင္ရင္းနဲ႔ လမ္းေပၚမွာ သြားလာလႈပ္ရွားေနတဲ့ လူေတြကို ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔လည္း ေရးစရာေတြ ေပၚလာတတ္ပါတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေရွ႕က ဆုိင္ကယ္နဲ႔အျဖတ္၊ ကားနဲ႔အျဖတ္၊ ျမင္းလွည္းနဲ႔အျဖတ္မွာ ေျပာသြားၾကတဲ့ စကားေတြထဲက တစ္ခြန္းစ၊ ႏွစ္ခြန္းစကို အမွတ္မထင္ ၾကားလုိက္ရင္းနဲ႔လည္း ေရးစရာကုန္ၾကမ္း ရခ်င္ရတတ္တာမ်ိဳးပါ။ ဒါမွမဟုတ္ လက္ဖက္ရည္ဆို္င္ထဲမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ထုိင္ေနရင္းနဲ႔ သူမ်ားေတြေျပာတဲ့ စကားသံေတြကို နားေထာင္ရင္း၊ သူတို႔လႈပ္ရွားေနသမွ်ကို လုိက္ၾကည့္ရင္းနဲ႔လည္း ေရးစရာေတြ ေတြးမိတတ္ပါတယ္။ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း မွာထားတဲ့ လက္ဖက္ရည္ခြက္က တစ္က်ိဳက္မွ မေသာက္ရေသးဘဲ အေတြးေတြ ရြက္လႊင့္ၿပီး တေမ့တေမာ ထုိင္မိေနတတ္တာမ်ိဳးလည္း ရွိပါရဲ႕ဗ်ာ။

အိမ္သာတက္ရင္းနဲ႔ စာေရးဖို႔ အေတြးရတာ၊ စဥ္းစားမိတာ၊ အိမ္သာတက္ရင္း စာအုပ္ေတြဖတ္ရတဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးေတြကို ဒီပို႔စ္မွာ မေရးေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေရးစရာဆိုေပမယ့္ ဒီစာကို ဖတ္ေနရတဲ့သူ အတြက္က်ေတာ့ ဆြမ္းဆန္ထဲ ႂကြက္ေခ်းေရာ ဆိုသလို ျဖစ္ေနမွာမ်ိဳးကို မလိုလားလို႔ပါ။ အဲဒီအေၾကာင္းကို သီးျခားေရးပါဦးမယ္။

လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ေပါမွေပါ
လက္ဖက္ရည္ဆုိင္အေၾကာင္း ဆက္ရမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္လက္လွမ္းမီသေလာက္ အေတြ႔အႀကံဳေလးနဲ႔ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ျမန္မာျပည္မွာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မရွိတဲ့ ရပ္ကြက္၊ ေက်းရြာ၊ ၿမိဳ႕ဆိုတာ ရွိမွရွိပါ့မလားလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ေက်းရြာတုိင္း စာၾကည့္တုိက္တစ္ခု ရွိရမည္ဆိုတဲ့ စီမံခ်က္နဲ႔ လုပ္ေဆာင္ေနတာေတြကို ျမင္ေန၊ ၾကားေန၊ ဖတ္ေနရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိတာ တစ္ခုက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္နဲ႔ စာၾကည့္တိုက္ေတြကို တြဲေပးလို႔ မရႏုိင္ဘူးလား ဆိုတာကိုပါ။

စာဖတ္တာေကာင္းပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္
ကၽြန္ေတာ့္အေတြးက ဒီလိုပါခင္ဗ်။ စာဖတ္တာဟာ မေကာင္းဘူးလား။ ေကာင္းတာေပါ့ခင္ဗ်ာ။ ခၽြင္းခ်က္မရွိကို ေကာင္းပါတယ္။ ဘယ္လိုစာေပေတြ၊ ညာလိုစာေပေတြ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ကၽြန္ေတာ္မေျပာေသးပါဘူး။ စာဖတ္တယ္ဆိုတာ တစ္ခုတည္းနဲ႔တင္ ေျပာေနတာပါ။ ေကာင္းတဲ့စာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မေကာင္းတဲ့စာပဲျဖစ္ျဖစ္ စာဖတ္တဲ့လူဟာ စာမဖတ္တဲ့ လူထက္ေတာ့ သာတာအမွန္ပါပဲ။ ထားပါေတာ့ဗ်ာ။  ဆက္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ စာဖတ္တာဟာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖတ္ဖို႔စာေတြ ေကာင္းဖို႔လည္း လိုေသးတာကိုးခင္ဗ်။ အဲဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားကေျပာလိမ့္မယ္။ ဒါမ်ား ဘာခက္တာမွတ္လို႔၊ ဖတ္စရာ စာအုပ္ေကာင္းေတြမွ အမ်ားႀကီးပဲလို႔။ ဟုတ္ပါတယ္၊ ျမန္မာလို ေရးထားတဲ့ ဖတ္စရာ စာအုပ္ေကာင္းေတြဟာ ေသသြားတဲ့အထိ ဖတ္လို႔မကုန္ေအာင္ မ်ားျပားလွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို ဖတ္လို႔ေကာင္းတဲ့ စာအုပ္ေတြဟာ ေစ်းႏႈန္းကလည္း အင္မတန္ေကာင္းတာကိုးဗ်။

ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာေတြက ေျပာရင္းကေန ဟိုေရာက္လုိက္၊ ဒီေရာက္လုိက္ ျဖစ္သြားမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ အစအဆံုး ဖတ္ၿပီးရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္ေနတာေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိေနတာေတြဟာ ဘာေတြလဲဆိုတာ စာဖတ္သူ နားလည္သြားလိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အေရးအသား ကၽြမ္းက်င္လြန္းတဲ့ စာေရးဆရာ မဟုတ္ေလေတာ့ အစီအစဥ္မက်၊ အေရးအသားမေျပျပစ္၊ ဟိုေရာက္လုိက္ ဒီေရာက္လုိက္ ျဖစ္ေနခဲ့ရင္ အနည္းငယ္ သည္းခံၿပီးေတာ့ ဖတ္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးမိတဲ့အရာ၊ ယံုၾကည္တဲ့အရာကို ေရးေနတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ဟာ စာဖတ္သူရဲ႕ ရင္ထဲကို Heart to Heart ေရာက္သြားမယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ေရးေနတာကို ဆက္ပါ့မယ္။

သိခ်င္စိတ္မ်ားႏွင့္ ျပည့္ေနေသာ လူဆုိသည့္သတၱ၀ါ
ေစာေစာကေျပာသလို လူတုိင္း စာဖတ္ၾကပါ၊ စာဖတ္ၾကပါလို႔ တိုက္တြန္းၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ စာမဖတ္ခ်င္တဲ့လူ မရွိဘူးခင္ဗ်။ အဲဒီလိုဆိုေတာ့ အခ်ိဳ႕က ျငင္းခ်င္ၾကလိမ့္မယ္။ ဘယ္သူကေတာ့ စာဖတ္တာကို လံုး၀ကို ၀ါသနာမပါတာကြလို႔။ ဟုတ္ကဲ့… ဒီလို စဥ္းစားရေအာင္ပါ။ လူတုိင္းမွာ သူ႔စိတ္၀င္စားမႈနဲ႔သူေတာ့ ရွိၾကပါတယ္။ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ… လူၿပိန္းႀကိဳက္ ခပ္ေပါေပါဥပမာနဲ႔ပဲ ေျပာၾကရေအာင္ပါ။ ႐ုပ္ရွင္ မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြ၊ အဆိုေတာ္ေတြ အေၾကာင္းကို စိတ္၀င္စားတဲ့လူပဲ ဆိုပါေတာ့။ (ဒီလိုေရးတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမတၱာေတာ္ေတြ အတံုးလုိက္၊ အတစ္လုိက္၊ အထုပ္လိုက္၊ အထည္လုိက္ ပို႔သၾကမွာကိုလည္း ေမွ်ာ္လင့္ထားေၾကာင္းပါ။ ဤကား စကားခ်ပ္) ဘယ္မင္းသားက ဘယ္မင္းသမီးနဲ႔ ဘာျဖစ္ေနတာတဲ့ ဆိုတာမ်ိဳးကို သူစိတ္၀င္စားမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ အဲဒီလို စိတ္၀င္စားတယ္ဆိုတာဟာ စာဖတ္ခ်င္တာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။

ကုိဉာဏ္ရာ… မင္းဟာကလည္း ႐ႈပ္ေနတာပဲလို႔ မေတြးပါနဲ႔ဗ်ာ။ ေစာေစာကလို သတင္းမ်ိဳးကို စိတ္၀င္စားေတာ့ အဲဒီသတင္းအေၾကာင္း သိတဲ့လူေျပာတာကို သူနားေထာင္မွာပါပဲ။ ၿပီးရင္ သူ႔အျမင္၊ သူ႔မွတ္ခ်က္၊ သူသိထားတာေတြကို ေျပာမွာပါပဲ။ ဒါဟာ စာဖတ္ျခင္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူကို္ယ္တုိင္ စာဖတ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အျခားသူဖတ္တာကတစ္ဆင့္ သူက ျပန္သိျခင္းပါပဲ။ တစ္ဆင့္ခံ စာဖတ္ျခင္းေပါ့ခင္ဗ်ာ။ အဲ… အဲဒီလိုလူမ်ိဳးကိုပဲ ေစာေစာကသတင္းကို ေရာ့.. ဒီဂ်ာနယ္ထဲမွာ ဒီလိုေရးထားတယ္၊ ဓာတ္ပံုနဲ႔ ဒီလိုပါတယ္ကြဆိုရင္ အဲဒီလူဟာ ေသခ်ာေပါက္ အဲဒီဂ်ာနယ္ကို လွန္ၾကည့္၊ ဖတ္ၾကည့္မွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ အေသးစိတ္ ရွင္းျပရမယ္ဆိုရင္ မဆံုးႏုိ္င္တာမို႔ ဒီအေၾကာင္းကို ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ရပ္ပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ္ဘာေျပာခ်င္တယ္ဆိုတာ အတန္ငယ္ေတာ့ျဖင့္ ရိပ္စားမိမယ္ ထင္ပါရဲ႕။

ဘယ္ေလာက္ပဲ မအားလပ္တဲ့လူေတြ ျဖစ္ေနပါေစ။ စာဖတ္တာကို ၀ါသနာပါသူခ်ည္းပါပဲ။ ဥပမာေတြ နည္းနည္းေျပာပါရေစ။ တစ္ေနကုန္ အိမ္ထဲကအိမ္ျပင္ မထြက္ႏိုင္ေအာင္ အလုပ္႐ႈပ္ေနတဲ့ အိမ္ရွင္မတစ္ေယာက္ဟာ အက်ႌေတြ မင္စြန္းသြားရင္ ဘယ္လိုေလွ်ာ္ရမလဲ၊ သံပုရာသီးကို အရည္ပိုထြက္ေအာင္ ဘယ္လိုညႇစ္ရမလဲ၊ အသားေတြကို အၾကာႀကီးခံေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရသလဲ၊ ဘုရားပန္းအိုးေတြ ေၾကးညႇိတက္ေနရင္ ဘယ္လိုတိုက္ခၽြတ္ရသလဲ၊ ၀မ္းကိုက္တာေပ်ာက္ခ်င္ရင္ ကိုယ့္၀န္းက်င္မွာရွိတဲ့ ဘယ္လိုအရြက္မ်ိဳးကို စားႏုိင္သလဲ၊ အသားေတြ ျမန္ျမန္ႏူးခ်င္ရင္ ဘာထည့္ၿပီး ခ်က္ရသလဲ စသည္စသည့္ျဖင့္ သိခ်င္ၾကသူခ်ည္းပါပဲ။ တစ္ေနကုန္ ဖုန္းတစ္လံုး၊ ကားတစ္စီးနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနတဲ့ ပြဲစားလို လူမ်ိဳးေတြကေရာ စာဖတ္တာ ၀ါသနာမပါဘူးလား။ ၾကည့္ရေအာင္ပါ။ ဘယ္ၿမိဳ႕မွာ ဘာေလလံပြဲရွိတယ္၊ ဘယ္ကားေစ်းက ဘယ္ေလာက္ျဖစ္ေနၿပီ၊ ဘယ္ၿမိဳ႕မွာ ဘာလိုင္စင္ေတြ ခ်ေပးေနတယ္၊ ဘာေစ်းႏႈန္းကေတာ့ တက္သြားတယ္၊ က်သြားတယ္၊ ရာသီဥတုေၾကာင့္ စိုက္ခင္းအေျခအေနေတြ ဘယ္လိုရွိတယ္၊ ကမၻာ့အေရးအခင္းေၾကာင့္ ဘာပစၥည္းေတြ ေစ်းႏႈန္းေျပာင္းသြားတယ္၊ ဘယ္ႏုိင္ငံက ျမန္မာျပည္မွာလာၿပီး ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမယ္၊ ဒါဆိုရင္ ဘာေတြအလားအလာ ေကာင္းႏုိ္င္တယ္ စသည္စသည္ျဖင့္ သိခ်င္ၾကတာပါပဲ။ ေနာက္ဆံုး ဆုိက္ကားနင္းေနတဲ့လူ၊ အငွားကားေမာင္းေနတဲ့လူေတာင္မွ ဘယ္ေန႔မွာ ဘယ္ေဘာလံုးပြဲရွိတယ္၊ ဘယ္ေဘာလံုးသမားက ဒဏ္ရာရေနတယ္၊ ဘယ္အသင္းကေတာ့ ဘယ္သူ႔ကို၀ယ္လုိက္တယ္၊ ဒီေန႔ကန္မယ့္ပြဲကို ဘယ္ဂ်ာနယ္က ဘယ္လိုခန္႔မွန္းထားတယ္ စသည္ျဖင့္ စိတ္၀င္စားၾကတာပါပဲ။

စာအုပ္ေတြရဲ႕တန္ဖိုး
ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့သမွ်ေတြကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ အဲဒီလို သိခ်င္တာေတြအားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ ဘယ္ကေန ရယူႏုိင္သလဲ။ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ရွိပါတယ္။ အေၾကာင္းအရာအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အေတြ႔အႀကံဳအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အေတြးအေခၚ အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ဗဟုသုတအမ်ိဳးမ်ိဳးဟာ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ရွိေနၾကပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့သလို လူတုိင္းဟာ သိခ်င္စိတ္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနၾကတာဆိုေတာ့ အဲဒီလိုသိႏုိင္တဲ့ စာအုပ္ေတြကို ဖတ္ခ်င္စိတ္ ရွိၾကမယ္ဆိုတာ မလြဲေလာက္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ေျပာတာပါ။ လူတုိင္းမွာ စာဖတ္ခ်င္စိတ္ (သိခ်င္စိတ္) ရွိၾကပါတယ္။

ဒီေန႔ေခတ္ ဂ်ာနယ္ေတြ သိပ္အဖိုးတန္တယ္ (ေစ်းႀကီးတယ္)
ဒီေန႔ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ရဲ႕ ပ်မ္းမွ်ေစ်းႏႈန္းဟာ ၅၀၀ ၀န္းက်င္မွာ ရွိပါတယ္။ တစ္ေန႔၀င္ေငြ ၁၅၀၀ က်ပ္ပဲ ရွိတဲ့လူတစ္ေယာက္ဟာ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ ၀ယ္ဖတ္ဖို႔အတြက္ ဘယ္ေလာက္စဥ္းစားရမလဲဆိုတာ စာဖတ္သူပဲ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ၁၀ ေယာက္ေလာက္စုၿပီး ၀ယ္ဖတ္ရင္ အဆင္ေျပမွာေပါ့လို႔ ေျပာမယ့္လူေတြ၊ အႀကံေပးမယ့္လူေတြ ရွိမွာပါပဲ။ အဲဒီဆယ္ေယာက္ဟာ ၀ါသနာ ၁၀ မ်ိဳးျဖစ္ေနရင္ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္ၾကမတုန္း။ တစ္ေယာက္က ေဘာလံုး၊ တစ္ေယာက္က အႏုပညာ၊ တစ္ေယာက္က ေစ်းကြက္၊ တစ္ေယာက္က ႏိုင္ငံေရး၊ တစ္ေယာက္က သတင္းမွသတင္း၊ တစ္ေယာက္က အလွအပ၊ တစ္ေယာက္က နည္းပညာ၊ တစ္ေယာက္က မႈခင္းသတင္း၊ တစ္ေယာက္က က်န္းမာေရး၊ ကဲ… မခက္ေခ်ဘူးလား။ အဲဒါေၾကာင့္ေျပာပါတယ္။ စာဖတ္တာေကာင္းတယ္။ စာအုပ္ေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြလည္း ေကာင္းၾကတယ္။ အဲ… ေစ်းႏႈန္းေတြလည္း ေကာင္းၾကတယ္ေလ။ (ဒါေတာင္ ပိုက္ဆံရွိေပမယ့္ ၀ယ္ဖတ္လုိ႔မရတဲ့ ေနရာေတြအေၾကာင္း မေျပာေသးပါဘူး။)

စာၾကည့္တုိက္ေတြကို အားကိုးရမလား
အေမရိကန္သမၼတႀကီး လင္ကြန္းဟာ ဘယ္ႏွမုိင္ေ၀းတဲ့ ေနရာမွာရွိတဲ့ စာၾကည့္တုိက္မွာ စာအုပ္ေတြ သြားငွားဖတ္တယ္။ ျမန္မာျပည္က အထင္ကရ စာေရးဆရာႀကီးဟာ စာဖတ္ခ်င္လြန္းလို႔ ဘယ္လုိအခက္အခဲေတြ၊ ဘယ္လိုဒုကၡေတြၾကားကေန ခရီးအေ၀းႀကီးသြားၿပီး စာဖတ္ခဲ့တယ္။ ဘယ္ပညာရွင္ႀကီးဟာ သူ႔ဘ၀ရဲ႕ အခ်ိန္အမ်ားစုကို စာၾကည့္တုိက္ထဲမွာ ျမႇဳပ္ႏွံထားခဲ့တယ္ စသည္ျဖင့္ ေျပာၾက၊ ဆိုၾက၊ ေထာက္ျပၾက၊ ေရးသားၾကမယ့္သူေတြ ရွိပါလိမ့္မယ္။ ဟုတ္ကဲ့… သူတို႔က သူတို႔ပါခင္ဗ်ာ။ ဒီေန႔ေခတ္မွာ တစ္ပတ္ေလာက္ အလုပ္မလုပ္ဘဲ စာၾကည့္တုိက္ထဲမွာခ်ည္း သြားထို္္င္ၿပီး စာဖတ္ေနလို႔ရွိရင္ အဲဒီလူဟာ ပညာရွင္ႀကီး၊ သူေဌးႀကီး၊ ႏုိင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ျဖစ္မျဖစ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ တစ္ပတ္ေလာက္ ဘာမွမစားဘဲ အာဟာရျပတ္ၿပီး ေသႏုိင္တာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏို္င္ငံရယ္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ ကမၻာေပၚက ႏုိင္ငံတုိင္းလိုလိုမွာ လူတိုင္းလူတုိင္းဟာ ေန႔စဥ္လႈပ္ရွား႐ုန္းကန္ၿပီး ဘ၀တိုက္ပြဲ ၀င္ေနၾကရတာပါ။ ေန႔စဥ္ အလုပ္မလုပ္တဲ့လူဟာ သူ႔ဘ၀ရပ္တည္ခ်က္အတြက္ ခက္ခဲေစတဲ့ အခ်ိန္ကာလႀကီးပါ။ ဒါျဖင့္ က်ိက်ိတက္ခ်မ္းသာတဲ့ သူေဌးႀကီးေတြက စာဖတ္ႏုိင္တာေပါ့လို႔ ေျပာစရာရွိပါတယ္။ မထင္လုိက္ပါနဲ႔၊ က်ားႀကီးရင္ ေျခရာလည္း ႀကီးတယ္ေလဗ်ာ။

စာၾကည့္တုိက္နဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ဘယ္လိုကြာ
ကဲ… နည္းနည္းေလး ဆက္စပ္ၾကည့္ရေအာင္ဗ်ာ။ စာၾကည့္တုိက္ေတြမွာ အဖိုးတန္စာအုပ္ေတြ၊ ေန႔စဥ္ထုတ္ သတင္းစာေတြ၊ အပတ္စဥ္ထုတ္ သတင္းဂ်ာနယ္ေတြ၊ လစဥ္ထုတ္ မဂၢဇင္းေတြ အခမဲ့ ဖတ္႐ႈႏုိင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစာအုပ္ေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြ၊ စာေစာင္ေတြကို ဖတ္ခ်င္တဲ့အခါ အဲဒီေနရာကို သီးသန္႔သြားရတယ္။ မွတ္ပံုတင္ရတယ္။ ဟိုျဖည့္ဒီျဖည့္ေတြ ျဖည့္ရတယ္။ တစ္ခါတေလမွာ ဟိုေပးဒီေပးေတြလည္း ေပးရတတ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက စာၾကည့္တိုက္ေတြဟာ သြားခ်င္စရာ မေကာင္းပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုတာက ဘယ္လိုလူပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ လက္ဖက္ရည္၀င္ေသာက္ဖို႔၊ မေသာက္ဘူးဆိုရင္ေတာင္ ခဏ၀င္ထုိ္င္ၿပီး ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ဖို႔၊ တစ္ဆုိင္လံုး လူျပည့္ေနရင္ေတာင္ စားပြဲ၀ိုင္းတစ္ခုခုရဲ႕ ေနရာလြတ္တစ္ခုခုမွာ ဒီေနရာမွာ ထုိင္ပါရေစေနာ္ဆိုၿပီး ခြင့္ေတာင္းၿပီး ၀င္ထုိင္ဖို႔ ၀န္မေလးၾကပါဘူး။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ဆိုတာ လူတုိင္းအတြက္ တံခါးဖြင့္ထားတဲ့ေနရာတစ္ခုလို႔ ခံယူထားၾကတာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီဆုိင္မွာ ဘယ္သူေတြထုိင္ေနလို႔ မသြားရဲဘူး၊ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးေတြပဲ အဲဒီလက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ထုိ္င္တတ္ၾကတာ စတဲ့ သိမ္ငယ္စိတ္ေတြ မရွိတတ္ၾကပါဘူး။ ခပ္လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဆိုတာ လူတုိင္းအတြက္ တကယ့္ကို ေျပာမနာဆိုမနာ ငယ္ေပါင္းေရာင္းရင္း ေဘာ္ဒါႀကီးလို႔ ခံစားမွတ္ယူၾကတာပါပဲ။

အဲ… စာၾကည့္တိုက္ေတြက်ေတာ့ အဲဒီလို မဟုတ္ဘူးခင္ဗ်။ သြားခ်င္စရာေကာင္းတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ နည္းပါးေနတတ္တယ္။ အေၾကာင္းအခ်က္ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ တသီးတျခား ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ရဲ႕ အားသာခ်က္ေတြကို ေျပာခဲ့ၿပီးျဖစ္တဲ့အတြက္ ဆက္စပ္စဥ္းစားၿပီး နားလည္ၾကမယ္လုိ႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ အဲဒီလို ဆိုတဲ့အတြက္ စာၾကည့္တိုက္ေတြကို ေစာ္ကားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စာၾကည့္တုိက္နဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ရဲ႕ သေဘာသဘာ၀ဟာ မတူကြဲျပားျခားနားတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္။ စာၾကည့္တိုက္ဆုိတာ ဆိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္၊ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ စာဖတ္ရတဲ့ေနရာ။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ဆိုတာက အဲဒါနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္။

ဆူညံလို႔ စာဖတ္လို႔မရတာမဟုတ္ဘူး၊ စာတကယ္မဖတ္လို႔ ဆူညံေနတာ
ဒါေပမယ့္ အဲဒီအယူအဆက တစ္သက္လံုး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခံယူလာခဲ့တဲ့ အေတြးအေခၚအေဟာင္းႀကီးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီအယူအဆကို ဆန္႔က်င္ပါတယ္။ စာၾကည့္တုိက္ဆိုတာ ၿငိမ္သက္ၿပီး သရဲေျခာက္မတတ္ တိတ္ဆိတ္ေနရမယ္ ဆိုတဲ့အယူအဆကို လက္မခံပါ။ ဆိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္၊ ေအးေအးေဆးေဆးမွ စာဖတ္လို႔ရတယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆကို ကၽြန္ေတာ္လက္မခံပါ။ ရထားေတြေပၚမွာ၊ ေျမေအာက္ရထားေတြေပၚမွာ၊ ဘတ္စ္ကားေတြေပၚမွာ ခရီးသြားရင္း စာမဖတ္ၾကဘူးလား၊ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ စာမဖတ္ၾကဘူးလား၊ ေရွ႕တန္းစစ္ေျမျပင္က ဗံုးသံေတြ၊ ေသနတ္သံေတြၾကားမွာ စာမဖတ္ၾကဘူးလား။ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ကေတာ့ ဖတ္ေနတဲ့စာထဲမွာ တကယ္ပဲ အာ႐ံု၀င္စားေနတယ္ဆိုရင္ အျခားေသာအသံေတြဟာ အလိုလို အသံမဲ့ေနပါလိမ့္မယ္။ ကုိ္ယ့္ရဲ႕စိတ္ကေလးက တစ္ေနရာတည္းမွာ ရွိေနဖို႔ပဲ လိုတာပါ။

ဒါျဖင့္ရင္ စာဖတ္ျခင္းဟာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္လို ေနရာမ်ိဳးမွာလည္း လုပ္လို႔ရတဲ့အလုပ္ပဲ။ စာဖတ္တာကို ဘယ္ေနရာမွဖတ္မွ၊ ဘယ္လိုအေနအထားမွာဖတ္မွ၊ ဘယ္လိုအခ်ိန္မွာဖတ္မွ စသည္ျဖင့္ သတ္မွတ္မေနၾကပါနဲ႔။ အဲဒါေတြက အခြံအကာေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အႏွစ္သာရက စာဖတ္ဖို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္ေနရာမွာပဲဖတ္ဖတ္ စာဖတ္ျဖစ္ဖို႔ကသာ အဓိကပါ။

ကၽြန္ေတာ့္အေတြးေတြ
ၿမိဳ႕တုိင္းရြာတိုင္းမွာ တည္ေထာင္ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ စာၾကည့္တုိက္ေတြကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြနဲ႔ တြဲဖြင့္ရင္ဖြင့္၊ ဒါမွမဟုတ္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေတြေဘးမွာ ဖြင့္လွစ္ရင္ မေကာင္းဘူးလား။ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္း သီခ်င္းနားေထာင္မယ့္အစား စာၾကည့္တုိက္က ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ကို ဆြဲယူဖတ္႐ႈႏုိင္တာေပါ့။ ရသမွ်အခ်ိန္ေလးမွာ ပညာရပ္ဆုိင္ရာ စာအုပ္တစ္ခုခုကို ေလ့လာႏုိ္င္တာေပါ့။ ျငင္းရင္းခံုရင္းနဲ႔ ကိုးကားစရာလိုလာရင္ ေဘးနားမွာပဲ အလြယ္တကူ ရွာေဖြေျပာဆိုႏုိင္တာေပါ့။ ကဲ… အဆင္မေျပဘူးလား။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္က တကယ့္ေဘာ္ဒါႀကီး၊ စာၾကည့္တိုက္ဆိုတာက ရတနာသိုက္၊ အဲဒီႏွစ္ခု ပူးေပါင္းမိတဲ့အခါ အက်ိဳးမျဖစ္ထြန္းႏိုင္ဘူးလား။

အက်ိဳးရွိမယ္ဆိုရင္ ကုိယ့္ေပါင္က အသားကိုေတာင္ လွီးထုတ္ရတယ္
တစ္ခါတေလမွာ စည္းကမ္းေတြ၊ ေဘာင္ေတြကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈသင့္ရင္ ႐ႈရမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ စည္းပ်က္ကမ္းပ်က္ ျဖစ္လို႔ရတယ္လုိ႔ ဆုိလိုတာမဟုတ္ပါ။ ဆိုပါေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေဘးမွာ စာၾကည့္တိုက္ ဖြင့္တဲ့အတြက္ စာအုပ္ေတြ ေပေရကုန္မွာ၊ စည္းကမ္းမရွိသူေတြေၾကာင့္ ပ်က္စီးေပ်ာက္ဆံုးမွာ စတာစတာေတြကို စဥ္းစားေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးဟာ အလုပ္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လူတို္င္းလူတုိင္း စာဖတ္ၾကေစခ်င္တယ္။ ဖတ္လို႔ရေအာင္လည္း ဖန္တီးေပးၾကေစခ်င္တယ္။ ၅၀၀ က်ပ္တန္ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ ပ်က္စီးေပ်ာက္ဆံုးသြားတာထက္ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေစ၊ ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ေစ အဲဒီဂ်ာနယ္က အသိအျမင္တစ္ခုခု၊ အက်ိဳးေက်းဇူးတစ္ခုခု ရလုိက္တာက ပိုၿပီးေက်နပ္စရာေကာင္းတယ္၊ တန္ဖိုးထားအပ္တယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။ မဆီမဆုိင္လို႔ ဆိုရမလားပဲ။ ေတြးမိတာတစ္ခုက မ်က္ႏွာအစားထိုး ကုသတဲ့အခါ၊ လက္အစားထိုး ကုသတဲ့အခါမ်ိဳးေတြမွာ ေပါင္ကအသားကိုလွီးၿပီး အစားထိုးကုသတာကို သတိရမိတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္အိပ္မက္
နိဂံုးခ်ဳပ္ပါ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေတြက စာၾကည့္တုိက္ဆန္လာတဲ့အခ်ိန္၊ ဒါမွမဟုတ္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္နဲ႔ စာၾကည့္တိုက္ေတြ တြဲဖြင့္ႏုိင္တဲ့အခ်ိန္၊ ဒါမွမဟုတ္ စာၾကည့္တိုက္ေတြက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ဆန္လာၿပီး ေမြ႔ေလ်ာ္ေပ်ာ္ေမြ႔ဖြယ္ ေကာင္းတဲ့ေနရာေတြ ျဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္ဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြက္ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးေတြ ျဖစ္ထြန္းလာမယ္လို႔ ယံုၾကည္ေနမိေၾကာင္းပါခင္ဗ်ာ။

အမွတ္တရ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ ၁၉ ရက္၊ အဂၤါေန႔။
ေန႔လည္ ၃ နာရီ ၁၇ မိနစ္တြင္ၿပီး၏။