မာေဒးကားဗိုလ္လုပြဲေရာက္ ျမန္မာ(၂၀၀၇)

မာေဒးကား ဖလား (၂၀၀၇) ႏွင့္ ျမန္မာအသင္း

မေလးရွား ၃ း ၁ ျမန္မာ

---

သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္ခုိင္ေရ…

မာေဒးကားဖလားပြဲကေတာ့ ၿပီးသြားျပန္ၿပီေနာ္။ အားလံုးသိတဲ့အတိုင္းပဲ ျမန္မာအသင္း ႐ံႈးသြားတယ္ေလ။ ေဘာလံုးကန္တဲ့ေနရာမွာ အ႐ံႈးအႏိုင္ဆိုတာ ရွိစၿမဲမို႔ စိတ္မေကာင္းတာကလြဲရင္ ရလာတဲ့အ႐ံႈးကုိ လက္ခံရပါမယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုၿပီးသြားတဲ့ ဖုိင္နယ္မွာ ျမန္မာအသင္းဟာ ေဘာလံုးတင္မဟုတ္ဘူး၊ ဂုဏ္သိကၡာပါ ႐ံႈးသြားခဲ့ပါတယ္။ မင္းလည္း မေန႔က ေဘာလံုးပြဲၾကည့္ရင္း ငါ့လိုပဲ အံတက်ိတ္က်ိတ္ ျဖစ္ေနမယ္လို႔ ငါထင္ပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ သူငယ္ခ်င္းေရ ျမန္မာအသင္းလုပ္ပံုက ငါတို႔ ျမန္မာေတြဟာ အ႐ံႈးကို လံုး၀ရင္မဆိုင္ရဲတဲ့၊ ႐ံႈးၿပီဆိုရင္ တကယ့္ကို ကေလးဆိုးႀကီးေတြလို လုပ္တတ္တဲ့ လူမ်ိဳးေတြလို႔ အျခားလူမ်ိဳးေတြ ထင္သြားေတာ့မွာပဲဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ အေတာ္ကို ဘ၀င္မက်ျဖစ္ရ၊ စိတ္တိုရတာေပါ့ကြာ။

သူငယ္ခ်င္းလည္း ၾကည့္ခဲ့ရေပမယ့္ ေဘာလံုးပြဲေလးကို နည္းနည္းျပန္ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္ကြ။ မင္းသိတဲ့အတိုင္း ပထမပိုင္းမွာ ျမန္မာအသင္းဟာ တစ္ဂိုးအ႐ံႈးနဲ႔ ကစားခဲ့ရတယ္။ ၁၂ မိနစ္မွာ အသြင္းခံထားရတဲ့ဂိုးကို ပထမပိုင္း တစ္ခုလံုးမွာ ျပန္မေခ်ပႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒုတိယပိုင္းဆိုတာႀကီး ရွိေနေသးတဲ့အတြက္ အားလံုးရင္ထဲမွာ အဲဒီ ရလဒ္ကို ဘာမွ အေလးအနက္ထားၾကလိမ့္မယ္မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို ငါေသခ်ာကို သိေနတယ္။ ဟုတ္တယ္ သူငယ္ခ်င္း ငါလည္း အဲဒီလိုပဲ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာပါပဲ။ ငါတို႔ျမန္မာဟာ ဒုတိယပိုင္းမွာ ေခ်ပဂိုးသြင္း ၿပီးရင္ အႏိုင္ဂိုးေတြဆက္သြင္းၿပီး ဖလားကို ရေအာင္ယူမယ္လို႔ ငါတို႔အားလံုးက ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကတာေလ။

ပထမပိုင္းတစ္ပိုင္းလံုးမွာ ျမန္မာအသင္းကစားတာ ေျပာစရာမရွိဘူးလို႔ ေျပာလို႔မရေပမယ့္ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ လက္ခံလို႔ရတဲ့အဆင့္မွာရွိပါတယ္။ အရင္တုန္းက ကစားခဲ့တဲ့ ကစားကြက္ေတြ၊ ေနရာယူပံုေတြနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္လိုက္ ရင္ အမ်ားႀကီး တိုးတက္လာတယ္ဆိုတာကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းကို ျမင္သာပါတယ္။ အေပးအယူေတြလည္း အေတာ္ကို ေကာင္းလာတယ္။ အရင္က ငါတို႔ အၿမဲတမ္းကန္လာခဲ့တဲ့ ကန္တင္ေျပး စနစ္ကေန အခု ျမန္မာ အသင္းကို နည္းျပေနတဲ့ မားကို႔စ္ လက္ထက္မွာ ဘရာဇီးလ္ဟန္ အေပးအယူ၊ အခ်ိတ္အဆက္၊ ကစားပံုေလးေတြ နဲ႔ အစားထိုးလာတာကို ျမင္ရတာ အားရစရာပါ။ ေရာက္ခ်င္ရာေရာက္ ကန္တင္ေနတဲ့ ျမန္မာေဘာလံုးသမားေလး ေတြက အခုဆိုရင္ လူဖြင့္ကစားတာတို႔၊ ကစားကြက္ေဖာ္တာတို႔၊ အေပးအယူလွလွပပကစားတာတို႔ကို ျမင္ရေတာ့ အေတာ္ကို သေဘာက်မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းသိတဲ့အတုိင္းပဲ ေဘာလံုးၿပိဳင္ပြဲဆိုတာက လက္ေ၀ွ႕ပြဲေတြ မွာလို သေရက်ရင္ ဒိုင္လူႀကီးေတြက အမွတ္နဲ႔ ဆံုးျဖတ္တာမ်ိဳးမဟုတ္ေလေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ ကစားကြက္ ေကာင္းေကာင္း၊ ေဘာလံုးပိုင္ဆုိင္မႈ မ်ားမ်ား ေနာက္ဆံုးမွာ ဂိုးမ်ားမ်ား သြင္းထားတဲ့အသင္းက အႏိုင္ရတာပဲ မဟုတ္လား။ ငါတို႔ျမန္မာအသင္းေရွ႕တန္းလူေတြ ဂိုးမသြင္းႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး။ ဂိုးသြင္းခြင့္မရေအာင္ မေလးရွားက ပိတ္ဆို႔ကစားလို႔ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ကလည္း ေဘာလံုးမွာ မွန္ကန္တဲ့ဆင္ေျခမဟုတ္ျပန္ဘူးကြာ။ အထူး သျဖင့္ Goal Luck မရွိတဲ့ ရန္ပိုင္ကို အားကိုးေနတာဟာ ငါတို႔ျမန္မာအသင္းရဲ႕ အားနည္းခ်က္တစ္ခုလို႔ ငါေတာ့ ျမင္မိတာပါပဲ။ ပထမပိုင္းတစ္ခုလံုးမွာ ရန္ပိုင္ဟာ ထိေရာက္တဲ့ ၿခိမ္းေျခာက္မႈဆိုလို႔ တစ္ခုမွ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ပိုၿပီး စိတ္တိုဖို႔ ေကာင္းတာက သူ႔ဆီကို ေဘာလံုးေပးတဲ့အခါတုိင္းမွာ တစ္ပံုစံတည္း ေနာက္ကို ျပန္ၿပီးေပးတဲ့ ကစားဟန္ကိုပါပဲ။ သူဟာ ေရွ႕တန္းလူတစ္ဦး၊ ဂိုးသြင္းရမယ့္လူတစ္ဦးျဖစ္ပါလ်က္နဲ႔ တစ္ဖက္ေနာက္တန္းေတြကို လိမ္ေခါက္ၿပီး ေက်ာ္ယူမယ္၊ Skill ျပၿပီး လွည့္ထြက္မယ္၊ အတင္းတိုးၿပီး အျခားလူေတြအတြက္ ေနရာလြတ္ေတြ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးမယ္လို႔ စိတ္ကူးရွိခဲ့ရင္ေတာင္ တစ္ခုမွကို လုပ္မျပႏိုင္ခဲ့တာ မင္းလည္း ၾကည့္ခဲ့ရမွာပါ။

ငါတို႔ ျမန္မာေရွ႕တန္းအေၾကာင္းေျပာေတာ့ တစ္ဖက္အသင္းက ေရွ႕တန္းကစားသမားနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္မိတယ္။ မေလးရွားက နံပါတ္ ၁၈ ဟာ မေန႔ကပြဲမွာေတာ့ Man of the Match ပါပဲ။ သူ႔ကို မထိန္းႏိုင္တာဟာ ျမန္မာအသင္းရဲ႕ ႐ံႈးရျခင္း အေၾကာင္းခံပဲျဖစ္မယ္လို႔ ငါေတာ့ ထင္မိတယ္ကြာ။ မေလးရွားအသင္းဟာ အိမ္ရွင္ အသင္းဆိုေပမယ့္ အုပ္စုတြင္းမွာ ႐ံႈးထားတဲ့႐ံႈးေႂကြး၊ ျမန္မာအသင္းရဲ႕ သမုိင္းဂုဏ္ေတြေၾကာင့္ အေတာ္ကို ဂ႐ုစိုက္ၿပီး ကစားခဲ့တာကို ေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီအက်ိဳးကိုလည္း သူတို႔ေတြ ခံစားခဲ့ရၿပီေလကြာ။ ျမန္မာအသင္း ကစားသင့္တဲ့ ခံစစ္ကစားၿပီး Counter ကေနတစ္ဆင့္ ဂိုးသြင္းခြင့္ေတြရေအာင္ ကစားတဲ့ကစားကြက္ကို သူတို႔ အသင္းက ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ကစားသြားႏိုင္ခဲ့တယ္။ ျမန္မာအသင္းဟာ ငါတို႔ေသခ်ာေပါက္ႏိုင္မွာပဲဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔အတူ အနည္းငယ္ေတာ့ ေပါ့ေလ်ာ့ၿပီးကစားခဲ့တယ္၊ အနညး္ငယ္ ဘ၀င္ျမင့္ၿပီးကစားခဲ့တယ္လို႔ ငါထင္မိတာပါပဲကြာ။ အဲဒီအတြက္ ခံစားရတဲ့ အက်ိဳးကေတာ့အေတာ္ကို ခါးသီးတယ္ဆိုတာ မင္းလည္းအသိပါပဲကြာ။

သူမ်ားအသင္းကို အထင္ႀကီးတာလည္းမဟုတ္ဘူး၊ ႏွိမ္ခ်တာလည္း မဟုတ္ဘူးကြာ။ ငါေျပာခ်င္ေသးတယ္။ မေန႔က ကစားခဲ့တဲ့ ကစားကြက္အရ မေလးရွားအသင္းကစားတာဟာ ဘာမွ စြဲမက္ဖို႔မေကာင္းတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ငါက ျမန္မာအသင္းဖက္ကေနၿပီး ျမန္မာမ်က္စိနဲ႔ ၾကည့္လို႔လဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့ကြာ။ သူတို႔ ကစားကြက္ဟာ ၁-၉-၁ ကစားကြက္လို႔ ေျပာရေလာက္ေအာင္ကို ခံစစ္ကို ကစားခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ အတြက္ ကံေကာင္းတာက သူတို႔ထားခဲ့ ေရွ႕ဆံုးက ၁ ဟာ ျမန္မာေတြေျပာတဲ့စကားနဲ႔ေျပာရရင္ စစ္သည္ တစ္သိန္းအားနဲ႔ ညီတယ္ဆိုသလိုပါပဲ။ အဲဒီ နံပါတ္ ၁၈ တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ ျမန္မာေနာက္တန္းတစ္ခုလံုးကို ေက်ာ္ျဖတ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဂိုးေတြသြင္းျပခဲ့ပါတယ္။ ရန္ပုိင္အေနနဲ႔ အဲဒီ နံပါတ္ ၁၈ ကန္တာကို ျပန္ျပန္ၾကည့္ၿပီး ေရွ႕တန္းဆိုတာ ဒီလိုပါလားဆိုၿပီး သင္ခန္းစာေတြ ယူသင့္ပါတယ္။ အဲဒီလိုေတြ ျမင္ရေတာ့ ငါတို႔ ၾကည့္ခဲ့့၊ ျမင္ခဲ့၊ အားေပးခဲ့ရတဲ့ မ်ိဳးလိႈင္၀င္းတို႔၊ သန္းတိုးေအာင္တို႔၊ တင္ျမင့္ေအာင္တို႔၊ ၀င္းေအာင္တို႔၊ စိုးႏိုင္တို႔ကို လြမ္းမိတယ္ကြာ။ ေနာက္တစ္ခု ခ်ီးက်ဴးဖို႔ေကာင္းတာက မေလးရွားကစားသမားေတြဟာ ရလာတဲ့ ေဘာလံုးေတြကို အဲဒီ နံပါတ္ ၁၈ ဆီကို ေရာက္ေအာင္ ေပးပို႔ႏိုင္တာပါပဲ။

သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္ခုိင္ေရ… ဒုတိယပိုင္းမွာလည္း ငါတို႔ေတြကသာ ေမွ်ာ္လင့္ထားတယ္။ ျမန္မာအသင္းကေတာ့ သိတဲ့အတိုင္းပဲ ကစားကြက္တက္လာတာကလြဲလို႔ ဂိုးေပါက္ေပ်ာက္ေနခဲ့တုန္းပဲကြာ။ ဟိုအခ်ိန္သြင္းႏိုးႏိုး၊ ဒီအခ်ိန္ သြင္းႏိုးႏိုး ငါတို႔ေတြက ရင္တခုန္ခုန္နဲ႔ေစာင့္၊ တကယ္ထပ္သြင္းသြားတာက မေလးရွား။ ေကာင္းေရာေပါ့ကြာ။ မင္းေရာ၊ ငါေရာ၊ ျမန္မာပရိသတ္ေတြ အားလံုးေရာ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုေတြ ခံစားေနရမလဲဆိုတာ ေဗဒင္ ေမးစရာမလိုပါဘူးကြာ။ ပဥၥမအႀကိမ္ ခ်န္ပီယံျဖစ္မယ့္ အခြင့္အေရးတစ္ခုေတာ့ ဆံုး႐ံႈးသြားခဲ့ၿပီ ဆိုတာကို တတိယဂိုး ေပးလုိက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ငါသိလုိက္တယ္။

ကိုယ့္အသင္း မႏိုင္ေတာ့တဲ့အတြက္ စိတ္မေကာင္းစြာ ထိုင္ၾကည့္ဖို႔ပဲ ရွိေတာ့တာေပါ့ကြာ။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ ထင္မွတ္မထားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ျဖစ္လာခဲ့တယ္ေလ။ ျမန္မာအသင္းဟာ ၃ ဂိုးေပးလုိက္ရတဲ့ေနာက္ ဘယ္လို ျဖစ္သြားတယ္မသိဘူး။ ကစားကြက္က ဖ႐ိုဖရဲ၊ ကန္တာက ေတာေရာက္ေတာင္ေရာက္၊ ပိုဆိုးတာက ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ကစားခဲ့တာပါပဲ။ ကိုယ္႐ံႈးထားတဲ့ ဂိုးေတြကုိ ျပန္ေခ်ပမယ္လို႔ အားမထုတ္ဘဲ တစ္ဖက္ ကစားေတြ နာက်င္ေအာင္၊ ေဒါသျဖစ္ေအာင္ မလိုအပ္ဘဲ အတင္း၀င္၊ အတင္းဖ်က္၊ ျပစ္ဒဏ္ေဘာေတြ လုပ္ေနၾကတာဟာ အေတာ္ကို အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္တယ္ကြာ။ အဲဒီေနရာမွာ တလက္စတည္း အသင္း အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကို ငါေ၀ဖန္ခ်င္တယ္။ ကိုယ့္အသင္းကို မထိန္းႏိုင္ၾကတာလား၊ ဒီအတုိင္းကို လႊတ္ေပးထားတာ လား၊ သူတို႔ကုိယ္တိုင္ကကို အ႐ံႈးကို ရင္မဆိုင္ရဲၾကတာလားဆိုတာကိုပါ။ ေနာက္ၿပီး ဆုိး၀ါးတာတစ္ခုက ျမန္မာအသင္းက ေနာက္ခံလူဟာ အနီကဒ္ ထိလို႔ ကြင္းျပင္ထြက္လာေတာ့ ဦးၾကည္လြင္က လာေခၚတာကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္မလိုက္ဘဲ ပခံုးေပၚတင္ထားတဲ့လက္ကို ပုတ္ခ်တာပါပဲ။ ကင္မရာကလည္း အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔ကို ႐ိုက္ျပေနေတာ့ ထင္ထင္ရွားရွားႀကီးကို ျမင္လုိက္ရတာပါ။ ဦးၾကည္လြင္ဟာ သူတို႔ကို သင္ေပးေနတဲ့ နည္းျပဆရာျဖစ္သလို၊ သူတို႔ေတြ အားက်ခဲ့ရတဲ့ ျမန္မာ့လက္ေရြးစင္ ကစားသမားေဟာင္းႀကီးပါ။ အဲဒီ ကစား သမားရဲ႕ စိတ္ကို ဘယ္လိုမွကို ခန္႔မွန္းလို႔ မရပါဘူး။ ဒါဟာ နဂိုကတည္းက အလိုလိုက္ခဲ့တဲ့ ဆရာေတြေၾကာင့္ လား၊ ကစားသမားေတြကိုယ္တုိင္ကကို ယဥ္ေက်းမႈမရွိတဲ့အတြက္လားဆိုတာေတာ့ ကာယကံရွင္ေတြ ကိုယ္တိုင္ပဲ သိမွာပါ။

ဒုတိယပိုင္း ရဲ႕ မိနစ္ ၃၀ ေလာက္ကေတာ့ ျမန္မာအသင္းအေနနဲ႔ ရွက္ဖြယ္လိလိ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ဖန္တီး ေနတာနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့တယ္လို႔ ေျပာရမွာပါပဲကြာ။ သူမ်ားရသြားရင္ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ဖ်က္ထုတ္တယ္။ ျပစ္ဒဏ္ေဘာေတြေပးရရင္ ဒိုင္လူႀကီးကို ျပန္ေျပာတယ္၊ တစ္ဖက္ကစားသမားကုိ မခံခ်င္ေအာင္ေတြ ေျပာတယ္၊ အမူအရာအားျဖင့္ ရန္လိုတဲ့အျပဳအမူေတြျပတယ္ စတဲ့လုပ္ရပ္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာအသင္းအတြက္ ဘယ္မွာလာၿပီး အေပါင္းလကၡဏာ ေဆာင္ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။ သူတို႔ေလာက္ ျမန္မာ့လက္ေရြးစင္အျဖစ္ ကန္ၾကတာလဲ သူတို႔ပဲ ရွိတယ္။ သူတို႔ေလာက္ မတိုးတက္တာ၊ မရင့္က်က္တာလည္း သူတို႔ပဲ ရွိမယ္ ထင္ပါရဲ႕ကြာ။ တစ္ဖက္မေလးရွားအသင္းရဲ႕ ကစားကြက္ထဲကို တန္းတန္းႀကီးကို လုိက္၀င္သြားၾကေတာ့တာပဲ။ မေလးရွားအသင္းဟာ ႏိုင္ေနတဲ့အသင္း ျဖစ္တဲ့အတြက္ အခ်ိန္ဆြဲတာေတြ၊ လက္ပစ္ေဘာေတြကို မပစ္ဘဲ လူလႊဲေနတာေတြ၊ မလိုအပ္ဘဲ ျမက္ခင္းျပင္ကို ဟိုနင္းဒီနင္းလုပ္ေနတာေတြ၊ ေဘာလံုးကို အၾကာႀကီး တည္ေနတာေတြ လုပ္မွာပါပဲ။ ဒါဟာ ေဘာလံုးေလာကမွာ ဘာမွ မထူးဆန္းတဲ့ အလုပ္ေတြပါ။ ဒီအေပၚမွာ စိတ္တိုေနဖို႔၊ အဲဒါေတြကို ၾကမ္းတမ္းမႈေတြနဲ႔ တုန္႔ျပန္ဖို႔ မလိုပါဘူး။ ကုိယ္႐ံႈးေနတဲ့ ဂုိးေတြကို ေခ်ပႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳစားရမယ့္အစား လူခ်ကစားဖို႔ကိုပဲ အာ႐ံုထဲမွာ ရွိေနေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဂိုးသြင္းႏိုင္ပါေတာ့မလဲကြာ။ ကုိယ့္အသင္း အႏိုင္ရေနတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာလည္း ကိုယ္ေတြဆိုရင္ ဒီလိုပဲ အခ်ိန္ဆြဲတာေတြ၊ မၾကာၾကာေအာင္ လုပ္တာေတြ လုပ္ၾကမွာပါပဲ။ ဒါကို နားမလည္ဘဲ ခံစားခ်က္ကို ေရွ႕တန္းတင္ၿပီး လုပ္ခ်င္ရာေတြ လုပ္ၾကေတာ့ ျမန္မာအသင္းဟာ အမဲစက္တစ္စက္ ထပ္ၿပီး ေရးျခစ္မိတာက လြဲလို႔ တျခားဘာမွ ရမလာပါဘူး။ စင္ကာပူမွာ ျခစ္ခဲ့တဲ့အမဲစက္ေတာင္ မပ်က္ေသးဘူး၊ ေနာက္ထပ္အမဲစက္တစ္စက္က ထပ္ၿပီး ေရးမိျပန္ၿပီေလ။ ျမန္မာေတြ ဟာ ဒီလိုပဲ ႐ံႈးရင္ လူခ်တတ္တယ္၊ ညစ္တတ္တယ္၊ ၾကမ္းတမ္းတယ္လို႔ ေျပာလာမယ့္ စကားေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ လက္ခံၾက႐ံုပဲ ရွိေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ ကုိယ့္အသင္းကလည္း အဲဒီလုိ အေျပာခံရေအာင္ကို လုပ္ခဲ့ၾကတာကိုး။

ေက်ာ္ခုိင္ေရ…စာလည္း အေတာ္ရွည္သြားၿပီကြ။ ငါလည္း ကုိယ့္ျမန္မာအသင္း ေအာင္ျမင္မႈရတာေတြကိုပဲ ေျပာခ်င္တာပါကြာ။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာအသင္းကလည္း အေကာင္းေျပာစရာထက္ အဆိုးေျပာစရာမ်ားေအာင္ကို လုပ္ၾကတယ္ကြာ။ အရင္တစ္ခါ ဖိတ္ေခၚၿပိဳင္ပြဲ ဗထူးမွာ လုပ္တုန္းက ကိုယ့္ျမန္မာႏွစ္သင္း ဗိုလ္လုပြဲေရာက္ေအာင္ လုပ္ၿပီး ကစားသြားကတည္းက အစာမေၾကတဲ့ ငါဟာ အခုမာေဒးကားဗိုလ္လုပြဲကို ၾကည့္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ စည္းကမ္းဆိုတဲ့ စကားလံုး၊ ဂုဏ္သိကၡာဆိုတဲ့ စကားလံုးကို သူတို႔ေတြ ဘယ္လိုနားလည္သလဲလို႔ ေမးခ်င္လိုက္တာမွ ပါးစပ္ကို ယားေနတာပါပဲကြာ။ ေဘာလံုးပြဲတစ္ပြဲဟာ သူ႔ႏိုင္ငံရဲ႕ အဆင့္အတန္း၊ သူ႔ႏိုင္ငံရဲ႕ စိတ္ဓာတ္၊ သူ႔ႏိုင္ငံရဲ႕ စည္းကမ္းေတြကို ေဖာ္ၾကဴးေနတယ္လို႔ ငါကေျပာရင္ မင္းက ႀကီးႀကီ။က်ယ္က်ယ္ကြာလို႔ ေျပာဦးမွာပါ။
နိဂံုးခ်ဳပ္အေနနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံေဘာလံုးအဖြဲ႕ခ်ဳပ္က လူေတြကို ငါတစ္ခုေတာ့ ေမးခ်င္တယ္ကြာ။ ``ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေဘာလံုးသမား ဒီေလာက္ရွားသလားလုိ႔။´´ အခ်ိန္တန္ရင္ ငါတို႔ပဲ ကန္ရမွာပါဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ကစားေနၾကတဲ့ ကစားသမားေတြရဲ႕ အထင္ေတြ မွန္ေနသေရြ႕ေတာ့ ျမန္မာ့ေဘာလံုးေလာကႀကီး တိုးတက္လာဖို႔ မျမင္ပါေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္ခုိင္ေရ…။ က်န္းမာပါေစကြာ…။

မင္းရဲ႕

ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)