အခုေတာ့ကၽြန္ေတာ့္ကိုလာေခၚၾကၿပီ-ဂ်ဴး

အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေခၚၾကၿပီ
ဂ်ဴး

သာမန္ ေလႀကီးမိုးႀကီးသည္းထန္သည့္အခ်ိန္မ်ားမွာေတာင္ ကိုယ္ေနသည့္ ကန္ထ႐ိုက္တိုက္ၿပိဳက်မွာ ေၾကာက္လန္႔ စိုးရိမ္ေနခဲ့မိေသးတာ၊ အခုလို မႀကံဳဖူးသည့္ မုန္တုိင္းျပင္းအားေအာက္မွာဆုိေတာ့ ကၽြန္မ ေနစရာမရွိ စိုးရိမ္တုန္လႈပ္မိၿပီ။ ကၽြန္မတို႔ တိုက္မွာက အုတ္နံရံအဂၤေတအကာက နည္းနည္း၊ မွန္ေတြက မ်ားမ်ား၊ မွန္ဆြဲတံခါးေတြက နံရံအျပည့္နီးပါးမို႔ ေလေတြက တ၀ုန္း၀ုန္း တိုက္ခတ္ေနခ်ိန္တြင္ မွန္ခ်ပ္ေတြႏွင့္ နီးသည့္ေနရာမွာ ကၽြန္မ မေနရဲေပ။ ကုိယ့္တိုက္၏ တစ္ဖက္မွာ ပိုျမင့္ေသာ တိုက္ကပ္ရက္ ရွိေနေပမယ့္ တျခားတစ္ဖက္မွာက လမ္းပဲရွိသည္မို႔ ဟာလာဟင္းလင္း အကာအကြယ္မဲ့သလို ခံစားရသည္။ သြပ္တစ္ခ်ပ္ပဲ လာထိလိုက္၊ သြားၿပီ။ မုန္တုိင္းတိုက္ခတ္ခ်ိန္ ေျခာက္နာရီျပည့္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္ လိုေသးပါလိမ့္။ ည ၁၀ နာရီခြဲကို မုန္တိုင္းအစဟု ကုိယ့္ဟာကုိယ္သတ္မွတ္ၿပီး နံနက္ ၄ နာရီ ေက်ာ္လွ်င္ေတာ့ မုန္တုိင္းအားေပ်ာ့သြားေလမလား ေမွ်ာ္လင့္မိသည္။ ညီမႏွင့္တူမက ၀ရန္တာတံခါး ေလအရွိန္ျဖင့္ တဒုန္းဒုန္း တြန္းကန္ေနသည္ကို ျပန္တြန္းကန္ထားရသည္မို႔ တစ္ညလံုးနီးပါး ထိုင္လိုက္ ထလိုက္ မအိပ္ရဲၾကေပ။ ကၽြန္မကေတာ့ ဟိုေျပးလုိက္ ဒီေျပးလုိက္၊ မွန္တံခါးေတြနား မရဲတရဲကပ္သြားၿပီး အျပင္ကို လွမ္းၾကည့္လုိက္၊ ေအာ္ျမည္ၿပီး ေျပးလာသည့္ေလသံကို ၾကားရလွ်င္ ေနာက္ျပန္ဆုတ္လိုက္၊ တကယ္ကိုပဲ ေနစရာမရွိခဲ့ပါ။ တစ္အိမ္လံုးမွာ ေအးေအးေဆးေဆးရွိသူက ေဖေဖပဲ။ ဒီတိုက္ကို မၿပိဳပါဘူးဟု အာမခံသည္။ ငလ်င္ေၾကာင့္သာ ၿပိဳခ်င္ၿပိဳမယ္။ မုန္တုိင္းေၾကာင့္ေတာ့ မၿပိဳပါဘူးတဲ့။ ကၽြန္မကေတာ့ အခုလို အေျခအေနမ်ိဳးမွာ စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ႏိုင္စြမ္းေတြ ေပ်ာက္ဆံုးကုန္ခဲ့ၿပီ။ သံုးနာရီ၊ ေလးနာရီ မုန္တုိင္းအရွိန္က ေလ်ာ့မသြားသည့္အျပင္ ပိုေတာင္ တိုးလာေသး၏။ ငါးနာရီမွာ ေတာ္ေတာ္ အရွိန္ျပင္းထန္လာေတာ့၏။ မွန္ေတြကြဲေတာ့မွာပဲ၊ တိုက္ေတာ့ ၿပိဳေတာ့မွာပဲ။ ဒီေလဟာ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔မွ တစ္နာရီ ၄၅ မိုင္၊ မုိင္ ၅၀ မကပါဘူး။ မိုင္ ၈၀ ဒါမွမဟုတ္ မုိင္ ၁၀၀ ရွိမွာပါ။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ တုိက္ႀကီး ၿပိဳလဲသြားမလဲ။ ထိုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မအသိစိတ္ထဲမွာ တစ္ခုပဲ လႊမ္းမိုးေနခဲ့၏။ ကၽြန္မတို႔မိသားစု အႏၱရာယ္မွ ကင္းေ၀းလုိသည္။ မိုးလင္းပါေစေတာ့။ မိုးလင္းလွ်င္ေတာ့ မုန္တုိင္းအားေပ်ာ့သြားေလမလား။
ကၽြန္မတို႔တုိက္ လံုၿခံဳပါသည္ဟု စိတ္သက္သာရခ်ိန္တြင္ လမ္းသြယ္၏ တစ္ဖက္က သံုးထပ္တိုက္ ေခါင္မိုးမွ လြင့္က်သြားသည့္ သြပ္ျပားေတြကို အဲသည္တုိက္မွ ၀န္ထမ္းေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ ေျပးထြက္ၿပီး ေကာက္ယူဖို႔ႀကိဳးစားသည္။ ထိုျမင္ကြင္းကိုျမင္ရေတာ့ သူတို႔အတြက္ ကၽြန္မစိုးရိမ္သြားသည္။ ေလက ျပင္းထန္တုန္းပါ။ သူတို႔ေကာက္ယူမည့္ သြပ္ျပားခ်ပ္ႀကီးသည္ လမ္းမေပၚမွာ အျပားလုိက္ကပ္ေန တုန္းက သိပ္ေနရာမေရြ႕ေပမယ့္ သူတို႔ မယူေထာင္လုိက္ေသာအခါ အားျပင္းေသာေလျဖင့္ ၀ုန္းကနဲ လြင့္သြားသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးပါ သံုးေလးလွမ္းေလာက္ ပါသြားၿပီးမွ သူတို႔ လႊတ္ခ်လိုက္၏။ ေဖေဖက ကေလးေတြကို က႐ုဏာေဒါသျဖင့္ အျပစ္တင္ေန၏။ ဒီမုန္တိုင္းၾကားထဲ ထြက္ေကာက္ရသလား။ လူပါ ပါသြားႏိုင္တယ္။ ဟုတ္ပါရဲ႕ေနာ္။ ခဏမ်ား ေစာင့္လိုက္ပါဦးေတာ့လား။ သို႔ေသာ္ ထိုေလျပင္းမိုးျပင္းၾကားထဲမွာပင္ သြပ္ခ်ပ္ေတြ၊ စေလာင္းအက်ိဳးအပဲ့ေတြ၊ တီဗီအင္တာနာ အေခ်ာင္းအက်ိဳးေတြကို လုိက္လံေကာက္ယူသူကလည္း ရွိေသးသည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္က ဘူတာ၀င္းထဲမွ အိမ္ေခါင္မိုးေတြ အကုန္ျပဳတ္ထြက္ကုန္သည္ကို ေလထဲ၊ မိုးထဲမွာပင္ ေခါင္မိုးေပၚတက္ၿပီး မိုးကာ ပလတ္စတစ္ေတြျဖင့္ ဖာေထးေနသူေတြ ရွိသည္။ တကယ္မၿငိမ္သြားေသးသည့္ မုန္တုိင္းေအာက္မွာမို႔ ကၽြန္မ သူတို႔အတြက္ စိတ္ပူပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က်မွ တိုက္ခန္းမဟုတ္သည့္ အိမ္ေတြက ပိုၿပီး ဒဏ္ခံရတာပါလားဟု အသိ၀င္လာသည္။ အဲသည့္အခါ ကၽြန္မစိုးရိမ္ပူပန္ေပးရမယ့္ လူေတြ အာ႐ံုထဲမွာ အစီအရီေပၚလာၿပီး သူတို႔အတြက္ ေသာက၀င္လာသည္။ မုန္တုိင္းၿငိမ္သက္သြားေပမယ့္ လွ်ပ္စစ္ေတြ ျပတ္ေတာက္ၿပီး မီးေသြးမီးဖိုလည္း မေမႊးရဲေသးသည္မို႔ အဆင္သင့္စားစရာ ရလိုရျငား ကၽြန္မလမ္းထြက္ၿပီး ဆိုင္ေတြရွာရသည္။ ေဖေဖက ေပါင္မုန္႔ရရင္ ၿပီးေရာတဲ့။ အိမ္မွာ လက္က်န္ႏို႔ဆီႏွင့္ ေပါင္မုန္႔ကို စားမည္ဟုဆိုသည္။ ဘယ္စတိုးဆိုင္မွ မဖြင့္။ ေပါင္မုန္႔ ၀ယ္ေနက် ညေစ်းအနီးက ဆိုင္လည္း ပိတ္ထားသည္။ ေအးေလ ဘယ္ဆိုင္ကဖြင့္မွမဖြင့္တာ ဘာအံ့ၾသစရာ ရွိလဲ။ ညေစ်းလမ္းမွ ဗိုလ္သူရလမ္းဘက္ ေကြ႔ဖို႔ကို ၿပိဳလဲက်ေနသည့္ သစ္ပင္ႀကီးေတြေအာက္မွ ျဖတ္ရသည္။ တခ်ိဳ႕ဓာတ္ႀကိဳးလုိင္းေတြကိုေက်ာ္ခါ၊ တခ်ိဳ႕ႀကိဳးလုိင္းေတြ ေအာက္ကငံု႔၀င္၊ ဘာဆိုင္မွမဖြင့္။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္မ၏ေရွ႕တြင္ ႀကီးမားလွေသာ အစိမ္းေရာင္ႀကီးတစ္ခုက အုပ္မိုးေနေတာ့သည္။ တျခားဟုတ္ပါ့မလား။ လူသံုးေယာက္ဖက္မွ လက္ခ်င္းထိမည့္ ေညာင္ပင္ႀကီး အျမစ္မွ ကၽြတ္ၿပီး တံုးလံုးလဲက်ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ “သစ္ပင္လဲတာ ဒီေလာက္ေၾကာက္စရာ မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ။ အဲဒီသစ္ပင္ေအာက္မွာ လူပိသြားတာကမွ ေၾကာက္စရာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ မျမင္လုိက္ရဘူး။ ၾကက္သီးေတာင္ထတယ္။ မနက္ငါးနာရီခြဲကေန ပိခံလိုက္ရတဲ့လူ၊ ၁၀ နာရီခြဲမွ ဆြဲထုတ္ယူလို႔ရတယ္။ မေသမရွင္ေ၀ဒနာခံစားရတာကို ေတြးၾကည့္စမ္းပါ”။ အဲလိုၾကားလုိက္ရေတာ့ ကၽြန္မမွာ ေညာင္ပင္ ပင္စည္ႀကီးေအာက္သို႔ ရဲရဲပင္ မၾကည့္ရဲေတာ့ေပ။ ဘုရားေရ ငါးနာရီခြဲမွာ ဒီလူဘာျဖစ္လို႔ သစ္ပင္နားကို ေရာက္လာရတာလဲ။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ တိုက္ခန္းတစ္ခုထဲမွာ မုန္တုိင္းစဲခ်ိန္ကို ေစာင့္မေနႏိုင္တဲ့၊ တစ္ေန႔လုပ္တစ္ေန႔စားရတဲ့သူ ျဖစ္မွာပါ။ သြပ္ျပား၊ အင္တာနာ၊ စေလာင္းအက်ိဳးအပဲ့ေတြ လိုက္ေကာက္သူ ျဖစ္မလား။ ဆိုက္ကားတစ္စီး ပိျပားေနသည္ကို မျမင္ခ်င္ဘဲ ျဖတ္ခနဲ ျမင္လုိက္ၿပီးၿပီမို႔ ဆိုက္ကားနင္းသူလား။ ထုိသူအခု ေဆး႐ံုေရာက္ၿပီလား။ ကၽြန္မအိမ္ေပၚ ျပန္တက္မိသည့္အခါ စိတ္ကေလးပင္ ၫိႈးငယ္သြားေတာ့သည္။

မုန္တုိင္းေၾကာင့္ ထိခုိက္နစ္နာသူေတြက ခ်က္ခ်င္းကိုပဲ ျမင္သာထင္ရွားလာခဲ့သည္။ အိမ္ၿပိဳက်ၿပီး ပိခံရသူ၊ သစ္ပင္ပိသူ၊ ဓာတ္တုိင္ပိသူ၊ မိသားစုျခင္ေထာင္အမိုးေပၚထိ ႀကီးမားေသာ သစ္ကိုင္းက်ိဳးႀကီး ျပဳတ္က်ခံရသူ၊ ဒါက ေရႏွင့္မနီးလွသည့္ ကုန္းေပၚေဒသ၊ ရန္ကုန္၀န္းက်င္မွ ထိခိုက္မႈေတြ၊ ျမစ္ႏွင့္ ပင္လယ္ႏွင့္နီးေသာ အျခားေဒသေတြမွာေတာ့ မုန္တုိင္းေၾကာင့္ ေရမ်က္ႏွာျပင္ျမင့္ၿပီး အိမ္ေတြေရထဲ ပါသြားသူေတြ၊ ျမစ္ထဲမွာ ကမ္းကပ္ထားသည့္ ေမာ္ေတာ္သေဘၤာေတြေမွာက္ၿပီး နစ္ျမဳပ္လို႔ ေရနစ္ေသဆံုး ရသူေတြ။
“ေပါင္မုန္႔မရွိရင္ ဒီလူေတြ ကိတ္မုန္႔စားပါေစေပါ့” ဟု ေျပာခဲ့သည့္ ျပင္သစ္မိဖုရား ေမဒီအင္တြိဳင္းနက္ကို ခါးသက္စြာ ကၽြန္မရယ္ေမာခဲ့ဖူးသည္။ အခုေတာ့ ကၽြန္မကိုယ္တုိင္ပင္ အဲဒီစကားမ်ိဳး ေျပာမိသြားခဲ့သည္မွာ ေမလ ၄ ရက္ေန႔မွာပါ။ ဧရာ၀တီတိုင္း ျမစ္ဆိပ္ကမ္းမွာ ကပ္ထားသည့္ ေမာ္ေတာ္၊ သေဘၤာေတြ မုန္တုိင္းမိၿပီး ကေလး၊ လူႀကီးအားလံုး ေရနစ္ေသဆံုးကုန္ၾကသည္ဟု ၾကားေတာ့ “ေဟာေတာ္ သူတို႔ ဘာျဖစ္လို႔ သေဘၤာထဲမွာ ေနေနၾကတာလဲ၊ ကမ္းေပၚတက္ အကာအကြယ္ေအာက္မွာ ေနေရာေပါ့” ဟု လႊတ္ခနဲ ေျပာလုိက္မိသည္။ ကၽြန္မအား ထိုသတင္းကို ေျပာသည့္တူကေလးက ဒါေတာင္ မသိရေကာင္းလားဟူေသာ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ ရွင္းျပ၏။ “ဆရာမကလည္း ဒီၿမိဳ႕က သူတို႔ၿမိဳ႕မွ မဟုတ္ဘဲ။ သူတို႔က သေဘၤာေပၚက ခရီးသည္ေတြေလ။ ကိုယ္နဲ႔ အသိအကၽြမ္းမရွိတဲ့ၿမိဳ႕ေပၚကို ေလျပင္းမုန္တုိင္းၾကားထဲတက္ၿပီး ဘယ္မွာအကာအကြယ္ရွာရဲမလဲ။ ဘယ္သူကေရာ တံခါးဖြင့္ေပးမွာလဲ။ သူတို႔ သေဘၤာေပၚမွာပဲ ေနရတာေပါ့” တဲ့။ အင္း အဲဒီလုိလား။ ကၽြန္မ စိတ္မသက္သာလိုက္တာ။ ၾကည့္ျမင္တိုင္ကမ္းနားက ေမာ္ေတာ္သေဘၤာေတြ ေမွာက္သူေမွာက္၊ နစ္သူနစ္၊ လူေတြ ေရနစ္သည့္ သတင္းေတြ။ ဧရာ၀တီတုိင္းထဲက ၿမိဳ႕တခ်ိဳ႕မွာ ေသဆံုးသူေတြ ကိန္းဂဏန္းက တုန္လႈပ္ဖြယ္ ေကာင္းလွသည္။ ဒါက မုန္တုိင္း၏ တုိက္႐ုိက္ ခ်က္ခ်င္းက်ေရာက္သည့္ ထိခုိက္မႈအႏၱရာယ္ ဆိုးက်ိဳးေတြေပါ့။
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေလး၊ ငါးရက္လြန္လာသည့္ အခါမွာေတာ့ ကၽြန္မ စဥ္းစားဆင္ျခင္ႏိုင္စြမ္းေတြ ကၽြန္မထံ ျပန္ေရာက္လာသည္ဟု ခံစားရသည္။ ကုိယ့္ဒုကၡကိုမွ ဆိုးရြားလွၿပီဟု ထင္သည့္ ေသြး႐ူးေသြးတန္းစိတ္ေတြ ျပယ္သြားၿပီကိုး။ လက္ေတြ႕မွာ ကိုယ့္ထက္ဆိုးရြားသူေတြ အမ်ားႀကီးကို ျမင္လာသည္။ ထမင္းခ်က္ဖို႔ဆန္၊ မီးေသြး၊ ဆီ၊ ဆား မရွိလွ်င္ မတန္တဆ ေစ်းေခၚသည့္ ဆိုင္ေတြမွာေတာင္ ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ၀ယ္စားႏိုင္သည့္ အေျခအေနေတာ့ ရွိေသးသည္။ ဒီကေန႔ အလုပ္မလုပ္ရရင္ မနက္ျဖန္ စားစရာမရွိသူေတြ၊ ညစာ စားစရာမရွိသူေတြ ဘယ္လိုအသက္ရွင္ ႐ုန္းကန္ ၾကမွာလဲ။ ငါးထပ္တုိက္ေပၚမွာ ေရမလာေပမယ့္ မိသားစုနည္းလို႔ ရွိသမွ်ေရကို ေခၽြသံုးၿပီး ခ်က္ျပဳတ္လို႔ ရေသးသည္။ တကယ္လို႔ ျပတ္ေတာက္သြားလွ်င္လည္း ေျမညီထပ္တခ်ိဳ႕မွာ မီးစက္ေတြ ခုတ္ေမာင္းၿပီး အ၀ီစိတြင္းမွ ေရတင္ေနရတာ ျမင္ရလို႔ သြားခပ္လွ်င္ တစ္ပံုးႏွစ္ပံုးေတာ့ သယ္လို႔ရမွာေပါ့။ မီးမလာေပမယ့္ မီးစက္ႏိႈးၿပီး အလင္းေရာင္ယူလို႔ရ၊ ဖုန္းဓာတ္ခဲေတြကို အားသြင္းလို႔ ရသည္။ ေနစရာအိမ္ေတာင္ ၿပိဳက်သြားသူေတြ၊ စာသင္ေက်ာင္း၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၊ ဇရပ္ေတြမွာ ခိုကပ္ေနရသူေတြ၊ ခ်က္ျပဳတ္စရာ၊ ေလွ်ာ္ဖြပ္စရာ ေရ၊ ၿခံဳစရာေစာင္၊ ျခင္ေထာင္၊ ဆီး၊ ၀မ္း၊ အညစ္အေၾကးစြန္႔စရာ အိမ္သာ၊ အညစ္အေၾကးစြန္႔ၿပီး ကုိယ့္ကုိကိုယ္ ျပန္သန္႔စင္ဖို႔ေရ… ဘုရား ဘုရား။ ေရ၀ိုင္းေနသည့္ ပလံုစီအိမ္သာေတြ၊ ကၽြဲ၊ ႏြား၊ ေခြး၊ တိရစၦာန္အေသေကာင္ေတြ၊ လူေသအေလာင္းေတြ၊ ေရေမ်ာကမ္းတင္ ေဖာင္ပံုသ႑ာန္ေတာင္ျဖစ္ေနသည့္ လူေသအေလာင္းေတြ၊ ထိုေရေတြက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ညစ္ညမ္းနံေစာ္ေနမလဲ။ အဲသည္ကေန ျဖစ္လာမည့္ ေရာဂါေတြကို ကၽြန္မႀကိဳတင္ေတြးမိသြားသည္။ ေသာက္ေရ၊ သံုးေရ၊ ေရသန္႔မရသည့္အခါ ရွိသည့္ေရထဲမွာေန…၊ ရွိသည့္ေရကိုပဲသံုး။ ရလာမွာက ၀မ္းပ်က္ေရာဂါ။ တစ္ေယာက္ေရာဂါကေန သန္႔စင္ေအာင္ မလုပ္ႏုိင္လွ်င္ ေနာက္တစ္ေယာက္ကိုကူး။ ဒီေရထဲမွာပဲေန… ေနာက္တစ္အိမ္၊ ေနာက္ထပ္တစ္အိမ္၊ တစ္ရပ္ကြက္လံုး… ေနာက္ထပ္ရပ္ကြက္…။ အမိုးအကာ ေစာင္မလံုမၿခံဳလို႔ အဆုတ္အေအးမိ ဖ်ားနာသည့္ေရာဂါေတြ…။ ေဆး႐ံုေတြ လိုအပ္သည္။ ေဆးေတြ လုိသည္။ ေရကို သန္႔ေအာင္ လုပ္ေပးသည့္ ေဆးျပားေတြလိုသည္။ ၀မ္းပ်က္၀မ္းေလွ်ာသည့္ လူနာကို ဆံုး႐ံႈးသြားသည့္ေရႏွင့္ ဓာတ္ဆားေတြ ျပန္ျဖည့္ေပးဖို႔ ဓာတ္ဆားရည္ေဖ်ာ္စရာ ဓာတ္ဆားထုပ္ေတြ လိုသည္။ ထို႔ျပင္ စနစ္တက် ျပဳစုကုသေပးဖို႔ ကၽြမ္းက်င္ပညာရွင္ေတြ လုိသည္။
အေမရိကန္မွာေတာ့ တကၠသိုလ္က ပညာရွင္ေတြ နာဂစ္မုန္တုိင္းႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ဦးေႏွာက္ေျခာက္၊ ေဆြးေႏြးျငင္းခံုေနၾကၿပီတဲ့။ ေလမုန္တုိင္းသည္ အဆင့္ ၂ (Category II) ကေန ေျမျပင္နားကပ္ေတာ့မွ အဆင့္ ၃ နဲ႔ ၄ အျဖစ္ (Category III နဲ႔ IV အျဖစ္) ႐ုတ္တရက္ေျပာင္းသြားတာ။ အဲဒါကို သူတို႔ အေျဖရွာေနၾကသည္တဲ့။ ဒါ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ရာသီဥတုေျပာင္းလဲမႈ (Climate Change) ေၾကာင့္လား။ အားလံုးစဥ္းစားေဆြးေႏြးေနၾကသည္ဆိုပဲ။ ျမန္မာျပည္ကို ကူညီေထာက္ပံ့ဖို႔လည္း ႀကိဳးစားရင္း သိပၸံနည္းက်က် မုန္တုိင္း၏ ထူးျခားမႈကို အေျဖရွာဖို႔ ေဆြးေႏြးသုေတသနလုပ္ ရွာေဖြေနၾကသည္တဲ့။ ရွာေဖြၾကပါ။ စဥ္းစားစမ္းသပ္ၾကပါ။ ဒီလုိမုန္တိုင္းမ်ိဳး မျဖစ္ေပၚေအာင္ ႏိုင္ငံတကာ ပူးေပါင္းကာကြယ္ဖို႔ ႀကိဳးစားႏိုင္လွ်င္ ေကာင္းမည္။
ကက္ထရီးနား မုန္တုိင္းက သတင္းအျဖစ္သာ၊ ကုိယ္ႏွင့္မဆုိင္သလို ရွိခဲ့သည္။ နာဂစ္က်ေတာ့ ကိုယ့္ကို တုိက္႐ိုက္ထိခုိက္လာသည္။ နာမည္ေက်ာ္ဆိုစကား တစ္ခုအတိုင္းပါပဲ။ “ဂ်ဴးေတြကို လာေခၚသည့္အခါ နာဇီေတြက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္မဆိုင္၊ ကၽြန္ေတာ္က ဂ်ဴးမွ မဟုတ္ဘဲ။ သူတို႔ေတြကို လာေခၚသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္မဆုိင္ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔မွ မဟုတ္ဘဲ” ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ပါ။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေခၚၾကၿပီ။ တျခားသူ မရွိေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ပါပဲ။
အခုမွပဲ ေထာက္ပံ့ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းေတြကို ကိုယ္တုိင္ ႀကိဳးစားရပါေတာ့မည္။

( ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ေမလ ၁၈ ရက္ေန႔ထုတ္ “ Bi Weekly Eleven ” ဂ်ာနယ္ အတြဲ ၁၊ အမွတ္ ၉ မွ
ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပပါသည္ )