မႏၲေလးသို႔ ေရာက္ခဲ့သည္

တစ္ေန႔က အလုပ္ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ မႏၲေလးသြားခဲ့ပါတယ္။ ပူလိုက္တာဗ်ာ။ ေနစရာမရွိဘူး။ ေခၽြးေစးေတြထြက္၊ ဖုန္ေတြကပ္နဲ႔ အေတာ္ကို ေနရထိုင္ရတာ ကသိကေအာက္ႀကီးပါ။ ေခတၱတည္းခိုတဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရဲ႕ အင္တာနက္ကေဖးကိုေရာက္ေတာ့မွ နည္းနည္းသက္သာသြားတယ္။ ေလေအးေပးစက္ကေလးနဲ႔ ၿငိမ့္တာကိုး။ အင္တာနက္ကေဖးက နည္းနည္းေလးက်ယ္ေတာ့ ေလေအးေပးစက္ကေလး (၃)လံုးက မႏိုင္ရွာပါဘူး။ ပန္ကာေတြပါ ဖြင့္ထားရတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ကေဖးမွာေတာ့ လူအေတာ္ေလးမ်ားတာ ေတြ႔ရတယ္။ လူငယ္၊ လူလတ္၊ လူႀကီးအစံုပါပဲ။ လူႀကီးပိုင္းပိုမ်ားတယ္လို႔ေျပာရမယ္။ တိုးရစ္ေတြလည္း အင္တာနက္သံုးေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ အင္တာနက္သံုးခ ဘယ္လိုယူလဲေမးၾကည့္ေတာ့ တစ္နာရီကို ျမန္မာေငြ ၆၀၀ က်ပ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းၿဖံဳသြားတယ္။ မႏၲေလးမွာ အင္တာနက္သံုးခ အဲဒီေလာက္ေပးရမယ္လို႔ မထင္ဘူးေလ။ ရန္ကုန္မွာ အခုဆိုရင္ တစ္နာရီ ၂၅၀ က်ပ္ဆိုတဲ့ ဆိုင္ေတြေတာင္ ရွိေနၾကၿပီ။ အဲဒါနဲ႔ မိတ္ေဆြကိုေမးၾကည့္ေတာ့ သူတို႔လည္း ေစ်းေလွ်ာ့ဖို႔ စဥ္းစားေနပါတယ္တဲ့။ သူတို႔နဲ႔ တစ္လမ္းေက်ာ္မွာလည္း အင္တာနက္ဆိုင္ေတြရွိပါတယ္တဲ့။ အဲဒီမွာဆိုရင္ တစ္နာရီကို ၄၀၀ က်ပ္ပဲ ေပးရပါသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ေအးေအးေဆးေဆး သံုးခ်င္တဲ့လူေတြကေတာ့ ဒီဆုိင္ကို လာၾကတာပါပဲတဲ့။ အမ်ားအားျဖင့္ တ႐ုတ္ေတြ၊ စာလာရွာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ၊ တုိးရစ္ေတြ၊ ျပည္ပကို ဖုန္းေခၚခ်င္တဲ့ လူႀကီးပိုင္းေတြ လာသံုးၾကပါတယ္တဲ့။
ေနာက္သူေျပာတာတစ္ခုက စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းသလို၊ ရယ္စရာလည္းေကာင္းပါတယ္။ သူတို႔ ေစ်းမေလွ်ာ့ရတဲ့အေၾကာင္းတစ္ခုလည္း ရွိပါေသးတယ္တဲ့။ တစ္ခ်ိဳ႕က အင္တာနက္မသံုးဘဲ ဆုိင္မွာလာအိပ္ေနတာေတြ ရွိလို႔တဲ့။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အျပင္မွာပူလို႔ အင္တာနက္ကေဖးမွာ အဲယားကြန္းေလးနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးလာအိပ္တာပါတဲ့။ မွတ္သားစရာပါလားလို႔ စိတ္ထဲမွာ တမိပါတယ္။
ဒါနဲ႔ ညေနျမန္ျမန္ေရာက္ပါေစဆုေတာင္းၿပီး တစ္ေနကုန္ သည္းခံေနရပါတယ္။ ညေနခင္းေနေစာင္းေတာ့ အပူရွိန္က က်သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မီးကမလာေတာ့ ဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္မွာ မီးစက္ေလးပိတ္သြားတဲ့အတြက္ အဲယားကြန္းေတြ အလုပ္မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။ စိုးလိုက္တဲ့ ခံစားမႈဗ်ာ။ အပူခန္းေအာင္းေနရသလိုပါပဲ။ အခန္းထဲမွာ ပူေလာင္အိုက္စက္ၿပီး အျပင္ထြက္မွပဲ ေအးေတာ့တယ္။ လမ္းေပၚမွာက ေလေအးေလးေတြတိုက္ အေတာ္ေလးကို ေနလို႔ထိုင္လို႔ေကာင္းပါတယ္။ မႏၲေလးကလူေတြရဲ႕ ဒုကၡမလြယ္ပါလားလို႔ တစ္ရက္တည္းနဲ႔ သိလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီလိုမလြယ္တဲ့ၾကားထဲမွာ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ေနၾကတဲ့ မန္းသူမန္းသားေတြကိုလည္း ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။
လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္သြားၾကပါတယ္။ လက္ဘက္ရည္ေသာက္ရင္း စိတ္၀င္စားစရာ ဆိုင္းဘုတ္တစ္ခုကိုေတြ႔ပါတယ္။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ေရးထားတာပါ။

၂၁.၆.၂၀၀၉ ရက္ေန႔မွစ၍ ပါဆယ္လာ၀ယ္ေသာသူမ်ား
ထည့္စရာ ဂ်ိဳင့္၊ ခြက္မ်ား
ယူေဆာင္လာၾကပါရန္ တဲ့။

ပလတ္စတစ္ကင္းစင္ေသာ မႏၲေလးၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ေရး စီမံခ်က္အရ မျဖစ္မေနတင္လိုက္ၾကရတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ျဖစ္ပံု ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္းေတာ့ စဥ္းစားမိပါတယ္။ ပလတ္စတစ္ဟာ ပတ္၀န္းက်င္ကို ဒုကၡေပးတာ မွန္ပါတယ္။ လူကို အႏၲရာယ္ျဖစ္ေစတာလည္း မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအမိန္႔ရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ လိုက္ပါေဆာင္ရြက္မႈ ရွိမရွိနဲ႔ မလိုက္နာေသးတဲ့လူေတြကို ဘယ္လိုစည္း႐ံုးရမလဲ၊ ဘယ္လိုပညာေပးရမလဲ ေနာက္ဆံုး ဘယ္လုိအေရးယူရမလဲဆိုတဲ့ စီမံခ်က္ရွိရပါမယ္။ အခု ကၽြန္ေတာ္ျမင္တာေတာ့ အဲဒီဆုိင္းဘုတ္ဟာ ဖတ္မိတဲ့လူတုိင္းကို ၿပံဳးေစ႐ံုကလြဲၿပီး ဘာမွ ထူးျခားမႈမရွိဘူးလို႔ ျမင္ပါတယ္။ လာ၀ယ္တဲ့လူကလည္း လက္ဘက္ရည္ပါဆယ္ ဘယ္ႏွခြက္၊ ဘာမုန္႔ဘယ္ႏွခု မွာလိုက္တယ္။ ဆုိင္ကလည္း မွာတဲ့ဟာကို ပလတ္စတစ္နဲ႔ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ေအးေဆးပါပဲ။ ေရာင္းသူ၀ယ္သူ ဘာျပႆနာမွ မရွိပါဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အဲဒီ ၀ယ္သူေရာ၊ ဆုိင္ရွင္ေရာဟာ ပလတ္စတစ္ရဲ႕ အႏၲရာယ္၊ ပလတ္စတစ္ရဲ႕ ဆိုးက်ိဳးကို ေသေသခ်ာခ်ာ မသိနားမလည္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြကေလ တိုးတက္ၿပီးသား သူမ်ားႏိုင္ငံေတြဆိုရင္ သိပ္ၿပီး အားက်ၾကတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔လူမ်ိဳးေတြ ဘယ္လိုစ႐ိုက္ေကာင္းေတြရွိတယ္၊ ဘယ္လိုစည္းစနစ္ရွိတယ္ဆိုတာကိုက် အတုယူရေကာင္းမွန္း အတုခုိးရေကာင္းမွန္း မသိၾကပါဘူး။ ျမန္မာေတြကို ႏွိမ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ျမန္မာပါပဲ။ ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ က႐ုဏာေဒါေသာပါ။ အခုလည္း သူမ်ားႏိုင္ငံေတြမွာ ပလတ္စတစ္ဆန္႔က်င္ေရး လုပ္ေနတာ အေတာ္ေတာင္ အရွိန္ရေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တိုု႔ဆီက ပလတ္စတစ္ရဲ႕ ဆိုးက်ိဳးကို ေသခ်ာကို မသိေသးတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာကို အဲဒီအေၾကာင္းအရာကို ေသခ်ာနားမလည္တာေတြ ရွိေနေသးတယ္။ ႀကံဳႀကိဳက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဆရာမ ဂ်ဴးရဲ႕ ေစာင့္ေနမယ္လို႔ မေျပာလိုက္ရဘူး ၀တၳဳကို ဖတ္ခုိင္းလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ပလတ္စတစ္ဆန္႔က်င္တဲ့ ဇာတ္ေကာင္တစ္ေယာက္ ပါလို႔ပါ။ ၀တၳဳကလည္း အေတာ္ေလးေကာင္းပါတယ္။ လူငယ္ေတြ ဖတ္သင့္တဲ့၀တၳဳေလးပါ။ ထြက္တာေတာင္ အေတာ္ၾကာသြားပါၿပီ။ တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္မ်ား ရွိၿပီလား မေျပာတတ္ပါ။ ဒါက လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ ထိုင္ေနရင္း ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတာေတြပါ။ အေတြးကရွည္တဲ့အတြက္ စာကရွည္သြားပါတယ္။ ခြင့္လႊတ္ပါ။
ညပိုင္းအိပ္ယာ၀င္ေတာ့လည္း အဆင္မေျပပါဘူး။ ဆိုင္ကလူေတြက ျခင္ေထာင္ထုတ္ေပးမယ္ဆိုတာကို အားနာလြန္ၿပီး ရပါတယ္လုပ္လိုက္တာ။ တစ္ညလံုး ေကာင္းေကာင္းမအိပ္လိုက္ရပါဘူး။ လူကပူအိုက္၊ ျခင္က တ၀ီ၀ီနဲ႔။ မနက္မိုးျမန္ျမန္လင္းပါေစဆုေတာင္းလိုက္ရတာ ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့။ ႏိုးလိုက္ ေမွာင္ေသးတာနဲ႔ အိပ္လိုက္လုပ္လိုက္တာ တစ္ညတည္းတင္ကို ၅ ခါေလာက္ ႏိုးျဖစ္ပါတယ္။ အိပ္ယာ၀င္ၿပီဆိုတာနဲ႔ တစ္ေရးမွ မႏိုးတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တကယ့္ကို စံခ်ိန္တင္ ခဏခဏ ထထိုင္ရတာပါပဲ။ တကယ့္ကို အမွတ္တရပါ။
မနက္ ၅ နာရီခြဲေတာ့ မိုးစင္စင္လင္းေနၿပီ။ ဘယ္လိုမွ အိပ္လို႔မရဘူး။ အိပ္ယာထၿပီး ေရခ်ိဳးပစ္လုိက္ပါတယ္။ ေကာင္းလိုက္တဲ့အရသာဗ်ာ။ ေရခ်ိဳးၿပီးလို႔ အက်ႌျပန္၀တ္တဲ့အခ်ိန္က်မွ ျပႆနာတက္တယ္။ အခုပဲ ေရခ်ိဳးၿပီး ျပန္ထြက္လာတယ္။ အခုခ်က္ခ်င္းကို ျပန္အိုက္ေတာ့တာပဲဗ်ိဳ႕။ ဟူး............ မလြယ္ပါဘူးဗ်ာ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ မႏၲေလးမွာ တာ၀န္မက်လို႔။ အဲဒီက ရာသီဥတုနဲ႔သာ ေနရရင္ မလြယ္ေလာက္ဘူး။ လမ္းထိပ္ထြက္ မနက္စာစားပါတယ္။ ဘာစားမလဲဆိုေတာ့ မစားရတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ နန္းႀကီးသုတ္ မွာလိုက္ပါတယ္။ ဆီေခ်းေစာ္လား၊ ဖြဲႏုဆီနံ႔လားမသိတဲ့ အနံ႔ပါတဲ့ နန္းႀကီးသုတ္ကိုစားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္စိတ္ညစ္သြားတယ္။ လက္ဘက္ရည္ကေတာ့ ေကာင္းလို႔ေတာ္ပါေသးတယ္။
ေနေလးနည္းနည္းျမင့္လာေတာ့ ေစ်းခ်ိဳမွာ ေစ်း၀ယ္ပါတယ္။ ဟို၀ယ္ဒီ၀ယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေစ်း၀ယ္တာထက္ ေလွ်ာက္ၾကည့္တာဆို ပိုမွန္ပါမယ္။ လူေတြအေတာ္မ်ားတာပဲဗ်ာ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၃ ႏွစ္ေလာက္က ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းတက္ခဲ့စဥ္တုန္းကနဲ႔ လံုးလံုးမတူေတာ့တဲ့ ေစ်းခ်ိဳကို ေတြ႔ရပါတယ္။ စာေလးသြားမွာစိုးတဲ့အတြက္ ဘာေတြမတူလဲဆုိတာ ေနာက္မွ သီးသန္႔ေရးေတာ့မယ္။ ထူးဆန္းတဲ့ျမင္ကြင္းတစ္ခုက ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လုိက္ေသးတယ္။ ေစ်းခ်ိဳေထာင့္က ယာဥ္ထိန္းရဲေတြေရွ႕မွာ ဆုိင္ကယ္ဦးထုပ္ေလးေတြ ေဆာင္းၿပီး အရီးေတာင္းဘက္သြားတဲ့ လမ္းေလာက္လည္းေရာက္ေရာ ဦးထုပ္ေလးေတြ ခၽြတ္လိုက္တာ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ အိုဘယ့္.........ျမန္မာေတြ လို႔သာ တလိုက္မိပါေတာ့တယ္ဗ်ာ။