မိလကၡဴ ညည္းခ်င္း - မအိ

မ်ိဳးႀကီးေဆြႀကီးမဟုတ္
သူႂကြယ့္သမီးမျဖစ္
ပညာတတ္ မပီ
မိ႐ိုးဖလာ အလယ္အလတ္တန္းစား
ေလာကဓံနဲ႔ ညားမွေတာ့
ဆင္နင္းယပ္ေတာင္သဖြယ္ အခါခါျပားေပါ့။

၁၂၆ က်ပ္စား
၁၂၆ က်ပ္စားနဲ႔ပဲ ဖူးစာဆံု
ဒုကၡတစ္စံုလံုး လိုင္စင္ရ
ပါရမီလမ္းခြဲမွ တစ္ဆင့္
ဟိမ၀ႏၱာ ေျမး၊ ျမစ္၊ တီ၊ ကၽြတ္အထိ။

ဆင္းရဲခ်မ္းသာ အဓိက မက်လွ
ယံုၾကည္မႈပဓာန တံခြန္ထူ
``သူလိုလူ´´ မွတ္ခဲ့သကိုး။

အဆက္မျပတ္
စကၠန္႔တံလို လ်င္ျမန္ေ႐ြ႕လ်ား
ဖ၀ါးေျခထပ္ တံလွ်ပ္ခ်ိဳခ်ိဳ
ေပ်ာ္လိုေနရဲ ေတာထဲငံု႔လွ်ိဳး
ခ်ံဳတိုးအိပ္စက္ အိပ္မက္မက္ခ်င္။

ေက်ာက္ခဲေရၫွစ္ ေခၽြးပြင့္ေသြးစက္
ကိုယ့္အသက္... သူ႔လက္ထဲ
သူ႔အသက္.. ကိုယ့္လက္ထဲ
အေနဆင္းရဲ.. အစားဆင္းရဲ
ႏွင္းပုလဲ၀တ္႐ံု ခပ္ထူထူဖံုး
အသည္းမာဆံုး အခ်ိန္။

တိမ္ေတြက ကၽြန္မရဲ႕ စာသင္ေက်ာင္းေလးေအာက္မွာ
ေတာင္ေတြက ကၽြန္မရဲ႕ ဖ၀ါးေအာက္မွာ
သစ္ေတာ္ပင္၊ သစ္ၾကားပင္၊ သစ္စိမ့္ပင္၊ ၀က္သစ္ခ်ပင္၊
လက္ဖက္ခင္း၊ ေတာင္ကတံုး၊ ေတာင္ေစာင္း
ေတာအုပ္၊ လွ်ိဳေျမာင္၊ ေခ်ာက္ၾကား
ကိုစိမ္းကားတို႔နဲ႔ တူတူပုန္းတမ္းကစား
အိႏၵိယဇာတ္လမ္းထဲက လပ္ဖ္ဆင္းန္ မဟုတ္ဘူးေနာ္
ခုေနေျပာေတာ့ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္။

ေရးခ်င္လို႔ ေရးတယ္။
႐ြတ္ခ်င္လို႔ ႐ြတ္တယ္။
သည္အ႐ြယ္ သည္ဘ၀
သည္အခ်ိန္အခါက်မွ
သည္အခြင့္အေရးေလာက္မွ် မရရင္…။

ဂိုဏ္းဖြဲ႕…
အသိုင္းအ၀ိုင္းခ်ဲ႕…
စာမ်က္ႏွာေတြေပၚ ႐ိုင္းေနလိုက္ၾကတာ မရွက္။

႐ြာေပ်ာက္ ကမ္းေပ်ာက္ လယ္ေပ်ာက္ ႏြားေပ်ာက္
ေဆြေပ်ာက္ မ်ိဳးေပ်ာက္ အုိးေပ်ာက္ အိမ္ေပ်ာက္
ပန္းတုိင္ေရာက္ ရန္သူေပ်ာက္ ခ်စ္သူေပ်ာက္ မုန္းသူေပ်ာက္
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္။

ေကာသလအိပ္မက္ (၁၆)ခ်က္
ဘယ္ႏွခ်က္ ထပ္တိုးရင္ ေကာင္းမလဲေလ…
အေဖတို႔ အေမတို႔ ေျပာပါမ်ား
ျဗဟၼစိုရ္တရား ထြန္းကာတဲ့ေျမ….ဆို။

( ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၃ ရက္ေန႔ထုတ္ လွ်ပ္တစ္ျပက္ ဂ်ာနယ္မွ ကဗ်ာျဖစ္ပါသည္ )